Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Δημοσιεύτηκε: Τετ Ιαν 05, 2011 9:55 am
Φάρμακον σωτηρίας...
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει στὰ «Θεολογικὰ Ἔπη» γιὰ τὴν ἀξία τοῦ πόνου στὴν ζωή μας καὶ μᾶς λέγει ὅτι πολὺ μᾶς ὠφελεῖ.
Ἀναφέρω μόνο δύο σχετικὲς φράσεις του:
«Ὁ πόνος ὁ δικός μου εἶναι φάρμακον σωτηρίας. Ὅσον περισσότερον ὑποφέρω, τόσον περισσότερον πλησιάζω τὸν Θεόν, ἡ συμφορὰ μὲ δένει περισσότερον μὲ τὸν Θεόν».
Ἂς μὴ γκρινιάζουμε λοιπὸν καὶ ἂς μὴ παραπονιόμαστε καὶ κυρίως νὰ σεβόμαστε τὸν πόνον τῶν ἄλλων.
Η ειρήνη είναι όπλον...
Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος «Λόγος εἰς Δαβὶδ καὶ Γολιὰθ» λέγοντας:
«Ὅπως ἀκριβῶς, ὅταν ἐμεῖς ὀργιζόμαστε καὶ πιανόμαστε στὰ χέρια καὶ συγκρουόμαστε μεταξύ μας, ὁ διάβολος χαίρεται καὶ εὐχαριστιέται, ἔτσι καὶ ὅταν εἰρηνεύουμε καὶ ἔχουμε ὁμόνοια καὶ συγκρατοῦμε τὴν ὀργή μας, ὁ διάβολος συστέλλεται πάλι καὶ ταπεινώνεται, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης καὶ πολέμιος τῆς ὁμόνοιας καὶ πατέρας τοῦ φθόνου».
Ἀληθινὰ εἶναι ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου ἡ εἰρήνη ἐν Χριστῷ.
Όχι στα χυδαία λόγια...
Διαβάζω στὸ βιβλίο «Πρὸς τοὺς νέους» (Πῶς νὰ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὸν ἀρχαῖον ἑλληνικὸν λόγον) τὰ ἑξῆς:
«Ἡ ἐξοικείωση μὲ τὰ χυδαῖα λόγια εἶναι ἕνας δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ καὶ στὴν διάπραξη χυδαίων πράξεων. Γι᾽ αὐτὸ μὲ πολλὴ προσοχὴ πρέπει νὰ προφυλάσσουμε τὴν ψυχή μας, μὴ τυχὸν μὲ τὴν γλυκύτητα τῶν λόγων, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, δεχθοῦμε κάποιο ἀπὸ τὰ κακά, ὅπως ἐκεῖνοι, ποὺ παίρνουν μαζὶ μὲ τὸ μέλι καὶ τὸ δηλητήριο».
Οὔτε νὰ λέμε, οὔτε νὰ ἀκοῦμε τὰ χυδαῖα λόγια, γιατὶ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν χυδαία ζωή.
Πώς βρίσκουμε το Θείον Έλεος...
Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει στὸν Λόγον του ΟΒ´ τὴν ἀκόλουθη θεοφώτιστη διδασκαλία του:
«Μετὰ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸν στοὺς ἀνθρώπους ἡ Χάρις τῆς μετανοίας. Μετάνοια εἶναι ἡ δεύτερη πνευματικὴ ἀναγέννησις. Καὶ ἐκεῖνον τὸν ἀρραβῶνα, ποὺ τὸν λάβαμε ἀπὸ τὴν πίστιν (κατὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα), τὸν δεχόμαστε πάλιν μὲ τὸ Χάρισμα τῆς μετανοίας. Μετάνοια λοιπὸν εἶναι ἡ θύρα τοῦ θείου ἐλέους, ποὺ ἀνοίχθηκε σὲ αὐτούς, ποὺ ζητοῦν τὴν θύραν. Ἀπὸ τὴν θύραν τῆς μετανοίας εἰσερχόμαστε στὸ θεῖον ἔλεος καὶ χωρὶς αὐτὴν τὴν θύραν δὲν βρίσκουμε ἔλεος».
Ἐμπρός, ἡ πόρτα τοῦ θείου ἐλέους μᾶς περιμένει ὅλους νύχτα καὶ ἡμέρα.
Θεληματικός ο καλός αγώνας...
Δύο εἶναι οἱ παράγοντες τῆς σωτηρίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Πρῶτον ἡ δική του θέληση καὶ προσπάθεια, ὅσον μπορεῖ καὶ τὰ ὑπόλοιπα τὰ συμπληρώνει καὶ τὰ βοηθᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὸ ὁποῖον κανεὶς δὲν σώζεται. Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ δεύτερος παράγων. Τὴν ἀρχὴ πρέπει νὰ τὴν κάνουμε ἐμεῖς.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Μέγας Μακάριος (Διαβᾶστε καὶ τὸ βιβλίον «Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος», ἐκδόσεις «Ἀστήρ»), λέγει στὴν ΚΣΤ´ Ὁμιλία του τὰ ἑξῆς:
«Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀγωνίζεται θεληματικὰ καὶ νὰ καλλιεργῆ τὴν γῆ τῆς καρδιᾶς του καὶ νὰ τὴν φροντίζη. Διότι ζητᾶ ὁ Θεὸς τὴν κούραση καὶ τὸν κόπον καὶ τὴν ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν φανοῦν ἀπὸ τὸν οὐρανὸν τὰ σύννεφα καὶ οἱ βροχὲς τῆς Χάριτος, δὲν ὠφελεῖται μὲ τοὺς κόπους του ὁ γεωργός. Τοῦτο εἶναι τὸ σημεῖον, ποὺ χαρακτηρίζει τὸν Χριστιανισμόν: Ὅσο καὶ ἂν κοπιάση ὁ πιστός, νὰ αἰσθάνεται ὅτι δὲν ἔχει κάνει τίποτε».
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1849, 15 Οκτωβρίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει στὰ «Θεολογικὰ Ἔπη» γιὰ τὴν ἀξία τοῦ πόνου στὴν ζωή μας καὶ μᾶς λέγει ὅτι πολὺ μᾶς ὠφελεῖ.
Ἀναφέρω μόνο δύο σχετικὲς φράσεις του:
«Ὁ πόνος ὁ δικός μου εἶναι φάρμακον σωτηρίας. Ὅσον περισσότερον ὑποφέρω, τόσον περισσότερον πλησιάζω τὸν Θεόν, ἡ συμφορὰ μὲ δένει περισσότερον μὲ τὸν Θεόν».
Ἂς μὴ γκρινιάζουμε λοιπὸν καὶ ἂς μὴ παραπονιόμαστε καὶ κυρίως νὰ σεβόμαστε τὸν πόνον τῶν ἄλλων.
Η ειρήνη είναι όπλον...
Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος «Λόγος εἰς Δαβὶδ καὶ Γολιὰθ» λέγοντας:
«Ὅπως ἀκριβῶς, ὅταν ἐμεῖς ὀργιζόμαστε καὶ πιανόμαστε στὰ χέρια καὶ συγκρουόμαστε μεταξύ μας, ὁ διάβολος χαίρεται καὶ εὐχαριστιέται, ἔτσι καὶ ὅταν εἰρηνεύουμε καὶ ἔχουμε ὁμόνοια καὶ συγκρατοῦμε τὴν ὀργή μας, ὁ διάβολος συστέλλεται πάλι καὶ ταπεινώνεται, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης καὶ πολέμιος τῆς ὁμόνοιας καὶ πατέρας τοῦ φθόνου».
Ἀληθινὰ εἶναι ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου ἡ εἰρήνη ἐν Χριστῷ.
Όχι στα χυδαία λόγια...
Διαβάζω στὸ βιβλίο «Πρὸς τοὺς νέους» (Πῶς νὰ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὸν ἀρχαῖον ἑλληνικὸν λόγον) τὰ ἑξῆς:
«Ἡ ἐξοικείωση μὲ τὰ χυδαῖα λόγια εἶναι ἕνας δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ καὶ στὴν διάπραξη χυδαίων πράξεων. Γι᾽ αὐτὸ μὲ πολλὴ προσοχὴ πρέπει νὰ προφυλάσσουμε τὴν ψυχή μας, μὴ τυχὸν μὲ τὴν γλυκύτητα τῶν λόγων, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, δεχθοῦμε κάποιο ἀπὸ τὰ κακά, ὅπως ἐκεῖνοι, ποὺ παίρνουν μαζὶ μὲ τὸ μέλι καὶ τὸ δηλητήριο».
Οὔτε νὰ λέμε, οὔτε νὰ ἀκοῦμε τὰ χυδαῖα λόγια, γιατὶ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν χυδαία ζωή.
Πώς βρίσκουμε το Θείον Έλεος...
Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει στὸν Λόγον του ΟΒ´ τὴν ἀκόλουθη θεοφώτιστη διδασκαλία του:
«Μετὰ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸν στοὺς ἀνθρώπους ἡ Χάρις τῆς μετανοίας. Μετάνοια εἶναι ἡ δεύτερη πνευματικὴ ἀναγέννησις. Καὶ ἐκεῖνον τὸν ἀρραβῶνα, ποὺ τὸν λάβαμε ἀπὸ τὴν πίστιν (κατὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα), τὸν δεχόμαστε πάλιν μὲ τὸ Χάρισμα τῆς μετανοίας. Μετάνοια λοιπὸν εἶναι ἡ θύρα τοῦ θείου ἐλέους, ποὺ ἀνοίχθηκε σὲ αὐτούς, ποὺ ζητοῦν τὴν θύραν. Ἀπὸ τὴν θύραν τῆς μετανοίας εἰσερχόμαστε στὸ θεῖον ἔλεος καὶ χωρὶς αὐτὴν τὴν θύραν δὲν βρίσκουμε ἔλεος».
Ἐμπρός, ἡ πόρτα τοῦ θείου ἐλέους μᾶς περιμένει ὅλους νύχτα καὶ ἡμέρα.
Θεληματικός ο καλός αγώνας...
Δύο εἶναι οἱ παράγοντες τῆς σωτηρίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Πρῶτον ἡ δική του θέληση καὶ προσπάθεια, ὅσον μπορεῖ καὶ τὰ ὑπόλοιπα τὰ συμπληρώνει καὶ τὰ βοηθᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὸ ὁποῖον κανεὶς δὲν σώζεται. Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ δεύτερος παράγων. Τὴν ἀρχὴ πρέπει νὰ τὴν κάνουμε ἐμεῖς.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Μέγας Μακάριος (Διαβᾶστε καὶ τὸ βιβλίον «Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος», ἐκδόσεις «Ἀστήρ»), λέγει στὴν ΚΣΤ´ Ὁμιλία του τὰ ἑξῆς:
«Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀγωνίζεται θεληματικὰ καὶ νὰ καλλιεργῆ τὴν γῆ τῆς καρδιᾶς του καὶ νὰ τὴν φροντίζη. Διότι ζητᾶ ὁ Θεὸς τὴν κούραση καὶ τὸν κόπον καὶ τὴν ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν φανοῦν ἀπὸ τὸν οὐρανὸν τὰ σύννεφα καὶ οἱ βροχὲς τῆς Χάριτος, δὲν ὠφελεῖται μὲ τοὺς κόπους του ὁ γεωργός. Τοῦτο εἶναι τὸ σημεῖον, ποὺ χαρακτηρίζει τὸν Χριστιανισμόν: Ὅσο καὶ ἂν κοπιάση ὁ πιστός, νὰ αἰσθάνεται ὅτι δὲν ἔχει κάνει τίποτε».
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1849, 15 Οκτωβρίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/