"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Οι Άγιοι Αρχάγγελοι είναι οι πρώτοι άγγελοι που μεσολαβούν μεταξύ Θεού και ημών των ανθρώπων.
Φροντίζουν και ελεούν τους Χριστιανούς και τους βοηθούν στο δρόμο της σωτηρίας περισσότερο από τους άλλους αγγέλους.
Ας προσευχηθούμε λοιπόν στους Αγίους Αγγέλους και Αρχαγγέλους να είναι βοηθοί μας στη ζωή και ελευθερωτές από τα πονηρά πνεύματα, και ενώπιον του Ουράνιου Πατέρα, θερμοί ικέτες για τη σωτηρία των ψυχών μας.
- Πατέρας Κλεόπας Ηλίε

Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς χριστιανούς,ἄν καί εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας,
βιώνουμε τήν πίστη μας θρησκευτικά.
Δοξάζοντας τόν Θεό καί λατρεύοντάς Τον,ἐπιδιώκουμε νά καρπωνόμαστε
προφύλαξη ἀπό τόν θάνατο,τήν ἀρρώστια, τή φτώχεια,τήν κοσμική ἀποτυχία καί ὅλα τά σχετικά δεινά πού ἀπειλοῦν τήν ἐπίγεια εὐδαιμονία μας.
Εἴμαστε χρῆστες τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ὁμόζυγοι Χριστοῦ.
Κάθε φορά πού νομίζουμε ὅτι Ἐκεῖνος δέν φροντίζει γιά τή διατήρηση
τῆς ἐπίγειας εὐτυχίας μας,Τόν ἀφήνουμε καί ἀναζητοῦμε ἐπικερδῆ ὑποκατάστατα
πού θά μᾶς βοηθήσουν νά κτίσουμε τόν ἐπίγειο παράδεισό μας.
Προσκυνοῦμε τόν σταυρωμένο Κύριο καί Τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς ἀπαλλάξει
ἀπό τόν προσωπικό σταυρό μας,δηλαδή νά μήν ἐπιτρέψει νά ἐπιτύχουμε τή χριστοποίησή μας.
Ἀλλά ἄν δέν περάσουμε χριστοειδῶς τήν προσωπική δοκιμασία μας,στήν προσωπική μας Γεσθημανῆ,ἄν αὐτοπροαίρετα δέν ἐπιλέξουμε νά πληρώσουμε μέ τόν ὑπαρξιακό ἀφανισμό μας τήν ἐν Χριστῷ ὑπόστασή μας,δέν εἶναι δυνατό νά ἔχουμε σωτήρια ζωή καί σωτήριο θάνατο.
Από το ομώνυμο βιβλίο του π. Αντώνιου Ρωμαίου Εκδόσεις Εν Πλω

Τα τρία ‘’πριν*’’
Πριν μιλήσεις για τα στραβά του διπλανού σου, εξέτασε τον εαυτό σου. Δες τα δικά σου χάλια, δες τα δικά σου λάθη, δες τις δικές σου αδυναμίες, δες τα δικά σου πάθη. Αλλά αυτό θέλει κότσια μάγκα μου... Είναι πιο εύκολο βλέπεις, να κατηγορείς τον άλλον. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο άλλος, δεν είναι μπροστά…
Πριν μιλήσεις για τα πράγματα της επομένης μέρας, για τις δουλειές, για τις υποχρεώσεις, για όλα αυτά που ‘’πρέπει’’ να γίνουν, που ‘’πρέπει να μπουν στο πρόγραμμα’’, περίμενε να ξημερώσει. Δεν έχεις υπογράψει κάνα συμβόλαιο, ότι και αύριο θα είσαι εκεί… Ότι θα ξημερώσει και για σένα…
Τέλος, πριν βιαστείς να μιλήσεις για Θεό, φρόντισε να Τον γνωρίσεις. Φρόντισε να ξεστραβωθείς πρώτα εσύ. Όλοι, κάνουμε τους δασκάλους… Το παίζουμε εκπρόσωποι του Θεού στη γη... Και τά ‘χουμε κάνει σαν τα μούτρα μας…
Υψώνουμε το δάχτυλο στον πονεμένο αδελφό μας, αντί να του απλώνουμε το χέρι.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
*(βλ. ''Στοχασμοί περί καλού και κακού'', Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ο Θεός νικιέται! Καλά ακούσατε,νικιέται.
Με την προσευχή ο άνθρωπος νικάει την Αγάπη του Θεού, όχι την Παντοδυναμία Του.
Όπως για παράδειγμα παλεύει ο εγγονός με τον παππού και ο παππούς αφήνει το εγγονάκι του, από αγάπη να τον νικήσει, για να χαρεί, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την προσευχή.
Με την προσευχή, αλλάζει ο άνθρωπος την Βουλή του Θεού.
Δημήτριος Παναγόπουλος - Ιεροκήρυκας

Η Θεοτόκος έζησε πάντοτε μέσα στην αφάνεια. Μέσα στα Ευαγγέλια διατηρεί αυτή την αφανή θέση. Δεν μιλούν πολύ γι’ αυτήν. Μόνο μέσα από αυτή την εικόνα τής Μαρίας τής Βηθανίας που κάθεται στα πόδια τού Κυρίου, μεταφέρεται ο νους μας στην ουσία τού μυστηρίου τής Μητέρας τού Θεού: σ’ αυτήν την ακρόαση, ακρόαση που συναινεί στον λόγο διά του οποίου ο Χριστός σαρκώθηκε μέσα της. Με την απάντησή της στον λόγο τού Θεού μπόρεσε να εκπληρωθεί το ανήκουστο μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, να γεννηθεί ο Λόγος ανάμεσά μας.
Ναι, και σε όλον αυτόν τον χρόνο τής προετοιμασίας, που μας θυμίζει η σημερινή εορτή, η Θεοτόκος καθόταν ήδη στα πόδια τού Κυρίου, με την έννοια ότι έπρεπε να μελετά, να αναλογίζεται, να εσωτερικεύει τις Γραφές διά των οποίων οικειοποιούνταν όλη την προσμονή τού λαού τού Ισραήλ, όλη την επιθυμία του για την έλευση του Μεσσία. Καλοδεχόταν αυτή την επιθυμία, τη ζούσε βαθιά με όλη εκείνη την πτωχεία που αποτελούσε έκφραση της ψυχής της, την πτωχεία τω πνεύματι που συνιστούσε η αφάνειά της, με όλη εκείνη την παραίτηση από κάθε αυτοεπιβεβαίωση, με την αποταγή εκείνη που της επέτρεπε να δέχεται τον λόγο και να συναινεί, και έτσι να προετοιμάζεται για την υπέρτατη συγκατάθεση που θα έδινε την ημέρα τού Ευαγγελισμού.
Όλες τις σκέψεις μας, όλες τις εσωτερικές μας στάσεις πρέπει να τις ζωογονεί η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Θεό· αυτή θα μας επιτρέψει και να ασχολούμαστε με τα καθήκοντα στα οποία πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο, τα απαραίτητα έργα μας, και ταυτόχρονα να τα επιτελούμε χωρίς ανησυχία, χωρίς ταραχή, χωρίς αυτό να μας αναστατώνει, χωρίς να γίνεται εμπόδιο στην εσωτερική αυτή προσοχή, η οποία είναι τόσο ουσιώδης, το ουσιώδες της μοναστικής μας ζωής.
Ναι, έτσι οφείλουμε να εισερχόμαστε στον ναό της καρδιάς μας, για να γίνεται αυτή όλο και περισσότερο ναός τού Κυρίου. Εισέρχομαι στον ναό τής καρδιάς δεν σημαίνει μόνο να αποφεύγω την εσωτερική ανησυχία, αλλά -και από αυτό πρέπει να αρχίσουμε- να αποφεύγω ότι είναι περιέργεια, ότι είναι περισπασμός, ότι χαρακτηρίζεται από απληστία να δω, να αγγίξω, να ακούσω και να γευθώ τα εξωτερικά πράγματα. Να τα αποφεύγω, για να μπορώ να είμαι προσεκτικός στην εσωτερική παρουσία τού Κυρίου, στην κίνηση αυτή της καρδιάς μου που με φέρνει προς Αυτόν ο Οποίος βρίσκεται στα βάθη της, επειδή το Άγιο Πνεύμα Τον έχει εγγράψει εκεί. Και ο Οποίος μας διαφεύγει, στον βαθμό που γινόμαστε υπερβολικά εξωστρεφείς.
Ναι, αυτές τις ευλογημένες μέρες ας είμαστε προσεχτικοί στο να μπαίνουμε έτσι στον ναό αυτό της καρδιάς μας, στην ιερή αυτή έρημο, θα μπορούσα να πω, χωριζόμενοι από όλα όσα είναι του κόσμου, με την κακή έννοια της λέξης. Με τον τρόπο αυτό θα καθοδηγούμαστε πράγματι από το εσωτερικό φως τού Κυρίου προς συνάντησή Του, την οποία θα εορτάσουμε τα Χριστούγεννα. «Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» (Ψαλμ. λε’ [35] 10).
Στα Εισόδια της Θεοτόκου (π. Πλακίδας Deseille)
(Από το βιβλίο «Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων», Εκδόσεις Έαρ)

Για την Ορθοδοξία, η Μητέρα του Θεού είναι κατ’ εξοχήν ένα σημείο και μια έκφραση χαράς. Στη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου ψάλλουμε «Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις», ενώ στον Ακάθιστο Ύμνο «Χαῖρε πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη», στην δε εικονογραφία προσδιορίζεται με τίτλους όπως «Τῶν Θλιβομένων ἡ Χαρά», «Ἡ Πάντων Χαρά» ή η «Ἀπροσδόκητος Χαρά». Η ίδια αίσθηση της χαράς της Μαρίας διαπνέει και ολόκληρη την εορτή της 21ης Νοεμβρίου. Τα κείμενα της ημέρας επανειλημμένως αναφέρονται στη χαρά του Ιωακείμ και της Άννας, στη χαρά του Ζαχαρία, στη χαρά των νεανίδων της εόρτιας πομπής… Χαίρουν και τα Άγια των Αγίων: «Τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια ἀγάλλονται», κυρίως όμως χαίρει η ίδια η Παρθένος. Εδώ η υμνογραφία δανείζεται τα ωραία λόγια του Πρωτευαγγελίου: «Ο ιερεύς την υποδέχτηκε και την ασπάστηκε και την ευλόγησε… Και ο Κύριος την χαρίτωσε και εκείνη έκανε κινήσεις με τα πόδια της σαν να χόρευε».Η Μαρία, λένε οι ύμνοι της εορτής, «Χαίρει εισερχομένη ἐν τῷ Ναῷ», «Καὶ σώματι καὶ πνεύματι ἔχαιρε», «περιχορεύουσα εἰς θεῖα σκηνώματα». Και τη χαρά που γεύεται την μοιράζεται μ’ εμάς: Αυτή είναι «ἡ πάντων χαρά» και «χαρᾶς τοῦ κόσμου ἡ πρόξενος». Καθώς δε εισέρχεται, «Ἀγγέλων τὰ τάγματα καὶ τῶν βροτῶν ἡ πληθύς» βοούν και λέγουν: «ἐν τῷ Ναῷ εἰσάγεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ λύτρωσις».
Αυτό που σε κάθε περίπτωση τα λειτουργικά κείμενα δεν αναφέρουν σαφώς είναι η σιωπή της Μητέρας του Θεού. Η σιωπή όμως αυτή αποτελεί τον πυρήνα της μεγαλύτερης ενδεχομένως ομιλίας που έχει συντεθεί για την εορτή των Εισοδίων, αυτής του Γρηγορίου Παλαμά Εις την προς τα Άγια των Αγίων Είσοδον της Υπερευλογημένης Θεοτόκου. Κατά τον βιογράφο του Παλαμά, τον Πατριάρχη Φιλόθεο Κόκκινο, η ομιλία αυτή ανήκει στα πρώτα έργα του αγίου, συνετέθη δε περί το έτος 1334, όταν διέτριβε στο Άγιο Όρος, πολύ πριν εμπλακεί στην αντιγνωμία με τον Βαρλαάμ από την Καλαβρία σχετικά με το θείο φως του Θαβώρ και τις άκτιστες ενέργειες του Θεού. Ο Κόκκινος προσθέτει ότι ο Παλαμάς παρακινήθηκε να γράψει την ομιλία, επειδή κάποιοι, που δεν τους κατονομάζει, «με απερισκεψία και αμαθή γλώσσα τόλμησαν να προσβάλουν τοιαύτα μυστήρια», υπονοών πιθανόν τον σκεπτικιστή Γρηγορά. Στην πραγματικότητα όμως, ο Παλαμάς στην ομιλία του, δεν κάνει καμιά προσπάθεια να αποδείξει την ιστορικότητα των γεγονότων που τιμούμε στις 21 Νοεμβρίου. Αντιθέτως θεωρεί την Είσοδο της Μαρίας στον Ναό ως συμβολισμό της μυστικής αναβάσεως της ψυχής προς τον Θεό,
Ο Παλαμάς τη βλέπει ως τη μεγαλύτερη ησυχάστρια, Εκείνη η οποία επέτυχε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την αληθινή ησυχία ή σιωπή της καρδιάς. Εισερχόμενη στον Ναό, διέκοψε όλους τους δεσμούς με τα εγκόσμια και γήινα πράγματα, παραιτούμενη από τον κόσμο «Θεῷ ζῶσα μόνῳ, Θεῷ βλεπομένη μόνῳ»· επέλεξε την κεκρυμμένη βιοτή, την αόρατη για τα μάτια των έξω, μια «ζωή ησυχίας». Κατοικούσε στα Άγια των Αγίων και η ζωή Της έμοιαζε με τη ζωή των ερημιτών και των ασκητών που κατοικούν εν «ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Εβρ. 11:38). Η περίοδος που έζησε στον Ναό ήταν έτσι μια εμπειρία «ερήμου», μια προτύπωση του μοναχισμού. Εκεί έμαθε να υποτάσσει τον «ἡγεμόνα νοῦν» στον Θεό, ζώντας «τὴν κατ᾿ ἀγγέλους πολιτείαν», επιτυγχάνοντας την θεωρία και ασκώντας την αδιάλειπτη προσευχή: «συνῆψε τὸν νοῦν τῇ πρὸς ἑαυτὸν στροφῇ καὶ προσοχῇ καὶ τῇ ἀδιαλείπτῳ θείᾳ προσευχῇ».Μεταμορφούμενη από το θείο φως, είδε τον άκτιστο Θεό να αντανακλάται στο κάτοπτρο της καθαρότητος της καρδιάς Της.Και τα μέσα της προσβάσεώς της σε όλα αυτά τα μυστήρια της εσωτερικής προσευχής ήταν ακριβώς η ησυχία:
«Τὴν ἱερὰν ἡσυχίαν εὑρίσκει χειραγωγόν· ἡσυχίαν τὴν νοῦ καὶ κόσμου στάσιν, τὴν λήθην τῶν κάτω, τὴν μύησιν τῶν ἄνω, τὴν τῶν νοημάτων ἐπὶ τὸ κρεῖττον ἀπόθεσιν· αὔτη πρᾶξις ὡς ἀληθῶς ἐπίβασις τῆς ὡς ἀληθῶς θεωρίας ἢ θεοπτίας. {…} Μόνη γὰρ ἀπάντων, ἐξ οὕτω πάνυ παιδὸς ὑπερφυῶς ἡσυχάσασα {…} καινὴν καὶ ἀπόρρητον ὁδὸν εἰς οὐρανοὺς ἐδείματο τήν, ἵν᾿ οὕτως εἵπω, νοητὴν σιγήν».
Μερικοί από σας ίσως αισθάνεστε ότι η εύγλωττη αυτή προσωπογραφία της Μαρίας της ησυχάστριας, το πρότυπο της θεωρητικής ενώσεως, μικρή σχέση έχει με το απλό κορίτσι της Ναζαρέτ που περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Ωστόσο, μήπως τελικά αυτά τα δυο συνδέονται; Ησυχία ή σιωπή της καρδιάς δεν είναι ουσιαστικά τίποτε άλλο παρά μια στάση προσεκτικής ακρόασης. Με τους λόγους του Max Picard, «Η ακρόαση είναι εφικτή μόνον όταν υπάρχει ησυχία εντός του ανθρώπου: ακρόαση και ησυχία ανήκουν η μία στην άλλη». «Σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός» (Ψαλμ. 45:10): η φράση του Ψαλμωδού συγκεφαλαιώνει την ουσία της σιωπής. Όταν σιωπώ εν προσευχή σημαίνει ότι αφουγκράζομαι τον Θεό. «Η σιωπή είναι παρουσία», θα πει ο George Bernanos, «στην καρδιά της βρίσκεται ο Θεός». Εάν θεωρηθεί έτσι, η σιωπή δεν είναι κενό αλλά πλήρωμα, δεν είναι απουσία λόγου, αλλά επίγνωση της αμεσότητος του Θεού. Σιωπή είναι προσμονή του Θεού. Και στα Ευαγγέλια η Μαρία απεικονίζεται ακριβώς ως εκείνη η οποία ακροάται: Εκείνη η οποία άκουσε το λόγο του Θεού κατά τον Ευαγγελισμό (Λουκ. 1:38, 11:28), Εκείνη η οποία «συνετήρη τὰ ρήματα ταῦτα, συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. 2:19, 2:51), Εκείνη η οποία είπε στους υπηρέτες κατά τον εκ Κανά γάμο να ακούουν τον Υιό της (Ιω. 2:5). Η Μαρία του Γρηγορίου Παλαμά, η Μαρία η ησυχάστρια εντός του Ναού, τελικά δεν αποδεικνύεται τόσο διαφορετική από την Μαρία του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, η οποία ακροάται τον θεό με ταπεινή και επαγρυπνούσα σιωπή.
Αυτό λοιπόν είναι το συμβολικό της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό. μας μιλά για τη χαρά: Ο Χριστιανισμός, μας υπενθυμίζει, ήρθε στον κόσμο ως άγγελμα «χαράς μεγάλης» (Λουκ. 2:10) κι αν αυτή τη μεγάλη χαρά δεν τη νιώθουμε μέσα μας, τότε δεν είμαστε αληθινοί Χριστιανοί. Ωστόσο, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, μας μιλά για τη δημιουργική σιωπή. «Να κατανοείς δια της ησυχίας», λέει ο Dag Hammarskjöld, «να ενεργείς δια της ησυχίας, να κατακτάς εν ησυχία». Αυτό ακριβώς είναι το μάθημα που έχουμε να μάθουμε από την παρούσα εορτή.
Ο Άνθρωπος είναι αυτό που κάνει με τη σιωπή του». Η ρήση του Von Hϋgel μπορεί καλύτερα να ερμηνευθεί μέσα από αυτό που έχει γράψει ο G. K. Chesterton: «Ο άνθρωπος είναι άντρας, αλλά η Ανθρωπότητα είναι γυναίκα». Η Μαρία είναι η ανθρώπινη εικόνα και το παράδειγμά μας. Μέσα απ’ όσα έκανε με τη σιωπή της -αυτή τη σιωπή που η ιστορία των παιδικών της χρόνων στον Ναό προβάλλει ενώπιόν μας συμβολικά- αποτελεί πρότυπο και έμπνευση για όλους μας.
+Κάλλιστος Ware, Το έσχατο μυστήριο(απόσπασμα)

Ω μακαρία Παρθένε, αγνή περιστερά, η ουράνια νύμφη Μαρία, ουρανός και ναός και θρόνος της Θεότητας· αυτή που έχει τον Χριστό, τον Ήλιο που ακτινοβολεί στον ουρανό και στη γη· η φωτεινή νεφέλη, που έλαμψε στον κόσμο τον Χριστό, την πάμφωτη αστραπή από τον ουρανό· η ουράνια νεφέλη, που έφερε στον κόσμο την κρυμμένη μέσα της βροντή του Αγίου Πνεύματος· αυτή που κατέρριψε πάνω σε όλη τη γη τη βροχή του Αγίου Πνεύματος για να καρποφορήσει η πίστη.
Χαίρε, κεχαριτωμένη, η πύλη των ουρανών, για την οποία φώναξε ο προφήτης λέγοντας: «Ιδού, η πύλη είναι κλεισμένη, και κανείς δεν θα εισέλθει ούτε θα εξέλθει από αυτήν, παρά μόνο ο Κύριος ο Θεός· και η πύλη θα παραμείνει κλεισμένη για τον Ηγούμενο, διότι Αυτός θα κληθεί Ηγούμενος, και σε Αυτόν θα ελπίσουν όλα τα έθνη».
Για αυτήν την πύλη και στα Άσματα των Ασμάτων, ο προφήτης καταγράφεται με σαφήνεια και καθαρότητα να φωνάζει: «Κήπος κλεισμένος, αδελφή μου, νύμφη· κήπος κλεισμένος, πηγή σφραγισμένη».
Έμεινε στην παρθενία η αγία και σεμνή κόρη Μαρία, η φωτεινή νεφέλη, που έχει μέσα της τον Θεό Λόγο· προς την οποία ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας είπε: «Ιδού, ελαφριά νεφέλη, και θα έρθει στην Αίγυπτο».
Είναι το αχειροποίητο όρος (το όρος που δεν κόπηκε από ανθρώπινο χέρι), αυτή που έχει τον Χριστό, την ακρότομη πέτρα, για την οποία ο σοφότατος Δανιήλ λέει: «Κόπηκε πέτρα από το όρος χωρίς χέρια»· δηλαδή, χωρίς άνδρα η Παρθένος γέννησε τον Χριστό, τη στερεά πέτρα.
Ο ασύνθετος ναός (ο ναός που δεν κτίστηκε με υλικά), αυτή που έχει τον ουράνιο λίθο Χριστό, η βροντοειδής νεφέλη, που βαστάζει κοιλιακά την αστραπή. Και η θεία Γραφή επιβεβαιώνει τον λόγο μου λέγοντας: «Η κοιλία σου είναι θημωνιά σίτου περιφραγμένη με κρίνους».
Η ακαλλιέργητη χώρα, που δέχτηκε τον Λόγο σαν κόκκο σίτου και βλάστησε το δεμάτι· ο νοερός κλίβανος, που έχει τη φωτιά και τον Άρτο της ζωής· η όσια μητέρα του Σωτήρα, που γέννησε τον Λόγο του Πατρός, ο οποίος σαρκώθηκε από σένα. Προς αυτήν είπε ο Ησαΐας: «Ιδού, η παρθένος θα συλλάβει στην κοιλιά της και θα γεννήσει υιό, και θα καλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ».
Ω Αγία Παρθένε, Αγία Μητέρα του Κυρίου· μακαρία νύμφη της αχώριστης Τριάδας· μακαρία εσύ ανάμεσα στις γυναίκες, που γέννησες στη γη ως βρέφος τον Θεό, τον Κτίστη των πάντων· μακαρία εσύ ανάμεσα στις γυναίκες, που μόνο εσύ στη γη κυοφόρησες τον ουράνιο Θεό· μακαρία εσύ ανάμεσα στις γυναίκες, τους μαστούς της οποίας θήλασε Αυτός που τρέφει τα σύμπαντα· μακαρία εσύ ανάμεσα στις γυναίκες, που γέννησες τώρα Αυτόν που κάποτε έπλασε με πηλό τον Αδάμ στον παράδεισο.
Θεοτόκε, αγία Παρθένε Μαρία. Διότι Θεοτόκος είσαι, εσύ που γέννησες τον Λόγο σαρκωμένο από σένα· Θεοτόκος είσαι, εσύ που κυοφόρησες τον Θεό Λόγο σε μορφή δούλου· Θεοτόκος είσαι, γιατί δέχτηκες τον Θεό Λόγο και Τον γέννησες σαρκωμένο· Θεοτόκος είσαι, η μόνη που γέννησε τον μονογενή Υιό του μόνου Θεού·
Δεν γέννησες έναν πρόσκαιρο Θεό, αλλά τον αιώνιο Θεό, Αυτόν που υπήρχε πριν από σένα και πριν από όλους, σαρκωμένο από σένα.
Το άμωμο πρόβατο, που γέννησε τον αμνό Χριστό· η δάμαλις που δεν μπήκε ποτέ στον ζυγό, που γέννησε τον μόσχο· η νοερή τράπεζα της πίστεως, που χορήγησε στον κόσμο τον Άρτο της ζωής.
ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΥΟ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ
"Χαίρε Μαρία"...
Κάποιος αγράμματος μοναχός δεν ήξερε καμία προσευχή να πει. Του λέει ο γέροντας:
- Αφού δεν μπορείς να μάθεις κάποια προσευχή να λες το:"Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε"
- Γέροντα, ούτε αυτό μπορώ να το πω...
- Ε, τότε λέγε μόνο το: "Χαίρε Μαρία"...
- Αυτό μπορώ να πω! Αυτό μπορώ να το μάθω, είπε ο μοναχός.
''Χαίρε Μαρία'' έλεγε ο μοναχός καθημερινά, χιλιάδες φορές.
Ο διάβολος του παρουσιάστηκε μια μέρα και του είπε:
- Σταμάτα να λες αυτήν την προσευχή, γιατί δεν μπορώ να σε πλησιάσω..
Κοιμήθηκε ο γέροντας και το θάψανε. Στο τάφο του μετά από καιρό άνθισε μόνο του ένα λουλούδι. Ανοίξανε τον τάφο να δούνε και είδαν παραδόξως, ότι είχε ρίζα την καρδιά του μοναχού, η οποία δεν είχε λιώσει και έγραφε πάνω σε αυτήν: "Χαίρε Μαρία" με χρυσά γράμματα!
Έμεινε στην ιστορία ο μοναχός αυτός ως ο "Χαίρε Μαρίας".
Εκείνος που εγκωμιάζει την Παναγία χαριτώνεται και κάθε φορά που την εγκωμιάζει.
***
Πώς η Θεοτόκος ανέστησε και έσωσε πόρνο κληρικό.
Κάποτε ζούσε ένας κληρικός ευλαβέστατος προς την Αειπάρθενο Θεοτόκο ,προσευχόταν δε σε αυτή πολλές φορές .Μάλιστα δε διάβαζε κάθε μέρα με πολύ κατάνυξη και ευλάβεια τους 24 Οίκους του Ακαθίστου.΄Ομως παρασύρθηκε στην πορνεία.Και μιά μέρα καθώς επέστρεφε στο σπίτι του,γυρίζοντας από το πορνείο,περνώντας από ένα γεφύρι ,εδιάβαζε προσευχές πρός την Παναγία .Κάποια στιγμή σκόνταψε και με την συνέργεια του διαβόλου έπεσε και έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε.
Αμέσως άρπαξαν την ψυχή οι δαίμονες για να την πάνε στήν γέενα.Αλλά η πρέσβειρα των Κεκοιμημένων πολυεύσπλαχνος Δέσποινα ,αμέσως βρέθηκε εκεί και τούς προστάζει να πάνε την ψυχή στον Δίκαιο Κριτή για να αποφασίσει Εκείνος.Την πήγαν και έδειξαν οι δεινοί φορολόγοι όλες τις αμαρτίες του και ιδιαίτερα την τελευταία της πορνείας, για την οποία έλεγαν στον Κριτή ,ότι ως δίκαιος δεν πρέπει να κάνει έλεος σε αυτή την ψυχή ,αλλά να τούς την δώσει ,επειδή απέθανε σε ανομία θανάσιμη.
Από το άλλο μέρος ,ο κοινός προστάτης και βοηθός των αμαρτωλών ,η Πολυεύσπλαγχνος Δέσποινα είπετα εξής.
¨”Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή -Όπου ευρώ σε ,εκεί και κρινώ σε.Τήν ώρα που ετελευτησεν ο ιερεάς ,διάβαζε την ακολουθία του και προσευχόταν πρός εμένα,λέγοντας τον ασπασμόν του Αγγέλου ,όπως συνήθιζε πάντοτε ,ως δούλος μου ευλαβής.Επομένως δεν έχετε δικαώμα σε αυτή την ψυχή γιατί ειναι δική μου”
Τότε πρόσταξε ο Κριτής ένα Άγγελο να φέρει την γλώσσα του κληρικού εκεί μπροστά. Ο Άγγελος αμέσως πήγε στο ποτάμι έβγαλε την γλώσσα του πεθαμένου κληρικού και την φέρνει στο Κριτήριο.Πάνω σε αυτή ήταν γραμμένα τα εξής.”Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία”
Είπε στην συνέχεια ο Κύριος στην ψυχή.<Επέστρεψε στο σώμα και κάνε μεγάλη μετάνοια διότι δεν έχει καμμία εξουσία σε σένα ο Διάβολος ,εξ αιτίας της ευλάβειας που έχεις πρός την Μητέρα μου.Διότι αυτή είναι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και πρέπει να την σέβεσθε ,όσο μπορείτε.Κήρυξε στους ανθρώπους την πολύ μεγάλη πρός εμένα παρρησία αλλά και την δύναμη και νίκη κατά των δαιμόνων .
Έτσι λυτρώθηκε ο κληρικός δύο θανάτων.Ο Αγγελος έβαλε την την ψυχή στο σώμα και το έβγαλε από τον βυθό και αναχώρησε για τον ουρανό.Ο δε κληρικός αναστήθηκε και στην συνέχεια απαρνήθηκε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός ,ώστε να βιώσει την μεγάλη μετάνοια που του είπε ο Δίκαιος Κριτής Χριστός.

Οι περισσότεροι κάνουν επιλογές χωρίς να γνωρίζουν κατά βάθος γιατί τις κάνουν.
Αν τους ρωτήσεις γιατί παντρεύτηκαν και ιδιαίτερα γιατί τον συγκεκριμένο άνθρωπο, δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν. Αν σου απαντήσουν η απάντηση θα είναι πολύ ρηχή. Αν τους ρωτήσεις γιατί έκαναν παιδιά ή τον γνώμονα με τον οποίο αποφάσισαν πάλι θα λάβεις μια παρόμοια απάντηση . Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές όταν βάπτιζα παιδάκια τα κοιτούσα στα μάτια και έλεγα από μέσα μου «που έμπλεξες κακόμοιρο παιδάκι», γιατί είχα μιλήσει στους γονείς πριν το Μυστήριο και μερικοί ήταν κυριολεκτικά σε άλλο κόσμο. Πόσες φορές ακούμπησα τα στέφανα σε ζευγάρια που στην ουσία απεχθάνονταν τον Χριστό αλλά έπρεπε να πάνε στην Εκκλησία για να μην χαλάσουνε το χατίρι των παππουδογιαγιάδων αλλά και για να πάρουνε μια αόρατη ευλογία έτσι για το καλό όπως θεωρούσαν.
Έστω και μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία, ελπίζουμε να φωτιστούν οι άνθρωποι.
Θέλουμε έναν άνθρωπο να περάσουμε καλά στην επίγεια ζωή μας ή κάποιον ώστε να πάμε μαζί του στην αιωνιότητα; Οι επιλογές μας με ποια προοπτική είναι εμποτισμένες ;
Έχουμε έλλειψη συνειδητότητας στη ζωή μας.
Κάνουμε επιλογές ό,τι να ναι με βιασύνη και προχειρότητα. Βλέπουμε τον θάνατο να μας κυνηγάει με τη χατζάρα σαν σε εφιάλτη κι εμείς προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε και γρήγορα πριν μας πιάσει. Τον Χριστό, από την άλλη τον έχουμε μόνο για να μας δίνει υγεία στην εδώ ζωή και να μας ικανοποιεί κάποια επίγεια θελήματα ώστε να γίνουμε καλύτεροι από τον διπλανό μας. Πιέσεις παντού και όλα αυτά βγαίνουν σε ψυχοσωματικά προβλήματα. Στο καλό που θα συμβεί στον άλλον λέμε : «Γιατί αυτός και όχι εγώ» και στο άσχημο που θα μας συμβεί: «Γιατί εγώ και όχι αυτός». Όλα για να μην τραυματιστεί η εδώ ζωούλα μας, να μην χαλάσει το ψεύτικο όνειρο που έχουμε πλάσει μέσα μας και θέλουμε να το δούμε να παίρνει σάρκα και οστά με όποιον τρόπο. Οι περισσότεροι είμαστε θύματα των λανθασμένων επιλογών μας, αλλά έχουμε βρει καλύτερη λύση, να τα ρίχνουμε στο Θεό αντί να πάρουμε την ευθύνη και να πούμε ότι τα κάναμε μαντάρα, μήπως και οδηγηθούμε στη μετάνοια.
Και μετά διαβάζεις στο Ευαγγέλιο που ο άλλος δεν είχε βρει άνθρωπο 38 χρόνια να τον ρίξει στην κολυμβήθρα αλλά ευτυχώς στο τέλος βρήκε τον Χριστό. Εμείς θα ζήσουμε μια ζωή ποιος ξέρει ίσως μέχρι τα 70 ή 80 και ζήτημα είναι να βρούμε έναν άνθρωπο να πούμε δυο κουβέντες ώστε να αναπαυτεί η ψυχούλα μας και φυσικά να βάλουμε τον Χριστό στην καρδιά μας. Δύσκολο να βρεις έναν αληθινό φίλο, πόσο μάλλον να βρεις έναν άνθρωπο του Θεού να ζήσεις μαζί του για πάντα.
Τελικά αυτή η εν Χριστώ ζωή θα είναι ένα μοναχικό αλλά ευλογημένο ταξίδι όντας τραυματισμένος, πονεμένος και σταυρωμένος για την αγάπη του Χριστού, μέσα σε έναν κόσμο που ζει στον κόσμο του. Τουλάχιστον ξέρουμε Ποιος μας περιμένει μετά το τάφο και αυτό γεμίζει την εσωτερική μας μοναξιά με φως και πληρότητα.
Καλές αντοχές, αναβάσεις και επιλογές ….
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr

«Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αμήν».
Γιατί αρχίζει έτσι ο ιερεύς; Τι θέλει να πη;
Μπροστά μας ανοίγει ο Χριστός ένα εξαίσιο θέαμα.
Μπροστά μας παρουσιάζει μια ουράνια οπτασία.
Μπροστά μας ο Χριστός ανοίγει την βασιλείαν του.
Όπως πηγαίνεις σε ένα κατάστημα και σου ανοίγει ο έμπορος το τόπι του υφάσματος και το βλέπεις, το πιάνεις, δοκιμάζεις την αντοχή του, βλέπεις την ομορφιά του και λες αυτό θα αγοράσω, έτσι κάνει εκείνην την ώρα ο Χριστός.
Μπροστά στα μάτια μας ανοίγει την βασιλείαν του, να την δούμε, να την νοιώσωμε, να την χορτάσωμε και να πούμε: Αυτήν διαλέγω και εγώ για την ζωή μου.
Άραγε το νοιώθει η ψυχή μας αυτό;
Ο ιερεύς το καταλαβαίνει την ώρα εκείνην εις το θυσιαστήριον.
Κτυπά δυνατά η καρδιά του, πάει να τυφλωθή, όπως τυφλώθηκε ο Παύλος στον δρόμο προς την Δαμασκόν, όταν είδε τον Χριστόν.
(Πράξ. 9,3-9).
Τα μάτια του τα πνευματικά βλέπουν το εκθαμβωτικό φως του Θεού.
Γι’ αυτό γεμάτος έκστασι ξεσπά:
«Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Η δόξα σου στην βασιλεία σου, Χριστέ μου, γεμίζει τα πάντα.
Έχετε δει, όταν στολίζουν την νύφη για να την φωτογραφήσουν, πώς το μεγάλο πέπλο της πιάνει όλο το δωμάτιο και τα κράσπεδα του ιματίου της καλύπτουν το δάπεδο, για να δείξουν την δόξαν της και την ομορφιά της;
Έτσι ακριβώς η Εκκλησία του Χριστού την ώρα εκείνην απλώνεται εις όλον τον χώρο μπροστά στα μάτια μας.
Ποια είναι αυτή η ευλογημένη, η δοξασμένη, η τιμημένη, η ανώτερη από κάθε άλλο βασιλεία;
Είναι η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Θεού• είναι ο παράδεισος, εις τον οποίον μας έβαλε ο Χριστός• είναι η αγία μας Εκκλησία.
Βασιλεύς είναι ο τρισήλιος Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.
Υπηρέται του βασιλέως είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, θρόνοι, αρχαί, εξουσίαι, κυριότητες, δυνάμεις, τα πολυόμματα χερουβίμ και τα εξαπτέρυγα σεραφίμ.
Στρατηγοί του βασιλέως είναι οι άγιοι.
Βασίλισσα είναι η Κυρία Θεοτόκος.
Στρατιώτες πιστοί είναι οι χριστιανοί, όσοι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον Χριστόν ό,τι και αν τους κοστίση, όλοι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να φέρουν το τιμημένο όνομά του, όλοι εκείνοι που αποτελούν την Εκκλησίαν του.
Όλοι λοιπόν, ο Χριστός, οι άγιοι, η Θεοτόκος, οι άγγελοι, οι πιστοί όλων των αιώνων κατά την ώρα της λειτουργίας είναι μαζί μας.
Επομένως, όταν λέγη ο ιερεύς «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός», ξεχνάει τον εαυτόν του, το σπίτι του.
Ξεχνάει τον κόσμο, όλα εκείνα που βλέπει, και προσηλώνει την καρδιά του και την σκέψι του σε εκείνα που καταλαβαίνει, τα μυστικά, τα αόρατα, που του παρουσιάζει μπροστά του ο Χριστός.
Γι’ αυτό ακριβώς, νοιώθοντας την δόξαν του Χριστού, του ουρανίου βασιλέως, με γόνατα που τρέμουν, με ψυχή που πάει να λυγίση κάτω από το βάρος της ευθύνης, με μάτια που διεισδύουν εις τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, τρεμάμενος λέγει•
«Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις»• σε εσένα, Χριστέ μου, που είσαι τόσο δοξασμένος, που δορυφορείσαι από τόσους αγίους και αγγέλους, σε εσένα αρμόζει η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις.
Μπροστά μας λοιπόν ολόκληρη η Εκκλησία.
Μπροστά μας παρών αληθινά, ουσιαστικά, μυστικά ο Χριστός!
«Ου εισιν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα» (Ματθ. 18, 20), εκεί ανάμεσά τους είμαι και εγώ, λέγει ο Χριστός.
Αυτό γίνεται την ώρα της λειτουργίας.
ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ο Σιμωνοπετρίτης
Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως