"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Καὶ ἦραν οἱ Ἱερεῖς τὴν Κιβωτόν, καὶ τὸ Σκήνωμα τοῦ Μαρτυρίου καὶ πάντα τὰ σκεύη τὰ ἅγια τὰ ἐν τῷ Σκηνώματι τοῦ Μαρτυρίου. Καὶ ὁ Βασιλεύς, καὶ πᾶς Ἰσραήλ, ἔμπροσθεν τῆς Κιβωτοῦ, καὶ εἰσφέρουσιν οἱ Ἱερεῖς τὴν Κιβωτὸν τῆς Διαθήκης Κυρίου εἰς τὸν τόπον αὐτῆς, εἰς τὸ Δαβὶρ τοῦ οἴκου, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὑπὸ τὰς πτέρυγας τῶν Χερουβίμ. Ὅτι τὰ Χερουβὶμ διαπεπετασμένα ταῖς πτέρυξιν ἐπὶ τὸν τόπον τῆς Κιβωτοῦ, καὶ περιεκάλυπτον τὰ Χερουβὶμ ἐπὶ τὴν Κιβωτόν, καὶ ἐπὶ τὰ ἅγια αὐτῆς ἐπάνω. Καὶ οὐκ ἦν ἐν τῇ Κιβωτῷ, πλὴν αἱ δύο πλάκες λίθιναι, πλάκες τῆς διαθήκης, ἃς ἔθηκεν ἐκεῖ Μωϋσῆς ἐν Χωρήβ, ἃς διέθετο Κύριος. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἐξῆλθον οἱ ἱερεῖς ἐκ τοῦ Ἁγίου, καὶ ἡ νεφέλη ἔπλησε τὸν οἶκον Κυρίου. Καὶ οὐκ ἠδύναντο οἱ ἱερεῖς στῆναι λειτουργεῖν ἀπὸ προσώπου τῆς νεφέλης, ὅτι ἔπλησεν ἡ δόξα Κυρίου τὸν οἶκον Κυρίου
Βασιλειών Γ'
***
Παναγία.Ὑπερευλογημένη, Θεοτόκος, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, Ζῶσα καὶ Ἄφθονος, Πηγή, Ἔμψυχος Κιβωτός, Ἄχραντος, Ἀμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Ἀειμακάριστος καὶ Παναμώμητος, Προστασία, Ἐπακούουσα, Γρηγοροῦσα, Γοργοεπήκοος, Ἡγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ῥόδον τὸ Ἀμάραντον, Χρυσοῦν Θυμιατήριον, Χρυσὴ Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Ἐπουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τεῖχος ἀπροσμάχητον, Ἐλέους Πηγή, τοῦ Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος καὶ Δωδεκάτειχος Πόλις, Ἠλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη τοῦ Κόσμου, Δένδρον ἀγλαόκαρπον, Ξύλον εὐσκιόφυλλον, Ἀκτὶς νοητοῦ ἡλίου, Σιὼν ἁγία, Θεοῦ κατοικητήριον, Ἐπουράνιος Πύλη, Ἀδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλῶν, Θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ χίλια δυὸ ἄλλα, ποὺ βρίσκονται μέσα στὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας.
Ὁδηγήτρια, Γλυκοφιλοῦσα, Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν, ἡ Ἐλπὶς τῶν ἀπελπισμένων, ἡ Ταχεία Ἐπίσκεψις, ἡ Ἀμόλυντος, ἡ Ἐλπὶς τῶν Χριστιανῶν, ἡ Παραμυθία, ἡ Ἐλεοῦσα κι ἄλλα πολλά, ποὺ γράφουνται ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὴ συντομογραφία: ΜΗΡ ΘΥ, ποὺ θὰ πεῖ Μήτηρ Θεοῦ.
