Μια διδαχτική ιστορία!!!

[Domna]

Ένας νέος έλαβε για δώρο τα Χριστούγεννα από τον αδερφό του ένα ακριβό αυτοκίνητο.
Την παραμονή των Χριστουγέννων βγαίνοντας από το γραφείο του είδε ένα φτωχό παιδάκι να τριγυρίζει το αυτοκίνητο. Μόλις πλησίασε, το αγόρι τον ρώτησε:
«Δικό σας είναι;»
«Ναι, μου το χάρισε ο αδερφός μου».
«Πώς; Ολόκληρο αμάξι και δεν πληρώσατε τίποτε; Πόσο θα ’θελα…»
Ο νέος φαντάστηκε τη συνέχεια. Το παιδί θα ευχόταν να είχε έναν τέτοιο αδερφό.
Όμως όχι!«… να ήμουν ένας τέτοιος αδερφός!»

Ο νέος ξαφνιάστηκε. Τέτοια ευχή δεν την περίμενε. «Θέλεις να σε πάω μια βόλτα;» του πρότεινε.
«Ω, ναι, πολύ! Και, θα σας πείραζε να περάσουμε από το σπίτι μου;»
Ο νέος υπέθεσε πως ο μικρός ήθελε να δείξει στους δικούς του το ακριβό αυτοκίνητο που τον πήγαινε βόλτα και συμφώνησε.
«Να, εδώ σταματήστε, αυτά τα σκαλιά είναι του σπιτιού μας.»
Το παιδί εξαφανίστηκε μέσα στο σπίτι φωνάζοντας πίσω του:
«Θα γυρίσω αμέσως!»

Όταν γύρισε, είχε μαζί του τον ανάπηρο αδερφό του. «Κοίτα φιλαράκο», του έλεγε, «όπως σου τα ’πα πάνω δεν είναι; Ο αδερφός του του το χάρισε για τα Χριστούγεννα.
Δεν του κόστισε δραχμή. Μια μέρα θα σου δώσω κι εγώ ένα τέτοιο…»
Πόσο γλυκιά κι ευγενική μικρή ψυχούλα!

«Μακάριον είναι να δίνει κάποιος μάλλον παρά να λαμβάνη» (Πρ. 20, 35).

Πηγή: Συνοδοιπορία, ευχαριστίες στην Σοφία Μ. για την αποστολή του κειμένου


http://istologio.org/?p=2087

[Domna]

Tα Χριστούγεννα του Νικόλα




«Ήταν μια φορά ένας πατέρας που είχε πολλά παιδιά. Έφθασε η μέρα της γιορτής του και όπως κάθε χρόνο τα παιδιά του τον προσκάλεσαν σ΄ ένα από τα σπίτια τους για τον εορτάσουν. Ξεκίνησε λοιπόν να πάει στο σπίτι των παιδιών του που του ετοιμάζανε μια μεγάλη γιορτή γεμάτος ανυπομονησία. Όταν έφτασε χάρηκε πάρα πολύ, γιατί είδε ότι το σπίτι ήταν γιορτινό, είχαν βάλει τα καλά τραπεζομάντηλα, είχαν ετοιμάσει ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι, είχαν ανάψει κεριά, είχαν πάρει δώρα… και κάτσανε όλοι μαζί και αρχίσανε να τρώνε. Το φαγητό ήταν υπέροχο και πλούσιο, όμως… όσο περνούσε η ώρα, ο πατέρας συνειδητοποιούσε ότι τα παιδιά του δεν ασχολούνταν μαζί του, ήταν λες και είχαν ξεχάσει ότι αυτή ήταν η μέρα της γιορτής του και στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. Έπειτα, κάθισαν στο σαλόνι άνοιξαν την τηλεόραση κουβέντιαζαν, αντάλλαξαν δώρα και ευχές, αλλά κανείς δεν του μιλούσε! Τόσο στενοχωρήθηκε που έφυγε πριν τελειώσει η γιορτή γιατί απλά κανένας δεν του έδινε σημασία. Ήταν λες και όλα τα παιδιά του είχαν μαζευτεί εκεί μόνο και μόνο για να απολαύσουν το γιορτινό τραπέζι και να πάρουν τα δώρα τους και όχι γιατί πραγματικά χαιρόντουσαν για την γιορτή του πατέρα τους.»
Αυτά διηγήθηκε ο κυρ-Γιάννης στο μικρό Νικόλα παραμονές Χριστουγέννων και του επεσήμανε:
- Κι όμως Νικόλα μου. Πρόσεξε μην κάνεις κι εσύ το ίδιο.
- Πως γίνεται να κάνω κάτι τέτοιο; Εμένα ο πατέρας μου δεν γιορτάζει αύριο…
…Η μέρα των Χριστουγέννων ήρθε και η μαμά του Νικόλα απ’ το πρωί μαγείρευε και το σπίτι μοσχοβολούσε από τις μυρωδιές. Όλοι σήμερα ήταν χαρούμενοι. Όπως και σε κάθε ελληνικό σπίτι. Αυτή την ώρα σε όλες τις γωνιές της χώρας, στρώνεται το γιορτινό τραπέζι και οι οικογένειες τρώνε όλοι μαζί. Έτσι γινόταν και εδώ. Μαζευτήκανε όλοι για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα…
Ο Νικόλας ήταν πολύ χαρούμενος γιατί σήμερα θα έρχονταν στο σπίτι οι θείοι του και τα ξαδέρφια του. Ανυπομονούσε. Ξύπνησε νωρίς – νωρίς το πρωί και τους περίμενε….
Έφθασαν λοιπόν και συγγενείς και αφού έφαγαν στο γιορτινό τραπέζι και ευχήθηκαν πέρασε το μεσημέρι των Χριστουγέννων. Τα παιδιά έπαιζαν, όπως το συνήθιζαν σε κάθε επίσκεψη. Οι μεγάλοι κουβέντιαζαν, έβλεπαν τηλεόραση, έτρωγαν, έπιναν και σχολίαζαν καμαρώνοντας τα παιδιά τους όπως κάνουν σε κάθε γιορτή. Αν το σπίτι δεν ήταν στολισμένο, κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι είναι Χριστούγεννα. Κανείς δεν φαινόταν να θυμάται τι γιορτάζουμε αυτή την άγια ημέρα. Κανείς δεν μιλούσε για τον μικρό Χριστό, τον Σωτήρα που γεννήθηκε στον κόσμο. Σε ένα φτωχικό στάβλο της μακρινής Βηθλεέμ ο Θεός γεννήθηκε σαν πτωχό παιδί για χάρη των ανθρώπων. Όμως κανείς δεν φαινόταν να το θυμάται μέχρι που η μέρα πέρασε και οι επισκέπτες ήρθε και έπρεπε να φύγουν.
Μετά την αναχώρηση των συγγενών εμφανίζεται ο κυρ-Γιάννης για να χαιρετίσει την οικογένεια. Το καλωσορίζουν οι γονείς του Νικόλα και ο ίδιος κάθεται πάλι στον καναπέ με τον κυρ-Γιάννη.
- Λοιπόν Νικόλα μου, κατάλαβες τη σημασία της ιστορίας που σου είπα χθες;
- Εννοείς την ιστορία με τον πατέρα και τα παιδιά του;
- Ναι αυτή εννοώ. Το μυστικό των Χριστουγέννων!
- Ναι την θυμάμαι αλλά δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το μυστικό;
- Θα σου πω. Ο Πατέρας αυτός Νικόλα μου δεν είναι κανένας άλλος από τον Θεό μας, τον Χριστό. Όπως είδες σήμερα γιόρταζε αλλά κανείς δεν Τον θυμήθηκε. Όλοι ξύπνησαν το πρωί, φάγανε, γλεντήσανε, χαρήκανε, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ότι σήμερα γιορτάζουμε την γέννηση του Χριστού μας. Ένα μήνα ολόκληρο γιορτάζουνε και δεν τιμούνε το εορταζόμενο πρόσωπο. Μόνο ευχές για Χριστούγεννα αλλά χωρίς τον Χριστό. Και τώρα τελευταία ούτε καν ευχές για τα Χριστούγεννα. Ευχές για καλές γιορτές κάνουν. Χριστούγεννα χωρίς Χριστό γιορτάζουνε Νικόλα! Ούτε στην Εκκλησία δεν πάνε πια να λάβουν τα Τίμια Δώρα τέτοια μέρα!
- Εγώ το ξέχασα κυρ-Γιάννη, γιατί περίμενα τα ξαδέλφια μου.
- Ναι Νικόλα το ξέχασες, αλλά το μυστικό για να γιορτάσεις Χριστούγεννα ξεκινάει από την Εκκλησία και την Θεία Κοινωνία. Σήμερα αγόρι μου ο Θεός μας κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος για χάρη μας!


