Αυτοεκτίμηση ή Ταπείνωση?

[aposal]

Ο σωστός Χριστιανός είναι ταπεινός. Ο ταπεινός Χριστιανός, που συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας ΔΕΝ κινδυνεύει από κατάθλιψη ή από άλλα ψυχολογικά προβλήματα. Γιατί να κινδυνέψει; Ξέρει πως οτιδήποτε (δυσάρεστο) του συμβαίνει έχει την έγκριση του Δημιουργού, επομένως γίνεται για την δική του βελτίωση. Αφήνεται με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού και ανησυχεί μόνον όταν δεν βλέπει να καταπολεμά τα πάθη του.
Στην πραγματικότητα βέβαια όλοι είμαστε εγωιστές. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Λόγω εγωισμού θεωρούμε ότι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους αλλά όταν την ανωτερότητά μας αυτή δεν την εισπράττουμε από τους γύρω μας, εκνευριζόμαστε και απογοητευόμαστε. Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει και με τους οικείους ανθρώπους μας, ή σε προσωπικά μας θέματα, το πλήγμα είναι ακόμη μεγαλύτερο και μπορεί να οδηγήσει, συν τω χρόνω, σε ψυχιατρικές ασθένειες (κατάθλιψη, σχιζοφρένεια), οπότε πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθούμε ψυχίατρο.
Ο ψυχίατρος θα βελτιώσει τις παθολογικές καταστάσεις (συμπτώματα), αλλά δεν θα γιατρέψει ριζικά το πρόβλημα το οποίο θα εξακολουθήσει να υπάρχει όσο υπάρχει εγωισμός.
Μόνον ο πνευματικός θα μας γιατρέψει μια και καλή από το δεύτερο. Αρκεί βέβαια να τον υπακούσουμε.
Ο συνδυασμός γιατρού και πνευματικού θα βελτιώσει ουσιαστικά την πάθησή μας, και αυτό θα φανεί στο ότι θα χρειαζόμαστε, σιγά – σιγά λιγότερα φάρμακα.

ΥΓ: Οι ανοησίες που ακούμε στην τηλεόραση είναι να έχουμε αυτοεκτίμηση, να σεβόμαστε τον εαυτό μας (!!) και να έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Αυτό επιτάσσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ο οποίος φροντίζει να μας απομακρύνει από την μόνη πηγή καλού, τον Δημιουργό μας.
Ό,τι πρέπει δηλαδή για μια καλή κατάθλιψη, ή μια αποτελεσματική σχιζοφρένεια.

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου

Όταν κάποιος έχει το λογισμό του χαλασμένο και τον ακούει και έχει μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν, δεν μπορεί να ακούσει τον καθένα. Ακούει μόνο κάποιον στον οποίο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη μετά το λογισμό του. Γι’ αυτό το λόγο, όταν πρέπει να βοηθηθεί ένας τέτοιος αδελφός, πρέπει να τον βοηθήσει ο αδελφός που εκείνος εμπιστεύεται.
Όσον αφορά τώρα στα ψυχοφάρμακα, σ’ αυτές τις βαριές καταστάσεις που πλανώνται και ξεφεύγουν από τα λογικά τους, τα φάρμακα αυτά ωφελούν λίγο.
Αν για παράδειγμα ο αδελφός έχει πάρει την κατηφόρα και τρέχει με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, πρέπει να του δώσουμε μια τέτοια δόση φαρμάκου, έτσι ώστε να του κόψουμε τη μεγάλη ταχύτητα και να τον κάνουμε, ας πούμε, να πηγαίνει με ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα. Συγχρόνως πρέπει να του δείχνουμε αγάπη και να προσπαθούμε να του διορθώσουμε τον λογισμό και να τον πείσουμε να μην ακούει το λογισμό του. Όσο ο αδελφός συνέρχεται, τόσο και η δόση κατεβαίνει. Κι αυτό να γίνεται για λίγο καιρό.
Όταν ο νους του αδελφού ξεφεύγει από την ταπείνωση και τρέχει στις φαντασίες ασταμάτητα, τότε όταν του δίνεται αυτό το φάρμακο, αρχίζει να εμποδίζεται στο να σκέπτεται και να φαντάζεται και του περιορίζεται κατά πολύ η φαντασία. Του έρχεται ύπνος, κόπωση, ακηδία, όρεξη για φαγητό και γενικά ταπεινώνεται και σωματικά. Και από κει που νόμιζε ότι είναι άσαρκος άγγελος, αισθάνεται πλέον τον εαυτό του άνθρωπο «σάρκα φορούντα».
Όταν κάποιος πλανηθεί, επειδή έχει πιστέψει απόλυτα στο λογισμό του, για να συνέλθει δεν υπάρχει καμία αυτόματη και θαυματουργική λύση. Για να θεραπευτεί πρέπει να κάνει τα εξής :
Ψ Πρώτο, το οποίο είναι η βάση και το κυριότερο, να συναισθανθεί πραγματικά την ελεεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
Ψ Δεύτερον, αφού το συναισθανθεί, πρέπει να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και να μην ακούει ποτέ πια τον δικό του λογισμό, αλλά τις υποδείξεις του πνευματικού του πατέρα.
Ψ Τρίτον, αφού συναισθάνθηκε την άθλια κατάστασή του, να ζητά συνεχώς, δια της ευχής, το έλεος του Θεού και για να τον ελεήσει ο Θεός και να επανέλθει η χάρη Του.
Εγώ, άλλον τρόπο θαυματουργικό δεν γνώρισα και ο καθένας μόνο με την ταπείνωση μπορεί να συνέλθει και να σωθεί. Μόνο η ταπείνωση σώζει».

[ψυχουλα]

το σιγουρο ειναι οτι αν γνωρισεις το Χριστο σιγα σιγα θεραπευονται ολα αυτα.

[fosterer]

Αυτό το θέμα με απασχόλησε πολύ τελευταία!
Πάντα πίστευα πως πρέπει να εκτιμάμε τον εαυτό μας γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να εκτιμήσουμε τους άλλους καθώς και το κάθε τι που μας προσφέρεται.
Δυστυχώς όμως μερικές φορές,έχωντας καταφέρει να αποκτήσουμε κάποια πράγματα στην ζωή μας,έχωντας καταφέρει να πραγματοποιήσουμε κάποιες ευχές μας,είναι εύκολο από την αυτοεκτίμηση να περάσουμε στην έπαρση,πράγμα πολύ άσχημο.
Τότε είναι που συναντάμε στην ζωή μας ανθρώπους (αγγέλους του Θεού στην γη) που μας θυμίζουν το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε! Μας κάνουν να νιώσουμε τόσο ταπεινοί όσο ένα σκυλί!
Φτάνωντας λοιπόν στο τελευταίο σκαλί της ταπείνωσης βλέπουμε πως το μόνο που μας μένει είναι ο δρόμος προς τα πάνω! Μαζεύουμε έτσι όση δύναμη,όσο κουράγιο μας έχει μείνει και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε ξανά την σκάλα της αυτοεκτίμησης,ελπίζοντας πως αυτή την φορά δεν θα παρασυρθούμε στην έπαρση.
Σ'αυτή μας την προσπάθεια πρέπει πάντα να θυμόμαστε τον άνθρωπο (άγγελο) μας που μας έδωσε να καταλάβουμε το πόσο κακό πράγμα είναι η έπαρση και να μην του κρατάμε κακία αλλά αντιθέτως να τον αγαπάμε για το μάθημα που μας έδωσε!
Πρέπει πάντα να του λέμε........."ευχαριστώ άγγελε μου"!

[theodore]

Εκτιμούσα πολύ τον ευατό μου παλαιότερα που πίστευα ότι είμαι "κάποιος" και όλη η γη γυρίζει γύρω από εμένα.Όταν γνώρισα όμως τον Κύριο μου και Θεό μου κατάλαβα πόσο ¨μικρός" είμαι και πόσες αμαρτίες και πάθη "κουβαλάω".Τότε πράγματι,γνωρίζοντας τον ευατό μου και βλέποντας την δυστυχία του κόσμου αλλά και την πνευματική φτώχια την δικιά μου έπαθα κατάθλιψη.Τώρα πια εκτιμώ τον ευατό μου μόνο όταν είμαι στον δρόμο του Θεού αλλά αυτό δεν τον λέω στον ευατό μου δυνατά.Έτσι προσπαθώ ταπεινά να προχωρώ στα επόμενα βήματα της ζωής μου.Όταν "ανεβαίνει" πολύ η αυτοεκτίμηση μου, χάνω τις περισσότερες φορές τον ευατό μου αλλά κυρίως χάνω τον Θεό μου.Ευτυχώς καταφέρνω κάποιες φορές και παραμένος ταπεινός και έτσι μπορώ να κοιτάζω και "χαμηλά" και να αισθάνομαι τον πόνο την δυστυχία και την απόγνωση του συνανθρώπου μου.Αυτό μου θλίβει την καρδιά αλλά με ταπεινώνει και συνάμα.
Ταπείνωση λοιπόν και ελπίδα για ένα καλύτερο πνευματικό Αύριο εκτιμώντας τον ευατό μας για την προσπάθεια που κάνουμε αλλά χωρίς να του το λέμε δυνατά.Μόνο ψιθυριστά...στο αυτί.

[ψυχουλα]

Η χριστιανικη αυτοεκτιμηση υπαρχει απλως με τελειως διαφορετικη εννοια, εκτιμαμε τα δωρα και χαρισματα του Θεού, στην ουσια δεν ειναι αυτοεκτιμηση αλλα εκτιμηση, θαυμασμός, σεβασμός απέναντι στη Θεια Σοφία και στα δημιουργημάτα Αυτής στα οποία συγκαταλεγόμαστε και εμείς με ταυτόχρονη προσπάθεια και αγώνα να αναπτύξουμε στο έπακρο τα όποια χαρίσματα μας δώρισε ο Κύριος πρός δόξα Του όμως και όχι προς δόξα μας γιατί αυτό συνιστά βλασφημία.

[stathis73]

Ας το βάλω και εδω γιατί ειναι πολύ σημαντικό να ξερουμε τα βήματα αλλα και τα γνωρισματα της υψοποιου Ταπεινώσεως.



ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ: ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΘΕΙΑΣ


Α. Τα στάδια της ταπεινώσεως.
Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με εκατομμύρια σκαλοπάτια. Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει, ακουμπά στον ουρανό. Το πρώτο είναι η στοιχειώδης ταπείνωση, και το τελευταίο είναι η "τελεία" ταπείνωση, που είχε η Παναγία.
Η στοιχειώδης ταπείνωση περιλαμβάνει: την πίστη στον Τριαδικό Θεό, στη διδασκαλία της Γραφής και της Εκκλησίας. Να πιστεύεις δηλαδή σ’ όσα λέει το "πιστεύω" κι όχι όπως εσύ νομίζεις. Την ταπείνωση αυτή την έχουν όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Μετά το πρώτο σκαλοπάτι αρχίζει η γνήσια ταπείνωση, που συνεχώς ανέρχεται.
Διαφορετική είναι η ταπείνωση των αρχαρίων και διαφορετική των τελείων. "Άλλη η ταπείνωση, όταν επικρατεί ο χειμώνας των παθών, άλλη, όταν έρθει η άνοιξη των καρπών, κι άλλη, όταν έρθει το θέρος των αρετών" Λόγος 25. Άλλη η ταπείνωση, όταν κανείς βρίσκεται στο πεδίο της καθάρσεως, άλλη, όταν βρίσκεται στο στάδιο του φωτισμού, κι άλλη στο στάδιο της θεώσεως.
Την προοδευτική αυτή πορεία της ταπείνωσης την παραθέτουμε συνοπτικά, έχοντες ως οδηγό πάντοτε τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος Λόγος.


Πρώτο στάδιο.
"Όταν αρχίζει να ανθίζει μέσα μας, μισούμε ευθέως μετά πόνου πάσαν άνθρωπίνην δόξαν και ευφημίαν" Λόγος 25.8 και "υποδεχόμαστε την ατιμία με ανοικτά τα χέρια και την έναγκαλιζόμεθα ως "φάρμακο" καθαρτικό των αμαρτιών μας" Λόγος 25.27
Ταυτόχρονα εξορίζουμε το θυμό και την οργή.
Δεύτερο.
"Η καρδία δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντας, ούτε και τους κατακρίνει", ακόμα και εν διανοία.
Τρίτο.
"Η αναμφίβολος αμφιβολία για την ισχύ των καλών μας έργων", όπως χαρακτηριστικά λέει ο όσιος Ιωάννης, "και η συνεχής έφεση για μάθηση" γύρω από την πνευματική ζωή.
Τέταρτο.
"Προχωρώντας στην πνευματική ηλικία κάθε καλό που κάνομε το θεωρούμε μηδέν ή βδέλυγμα. Κάθε μέρα πού περνά, νοιώθομε πως αυξάνεται το βάρος των αμαρτιών μας, εξαιτίας των κρυφών και ασυναίσθητων αμαρτιών και αμελειών, που σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής. Το δε πλήθος των χαρισμάτων που χορηγεί ο Θεός το βλέπουμε σαν αιτία μεγαλύτερης τιμωρίας, γιατί δε μας αξίζει. Λόγος 26.28.
Πέμπτο.
Εισήλθες στην τροχιά της τελείας ταπείνωσης. "Θα γνωρίσεις ότι απέκτησες μέσα σου την οσία αυτή ουσία, από τον κατακλυσμό του αρρήτου φωτός και τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής".


Β. Πέρασες το πρώτο σκαλοπάτι;
α. Όταν δεν καυχιέσαι για φυσικά χαρίσματα.
Πώς θα καταλάβεις, αν ξεπέρασες τη στοιχειώδη μορφή της ταπείνωσης; Ιδού το σημείο: "Αν ο λογισμός δεν καυχάται πλέον για φυσικά προτερήματα αυτό είναι σημάδι, ότι αρχίζει να έρχεται η υγεία. Καυχάσαι με την διάνοια, ότι είσαι ρήτορας, καλλικέλαδος αηδών, ευφυής, εύρωστος, ωραίος; Μάθε, ότι είσαι ακόμα στο πρώτο σκαλοπάτι της μεγάλης κλίμακας της ταπείνωσης! Έχεις ακόμα ν’ ανεβείς χιλιάδες σκαλοπάτια.
β. Όταν υπακούς.
"Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος μας, "θεωρεί το θέλημα του πεπλανημένο και το αποστρέφεται με βδελυγμία. Υπακούει στους διδασκάλους του, χωρίς να εξετάζει και να περιεργάζεται τη ζωή τους".
Αν δεν υπακούς στον ιερέα σου, επειδή τον θεωρείς αμαρτωλό, πατάς ακόμα τό πρώτο σκαλοπάτι! Επί τη ευκαιρία: Γιατί δεν υπακούς; Από ταπείνωση ή από εγωισμό;
γ. Όταν έχεις αυτομεμψία.
"Η ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκή σκέπη, που σκεπάζει τους οφθαλμούς μας να μη βλέπουμε τα κατορθώματα μας" και έτσι ανάβει μέσα μας το θείο φως, και βλέπομε τα σφάλματα μας. Οπότε συνεχώς καταδικάζομε τον εαυτό μας.


Γράφει το βιβλίο της "Κλίμακος": "Η οσία ταπείνωση δεν καταδικάζει τους άλλους", αλλά καταδικάζει εν διανοία συνεχώς και ειλικρινώς τον εαυτό μας" και μόνο τον εαυτό μας. Κι αυτό σημαίνει στη πράξη:
Φιλονίκησες με κάποιον. Ακούτε και οι δύο σας το ίδιο κήρυγμα- ότι αιτία της φιλονικείας είναι ο εγωισμός. Αν έχεις αυτομεμψία, θα πεις: "φιλονίκησα με τον αδελφό μου, επειδή έχω εγωισμό. Αν δεν έχεις, θα πεις, φιλονίκησε μαζί μου, επειδή έχει εγωισμό. Καλά του τα λέει ο κήρυκας!..".


Αυτομεμψία, όχι ταπεινολογία.
Η αληθινή αυτομεμψία έχει μέσα της την ανόθευτη ταπείνωση. Λες: "είμαι ο χειρότερος αμαρτωλός". Αν το πιστεύεις, ό,τι και να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, δεν εξεγείρεσαι. Σου είπε αυτό που πιστεύεις. Και αν αρχίζει να σε επαινεί, ούτε καν σε συγκινεί ο έπαινος του. Επειδή ακριβώς δεν σε εκφράζει.
Αν όμως δεν πιστεύεις, ότι είσαι ο χειρότερος αμαρτωλός, ό,τι και να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, θυμώνεις. Και αν αρχίσει να σε επαινεί, μέσα σου θα ηδονίζεσαι. Γιατί σε εκφράζουν οι έπαινοι του. Πού είναι λοιπόν η ταπείνωση σου; Ταπεινολογούσες!...
Γράφει ο μεγάλος ιατρός μας, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: "όποιος λέει ότι οσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου (δηλ. της ταπεινώσεως) και συγχρόνως, όταν ακούει επαίνους, συγκινείται κάπως η καρδιά του, ή βλέπει ότι δονείται από τη δύναμη των επαινετικών λόγων η καρδιά του, αυτός, ας μην απατάται, έχει πλανηθεί".
Η καρδιά του, (κατά τον Προφήτη Ησαΐα), έχει στάχτη και αυτός νομίζει πως έχει χρυσάφι.


Γ. Ταπείνωση και έργα.
Είναι γνωστή η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Νήστευε, προσεύχονταν, έκανε ελεημοσύνες. Αντίθετα ο Τελώνης ήταν περιφρονητής του θείου νόμου, "έπινε το αίμα τού φτωχού λαού". Αυτοί οι δύο ήταν τα δύο άκρα της εποχής εκείνης. Και πήγαν στο Ιερό για προσευχή. Και ο Θεός δέχτηκε ως εύοσμο θυμίαμα την προσευχή του Τελώνη! Ο άδικος Τελώνης νίκησε το δίκαιο Φαρισαίο.
Τα καλά έργα έφεραν στο Φαρισαίο υπερηφάνεια "μυίαι θανατούσαι σαπριούσι ελαίου ηδύσματος". Όταν ψοφήσουν οι μύγες στο μυρωμένο λάδι, βρωμίζουν όλο το λάδι. Η υπερηφάνεια αχρήστεψε όλα τα καλά έργα του Φαρισαίου. "Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και όταν απουσιάζει ή ταπείνωση, όλα τα κατορθώματα μας είναι άχρηστα".
Αντίστροφα τα αμαρτωλά έργα έφεραν στον Τελώνη συντριβή, ταπείνωση. Και αυτή η ταπείνωση ήταν τόσο ισχυρό καλλυντικό, ώστε μετέτρεψε σε ευωδία τη δυσωδία των ακαθάρτων έργων του. "Καλλίτερα ένας νέος φτωχός και συνετός από βασιλιά ασύνετο και άφρονα", λέει η Γραφή.
Στην περίπτωση μας ό φτωχός και συνετός νέος είναι ο Τελώνης, ενώ ο ασύνετος βασιλιάς είναι ο Φαρισαίος. Ήτοι, καλλίτερα αρέσει στο Θεό ένας αμαρτωλός με ταπείνωση και συντριβή, παρά ένας ενάρετος με εγωισμό.
Με άλλα λόγια: ό Θεός δε θέλει αμαρτίες με ταπείνωση. Θέλει έργα με ταπείνωση. Θέλει τα έργα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του Τελώνη. "Του Φαρισαίου τας αρετάς σπεύσωμεν μιμείσθαι και ζηλούν την του Τελώνου ταπείνωσιν" Τριώδιον, Κυριακή του Τελώνου, ωδή ε.


Δ. Ταπείνωση: Ο θησαυρός των αγαθών.
α. "Εταπεινώθην και έσωσέν με" Ψαλμ. 114.6.
Ο Μέγας Αντώνιος είδε εν όράματι την οδό που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Την είδε γεμάτη από παγίδες και... συγκλονίστηκε! Γιατί άραγε; Είδε παγίδες εκεί που δεν περίμενε να δει. Εκεί όπου αυτός ο μεγάλος έμπειρος των παγίδων του διαβόλου, ούτε καν τις υποψιαζόταν! Κύριος γνωρίζει, τι είδε!!! Και τρομαγμένος λέει στο Θεό: "αν ο δρόμος αυτός κρύβει τέτοιες παγίδες, ποιος θα τις ξεπεράσει;" Και η απάντηση τού Θεού ήταν "Η ταπείνωση!" (Γεροντικό).
Ο Κύριος "τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει" Ψαλμ. 33. Θα σώσει τον ταπεινό στο πνεύμα, αυτόν που δεν θεωρεί τον εαυτό του σοφό, αλλά φτωχό. Και γι αυτό δεν ακολουθεί τον λογισμό του, όσο καλός και αν του φαίνεται. "Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος Ιωάννης, "και όταν ακόμα όλα τα σκέπτεται και τα πράττει κατά Θεό και τότε ακόμα δεν δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του". Και τη συμβουλή που θα πάρει ευθύς την εφαρμόζει, γιατί είναι φτωχός "τω πνεύματι".
Είπεν ο Αβάς Ησαΐας: "η απλότης του χαρακτήρος και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο αγιάζουν την καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστούν απρόσβλητον από τον διάβολον". Και οδηγείται ολοταχώς προς την βασιλεία του Θεού!
Στενή η οδός πού οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Και η πύλη του παραδείσου είναι και στενή αλλά και χαμηλή. Και για να την περάσεις πρέπει να "ξεφουσκώσεις", από τον εγωισμό και να ταπεινωθείς. "Χωρίς ταπείνωση κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στον ουράνιο νυμφώνα".
β. "Επί τίνα επιβλέψω;"
Ο Θεός φαίνεται να μονολογεί και να λέει: «και επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» Ήσ. 66.2 Ποιόν άνθρωπο πάνω στη γη να συμπαθήσω; Ποιόν άλλον, παρά τον ταπεινό, τον ήσυχο και τον τρέμοντα τους λόγους μου. Πρώτα βάζει τον ταπεινό. «Ιδού λοιπόν, τι ο άνθρωπος δύναται να προσφέρει εις τον Θεόν εις ανάπαυσιν και κατοικίαν. Την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν του. Ούτε οι μεγαλοπρεπείς ναοί, ούτε άλλο τι εις την άψυχον δημιουργίαν, ούτε τα αφιερώματα, τα εις τους ναούς προσφερόμενα, αρέσκουν εις τον Κύριον του ουρανού και της γης όσον η καρδία η ταπεινή και η μετά φόβου επιμελουμένη την τήρησιν των εντολών του. Χριστιανέ! Αυτόν τον Οποίον δεν χωρεί ο κόσμος ολόκληρος, δύναται να χωρέσει η πτωχή σου καρδία. Και να εύρη ο αυτάρκης και πάμπλουτος Θεός ανάπαυσιν εις την γυμνήν καρδίαν σου.» (Τρεμπέλα Υπόμνημα εις τον Ησαία)
Με άλλα λόγια ο Ίδιος ο Θεός μας λέει ότι η συμπάθεια Του είναι ο ταπεινός! Απ’ αυτόν μαγεύεται και σαγηνεύεται. Και γι’ αυτό σ’ αυτόν δίδει τη χάρη Του. "Ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν".
Το έδειξε άλλωστε εμπράκτως με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.
γ. Ταπείνωση: Μητέρα χαρισμάτων.
Εφόσον η ταπείνωση σαγηνεύει τον Θεό, είναι λογικό να εμφανίζεται ο Θεός σε ταπεινές ψυχές. "Απλότητι δε και ταπεινώσει ο Θεός εμφανίζεται και ου κόποις" (Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός). "Η γάρ σωματική γύμνασις προς ολίγον εστίν ωφέλιμος" Α' Τιμ. 4.8.
Πολλοί ασκητές προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο χαρισμάτων, αγάπη, θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα, λιώνουν τη σάρκα τους στην άσκηση. Αδίκως βασανίζονται διότι λησμόνησαν οι ταλαίπωροι, λέει ο όσιος Ιωάννης, ότι κυρίως η ταπείνωση είναι η μητέρα αυτών των χαρισμάτων και όχι ο κόπος.


Ε. Πως αποκτάται.
"Εράσθητι αυτής και δοξάσθητι" Παροιμ. 4.6. Το αγιογραφικό αυτό χωρίο χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, όταν ομιλεί για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Να επιδιώκεις, λέει, την ταπείνωση σα να την έχεις ερωτευθεί.
Για την απόκτηση της απαιτείται και η κατά δύναμη σωματική άσκηση. Προπαντός δε η πολύπλευρη εσωτερική άσκηση. Και να ένας τρόπος:
Έλεγε Γέρων: "Συνήθισε να λες σιγά - σιγά από την καρδιά σου για τους αδελφούς: "Πραγματικά αυτοί είναι ανώτεροι μου στην εκτέλεση των εντολών του Θεού. Και πάλιν: Είναι σπουδαιότεροι μου. Έτσι θα θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο όλων. Και θα κατοικήσει το πνεύμα του Θεού εντός σου. Ο Μ. Βασίλειος λέει κάτι πιο "τολμηρό": "Να μην υπερηφανεύεσαι ποτέ εις βάρος του άλλου ούτε ακόμα και αυτών των υπερβολικά αμαρτωλών!" Να μην επιτρέψεις δηλαδή ποτέ στο λογισμό σου να καυχηθεί, ότι είσαι καλύτερος και από τον χειρότερο εγκληματία! Σου κακοφαίνεται; Άρα έχεις καλή ιδέα για τον εαυτό σου! Ένας λόγος παραπάνω να εφαρμόσεις την σοφή παραίνεση του Μ. Βασιλείου.

Ό Απ. Παύλος το έλεγε και το πίστευε: "Είμαι ό πρώτος αμαρτωλός του κόσμου"(Α' Τιμ. 1.15).


«ΣΧΟΛΗ ΠΟΛΕΜΟΥ»
ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

[panagiotisspy]

Είχαμε κάνει μιά σχετική συζήτηση στο milame.net, σκέφτηκα να την μεταφέρω, αλλά το φόρουμ έχει κάποιο πρόβλημα....

Το βασικό που είχε λεχθεί ήταν,
να έχουμε εκτίμηση και Αγάπη στον εαυτό μας και στο "είναι" μας, ως εικόνας Χριστού και Αγάπης,
ενώ ταυτόχρονα να απαρνούμαστε το "εγώ" μας, το οποίο είναι τελικά και η αιτία αναίρεσης και διαστρέβλωσης και της αυτοεκτίμησης και της ταπείνωσης, αλλά πάνω απ' όλα και της Αγάπης....

[angieholi]

Πολύ ωραίο Στάθη!!!!! Ευχαριστούμε.............

[stathis73]

Εγω Παναγιώτη το ανέβασα το κείμενο για να δουμε τα χαρακηριστικά και πραγματικά γνωρίσματα της Ταπείνωσης, για να μην ζούμε στην πλάνη οτι κάτι κάνουμε.