Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Στά γυρίσματα τής ταινίας ‟Τό Νησί” έπρεπε νά ξαπλώσω στό φέρετρο!
Τρείς φορές τό έσκαγα άπό κεί. Δέν άντεχα. Αύστηρό πράγμα τό φέρετρο: είσαι ξαπλωμένος, τοίχοι στενοί, καί τίποτα άλλο δέν ύπάρχει. Ούτε Εύαγγέλιο γιά νά διαβάσεις.
Ό,τι μάζεψες στήν ψυχή, μέ αύτά μένεις!
Στήν αίωνιότητα θά πάρουμε αύτά πού δέν μπορείς νά άγγίξεις, αύτά πού παραχωρήσαμε, αύτά πού συγχωρήσαμε, αύτά πού δώσαμε!
Είναι πιό μακάριο νά δίνεις παρά νά παίρνεις!

+ Πιότρ Μαμόνοβ

[toula]

Αισιοδοξία και Απαισιοδοξία,

Όλα όσα ακούμε σήμερα, ζητούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει διέξοδος.
Προσπαθούν να μας αφαιρέσουν την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, να φέρουν στις ψυχές απόγνωση.
Η μεγάλη επιτυχία, η νίκη του κακού είναι το ότι έχει φέρει σε πολλές ψυχές την απαισιοδοξία.
Αν η πατρίδα μας βρίσκεται σε μία δυσχερή θέση, το επέτρεψε ο Θεός όχι για να απελπισθούμε αλλά για να εργασθούμε σωστά. Αν έχει επικρατήσει ένα πνεύμα απαισιοδοξίας σε πολλούς είναι διότι η διαπαιδαγώγηση που ασκείται σήμερα με όλους τους τρόπους και κυρίως την τηλεόραση αφαιρεί από τις ψυχές, ιδίως των νέων, τις τρεις αυτές αρετές, την πίστη, την ελπίδα, και την αγάπη. Και εκεί ακόμη που έχουν βλαστήσει, οι ρίζες τους είναι τόσο επιφανειακές ώστε, με όσα ακούει κανείς, εύκολα ξερριζώνονται.

Και η ίδια η οικονομική κρίση στην Ελλάδα πρώτα εμπεδώθηκε σε ψυχολογικό επίπεδο απελπισίας και έπειτα εκδηλώθηκε σε οικονομικά μεγέθη. Πρώτα έγινε η επέλαση του φόβου ότι επέρχεται οικονομική κρίση και ύστερα αρχίσαμε να την ζούμε σαν μια ανεξέλεγκτη κατάσταση. Πρώτα κατέρρευσε το ηθικό και έπειτα ακολούθησαν όλες εκείνες οι διεργασίες οι οποίες όχι μόνο δεν ανέστειλαν την κρίση αλλά και έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα, την έκαναν να μοιάζει σαν ένα καταρράκτη που ήταν προετοιμασμένος για να οδηγήσει την Ελλάδα στην άβυσσο.
Από την ώρα που κυριεύεται κάποιος από την μελαγχολία, απομονώνεται εσωτερικά από τους άλλους, και ενώ βλέπει επερχόμενη την λαίλαπα του κακού, παραδίδεται σ’ αυτό αμαχητί. Δεν διακρίνει τι θα μπορούσε να κάνει. Δεν αισθάνεται ότι έχει άλλους δίπλα του, για να συνεργασθεί μαζί τους και από κοινού να κάνουν τις σωστές ενέργειες για να αποτραπεί το κακό, για να σβήσει η φωτιά, που απειλεί το σπίτι του, την πατρίδα του, και την ζωή του. Χρειάζεται να αναπτυχθεί ένα πνεύμα ενδιαφέροντος του ενός για τον άλλο, μεταξύ όλων εκείνων που σκέπτονται φιλάδελφα, που σκέπτονται χριστιανικά, που σκέπτονται πνευματικά.

Χρειάζεται να έρθουμε σε αληθινή κοινωνία μεταξύ μας για να νιώσουμε την πνευματική ζεστασιά, που απομακρύνει την παγωνιά της απαισιοδοξίας. Αν η ελληνική κοινωνία είναι αυτήν την στιγμή ένας μεγάλος ασθενής, μια ασθένειά της που χρήζει αμέσου φροντίδος και θεραπείας είναι η ασθένεια της απαισιοδοξίας.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, εμπνεόμενος από πνεύμα φιλάδελφο, καθώς έπρεπε να λειτουργήσει η παιδεία αλλά δεν υπήρχαν μετά την απελευθέρωση αρκετοί δάσκαλοι, ενεπνεύσθη την λεγόμενη αλληλοδιδακτική μέθοδο, όπου ο μαθητής μετέδιδε σε έναν άλλον ό,τι έμαθε από τον δάσκαλο. Αυτό που πήρε κανείς δίνοντας το σε έναν άλλο, όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά και αυξάνεται και εμπεδώνεται και διασφαλίζεται.
Έτσι είναι η αγάπη: Την ώρα που δίδεται και δίδει, δεν ελαττώνεται ούτε στερεύει ποτέ. Όπως ένα αναμμένο κερί: η φλόγα του δεν ελαττώνεται, όταν με αυτήν ανάψει ένα άλλο κερί, αλλά και αν πάει να σβήσει το άλλο κερί που άναψε δεύτερο θα βοηθήσει να μείνει αναμμένο το πρώτο.
Η βαθύτερη αιτία της κρίσεως είναι ότι κάποιοι θέλουν τα αγαθά της γης να τα στερήσουν από άλλους για να τα νέμονται αυτοί. Η αιτία δηλαδή του κακού βρίσκεται στην απόρριψη του λόγου του Χριστού: Μακάριόν εστι διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν. Τότε γίνεται αληθινά ευτυχισμένος ο άνθρωπος, όταν δίνει παρά όταν παίρνει. Αυτό ο Χριστός το κήρυξε όχι μόνο με το ευαγγέλιό του αλλά και το επεβεβαίωσε με την ζωή του, διότι έδωσε τον εαυτό του θυσία για χάρη μας.

