Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΗ- ΦΙΛΙΠΠΟ
Ο Δημήτρης Λουκάτος στα "Φθινοπωρινά" του, καταγράφει μια όμορφη λαϊκή παράδοση...:
"Ο άι-Φίλιππας ήταν γεωργός. Σα σήμερα έκανε χωράφι, όλη την ημέρα. Το βράδυ ήρθ'απ'το χωράφι αποσταμένος. Έδεσε τα βόδια του στο παχνί να φαν, κι αυτός έκατσε να ξαποστάσει. Κει που καθόταν, του λέει η γυναίκα του, πως οι χωριανοί δεν έχουνε κρέας να κάνουν αποκριές' ήταν όλοι φτωχοί!
Τη στιγμή σηκώνετ' ο άι-Φίλιππας, πηγαίνει στο παχνί και παίρνει το καλύτερο βόδι του και το σφάζει. Λιάνισε το κρέας του και το μοίρασε στους χωριανούς. Απόκρεψε ο κοσμάκης και συγχώραε τα πεθαμένα του άι-Φίλιππα. Έφαε κι ο άι-Φίλιππας και κοιμήθηκε.
Το πρωί σηκώνεται, πάει στο παχνί, τί να δει! Θεού πρόνοια βρίσκει πάλι τα δυο του βόδια δεμένα. Το ένα ήταν καλύτερο από κείνο πού'σφαξε. Του τό'δωκε ο Θεός ακόμα τρανύτερο!
Άμα πέθανε ο άι-Φίλιππας, άγιασε γιατ'ήταν πολύ αγαθός άνθρωπος. Γι'αυτό τον γιορτάζουμε την ημέρα της αποκριάς..."
...
Εδώ, πάλι, στο χωριό μας, έχει απομείνει σαν ανάμνηση, η ιστορία για το φτωχό Φίλιππο που ολημερίς ήτανε στο χωράφι και το βράδυ για να γιορτάσει την απόκρια και να ταίσει την οικογένειά του, έσφαξε το βόδι του. Όμως ο Θεός τον λυπήθηκε κι έτσι την άλλη μέρα το πρωί, το βρήκε ζωντανό στο στάβλο. Γι'αυτό λένε ότι το βράδυ της γιορτής του πρέπει να φάμε κρέας κι όχι τη μέρα. Κι ύστερα, απ'την επαύριο, ν'αρχίσει η νηστεία.
Όπως και να'χει, όπως σημειώνει κι ο Βασίλης Λαμνάτος, «το γεγονός είναι ένα, πως ο λαός μας αγαπάει και σέβεται τον άγιο Φίλιππο. Μα πιο πολύ ξεχωρίζει και λατρεύει τον Άγιο αυτό η αγροτιά. Κι ακόμα έχει να λέει το παράδειγμά του παντού. Κι όταν καμιά φορά συζητάνε για κάποιον καλό νοικοκύρη που βοηθάει τους φτωχούς, τους ακούς να λένε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι σαν τον Άη-Φίλιππο».
Και κόβουν εδώ την κουβέντα τους, γιατί τα υπόλοιπα είναι σε όλους γνωστά. Είναι βαθιά ριζωμένα στη συνείδηση του λαού μας, που εκατοντάδες χρόνια τα φυτεύει στην καρδιά του η όμορφη λαϊκή μας αφηγήτρα.»...
ΠΗΓΗ κειμένου: Μετεωρων Λιθοπολις
Εικόνα : Το ζώδιο του Νοεμβρίου. Μικρογραφία χειρογράφου γνωστού ως «Tυπικό του Αγίου Ευγενίου». Φιλοτεχνήθηκε σε εργαστήριο της Τραπεζούντας και χρονολογείται στα 1346.
Ιερά Μονή Βατοπεδίου.

[toula]

Η νηστεία των Χριστουγέννων
Αύριο ξεκινά η νηστεία των Χριστουγέννων. Είναι μια ελαφρά νηστεία, τρώμε ψάρι στο μεγαλύτερο διάστημα της. Ουσιαστικά είναι μια αποχή από βαριά και χορταστικά γεύματα και τροφές για να υποβοηθηθούμε στην πραγματική νηστεία, την πνευματική, η οποία είναι η στέρηση από την αμαρτία και η μετάνοια μέσα από έργα αγάπης και όχι καθήκοντος.
Κάθε φορά μας δίνεται μια ευκαιρία να στερηθούμε τις συνήθειες μας, περιλαμβανομένης και της τροφής για να χαρίσουμε αυτά που θα χρησιμοποιούσαμε σε αυτούς που στερούνται.
Και αδειάζοντας από ανάγκες και κυρίως την ανάγκη ικανοποίησης του εαυτού μας να αδειάσουμε ολόκληροι προς τους άλλους, όπως Εκείνος άδειασε( εκενώθη) στην ανθρώπινη φύση για χάρη όλων μας. Και γνώρισε την αδοξία και την ασχήμια για να μας δοξάσει και να μας ωραιώσει. Την στέρηση για να μας πλουτίσει. Τον θάνατο να μας ζωώσει.
***
Πολλοί , σχεδόν όλοι, κατά τις νηστείες, κλεινόμαστε στο καβούκι μας για να μην μιανθούμε από τις αμαρτίες των άλλων και να διασφαλίσουμε την "νηπτική" μας ησυχία και να μείνουμε καθαροί από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Φοβόμαστε να ασχοληθούμε με τον 'αλλο ο οποίος είναι "σεσημασμένος" στην αμαρτία, να μην χαλάσει το καλό θρησκευτικό μας προφίλ προς τα έξω, ιδιαίτερα σε μέρες σαρακοστής, κατά τις οποίες μας έχουν βάλει στο μικροσκόπιο ως ανθρώπους της εκκλησίας "δικοί και ξένοι". Όταν έχουμε δηλ. ο ένας από τον άλλο απαιτήσεις καθαρότητας και ομολογίας πως ανήκουμε σε έναν ξεχωριστό κύκλο και μέσα σε αυτόν περιοριζόμαστε και όχι παραέξω και υπολογίζουμε την γνώμη των ομοίων μας . Φοβόμαστε μην χαλάσει η κατάνυξη μας και το ωραίο κλίμα των εορτών, όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τις πληγές που ανοίγει το Κακό στον κόσμο.Ίσως συμπονέσουμε για την "κατάρα" του τον πονεμένο και τον φτωχό και ρίξουμε από μακρυά ψιχίο καλού λόγου και ελεημοσύνης, για να καθησυχάσουμε την συνείδηση μας και να πούμε πώς κάναμε έλεος.Όλα με τον νόμο και την τάξη των πραγμάτων, με τέτοιον ύπουλο τρόπο ορθά πού καταφέρνουμε να ζούμε απομονωμένοι στην δικαίωση μας και πάντα σωστοί και ξένοιαστοι.
Η νηστεία όμως απαιτεί κοινωνικότητα, μεταδοτικότητα, ευσπλαχνία, ενδιαφέρον, αγάπη για να λάβει ουσία.Απαιτεί να ασχοληθούμε με τον αδελφό μας. Η ελεημοσύνη καταπραΰνει τα πάθη μας. Το νοιάξιμο που έχουμε ο ένας για τον άλλο θεραπεύει τους φόβους και τις δικές μας πληγές. Η αγάπη μας για τον άλλο έλκει την αγάπη του Θεού.Στην νηστεία ουσιαστικά εμείς είμαστε στην θέση του πληγωμένου πού έπεσε στους ληστές και έχουμε ανάγκη.Δεν είμαστε σε πλεονέκτημα αλλά σε επαιτεία ελέους. Να μην υπερηφανεύομαστε λοιπόν ανόητα λες και θεραπευθήκαμε ήδη. Ζούμε στην κοινωνία της εκκλησίας. Δεν μπορούμε να αγιάσουμε μόνοι μας. Πως θα προσέλθουμε στην θεια Κοινωνία όταν μένουμε οι ίδιοι α-κοινώνητοι; Η νηστεία αυτή έχει έναν στόχο. Να φτάσουμε αγνοί και έτοιμοι μπροστά στην φάτνη στην οποία ταπεινώθηκε ο ίδιος ο Θεός και να λάβουμε από κει την τρυφή της Εδέμ την οποία χάσαμε και χάνουμε κάθε μέρα.Αν είμαστε ήδη χορτάτοι με τύπους και σκιές δεν έχουμε να ωφεληθούμε τίποτα.Αν χάσουμε την πείνα για τον Θεό, θα πεθάνουμε άδειοι και κενοί γιατί δεν θα μας δοθεί και η Τροφή. Θα μας προλάβουν οι σαμαρείτες και θα προπορευτούν από εμάς "οι τελώναι και αι πόρναι".
***
Για εκατομμύρια ανθρώπους η νηστεία από τροφές δεν είναι επιλογή, ούτε εποχιακή συνήθεια, ούτε " ευκαιρία για αποτοξίνωση" ( λόγια χορτάτων ανθρώπων).
Είτε λόγω φτώχειας και λιμού, είτε ασθενείας. Είτε δεν τρώνε τίποτα, είτε τρώνε ό,τι βρούν, όταν και αν το βρουν, είτε μπορούν ή δεν μπορούν να φάνε συγκεκριμένες τροφές.
Να είμαστε ευγνώμονες επειδή μπορούμε να νηστεύουμε και επειδή μπορούμε να καταλύουμε ανά περιόδους. Το πρώτο γεγονός να είναι η ευχαριστία για τα πάντα. Όλα είναι θέμα ευχαριστίας. Η νηστεία από τροφές δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα. Προνόμιο είναι. Μη γκρινιάζετε.
***
Η νηστεία να είναι ψυχοσωματική. Η νηστεία δεν είναι αόριστη και καλοπροαιρετη αποχη από το πονηρό. Είναι και αποχή από την πολυφαγια και κάποιες τροφές. Είσαι γη και ουρανός . Τίμησε ψυχή και σώμα με το να τα καθυποτάσσεις και να τα ελέγχεις και τα δύο.
***
Η νηστεία δεν είναι ατομική επιλογή ή άσκηση. Είναι εκκλησιαστικό γεγονός. Η Εκκλησία μας βγάζει όλους σαν Σώμα σε έξοδο προς την έρημο. Όποιος μένει πίσω αυτονομείται και ουσιαστικά αποκοβεται. Η νηστεία δεν γίνεται για τον Θεό αλλά για εμάς. Φιλοσοφείστε στην καρδία και την πράξη και ωφεληθείτε εσείς οι ίδιοι.
Καλή Σαρακοστή σε όλους!
Με αγάπη Χριστού,
Π.Παντελεήμων

[toula]

Τον ίδιο μήνα, στις 14, τιμάται η μνήμη του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, ενός από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού.
Ο Απόστολος Φίλιππος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, την ίδια πόλη με τους Αποστόλους Ανδρέα και Πέτρο. Ήταν άνθρωπος με μεγάλη σύνεση και αγάπη για τις Γραφές των Προφητών, και έζησε ολόκληρη τη ζωή του με παρθενική αγνότητα.
Όταν ο Κύριος, μετά τη βάπτισή Του, βρέθηκε στη Γαλιλαία, κάλεσε τον Φίλιππο να Τον ακολουθήσει. Τότε ο Φίλιππος, βρίσκοντας τον Ναθαναήλ, του είπε:
«Βρήκαμε Εκείνον για τον οποίο έγραψε ο Μωυσής στον Νόμο και οι Προφήτες· τον Ιησού, τον γιο του Ιωσήφ, από τη Ναζαρέτ» (Κατά Ιωάννην 1, 46).
Και υπάρχουν κι άλλα λόγια στα Άγια Ευαγγέλια που μιλούν για τον Απόστολο αυτόν.
Ο Άγιος Φίλιππος έλαβε με κλήρο για τόπο του αποστολικού του έργου τη Μικρά Ασία. Μαζί του στο κήρυγμα του Ευαγγελίου συνεργάτης και συνοδοιπόρος ήταν ο Απόστολος Βαρθολομαίος. Τους συνόδευε και η αδελφή του Φιλίππου, η Μαριάμνη, που τους υπηρετούσε.
Διασχίζοντας οι Απόστολοι τις πόλεις της Λυδίας και της Μυσίας, κήρυτταν το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά υπέστησαν πολλούς πειρασμούς και κακοπάθειες από τους απίστους: τους χτυπούσαν, τους ραβδίζανε, τους φυλάκιζαν και τους λιθοβολούσαν.
Κατόπιν συνάντησαν στην Ασία τον αγαπημένο μαθητή και Θεολόγο Ιωάννη, που κι αυτός κήρυττε τον Χριστό. Τότε η γυναίκα του ανθύπατου Νικάνωρα πίστεψε στον Χριστό. Ο ανθύπατος όμως, θυμωμένος, έκαψε το σπίτι του Στάχυ μαζί με τον λαό των Ελλήνων.
Όταν ο Άγιος Φίλιππος πήγε στην Ιεράπολη, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον έσυραν στη γη μέσα στις πλατείες της πόλης. Έπειτα του τρύπησαν τους αστραγάλους, τον κάρφωσαν ανάποδα πάνω σε ξύλο και, αφού προσευχήθηκε, παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού.
Μόλις ο Άγιος ξεψύχησε, η γη, σαν να είχε ψυχή, σείστηκε και έβγαλε φοβερό ήχο και βουητό, σχίστηκε δε και κατάπιε πολλούς απίστους. Οι υπόλοιποι, τρομαγμένοι, έτρεξαν στον Βαρθολομαίο και στη Μαριάμνη, που ήταν κι αυτοί σταυρωμένοι. Τους κατέβασαν από το ξύλο και πίστεψαν όλοι στην αληθινή πίστη του Χριστού.
Έπειτα ενταφίασαν το ιερό λείψανο του Αποστόλου Φιλίππου. Ο Άγιος Βαρθολομαίος χειροτόνησε τον Στάχυ επίσκοπο της πόλης, και μαζί με τη Μαριάμνη αναχώρησε για τη Λυκαονία, συνεχίζοντας το έργο του Ευαγγελίου.
Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου
***
Την ίδια ημέρα μνήμη του εν Αγίοις Πατέρα μας Γρηγορίου του Παλαμά του Θαυματουργού και αρχ/που Θεσσαλονίκης.
Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς γεννήθηκε το 1296 στην Κωνσταντινούπολη από αριστοκράτες γονείς. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Μικρά Ασία, την οποία εγκατέλειψαν λόγω της τουρκικής προέλασης και κατέφυγαν στην βυζαντινή πρωτεύουσα. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Παλαμάς ήταν συγκλητικός και μέλος της αυτοκρατορικής αυλής, πέθανε αφού δέχθηκε τη μοναχική κουρά όταν ο Γρηγόριος ήταν επτά ετών και έτσι περιήλθε υπό την προστασία του αυτοκράτορα. Οι κοσμικές σπουδές του Αγίου περιλάμβαναν κυρίως τα κλασικά trivium και quadrivium. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Γραμματική, ρητορική, φυσική, λογική και είχε δάσκαλο τον Θεόδωρο Μετοχίτη, μελετώντας ιδιαίτερα τη φιλοσοφία: σε ηλικία δεκαεπτά ετών του ανατέθηκε να συντάξει και να εκφωνήσει πραγματεία περί του Αριστοτέλη ενώπιον του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’.
Αν και ο αυτοκράτορας τον προόριζε για υψηλά κρατικά αξιώματα εκείνος άρχισε να ασχολείται με την άσκηση και την ασκητική φιλολογία. H μοναστική του κλήση καλλιεργήθηκε από τις συναναστροφές του με διάσημους μοναχούς στην βυζαντινή πρωτεύουσα. Ο Θεόληπτος Φιλαδελφείας τον μύησε στην νοερά προσευχή, ενώ ο Γρηγόριος σε ηλικία είκοσι ετών εγκατέλειψε τα εγκόσμια πείθοντας να κάνουν το ίδιο και μέλη της οικογένειάς του: η μητέρα του Καλή, οι δύο αδελφές Επίχαρις και Θεοδότη και τα άλλα δύο αδέλφια του Μακάριος και Θεοδόσιος. Aρχικά αποσύρθηκε στο όρος Παπίκιο και μετά σε διάφορες τοποθεσίες στο Άθω.
Αρχικά βρέθηκε στο Βατοπέδι υπό την καθοδήγηση του ησυχαστή Νικοδήμου στο κοινόβιο της Μεγίστης Λαύρας, όπου έγινε ψάλτης από τον εκεί ηγούμενο, και μετά από τρία χρόνια έγινε ερημίτης στην Γλωσσία, υπό την καθοδήγηση του μοναχού Γρηγορίου. Σύμφωνα με φιλοπαλαμικές πηγές λόγω επιδρομών Τούρκων πειρατών στην περιοχή του Άθω ενώ θέλησε να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα και στο Σινά, τελικά στάθμευσε στην Θεσσαλονίκη. Οι κατοπινοί πολέμιοί του θεώρησαν ως αίτιο φυγής του τον φόβο να μη θεωρηθεί μεσσαλιανιστής, επειδή οι τελευταίοι παρέβλεπαν τα ιερά μυστήρια προκειμένου να αφοσιωθούν αποκλειστικά στην προσευχή. Κατά τους πολέμιούς του στη διάρκεια της παραμονής του στα μοναστήρια του Παπικίου ήλθε σε επαφή με Βογομίλους, οι οποίοι ασκούνταν στο Πάτερ ημών το οποίο έλεγαν επτά φορές την ημέρα πέντε φορές την νύχτα. Ήλθε σε επαφή μαζί τους μόνο για να τους προσηλυτίσει κατά τον Φιλόθεο Κόκκινο εγκωμιαστή του Παλαμά, ενώ επίσης ήδη από τα πρώτα βήματά του στον μοναχισμό συγκρούσθηκε με αυτούς. Το 1326 χειροτονήθηκε ιερέας στην Θεσσαλονίκη από τον Ιωάννη Καλέκα.
Στη Θεσσαλονίκη έγινε μέλος σε ένα είδος πνευματικού κύκλου, εμπνευστής του οποίου ήταν ο Ισίδωρος, μαθητής του Γρηγόριου Σιναΐτη και που αποσκοπούσε στην διάχυση εκτός μοναστηριών της άσκησης της προσευχής. Αργότερα αναχώρησε μαζί με δέκα ακόμα ιερείς για την Βέροια, όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια, εφαρμόζοντας αυστηρή απομόνωση.
Ο θάνατος της μητέρας του τον απομάκρυνε προσωρινά στην Κωνσταντινούπολη και οριστικά το 1331 εγκαταστάθηκε στο Άγιο Όρος. Εκεί περί το 1335 έζησε στο ησυχαστήριο του Αγίου Σάββα και ακολούθως έγινε ηγούμενος στη μονή Εσφιγμένου. Ο μεταρρυθμιστικός του ζήλος τον έφερε σε σύγκρουση με τους μοναχούς και απομακρύνθηκε στο ησυχαστήριό του στον Άγιο Σάββα. Από τον Μάρτιο του 1354 έως την άνοιξη του 1355 ο Γρηγόριος Παλαμάς πέρασε ένα χρόνο στη Μικρά Ασία ως αιχμάλωτος των Τούρκων, που κατέλαβαν το πλοίο του καθώς ταξίδευε από τη Θεσσαλονίκη στην πρωτεύουσα. Ως αιχμάλωτος μεταφερόταν από τόπο σε τόπο. Από την Λάμψακο τον μετέφεραν στις Πηγές, μετά στην Προύσα και ακολούθως στη Νίκαια της Βιθυνίας. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του είχε τρεις θεολογικούς διαλόγους με τους μουσουλμάνους για θέματα πίστεως, δηλαδή για τη διαφορά μεταξύ του Μουσουλμανισμού και του Χριστιανισμού. Εξαγοράστηκε από Σέρβους εμπόρους, ίσως απεσταλμένους του κράλη Στέφανου Ντουσάν, ο οποίος πάντοτε επεδίωκε τον προσεταιρισμό του και επέστρεψε στην επισκοπή του. Μετά την απελευθέρωσή του και μέχρι το θάνατό του από ασθένεια στις 14 Νοεμβρίου του 1359, σε ηλικία 63 ετών, παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη όπου και αφοσιώθηκε στην άσκηση των ποιμαντικών του καθηκόντων. Νεώτεροι ερευνητές δέχονται ως έτος θανάτου του το 1357. Μετά το θάνατό του έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη πληροφορίες σχετικά με θαύματά του. Ο Γρηγόριος Παλαμάς άρχισε να τιμάται ως Άγιος σχεδόν αμέσως μετά το θάνατό του στην Λαύρα και στην Καστοριά. Ο Πατριάρχης ζήτησε ακριβή έκθεση από την Θεσσαλονίκη η οποία του εστάλη. Βάσει της εκθέσεως αυτής ο διάδοχος του Καλλίστου Φιλόθεος συνέταξε εγκώμιο και ακολουθία. Με συνοδική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1368) ανακηρύχθηκε και επίσημα Άγιος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 14 Νοεμβρίου και κατά τη Β’ Κυριακή των Νηστειών, αμέσως μετά από την Κυριακή της Ορθοδοξίας και ως συνέχεια εκείνης, επειδή η νίκη επί των Θεωριών του Βαρλαάμ θεωρείται εφάμιλλη της νίκης κατά των εικονομάχων.
Πεμπτουσία
***
Την ίδια ημέρα η μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου του νέου Μάρτυρος του Υδραίου.
Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1770, από ευσεβείς γονείς, τον Μιχαήλ και την Μαρίνα Δημαρά. Όταν έγινε δεκαοχτώ χρονών αποφάσισε να φύγει από το άγονο νησί και να πάει στη Ρόδο για καλλίτερη ζωή, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις της μητέρας του. Εκεί συνάντησε κάποιους πατριώτες του και άλλαξε διάφορες εργασίες. Κατέληξε στη δούλεψη ενός παντοπώλη, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλούς Τούρκους και Εβραίους και έκανε μαζί τους παρέα. Μάλιστα ένας τούρκος, ονόματι Χασάν Κιρζά, του πρότεινε να παντρευτεί την αδελφή του Μενιρέμ. Ύστερα από αυτό ο παντοπώλης τον απέλυσε και ο Κωνσταντίνος έμεινε άνεργος. Ένας φίλος του Τούρκος μεσολάβησε να γνωρισθεί με τον Τούρκο διοικητή της νήσου Χασάν Καπιτάν, να τον πάρει στην υπηρεσία του στο αρχοντικό του. Ο εργοδότης του εκτίμησε τα χαρίσματά του και τον έκαμε ιπποκόμο του.
Έμεινε κοντά του τρία χρόνια, όπου έζησε στην τρυφή, με τιμές και απολαύσεις. Σε ένα τρικούβερτο γλέντι, κατά τη διάρκεια ενός Ραμαζανιού, μέθυσε και τότε βρήκαν την ευκαιρία οι τούρκοι να τον ντύσουν μουσουλμάνο και να του κάμουν περιτομή, δίνοντάς του το μουσουλμανικό όνομα Χασάν. Το γεγονός μαθεύτηκε σε όλη τη Ρόδο και έφτασε μέχρι την Ύδρα, γεμίζοντας με πίκρα τους γονείς του. Ο πατέρας του δεν άντεξε και πέθανε σε λίγο καιρό και έμεινε η μητέρα του μόνη να θρηνεί μέρα και νύχτα το χαμένο παιδί της! Κάποια χρήματα που της έστειλε δεν τα δέχτηκε και του τα επέστρεψε.
Σε λίγο καιρό αποφάσισε να μεταβεί στην Ύδρα, ντυμένος με τα μουσουλμανικά ενδύματα. Όμως συνέβη το απροσδόκητο, κανένας δεν του μιλούσε. Οι γυναίκες στα σοκάκια έκλειναν τις πόρτες τους να μην τον δουν. Όταν έφτασε στο πατρικό του η μητέρα του δεν του άνοιξε και του είπε: «φύγε ξένε εγώ δεν γέννησα γιο Χασάν, ο γιός μου ο Κωσταντής πέθανε»! Η στάση της μητέρας του τον συγκλόνισε. Αισθάνθηκε ίλιγγο και ζήτησε λίγο νερό από μια γειτόνισσα, εκείνη του έδωσε, αλλά έσπασε τη στάμνα γιατί τη θεώρησε μολυσμένη από τον εξωμότη! Αυτό ήταν, συνήλθε και συνειδητοποίησε το μεγάλο κρίμα του!Γύρισε στη Ρόδο και έκλαιγε απαρηγόρητα για την άρνηση της πίστης του στον αληθινό Θεό. Τα χρήματά του τα μοίραζε στους φτωχούς. Μέσα στην αφόρητη θλίψη του πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεπλύνει με το αίμα του την άφρονα επιλογή του. Βρήκε έναν καλό πνευματικό στον οποίο εξομολογήθηκε το σφάλμα του και του κοινοποίησε την απόφασή του να ομολογήσει δημόσια την μεταστροφή του στο Χριστό. Ο εξομολόγος τον συμβούλεψε να φύγει μακριά και να αποφύγει το μαρτύριο, διότι φοβόταν πως δεν θα άντεχε τα μαρτύρια και θα εξισλαμίζονταν για δεύτερη φορά.
Ο Κωνσταντίνος υπάκουσε, πέταξε την τούρκικη αμφίεση και έφυγε για την Κριμαία, όπου δεν υπήρχαν τούρκοι, ζώντας ως συνειδητός Χριστιανός με προσευχή, νηστεία και ασταμάτητα δάκρυα μετανοίας. Μετά από καιρό κατέβηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αναζήτησε έμπειρο πνευματικό να τον συμβουλευτεί πως θα έφτανε στο μαρτύριο. Εκείνος τον παρουσίασε στον Πατριάρχη, άγιο Γρηγόριο Ε΄, ο οποίος τον άκουσε με προσοχή και του σύστησε να μεταβεί στο Άγιο Όρος για να ενισχυθεί πνευματικά και να πάρει δύναμη, αποτρέποντάς τον να οδηγηθεί στο μαρτύριο, με το φόβο μήπως δειλιάσει.
Ακολουθώντας τις προτροπές του αγίου Πατριάρχη, πήγε στο Άγιο Όρος το 1799, στη Μονή Ιβήρων, όπου έμεινε πέντε μήνες προσευχόμενος και κλαίγοντας νυχθημερόν. Είχε την ευλογία να γνωρίσει τον άγιο Νικόδημο Αγιορείτη (1749-1809), ο οποίος έγινε ο «αλείπτης» του, δηλαδή αυτός που τον προετοίμασε για το μαρτύριό του. Έλαβε μάλιστα και το μοναχικό σχήμα.
Τον επόμενο χρόνο πήρε τις ευλογίες των πατέρων της Μονής και αψηφώντας στις νουθεσίες τους να μείνει κοντά τους, αναχώρησε για τη Ρόδο, για να τακτοποιήσει τη μεγάλη εκκρεμότητά του, έχοντας μαζί του τη δύναμη της Υπεραγίας Θεοτόκου Πορταΐτισσας. Τράβηξε ίσια για το αρχοντικό του Χασάν, στον οποίο γνωστοποίησε ότι είναι ο Κωνσταντίνος και πρώην Χασάν, που ξανάγινε Χριστιανός. Ο τούρκος αξιωματούχος προσπάθησε να τον πείσει να ασπασθεί ξανά το Ισλάμ, τάζοντάς του χρήματα, τιμές και αξιώματα. Εκείνος όμως έμεινε αμετάπειστος και μάλιστα παρότρυνε τον Χασάν να γίνει και αυτός Χριστιανός, για να απολαύσει την Βασιλεία των Ουρανών! Ο τούρκος έγινε έξαλλος από το θυμό του και έδωσε εντολή να τον ρίξουν στη φυλακή του «Ζιντανίου» στον Πύργο των Ιπποτών και να αρχίσουν τα πιο φρικτά βασανιστήρια, ώσπου να αλλάξει γνώμη.Σε τρείς ημέρες τον οδήγησαν πάλι μπροστά του, αλλά και πάλι δοκίμασε την απόλυτη άρνηση του Μάρτυρα να μείνει πιστός στο Χριστό. Τότε έδωσε εντολή για πιο επώδυνα βασανιστήρια. Του ξερίζωσαν τα μαλλιά του, του ξέσκισαν τις σάρκες του με σιδερένια νύχια, του έσπασαν τα σαγόνια με πέτρες. Τον λοιδορούσαν λέγοντάς του: «Ας έλθει ο Χριστός σου, να σε σώσει»! Του φόρεσαν χονδρές αλυσίδες και τον έριξαν ξανά στη φυλακή. Κάθε μέρα τον ρωτούσαν αν άλλαξε γνώμη και τον ράβδιζαν ανελέητα πεντακόσιες φορές. Του ξερίζωσαν τα νύχια και τον πέταξαν αιμόφυρτο στη φυλακή, όπου αξιώθηκε να δει ένα βράδυ τον Κύριο, ο Οποίος τον θεράπευσε από τις πληγές του! Μάλιστα το θαύμα αυτό το είχαν δει και οι άλλοι κρατούμενοι, όπως και τούρκοι, οι οποίοι απέδωσαν το θαύμα της θεραπείας του στον Αλλάχ, για να εξισλαμισθεί! Όμως ο μάρτυρας έμεινε εδραίος! Ένα άλλο βράδυ ουράνιο φως έλουσε το κελί του. Το φως αυτό το είδαν όλοι και το πληροφορήθηκε και ο Χασάν. Κάποιος Χριστιανός του πήγαινε κρυφά τη Θεία Κοινωνία στη φυλακή.μαρτύριο κράτησε πέντε μήνες. Ο Χασάν τον κάλεσε για τελευταία φορά να αρνηθεί το Χριστό. Αλλά εκείνος ομολόγησε με μεγαλύτερη δύναμη την χριστιανική του πίστη. Έτσι αποφάσισε να τον θανατώσει, δι’ απαγχονισμού. Ο τριαντάχρονος Μάρτυρας ζήτησε και κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια και οδηγήθηκε στον τόπο της εκτέλεσης και έλαβε το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου. Ήταν 14 Νοεμβρίου του 1800. Πάνω από το κρεμασμένο άψυχο τίμιο λείψανό του φάνηκε φωτεινός σταυρός. Το σώμα του αγόρασαν οι πιστοί της Ρόδου, το οποίο έθαψαν με τιμές. Το 1803 ήρθες η μητέρα του στη Ρόδο να παραλάβει τα ιερά λείψανα του Μάρτυρα γιού της. Με καμάρι τα μετέφερε στην Ύδρα. Αλλά την ώρα που τα απίθωνε στο μητροπολιτικό ναό ξεψύχησε αγκαλιά με αυτά! Η μνήμη του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου, την ημέρα του μαρτυρίου του( Πηγή: Λάμπρος Σκόντζος)

[toula]

Η προσμονή μου και ο Ερχόμενος
H προσμονή του Θεού εκφράζεται με την νηστεία, με την κενή γαστέρα, με κάθε ασκητική πράξη. Αυτά καθ’ εαυτά δεν έχουν καμία αξία. Ποία σημασία έχει αν νηστεύω; Θα γινόμουν ένας δυαλιστής και θα χώριζα το πνεύμα από την σάρκα και θα ήθελα να δαμάσω την σάρκα, αν για μένα αυτή καθ’ εαυτή η νηστεία είχε την σημασία της. Η νηστεία έχει μία και μοναδική σημασία, την έκφραση της προσμονής του Θεού.
Το ίδιο ισχύει και για την προσευχή. Αν αυτή καθ’ εαυτή η προσευχή είχε σημασία, η ζωή μου θα ήταν η προσευχή, θα ήταν μία ανθρώπινη ενέργεια, μία τάσις και ανάβασις, δεν θα ήταν ο Θεός. Η προσευχή μου έχει σημασία, γιατί ακριβώς εκφράζει αυτή την προσμονή μου, το «ἐλθέ καί σκήνωσον», το που είσαι, Θεέ μου.
Εν κατακλείδι, ο θάνατος γίνεται σιωπή, η σιωπή γίνεται αγω­νία της παρουσίας του Θεού, και αυτή δίνει την θέση της στην προσ­μονή, η οποία είναι τόσο ισχυρό βίωμα, ώστε για μένα είναι παρου­σία της αληθινής ζωής. Όταν κάτι το προσμένεις, το απολαμβάνεις σαν να το έχεις. Περιμένοντας κάποιον πού τον αγαπώ, πότε τον αγκαλιάζω, πότε τον φιλώ, πότε του μιλάω, πότε του εξηγώ, πότε του ζητώ να μου δείξει την αγάπη του. Τον έχω τόσο κοντά μου, τόσο δικό μου, τόσο οικείο· έχω ένα πολύ ισχυρό βίωμα.
Ο Θεός ήταν και είναι πάντοτε ο ερχόμενος. Οι Ιουδαίοι τον ένοιωθαν ως ερχόμενον μέσα στις ερήμους, στους πολέμους, στις επισκέψεις τους στον ναό, στον προσωπικό τους αγώνα· αδιαλείπτως τον ένοιωθαν ως ερχόμενον. Ταυτοχρόνως τον προσδοκούσαν ερχόμενον εις το πλήρωμα του χρόνου. Το πλήρωμα του χρόνου ήλθε, Εκείνος ήλθε, και όμως συνεχίζει να είναι ο ερχόμενος και συνάμα ο πανταχού παρών. Δεν υπάρχει τρύπα πού δεν είναι μέσα. Δεν υπάρχει ζωύφιο πού δεν τον περικλείει. Δεν υπάρχει ίχνος της ζωής μου, του χρόνου μου, της υποστάσεώς μου, πού δεν τον εμπεριέχει, και όμως Αυτός είναι ο ερχόμενος.
+αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[toula]

Μια εσταυρωμένη γέννηση σε πορεία Αναστάσεως !
Ο Χριστιανός νηστεύει όλο τον χρόνο και όχι μόνο επιλεκτικά κάποιες περιόδους σαν να πρόκειται για θρησκευτικό καθήκον.
Κάθε περίοδος νηστείας έχει φυσικά τη δική της πνευματική δυναμική λόγω των γεγονότων που ζούμε στην κάθε περίπτωση.
Είναι μέρες ερωτικές, ασκητικές, χαρισματικές. Όχι με ενοχές, με πίεση, με πρέπει αλλά με ένα θέλω συγκλονιστικό, υπαρξιακό, ένα βύθισμα σε μια σχέση και σε ένα διάλογο με ένα πρόσωπο. Η νηστεία είναι μια περίοδος αποφάσεων. Να σταθούμε ενώπιον σε ότι μας σκοτώνει και να το πολεμήσουμε. Να κατέβουμε με ανδρεία στα σκοτάδια μας και να τα φωτίσουμε με τη χάρη του γεννηθέντος θείου βρέφους. Να αλλάξω πορεία από τον έρωτα των παθών σε έναν άλλο έρωτα, τον έρωτα του Χριστού.
Είναι παγίδα να μείνουμε στη νηστεία των τροφών, απλά για να θεωρήσουμε ότι καταφέραμε να τηρήσουμε ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον. Πλέον η νηστεία των τροφών είναι εύκολη, κάποιοι την κάνουν και ως στάση ζωής ή ως διατροφή. Το θέμα είναι να φύγουμε από εκεί και με αφορμή αυτό τον αγώνα να πάμε στα ενδότερα της καρδιάς και της ύπαρξής μας.
Υπάρχει κίνδυνος να εγκλωβιστούμε στη νηστεία θεωρώντας την ως θρησκευτικό καθήκον, μετά να νιώσουμε δικαιωμένοι ότι τα καταφέραμε, άρα μπορούμε να ζητήσουμε από τον Χριστό χάρες διότι ήμαστε καλά παιδιά και μεγάλοι νηστευτές. Με λίγα λόγια η ειδωλολατρία στα καλύτερά της. Ας μην πέσουμε σε αυτή την παγίδα.
Απλά πράγματα. . .
Παίρνεις απόφαση και κατεβαίνεις στον στίβο μάχης χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Κοιτάς κατάματα μέσα σου και παίρνεις απόφαση να παλέψεις. Όχι με τη θρησκευτική έννοια, αλλά με την αγωνιστική πρόθεση και την ερωτικότητα της επιθυμίας που έχεις βαθιά μέσα σου. Κάνεις αυτό που μπορείς με την ευλογία του πνευματικού στον δρόμο της Εκκλησίας.
40 μέρες που η εκκλησία θα γίνει μαιευτήριο. 40 μέρες με πολλούς Αγίους αυτή την περίοδο να φωτίζουν τον αγώνα μας. 40 μέρες χαράς, ευχαριστίας και δοξολογίας πείνας για Θεό και στέρηση του σκότους. 40 μέρες που δεν θα τρώω αυτό που επιθυμώ για να δω την ανάγκη του αδερφού. 40 μέρες που θα προσπαθήσω να μην τρώω τον διπλανό μου, να μην σκοτώνω τον άλλον με τα λόγια μου. Όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά να είναι οι μέρες αυτές ένα ξεκίνημα αγώνα που θα πάει στην αιωνιότητα.
Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι αυτό το διάστημα. Όχι μόνο απλά να χάσουμε κάποια κιλά, αλλά να ρίξουμε εγωισμούς, άσχημες συμπεριφορές, μίσος, κακίες και σκέψεις που μυρίζουν θάνατο.
Ένα μικρό λιθαράκι ζωής και Παραδείσου. . .
Ας νηστέψουμε ώστε να λιμοκτονήσει ο διάβολος, ας φάμε τον Θεό που συνεχώς μας προσκαλεί και ας γεμίσουμε από τη χαρά της παρουσίας Του στη ζωή μας.
Μέρες μια γεννημένης αλλά αναστημένης ελπίδας, που δεν τη ζούμε μόνο εξωτερικά ως ένα ιστορικό γεγονός αλλά βιώνεται και μέσα στην καρδιά ως ελπίδα που ακτινοβολεί στην αιωνιότητα.
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!
Καλό αγώνα σε όλους
π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh. gr

[toula]

Άλλη φορά μόλις μπήκα στο κελλάκι του Αγίου, μου λέει:
«Καλώς την. Κάνε, σε παρακαλώ, προσευχή και μην μου μιλάς, γιατί έχουν εκλογές στην Γιουγκοσλαβία σε λίγο.
Θα ψηφίσουν καινούργιο Πατριάρχη. Μακάρι να βγάλουν τον Παύλο. Κάνε, σε παρακαλώ, κι εσύ προσευχή».
Κάναμε εν σιωπή προσευχή.
Σε λίγη ώρα παίρνει ο Δεσπότης Αθανάσιος Γιέφτιτς τηλέφωνο, για να ενημερώση τον Παππούλη ότι έχουν εκλογές και να τον ρωτήση ποιον να ψηφίσουν.
Και ο Παππούλης του απαντά:
«Ρωτάς, Αθανάσιε, ποιον να ψηφίσετε; Τον Παύλο να ψηφίσετε!»
Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίσαμε την προσευχή, ώσπου μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο, ο Δεσπότης Αθανάσιος ξαναπήρε τηλέφωνο για να πη:
«Γέροντα, με την ευχή σας, παμψηφεί βγήκε ο Παύλος!»
Μαρτυρία Γερόντισσας Στυλιανής, Ι. Μονή Παντοκράτορος Ταώ (Νταού Πεντέλης)
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 19.

[toula]

Κοιμήθηκε ειρηνικά εν Κυρίω, σαν σήμερα 15 Νοεμβρίου το έτος 2009, έπειτα από διετή ασθένεια.
Στο τέλος της Αποκαλύψεως, λέει ο Κύριος,
‘’ο άδικος ας συνεχίσει να αδικεί, ο ακάθαρτος ας συνεχίσει τα βδελυρά έργα του, Ας συνεχίσει κι ο δίκαιος να κάνει το δίκαιο, κι ο άγιος την αγιοσύνη του. Να, έρχομαι σύντομα, και φέρνω μαζί μου την ανταμοιβή, για ν’ ανταποδώσω στον καθένα ανάλογα με τα έργα του (Αποκ. 22,11-12). Και καταλήγει
‘’Ναι, έρχομαι σύντομα’’ (Αποκ. 22,20)
Έλα, λοιπόν Κύριε Ιησού Χριστέ, μα πριν εμφανιστείς βοήθησε μας να’ μαστε πλάι Σου, ό,τι κι αν συμβεί στον κόσμο. Και την ζωή μας να δώσουμε σε Σένα και από το παράδειγμα Σου να μην απομακρυνθούμε…
Από το βιβλίο: «έτσι να λάμψει το φως!», Παύλου πατριάρχου Σερβίας, λόγοι ποιμαντικής παρηγοριάς, σελ., εκδόσεις ‘’εν πλω’’ 2019.

[toula]

"Μνήμη σήμερα 15 Νοεμβρίου του Οσίου Πατρός ημών Παϊσίου Βελιτσκόφσκι."
Ελέχθη από τον Απόστολο:
»Θέλω πέντε λόγους διὰ τοῦ νοός μου λαλῆσαι…ἢ μυρίους λόγους ἐν γλώσσῃ’‘ [Θέλω να πω πέντε λέξεις με το νου μου…παρά δέκα χιλιάδες με τη γλώσσα] (Κορινθ Α΄. ιδ΄ 19).
Χρειάζεται δε αυτό πριν απ’ όλα, με τις πέντε αυτές λέξεις, να καθαρίσουμε το νου και την καρδιά, λέγοντας αδιακόπως στα βάθη της καρδιάς:
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Με τον τρόπο αυτό προσευχόμενος ανέρχεσαι στη γνωστική ψαλμωδία.
Διότι κάθε αρχάριος καi εμπαθής θα μπορούσε ίσως μετά βίας και όχι όπως πρέπει να εκτελεί στην καρδία του την προσευχή αυτή, όμως την ασφαλή ψαλμωδία ουδέποτε, αν προηγουμένως δεν καθαρθεί δια της νοεράς προσευχής.
(Από τα συγγράματα του Γέροντος Παισίου Βελιτσκόφσκυ. Έκδ. 1892, σ. 81).

[toula]

” Οι εκλεκτοί του Θεού είστε εσείς, όχι εγώ. "
Εγώ ένας απλός παπάς είμαι της Εκκλησίας ανάμεσα σ άλλους.
Προσπαθώ να γίνω ταπεινόφρων, αλλά έχω δρόμο ακόμη.
Ο Θεός το βλέπει και θα με βοηθήσει.
” Πόσο τραγικό!
Δεν έχουν ιδέα σε τι παγίδα τους έριξε αυτός που, εξαιτίας της υπερηφάνειας, ξέπεσε από Άγγελο σε δαίμονα.
Κι είναι πολλές φορές που λέω:”
Έχεις καθρέφτη;
Κοιτάξου στον καθρέφτη σου και δες που βαδίζεις “.
Έπειτα, έχουμε και τις νευρώσεις!
Οι άνθρωποι βρίσκονται υπό το κράτος αγχωτικής πίεσης, δε τους φτάνει να’ναι ένα απ’ τα δάχτυλα του χεριού, λαχταρούν να γίνουν το κεφάλι.
Έτσι γίνεται υπεροπτης ο άνθρωπος, μετά τα χάνει- πράγμα αναμενόμενο- και λέει πως είναι μεταξύ των εκλεκτών, συνομιλητής των Αγγέλων και του Θεού.
Ένας μάλιστα αποτόλμησε να πει πως είναι “Ο Θεός “.
Γι’ αυτό, αδελφοί μου, τον εαυτό σας και τα μάτια σας!
Το νόημα, λοιπόν, είναι ότι χωρίς ταπεινοφροσύνη, χωρίς τη συναίσθηση ότι είμαστε ένα τίποτα, στη βασιλεία των Ουρανών δε θα εισέλθουμε.
Μη νομίζετε πως είστε εκλεκτοί του Θεού.
Ο Θεός είναι με όλους μας, αν και εμείς είμαστε μαζί Του.
Αρκεί “να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας “(Ματθ. 5:16).
Και με τη σιωπή σας ακόμη, θα έχετε διατρανώσει τη διδασκαλία του Χριστού.
Δύο είναι οι πηγές του κακού σ’ αυτόν τον κόσμο. Η πρώτη είναι οι εχθροί του Χριστού, οι άπιστοι ‘ η δεύτερη είναι όσοι ματαιοδοξούν και αυτοαποθεώνονται.
Έτσι να λάμψει το φως, Παύλος πατριάρχης Σερβίας, λόγοι ποιμαντικής παρηγοριάς, εκδ. εν πλω , σελ. 189-194.

[toula]

Είσαι βλάσφημος ; Μπορείς να γίνεις απόστολος.
Είσαι ληστής ; Μπορείς να λεηλατήσεις τον παράδεισο.
Είσαι μάγος ; Μπορείς να προσκυνήσεις τον Κύριο.
Δεν υπάρχει καμιά αμαρτία που να μην σβήνεται από την μετάνοια.
Γι’ αυτό ο Κύριος διάλεξε τους πιό καλούς καρπούς της πονηρίας, για να μην μπορεί κανείς στο τέλος να απαλλαγεί από την κατηγορία.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.