Φ. Κόντογλου

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Όταν το άγιο και πανάχραντο τέκνο που ο Θεός εχάρισε στο ανθρώπινο γένος –το προ πολλού στείρο εξαιτίας της αμαρτίας, των παθών και του θανάτου– έφθασε στην ηλικία των δύο χρόνων, ο πατέρας του Ιωακείμ είπε στη σύζυγό του: «Ας το οδηγήσουμε στον Ναό του Κυρίου, για να εκπληρώσουμε την υπόσχεση που εδώσαμε να το αφιερώσουμε από τρυφερή ηλικία στον Παντοδύναμο». Η Άννα, όμως, απάντησε: «Ας περιμένουμε να γίνει τριών ετών, γιατί μπορεί να ζητά τον πατέρα και τη μητέρα της, και να μη μείνει στον Ναό του Κυρίου».
Όταν το παιδί έγινε τριών ετών, οι γονείς του αποφάσισαν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους και να προσφέρουν το τέκνο τους στον Ναό. Ο Ιωακείμ κάλεσε τότε κόρες Εβραίων από καθαρή φυλή να το συνοδεύσουν στον Ναό προπορευόμενες με αναμμένες λαμπάδες, έτσι ώστε το φως να τραβήξει το ενδιαφέρον του παιδιού και να μη μπει αυτό στον πειρασμό να στραφεί πίσω προς τους γονείς του.
Η πάναγνος Παρθένος όμως, υπό του Θεού εκ γενετής υψωθείσα σε βαθμό αρετής και αγάπης των ουρανίων πραγμάτων ανώτερο από κάθε άλλο πλάσμα, όρμησε τρέχοντας προς τον Ναό. Πέρασε μπροστά από τις παρθένες της συνοδείας της και δίχως ένα βλέμμα για τον κόσμο ρίχθηκε στην αγκαλιά του αρχιερέα Ζαχαρία που την περίμενε στον πρόναο συνοδευόμενος από τους πρεσβυτέρους.
Ο Ζαχαρίας την ευλόγησε, λέγοντας: «Ο Κύριος εδόξασε το όνομά σου σε πάσα γενεά. Στο πρόσωπό σου θα αποκαλύψει κατά τις έσχατες ημέρες τη Λύτρωση που ετοίμασε για τον λαό Του». Και πράγμα ανήκουστο για τους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, εισήγαγε το παιδί στα Άγια των Αγίων, όπου μόνον ο αρχιερέας μπορούσε να εισέλθει μία φορά, τον χρόνο κατά την εορτή του Εξιλασμού. Το έβαλε να καθήσει στο τρίτο σκαλί του θυσιαστηρίου και η Χάρη του Κυρίου από τότε την επεσκίασε. Σηκώθηκε και άρχισε να χορεύει για να δείξει τη χαρά της. Όσοι ήταν εκεί παρόντες εθαύμασαν τούτο το θέαμα που υποσχόταν μεγάλα θαύματα τα οποία ο Θεός επρόκειτο σύντομα να πραγματοποιήσει στο πρόσωπό της.
***
Έχοντας έτσι εγκαταλείψει τον κόσμο, τους γονείς της και κάθε δεσμό με τα αισθητά πράγματα, η αγία Παρθένος παρέμεινε στον ναό μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών. Φθάνοντας λοιπόν σε ηλικία γάμου, οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι φοβήθηκαν μήπως μολύνει το άδυτο και την εμπιστεύθηκαν στον αγνό Ιωσήφ που ήταν χήρος, για να διαφυλάξει την παρθενία της, παρουσιαζόμενος ως μνηστήρας της.
Κατά τα εννέα αυτά χρόνια, η Παναγία τρεφόταν με τροφή πνευματική που της έφερνε άγγελος Κυρίου. Διήγε βίο ουράνιο, ανώτερο εκείνου των προπατόρων μας στον Παράδεισο. Δίχως μέριμνες, δίχως πάθη, έχοντας ξεπεράσει τις ανάγκες της φύσεως και την τυραννία των ηδονών, δεν ζούσε παρά μόνον για τον Θεό, με τον νου της προσηλωμένο κάθε στιγμή στη θεωρία του κάλλους Του.
Προσευχόμενη αδιαλείπτως και επαγρυπνώντας στον εαυτό της, η αγία παιδίσκη κατόρθωσε κατά την παραμονή της στον Ναό να καθαρίσει την καρδιά της, έτσι ώστε να γίνει ακηλίδωτος καθρέπτης, όπου ανταυγάζεται η δόξα του Θεού. Φόρεσε τη λαμπρή στολή των αρετών, ως μελλόνυμφη, για να προετοιμασθεί για την εν αυτή έλευση του θείου Νυμφίου Χριστού. Κατόρθωσε τέτοια τελειότητα, που συνόψισε στο πρόσωπό της όλη την αγιότητα του κόσμου και, ομοιωθείσα διά της αρετής με τον Θεό, προσείλκυσε τον Θεό να «ομοιωθεί» με τους ανθρώπους διά της Ενανθρωπήσεως.
Από τα βάθη του αδύτου, όπου εισήλθε σε ηλικία που τα άλλα παιδιά αρχίζουν να μαθαίνουν, η Παναγία άκουε κάθε Σάββατο τα αναγνώσματα του Νόμου και των Προφητών που απευθύνονταν στον λαό στο κοινό τμήμα του Ναού. Με τη διάνοια της οξυμμένη από την ησυχία και την προσευχή, έφθασε έτσι στη γνώση του βαθύτερου νοήματος των μυστηρίων των Γραφών. Ζώντας εν μέσω αγίων μυστηρίων και θεωρώντας την ίδια της την αγνότητα, κατανόησε ποιο ήταν το σχέδιο του Θεού καθ’ όλη την ιστορία του περιούσιου λαού Του.
Διέγνωσε ότι όλος αυτός ο χρόνος ήταν αναγκαίος για να ετοιμάσει ο Θεός μία μητέρα στους κόλπους της αποστάτιδος αυτής ανθρωπότητος και ότι αυτή, παιδίον άγιο που διάλεξε ο Θεός, έπρεπε να γίνει ο αληθινός, ζων Ναός της θεότητος. Τοποθετημένη στα Άγια των Αγίων, όπου φυλάσσονταν τα τεκμήρια της επαγγελίας του Θεού, η Παρθένος αποκάλυπτε ότι τα σύμβολα και οι προτυπώσεις έπρεπε να εκπληρωθούν στο πρόσωπό της.
Αύτη η ίδια ήταν το Άδυτο, η Σκηνή του Λόγου του Θεού, η Κιβωτός της Καινής Διαθήκης, η Στάμνος η φέρουσα το εξ ουρανού μάννα, η βλαστήσασα Ράβδος του Ααρών, η Πλαξ του Νόμου της Χάριτος.
Σε αυτή διασαφηνίζονται οι σκιώδεις προφητείες: είναι η Κλίμαξ που ενώνει τη γη με τον ουρανό, την οποία είδε στο όνειρό του ο πατριάρχης Ιακώβ, η Στήλη νεφέλης που αποκαλύπτει τη δόξα του Θεού, η κούφη Νεφέλη του προφήτη Ησαΐα, το αλατόμητο Όρος του Δανιήλ, η κλειστή Πύλη του Ιεζεκιήλ διά της οποίας ο Θεός ήρθε να επισκεφθεί τους ανθρώπους, η ζώσα και εσφραγισμένη Πηγή που αναβλύζει εντός μας τα ύδατα της αιωνίου ζωής.
Θεωρώντας πνευματικώς τα θαύματα τούτα που επρόκειτο να λάβουν χώρα στο πρόσωπό της, δίχως ακόμη να κατανοεί σαφώς πώς θα πραγματοποιούνταν, η Παναγία ανέπεμψε την προσευχή και μεσιτεία της προς τον Θεό με μεγαλύτερη ακόμη ένταση, για να σπεύσει ο Κύριος να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του και να σώσει το ανθρώπινο γένος ερχόμενος να κατοικήσει μεταξύ των ανθρώπων.