Και όταν εμείς δεχόμαστε μέσα μας αυτόν τον Χριστόν, την αγάπη του δεχόμαστε, δεχόμαστε αυτό το πνεύμα, που μας κάνει κι εμάς ευτυχισμένους και άρα όχι απαισιόδοξους. Όταν υπάρχει κάποιος που σε αγαπά με μια τέτοια αγάπη από την οποία δεν υπάρχει μεγαλύτερη και όταν κι εσύ γίνεσαι αποδέκτης αυτής της αγάπης, πώς μπορεί έπειτα να έχει τόπο μέσα σου η απαισιοδοξία;
Ας υπάρχει κρίση. Αν λειτουργήσει μεταξύ μας η αγάπη, το καλό που θα βγει θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από τα ψευτοαγαθά που είχαμε πριν την κρίση, τα οποία χωρίς την αγάπη και την μεταξύ μας κοινωνία, έκαναν τη ζωή να μοιάζει με νεκρή φύση, όπως όταν βλέπεις ένα πλαστικό τριαντάφυλλο που δεν έχει ζωή ούτε ευωδία. Έτσι και η ευμάρεια αφαιρεί το νόημα της ζωής, που βρίσκεται στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, την οποία αγάπη προς τον Θεό όταν μέσα μας την ζούμε, την μορφοποιούμε σε μεταξύ μας αγάπη.
Η κρίση θα βγει σε καλό, αν την ώρα που στερούμαστε τα χρήματα, βρούμε το εν ου εστί χρεία, το ένα αυτό του οποίου έχουμε πραγματική ανάγκη, την αγάπη του Θεού. Την οποία αποδεχόμαστε όταν συμμορφωνόμαστε προς το θέλημά Του, προς την δικαιοσύνη Του. Ο Θεός αναλαμβάνει τότε να μας προσθέσει και ό,τι άλλο μας χρειάζεται.

Όταν η κοινωνική ζωή θεωρείται ως έκφραση των οικονομικών σχέσεων, όταν η ιδιοτέλεια και το χρήμα αναγνωρίζονται σαν ο θεός της σημερινής κοινωνίας, όταν οι νόμοι και οι θεσμοί αγνοούν το πνεύμα της ανιδιοτελούς αλληλοβοήθειας, αυτή η άρνηση του Θεού και της αγάπης του στη ζωή μας, συνιστά τη βιοθεωρία εκείνη που γεννά σήμερα την απαισιοδοξία και τις αυτοκτονίες. Είναι ανάγκη να υπερβούμε το απάνθρωπο και ασφυκτικό πλαίσιο το οποίο αναγκάζει τους ανθρώπους να ζουν σαν οικονομικές μονάδες εξαρτώμενες από ένα ηλεκτρονικό παγκόσμιο σύστημα το οποίο ελέγχει και προσδιορίζει τις ενέργειές μας, και να ζήσουμε μέσα στο πνεύμα της εν Χριστώ κοινωνίας και αγάπης, μέσα στο οποίο θα ανακαλύψουμε την χαρά και το νόημα της αληθινής ζωής, που ξεκινά από δω και συνεχίζεται στην αθανασία της αναστάσεως. Για να βοηθηθούμε όλοι να αποδοκιμάσουμε την απαισιοδοξία σαν ασθένεια παράλογη, και για να γνωρίσουμε το μυστικό της θεραπείας της κυκλοφορούμε το τεύχος αυτό με εξαίρετα κείμενα που βρήκαμε κατάλληλα για τον σκοπό αυτό.