- Τι λες κυρ-Γιάννη; Πριν 2.000 χρόνια γεννήθηκε στην Βηθλεέμ, το μάθαμε και στο σχολείο.
- Τα Χριστούγεννα Νικόλα, είναι η μέρα που γιορτάζουμε το γεγονός ότι ο Θεός μας, ο Χριστός, κατέβηκε στην γη για να ζήσει ανάμεσά μας σαν άνθρωπος, για να σταυρωθεί, να αναστηθεί και να μας δώσει την ευκαιρία να κερδίζουμε την αιώνια ζωή, τον παράδεισο. Αυτό γιορτάζουμε σήμερα Νικόλα, αλλά όπως βλέπεις δυστυχώς το έχουμε ξεχάσει. Δυστυχώς απλά συναντιόμαστε όλοι μαζί για να κάνουμε ρεβεγιόν μόνο. Το μυστικό όμως για να γιορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα ξέρεις ποιο είναι;
- Ποιο είναι κυρ-Γιάννη;
- Είναι να γεννηθεί ο Χριστός στις καρδιές μας, δηλαδή να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, και άνθρωποι, πραγματικοί Του φίλοι!
- Δηλαδή, έτσι όπως τα λες εσύ κυρ-Γιάννη, εγώ Τον ξέχασα σήμερα, γιατί εγώ δεν τα ‘ξερα όλα αυτά που μου είπες. Πάει φέρθηκα απαίσια. Πώς θα γίνω τώρα πραγματικός Του φίλος;
- Θα γίνεις Νικόλα μου, αν μάθεις να χαίρεσαι δίνοντας χαρά στους άλλους! Τι θα έλεγες να δώσεις μερικά από τα δώρα σου σε κάποια παιδάκια που δεν πήραν κανένα δώρο; Ή να προσφέρεις στα φτωχά παιδιά κάποια από τα χρήματα που σου έδωσαν; Ή αν επισκεφθείς κάποια άρρωστα παιδιά; Αυτό κάνει τον Χριστό αληθινό σου φίλο!
- Γιατί υπάρχουν τέτοια παιδιά; Δεν το γνώριζα! Εσύ κυρ-Γιάννη γνωρίζεις που βρίσκονται τέτοια παιδιά;
- Και βέβαια.
- Μπορείς να με πάρεις να πάμε σ’ αυτά τα παιδιά;
- Και βέβαια, αν μας επιτρέψουν και οι γονείς σου.
- Θα πω στην μαμά όλα αυτά που μου είπες και θα της πω να πηγαίνουμε στην εκκλησία και τα Χριστούγεννα και τις Κυριακές. Και έχω πολλά παιχνίδια και πράγματα που μπορούν να δώσουν χαρά σε πολλά παιδιά. Και λίγα χρήματα έχω. Μπορώ να δώσω και από αυτά. Και δεν θα θυμάμαι τον Χριστό μόνο τα Χριστούγεννα αλλά κάθε μέρα, γιατί θέλω να αγαπώ έναν Θεό που γεννήθηκε και σταυρώθηκε για μένα.


Τα λόγια αυτά του Νικόλα συγκλόνισαν τον Κυρ-Γιάννη. Δεν πίστευε ότι τα άκουγε από ένα μικρό παιδί. Αλλά απ’ την άλλη, η ψυχή των παιδιών είναι τόσο αγνή που καταλαβαίνει αμέσως την αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας και είναι πάντα πρόθυμη να την ακούει.
- Τι λέγατε; λέει ο πατέρας του Νικόλα.
- Μπαμπά μην ξαναπείς ποτέ ότι τα Χριστούγεννα είναι μόνο για τα παιδιά, ο Χριστός μπαμπά δε γεννήθηκε μόνο για τα παιδιά. Γεννήθηκε για όλους και για σένα που είσαι μεγάλος και για μένα. Και μας αγαπάει όλους. Και εμείς σήμερα Τον ξεχάσαμε μπαμπά, κανείς μας δεν τον θυμήθηκε. Κοίτα στολίσαμε δέντρο και ξεχάσαμε γιατί το στολίσαμε. Φάγαμε και ξεχάσαμε γιατί τρώμε. Δεν θα το ξανακάνουμε αυτό μπαμπά, ποτέ, τ’ ακούς; Ποτέ! Δεν κάναμε Χριστούγεννα σήμερα, αλλά από δω και πέρα θα κάνουμε κάθε μέρα, γιατί ο Χριστός μπορεί να γεννηθεί στην καρδιά ενός ανθρώπου οποιαδήποτε στιγμή.


Ο μπαμπάς του Νικόλα τον κοιτούσε σαστισμένος. Δεν καταλάβαινε αυτά που άκουγε. Τι είναι αυτό που λέει ο γιος μου, σκεφτότανε… Κι όμως ήρθε η στιγμή που η επιμονή του Νικόλα μετέδωσε στην οικογένειά του το μυστικό των Χριστουγέννων. Ο Νικόλας είχε κάνει τον Χριστό φίλο του και τον είχε καλέσει να κατοικήσει στο σπίτι τους. Έτσι σιγά-σιγά έμαθαν να ζουν όλοι μαζί μια ζωή κοντά στον Θεό, με εξομολόγηση, εκκλησιασμό, προσευχή και νηστεία, ελεημοσύνη και αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους. Η φιλία του Χριστού έγινε για τον Νικόλα το πιο πολύτιμο δώρο της ζωής του. Τα χρόνια περνούσαν και θα μεγάλωνε, αλλά ποτέ δεν θα ξεχνούσε την παράξενη ιστορία του κυρ-Γιάννη, που άλλαξε τη ζωή της οικογένειάς του και έγινε αιτία για να μάθουν να γιορτάζουν αληθινά Χριστούγεννα!
Καλά Χριστούγεννα σημαίνει να κάνω φάτνη την καρδιά μου για να γεννηθεί ο Χριστός.


http://www.pentapostagma.gr/2010/12/t.h ... z18PI2ewr2

[christmas08]

Κύριέ μου Παναγία μου, αποκαλύψατε τί πρέπει να γίνει για να μη απολεσθεί ή ψυχή του Παύλου, αλλά να μετανοήσει και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Πολλές φορές ό Στάρετς ώρισε την ώρα τού θανάτου κάποιου ή τον προείπε.
Ό Στάρετς είχε κάποια πνευματική κόρη, την γυναίκα ενός έμπορου, μια γριούλα πού λεγόταν Ρεσετνίκωβα. Συχνά επισκεπτόταν ήσει την αιώνια ζωή. [/size]τον Στάρετς. Μια ημέρα, ήλθε στον Γέροντα και έβαλε τα κλάματα.
-«Είμαι απελπισμένη», είπε, «εξορία αιτίας τού γιού μου, τού Παύλου. Έχει αφήσει τον εαυτό του τελείως και έχει πέσει σε σοβαρές αμαρτίες. Δεν τιμά τον Θεό, δεν πηγαίνει στην εκκλησία, δεν μεταλαβαίνει των Αχράντων Μυστηρίων. Προσβάλλει τους γονείς του, μεθάει, καπνίζει, γλεντάει με διάφορες γυναίκες. Του έχω μιλήσει, προσπάθησα να τον συγκρατήσω, τον παρεκάλεσα, τον ήλεγξα. Αυτός όμως με κοροϊδεύει και συνεχίζει να κάνη ότι θέλει.

Δεν κοιμάμαι πια την νύκτα. Τα μάτια μου δεν είναι ποτέ στεγνά. Είμαι τόσο στενοχωρημένη για τον γιό μου- ό αγαπημένος γιός μου πεθαίνει, το παιδί της καρδιάς μου πεθαίνει. Ό επίγειος βίος φεύγει σαν ένα όνειρο, και τί έχει να κερδίσει εκεί στην αιώνια ζωή; Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, κάθε άνθρωπος θα πρέπει να δώσει στον Κύριο λόγο για κάθε έργο του, για κάθε πράξη του... Και ό αγαπημένος μου Παύλος έχει αρχίσει να βρίζει με αισχρή βρωμολογία, συνέχεια χρησιμοποιεί άσχημες λέξεις.

Ακόμη, ό πατήρ Αριστοκλής ό μακαρίτης έλεγε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στον Κύριο και στην Παναγία από κάποιον πού βρίζει με τέτοια βρωμολογία. Μ' αυτή την γλώσσα βρίζει τον ίδιο τον Κύριο και την Παναγία και την Μητέρα Γη και την δική του μάννα. Αλλά' ό Παύλος μου, ό Παύλος μου...!» και την έπιασαν πικρά κλάματα.
Ό Στάρετς λυπήθηκε την ταλαίπωρη γυναίκα, την παρηγόρησε, την συμβούλεψε, χωρίς όμως να βγει τίποτα το σπουδαίο. Ό Παύλος σκληρύνθηκε μπροστά τους, δεν τούς υπολόγιζε καθόλου και γενικά συνέχισε την ακόλαστη συμπεριφορά του.
Μια ή μέρα, ή μητέρα έφερε τον γιό της στον πατέρα Ζωσιμά σχεδόν με την βία. Ήταν απότομος με τον Στάρετς και συνέχισε να ζει ακριβώς όπως ήθελε, Ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες της σαρκός. Ό Στάρετς προσευχήθηκε για τον Παύλο, προσπαθώντας να εγείρει μέσα του έστω και μια σπίθα μετανοίας, αλλά δεν άλλαξε ζωή. Ή στάση του μπροστά στην ιεροσύνη ήταν μια στάση χονδρού χλευασμού και περιφρονήσεως και ούτε ήθελε καν να ακούσει για τίποτα πνευματικό.

Μια ήμερα ό Στάρετς συνάντησε τον Παύλο στον δρόμο και άρχισε να του μιλάη με στοργή και ανοιχτόκαρδη διάθεση. Ό νεαρός τον διέκοψε απότομα και με κάποια χειρονομία του πέταξε στον χέρι ένα ρούβλι. Ό Γέροντας αμέσως χάρισε το ρούβλι σε κάποιον φτωχό και προσευχήθηκε στον Κύριο να δεχθή αυτή την προσφορά, παρ' όλο πού δόθηκε τόσο ψυχρά, και για χάρη του να σώσει την ψυχή του νεαρού, ό όποιος είχε χάσει τον δρόμο του και πνιγόταν μέσα στις αμαρτίες του.

-«Κύριέ μου και Παναγία μου, αποκαλύψατε μου τί πρέπει να γίνει για να μη απολεσθεί ή ψυχή του Παύλου, αλλά να μετανοήσει και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή».
Περισσότερο από μια φορά παρεκάλεσε μπροστά στον θρόνο του Θεού και ό Κύριος του απεκάλυψε ότι ό Παύλος θα σωθεί μονάχα, όταν θα διόριζε τον άμεσο θάνατο του, ακριβώς τον τάδε μήνα και την τάδε ημέρα. Ό Στάρετς λυπήθηκε την μητέρα και προσευχήθηκε στον Θεό μήπως υπήρχε άλλος τρόπος να σωφρονίσει τον Παύλο. Πάλιν ή απάντηση ήταν ή ίδια: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, μίλησε πάλιν στην μητέρα του, διόρισε την ώρα του θανάτου του».

Μια φορά ακόμη ή γριά μητέρα ήλθε στον Στάρετς και με πικρά δάκρυα του μίλησε για τις βρισιές του γιου της.
-«Μανούλα μου», της είπε ό Στάρετς με θάρρος, «αν θέλεις να σωθεί ό γιός σου, δώσε μου την συμφωνία σου να διορίσω τον θάνατο του μέσα σ' ένα χρόνο. Τότε θα σωφρονιστή, θα αρρωστήσει, θα μετανοήσει, θα εξομολογηθεί, θα μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού και θα πεθάνει σαν ένας χριστιανός. Διαφορετικά, δεν θα έλθει στον Θεό και ή ψυχή του θα χαθεί για πάντα. Συμφωνάς ή όχι; Πες μου τώρα».

Για πολύ διάστημα ή γριούλα δεν συμφωνούσε, ό καιρός περνούσε και ό Παύλος πήγαινε όλο και στον χειρότερο. Στον τέλος ή ίδια ή μητέρα ήλθε στον Γέροντα και άρχισε να τον παρακαλά να κάνη με τον γιό της, όπως είχε ορίσει ό Θεός, και ακόμα, εάν χρειαζόταν, να διορισθή ό θάνατος του. Μονάχα να σωθεί ή ψυχή τού αγαπημένου παιδιού της.

-«Λοιπόν, αδελφή μου, πες στον γιό σου, ότι τού ορίζω τον θάνατο του σ' ένα χρόνο ακριβώς, στην τάδε ημερομηνία και στην τάδε ώρα. Ας μετανοήσει από τώρα και ας ετοιμασθεί για την αιωνιότητα».
Ή γριούλα άρχισε να κλαίει, όχι όμως με δάκρυα απελπισίας πια, αλλά με δάκρυα βαθειάς πίστεως, αρχίζοντας να βλέπει καθαρά στον βάθος των πραγμάτων την αιωνιότητα. Ή μητέρα μίλησε στον γιό της, ό όποιος δεν της έδωσε την παραμικρή προσοχή.

Πέρασε όμως ό χρόνος, πλησίαζε ή ώρα να εκπληρωθούν τα λόγια τού πατρός Ζωσιμά και ό νεαρός Παύλος, πάνω στην ακμή της νεότητας του, έπεσε άρρωστος με τύφο και έμεινε κατάκοιτος. Μετά από λίγες ημέρες ήλθε σε κατάσταση μετανοίας και προσκάλεσαν ένα ιερέα από το μοναστήρι τής Νοβοντιβίτσης. Ό ψυχορραγών άνθρωπος εξομολογήθηκε, μετάλαβε, ζήτησε συγχώρηση από όλους και πέρασε στην αιωνιότητα τόσο ειρηνικά και γαλήνια, σαν ένα παιδάκι, συγχωρημένος από όλους και ενισχυμένος στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη.
Ή μητέρα κατάπληκτη, αμέσως πήγε στον Στάρετς να τον πληροφόρηση για τον θάνατο τού γιού της. Μπαίνοντας μέσα στον κελί τού Στάρετς, με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη τον βρήκε να τελειώνει ένα μνημόσυνο για τον μόλις πεθαμένο γιό της Παύλο.
-«Τώρα βλέπεις, παιδί μου, πόσο μεγάλη είναι ή Χάρις τού Θεού. Ό γιός σου μπήκε στην Βασιλεία των Ουρανών. Το ρούβλι πού έδωσε στους πτωχούς δεν πήγε χαμένο. Ό Κύριος του δώσε ένα εύκολο, ευλογημένο τέλος. Λησμόνησε όμως να εξομολογηθεί την αμαρτία του στον ιερέα, αλλά εγώ, αν και ήμουν απών, τον συγχώρησα. Λοιπόν, τώρα μη στενοχωρείσαι, αλλά να χαίρεσαι και να ετοιμάζεσαι και εσύ για τις ουράνιες Μονές. Ή ώρα ή δική σου επίσης κοντεύει».
Ό Παύλος πέθανε ακριβώς την ίδια ημερομηνία και ώρα πού είχε ορίσει ό στάρετς Ζωσιμάς.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΜΥΛΙΑ.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/

[inaf]

Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.
Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον . Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.

Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.

Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.

-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;

-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.

-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.

-Όχι πάτερ μου.

Μου είπε με δύναμη ψυχής.

-Αλλά που ;

-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του.

Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.

Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.

-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;

Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.

Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας « Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου." Kατά Mατθαίο 7 (21).

Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ «16

Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).

Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;

Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του.

Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».

Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…..».

π. Λίβυος
plibyos.blogspot.com


Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2011/0 ... _8996.html

[inaf]

Το αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό
Άρχοντες και αρχόντισσες
Αν είναι ορισμός σας, θέλω να σας διηγηθώ, θυμήσω, την ιστορία ενός μικρού αγοριού που ήθελε να συναντήσει τον Θεό.
Μήπως όλοι μας, λίγο πολύ αυτό δεν αποζητούμε; Ιδίως τούτες τις μέρες των γιορτών;

Μια φορά λοιπόν, ήταν ένα μικρό αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό.
Ηξερε ότι θα ήταν ένα μακρύ ταξίδι, μέχρι εκεί που έμενε ο Θεός, και έτσι πήρε μια τσάντα, έβαλε μέσα λίγο κέικ, λίγα αναψυκτικά και ξεκίνησε το ταξίδι του.
Όταν είχε προχωρήσει γύρω στα τρία τετράγωνα, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, να κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να κοιτάζει τα περιστέρια.
Το αγόρι την πλησίασε και κάθησε δίπλα της.
Έιχε διψάσει ο μικρός. Άνοιξε την τσάντα του να πάρει και να πιεί ένα αναψυκτικό.
Παρατήρησε πως η κυρία ήταν πολύ πεινασμένη και έτσι έκοψε ένα κομμάτι από το κέικ και της έδωσε. Εκείνη με ευγνωμοσύνη το δέχτηκε και του χαμογέλασε πλατιά.
Το χαμόγελο της ήταν τόσο υπέροχο που ήθελε να το ξαναδεί, έτσι της έδωσε και ένα κουτάκι χυμό. Εκείνη του ξαναχαμογέλασε.
Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο.
Κάθησαν όλο το απόγευμα εκεί. Έπιναν, έτρωγαν, δίχως να πουν ούτε μια λέξη.
Όταν βράδυασε αρκετά, το μικρό αγόρι αισθάνθηκε κουρασμένο και αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι. Αφού είχε προχωρήσει λίγα βήματα, γυρίζει και τρέχει στην κυρία και της δίνει μια μεγάλη αγκαλιά. Εκείνη του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή του.


Όταν γύρισε στο σπίτι του η μητέρα του γεμάτη έκπληξη που το είδε με την υπέροχη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του το ρώτησε:
- Γιατί σε βλέπω τόσο χαρούμενο; Τι έγινε;
- Εφαγα μεσημεριανό με τον Θεό, της απάντησε εκείνο.
Προτού του πεί κάτι η μητέρα του, εκείνο συνέχισε:
- Και ξέρεις ε; Τελικά, είναι γυναίκα, και έχει το ωραιότερο χαμόγελο στον κόσμο!
Εν τω μεταξύ, η γυναίκα, επίσης πολύ χαρούμενη, επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο γιος της την ρώτησε:
- Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη σήμερα μητέρα;
- Έφαγα κέικ σήμερα στο πάρκο με τον Θεό, απάντησε αυτή.
Και πριν την ξαναρωτήσει κάτι ο γιος της συμπλήρωσε:
- Και ξέρεις ε; Είναι πολύ πιο νέος από ο,τι τον φανταζόμουν.

Σας αφήνω με την ευχή όλοι μας να συναντήσουμε το Θεό φέτος, αν και εδώ που τα λέμε, είναι τόσο κοντά, ίσαμε το πρόσωπο του διπλανού μας!
ΠΗΓΗ:http://angel-butterflys.blogspot.com/

Τώρα και σε βίντεο.....
http://synodoiporia.blogspot.com/2010/1 ... _2824.html

[christmas08]

TA IXNH TOY ΘΕΟΥ

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο: ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά μαζί με τον Θεό! Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από τη ζωή του.

Σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ΄ αυτόν και το άλλο στον Θεό. Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω τις πατημασιές στην άμμο.

Παρατήρησε πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Παρατήρησε ακόμη πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες στιγμές του! Τι, λοιπόν; Ο Θεός τότε τον άφηνε μόνο;

Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό:

-Κύριε, όταν αποφάσισα να Σε ακολουθήσω είπες πως θα βαδίζαμε μαζί αυτόν τον δρόμο. Αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές πάνω στην άμμο. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί όταν σε χρειαζόμουν τόσο πολύ, εσύ με άφηνες;

Και ο Θεός του απάντησε:

-Πολύ ακριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ. Και στις πιο δύσκολες στιγμές, ήμουν πάντα εκεί, δίπλα σου. Στις ώρες της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές, τα δικά μου ίχνη είναι, γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου!"

[nikoletap]

Το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι

Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά τα χρόνια, ζούσε πάνω στα βουνά ένας άγριος ληστής. Ο ληστής αυτός ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλης της περιοχής.
Ήταν γιγαντόσωμος, μαυριδερός και πυκνά γένια σκέπαζαν όλο του το πρόσωπο και του έδιναν μια αγριωπή όψη. Στα άγρια μάτια του καθρεπτιζόταν η σκληρότητα της καρδιάς του.
Πολλές φορές κατέβαινε στις κοντινές πόλεις κι έκλεβε διάφορα τρόφιμα, κοσμήματα και πολύτιμα αντικείμενα. Άλλοτε έστηνε καρτέρι σε ανυποψίαστους διαβάτες, έκλεβε ό,τι κουβαλούσαν πάνω τους κι αν του αντιστέκονταν δεν δίσταζε να τους σκοτώση. Ήταν ένας άγριος και πολύ κακός ληστής! Τις νύχτες οι άνθρωποι νωρίς-νωρίς κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους και δεν τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.

Κάποτε λοιπόν ο ληστής αυτός, καθώς περιπλανιόταν αναζητώντας νέα θύματα, έχασε το δρόμο του και βρέθηκε στην έρημο. Ένα απέραντο σεντόνι από άμμο απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Ψυχή δεν φαινόταν πουθενά. Ο ήλιος με τις καυτερές του ακτίνες έκαιγε τον τόπο. Απότομοι και κοφτεροί βράχοι στραφτάλιζαν στο καθρέπτισμα των ακτίνων του.
Έντονη δίψα ξέραινε τα χείλη του ληστή και έκαιγε τα σωθικά του. Πόσο επιθυμούσε μια σταγόνα δροσιάς! Τον κυρίευσε απελπισία.
Και ξαφνικά, ενώ σερνόταν από την κούραση και την εξάντληση πάνω στην καυτή άμμο, διακρίνει από μακριά μια ανθρώπινη φιγούρα μέσα σε μια χαράδρα. Μέσα του φτερούγισε η ελπίδα. Συγκεντρώνει όσες δυνάμεις τού απόμειναν και πλησιάζει προς τα εκεί. Ένα μικροκαμωμένο γεροντάκι, σχεδόν ρακένδυτο, κρατούσε στα χέρια του ένα τσίγκινο ποτήρι και περίμενε υπομονετικά ώρες και ώρες να το γεμίση με νερό από τις στάλες που έπεφταν από το σφιχταγκάλιασμα δυο βράχων.
Παραξενεύτηκε ο ληστής∙ τι γύρευε το γεροντάκι σ’ αυτή την ερημιά όπου μόνο άγρια θηρία συναντούσε κανείς;
- Γέρο, γρήγορα, του λέει, δωσ’ μου το νερό σου να το πιω, αλλιώς τη χάνεις τη ζωή σου.
- Μετά χαράς, παιδί μου, του λέει ο γέροντας και του προσφέρει πρόθυμα το κύπελλο. Το πίνει μονομιάς ο ληστής και, αφού ξεδίψασε, κοιτάζει εξεταστικά το γέρο.
- Καλά, του λέει, τι κάνεις εσύ εδώ μονάχος μες στην ερημιά, χωρίς νερό, χωρίς ανθρώπους; Δε φοβάσαι τα άγρια θηρία; Τόσες πόλεις υπάρχουν εδώ τριγύρω, μες στην ερημιά διάλεξες να μείνης, γέρος άνθρωπος;
- Για την αγάπη του Χριστού, παιδί μου, του απάντησε ο γέροντας.
Απόρησε ο ληστής και μια ταραχή τον συνεπήρε, καθώς ένοιωσε το γαλήνιο βλέμμα τού γέροντα να τον διαπερνά ολόκληρο.
- Πάμε στην καλύβα σου, του λέει, θέλω να μου δώσης όλα τα υπάρχοντά σου.
- Πάμε, παιδί μου, απαντάει πρόθυμα ο γέροντας.
Προχώρησαν αρκετή ώρα μέσα στην ανυπόφορη ζέστη.
- Πάρε παιδί μου, ό,τι θέλεις, του λέει ο γέροντας, μόλις έφτασαν στην καλύβα του.
Τάχασε ο ληστής. Πρώτη φορά τού έλεγαν να κλέψη ό,τι επιθυμούσε. Τι να κλέψη όμως από την καλύβα του παππούλη; Δεν είχε σχεδόν τίποτα. Ένα μισοτελειωμένο καλάθι, το εργόχειρό του, ένα παμπάλαιο, φθαρμένο από τη χρήση βιβλίο για τις προσευχές του, ένα κομποσχοίνι κρεμασμένο στον τοίχο και το τσίγκινο ποτήρι του. Αυτά ήταν όλη κι όλη η περιουσία του!
- Γέρο, είσαι πολύ φτωχός, του λέει.
- Για την αγάπη του Χριστού, παιδί μου.
Τώρα ήταν που απόρησε για τα καλά ο ληστής. Ποια ήταν αυτή η αγάπη του Χριστού για την οποία ο γέροντας υπομένει τόσες στερήσεις; Σίγουρα θάναι καμιά βασίλισσα κι αν μείνη μαζί του ίσως καταφέρη να βγάλη κάποιο κέρδος για τον εαυτό του.
Ο γέροντας όλη τη νύχτα ξαγρυπνούσε, προσευχόταν κι έκανε μετάνοιες. Ο ληστής έκανε πως κοιμόταν και τον παρακολουθούσε. Πολλές φορές τον έβλεπε να κλαίη και τότε το χλωμό του πρόσωπο έλαμπε.
Τη μέρα καθώς του μάθαινε να πλέκη καλάθια, ο γέρος σιγομουρμούριζε μια προσευχή που άρχισε να σκορπίζη σιγά-σιγά μια παράξενη γαλήνη στην ψυχή του ληστή. Ο γέροντας έτρωγε μόνο μια φορά τη μέρα, κατά τη δύση του ήλιου, ξερό ψωμί και άγρια χόρτα. Κατά το βραδάκι, μόλις άρχιζε να πέφτη η μέρα, καθόταν έξω από την καλύβα του και τότε άγρια θηρία τον πλησίαζαν κι αυτός τα χάιδευε.
Πρώτη φορά έβλεπε ο ληστής τέτοιο θέαμα, τέτοιον άνθρωπο! Το πρόσωπό του άρχισε να ημερώνη, η πέτρινη καρδιά του να μαλακώνη. Και μια μέρα δεν άντεξε άλλο και ρώτησε το γέροντα, ποια ήταν αυτή η αγάπη του Χριστού που για χάρη της ζούσε αυτή τη ζωή.
Κι ο γέροντας με το καθαρό βλέμμα που κοιτούσε πέρα μακριά, πιο μακριά κι από τον ορίζοντα και ξεσκέπαζε τα μυστικά κάθε καρδιάς, του εξήγησε πως η αγάπη του Χριστού έκανε τη φύση, τα μικρά και τα μεγάλα ζώα, την ομορφιά της μέρας και τη γαλήνη της νύχτας. Έκανε τον άνθρωπο, σταυρώθηκε από αγάπη γι’ αυτόν. Κι ίδιος δεν είναι παρά ένας φτωχός δούλος του Θεού, που το μόνο που μπορεί να κάνη χάριν αυτής της αγάπης είναι να στερηθή λίγα πράγματα πάνω στη γη.
Συγκινήθηκε ο ληστής. Κανείς δεν του ‘χε μιλήσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Τώρα έβλεπε τη ζωή και τους ανθρώπους διαφορετικά. Ένοιωσε αυτήν την αγάπη του Χριστού να σταλάζη πάνω στην πέτρινη καρδιά του. Ζήτησε από τον γέροντα να μείνη κοντά του, ν’ αλλάξη ζωή, να τον βοηθήση να γίνη κι αυτός ένας δούλος του Χριστού.
Συγχρόνως όμως σκέψεις αμφιβολίας κατέκλυσαν την καρδιά του. Πώς μπορούσε να γίνη αυτό; Θα δεχόταν ο Χριστός για δούλο Του κάποιον που, όπως αυτός, είχε κλέψει ξένο βιος, είχε ρημάξει τόσα σπιτικά και είχε αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές; Τι έπρεπε να κάνη;
Ο γέροντας τον κοίταξε κατάματα και με σιγουριά τού είπε: Όλους τους δέχεται ο Χριστός! Και ‘σένα θα σε δεχτή, αρκεί πρώτα να τακτοποιήσης αυτά που του χρωστάς, να ξεχρεώσης τις αμαρτίες σου.
- Πώς μπορεί όμως να γίνη αυτό; ρώτησε με αγωνία ο ληστής.
- Αυτό που ζητάει από ‘σένα ο Χριστός, είναι να βρης και να του προσφέρης το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι!
- Μα αυτό είναι πολύ απλό! φώναξε ανακουφισμένος ο ληστής και ο νους του πήγε στους θησαυρούς που είχε κρυμμένους στη σπηλιά του, με τους οποίους θα μπορούσε ν’ αγοράση ό,τι επιθυμούσε.
Την άλλη μέρα κιόλας, πρωί-πρωί, ο πρώην ληστής έβαλε το δισάκι του με τα απαραίτητα στον ώμο, χαιρέτησε το γέροντα και ξεκίνησε να φέρη σε πέρας το σκοπό του. Φτερά έβαλε στα πόδια του!
Γύρισε πολιτείες και χωριά, ταξίδεψε σε μέρη άγνωστα, πέρα μακριά από τη θάλασσα, έφτασε στα πέρατα της γης. Με τα χρήματα που είχε μπορούσε να αγοράση ό,τι ήθελε, μα αυτός επιθυμούσε ν’ αγοράση το μεγαλύτερο μαργαριτάρι.
Τέλος, βρήκε ένα μαργαριτάρι ίσο με το μέγεθος ενός φουντουκιού, το αγόρασε δίνοντας όλα του τα υπάρχοντα και χαρούμενος γύρισε στο γέροντα.
Ο γέροντας τον κοίταξε καλά-καλά και του είπε: «Ευλογημένε, αυτό είναι ένα κοινό μαργαριτάρι, δεν είναι το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι!»
Τώρα τι να κάνη ο ληστής; Απογοητευμένος πήρε ξανά τους δρόμους. Διέσχισε τις πιο μακρινές πολιτείες, πέρασε ωκεανούς, γνώρισε λογής-λογής ανθρώπους, ρώτησε τους σοφούς της γης, μα κανείς δεν ήξερε να του πη, κανείς δεν είχε δη πού βρισκόταν το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι.

Τα χρόνια περνούσαν, οι εποχές άλλαζαν, τα μαλλιά του άσπρισαν, τα πόδια του κουράστηκαν. Απελπισμένος πως ποτέ δεν θα ‘βρισκε αυτό που γύρευε, ωδήγησε πάλι τα βαριά του βήματα στο καλύβι του γέροντα.
- Γέροντα, φωνάζει, γέροντα, πού είσαι; Μα απάντηση δεν πήρε καμιά.
Χορταριασμένη η αυλή, έρημο το καλυβάκι και πιο έρημη η ψυχή του ληστή. Και δίπλα, παραμελημένο το μνήμα του γέροντα μ’ έναν ξύλινο σταυρό που έγραφε: «Εδώ αναπαύεται ο δούλος του Χριστού Μακάριος».

Ράγισε η καρδιά του ληστή! Κάθισε κοντά στο μνήμα του γέροντα κι ένοιωσε μοναξιά και θλίψη να τον κυριεύουν. Με μιας ήρθε στο νου του όλη του η ζωή. Νοστάλγησε τις ειρηνικές στιγμές που έζησε μαζί με το γέροντα, το γαλήνιο βλέμμα του, την αστείρευτη αγάπη του. Τώρα σίγουρα θα βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά του Χριστού που τόσο αγάπησε και θα απολαμβάνη όλα τα αγαθά που στερήθηκε εδώ στη γη. Με τον ίδιο όμως τι θα γίνη, που δεν μπόρεσε με το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι να ξεχρεώση τις αμαρτίες του; Γιατί να έχη κάνει τόσο κακό; Πόσο πίκρανε το Χριστό! Δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν σωτηρία, είναι απελπισμένος από την αγάπη Του, καταδικασμένος.
Και τότε, από τα κουρασμένα του μάτια κύλησε πάνω στην παλάμη του ένα πύρινο δάκρυ. Ένα μοναδικό, πολύτιμο δάκρυ! Κάνει με το μανίκι του να σκουπίση το δάκρυ και… τι να δη! Έλαμπε μέσα στη χούφτα του ένα ξεχωριστό μαργαριτάρι! Ήταν το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι! Ήταν το δάκρυ της μετάνοιας.

fdathanasiou.wordpress.com
Αναρτήθηκε από τη συνοδοιπορία στις 2/21/2011 07:30:00 μμ

[christmas08]

Ο μέγας Μακάριος και οι δυο γυναίκες

Κάποτε, στην ώρα της προσευχής στο κελί του, ο μέγας Μακάριος άκουσε μια φωνή άνωθεν, να του λέγει:

-Μακάριε, πρέπει να ξέρεις, πώς, παρά τις προσευχές και την άσκησή σου, δεν έφτασες ακόμη στα μέτρα της αρετής, πού έχουν ανέβει εκείνες οι δύο γυναίκες, στη τάδε πολιτεία.
Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, άρπαξε το ξύλινο ραβδί του και πήρε το δρόμο για την πολιτεία εκείνη. Όταν έφτασε, ρώτησε κι έμαθε, που μένουν εκείνες οι γυναίκες και χτύπησε την πόρτα τους. Βγήκε λοιπόν ή μία γυναίκα και τον υποδέχτηκε στο σπίτι, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο. Ώσπου να καθίσει ο Γέροντας να πάρει μια ανάσα, ήρθε και ή άλλη. Τότε τις κάλεσε και τις δυο κοντά του και μόλις κάθισαν τους λέει:

-Έκαμα όλο το δρόμο και υπέμεινα τόση κούραση, ώσπου από την έρημο να φτάσω ίσαμε εδώ. Σάς παρακαλώ, λοιπόν, να μου πείτε ποια είναι ή πνευματική σας εργασία και οί αρετές, πού αγωνίζεστε ν’ ασκείτε.

Εκείνες απαντούν, με πολλή απλότητα

-Πίστεψε μας, άγιε Γέροντα, πώς δεν μένουμε έξω από τα κρεβάτια των συζύγων μας. ποια εργασία πνευματική λοιπόν, περιμένεις από μας;

Όμως, ο Γέροντας τους έβαλε μετάνοια και τις παρακάλεσε να του φανερώσουν την αρετή τους.

Βλέποντας τότε την πολλή υπομονή του, είπαν στον άγιο Γέροντα

-Εμείς είμαστε ξένες για τούτο τον κόσμο, κ’ έτυχε να παντρευτούμε συζύγους, πού ήταν αδέλφια κατά σάρκα’ Από τότε, πού ζούμε σε τούτο το σπίτι με τους άνδρες μας, δεν θυμούμαστε να ‘ χουμε μαλώσει ποτέ μεταξύ μας, ούτε να πούμε άσχημη κουβέντα ή μια στην άλλη. πάντα μας ζούμε, όλα τα χρόνια με ειρήνη και ομόνοια, αγαπημένες. Κάποτε μας ήρθε ένας περίεργος λογισμός: Να εγκαταλείψουμε τους άνδρες μας και να πάμε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι να ζήσουμε. Κάναμε αγώνα και παρακαλέσαμε πολύ τους άνδρες μας να αφήσουν να φύγουμε. Μα δεν τα καταφέραμε να τους πείσουμε. Έτσι, καθώς δεν πετύχαμε αυτό το σκοπό μας, κάναμε μια συμφωνία (οι δυο μας με το Θεό): να μη βγει ποτέ απ’ το στόμα μας κανένας κοσμικός λόγος, αδιαφόρετος.

Ακούγοντας τούτα τα λόγια ό άγιος εκείνος Γέροντας, θαύμασε και είπε:

-Αληθινά δεν παίζει κανένα ρόλο το ν’ ακολουθεί κανείς τον παρθενικό βίο ή τον έγγαμο, το νά’ ναι μοναχός ή κοσμικός, για να του χαρίσει ό Θεός το πνεύμα του και το έλεος του’ εκείνο, πού μονάχα ζητάει από μας είναι ή προαίρεση.

Ό Γέροντας οικοδομήθηκε πνευματικά πολύ από την αρετή τους κ’ επέστρεψε στο κελί του, στην έρημο δοξάζοντας το Θεό»
πηγη:www.vatopaidi.wordpress.com

[inaf]

Όπως είναι φυσικό, από τους καλούς σπόρους, βγαίνουν καλά χορτάρια
κι από τους κακούς σπόρους κακά χορτάρια. Όμως, οι σπόροι κοιμούνται
κρυμμένοι κάτω από την επιφάνεια της γης μέχρι να μπει σε κάποιο από
αυτούς η ιδέα να ξυπνήσει. Τότε τεντώνεται και δειλά-δειλά πετάει προς
τον ήλιο ένα πολύ όμορφο βλασταράκι. Αν τύχει να 'ναι κάποιο βλασταράκι
ραδικιού ή τριανταφυλλιάς μπορεί κανείς να το αφήσει ναξεπεταχτεί όπως
εκείνο θέλει. Ωστόσο, αν πρόκειται για κανένα κακό φυτό, αμέσως μόλις
το αναγνωρίσεις, πρέπει να το ξεριζώσεις.

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - "Ο Μικρός Πρίγκιπας"

...ένα βιβλίο για μεγάλους, τελικά...

[fotis]

Δύο 'Αγγελοι που ταξίδευαν, σταμάτησαν να περάσουν τη νύκτα στο σπίτι μίας ευκατάστατης οικογένειας.

Οι άνθρωποι όμως ήταν αγενείς και αρνήθηκαν να αφήσουν τους Αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο φιλοξενουμένων. Αντίθετα μάλιστα τους είπαν να κοιμηθούν στο κρύο υπόγειο του σπιτιού.

Καθώς έπεφταν να κοιμηθούν πάνω στο σκληρό δάπεδο, ο μεγαλύτερος 'Αγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο νεώτερος 'Αγγελος τον ρώτησε γιατί το έκανε, ο μεγαλύτερος 'Αγγελος απάντησε... «Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως δείχνουν.»

Το επόμενο βράδυ οι 'Αγγελοι διανυκτέρευσαν στο σπίτι ενός πολύ φτωχού, αλλά πολύ φιλόξενου αγρότη και τη σύζυγό του. Αφού μοιράστηκαν μαζί τους το λιγοστό φαγητό που είχαν, το ζευγάρι άφησε τους Αγγέλους να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους, ώστε να κάνουν ένα άνετο και ξεκούραστο ύπνο.

Το επόμενο πρωί που ξύπνησαν, οι 'Αγγελοι βρήκαν τον αγρότη και τη σύζυγό του να κλαίνε. Η μοναδική αγελάδα που είχαν, της οποίας το γάλα ήταν το μόνο έσοδο, ήταν νεκρή. Ο νεώτερος 'Αγγελος οργισμένος ρώτησε τον μεγαλύτερο, «Πώς επέτρεψες να συμβεί κάτι τέτοιο1 Ο πρώτος άνθρωπος είχε τα πάντα και όμως εσύ τον βοήθησες.

Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα, αλλά ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα μαζί μας και όμως επέτρεψες να πεθάνει η αγελάδα τους.». «Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως δείχνουν,» του απάντησε ο μεγαλύτερος 'Αγγελος. «Όταν ήμασταν σε εκέινο το κρύο υπόγειο, είδα ότι μέσα στην τρύπα υπήρχε κρυμμένο χρυσάφι.

Επειδή ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο αχόρταγος και εντελώς απρόθυμος να μοιραστεί την περιουσία του, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μη μπορέσει να βρει τον κρυμμένο θησαυρό.». «Χθες που κοιμηθήκαμε στο κρεβάτι αυτών των καλόκαρδων ανθρώπων, ήρθε ο 'Αγγελος του Θανάτου να πάρει τη σύζυγο και εγώ στη θέση της έδωσα την αγελάδα. Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι όπως δείχνουν.». Μερικές φορές έτσι ακριβώς συμβαίνει και στη δική μας ζωή, όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα έπρεπε ή όπως θα θέλαμε.