Όταν η Θεοτόκος εισήλθε στα Άγια των Αγίων, ο χρόνος δοκιμής και προετοιμασίας της Παλαιάς Διαθήκης πήρε τέλος και σήμερα εορτάζουμε τους αρραβώνες του Θεού με την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό η Εκκλησία αγάλλεται και προτρέπει όλους τους φίλους του Θεού να αποσυρθούν κι αυτοί στον ναό της καρδιάς τους για να προετοιμάσουν την έλευση του Κυρίου με τη σιωπή και την προσευχή, απομακρυνόμενοι από τις απολαύσεις και τις μέριμνες του κόσμου.
Μακάριος Σιμωνοπετρίτης
Συναξαριστής Νοεμβρίου

Υπάρχει το παράδειγμα της μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, που υπέφερε για το όνομα του Χριστού, όταν ήταν πολύ νέα, 18 μόλις χρονών. Οι βασανιστές της την πέταξαν σε ένα μπουντρούμι τσακισμένη από τα βασανιστήρια στα οποία την είχαν υποβάλλει. Κι εκεί της εμφανίστηκε ο Κύριος. Όταν Τον ρώτησε «Κύριε, που ήσουν όλο αυτό τον καιρό;» Εκείνος απάντησε : «Ήμουν εδώ συνεχώς, στην καρδιά σου». «Μα πώς γίνεται, Κύριε;», είπε η μεγαλομάρτυς , «η καρδιά μου είναι ακάθαρτη και γεμάτη κακία και υπερηφάνεια». «Ναι», απάντησε ο Κύριος, «αλλά έχεις αφήσει εκεί χώρο και για Μένα. Αν δεν ήμουν μαζί σου, δεν θα μπορούσες να αντέξεις όλα αυτά τα βασανιστήρια. Θα σου δώσω τη δύναμη να αντέξεις μέχρι τέλους».
ΟΙ Άγιοι Πατέρες λένε, «Καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός μας αγαπά, όταν μας οδηγεί σε πολλά βάσανα και οδύνες».
«Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν• ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν. Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω» ( Ιωάν. 14,27) , λέει ο Κύριος, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή ( βλ. Ιωάν. 14, 6 ) .
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα – Από το βιβλίο «Οι λογισμό καθορίζουν τη ζωή μας»

«Ο διάβολος λυσσάει τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων»
Ένα πράγμα να θυμάστε.
Να αποφεύγετε τις κακοτοπιές.
Και όταν κάποιο πρόβλημα εμφανίζεται ή τα πνεύματα με τους γύρω σας οξύνονται, να κάνετε Αγάπη και να επικαλείστε τη βοήθεια του Θεού λέγοντας την Ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με”.
Αυτός ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς πώς θα χειριστεί τα προβλήματά μας και πώς τα εμπόδια θα εξαφανιστούν από τον δρόμο μας με τη δική Του παρέμβαση.
Όσιος Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας.
Πολιτεία Αγάπης.

“Ο καθένας μας κοντά στην Θεοτόκο γίνεται σαν παιδί!
Σ' αυτή τη Μητέρα βρίσκουμε παρηγοριά, αγάπη και προστασία, μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες.”
Φώτης Κόντογλου

Οταν μαρτυρούσε ο αγιος Ρωμανός , την ώρα εκείνη ήταν κοντά στον μάρτυρα και μια γυναίκα, με το παιδάκι της, που ‘ταν πολύ μικρό. Και λέει τότε, καθώς ήταν κρεμασμένος, ο άγιος Ρωμανός στον έπαρχο: «Για να ρωτήσουμε», λέει, «αυτό το παιδί, να μας πει ποιος είναι ο αληθινός Θεός». Και ο έπαρχος λέει: «Μπράβο.» Λέει: «Παιδάκι, σε παρακαλώ, πές μου, ποιόν Θεό να λατρεύω και ποιόν Θεό ν’ ακολουθώ». Και το παιδάκι, που ‘ταν νήπιο, ξέρετε τι του είπε; «Τον Χριστό, τον Θεό των χριστιανών.» Αλλά ο άλλος δεν ήτανε καλή φύτρα. Κακοχυμένος, θα λέγαμε. Και θύμωσε τόσο πολύ, που έβαλε να ραβδίσουν το παιδί. Σπουδαίος άντρας! Να ραβδίσουν το παιδί! Σαν τον Ηρώδη. Και το καημένο, τότε, από τους πολλούς ραβδισμούς και την απώλεια αίματος, ζήτησε νεράκι να πιει. «Διψάω», είπε. Και του λέει η μανούλα του, «’Όχι, παιδί μου, να μην πιείς νεράκι απ’ αυτούς, να πιεις στη Θεία Βασιλεία το αθάνατο νερό. Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή.» Τι μάνες ήταν κι αυτές! «Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή.» Και έκανε η ψυχούλα υπομονή και σε λίγο του ‘κοψαν το κεφάλι. Να κόψεις σ’ ένα παιδάκι, τριών με τεσσάρων χρονών, το κεφάλι, είναι φοβερό.
Και στη συνέχεια, αφού ξεκρέμασαν τον άγιο Ρωμανό, του κόψανε την γλώσσα. «Να μάθεις να μιλάς», λέει. Αλλά, τι έγινε; Τι έγινε; Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Αυτό είναι κουφό, που λεν στα Εξάρχεια, τα παιδιά μας, εκεί! Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Γιατί έτσι ήθελε ο Θεός. Ό,τι θέλει κάνει ο Θεός. Αυτό σημαίνει το θαύμα. Η αντιστροφή των φυσικών νόμων. Ό,τι θέλει κάνει. Ποιεί όσα βούλεται. Ποιος θα τον διατάξει τον Θεό; ‘Ή ποιος θα τον συμβουλέψει; Μας έφτειαξε. Δεν τον φτειάξαμε Για να τον συμβουλεύουμε. Μερικές φορές, τον συμβουλεύουμε. Αλλά, πλάκα έχουμε. Λοιπόν, τι να κάνουμε! Πάνω στην απελπισία μας. Και πάλι δεν μας παρεξηγεί. Αλλοίμονο, αν μας παρεξηγούσε, θα μας είχε κάψει όλους, δεν καίει ο Θεός, το κακό μας καίει. Και μιλούσε, λοιπόν, και τότε είχε έλθει στο μέρος εκείνο κι ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος. Τέλος 3ου αιώνος, αρχές 4ου. Του ‘πανε, λοιπόν, αυτό κι αυτό. Κι εκείνος θύμωσε τόσο πολύ, Λέει: «του κόψαμε τη γλώσσα και μιλάει». Τα ‘χε παίξει. Λέει: «Τι γίνεται εδώ πέρα». Αυτό δεν είχε γίνει πάλι. Δεν ξανάγινε. Και τι έκανε; ‘Όχι μόνο δεν πήγε εκεί ν’ ακούσει, αλλά λέει: «Κλείστε τον στη φυλακή κι αφήστε να πεθάνει από την πείνα.» Μετά, άλλη εντολή, καθώς τον κλείσανε στη φυλακή, να πάνε και να τον πνίξουν. Και πιάσαν την ψυχούλα, τον άγιο Ρωμανό, τον λεβέντη, τον γενναίο, γιατί ρώμη σημαίνει δύναμη, τον δυνατό, και τον έπνιξαν στη φυλακή. Κι η ψυχούλα του πέταξε για τον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Για την Εκκλησία των πρωτοτόκων. Για την άνω Ιερουσαλήμ. Για την αιώνια πατρίδα μας. Γι’ αυτό έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι είν’ ο θάνατος; Ένα απλό επεισόδιο της ζωής. Και φεύγουμε και πηγαίνουμε από πατρίδα σε πατρίδα.» «Ένα επεισόδιο», λέει. Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Τι είν’ ο θάνατος; Σαν να βγεις από μια πόρτα, από ‘να δωμάτιο, να περάσεις μια πόρτα και να πάς στο άλλο. Τόσο είναι. Τόσο είναι! «Γι’ αυτό, αφού ο Χριστός εσταυρώθη και απέθανε και Ανέστη, άνοιξε τον δρόμο Για την βασιλεία κι οι άνθρωποι πιά δεν πάμε στον Άδη, τον αναύγητο, που θα ‘λεγε ο μεγάλος Αισχύλος, αλλά στην αγκάλη του Χριστού. Και τι είναι ο θάνατος, κατά μία ποιήτρια της εποχής μας; «Το άνοιγμα της Θεϊκής αγκάλης.» που μας παίρνει, μας αγκαλιάζει ο Χριστός, και μας έχει αιώνια κοντά Του. Γι’ αυτό και αυτοί δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Ήταν άφοβοι και αντρειωμένοι. Και για την πίστη και για τον Χριστό. Πίστη και Χριστός ταυτίζονται, φυσικά, αλλά τα λέμε έν διά δυοίν.
+ π. Ανανίας Κουστένης

Έχει και η Εκκλησία τα δικά της μοντέλα τα οποία έζησαν μέσα σε παλάτια και ανέσεις αλλά διαπίστωσαν ότι αποκλειστικά
η κοσμική ομορφιά δεν οδηγεί πουθενά και επέλεξαν να στολιστούν για να αρέσουν όχι στον κόσμο αλλά στον εραστή του σύμπαντος κόσμου. Γιατί όταν τελικά γνωρίσεις τον Χριστό η οπτική που έχεις για όλα τα πράγματα του κόσμου αλλάζει. Είναι ένα βίωμα που δεν εξηγείται με λόγια αλλά βιώνεται με την καρδιά. Αυτές οι γυναίκες λοιπόν, επέλεξαν να δώσουν στην ύπαρξη τους μια ομορφιά που οράται όχι μόνο με τον γήινο οφθαλμό αλλά και με τα μάτια της καρδιάς. Μια ομορφιά που δεν ακτινοβολεί σε κτιστούς καθρέφτες και σε φλας φωτογράφων αλλά ακτινοβολεί μέσα στους αιώνες και μάλιστα θεραπευτικά για κάθε άνθρωπο. Τέτοια είναι η ομορφιά των Αγίων. Όπου το σωματικό κάλλος δεν εμπόδισε το στόλισμα της ψυχής.
Η ομορφιά του σώματος αν δεν συνοδεύεται με την ομορφιά της ψυχής τότε μυρίζει δυσωδία ακόμα και αν η γυναίκα αυτή έχει χρησιμοποιήσει όλα τα καλλυντικά και έχει κάνει πλαστικές για τις οποίες έχει αξιοποιηθεί όλη η επιστημονική γνώση της σημερινής εποχής.
Για αυτό μας «ελκύουν» πνευματικά οι Άγιοι και οι Αγίες ακόμα και όταν βρίσκονται σε λασπόνερα μέσα στις σπηλιές. Μας ελκύει και μας καλεί μια ομορφιά και δεν μπορείς να απαντήσεις γιατί και πως, αλλά ακολουθείς και ερωτεύεσαι πνευματικά αυτό το πρόσωπο.
Μια σταγόνα αρώματος τέτοιας ευωδίας μπορούμε να βιώσουμε στον κτιστό κόσμο όταν τελικά γνωρίσουμε τον άνθρωπο της ζωής μας. Τον ερωτευόμαστε και μας καλεί κάτι σε αυτό το πρόσωπο που δεν μπορούμε να το περιγράψουμε με λέξεις κανενός λεξικού του κόσμου. Είναι αυτό το «Κάτι» ….Είναι δηλαδή το κομμάτι του Θεού σε αυτόν τον άνθρωπο που ταιριάζει με το δικό μας κομμάτι που έχουμε μέσα μας. Ένα σπασμένο διαμάντι συναντάει το άλλο του μισό και ολοκληρώνεται σε ένα σώμα. Είναι το κομμάτι από το διαμάντι που λείπει από το στέμμα του ουρανού.
Οι Αγίες της Εκκλησίας είναι τέκνα του κόσμου αλλά έγινε η ζωή τους προετοιμασία για τον ουράνιο κόσμο. Δεν αρνήθηκαν τον κόσμο , αλλά την ψευτιά αυτού του κόσμου και έτσι επέλεξαν την ομορφιά του ουρανού.
Ο Στάρετς Σαμψών Σίβερς, ένας μεγάλος σύγχρονος ομολογητής της Ρωσίας, επισημαίνει: «Δεν υπάρχουν άσχημες κοπέλες. Μία κοπέλα που πραγματικά αγαπά τον Θεό φαντάζει όμορφη έστω κι αν ακόμα έχει πρόσωπο αλόγου». Σε ένα ανάλογο ύφος ο πατήρ Γεώργιος Σαβέλσκι, βιογράφος του αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, αναφέρει: «Ο άγιος είχε ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Όμως η χάρη του Θεού που κατοικούσε μέσα του τον ομόρφυνε και τον έκανε να φαντάζει σαν επίγειος άγγελος».
Ας δώσουμε λοιπόν στις νέες κοπέλες αυτό που χρειάζονται. Όχι επίγεια στολίδια και ψεύτικα πρότυπα αλλά ουράνια πρότυπα. Οι κοπέλες πολλές φορές στεναχωριούνται και παλεύουν με χίλιους τρόπους να αρέσουν εξωτερικά στον κόσμο. Την αποκλειστική όμως ομορφιά την τρώει ο θάνατος της φθοράς ενώ ο στολισμός της ψυχής παραμένει αναλλοίωτος και λάμπει πάντοτε. Να μην αμελούμε το σώμα και ιδιαίτερα την υγεία αυτού αλλά να στολίσουμε την ψυχή μας και τότε θα λάμψει και το σώμα με την ομορφιά που δίνει η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος . Μια ομορφιά που δεν ελκύει μόνο τους ανθρώπους αλλά η γυναίκα γίνεται εκλεκτή προσκεκλημένη από τον Νυμφίο Χριστό στο Ουράνιο Παλάτι του παραδείσου.
π. Σπυρίδων Σκουτής - euxh .gr
euxh.gr - Τα μοντέλα του Ουρανού και τα μοντέλα του κόσμου

Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας.
Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Πώς μπορείς και βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ένα ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Ή πώς θα πεις στον αδερφό σου “άφησέ με να σου βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν έχεις ένα ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 7,1-5

https://www.youtube.com/live/Kif_kllIvos

Ομιλία: "Ο παππούς και η γιαγιά μέσα στην οικογένεια" - π. Σπυρίδων Σκουτής

Η Τεσσαρακονθήμερος (νηστεία) εικονίζει την νηστείαν του Μωυσέως, όστις νηστεύσας τεσσαράκοντα ημέρας και νύκτας έλαβεν εις πλάκας τους λόγους του Θεού, ημείς δε νηστεύοντες τεσσαράκοντα ημέρας βλέπομεν και λαμβάνομεν τον ζώντα λόγον εκ της Παρθένου, όχι γεγραμμένον εν λίθοις, αλλά σεσαρκωμένον γεννηθέντα, και αξιούμεθα να κοινωνώμεν την θειοτέραν αυτού Σάρκα.
Άγιος Συμεών Θεσ/νίκης