Έχουν γραφεί από έναν άνθρωπο που έζησε μέσα στις φυλακές του Νταχάου και γνώρισε την απογοήτευση σαν μια απειλή για την ψυχή από την οποία όμως απειλή δεν επηρεάσθηκε. Αυτό το μυστικό που γνώριζε, αυτόν τον θησαυρό που είχε μέσα του, και ο οποίος τον κράτησε αισιόδοξο μέσα στις δυσμενέστερες συνθήκες, μας αποκαλύπτουν τα κείμενα του αυτά.
Σ’ αυτά θα ανακαλύψουμε και εικόνες της σημερινής κοινωνίας και το πώς οι γονείς και το σχολείο με την διαπαιδαγώγηση που προσφέρουν διαμορφώνουν την απαισιόδοξη διάθεση. Τα λόγια του αποκτούν μια εξαιρετική επικαιρότητα όταν μεταξύ αυτών που διαμορφώνουν την απαισιόδοξη διάθεση προσθέσουμε την τηλεόραση που δεν υπήρχε στα χρόνια του, η οποία μεταφέρει τα μηνύματα ακριβώς εκείνα, τα οποία διαμορφώνουν τον απαισιόδοξο τύπο ανθρώπου. Η ανάλυση την οποία κάνει είναι εξαιρετικά απαραίτητη για να δούμε το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουμε τόσο προληπτικά όσο και θεραπευτικά.
Αν εκείνοι που μπορούν να μας επηρεάσουν ψυχολογικά, δεν θέλουν να διορθώσουν την στάση τους μέσω της οποίας διαδίδεται σαν επιδημία η απαισιοδοξία, ο ίδιος όμως ο εαυτός μας, ο οποίος δέχεται τα επιβλαβή ερεθίσματα, αν έχει γνωρίσει τον τρόπο με τον οποίο τον επηρεάζει μέσα του το κακό, μπορεί να αντιληφθεί τον κίνδυνο και να τον αποφύγει.
Έχουμε την εντύπωση ότι αυτός ο οποίος θα διαβάσει τα κείμενα που ακολουθούν είναι αδύνατον να μην επηρεασθεί από τον φλογερό λόγο του σοφού και Αγίου επισκόπου Αχρίδος Νικολάου. Τα κείμενα προέκυψαν από σύμπτυξη του βιβλίου «Αγίου Νικολάου Αχρίδος: Ομιλίες για την απαισιοδοξία και την αισιοδοξία», ως και λίγες προτάσεις από το μικρό βιβλίο του «Για την μετάνοια και την εμπιστοσύνη στον Θεό»

των εκδόσεων «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσ/νίκη 2012.
Αγίου Νικολάου Αχρίδος
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟY ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΤΟΥ ΙΒΗΡΑ

Ο μακάριος αυτός Γέρων κατάγονταν από τη Γεωργία. Νέος έφθασε στον Άθωνα και αρχικά έμεινε στο Γεωργιανό κελλί του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Μονής Ιβήρων. Μη βρίσκοντας ησυχία, μετώκισε στο Διονυσιάτικο κάθισμα του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.
Εκεί αγωνίστηκε υπέρ άνθρωπον, ενώ πήρε ως υποτακτικό του τον ονομαστό αργότερα παπά Σάββα τον Πνευματικό.
Έφτασε σε υψηλά μέτρα αρετής και καταξιώθηκε του προορατικού χαρίσματος. Η φήμη του ξαπλώθηκε στη Ρωσία και οδηγουμένων των πραγμάτων προς τον Κριμαϊκό πόλεμο, ο Τσάρος ή το επιτελείο του, έστειλαν ανθρώπους με ειδικό πλοίο στον Άθωνα, προκειμένου να συμβουλευθούν τον Γέροντα Ιλαρίωνα για την έκβαση του πολέμου.

Ο Γέρων αρχικά αρνήθηκε να τους δει, ενώ αυτοί παρέμεναν στην αποβάθρα της Μονής Ιβήρων επί τρεις ημέρες, ώσπου έλαβαν την απάντηση.
Όπως δε έγινε γνωστό από τρίτους, η πρόρρηση του Γέροντος επαληθεύτηκε σε όλα. Τους είχε πει ότι η Ρωσία θα ηττηθεί, θα ταλαιπωρηθεί σε αυτό τον πόλεμο, αλλά δεν θα χάσει εδάφη. όπως και έγινε.
Μετά τη μακαρία κοίμησή του, ο υποτακτικός του παπά Σάββας, ο μετέπειτα περίφημος Πνευματικός, έλαβε ως ευλογία μαζί του την κάρα του Γέροντός του, στη καλύβη της «Αναστάσεως του Κυρίου» στα Κατουνάκια, όπου είχε μετωκήσει. Ο δε πανάγαθος Θεός ευδόκησε ώστε, κάθε Παρασκευή η καλύβη του λούζονταν από ουράνιο φως επί μια τριετία, το οποίο έβλεπαν από την απέναντι Σκήτη της Αγίας Άννης, πολλοί εκ των Πατέρων.
Κατ’ εξήγηση δε των Πνευματικών, τούτο συνέβαινε διότι ο μακάριος Γέρων Ιλαρίων ο Ίβηρ, νήστευε – σε όλο το μοναχικό του βίο - κάθε Παρασκευή, ακόμη και από νερό.

ΠΗΓΗ : ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜ., ΛΑΥΣΑΪΚΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Α΄ εκδ., ΕΝ ΒΟΛΩ 1953, σελ. 34 κ.ε.
tribonio

[toula]

Οι Καταδρομείς της Ρεντίνας προσκύνησαν την Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου

Σταυρό με τίμιο ξύλο καθώς και τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου, είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν χθες στελέχη και οπλίτες της 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομέων – Αλεξιπτωτιστών και του ΚΕΑΠ.
Σύμφωνα με το έθιμο που τηρείται κάθε χρόνο, την παραμονή της εορτής του Γενέσιου της Θεοτόκου η Θαυματουργή Εικόνα μεταφέρετε από το Άγιον Όρος στην στο γυναικείο μετόχι της μονής την Ι.Μ. Παναγίας Θεοσκεπάστου Σοχού Λαγκαδά Θεσσαλονίκης.
Για μία εβδομάδα χιλιάδες πιστοί επώνυμοι και ανώνυμοι από όλη την Ελλάδα έχουν την ευκαιρία να προσκυνήσουν και να λάβουν τη χάρη της Παναγίας Γοργοϋπηκόου η οποία προθύμως υπακούει και ελεεί όλους όσους την ευλαβούνται και την επικαλούνται με πίστη.
Οι φετινές θρησκευτικές εκδηλώσεις οι οποίες ήταν περιορισμένες λόγω των μέτρων αποφυγής εξάπλωσης του Κορονοϊού, ολοκληρώθηκαν χθες Τρίτη το μεσημέρι, όπου μετά την πολύωρη αγρυπνία, την πρωινή θεία λειτουργία και την παράκληση η εικόνα αναχώρησε και πάλι για το σπίτι της στο Άγιον Όρος.

Με την παρουσία του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Γέροντα Αμφιλοχίου, πλήθος πιστών με τα αυτοκίνητά τους συνόδευσαν την εικόνα έως την Ουρανούπολη.
Από εκεί μόνο φέτος και λόγω covid-19, ένα πλοίo με την Θαυματουργή εικόνα, τους πατέρες της μονής και περίπου 15 προσκυνητές μετέβησαν στο Δοχειάρι, όπου μετά από σύντομη δέηση οι Πατέρες μετέφεραν την εικόνα στο μοναστήρι μέχρι και του χρόνου που και πάλι θα μεταφερθεί για το καθιερωμένο ετήσιο προσκύνημα.

Η συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων
Φέτος για πέμπτη χρονιά, στις θρησκευτικές εκδηλώσεις συμμετείχαν ενεργά και οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Συγκεκριμένα χθες ημέρα της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αντιπροσωπεία της 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομέων – Αλεξιπτωτιστών από τη Ρεντίνα, υποδέχθηκε όπως ορίζει πλέον το έθιμο, στην είσοδο της Ταξιαρχίας, τη θαυματουργή εικόνα, όπου με υποδειγματικά μέτρα ασφαλείας, για την αποφυγή εξάπλωσης του covid-19 και με πρώτο τον Υποδιοικητή της Ταξιαρχίας και τον Συνταγματάρχη εκπρόσωπο του Διοικητή του Γ'ΣΣ-NRDC-GR, πραγματοποιήθηκε προσκύνημα οπλιτών και στελεχών τόσο στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου καθώς και σε Σταυρό με τεμάχιο τιμίου ξύλου, που φυλάσσεται στην Αγιορείτικη Ιερά Μονή Δοχειαρίου, η οποία αποκαλείται και Μοναστήρι των στρατιωτικών.
Ταυτόχρονα ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Γέροντας Αμφιλόχιος, πλαισιούμενος από το Στρατιωτικό Ιερέα του Γ'ΣΣ, Π. Ιωάννη Καραγιάννη και πατέρες της μονής, απέπεμψαν δέηση υπέρ των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

του Ηλία Προύφα
romfea

[toula]

"Όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου.."

Μία από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες του Αγιορείτικου Μοναχισμού κατά τον εικοστό αιώνα, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Διονυσιάτης (1908-2001) – συνασκητής του Γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή – μας περιγράφει στιγμές, κατά τις οποίες τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, μέσω της νοεράς προσευχής!…
-Γέροντα, ἠμπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια γιά τήν προσευχή;
-Η προσευχή, παιδί μου, χρειάζεται σωματική βία. Ἐγώ ἤμουν ἐκ φύσεως ἄνθρωπος ἀσυνήθους σωματικῆς ἀντοχῆς καί «ἔπεφτα» μέ ὁρμή καί δυνατό πόθο Θεοῦ στά μοναχικά ἀγωνίσματα. ῾Ο Γέροντάς μου, μᾶς εἶχε ἐπιβάλει νά ἀγρυπνοῦμε κάθε νύκτα 5-6 ὧρες κάνοντας οἱ πιό δυνατοί προσευχή καί οἱ κἄπως ἀδύνατοι νά διαβάζουν καί κάποιο βιβλίο. Ἐγώ προσευχόμουν πάντοτε ὄρθιος, διότι ἄν καθόμουν, μ᾿ ἔπιανε ὁ ὕπνος.
Η βία στήν προσευχή διαρκεῖ μέχρι μισή ὥρα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ προσευχή πλέον ἐνεργεῖται μόνη της προσφέροντας γλυκές πνευματικές ἐμπειρίες…

