"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο;
«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό.
Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:
«Μα τι λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας, πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!».
Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας. Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε αυτοπεποίθηση.
Δηλαδή εδώ έχουμε τις δύο σημαντικότερες συνθήκες για την επαναφορά! Αυτό το παράδειγμα μας δείχνει πως μπορούμε να πετύχουμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο, βοηθώντας τους παράλληλα να ανυψωθούν και ως προς τα έργα τους. Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο;
Εσύ τώρα μπορείς να μου πεις: μα ο Άγιος Σεραφείμ δεν είπε την αλήθεια σε εκείνη τη γυναίκα κατάματα, ενώ εγώ λέω στον καθένα την αλήθεια κατά πρόσωπο!
Ο Άγιος Σεραφείμ είπε την αλήθεια, αλλά την αλήθεια εκείνη, που δεν έφερε τη γυναίκα στο σημείο εκείνο να εκφραστεί με θυμό και οργή. Αφού η γυναίκα μερικές φορές παραδιδόταν στον θυμό, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της ήταν εντελώς ήσυχη και σεμνή. Και ο Άγιος Θεός ως άριστος παιδαγωγός και γιατρός, ανύψωσε εκείνο που είναι καλό μέσα στην ψυχή της, αποσιωπώντας εκείνο που είναι κακό. Αφού τι νόημα θα είχε να μιλήσει περί του κακού για το οποίο ήδη η ίδια η γυναίκα είχε μιλήσει;
Εσύ όμως, έχεις εντελώς αντίθετη μέθοδο, εσύ λες κατά πρόσωπο ότι κακό έχει η ηθική αρρώστια κάποιου ανθρώπου! Και αυτό τονισμένο αυστηρά και κακοπροαίρετα. Παράλληλα, εκείνο που είναι καλό σε κάποιον αμαρτωλό το αποσιωπάς. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον του οποίου το όνομα μπήκε στον Συναξαριστή».
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, "Δεν φτάνει μόνο η πίστη", εκδ. Εν πλω σελ. 239-240.

«Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Γι’ αυτό και μεις να νηστεύουμε, παιδιά μου.
Δε μ’ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που είμαι 70 χρονών.
Η μητέρα μου μ’ έμαθε νηστεία παιδιόθεν.
Δεν κάνω τον υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά
με δίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου.
Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου.
Να νηστεύετε παιδιά μου, μην ακούτε που λένε
δεν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τα λένε οι καλόγηροι.
Δεν τα λένε οι καλόγηροι παιδιά μου, με συγχωρείτε, τα λέει ο Θεός.
Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν η νηστεία, καθώς και ο Χριστός μας νήστευσε.
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

«Όσοι λένε ότι είναι Χριστιανοί,
οφείλουν να το αποδεικνύουν με τα έργα τους και όχι με τα λόγια τους»!!!
Άγιος Ιγνάτιος
ο Θεοφόρος και Ιερομάρτυρας

Στάσου. Οι αισθήσεις σου έχουν παύσει να είναι ασθενείς;...
Εάν έχεις ταραχή, εάν στεναχωριέσαι, εάν αγκομαχάς, εάν πειράζεσαι, εάν έχεις λογισμούς και φαντασίες και πάθη ενεργούντα, μη ζητάς να ανέβης στον σταυρό...
Εάν σε βλέπω να κοιμάσαι στην εκκλησία και σκανδαλίζομαι, εάν σε βλέπω που βρίζεις και σκανδαλίζομαι, εάν σκανδαλίζομαι επειδή κοινώνησες ενώ δεν νήστεψες, ενώ με κατηγόρησες χθες, τότε πώς ζητώ να ανέβω στον σταυρό; Ο σκανδαλισμός τον οποίον προξενώ στον άλλον είναι αμάρτημα, ο σκανδαλισμός τον οποίον υφίσταμαι αποκαλύπτει εσωτερική εμπάθεια.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν σκανδαλίζεται.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Από την ανάξια συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοί άνθρωποι.
''Ο γέροντας μου Αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, απαγόρευε και αντίδωρο ακόμα να δίνουμε στους αρραβωνιασμένους που είχαν σχέσεις.
Τώρα, αξιώνουν και τη Θεία Κοινωνία…
Από την ανάξια συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοί άνθρωποι. Τους ευεργετεί πάλι ο Χριστός, διά μάστιγος και αφορήτου οδύνης. Και τα δαιμονικά μικρόβια πηγαίνουν στα παιδιά τους...''
Γέροντας Αναστάσιος Κουδουμιανός

Η συγκέντρωση του νου στην προσευχή
Μία μέρα καθήμενος στὸ κελλί του, ὁ Στάρετς ἔτυχε νὰ ρίξη μία ματιὰ στὴν ἁγία του γωνιά, ὅπου ἦταν οἱ εἰκόνες του.
Ἕνα θέαμα ὅμως τὸν τρόμαξε. Μπροστὰ στὶς εἰκόνες στεκόταν ἕνας δαίμονας μὲ ἕνα ἀηδιαστικό, φρικιαστικὸ κεφάλι, σὰν κουκουνάρι. Στεκόταν ἐκεῖ καὶ παραληροῦσε τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ.
—Ἔ! τί κάνεις; Σίγουρα δὲν προσεύχεσαι;»,ρώτησε ὁ Στάρετς.
— Ἐγώ; Ἐγὼ βρίζω τὴν προσευχή», τραύλισε ὁ δαίμονας καὶ ἔγινε ἄφαντος.
Ὁ Στάρετς μᾶς νουθετοῦσε νὰ μὴ προσευχώμαστε ὅπως — ὅπως, χωρὶς νὰ παρακολουθοῦμε τὰ λόγια τῆς προσευχῆς μας, ἐνῷ οἱ καρδιές μας θὰ εἶναι βυθισμένες σὲ συναισθήματα τελείως ἄσχετα μὲ τὴν προσευχή μας καὶ οἱ σκέψεις μας θὰ περιπλανῶνται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὅπου θέλουν.
Από τον βίο του στάρετς Ζαχαρία

Η νηστεία έχει να κάνει με το να τρέφεσαι με Φως,
όχι με το να παραγεμίζεις τον εαυτό σου με φασόλια.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΣΊΑ ΤΟΥ ΦΌΒΟΥ
ΣΤΗΝ ΚΊΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΆΠΗΣ
~......Ο μεγαλύτερος φόβος των σημερινών ανθρώπων είναι μήπως δεν βρεί ανταπόκριση η αγάπη που δίνουν.
Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε σε ένα φόβο , σε ένα κελί αιχμάλωτοι.
Παντού φοβίες :
Μην δοθώ και πονέσω
Μην αγαπήσω και δεν βρω ανταπόκριση
Μην δώσω πολλά και απογοητευτώ
Με την βοήθεια του Κυρίου θα καταφέρουμε να ελευθερωθούμε απο την αιχμαλωσία του φόβου, εξάλλου : << ΌΠΟΥ ΘΕΌΣ ΒΟΎΛΕΤΑΙ ΝΙΚΆΤΑΙ ΦΎΣΕΩΣ ΤΆΞΙΣ >> οπότε θα έρθει και πάλι η αρμονία στην ζωή μας με την δική του δύναμη και την δική μας αποδοχή στο θέλημά Του.
Αν πάρουμε ΑΠΌΦΑΣΗ και ΒΑΔΊΣΟΥΜΕ με ΦΟΒΊΕΣ και ΠΡΟΣΔΟΚΊΕΣ ΔΕΝ θα ΑΓΑΠΉΣΟΥΜΕ ΠΟΤΈ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΌΠΩΣ και ΔΕΝ θα ΜΠΟΡΈΣΟΥΜΕ να ΑΓΑΠΗΘΟΎΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ διότι ο ΆΛΛΟΣ θα ΑΓΑΠΉΣΕΙ μια ΨΕΎΤΙΚΗ ΣΚΙΆ του ΕΑΥΤΟΎ μας ΑΦΟΎ αυτό ΠΡΟΒΆΛΟΥΜΕ για να ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΘΟΎΜΕ
<< Η ΤΕΛΕΊΑ ΑΓΆΠΗ ΈΞΩ ΒΆΛΛΕΙ ΤΟΝ ΦΌΒΟΝ >>
Φοβόμαστε λοιπόν διότι δεν έχουμε ακόμα την τέλεια αγάπη να δώσουμε γιατί είμαστε προσκολλημένοι στην λατρεία του εαυτού μας.
Ας ορμήσουμε λοιπόν στην μεγάλη έξοδο από το εγώ στο εμείς και θα βρούμε γιατρειά και σωτηρία....

Η συγχώρεση δεν είναι λήθη,
αλλά αναγέννηση στην αγάπη του Θεού..
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

Ο χρόνος είναι το πεδίο δοκιμής για τον άνθρωπο, ενώ η αιωνιότητα ανήκει στο ίδιο το Θείο.
Ωστόσο, για έναν Χριστιανό, η αιωνιότητα μπορεί να αποκαλυφθεί στον χρόνο, μέσω της κοινωνίας της ψυχής με την αιώνια χάρη. Μεταφορικά μιλώντας, η αιωνιότητα είναι σαν την πνοή του Θείου, την οποία η ψυχή μπορεί να αισθανθεί σε αυτή τη ζωή κατά τη διάρκεια της προσευχής.
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν),
από το βιβλίο "ΣΥΝΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ"