"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

“Διατί μία μέρα θα φύγουμε, υπάρχει Ζωή Αιώνιος και γι’ αυτό φροντίζουμε για την ψυχή μας”

«Είμαι 70 χρονών τώρα, 40 χρόνια που είμαι στο Μοναστήρι ποτέ δεν με αδίκησε ο Θεός. Επέτρεψε ο Θεός να έχω προβλήματα στην καρδιά, μηχανήματα στην καρδιά, εγχειρήσεις στην καρδιά και σε όλο το σώμα, αλλά έχω μέσα μου Χριστό και ο Χριστός με δυναμώνει.

Λέω: “Πώς αντέχω; Αν με βοηθήσης, Χριστέ μου, θα λειτουργήσω”.

Κάθε πρωί όλο το χρόνο λειτουργώ, εξυπηρετώ τον κόσμο που έρχεται και έχουν πνευματικά ζητήματα και ό,τι με φωτίσει ο Θεός λέω. Παρακαλώ: “Χριστέ μου, Εσύ είπες ότι θα σας δώσω στο στόμα και σοφία. Λοιπόν, δώσε μου στο στόμα μου σοφία να μιλήσω και αν κάνω κανένα λάθος, γιατί είμαι και αγράμματος άνθρωπος, μην με δικάσης εν εκείνη τη ημέρα…”.

Διατί μία μέρα θα φύγουμε, υπάρχει Ζωή Αιώνιος και γι’ αυτό φροντίζουμε για την ψυχή μας.»

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης (Μνήμη 22 Νοεμβρίου)

Πλούτος και Φτώχεια (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ο Χριστός μίλησε πολλές φορές για την πλεονεξία και τη φιλαργυρία, τονίζοντας πόσο εύθραυστο είναι το θεμέλιο του πλούτου. Τα λόγια του Χριστού στοχοποιούσαν ιδιαίτερα τους Φαρισαίους, οι οποίοι, «φιλάργυροι υπάρχοντες, …εξεμυκτήριζον αυτόν» (Λουκ. 12, 15. 16, 14). Δεν μπορούσαν να δεχτούν τα λόγια του. Γι’ αυτούς ο πλούτος ήταν η δίκαιη ανταμοιβή του Θεού για την …ευσέβειά τους. Μα ο Χριστός, με την εξαίσια στη λιτότητά της παραβολή του άφρονος πλουσίου, αποσαφήνισε με τρόπο αναντίρρητο το θέμα (Κυριακή Θ΄ Λουκά).

Ο πλούτος τελικά είναι καλός ή κακός; Τίποτε από τα δύο. Η προσκόλληση σ’ αυτόν ή η νηφάλια διαχείρισή του είναι που κάνουν τη διαφορά. Όχι μόνο ο άφρων πλούσιος, αλλά και όλοι λίγο πολύ οι άνθρωποι κάνουμε ένα βασικό λάθος: Θεωρούμε ότι τα πλούτη θα μας εξασφαλίσουν τα πάντα. Την απόλυτη καλοζωία, την τέλεια απόλαυση.

Τίποτε όμως δεν είναι πραγματικά στο χέρι μας. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα. Μπροστά στον θάνατο πλούσιοι και φτωχοί είναι το ίδιο ανίσχυροι. Όλα τα αγαθά της γης, ο κόσμος όλος, δεν επαρκούν για να δώσουν πίσω μια ζωή που δρασκέλισε ήδη το κατώφλι του θανάτου, πόσο μάλλον μια ψυχή που δεν νοιάστηκε ποτέ για την αιωνιότητα, αλλά χαραμίστηκε στη ματαιότητα.

Η κατανόηση της τραγικής αυτής αλήθειας οδήγησε πολλούς να απαρνηθούν τον πλούτο και να γίνουν εκούσια φτωχοί. Πολλοί άγιοι μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και έζησαν με ολιγάρκεια. Κατανόησαν όχι μόνο τη ματαιότητα του πλούτου, αλλά και τον κίνδυνο να βυθιστούν στην απανθρωπία εξ αιτίας του. Ο πλούσιος, πιο εύκολα από τον φτωχό, εγκλωβίζεται στον άκρατο ατομοκεντρισμό, στην σκληρότητα της ασπλαχνίας.

Διαβάζουμε στα υπέροχα παραμύθια μας, ότι ένας πλούσιος άτεκνος και ένας φτωχός με πέντε παιδιά ζούσαν αντικρυστά. Τα παλιά χρόνια ο Θεός έπαιρνε, λέει, τη μορφή ενός γέρου και δοκίμαζε τις καρδιές των ανθρώπων. Χτύπησε κάποτε και την πόρτα του πλούσιου, μα εκείνος έβαλε τις φωνές αγριεμένος. «Δεν βλέπεις, μωρέ, ότι εδώ δεν έχουμε καθόλου χώρο; Όλα τα δωμάτια είναι γεμάτα καρπούς».

Ο γεράκος πήγε στην πόρτα του φτωχού. Του άνοιξε η γυναίκα του, τον έβαλε μέσα χωρίς να τον ρωτήσει τί θέλει, του έδωσε να φάει, άρμεξε και τη μοναδική τους κατσίκα και του έδωσε το γάλα της. Το βράδυ έβαλε όλα της τα παιδιά να κοιμηθούν σε μια γωνιά με άχυρο και στο δωμάτιό τους έβαλε τον γέρο να κοιμηθεί. Το πρωί δεν τον άφηνε να φύγει, πριν αρμέξει ξανά την κατσίκα για να του δώσει το γάλα της.

Της λέει τότε εκείνος: «Τί θα επιθυμούσες περισσότερο να αποκτήσεις στη ζωή;» «Αχ, καημένε γέρο μου», απαντάει κι εκείνη χαμογελαστή, «εγώ τα έχω όλα κι ας είμαι φτωχή»! Με τα πολλά δέχτηκε να έχει ένα μεγαλύτερο σπίτι. «Να μπορώ να βάλω τα παιδιά μου και να φιλοξενώ όσους περνούν από δω».

Όταν ο πλούσιος είδε ένα τεράστιο πανέμορφο σπίτι να ξεφυτρώνει ξαφνικά απέναντί του, έστειλε τη γυναίκα του να προλάβει τον γέρο, μήπως κερδίσει κάτι κι αυτός. Αλλά ο γέρος είπε: «Ο καθένας παίρνει αυτά που του αξίζουν. Στα δικά σας δωμάτια θα βρείτε τον θησαυρό που σας αξίζει». Άνοιξαν τα δωμάτιά τους και τί να δουν; Όλοι τους οι καρποί, οι πλούσιες σοδειές τους, είχαν γίνει κάρβουνο!

Προσοχή! Δεν δαμάζεται εύκολα ο πλούτος. Μας ξεγελάει και κλέβει την ανθρωπιά μας.

Αγάπησε τον Θεό από καρδιάς…

Μην αφήνεις τη ζωή σου να ταράζεται από τα εξωτερικά γεγονότα.
Ό,τι συμβαίνει γύρω σου είναι πρόσκαιρο αυτό που μένει αιώνιο είναι η καρδιά σου και ο τρόπος που την καλλιεργείς.

Στρέψε το βλέμμα μέσα σου.
Μάθε να ακούς τη σιωπή, να ηρεμείς τις σκέψεις σου, να γαληνεύεις την ψυχή σου.
Άφησε τον κόσμο να κάνει τον θόρυβό του, εσύ κράτα την εσωτερική σου ειρήνη σαν πολύτιμο θησαυρό.

Να είσαι πάντοτε φιλικός, ήσυχος, ευγενικός με όλους.
Μην παρασύρεσαι από μικρότητες και λόγια που πικραίνουν.
Τίποτα εξωτερικό δεν έχει τη δύναμη να σου αφαιρέσει την εσωτερική παρουσία του Θεού, αν εσύ δεν του το επιτρέψεις.

Αγάπησε τον Θεό από καρδιάς.
Στήριξε επάνω Του κάθε φόβο, κάθε σκέψη, κάθε αγωνία.
Και να είσαι βέβαιος εκείνος που στηρίζεται στον Θεό, ποτέ δεν θα αφεθεί μόνος.

Αυτός θα σε φωτίζει, θα σε δυναμώνει και θα σε οδηγεί σε κάθε βήμα της ζωής σου.

Γιατί όμως να έχουν τόση μεγάλη σοδειά τα χωράφια ενός ανθρώπου που δεν επρόκει­το να κάνει κανένα καλό από τα αγαθά που θα μάζευε;
Αυτό έγινε, για να φανεί καθαρότερα η μακροθυμία του Θεού και να γίνει ξεκάθαρο μέ­χρι ποιο σημείο εκτείνεται η αγαθότητά Του. Διότι ο Κύριος «βρέχει και για τους δίκαιους και για τους άδικους και ανατέλλει τον ζωογόνο ήλιο Του και για τους πονηρούς και για τους αγαθούς».
Η αγαθότητα όμως αυτή του Θεού επισω­ρεύει μεγαλύτερη κόλαση για τους πονηρούς. Τί έκανε ο Θεός στην περίπτωση του άφρονα πλούσιου; Εριξε τις βροχές στη γη που καλ­λιέργησαν τα χέρια του πλεονέκτη. Εδωσε τον ήλιο, για να βλαστήσουν οι σπόροι και να πολλαπλασιαστούν οι καρποί με την ευφο­ρία.
Όλα λοιπόν όσα προέρχονται από τον Θεό είναι πάρα πολύ καλά. Διότι ο Θεός προσφέ­ρει κατάλληλη γη, εύκρατες καταστάσεις αέ­ρων, άφθονα σπέρματα, τη συνεργία των βο­διών για το όργωμα των χωραφιών και όλα τα άλλα, τα οποία συντελούν στο να ακμάζει η γε­ωργία.
Τί στάση κράτησε όμως ο πλούσιος αυτός άνθρωπος απέναντι σ’ όλα αυτά; Μεμψιμοι­ρία, μισανθρωπία, ανελεημοσύνη, άρνηση κά­θε προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Αυτά αντιπαρέθεσε προς εκείνα που του παραχώ­ρησε ο Ευεργέτης του. Δεν σκέφτηκε ότι θά ‘τανε καλό να διαμοιράσει το πλεόνασμα στους φτωχούς αδελφούς του. Δεν λογάριασε καθό­λου την εντολή που λέει: «Μην αρνηθείς να βοηθήσεις τον φτωχό»· και «το έλεος και η καλή διάθεση προς τους ενδεείς, ας μη σε εγκαταλείπουν». Επίσης λησμόνησε την προ­τροπή που λέει: «Να μοιράζεις το ψωμί σου μ’ αυτόν που πεινάει».
Ετσι, αν και όλοι οι Προφήτες και οι διδά­σκαλοι το διαλαλούν, όμως δεν εισακούονταν από τον Πλούσιο. Αλλά, ενώ οι αποθήκες έσπα­ζαν από τα αποθηκευμένα αγαθά, η άπληστη καρδιά του δεν χόρταινε. Διότι, με το να προ­σθέτει πάντοτε τα νέα εισοδήματα στα παλαιά και με το να αυξάνει με τις ετήσιες συγκομι­δές τον πλούτο του, έφθασε στο αδιέξοδο και έπεσε σε άγχος και αμηχανία. Η πλεονεξία δη­λαδή δεν του επέτρεπε να θυσιάσει κάτι από τα παλαιά εισοδήματα και έτσι δεν είχε πια τη δυνατότητα να διευθετήσει τα νέα, λόγω του μεγάλου πληθωρισμού και της παραγωγής. Γι’ αυτό τα σχέδιά του ήταν ανεφάρμοστα και οι φροντίδες ανυπέρβλητες.
«Τί να κάνω;». Ποιός δεν θα ελεούσε αυτόν τον ταλαίπωρο, που είχε πέσει σε τέτοια μέ­ριμνα και σκλαβιά; Δύστυχος και ταλαίπωρος μπροστά στη μεγάλη σοδειά. Ελεεινός μπρο­στά στα αγαθά του παρόντος κόσμου. Ακό­μη πιο ελεεινός όμως μπροστά στα προσδοκώ­μενα.
Η γη δεν αποδίδει για τον πλούσιο εισο­δήματα. Αναβλαστάνει γι’ αυτόν στεναγμούς. Δεν του συγκεντρώνει ευφορία καρπών, αλλά μέριμνες, στενοχώριες και φοβερό άγχος. Θρη­νεί και οδύρεται παρόμοια μ’ αυτούς που είναι φτωχοί.
Μήπως και αυτός που πιέζεται από τη φτώ­χεια δεν βγάζει απ’ την καρδιά του την ίδια κραυγή; «Τί να κάνω; Πού να βρω τροφές; Πού να βρω ενδύματα;».
Τα ίδια λέει και ο πλούσιος. Οδύνη έχει στην καρδιά του. Τον κατατρώει η μέριμνα. Αυτό που ευφραίνει τους άλλους, αυτό λιώ­νει τον πλεονέκτη. Διότι δεν χαίρεται που το σπίτι του είναι γεμάτο απ’ όλα, αλλά κεντά την ψυχή του ο πλούτος που ξεχειλίζει και ξεχύνεται άφθονος. Η έννοια του είναι τι θα τα κάνει όλα αυτά τα αγαθά. Ο τρόμος του είναι μήπως, καθώς ξεχειλίζει ο πλούτος του, χυθεί προς τους έξω και γίνει αφορμή να ελε­ηθεί κάποιος φτωχός.
2. Στ’ αλήθεια, μου φαίνεται πως το πάθος του μοιάζει με το πάθος των γαστριμάργων, που προτιμούν να σκάσουν καλύτερα, παρά να δώσουν κάτι από όσα τους περισσεύουν στους φτωχούς.
Άνθρωπε, έλα στον εαυτό σου και σκέψου Εκείνον που σου χορηγεί όλα αυτά τα αγα­θά. Σκέψου ποιος είσαι. Αναλογίσου σε πό­σα πράγματα σε κατέστησε οικονόμο ο Θεός. Από Ποιόν τα έλαβες. Γιατί προτίμησε εσένα μέσα σε τόσους ανθρώπους. Είσαι υπηρέτης αγαθού και φιλάνθρωπου Θεού. Είσαι οικο­νόμος των συνανθρώπων σου. Μη θεωρείς ότι όλα αυτά δόθηκαν για τη δική σου γαστέρα. Γι’ αυτά που κρατάς στα χέρια σου, να σκέ­πτεσαι σαν να είναι ξένα. Σε ευφραίνουν για λίγο χρόνο, έπειτα διαλύονται και χάνονται. Γι’ αυτά όλα όμως θα σου ζητηθεί λόγος με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Παραταύτα, εσύ όλα αυτά τα έχεις αμπαρώσει με θύρες και κλει­δαριές. Τα ασφάλισες καλά και επαγρυπνείς και μεριμνάς και φροντίζεις και σκέπτεσαι, έχοντας ως ασύνετο σύμβουλο τον εαυτό σου· «τί θα κάνω;».
Ήταν πολύ εύκολο να απαντήσει ο πλεονέκτης αυτός πλούσιος στον εαυτό του και να του πει: Θα χορτάσω τις ψυχές αυτών που πει­νούν. Θα ανοίξω τις αποθήκες και θα προσκα­λέσω όλους τους φτωχούς. Θα μιμηθώ τον Ιωσήφ στη φιλανθρωπία. Θα κάνω γενναιόδω­ρες προτάσεις στους αναγκεμένους: «Όσοι δεν έχετε ψωμί και πεινάτε, ελάτε σε μένα. Ο καθένας να πάρει από την άφθονη δωρεά που μου παραχώρησε ο Θεός· σαν από κοινή πη­γή, να πάρει όσο του χρειάζεται και του είναι αρκετό».
Αλλά εσύ, πλεονέκτη πλούσιε, δεν είσαι τέ­τοιος. Που να τα βρεις εσύ αυτά τα λόγια; Εσύ φθονείς τους ανθρώπους, αν τους δεις κάτι να απολαμβάνουν. Εσύ σκέφτεσαι πονηρά στο βάθος της ψυχής σου και φροντίζεις, όχι πως θα δώσεις στους άλλους τα αναγκαία, αλλά πως θα τα αποθηκεύσεις και θα τα στερήσεις απ’ αυτούς.
Βρίσκονταν μπροστά του αυτοί που θα έ­παιρναν την ψυχή του και αυτός συζητούσε με τον εαυτό του για τα υλικά αγαθά. Τη νύ­κτα αυτή θα παραλάμβαναν την ψυχή του και αυτός είχε την ψευδαίσθηση πως θα ζήσει πολ­λά χρόνια και θα απολαμβάνει. Του δόθηκε χρόνος να σκεφθεί το καθετί και να δεχθεί την απόφαση που άξιζε στην προαίρεσή του.

[MEΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ομιλία εις το λόγιον του Λουκά "καθελώ μου τας αποθήκας..."]

-Και ποιόν αδικώ, λέει ο πλεονέκτης πλού­σιος, με το να ενδιαφέρομαι για την περιου­σία μου;
-Αλήθεια; ;;;
Αλλά πές μου, ποιά είναι η περι­ουσία σου, ποιά είναι τα δικά σου; Από πού τα έλαβες και τα έφερες στη ζωή;
Πραγματι­κά, συμπεριφέρονται πολλές φορές οι πλού­σιοι όπως κάποιος που πιάνει θέση στο θέα­τρο, για να έχει καλή θέα, και έπειτα εμποδί­ζει τους μετέπειτα εισερχόμενους να βρουν κι αυτοί κάποια θέση, δικαίωμα που είναι κοι­νό για όλους.
Δηλαδή καταλαμβάνουν οι πλούσιοι τα κοινά αγαθά, τα ιδιοποιούνται, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να έλθουν στα χέρια τους πριν από τους άλλους.
Είναι αληθινό πως, αν ο καθένας κρατούσε αυτό που του χρειαζόταν, για να ικανοποιή­σει τις ανάγκες του, και το περίσσευμα το έδι­νε σε όσους το είχαν ανάγκη, τότε δεν θα υ­πήρχε κανένας φτωχός.
Δεν βγήκες γυμνός από την κοιλιά τής μη­τέρας σου; Δεν θα επιστρέψεις πάλι γυμνός στη γη; Κι αυτά που έχεις τώρα από πού τα έχεις; Αν μου πεις ότι τα έχεις από την τύχη, είσαι άθεος, διότι δεν αναγνωρίζεις τον Δημιουργό , ούτε ευχαριστείς τον Δωρεοδότη. Αν όμως παραδέχεσαι ότι τα έλαβες από τον Θεό, πες μου το λόγο για τον οποίο τα έλαβες.
Μή­πως ο Θεός είναι άδικος και μοιράζει σε μας άνισα όσα χρειαζόμαστε σ’ αυτή τη ζωή; Για­τί εσύ να είσαι πλούσιος και εκείνος να είναι φτωχός;
Για κανένα άλλο λόγο, παρά για να αποδειχθείς εσύ καλός οικονόμος και να λά­βεις τη Χάρη και τον μισθό τής καλής διαχειρίσεως και της πονετικής καρδιάς σου προς τους αδελφούς.

[MEΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ομιλία εις το λόγιον του Λουκά "καθελώ μου τας αποθήκας..."]

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ’ ΛΟΥΚΑ – ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ακούμε την παραβολή του άφρονα πλουσίου. Ο Χριστός μας παρουσιάζει έναν άνθρωπο, ο οποίος είδε τα χωράφια του να καρποφορούν υπερβολικά και άρχισε να σκέφτεται τρόπους να αποθηκεύσει τους θησαυρούς του για να περνά άνετα, λέγοντας μέσα του: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά· φάε, πιες, ευφραίνου». Όμως ο Θεός του είπε: «Άμυαλε, αυτή τη νύχτα ζητείται η ψυχή σου· και όσα ετοίμασες, τίνος θα είναι;» Έτσι ο Κύριος μας διδάσκει ότι κάθε πλούτος, όταν δεν μοιράζεται και δεν γίνεται προσφορά, γίνεται απώλεια , η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη και στη λήθη του Θεού.
Ο Ιερός Χρυσόστομος ορίζει τον πλούτο ως κάτι άψυχο και ουδέτερο.Από μόνος του δεν μπορεί να είναι κακό, παρά μόνον όταν χρησιμοποιείται άκριτα από τον άνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζει ότι συχνά οι πλούσιοι γίνονται πιο αξιολύπητοι ζητιάνοι από τους φτωχούς, γιατί αναπτύσσουν μια νοσηρή εξάρτηση από τα υλικά αγαθά και από τη δίψα για περισσότερο πλούτο. Έτσι εξαχρειώνονται και γίνονται δούλοι της ύλης. Ο ίδιος ο Χριστός ονόμασε τον μαμωνά —τη χαλδαϊκή θεότητα του πλούτου— ως ανταγωνιστή του Θεού στην προτίμηση της λατρείας του ανθρώπου . Και τόνισε ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα δούλος και στον Θεό και στον μαμωνά. Η προτίμηση προς την λατρεία αυτού του δαιμονίου αποκαλύπτει το βάθος και τον κίνδυνο του σκοτεινού αυτού πάθους.
Οι πατέρες λένε: «Ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία». Στην πράξη, η απληστία υπέταξε και δυστύχησε ολόκληρα έθνη, ενώ οι πονηρές μεθοδεύσεις των οικονομολόγων εξαθλίωσαν συνειδήσεις, λαούς και πρόσωπα. Και πόσο ακριβά το πληρώνουμε όλοι στις μέρες μας, την εποχή της λεγόμενης οικονομικής κρίσης! Υποδουλωθήκαμε στο χρήμα και μαζί του υποδουλωθήκαμε σε πλήθος παθών, χάνοντας και την πνευματική και τη σωματική μας περιουσία και ελευθερία.
Ο άνθρωπος γίνεται αδηφάγος, καταστροφικός για τη φύση και τον συνάνθρωπο, εφευρίσκοντας τρόπους για να γεμίσει τα μάτια και την κοιλιά του με πρόσκαιρα αγαθά, εις βάρος κάθε ηθικής και κάθε αξίας, ενάντια στον Δικαιοκρίτη Θεό. Ξεχνά τον θάνατο, την αιφνίδια και αναπάντεχη πραγματικότητά του. Οι ευλογημένες ψυχές γνωρίζουν ότι «άπαξ δει αποθανείν και μετά τούτο κρίσις» και προσεύχονται να τις βρει η ώρα της εξόδου έτοιμες. Όσοι όμως λάτρεψαν τη ματαιότητα του κόσμου όχι μόνο δεν σκέφτονται τον θάνατο, αλλά τον αποδιώχνουν εντελώς από τη ζωή τους. Κι ένας σύγχρονος διανοητής σημειώνει ότι όσοι πιστεύουν ότι μετά θάνατον υπάρχει το Μηδέν, ρίχνονται με πάθος στην ηδονή και την ικανοποίηση των αισθήσεων για να προλάβουν να απολαύσουν τα πάντα πριν πεθάνουν . Έτσι η έννοια του πλουσίου —του εγωιστή και άθεου ανθρώπου— επεκτείνεται σε κάθε κοινωνική τάξη, σε κάθε άνθρωπο της «διπλανής πόρτας», σε μια υπενθύμιση και προς εμάς τους ίδιους.
Η Εκκλησία, αυτήν την περίοδο, προβάλλει το εκκλησιαστικό αγαθό της νηστείας. Το ονομάζουμε αγαθό γιατί ωφελεί από πολλές πλευρές· και εκκλησιαστικό, γιατί δεν είναι μια ατομική επιλογή, αλλά μια κοινή έκφραση του σώματος της Εκκλησίας, μια προσφορά προς τον κόσμο που στερείται και πονά. Όταν νηστεύω, μαθαίνω την αξία της ολιγάρκειας, μαθαίνω να ξεχωρίζω το δίκαιο από το άδικο, γίνομαι σπλαχνικότερος προς τους λιγότερο ευνοημένους. Η στέρηση με διδάσκει ταπείνωση, μου θυμίζει το πρόσκαιρο της ζωής και με φέρνει στη θέση εκείνου που στερείται και αδικείται, εκείνου που μοιράζεται την ίδια φύση και πορεία με μένα.Η νηστεία φέρνει μνήμη θανάτου, εμπνέει το δέος ενώπιον της μέλλουσας Κρίσης, διότι μας οδηγεί στην αυτογνωσία, την εξέταση του πνευματικού μας κόσμου και αυτά στην ταπείνωση και την ελπίδα ότι ο Θεός θα μεριμνήσει και γι' αυτήν και την άλλη ζωή. Ο θάνατος τρομάζει μόνον όσους αγαπούν την καλοπέραση και φροντίζουν τον εαυτό τους και αγνοούν την αλήθεια των ουσιαστικών πραγμάτων.
Πάνω απ’ όλα, με τη νηστεία ξεριζώνω τη φαρμακερή φιλαργυρία. Δεν ζω για μένα· ο Χριστός μορφώνεται μέσα μου και ζει για τον άλλον, γίνεται ο άλλος. Μοιράζομαι το ψωμί μου —και ακόμη περισσότερο, το στερούμαι για να το δώσω. Η αφροσύνη της απληστίας και η τρέλα του εγωϊσμού θεραπεύονται με αυτό το μοίρασμα. Όταν ο άνθρωπος σκορπίζεται με αγάπη στους άλλους δεν έχει καιρό και διάθεση να κλειστεί στον εαυτό του.
Ας βγούμε λοιπόν από τη φυλακή του εαυτού μας, μήπως και βρούμε την αληθινή ελευθερία. Η Εκκλησία μάς χαρίζει διαρκώς πνευματικές ευκαιρίες και περιόδους επιστροφής, όπως αυτή η σαρακοστή των Χριστουγέννων. Ας την αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε!
π. Παντ. Κρούσκος

Γιατί τριών χρονών εισήλθε η Παρθένος στον ναό; Στα τρία χρόνια φαίνεται το μέτρο της ανθρώπινης ανάπτυξης· κι όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος: «Όσο είναι ο άνθρωπος στα τρία χρόνια, θα γίνει διπλάσιος». Τριών χρόνων η Παρθένος είχε τόση αγιότητα που κρίθηκε άξια να μπει στα Άγια των Αγίων, όπου κανείς δεν έμπαινε παρά μόνο ο Αρχιερεύς, και αυτός μία φορά τον χρόνο. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι η Παρθένος επρόκειτο να αυξηθεί διπλάσια στην αγιότητα: όσο τριών χρόνων ξεπερνούσε όλους τους δικαίους, προφήτες και πατριάρχες του Παλαιού Νόμου, έτσι επρόκειτο να ξεπεράσει άλλη τόση αγιότητα όλους τους Αποστόλους, μάρτυρες και οσίους· και πάλι άλλη τόση, ώστε να ξεπεράσει και Αγγέλους και Αρχαγγέλους και Σεραφείμ και Χερουβείμ. Αν λοιπόν τριών χρόνων έφτασε στα Άγια των Αγίων του ναού, στο τέλος θα φτάσει στα Άγια των Αγίων του Παραδείσου· δηλαδή στον θρόνο της Τρισήλιου Θεότητας. Και εκεί την είδε προφητικά υψωμένη ο Δαυίδ: «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου». Αυτό είναι το μέτρο της αγιότητας που έλαβε η Παρθένος, ο έμψυχος ναός του Θεού· γεμάτη χάρη στη γη, γεμάτη δόξα στον ουρανό: «και είδα, και να, ο οίκος του Κυρίου ήταν γεμάτος δόξα».
Κι εσύ, δοξασμένη Παρθένε, εσύ εισέρχεσαι σήμερα στον ναό του Θεού, ο έμψυχος ναός του Θεού· εισέρχεσαι στα Άγια των Αγίων, το αγιασμένο σκήνωμα του Υψίστου· εισέρχεσαι στο Ιλαστήριο του Κυρίου, η εξιλέωση των ψυχών μας· και εμείς, σαν τις λαμπαδηφόρες Παρθένες, με καρδιές αναμμένες από ευλάβεια, σε συνοδεύουμε νοερά και γιορτάζουμε με πνευματική αγαλλίαση τα ένδοξα Εισόδιά σου.
Λόγος εις τα Εισόδια, του μητρ. Κερνίτσης κυρ Ηλία Μηνιάτη

Καὶ ἰδού, ἰδοὺ σήμερον βλέπει ὁ κόσμος ἐκεῖνο ὁποῦ εἰς τοσούτων χιλιάδων χρόνων διάστημα ἐπεθύμησεν. Ἰδοὺ ὁποῦ ἀπολαμβάνει ἐκεῖνο, ὁποῦ παλαιὰ ἐκαρτεροῦσε νὰ ἀπολαύσῃ. Ἰδού, λέγω, βλέπει σήμερον τὴν γυναῖκα, τὴν ἄκραν τὴν ἐδικήν του, ἤτοι τὴν Κυρίαν ἡμῶν Θεοτόκον, μέσα ἀκόμη ἀπὸ τὰ βρεφικὰ σπάργανα, ἀκόμη σχεδὸν ἔχουσαν εἰς τὸ στόμα τὸ μητρικὸν βυζί, τριῶν χρόνων βρεφύλλιον, νὰ παραιτῇ γονεῖς, συγγενεῖς, συνηλικιώτισσας, κάθε ἡδονὴν καὶ προσπάθειαν, καὶ νὰ ἐπιστρέφῃ μὲ ὅλην της τὴν ψυχὴν καὶ καρδίαν πρὸς τὸν Θεόν. Ἰδοὺ βλέπει ταύτην νὰ καταφρονῇ μητρικὰς ἀγκάλας καὶ πατρικὸν οἶκον, καὶ ὁλοπρόθυμος νὰ τρέχῃ, καθάπερ διψῶσα ἔλαφος, μέσα εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Θεοῦ· καὶ νὰ μένῃ μέσα εἰς τὸν θεῖον ναὸν δώδεκα ὁλοκλήρους χρόνους, χωρὶς κᾀμμίαν συντροφίαν ἢ παρηγορίαν ἄλλου τινός. Καὶ διὰ νὰ εἰπῶ μὲ συντομίαν, ἰδοὺ βλέπει ταύτην ὅλος ὁ κόσμος νὰ καταφρονῇ μὲν τὴν εἰς τὰ ἔξω καὶ τὰ αἰσθητὰ εὐθεῖαν κίνησιν τοῦ νοός, νὰ καταγίνεται δὲ ὅλως διόλου μέσα εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, εἰς τὸ νὰ ἐπιστρέψῃ τὸν νοῦν της εἰς τὸν ἑαυτόν του μὲ τὴν κυκλικὴν κίνησιν, καὶ μὲ τὴν ἐπιστροφὴν αὐτὴν νὰ ἀναβαίνῃ μὲν ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη καὶ τὰς φαντασίας τῶν ὑλικῶν, νὰ ἑνόνεται δὲ μὲ τὸν Θεόν καί, διὰ μέσου τῆς ἑνώσεως ταύτης, νὰ ἀξιωθῇ νὰ γένῃ κατοικητήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ναὸς ἔμψυχος τῆς Θεότητος, ὄχημα πυρίμορφον, βασιλικὸς θάλαμος καί, τὸ μεγαλίτερον, νὰ ἀξιωθῇ νὰ γένῃ, εἰς ὅλον τὸ ὕστερον, καὶ Μήτηρ ἀληθὴς τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Και είδα, και να, ο Οίκος του Κυρίου ήταν γεμάτος δόξα. (Ιεζ. κεφ. 41)
Να η μεγαλύτερη θυσία που έγινε ποτέ προς τον Θεό από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος: η Μαρία, η αειπάρθενος κόρη, στα τρία της μόλις χρόνια προσφέρεται για να αφιερωθεί στον Δημιουργό, στον ναό της Ιερουσαλήμ. Όπως δεν υπήρξε ποτέ κάτι τελειότερο, έτσι δεν υπήρξε άλλη τόσο πολύτιμη και ευπρόσδεκτη προσφορά στον Θεό. Γι’ αυτό, όταν με ευλαβικό βλέμμα συλλογίζομαι αυτήν την σεβάσμια είσοδο, μου φαίνεται ότι βλέπω μια πραγματικά ένδοξη και λαμπρή γιορτή εδώ στη γη, μέσα στην αγία πόλη· αλλά φαντάζομαι και μια ακόμη ενδοξότερη και λαμπρότερη στον ουρανό, μέσα στον παράδεισο. Βλέπω εδώ να προηγούνται παρθένες με λαμπάδες, γιορτάζοντας με χαρά την αειπάρθενο, και εκεί πάνω τάγματα αγγέλων, λαμπρά σαν αστραπές, να χορεύουν υμνώντας χαρούμενα Εκείνη που με το σώμα της είναι καθαρότερη κι από τα ασώματα πνεύματα.
Εδώ ο μέγας αρχιερέας απλώνει με ευλάβεια τα χέρια του και, φωτισμένος από θεία έμπνευση, εισάγει στα Άγια των Αγίων την έμψυχη κιβωτό του αγιάσματος· και την ίδια στιγμή ανοίγει τους μακάριους κόλπους του ο προαιώνιος Πατέρας και δέχεται, στα δεξιά του θρόνου της θείας μεγαλειότητας του Υιού του, την μητέρα που είχε προοριστεί γι’ Αυτόν. Η είσοδος της κεχαριτωμένης Θεοπαίδας είναι διπλή: μία ορατή, εδώ, στον επίγειο ναό· και μία νοερή, εκεί, στις λαμπρότητες των Αγίων. Γι’ αυτό εδώ ακτινοβολεί από θεϊκή φωτοχυσία ο ναός του Σολομώντα, και εκεί λάμπει διπλά το τρισόλβιο φως της τρισήλιου θεϊκής δόξας. Ίσως αυτό είδε ο Ιεζεκιήλ, όταν έλεγε: «και είδα, και να, ο οίκος του Κυρίου ήταν γεμάτος δόξα» — ο Οίκος του Κυρίου, και ο επίγειος και ο ουράνιος.
Ο ναός του Σολομώντα και όλα όσα βρίσκονταν μέσα σε αυτόν, ιερά και σεβάσμια, ήταν τύποι και προεικονίσεις των προνομίων της Παρθένου Μαρίας, που είναι αληθινά έμψυχος ναός του Θεού. Πρώτα-πρώτα ο Σολομών, που το όνομά του σημαίνει «βασιλιάς της ειρήνης», ο κτίστης του ναού, που έβαλε όλον τον πλούτο και τη σοφία του για να κατασκευάσει το πιο μεγαλοπρεπές και ωραιότερο έργο της γης, είναι εικόνα του ουράνιου Δημιουργού και Πανβασιλέως Θεού, ο οποίος ονομάζεται στις Γραφές «Άρχοντας της ειρήνης». Για να πλάσει την Παρθένο Μαρία, κατέβαλε όλον τον πλούτο της παντοδυναμίας, της σοφίας και της αγαθότητάς Του, ώστε να δημιουργήσει το τελειότερο και ευγενέστερο έργο σε όλη τη δημιουργία.
Η Παρθένος το ομολογεί: «Έκανε σε μένα μεγαλεία ο Δυνατός· έκανε δύναμη με τον βραχίονά του». Θέλει να πει ότι για να τη δημιουργήσει, ο Θεός έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει ένας παντοδύναμος Θεός. Την έπλασε με σωματική ομορφιά που κάνει θαμπή την ομορφιά των άυλων πνευμάτων· με ψυχή ικανή να δεχθεί όλα τα υπερφυσικά χαρίσματα του Πνεύματος· με νου φωτισμένο από τις ακτίνες της θείας αλήθειας· με θέληση θεϊκά αναμμένη προς το αγαθό, από τις φλόγες της θείας αγάπης που ποτέ δεν έπαυσε να ενεργεί μέσα της το Άγιο Πνεύμα. Ο Άγιος Αυγουστίνος ονομάζει τη δημιουργία της Παρθένου «έργο της αιώνιας βουλής». Αυτός ο κόσμος που βλέπουμε...
...
Αλλά ακόμη πιο θαυμαστό γεγονός συνέβη στην Παρθένο. Επειδή επρόκειτο να γίνει —όπως ψάλλει η Εκκλησία— ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος, το ιερό θησαύρισμα της δόξας του Θεού, η κατοικία της σαρκωμένης Θεότητας, το έμψυχο παλάτι του ουράνιου Βασιλιά, ήταν από το σώμα και την ψυχή —όπως λέει ο Θεολόγος— προετοιμασμένη, προκαθαρισμένη, τελειωμένη, κεχαριτωμένη. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος και κυοφορήθηκε από Παρθένο, της οποίας η ψυχή και η σάρκα είχαν προκαθαριστεί από το Πνεύμα». Έτσι η Παρθένος, όταν δημιουργήθηκε από τον Θεό, ξεπέρασε τη φυσική τάξη· και όταν γέννησε τον Θεό, ξεπέρασε τον νόμο της φύσης.
Εννέα ιερά αντικείμενα υπήρχαν στον ναό του Σολομώντα: η επτάφωτη λυχνία· η τράπεζα των άρτων· το χρυσό θυμιατήριο· η χρυσή στάμνα με το μάννα· οι πλάκες της Διαθήκης· η ράβδος του Ααρών που βλάστησε· η κιβωτός· τα Χερουβείμ που σκίαζαν το Ιλαστήριο· και τα Άγια των Αγίων. Όλα ήταν τύποι των προνομίων της Θεοτόκου. Εκείνη ήταν η επτάφωτη λυχνία των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος· η ζωηφόρα τράπεζα του άρτου της ζωής· το χρυσό θυμιατήριο που κράτησε άφλεκτο το πυρ της Θεότητας· η στάμνα που βάσταξε το ουράνιο μάννα· η πλάκα που έφερε ενσαρκωμένο τον Λόγο· η ράβδος που βλάστησε το άνθος της αφθαρσίας· η κιβωτός που έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον κατακλυσμό της αμαρτίας· το ιλαστήριο που δεν το σκίαζαν πλέον τα Χερουβείμ, αλλά η ίδια η δύναμη του Υψίστου· η θεοδόχος γαστήρ, τα πραγματικά Άγια των Αγίων, όπου εισήλθε και εξήλθε άφθορα ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν «ο Λόγος έγινε σαρξ».
Να λοιπόν η Παρθένος Μαρία, ο έμψυχος ναός του Θεού, που τον προεικόνιζε τυπικά ο ναός του Σολομώντα. Γι’ αυτό και η δόξα που γέμισε τον ναό του Σολομώντα ήταν απλώς αμυδρή σκιά της απείρου δόξας που γέμισε τη Θεοτόκο, για την οποία το Άγιο Πνεύμα προείπε: «Και είδα, και να, ο οίκος του Κυρίου ήταν γεμάτος δόξα».
+ ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΕΡΝΙΤΣΗΣ

Νά πάλι ἑορτή
Νά πάλι πανηγύρι.
Νά πάλι χαρούμενο ἀναψοκέρι γιά τήν μητέρα τοῦ Κυρίου.
Νά ἡ προπόρευσις τῆς ἀψεγάδιαστης νύμφης.
Νά τό πρῶτο ξεπροβόδισμα τῆς βασιλίσσης.
Νά τό σίγουρο σημάδι γιά τήν δόξα πού τήν περιμένει.
Νά προάγγελος τῆς χάριτος πού πρόκειται νά τήν ἐπισκιάση.
Νά γνώρισμα, πού φαίνεται ἀπό μακρυά, τῆς ὑπερβολικῆς της καθαρότητος.
Διότι ἐκεῖ πού ὁ ἱερέας εἰσερχόμενος ὄχι πολλές φορές, ἀλλά μόνον μία φορά τόν χρόνο, τελεῖ τίς μυστικές λατρεῖες, ἐκεῖ γιά νά παραμένη μόνιμα ὁδηγεῖται ἀπό τούς γονεῖς της οἱ ὁποῖοι ἀναδεικνύονται ἔτσι λειτουργοί τῆς χάριτος.
Ποιός γνώρισε παρόμοια περίπτωσι στό παρελθόν; Ποιός εἶδε ἤ ἄκουσε τώρα ἤ ἀπό παληά κορίτσι νά ὁδηγεῖται βαθειά στά Ἅγια τῶν ἁγίων, αὐτά πού, παρά λίγο θά ἦταν ἀπλησίαστα καί γιά τούς ἄνδρες, καί σ᾽ αὐτά νά μένη καί νά τρέφεται; Ἄραγε δέν εἶναι αὐτό τρανή ἀπόδειξις τῶν ἀσυνήθιστα μεγάλων θαυμασίων πού θά τῆς γίνουν μελλοντικά; Ἄραγε δέν εἶναι σημάδι ξεκάθαρο; Ἄραγε δέν εἶναι σίγουρη ἀπόδειξις;
Ἄς μᾶς δείξουν ὅσοι κακολογοῦν ἐναντίον της, καί ἐνῶ βλέπουν εἶναι σάν νά μή βλέπουν: Ποῦ τά εἶδαν αὐτά, δηλ. κόρη καί μάλιστα μόλις τριῶν ἐτῶν, πού γεννήθηκε μέ θεία ὑπόσχεσι, νά προσφέρεται ὡς δῶρο τέλειο καί γιά νά ζήση ἐκεῖ, καί νά συνοδεύεται ἀπό τούς πλουσίους τοῦ λαοῦ, νά ὁδηγεῖται μέ λαμπάδες, καί νά παραλαμβάνεται ἀπό τά γνώριμα χέρια τῶν ἱερέων καί τῶν προφητῶν; Γιατί δέν θέλησαν νά ἔρθουν στά καλά τους; Γιατί, ἐνῶ ἔβλεπαν τά πρῶτα σημάδια, δέν πίστεψαν στά κατοπινά; Γιατί ἐνῶ προϊδεάσθηκαν ἀπό τά παράξενα καί διαφορετικά, δέν ἀποδέχθηκαν τά ὅσα ἔγιναν μετά;
Διότι, ὅσα ἔγιναν στήν ἀρχή γύρω ἀπό αὐτήν, δέν ἦσαν συμπτωματικά καί τυχαῖα, ἀλλ᾽ ὅλα ἦταν προμηνύματα γιά ὅσα θά γίνονταν στή συνέχεια.
Ἐπί τέλους ἄς μᾶς ποῦν τίς ματαιοπονίες τους αὐτοί πού θεωροῦνται σοφοί. Γιατί ἡ θυγατέρα καμμιᾶς ἀπό τίς στεῖρες πού γέννησαν δέν ὁδηγήθηκε στά ἅγια τῶν ἁγίων καί δέν παραλήφθηκε ἀπό τούς προφήτας;
Σίγουρα, αὐτοί πού λεπτολογοῦν πάνω σ᾽ αὐτά, τίποτα δέν εἶχαν νά ποῦν, ὅπως (δέν εἶχαν νά ποῦν τίποτα) καί οἱ μεταγενέστεροι ὁμόφρονές τους γιά τόν υἱό ἐκείνης, ἀλλ᾽ ἁπλῶς σήκωναν τούς ὤμους μέ τήν ἀπορία· «Ἄραγε τί θά γίνη αὐτό τό παιδί;» Τίποτε ἀπολύτως δέν εἶχαν νά ποῦν.
Σίγουρα μποροῦν νά πορεύωνται τόν δρόμο τῆς ἀπωλείας ὅσοι ἔχουν πλανεμένη πίστι, καί εἶναι ἐλεύθεροι νά πέφτουν στόν λάκκο πού μόνοι τους ἔσκαψαν.
Ὅμως ἐμεῖς, ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ, ἱερεῖς καί ἄρχοντες, δοῦλοι καί ἐλεύθεροι, τεχνῖτες καί γεωργοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἐλᾶτε νά συγκεντρωθοῦμε πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου καί, κατ᾽ οἰκονομίαν, νά παρακολουθήσωμε ὅσα θαυμαστά τῆς ἔγιναν. Πῶς δηλ. προσφέρεται σήμερα ἀπό τούς γονεῖς της, ἡ καθ᾽ ὅλα ἱερή, στό ναό τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό τούς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖται. Πῶς ὁ προφήτης αὐτήν τήν δέχεται μέσα στό ναό καί τήν εἰσάγει στά ἄδυτα, χωρίς ἀντίρρησι, χωρίς νά πῆ στούς γονεῖς της·
Δέν τό κάνω αὐτό τό πρωτόφαντο τόλμημα καί νά φέρω ἕνα κορίτσι νά ζῆ συνέχεια στά ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου μόνον σέ ἐμένα μία φορά τό χρόνο μοῦ δόθηκε ἡ ἐντολή νά μπαίνω. Ὁ προφήτης ἐκεῖνος τίποτε ἀπό αὐτά δέν εἶπε, ἀλλά τή δέχεται μέ προθυμία, ὡσάν νά προγνώριζε αὐτό πού θά γινόταν, ἐξ ἄλλου προφήτης ἦταν, σίγουρα ἐπειδή τήν περίμενε καί τήν ἀνέμενε, ὅπως τόν υἱό της μετά ἀπό αὐτήν ὁ Συμεών.
Ἔπειτα, ἀφοῦ χαιρέτησε βιαστικά τήν μητέρα, καί κρατώντας ἀπό τά χέρια τήν κόρη τήν προσφώνησε μέ αὐτά τά λόγια· Ἀπό ποῦ καί πῶς ἦρθες ἐδῶ, γυναῖκα, καί ποιός ὁ σκοπός τῆς πράξεώς σου; Καί πῶς, ἐνῶ δέν ἔχεις προηγούμενο παράδειγμα, ἔφερες καί ζητᾶς νά γίνη τοῦτο τό νέο δρᾶμα, πού δέν ἀκούσθηκε ἄλλη φορά, δηλ. νά ὁδηγεῖται κόρη καί νά ζῆ κάτω ἀπό τήν σκέπη τοῦ ναοῦ στά ἅγια; Πές μας ποιό εἶναι τό ἐπιχείρημά σου, ἡ δικαιολογία σου, καί τί ἔχεις στό μυαλό σου;
Ἐγώ, εἶπε στόν προφήτη ἡ συνώνυμη μέ τή χάρι γυναῖκα( Άννα):
Εὐχαριστῶ τό Θεό μου μέ ὅσες εὐχαριστίες συνέθεσαν τά χείλη μου καί ἐκφώνησε τό στόμα μου μέσα στή θλῖψι μου. Καί γι᾽ αὐτό τό λόγο συγκέντρωσα τό χορό τῶν παρθένων, συγκάλεσα τούς ἱερεῖς, ξεσήκωσα τούς συγγενεῖς, καί σέ ὅλους ἔλεγα τά παρακάτω·
Χαρεῖτε ὅλοι μαζί μου, διότι σήμερα ἀναδείχθηκα καί μητέρα καί ἀφιερώτρια, πού πρόσφερα τό δικό μου τέκνο ὄχι σέ ἐπίγειο βασιλέα, οὔτε ἦταν πρέπον, ἀλλά πού τό ἀφιέρωσα στόν ἐπουράνιο βασιλέα, ἀφοῦ ἦταν καί δικό του δῶρο.
Νά δεχθῆς λοιπόν, ὦ προφήτα τή δική μου θυγατέρα, νά τή δεχθῆς καί νά τήν εἰσαγάγης καί νά τή ριζώσης σέ τόπο ἁγιασμοῦ, καί νά ἑτοιμασθῆ γιά νά γίνη κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά περιεργάζεσαι τίποτε, μέχρις ὅτου ἐπιτρέψει νά πραγματοποιηθοῦν τά σχετικά μέ αὐτήν, αὐτός πού προτρέπει νά μείνει αὐτή ἐδῶ.
Αὐτά τά λόγια ἀφοῦ τά ἄκουσε ὁ Ζαχαρίας, ἀμέσως ἀπάντησε στή γυναῖκα καί εἶπε· Εὐλογημένη ἡ ρίζα σου πάντιμε, δοξασμένη ἡ μήτρα σου φίλανδρε καί πιό δοξασμένη ἡ ἀφιέρωσί σου φιλόθεε.
Μετά, ὅλος χαρά καί ἔχοντας στά χέρια του τήν κόρη, πρόθυμα τήν προσφέρει στά ἅγια τῶν ἁγίων, λέγοντας περίπου αὐτά τά λόγια πρός αὐτήν·
Ἔλα ἐκπλήρωσις τῆς προφητείας μου.
Ἔλα ἔργο τῶν ἐδῶ συζύγων.
Ἔλα ἐπισφράγισμα τῆς διαθήκης του.
Ἔλα τό τέλος τῶν θελημάτων του.
Ἔλα φανέρωσις τῶν μυστηρίων του.
Ἔλα ὅραμα ὅλων τῶν προφητῶν.
Ἔλα ἕνωσις τῶν παλιά χωρισμένων.
Ἔλα στήριγμα τῶν ταπεινωμένων.
Ἔλα ἀνανέωσις τῶν παλιωμένων.
Ἔλα φῶς τῶν ὅσων βρίσκονται στό σκοτάδι.
Ἔλα τό πιό κανούριο καί θεῖο δώρημα.
Ἔλα Δέσποινα ὅλων τῶν θνητῶν, μπές στή δόξα τοῦ Κυρίου σου, τώρα μέν στήν κάτω καί πού πατεῖται, μετά ἀπό λίγο δέ στήν ἄνω καί ἄβατη στούς ἀνθρώπους.
Ἔτσι, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀφοῦ μίλησε πρός τήν κόρη ὁ ἱερέας, τήν ὁδήγησε καί τήν ἄφησε ἐκεῖ πού τῆς ταίριαζε στό ναό τοῦ Θεοῦ, σάν σέ νυφικό δωμάτιο, καταχαρούμενη καί πολύ εὐχαριστημένη, τρίχρονη ὡς πρός τήν ἡλικία, ἀλλ᾽ ὡς πρός τό Θεό τῶν ὅλων καθ᾽ ὅλα τελεία.
Ἔμεινε λοιπόν αὐτή στά ἐσώτερα ἅγια τῶν ἁγίων, τρεφομένη ἀπό ἄγγελο μέ τροφή ἀμβροσίας καί ποτιζομένη μέ θεῖο νέκταρ, μέχρι τήν εἴσοδό της στήν ἐφηβεία. Καί τότε, μέ θεῖο νεῦμα καί μέ τή γνώμη τῶν ἱερέων δίνεται γι᾽ αὐτήν κλῆρος, καί μέ κλῆρο παίρνει τήν ἁγία αὐτή Παρθένο ὁ Ἰωσήφ ὁ δίκαιος καί κατ᾽ οἰκονομίαν τήν παραλαμβάνει ἀπό τό ναό τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἱερέων του, γιά νά ξεγελασθῆ ὁ ἀρχέκακος ὄφις, γιά νά μήν προσβάλη τήν καθαρή κόρη ὡς παρθένο, ἀλλά νά τήν προσπεράση ὡς μνηστευμένη.
Βρισκόταν λοιπόν ἡ πεντακάθαρη στό σπίτι τοῦ τέκτονος Ἰωσήφ φυλασσόμενη γιά τόν ἀρχιτέκτονα Θεό, μέχρις ὅτου πραγματοποιήθηκε σ᾽ αὐτήν τό πρίν ἀπό ὅλους τούς αἰῶνες κρυφό καί ἅγιο μυστήριο, καί ἀπό αὐτήν ὁ Θεός ἔγινε ὅμοιος μέ τούς ἀνθρώπους. Ἀλλά τοῦτο εἶναι θέμα ἄλλης πραγματείας καί εὐκαιρίας, πού ἄν τό ἐπιτρέψη ὁ καιρός θά γίνη ὁ ἀναγκαῖος λόγος. Τώρα στό προκείμενο πάλι, νά ἐπανέλθη ὁ λόγος καί, μέρα πού εἶναι, νά δοξολογηθοῦν σήμερα τά εἰσόδια.
Πήγαινε λοιπόν, ὦ Δέποινα Θεομῆτορ, πήγαινε στήν κληρωμένη θέσι σου, καί βάδιζε κοντά στόν Κύριο νά χαίρεσαι καί ἀγάλλεσαι, νά τρέφεσαι καί νά ἐλπίζης, περιμένοντας ἀπό μέρα σέ μέρα, τόν ἐρχομό μέσα σου τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν ἐπισκίασι τῆς δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου, καί τή σύλληψι τοῦ υἱοῦ σου, σύμφωνα μέ τήν προσφώνησι πού σοῦ ἔκανε ὁ Γαβριήλ.
Μή λοιπόν γίνει νά στερηθῶ, πανάχραντε καί κυρία Δέσποινα, αὐτό πού περιμένω, ἀλλά νά τό πετύχω αὐτό, Θεόνυμφε, πού εἶσαι ὁλονῶν προσδοκία καί ἀναμονή, ἐσύ πού, μέ τρόπο πού ξεπερνάει τή λογική, γέννησες τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν ἀληθινό Θεό καί Δεσπότη, στόν ὁποῖο ταιριάζει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνημα, μαζί μέ τόν χωρίς ἀρχή Πατέρα του καί τό ζωοποιό Πνεῦμα, τώρα καί πάντα, καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Αγίου Πρόκλου Κων/πόλεως , Λόγος εις τα Εισόδια της Θεοτόκου.