Στά ὀκτώ πρῶτα χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ὑπακοῆς στόν Γέροντά μου, ὅταν προσευχόμουν τίς νύκτες, ἐνόμιζα ὅτι ἄνοιγαν οἱ Οὐρανοί, λόγῳ τῆς πλουσίας ἐπισκέψεως τῆς Χάριτος.
῾Ο νοῦς μου, τοὐλάχιστον δύο φορές τήν ἑβδομάδα, ἀνέβαινε σέ θεωρία τοῦ Θεοῦ…
Στήν κατάστασι αὐτή ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ νά λέγῃ πλέον τήν εὐχή… ῾
Ο νοῦς, ἡ καρδιά ἑνώνονται μέ τήν εὐχή, δηλαδή μέ τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ…
῾Η ψυχή εἶναι ἀποξενωμένη ἀπό τόν ἔξω κόσμο, καί γίνεται ὅλη φωτοειδής καί κατανυκτική…
Καρπός αὐτῆς τῆς θείας ἑνώσεως εἶναι μία ἀνεκλάλητη γλυκύτης, ἡ ὁποία ἄλλοτε διαρκοῦσε μέχρι 4 ὧρες καί ἄλλοτε ὀλιγώτερο, ὅσο δηλαδή ἤθελε ὁ Θεός…
῞Οταν σταδιακά ἡ Χάρις ἀναχωροῦσε, ἄφηνε κάθε φορά κάτι νέο καί καινούργιο μέσα μου.Δηλαδή, μετά ἀπό κάθε νυκτερινή προσευχή μου, δέν ἤμουν ὁ ἴδιος τήν ἑπομένη ἡμέρα. ῾Ο Πανάγαθος Θεός, μοῦ προσέθετε Χάρι ἐπάνω στήν Χάρι καί αὐτή ἡ εὐλογία πολύ μέ παρηγοροῦσε καί μοῦ δυνάμωνε τά φτερά τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό.
Θυμᾶμαι, ὅταν ἡ εὐχή μπῆκε γιά πρώτη φορά στήν καρδιά μου, εἶχα μεθύσει ἀπό μία ἀπερίγραπτη γλυκύτητα. ῎Ημουν σάν ἐκστατικός. Δέν ἄντεξα ἀπό τήν χαρά μου καί ἐπῆγα στόν Γέροντα, παρότι ἦτο νύκτα, νά τόν ρωτήσω:
-Γέροντα ἔχω νά σέ ρωτήσω κάτι. Αὐτό κι αὐτό μοῦ συμβαίνει…
-Αὐτό, παιδί μου, εἶναι μεγάλη κατάστασις τῆς προσευχῆς. Κανένας δέν τήν ἀπέκτησε ἀπ᾿ ὅσους Μοναχούς ἐγνώρισα τόσα χρόνια. Μόνο σέ μένα μοῦ τήν δώρισε ὁ Θεός, καί τώρα τό ἴδιο βλέπω καί σέ σένα. Μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν κατάστασι, ὑπάρχει καί ἡ τελευταία, κατά τήν ὁποία ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πηγαίνει στόν παράδεισο…
῾Ο Γέροντάς μου συγκινήθηκε ἀπό αὐτό πού ἔμαθε, μ᾿ ἀγκάλιασε καί μ᾿ ἀσπάσθηκε.

Ἐμένα ὁ νοῦς μου δέν πῆγε ποτέ στόν παράδεισο, ἐνῶ ὁ Γέροντάς μου, εἶχε πάει μέ τόν νοῦ του πολλές φορές, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ ἴδιος στίς ἐπιστολές του.
-Τί σημαίνει θεωρία, Γέροντα, καί πῶς ἐσεῖς τήν αἰσθάνεσθε;
Νά, ἄκουσε. Ἐκεῖ πού προσεύχεσαι, σέ καταλαμβάνει μία νοερά ἡσυχία, μία ἐσωτερική νοερά σιγή καί γαλήνη τῆς καρδίας. Τότε, ὅταν ἐγώ ἔχω αὐτήν τήν κατάστασι, μέ πιάνει μία ἀγωνία, μήπως ἔλθῃ κανείς καί κτυπήση τήν πόρτα τοῦ Κελλιοῦ μου καί χάσω αὐτή τήν γλυκειά εἰρήνη πού εἶναι ξαπλωμένη σ᾿ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξί μου. Αὐτή ἡ Χάρις μένει, ὅσο θέλει ὁ Θεός. Φεύγει γιά λίγο διάστημα καί πάλι ἔρχεται.
Ἀλλά τί πόνο καί ὀδύνη ἐδοκίμαζα κατά τήν ἀναχώρησίν της!῎Εκλαιγα σάν τήν μάννα πού ἔχασε τό παιδί της καί ἔλεγα μέ πόνο: «Θεέ μου, δέν θά μοῦ δώσῃς αὐτό τό δῶρο σου ἄλλη φορά;».
Αὐτή εἶναι ἡ εἰρήνη πού ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ᾿ αὐτούς πού θά Τόν ἀγαπήσουν. Στούς μαθητάς Του εἶχε εἰπεῖ: «Εἰρήνη τήν ἐμήν διδωμι ὑμῖν».
Ἀπ᾿ αὐτή τή βαθειά εἰρήνη καί πνευματική παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γεννᾶται μέσα στήν καρδιά μας, μιά ἀνείπωτη χαρά καί ἀγάπη…
Μιά φορά, θυμᾶμαι, μοῦ ἦλθε ἕνα τόσο δυνατό κῦμα ἀγάπης μέσα μου, ὥστε ἔπεσα κάτω τ᾿ ἀνάσκελα καί φώναζα μή μπορῶντας ν᾿ ἀντέξω. «Θεέ μου θά πεθάνω, δέν ἀντέχω ἄλλο τήν παρουσία τῆς ἀγάπης σου!…».

῾Οταν μετά ἀπό τρεῖς ὧρες ἔφυγε αὐτό τό κῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἔκλαιγα ἀπό τήν χαρά μου καί τήν ἔκστασί μου…
-Γέροντα, ἐγώ δέν ζητῶ τίποτε ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη πού μοῦ λέτε· τί πρέπει νά κάνω γιά νά ἀρχίσω νά τήν αἰσθάνομαι;
-Δέν ἔρχεται εὔκολα, παιδί μου. Ἐγώ ἔλεγα ἀδιάκοπα ὅλη τήν ἡμέρα τήν εὐχή. ῾Ο Γέροντάς μου, πού ἔμενε στό ἐπάνω πάτωμα τοῦ κελλιοῦ μας, μέ ἄκουγε πού ἔλεγα ἐπί ὧρες τήν εὐχή καί χαιρόταν. ῾Η ἐσωτερική προσευχή σέ γεμίζει καί δέν θέλεις νά μιλᾶς διότι στενοχωριέσαι. Κάνε μία προσπάθεια ἐπί μία ἡμέρα νά μή μιλήσῃς καθόλου καί θά ἰδῇς ὅτι ἡ εὐχή δέν θά σταματᾶ μέσα σου. ῞Οταν δέν λέγεται μέ τό στόμα, σίγουρα λέγεται μέ τόν νοῦ.
Πολλοί κατηγοροῦσαν τόν Γέροντά μου, ὅτι εἶναι πλανεμένος, ἀλλά αὐτοί εἶχαν ἀπατηθῆ, διότι δέν ἐγνώριζαν αὐτές τίς καταστάσεις πού ζοῦσε ὁ Γέροντάς μου.
Αὐτός μᾶς ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς, διότι ὁ ἴδιος πρῶτα τά ἐβίωνε, καί μετά μᾶς παιδαγωγοῦσε μέ ἀγάπη, ἀλλά καί αὐστηρότητα. Γιά νά κάνῃς νοερά προσευχή, πρέπει ὁ νοῦς σου νά τρέχῃ στήν εὐχή κάνοντας 200 ἑκατοστάρια κομβοσχοίνια τήν ἡμέρα.
῾Η μέθοδος τῆς εἰσπνοῆς καί ἐκπνοῆς γιά τήν εὐχή, εἶναι μόνο γιά τούς προχωρημένους. Τότε ἡ θεία Χάρις σοῦ τρυπᾶ τήν καρδιά σάν μαχαίρι καί ξεριζώνει τά πάθη. Μετά ἀπό ἕνα τέτοιο ἀγῶνα, ἀμείβει τόν ἀγωνιστή ὁ καλός Θεός ἀνεβάζοντας τόν νοῦ του σέ θεωρία, πού εἶναι νοερά ἐνόρασις τοῦ Θεοῦ.
Η συνοδεία του Γέροντος Ιωσήφ στη Νέα Σκήτη λίγο πριν από την κοίμησή του.
Από αριστερά προς δεξιά: π. Αθανάσιος, π. Εφραίμ (Προηγούμενος Ιεράς Μονής Φιλοθέου), π. Αρσένιος, π. Ιωσήφ (ο βιογράφος), Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, π. Θεοφύλακτος, π. Χαράλαμπος (Προηγούμενος Ιεράς Μονής Διονυσίου)
-Μπορεῖτε νά μᾶς περιγράψετε, Γέροντα, κάποια θεωρία πού εἴδατε;
῞Οπως σᾶς εἶπα, μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά ἰδῶ πολλές θεωρίες καί ἀκοῦστε νά μάθετε τί ἐξαίσια πράγματα ὁ Πανάγαθος Θεός ἐπέτρεψε σ᾿ ἐμένα τόν ἁμαρτωλό νά ἰδῶ…
Μιά φορά καθώς προσευχόμουν, μπῆκε ὁ νοῦς μέσα στήν καρδιά μου καί ἔχασα τήν αἴσθησι τοῦ βάρους τοῦ σώματός μου.Τότε ὁ Θεός μοῦ ἀποκάλυψε ὅλη τήν ῾Αγία Γραφή μπροστά στά νοερά μου μάτια.

Παρότι δέν τήν εἶχα διαβάσει μέχρι τότε ὅλη, ὁ Θεός μοῦ ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς μου καί γνώρισα τά βάθη τῶν νοημάτων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῞Οταν μετά ἐπῆρα νά διαβάσω τήν ῾Αγία Γραφή, εὕρισκα τά γεγονότα καί τήν διδασκαλία, ὅπως τά εἶχα ἰδεῖ στήν προσευχή μου.
Μία ἄλλη φορά, αἰσθάνθηκα ὅτι ἐμεγάλωσε ὁ ἑαυτός μου καί ἔφθασε μέχρι τό ταβάνι τοῦ δωματίου μου. Κατόπιν σιγά-σιγά ἐσμίκρυνε μέχρι πού ἔγινε σάν μυρμῆγκι…
Τότε νοιώθοντας τόν ἑαυτόν μου σάν μυρμῆγκι, ἀξιώθηκα νά ἰδῶ νοερῶς ὁλόκληρη τήν γῆ μας. Δηλαδή ἔβλεπα τίς ἠπείρους, τά δάση, τίς πολιτεῖες, τά βουνά, τίς θάλασσες, ἀκόμη καί τούς θησαυρούς της, τά ψάρια, τά κογχύλια, τά κοράλια κλπ. Ἐθαύμαζα μ᾿ ὅλα αὐτά καί ἔλεγα στόν ἑαυτό μου: «῎Ω πόσο μεγάλη εἶναι η γῆ, ἀλλά καί πόσο ἀχώρητος θά εἶναι ὁ Θεός!!!»
Σκεπτόμενος αὐτά, ἔνιωθα τό ἕνα πόδι τοῦ Θεοῦ νά πατῇ ἐπάνω σέ μένα, τήν στιγμή πού ἔνιωθα τόν ἑαυτόν μου σάν μυρμῆγκι, καί ἀκουμποῦσα ἐπάνω στήν γῆ, πού μοῦ φαινόταν σάν σφαῖρα. Τότε σκέφθηκα καί ἔλεγα: «Ὤ πόσο μικρή εἶναι ἡ γῆ μπροστά στό Θεό, καί ἐάν Ἐκεῖνος θέλῃ, τῆς δίνει μιά κλωτσιά μέ τό πόδι του καί τήν καταστρέφει…»
῎Αλλοτε πάλι, καθώς προσευχόμουν, ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μπροστά μου. Δέν τόν ἔβλεπα μέ τά σωματικά μου μάτια, ἀλλά αἰσθανόμουν πολύ ἔντονα τήν παρουσία τῆς Χάριτός Του. Καί ἄλλες παρηγοριές μοῦ ἔδινε τό ῞Αγιο Πνεῦμα…

Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Διονυσιάτης
Όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου…
Από το βιβλίο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΟΣ»
Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου – Άγιον Όρος, Άθως 2005

[toula]

"ΑΝ ΝΗΣΤΕΥΕΤΕ κανονικὰ μὴν ὑπερηφανεύεσθε, διαφορετικὰ καλύτερα νὰ τρῶτε κρέας. Γιατὶ περισσότερο συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ τρώει κρέας παρὰ νὰ εἶναι ὑπερήφανος καὶ ἀλλαζόνας"

Ἀββᾶς Ἰσίδωρος ὁ πρεσβύτερος
ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

[toula]

Κάποτε του είχε στείλει κάποιος από την Αμερική μια επιταγή. Την ώρα όμως πού την έπαιρνε ο Γέροντας από το Ταχυδρομείο, τον είδε ένας κοσμικός και νικήθηκε από τον πειρασμό της φιλαργυρίας.
Πήγε λοιπόν την νύχτα στο Κελλί του Γέροντα, για να τον ληστέψη, με τον λογισμό ότι θα εύρισκε και άλλα χρήματα, χωρίς να ξέρη ότι και εκείνα πού είχε πάρει ο Γέροντας τα είχε δώσει την ίδια ώρα στον κυρ – Θόδωρο, για να πάρη ψωμιά για τους φτωχούς.
Αφού τον βασάνισε αρκετά τον Γέροντα – τον έσφιγγε με ένα σχοινί στον λαιμό του – διεπίστωσε ότι πράγματι δεν είχε χρήματα και ξεκίνησε να φυγή. Ό Παπα – Τυχών του είπε:
– Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου.
Ό κακοποιός αυτός άνθρωπος πήγε και σε άλλον Γέροντα με τον ίδιο σκοπό, αλλά εκεί τον έπιασε ή Αστυνομία, και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα – Τύχωνα.
Ό Αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα και ζήτησε τον Γέροντα για ανάκριση, επειδή θα γινόταν η δίκη του κλέφτη.
Ό Γέροντας στενοχωρέθηκε γι’ αυτό και έλεγε στον χωροφύλακα:
– Παιδί μου, εγώ τον συγχώρεσα με όλη την καρδιά μου τον κλέφτη.
Εκείνος όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του Γέροντα, γιατί εκτελούσε ανώτερη διαταγή, και τον τραβούσε και του έλεγε: – Άντε, γρήγορα, Γέροντα! εδώ δεν έχει συγχώρεση και «ευλόγησαν».
Τελικά τον λυπήθηκε ο Διοικητής και τον άφησε από την Ιερισσό να γυρίση στο Κελλί του, επειδή έκλαιγε σαν μωρό παιδί, γιατί νόμιζε ότι θα γίνη και αυτός αιτία να τιμωρηθή ο κλέφτης.
Όταν το θυμόταν αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του και μου έλεγε:
– Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν” δεν έχουν το «εύλόγησον», «Θεός συγχωρέσοι».

askitikon

[toula]

Η δύναμη και η ενέργεια της νοεράς προσευχής μέσα από τα μάτια νεοφώτιστων Ορθοδόξων χριστιανών από το Κολουέζι του Κονγκό! Όταν υπάρχει δυνατή πίστη γίνονται και τα ανάλογα θαύματα.
~ Ὁ κατηχητής τῆς Σαντόας Γεώργιος, μοῦ διηγήθηκε τό παρακάτω προσωπικό θαῦμα. Ἰδού πῶς τό διηγεῖται:
«Τόν Μάϊο τοῦ 2006 ἐλάβαμε πρόσκλησι στίς ἐνορίες μας νά ἔλθουμε στό Κολουέζι γιά τό μηνιαῖο σεμινάριο τῶν Κατηχητῶν ὅλης τῆς ἐπαρχίας Κατάγκα.
Ὅταν ἔφθασα στό Κολουέζι μοῦ ἐμφανίσθηκε μία περίεργη ἀρρώστεια, ἡ ὁποία ἀπό τότε πού γεννήθηκα δέν μοῦ ἔχει συμβεῖ ποτέ. Πρίσθηκαν τά πόδια μου, τά χέρια μου καί τά μάτια μου.
Τήν ἄλλη ἡμέρα ἐπῆγα στό ἱεραποστολικό νοσοκομεῖο τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων γιά ἐξετάσεις. Οἱ γιατροί μας Τιμόθεος καί Βασίλειος δέν διεπίστωσαν κάποια συγκεκριμένη πάθησι. Ἐγώ ὅμως εἶχα ζαλάδες. Οἱ ἄλλοι Κατηχητές μοῦ ἔλεγαν ὅτι εἶχε κατέβει ἡ στάθμη τοῦ αἵματός μου γι᾿ αὐτό παρατηρεῖται αὐτή ἡ ζάλη
Οἱ γιατροί δέν βρῆκαν τίποτε κι ἐγώ γύρισα στό Κέντρο τῆς Ἱεραποστολῆς. Κατέφυγα μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, στήν Παναγία καί στόν Ἅγιο Γεώργιο Προστάτη τοῦ Κέντρου μας.
Προσευχόμουν λέγοντας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, θεράπευσέ με τόν ἁμαρτωλό…».
Κάθε πρωΐ καί βράδυ, μετά τίς Ἀκολουθίες ἔπαιρνα λάδι ἀπό τά καντήλια τοῦ Εἰκονοστασίου καί ἄλειφα τά πόδια μου, τά χέρια καί τά μάτια μου.
Καί πράγματι πολύ γρήγορα θεραπεύθηκα μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων μας.
Εὐχαριστῶ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν ὁποία καί ἐργάζομαι ἀναξίως ὡς Κατηχητής, διότι μέ δίδαξε τήν ἀλήθεια, τήν ζωή καί τά θαύματα τῶν Ἁγίων μας. Ἔχοντας κι ἐγώ σάν δωρεά τήν Πίστι αὐτή στήν καρδιά μου ζήτησα τήν Χάρι τοῦ Χριστοῦ μας καί βρῆκα τήν ὑγεία μου.

Από το βιβλίο: «Εμπειρίες νεοφώτιστων Ορθοδόξων Αφρικανών»
Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη
askitikon

[toula]

Επειδή ο Θεός είναι όλος αγάπη και όσα έφτιαξε,
τα άνω και τα κάτω έγιναν από την πολλή του αγάπη,
δεν ζήτησε τίποτε άλλο από τον άνθρωπο παρά την αγάπη.

Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής

[toula]

Σίγουρα θα έχω στεναχωρήσει ανθρώπους με την συμπεριφορά μου, με κάποιο λόγο μου ή με κάποια πράξη μου.
Σίγουρα θα χαροποίησα και κάποιους αντίστοιχα.
Κάποιους θα τους δημιούργησα αυτές τις διαθέσεις είτε ηθελημένα είτε άθελα μου.
Μα καμία μεμονωμένη ενέργειά μου δεν μπορεί να με χαρακτηρίσει γενικά. Επειδή κάποια στιγμή έκανα κάτι και λύπησα κάποιον δεν σημαίνει ότι είμαι κακός και πονηρός, ούτε επειδή είπα κάτι και παρηγορήθηκε κάποιος σημαίνει ότι είμαι αυτόματα καλός και αγαθός.
Είμαι κάτι πολύ πιο σύνθετο και βαθύτερο που μόνο κάποιος που μπορεί να με ζήσει στην καθημερινότητά μου ίσως καταλάβει. Και πάλι ίσως όχι.
Αυτό φυσικά ισχύει για τον καθένα μας.

Μην χαρακτηρίζουμε ανθρώπους από μια τους ενέργεια είτε είναι καλή είτε είναι κακή.
Κακοί άνθρωποι έχουνε κάνει και καλά πράγματα στην ζωή τους, όπως και καλοί άνθρωποι έχουνε κάνει και κακά πράγματα.
Το βλέπουμε και στον εαυτό μας. Είμαστε φως και την άλλη στιγμή σκοτάδι, είμαστε ειρηνικοί και μετά οργίλοι, κάποιες ημέρες είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και μετά γινόμαστε κοινωνικοί.
Και προσπαθούμε να βγάλουμε συμπέρασμα για τον εαυτό μας. Είμαι καλός ή κακός; Είμαι σκληρός ή απαλός; Είμαι χαρούμενος ή λυπημένος;
Νομίζω είναι λάθος να προσπαθούμε να πούμε ότι είμαστε ένα πράγμα. Είμαστε πολλά μαζί, σαν ένα παλζ που αποτελείται από διαφορετικά κομμάτια που συνθέτουν τον ψυχισμό μας και την προσωπικότητά μας.

Ναι, είμαστε ήλιος και βροχή μαζί. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε. Όλοι έχουμε τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές μας…τόσο απλά. Το θέμα είναι να έχουμε την διάθεση να διορθωθούμε και να εξελιχθούμε ώστε να βρούμε τις δικές μας ισορροπίες, διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του.
Φανταστείτε λοιπόν, ότι εάν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τον εαυτό μας, ποσό άστοχο είναι να βγάζουμε συμπέρασμα για ανθρώπους που δεν συναντήσαμε και δεν μιλήσαμε ποτέ μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος