"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Μὴ φοβᾶσαι, ὅ,τι καὶ νὰ συμβῇ. Ὁ Χριστὸς βλέπει. Ὅ,τι ἐπιτρέπει, εἶναι διὰ τὴν ταπείνωσιν καὶ τὴν σωτηρίαν σου.

Ἐμπιστεύσου τὸν Κύριον καὶ δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψῃ.

Ὅταν ὁ Θεὸς δῆ, ὅτι ἐξαντλήθη ἡ δύναμίς σου καὶ ὅτι πια ἀπελπίστηκες ἀπὸ σένα, τότε ἐπεμβαίνει. Δὲν θέλει συνεργόν τὴν φιλαυτίαν σου.

Ἐγὼ δὲν φροντίζω διόλου. Ἔμαθα νὰ ἀναπαύομαι εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἐκεῖνος ἐνεργεῖ.

Ὅταν ἀναθέτεις τὴν μέριμνά σου εἰς τὸν Θεόν, τότε ἀναπαύεται καὶ ἡ ψυχή σου.

Ὅ,τι θὲλεις, Κύριε, ὅπως θὲλεις, ὅταν θὲλεις. Ἐγὼ Σὲ ἐμπιστεύομαι.

Ἔρχεται ἡ χάρις καὶ ἡ ψυχὴ γίνεται φῶς, δὲν θέλει πια τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Ο Άγιος Μηνάς, είναι και ο νικητής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την Παναγία μας γιατί; γιατί στο Έλ Αλαμέιν της Αφρικής, Ελ Αλαμέιν σημαίνει στον τόπο του Μηνά, Μέϊν είναι ο Μηνάς, ξεσήκωσε αμμοθύελλα στην έρημο. Κι αχρήστευσε όλα τα τάνκς και τις πολεμικές μηχανές των Γερμανών και άλλαξε μετά η ροή των γεγονότων και του πολέμου κι όλα απέβησαν, υπέρ των συμμάχων μας. Είναι ο μεγάλος νικητής και στην Κρήτη. Εκεί στη μάχη της Κρήτης, ο Άγιος Μηνάς ήταν κοντά και μπροστά.

Στο Ηράκλειο, που ναι ο ναός του, εμπόδιζε τις γερμανικές βόμβες να πέσουν επάνω. Κι όταν κατέβηκε, αργότερα, ο πιλότος, που έπεσε η Κρήτη μας, του είχε κάνει εντύπωση και λέει: να πάω να δώ. Τι είν αυτό , λέει, που εμπόδιζε τις βόμβες και πάει και κοιτάζει, μέσα βλέπει τον Άγιο. Αυτός , λέει, μ’ εμπόδιζε ο Άγιος Μηνάς τον εμπόδιζε. Αυτή είν η πίστη μας, η θρησκεία μας, η Εκκλησία μας!

+Αρχιμανδρ. Ανανίας Κουστένης

Ο Άγιος Δαμασκηνός καταγόταν από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και ονομαζόταν Διαμαντής. Οι γονείς του, ευσεβείς χριστιανοί, ονομάζονταν Κυριάκος και Κυριακή.
Ο Διαμαντής σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός. Και για να αποφύγει την οργή των Τούρκων, για κάποιο του παράπτωμα, αναγκάστηκε να ασπαστεί τον ισλαμισμό.
Αργότερα όμως μετανόησε και πήγε στο Άγιον Όρος.
Εκεί, στο Μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας, έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός και ασκήθηκε στην αρετή για 12 χρόνια. Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και μαζί με τον απερχόμενο από τη Λαύρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Διονύσιο, ήλθε στη Βασιλεύουσα. Εκεί δημόσια κήρυττε τον Χριστό και προέτρεπε τους μουσουλμάνους ν' αρνηθούν τον Μωάμεθ.
Οι Τούρκοι τον πέρασαν για τρελό και στην αρχή δεν του έδωσαν σημασία. Αλλά ο Δαμασκηνός με τα κηρύγματα του έγινε τόσο προκλητικός στους Τούρκους, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και αφού σκληρά τον βασάνισαν, τον αποκεφάλισαν μπροστά στην πόρτα του Πατριαρχείου στις 13 Νοεμβρίου 1681 μ.Χ. Το λείψανο του ενταφιάσθηκε στο ναό της Θεοτόκου, στη νήσο Χάλκη. Ο ηγούμενος Μακάριος του μοναστηριού του Μαύρου Μόλου αγόρασε και φύλαξε τις πόρτες του εργαστηρίου απέναντι στην είσοδο του Πατριαρχείου, που είχαν βαφτεί με το αίμα του μάρτυρα.

Νηστεία.!.
Ό ἄνθρωπος μέσα στή νηστεία
μαθαίνει νά γίνεται δυνατός καί γενναίος..
Θέλει γενναία ψυχή νά μπορέσει νά ξεπεράσει κανείς τόν φόβο τῆς συντήρησής του και τή φιλαυτία του..
Μᾶς κυριεύει φόβος, δειλία..
Ὅμως ἡ δειλία δέν χαρακτηρίζει
τόν χριστιανό..
Ὁ χριστιανός εἶναι ἀγωνιστής..
Πῶς θά ξεπεράσει τά πάθη, τίς ἁμαρτίες
καί τόν ἐγωισμό του, ὅταν εἶναι δειλός;
Πῶς θά μπορέσει να κάνει αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», νά ξεπεράσει δηλαδή τόν ἑαυτό του γιά νά ἀκολουθήσει
τόν Χριστό, ὅταν εἶναι δειλός; ..
Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε στό εὐαγγέλιο ὅτι
οἱ δειλοί δέν ἔχουν μέρος μαζί Του
στή ζωή τήν αἰώνιο..
Ὁ δειλός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει
μαζί μέ τόν Θεό, γιατί ἡ δειλία
εἶναι γέννημα τῆς ὀλιγοπιστίας..
Αὐτός πού ἔχει λίγη πίστη φοβᾶται..
Αὐτός πού φοβᾶται μαρτυρεῖ
ὅτι ἔχει ἀδύνατη πίστη....
(π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού.)

Βλέπω γύρω μου τα κενά της εκκλησιαστικής διακονίας και η καρδιά μου πονά. Δεν το ζω ως κριτική, αλλά ως μια βαθιά εσωτερική πληγή αγάπης. Κλαίω πολλές φορές, γιατί νιώθω πως η καρδιά της θεολογικής εμπειρίας —η ζωντανή, θεραπευτική, ερωτική σχέση με τον Χριστό— δεν φτάνει όσο θα έπρεπε στη σύγχρονη κοινωνία. Αυτό με καίει. Με συνταράζει.
Και μέσα σε αυτόν τον πόνο γεννιέται η ανάγκη μου να προσφέρω, να μιλήσω, να διακονήσω. Να κάνω εκπομπές, να κηρύξω, να δώσω ομιλίες, να ανοίξω δρόμους καρδιάς. Θέλω να δοξαστεί το όνομα του Ιησού. Θέλω να θυμίσω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να χορτάσει από μια ανέραστη ζωή μέσα στα πάθη. Τα πάθη μικραίνουν τον άνθρωπο και τον σπρώχνουν στη σκοτεινή κτηνωδία.
Μόνο ο έρωτας του Θεού, η αγάπη του Χριστού, η αλήθεια της Εκκλησίας μπορούν να εξανθρωπίσουν τον άνθρωπο, να του δώσουν ανάσα, φως και προοπτική.
π. Ανδρέας Γκατζέλης
Αυτό είναι που με κινεί. Αυτό είναι που με πονά. Αυτό είναι που βαθιά μου θέλω να μοιράζομαι με όσους πορεύονται δίπλα μας σε αυτή τη δύσκολη εποχή.

Οι άγιοι άγγελοι
δεν κουτσομπολεύουν, δεν επαναστατούν, δεν θυμώνουν, ζουν σε καλή τάξη. Ομοίως, ας μην τρώμε ο ένας την τιμή του άλλου, ας κάνουμε υπομονή σε όλους τους πειρασμούς, ας φεύγουμε από τη σύγχυση, από το θυμό, από τις διαμάχες, από τις σαρκικές επιθυμίες και πάθη! Ας ζήσουμε ως αδέρφια, ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, γιατί είμαστε γιοι του ουράνιου Πατέρα».
- Πατέρας Κλεόπας Ήλιε+

Γράφει ο Γέροντας Σωφρόνιος στην αδελφή του Μαρία:
Το εκκλησάκι μας δεν είναι μεγάλο.
Σε αυτό δεν χωρούν ελεύθερα όλοι όσοι θέλουν.
Το χρησιμοποιούμε εμείς, μια ομάδα προσώπων που ζούμε στην Αγία Γενεβιέβη του Δρυμού, και οι περισσότεροι είμαστε μοναχοί και μοναχές…
Στην εκκλησία μας μπορώ να λειτουργώ, χωρίς να υψώνω τη φωνή μου.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η εξάντληση της δυνάμεως στις εκφωνήσεις δεν είναι μόνο κουραστική αλλά και παρεμποδίζει την προσευχή.
Η ψαλμωδία γίνεται με πολύ σιγανόν τρόπο.
Οι άνθρωποι στέκονται όρθιοι, χωρίς να κινούνται.
Δεν υπάρχει καμία σχεδόν κίνηση στην εκκλησία κατά τη διάρκεια των ακολουθιών.
Τόσο θαυμάσια ησυχία, ώστε να φαίνονται έπειτα σε όλους μας οι άλλες εκκλησίες υπερβολικά θορυβώδεις και ανήσυχες. Σε αυτή λοιπόν την εκκλησία διαβάζω και τις προσευχές εκείνες που σου στέλνω.
Εκτός από την αναστάσιμη λειτουργία της Κυριακής, λειτουργώ δύο φορές την εβδομάδα, την Τρίτη και το Σάββατο:
Στις οκτώ το πρωΐ κατά την τοπική ώρα (η διαφορά μεταξύ μας είναι δύο ώρες· έτσι σε σας εκεί είναι δέκα η ώρα).
Αν θέλεις μπορείς κι εσύ τότε να συμμετέχεις στην ακολουθία μας νοερά.
Ζω –μάλλον ζούμε– σε χώρο πολύ ήσυχο.
Τόσο, που ακόμη και σε σύγκριση με την έρημο μου στον Άθωνα, εδώ εντρυφώ περισσότερο στην ηρεμία της φύσεως και της ησυχίας, ιδιαίτερα κατά τη νύκτα.
Ευχαριστώ αδιάκοπα τον Θεό για τη θαυμαστή ησυχία που περιβάλλει το σπίτι και τον ναό μας. Το εκκλησάκι μας έγινε πολύ ωραίο, παρά τα μηδαμινά εκείνα μέσα που διαθέταμε και διαθέτουμε ακόμη…
Οι ακολουθίες γίνονται στην εκκλησία πάντοτε με κλειστό παράθυρο, δηλαδή σχεδόν σε απόλυτο σκοτάδι όταν τελούμε τον εσπερινό μας.
Μόνο δύο κανδήλια είναι αναμμένα, και μπροστά από αυτά στέκονται επιπρόσθετα μικρά περιοριστικά διαφράγματα, ώστε το φως να μην κτυπά στα μάτια…
Βεβαίως κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας αφήνουμε περισσότερο φως.
Ηλεκτρικός φωτισμός, αλλά και αυτός υπολογισμένος, όσο είναι απαραίτητος, για να είναι δυνατή η ανάγνωση και η ψαλμωδία.
Να έχουμε τέτοια βαθειά ησυχία στην εκκλησία που επιτρέπει να τελούνται όλες οι ακολουθίες χωρίς να υψώνεται η φωνή, αλλά να προφέρονται οι λόγοι (εκφωνήσεις και εκτενείς) με φωνή συνηθισμένου διαλόγου που γίνεται σε δωμάτιο, είναι άκρως πολύτιμο προνόμιο.
Αν τελέσω τη λειτουργία, που διαρκεί δύο ως δυόμισι ώρες, όλη η υπόλοιπη ημέρα περνά κάπως σαν «σκιά», σαν κάποια χλωμή ταινία.
Σαν να μην έχω στα χέρια μου τη δύναμη να «στηριχθώ» κάπου.
Ο νους γλιστρά, δεν προσκολλάται σε πράγματα, σε σκέψεις.
Ωστόσο όμως αναγκάζω τον εαυτό μου να επικοινωνεί με τους ανθρώπους.
«Αναγκάζω τον εαυτό μου», αλλά και αναγκάζομαι από τη ροή της ζωής…
Δεν συνήθισα, δεν αφομοίωσα σχεδόν τίποτε από τη συνήθη ζωή των ανθρώπων.
Αισθάνομαι άβολος σε όλα, άπειρος σε όλα τα έργα μου.
Κατά τη συνάντησή μου με τους ανθρώπους νιώθω λίγο «τεχνητός».
Και αυτό, γιατί θέλω να έλθω σε πραγματική επικοινωνία μαζί τους, μολονότι κατά κάποιον τρόπο στις περιπτώσεις αυτές δεν έχω «πραγματικό» ενδιαφέρον για το αντικείμενο της συνομιλίας.
Έτσι λοιπόν, σε μένα τον ίδιο η επικοινωνία αυτή προσφέρει λίγα, ενώ οι άλλοι πρέπει να πλήττουν μαζί μου…
Σωφρόνιος του Έσσεξ.
Επιστολές 5,8.

Κύριε, δὸς μοὶ Σὲ μόνον νὰ ἀγαπῶ. Σὺ ἔκτισας ἐμέ, Σὺ ἐφώτισας ἐμὲ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, Σὺ συγχωρεῖς τὰς ἁμαρτίας μου καὶ δίδεις νὰ κοινωνῶ τὸ τίμιον Σῶμα Σου καὶ Αἷμα. Δὸς μοὶ τὴν δύναμιν νὰ μένω πάντοτε ἐν Σοί. Κύριε, δὸς μοὶ ἀδαμιαίαν μετάνοιαν καὶ τὴν ἁγίαν Σου ταπείνωσις.
Αγίου Σιλουανου του Αθωνιτου.

… γνῶναί τε τὴν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἵνα πληρωθῆτε εἰς πᾶν τὸ πλήρωμα τοῦ Θεοῦ.
(Εφεσίους 3:19).
Η αγάπη, που ξεπερνά τη γνώση και υπερβαίνει την κατανόησή μας, είναι η αγάπη του Χριστού!
Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί την ποιότητα ή το μεγαλείο αυτής της αγάπης, μέχρι να εισέλθει εντός του ο Χριστός.
Μπορεί κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ μέλι να έχει ιδέα για τη γεύση του;
Μόνο όταν ο Χριστός έλθει δια της πίστεως στην καρδιά του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει την ανέκφραστη γεύση της αγάπης του Χριστού – τη γλυκιά και μεθυστική ευωδία της και την απαράμιλλη περιεκτικότητά της.
Ω, αδελφοί μου, πόσο φτωχά είναι τα λόγια, όταν πρέπει να μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού.
Ποτέ δεν είναι τόσο φτωχά τα λόγια, όσο σ’ αυτήν την περίπτωση.
Πράγματι, τι μπορεί να πει κανείς ενώπιον τέτοιων εκπληκτικών αποδείξεων της αγάπης Του;
Ο Θεός μας δημιούργησε από αγάπη, ενσαρκώθηκε από αγάπη, και από αγάπη δέχτηκε τους εμπαιγμούς και τον θάνατο για χάρη μας.
Μας άνοιξε τους ουρανούς από αγάπη, και μας αποκάλυψε την αθάνατη δόξα που ετοιμάστηκε για εμάς!
Ακόμη και όλα αυτά είναι μόνο ένα μέρος του ανεξάντλητου πλούτου, της δόξας, της ομορφιάς και της ζωοποιού τρυφής που είναι η αγάπη του Χριστού.
Είθε να γίνουμε κι εμείς άξιοι δια της πίστεως, να εισέλθει ο Κύριος Ιησούς στις καρδιές μας και να γευόμαστε την άρρητη αγάπη Του!
Κύριε Ιησού Χριστέ, η Ζωή μας, η Σοφία και η Αγάπη μας, καθάρισέ μας και είσελθε στην καρδιά μας!
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»

"" Είδα έναν Άγγελο που έδωσε στο κεφάλι του Γέροντα ένα στεφάνι ολόχρυσο!" "
Θυμάμαι μία φορά ένα περιστατικό στο μοναστήρι μας, παλιά, στο Άγιο Όρος, ένας νεαρός Ιερομόναχος, κάτι έγινε, μία παρεξήγηση και του είπαν ότι ο Γέροντας της Μονής (Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός) άλλαξε το πρόγραμμα και τις δουλειές που είχε να κάνει.
Οπότε εκείνος μέσα στη νεανικότητά του, συνεργεία του πειρασμού, άρχισε να λέει:
"και ποιος είναι αυτός; και κάθε λίγο μας αλλάζει εδώ μέσα τα προγράμματά μας;"
Και άρχισε να μιλάει εναντίον του Γέροντος εκείνου.
Εμείς οι άλλοι, μικρότεροι και αφελείς και επιπόλαιοι, δεν χάσαμε ευκαιρία:
"Γέροντα, ξέρεις τι είπε ο τάδε; είπε μέσα στην αυλή ότι εσύ, ποιος είσαι εσύ που κάνεις εδώ μέσα έτσι, και ξέρω εγώ..".
-Είπε, λέει, τέτοιο πράγμα; -Ναι είπε.
Είπε τέτοιο πράγμα! -
Τώρα θα δεις τι θα κάνω!
Θα δεις τι θα του κάνω τώρα που θα κατέβω στον εσπερινό, θα τον κάνω να μην ξέρει πού να πάει!
Α, λέμε, ωραία!
Τώρα θα πάει να τον τακτοποιήσει.
Να του βάλει τις φωνές να μάθει άλλη φορά να μη μιλάει εναντίον του Γέροντα μέσα στην αυλή με αυτό τον τρόπο.
Ήταν Σάββατο, πριν τον εσπερινό.
Ε, κατεβαίνει ο Γέροντας κάτω, φωνάζει τον Ιερομόναχο, του λέει έλα μέσα στο Ιερό και σε θέλω.
Λέμε εμείς αμάν, αλλοίμονό του! Θα ακούσει τώρα τα εξ αμάξης!
Περιμέναμε απ' έξω να ακούσουμε φωνές και κραυγές που θα τον μάλωνε.
Εγώ ήμουνα μέσα στο Ιερό, ήμουν διάκος τότε.
Και τι βλέπω;
Μπαίνω μέσα στο Ιερό και πέφτει ο Γέροντας, ο μεγάλος, 65 τότε χρονών, μπροστά στο παιδάκι που ήταν 25 χρονών και του φίλησε τα πόδια και του λέει:
"Συγνώμη αδερφέ μου, κάτι έκανα και σε λύπησα. Να με συγχωρέσεις."
Και ο άλλος κατέρρευσε! Αμέσως έβαλε τα κλάματα: "Γέροντα, συγνώμη".
Αλλά ένας άλλος Γέροντας στα Κατουνάκια, ο παπά-Εφραίμ, όταν πήγα εγώ εκεί τη Δευτέρα, μου λέει:
"Τι συνέβη το Σάββατο στο μοναστήρι;
Τι συνέβη;"
Μου λέει:
"Είδα έναν Άγγελο που έδωσε στο κεφάλι του Γέροντα ένα στεφάνι ολόχρυσο! Κάτι έγινε."
Λέω αυτό κι αυτό έγινε.
Αυτός (ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης) εν Πνεύματι, εν Αγίω Πνεύματι, από κει που ήτανε μακριά, είδε με τη χάρη του Θεού τον Άγγελο του Θεού να στεφανώνει το Γέροντα για την ταπείνωσή του.
Μπορούσε να τον τιμωρήσει τον νεαρό τον μοναχό γιατί μίλησε άσχημα αλλά πήγε, έπεσε στα πόδια του, τα φίλησε και του είπε:
"Σίγουρα κάτι έκανα για να σε στεναχωρέσω, να με συγχωρέσεις".
Και έτσι επανέφερε τα πράγματα στο θέλημα του Θεού.
π. Αθανάσιος Μητροπολίτης Λεμεσού