Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Συντονιστής: Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
ψυχουλα
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2324
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 06, 2008 11:36 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Υπόμνημα της. Ι. Μ. Γλυφάδας προς την Ι. Σύνοδο

Δημοσίευση από ψυχουλα »

Υπόμνημα της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας

προς την Ιερά Σύνοδο

για τις «συναφειακές», «μεταπατερικές»

και άλλες «θεολογικές» αναζητήσεις

σε Συνέδριο της Θεολογικής Ακαδημίας του Βόλου

***

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 2 – 16673 ΒΟΥΛΑ

Τηλ. 2109658849 begin_of_the_skype_highlighting 2109658849 end_of_the_skype_highlighting fax 2109657210 www: imglyfadas.gr E-mail: imgl@otenet.grΑυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε

Ἀρ. Πρωτ. 1037

Ἐν Βούλᾳ τῇ 28ῃ Σεπτεμβρίου 2010

Προς τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Υ Π Ο Μ Ν Η Μ Α

«ΣΥΝΑΦΕΙΑΚΕΣ», «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΕΣ»

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ» ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Στην «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἰερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, στό Βόλο, διοργανώθηκε στίς ἀρχές Ἰουνίου τοῦ τρέχοντος ἔτους, Θεολογικό Συνέδριο μέ θέμα: «ΝΕΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΦΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ».

Tό συνέδριο αὐτό ἦταν μία «ριζοσπαστική θεολογική ἔκπληξη», ὑπό τήν ἀρνητική ἔννοια, γιά τόν ἀκροατή πού δέν εἶχε προετοιμαστεῖ δεόντως, προκειμένου νά ἀκούσει μία διαστρεβλωτική «νεοθεολογική γλώσσα». Καί δέν ἦταν δύσκολο νά ἀκουστεῖ αὐτή ἡ «γλώσσα» ἀπό πολλούς, ἐπειδή οἱ ἐργασίες τοῦ συνεδρίου μεταδίδονταν ἀπό τόν διαδικτυακό τηλεοπτικό σταθμό www. intv.gr., μέ παράλληλη μετά- φραση στά ἀγγλικά καί ἑλληνικά. Θά σημειώσουμε στή συνέχεια, δειγματοληπτικά, μερικά ἀπό τά ἀνορθόξα ἀκούσματα τοῦ συνεδρίου. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νά προτάξουμε τίς παρατηρήσεις μας, σέ δύο καθοριστικούς ὅρους πού ὁδήγησαν ἐκ προοιμίου τή «θεολογική σύναξη» αὐτή σέ «θεολογικό ναυάγιο».

Πρῶτον, ὁ ὅρος «Θεολογία τῆς συνάφειας».

Τό νοηματικό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ ὅρου φαίνεται ἀσαφές καί μή κατανοητό. Ἴσως νά θεωρηθεῑ καί γλωσσικό νεόπλασμα, προκειμένου νά ἐκφραστοῦν κάποιες ἔννοιες πού προκύπτουν ἀπό τήν ἀνάγκη διατυπώσεως νέων κοινωνικῶν δεδομένων. Ἡ ἀλήθεια ὅμως δέν εἶναι αὐτή. Ὁ ὅρος «συναφειακή Θεολογία» εἶναι γνωστός γιά τουλάχιστον σαράντα χρόνια στή διαχριστιανική βιβλιογραφία καί διατυπώνεται στήν ἀγγλική ὡς «Contextual Theology» ἤ ὡς «Cohesive Theology». Ὁ ὅρος ἔγινε εὐρύτερα γνωστός ἀπό τά κείμενα τοῦ «Παγκοσμίου Συνεδρίου γιά τήν Ἱεραποστολή καί τόν Εὐαγγελισμό» πού διοργανώθηκε τό 1972 στήν Μπάγκογκ. Ἡ κυρίαρχος τάση στό ἐν λόγω συνέδριο ἦταν, νά ἀποφύγουν οἱ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες νά ἐμφανιστοῦν, ἐνώπιον τῶν μή χριστιανῶν, ὡς διχασμένοι λόγω τῶν δογματικῶν διαφορῶν τους, ἀλλά νά δείξουν ἑνότητα θέτοντας σέ προτεραιότητα θέματα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί καταπιέσεως τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Αὐτό θά εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἱεραποστολή καί τό κήρυγμα νά στραφοῦν στή διατύπωση τρόπων ἀποκαταστάσεως τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ὄχι στή μετάδοση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Κανείς δέν δύναται νά ἀρνηθεῖ τήν ἀπαίτηση γιά κοινωνική δικαιοσύνη , ὡς καρποῦ ὅμως βιώσεως τῶν Ἀληθειῶν τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως διατυπώθηκαν μέσα ἀπό τά δόγματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ρίζα καί ἡ προοπτική τῆς «Θεολογίας τῆς συνάφειας» ἦταν « ἡ μετατροπή τῆς ἱεραποστολῆς σέ κοινότητα ἐκκλησιῶν σέ ἱεραποστολή» (http:// mission2005.org).

Στήν Ὀρθόδοξη ὅμως θεολογία δέν ἔχουμε «κοινότητα ἐκκλησιῶν» ἀλλά τήν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ προβολή τῆς ἱεραποστολῆς ἀπό μία «κοινότητα ἐκκλησιῶν» ὑποβαθμίζει τήν «Μίαν Ἐκκλησίαν» σέ σύλλογο πού δέν ἀποκαλύπτει τή μοναδική Ἀλήθεια καί ὑποβαθμίζει τήν ἴδια τήν ἱεραποστολή, πού καταλήγει νά ἔχει μόνο κοινωνιολογικές καί ὄχι σωτηριολογικές προοπτικές. Ἡ «συναφειακή θεολογία», ἀπό τήν Μπαγκόγκ μέχρι σήμερα, ἔχει ἐμπλουτίσει τούς «ὁρίζοντές» της.

Διαβάζουμε στό διαδικτυακό χῶρο: http://www.blogtalkradio.com /empowermentsanctuary /blog/2008/04/15/about-holistic-theology-empowerment-sanctuary τά ἀκόλουθα : «Ὁ στόχος τῆς συναφειακῆς θεολογίας εἶναι νά ἐμπλουτίσει τίς πνευματικές, συναισθηματικές, διανοητικές καί σωματικές ἐμπειρίες τῆς ζωῆς μας, μέ τή διερεύνηση ποικίλων διδασκαλιῶν καί ἐννοιῶν πού βρίσκονται στήν πνευματικότητα , στή μεταφυσική , στή κβαντική φυσική, στή θρησκεία, στή συμβουλευτική τῆς ζωῆς, στίς κοσμικές τάσεις καί ἐπιστημονικές ἀντιλήψεις, καί μετά νά τά συνθέσει ὅλα αὐτά μαζί σέ ἕνα ρέον καί δυναμικό συναφειακό σύνολο… Προσφερόμαστε νά σᾶς χορηγήσουμε μία ποικιλία ἀπό ἐργαλεῖα πού ἔχουν σχεδιαστεῖ προκειμένου νά σᾶς βοηθήσουν στήν προσωπική σας ἀνάπτυξη καί πρόοδο… Κι ὅλα αὐτά ἄσχετα ἄν ἀσχολεῖστε μέ ἀγγελική ὑποστήριξη, μέ τόν Παγκόσμιο Νόμο , μέ τις ἀρχές τοῦ Βουδισμοῦ, μέ τή Γνωστική Σκέψη, τό Χριστιανισμό ἤ μέ περισσότερες κοσμικές, ἐπιστημονικές ἤ διανοητικές ἐμπειρίες στήν πνευματικότητα».

Στό σημεῖο αὐτό ἀναφύεται ἕνα καίριο ἐρώτημα: Οἱ διοργανωτές τοῦ συνεδρίου γνώριζαν την προϊστορία τοῦ ὁρισμοῦ τῆς «συναφειακῆς θεολογίας» ἤ ὄχι ; Ἄν μέν δέν γνώριζαν, γιατί τόν χρησιμοποίησαν; Μήπως γιά λόγους ἐντυπωσιασμοῦ ἤ πρωτοποριακοῦ μοντερνισμοῦ; Ἄν ὅμως γνώριζαν, ἴσως εἶναι δυνατόν νά γίνει λόγος γιά μιά προσπάθεια « διαστεβλωτικῆς θεολογίας».

Δεύτερον, ὁ ὅρος « μεταπατερική Θεολογία».

Ό ὅρος αὐτός πέρα ἀπό το καινοφανές εἶναι ἀντιβιβλικός καί ἀνορθόδοξος. Ἀντιβιβλικός, ἐπειδή ἀναιρεῖ το βασικό κύτταρο τῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἔχει τονίσει:

«Ὁ δέ Παράκλητος , τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὅ πέμψει ὁ Πατήρ ἐν τῶ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα, καί ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα, ἅ εἶπον ὑμῖν» (Ἰωάν.14,26).

«Ὅταν δέ ἔλθη ὁ Παράκλητος ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ» (Ἰωάν.15,26).

«Ὅταν δέ ἔλθη ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13).

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ καρπός τῆς λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ Πατέρες γιά τό λόγο αὐτό ἀποκαλοῦνται Θεοφόροι, ἐπειδή εἶναι τά δοχεῖα καί τά ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος . Μέ ἐπίμονη καί ἐπίπονη ἄσκηση καί νηπτικούς ἀγῶνες, ὑπέταξαν τό φρόνημα τῆς σαρκός στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στήν Ὀρθοδοξία δέν δύναται νά ὑπάρχει Θεολογία χωρίς ἄσκηση καί Θεολογία χωρίς Πατέρες. Οἱ Πατέρες μέ τή Θεολογία τους ἐκπληρώνουν τά ἀνωτέρω σημειωθέντα λόγια τοῦ Κυρίου μας. Οἱ Πατέρες δέν λένε τίποτε νεοφανές, δέν γράφουν νέες φιλοσοφικές θεωρίες, ἀλλά ἐπειδή εἶναι πνευματοφόροι καί ζοῦν μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ, ἑρμηνεύουν φωταγωγικῶς τίς ἀλήθειες πού ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε στούς ἀνθρώπους.

Ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγεῖ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας «εἰς πᾶσαν την ἀλήθειαν». Αὐτό σημαίνει πώς δέν δύναται νά ὑπάρξει περίοδος τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας πού δεν ὑπάρχουν Πατέρες. Αὐτό θά σήμαινε πώς σταμάτησε ὁ Παράκλητος νά «συγκροτεῖ» «ὅλως τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» (Δοξαστικό ἑσπερινοῦ ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα τοῦ ἀνυποστάτου τοῦ ὅρου «μεταπατερική Θεολογία». Εἶναι ἀδύνατη ἡ ὕπαρξη περιόδου μετά τούς Πατέρες, ἀφοῦ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία θά αὐξάνεται θεολογικά μέ τη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Δεν ἀρνούμεθα τον ὅρο «νεοπατερική Θεολογία», ἐπειδή πάντοτε θά ἀναδεικνύονται διαχρονικά καί νέοι Πατέρες. Ἀλλά ἀπορρίπτουμε τόν ὅρο «μεταπατερική Θεολογία» , ἐπειδή μᾶς ὁδηγεῖ κατ’ εὐθείαν στόν Προτεσταντισμό. Ἡ Ἐκκλησία χωρίς Πατέρες θά ἦταν ἕνα «ψευδεπίγραφο χριστιανικό προτεσταντικό μόρφωμα», πού δέν θά εἶχε καμμία σχέση μέ τήν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».

Οἱ διοργανωτές τοῦ «Θεολογικοῦ» αὐτοῦ συνεδρίου δέν γνώριζαν τίς θεμελιώδεις καί βασικές αὐτές ἀρχές τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας;

Ἐάν δέν γνώριζαν, πώς τολμοῦν νά ὀργανώνουν «Θεολογικά» συνέδρια κάτω ἀπό τήν αἰγίδα φορέως πού φέρει τη βαρύγδουπη ἐπωνυμία «Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία», ἐνῶ τά προτασσόμενα πάσχουν ἀπό θεολογική ἀνορθοδοξία;

Ἐάν ὅμως γνώριζαν, τότε εἶναι δυνατόν νά ὁμιλοῡμε περί ἠθελημένης διαστρεβλώσεως τῶν βασικῶν δομῶν τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τίς βασικές αὐτές κατευθύνσεις πού εἶχε θέσει τό συνέδριο, καί ἐκφράζονταν ἀπό τό γενικό του τίτλο, ὑπῆρξαν κατά τήν πορεία τῶν συνεδριάσεων, πολλά σημεῖα πού ἀνεφέροντο ἀπό τούς εἰσηγητές καί δημιουργοῦσαν βαθύτατο προβληματισμό, ὅσον ἀφορᾶ τό Ὀρθόδοξο περιεχόμενο τῶν θέσεων αὐτῶν.

Θά ἀναφέρουμε δειγματοληπτικῶς μερικές ἀπό τίς θέσεις αὐτές:

 «Πρέπει νά πάψει ἡ ἀντιπαράθεση μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης» (Marcus Plested, Β’ συνεδρία 4/6/10 καί Διάκ. Pavel Gavrilyuk, Β’συνεδρία 4/6/10).

 «Στή σχολαστική προσέγγιση τῆς Γραφῆς, πού εἶναι προσφιλής στούς φουνταμενταλιστές, θεωροῦν ὄτι κάθε φράση τῆς Γραφῆς εἶναι ἀλάθητη» (Ἰωάννης Φωτόπουλος, Δ’ συνεδρία 4/6/10).

 «Μόνο χάρη στό Γιούγκ μποροῦμε νά καταλάβουμε τή διττή θεωρία τοῦ Σταυροῦ» (Γεώργιος Δημακόπουλος,Ε’συνεδρία 4/6/10).

 «Ἡ συναφειακή μέθοδος μᾶς βοηθᾶ νά συγκρίνουμε Πατέρες μέ μή ὀρθοδόξους» ( Ἀρχιεπίσκοπος Βολοκολάμσσκ Ἰλαρίων Alfeyef, Γ’ συνεδρία 4/6/10).

 «Ἠ ἑστίαση τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ στό νοῦ τῶν Πατέρων ἀποκαλύπτει μία ἀδυναμία στή μεθοδολογία καί τήν ἑρμηνευτική του» ( John Behr, Β’ συνεδρία 4/6/10).

 «Μία ἄποψη πού διεκδικεῖ τή μόνη ἀλήθεια εἶναι ἰμπεριαλιστική» (Γεώργιος Δημακόπουλος,Ε’συνεδρία 4/6/10).

 «Ἡ θεολογία πρέπει νά προσαρμοστεῖ σε φιλελεύθερους τρόπους σκέψεως κι ἔτσι νά ἀποκλίνει ἀπό τήν πατερική παράδοση» (Alexei Nesteruk, Ε’συνεδρία 4/6/10).

 «Ὁ Τρεμπέλας ἀγνοεῖ καί τούς τρεῖς τόμους τῆς Δογματικῆς τοῦ Bart» (Πατήρ Δημήτριος Μπαθρέλλος, Ε’ συνεδρία 4/6/10). Σχόλιο: Εἶναι βέβαια ἀλήθεια πώς στήν Δογματική τοῦ Τρεμπέλα ὑπάρχουν παραλείψεις, ἀλλά ἡ παράλειψη ἤ ἄγνοια τοῦ συστήματος τῆς Προτεσταντικῆς δογματικῆς δέν δύναται νά καταλογισθεῖ ὡς σοβαρή κριτική ἀξιολὀγηση.

 «Ἡ παράδοση δέν μπορεῖ νἀ εἶναι ἐγγυήτρια τῆς ἀλήθειας. Ἀν γίνει δεκτή ἡ ἑρμηνευτκή τοῦ Gadamer θά βοηθήσει τήν Ὀρθοδοξία ή παράδοση νά μην έξεταστεῖ ὡς ὀχυρό ἀληθείας» (Assaad Katan, ΣΤ’ συνεδρία 5/6/10).

 « Πρέπει νά άναζητήσουμε τά σπέρματα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας στους ἴδιους τούς Πατέρες» (Διάκ. Ἰωάννης Μανουσάκης, ΣΤ’συνεδρία 5/6/10).

 «Καιρός νά φύγουν τά στερεότυπα καί οἱ μύθοι ἀπό τή θεολογία» ( Daniel Ayuch, Δ’ συνεδρία 4/6/10).

 «Ἀπό τόν ὄγδοο αἰώνα ἀπουσιάζει ἠ πρωτότυπη θεολογική παραγωγή» ( Daniel Ayuch, Δ’ συνεδρία 4/6/10). Σχόλιο: Ὁ εἰσηγητής φαίνεται ὅτι ἀγνοεῖ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ.

 «Ἐκκλησία εἶναι ὅλοι οἱ ἄλλοι χριστιανοί» ( Πατήρ Ἐμμανουήλ Κλάψης, Ι’ συνεδρία 6/6/10).

 «Νά γίνει ὑπέρβαση τῶν Πατέρων ἀφοῦ αὐτοί συμβιβάστηκαν μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου» ( Παντελεήμων Καλαϊτζίδης, Ι’ συνεδρία 6/6/10).

 «Νά πᾶμε πέρα ἀπό τούς Πατέρες» (Διάκ. Pavel Gavrilyuk, Β’συνεδρία 4/6/10).

 «Οἱ ὀρθόδοξες σχολές πρέπει νά προσκαλέσουν μή ὀρθόδοξους θεολόγους νά διδάξουν» (Διάκ.Pavel Gavrilyuk, Β’συνεδρία 4/6/10).

 «Νά δοῦμε τούς δυτικούς πατέρες ὅπως τό Θωμᾶ τόν Ἀκινάτη ὡς συνεργάτες ἄξιους τῆς προσοχῆς μας» (Διάκ.Pavel Gavrilyuk, Β’συνεδρία 4/6/10).

 «Προσπάθεια νά κινηθοῦμε πρός μία ὀρθόδοξη θεολογία τῶν θρησκειῶν»( Πατήρ Ἐμμανουήλ Κλάψης,Ι’ συνεδρία 6/6/10).

 «Προσέλευση στή θεία μετάληψη τῶν συζύγων χωρίς συζυγική ἐγκράτεια τήν παραμονή τῆς θείας μεταλήψεως» καί «θεία μετάληψη τῶν γυναικῶν κατά τήν περίοδο τῆς ἐμμήνου ρύσεως» (Παντελεήμων Καλαϊτζίδης, συνεδρία Ι’συνεδρία 6/6/10 καί Ἑλένη Κασσελούρη-Χατζηβασιλειάδη, Θ’ συνεδρία 5/6/10). Σχόλιο:Τονίζουμε στό σημεῖο αὐτό ὅτι ἔχει ἀπαντήσει στά θέματα ὁ Ἅγιος Τιμόθεος Ἀλεξανδρείας στίς Κανονικές ἐρωταποκρίσεις του, πού βρίσκονται στο Πηδάλιο καί ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ἀπό τήν Δ’,τήν ΣΤ’ καί τήν Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο.

 «Πρέπει νά γίνει ἐπανερμηνεία τῆς δογματικῆς μας παραδόσεως» (Παντελεήμων Καλαϊτζίδης, Ι’ συνεδρία 6/6/10).

 « Ἡ Θεωρία τῆς ἐξέλίξεως δέν ἀντιβαίνει στο δόγμα τῆς δημιουργίας» (Πατήρ Anrew Louth, Z’ συνεδρία 5/6/10).

 «Οἱ Πατέρες ἔκαναν ὑπέρβαση τῆς ἀρχέγονης χριστιανικῆς θεολογίας… καί ἐμεῖς πρέπει νά κάνουμε ὑπέρβαση τῶν πατέρων» (Παντελεήμων Καλαϊτζίδης, Ι’ συνεδρία 6/6/10).

 «Ὁ κάθε τοκετός ἔχει πόνο, ἀλλά ἀπό αὐτό θά βγεῖ κάτι νέο» (Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος, καταληκτήριος χαιρετισμός τοῦ συνεδρίου, Ι’ συνεδρία 6/6/10).

Σχόλιο: Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά τονιστεῖ πώς τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας ἦταν, πραγματικά, ἀποτελέσματα μιᾶς ἐπίπονης ἀσκητικῆς, νηπτικῆς καί θεολογικῆς διεργασίας, ἀλλά ὅπως κάθε παιδί γεννιέται μόνο μία φορά παρομοίως καί τά δόγματα δέν χρειάζεται νά ξαναγεννηθοῦν ἤ, ὅπως ἀρκετές φορές τονίστηκε στό συνέδριο νά «ἐπαναπροσδιοριστοῦν».

Ὅλα τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ἐπί μέρους ἐπιλογή μερικῶν ἀπό τίς θέσεις τῶν ὁμιλητῶν τοῦ συγκεκριμένου συνεδρίου καί χρήζουν ἐπισταμένων ἐπεξηγήσεων.

Δέν ἀρνούμεθα τόν ἐλεύθερο λόγο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας , ἀλλά δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε ὁ ἐλεύθερος λόγος νά καταλήξει σέ προτεσταντικό λόγο. Οἱ διοργανωτές τοῦ συνεδρίου ἔχουν ὑποχρέωση νά δώσουν ἐπαρκεῖς ἐξηγήσεις, προκειμένου νά ἀποφευχθοῦν περιττές διαμάχες γιά ἀνωφελεῖς «τοκετούς».

Ἡ θεολογία μας χρειάζεται αὔξηση μέσα στή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί αὐτό μπορεῖ νά γίνει διά τῶν Ἁγίων, πού πάντοτε ἀναδεικνύονται στήν Ἐκκλησία.

Ἐν ἀναμονῇ τοποθετήσεως τῆς Ἱεραρχίας ἐπί τοῦ προκληθέντος σκανδαλισμοῦ τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, διατελοῦμεν.

http://www.zoiforos.gr/index.php?option ... 0&Itemid=1
«Όπου έρως θείος ήψατο καρδίας, εκεί φόβος ρημάτων ουκ ίσχυσε».
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

ψυχουλα έγραψε:ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΦΕΙΑΣ
Ωρέ μπας και είναι ΄΄οικονομολόγοι΄΄ του Υπουργ. Οικονομικών, και δεν είναι ΄΄θεολόγοι΄΄;

Την εφαρμογή της ΄΄συνάφειας΄΄ την γνωρίσανε οι φοροτεχνικοί σχετικά πρόσφατα, αλλά εγκαταλείφθηκε με την ΄΄αυτοπεραίωση΄΄, λέτε να θέλουν και αυτοί να αρχίσουν με συνάφεια και στο τέλος να αυτοπεραιωθούν; Στην συνέχεια την αυτοπεραίωση ακολούθησε η περαίωση, δηλαδή περαίωση σκέτο, επι πληρωμή βεβαίως βεβαίως. Λέτε να πλερώσουν και να περαιώσουν;
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από dionysisgr »

Καιρος να κλεινει το συναφειακο και μεταπατερικο "μαγαζακι" του Βολου,
για να μην αλλαξω κανενα αρχικο γραμμα και εκτεθουμε.. γιατι παραβρωμισε η ιστορια..

Καποιοι παιζουν και χαβαλεδιαζουν με τα αγια των αγιων. Καποιος πρεπει να τους τραβηξει το αυτακι.

Ας αποχωρησουν εθελουσια απο την Ορθοδοξια,
και να πανε να κανουν οτι ερευνες και μελετες θελουν, και με οποιον θελουν, ελευθερα και τιμια και ειλικρινα,
διαφορετικα θα κανουν υποχρεωτικα υπακοη στην Εκκλησια,
την οποια υποτιθεται οτι διακονουν πιστως και δογματικως και εν αληθεια.

Οταν εχουν φτασει σεβαστοι γεροντες δεσποτες και οχι μονο,
οπως ο αγιος Γλυφαδας, Σεβ.κ.κ Παυλος,
αλλα και πολλοι αλλοι,
να ωρυονται με τα ρεζιλικια, και τα προδοτιλικια του Βολου,
καταλαβαινετε που εχουν φτασει τα πραγματα.

Πρεπει να τοποθετηθει αμεσα η Εκκλησια, και δεν μπορει ο καθενας, να κανει οτι θελει, στο ονομα, του "διαλογου", και της "ερευνας".

Φτανει. Αρκετα με τα αστεια. Λιγη τσιπα, και λιγη ντροπη και συστολη απεναντι στους Αγιους Πατερες μας, και οσα μας παρεδωσαν.

Η θα μαζευτουν καποιοι, η θα τους μαζεψει η Εκκλησια, και ακομα χειροτερα σε τελικη αναλυση ο ιδιος ο Κυριος και Θεος.

Ετσι; Αμαρτωλοι ειμαστε, αναξιοι, παλι ειμαστε, αλλα ηλιθιοι και κοροϊδα του καθε δουρειου ιππου της Πιστεως των Πατερων μας,
ΔΕΝ θα γινουμε.

Ιδωμεν. Τον λογο εχει η Εκκλησια.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από angieholi »

Από την εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, φύλλο 1860, 31 Δεκεμβρίου 2010

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1860.pdf


Γράφει ο ἱεροδιάκονος π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος


Ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀθαν. Μυτιληναῖος ἀπαντᾶ εἰς τὴν αἵρεσιν τῆς Μεταπατερικῆς Θεολογίας

....«Τὶς τελευταῖες ἑβδομάδες, μὲ ἀφορμὴ τό θέμα τῆς “Κάρτας τοῦ Πολίτη”, μελετήσαμε τὸ 13ο κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καὶ ἐπικεντρωθήκαμε ἰδίως στὸν στίχο 17, ὅπου ὁ θεόπνευστος συγγραφεὺς ἀναφέρει περὶ τοῦ χαράγματος, τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου καὶ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὀνόματός του. Γιὰ τὴν μελέτη μας αὐτὴ χρησιμοποιήσαμε τὶς ὁμιλίες στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ καλλίστου ἑρμηνευτοῦ θεολόγου τοῦ 20οῦ αἰῶ. τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ Ἡγουμένου πατρὸς Ἀθανασίου Μυτιληναίου, οἱ ὁποῖες κυκλοφοροῦν καὶ σὲ ψηφιακὴ μορφὴ (CD) καὶ ὑπάρχουν ἀπομαγνητοφωνημένες, ἄριστη δουλειὰ γιὰ τὴν ὁποία πάσχισαν πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος.

Ἀνάμεσα στὰ πολὺ σημαντικὰ καὶ ἐνδιαφέροντα, ποὺ λέει ὁ μακαριστὸς Γέροντας, ὑπάρχει καὶ μία ἀναφορά του στὰ ὅσα συμβαίνουν στὶς ἔσχατες καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας, ἰδίως μὲ τὶς βλάσφημες καὶ αἱρετικὲς θέσεις τῆς «θεολογικῆς ἀκαδημίας» τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος περὶ μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς καὶ συναφειακῆς θεολογίας, καὶ ἡ ὁποία ἀναφορὰ ἀποτελεῖ, νομίζουμε, ἀπάντηση στὶς καινοφανεῖς καὶ φλήναφες θέσεις τῆς Ἀκαδημίας.

Ἡ ὁμιλία αὕτη ἐξεφωνήθη τὴν Κυριακὴ 21 Νοεμβρίου 1982 στὴν Ἱ. Μ. Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου Στομίου, μὲ τίτλο «Σκιαγράφησις τοῦ προσώπου καὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τέλος τοῦ 13ου κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως».

Στὸ σημεῖο αὐτό, ἂν μᾶς ἐπιτρέπεται, μποροῦμε, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, νὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὸ προφητικὸ-προορατικὸ χάρισμα, ποὺ διέκρινε τὸν μακαριστὸ Γέροντα, ἐφόσον πρὶν ἀπὸ 28 χρόνια (1982) προεῖδε τί θὰ γινόταν στὶς ἡμέρες μας (2010). Παραθέτουμε παρακάτω τό συγκεκριμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Γέροντος, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς ἑξῆς: (Οἱ ὑπογραμμίσεις εἶναι δικές μας).

...« Ὁ Ἀντίχριστος θὰ κηρύξει, ἀγαπητοί, τὴν ἔναρξη τῆς νέας ἐποχῆς εἰς τὴν γῆν, ἡ ὁποία θὰ διαδεχθεῖ τὴν χριστιανικὴ ἐποχή, δημιουργώντας ἴσως μιὰ τρίτη διαθήκη. Ἔχομε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἔχομε τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ θὰ δημιουργήσει μιὰ τρίτη διαθήκη.

Αὐτὸ τὸ κακόδοξο δόγμα περὶ τρίτης διαθήκης εἶναι παλαιὸ καὶ τὸ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως, μὴ σᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτό. Δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ αὐτό, ποὺ ἤδη ζοῦμε. Ἀκοῦστε περὶ τίνος πρόκειται.

Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ τρίτη διαθήκη; Εἶναι ἡ καλλιεργούμενη κατὰ κόρον στὶς ἡμέρες μας ἀντίληψη περὶ ἀπηρχαιώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ ὑποστηρίζουν κοσμικοὶ κύκλοι, κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ οἰκουμενιστικοὶ κύκλοι. Ὅταν σᾶς λέγουν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς πάλιωσε, ἐχρεωκόπησε· ὅτι πλέον δὲν ἔχει σὲ τίποτα νὰ μᾶς προσφέρει καὶ νὰ μᾶς μιλήσει· ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔχει πλέον ἰσχύ· εἶναι ἀπηρχαιωμένος· μιὰ καινούρια κατάσταση πρέπει νὰ δημιουργήσουμε· αὐτὸ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ τρίτη διαθήκη.
Υπάρχει, λοιπόν, αὐτὴ ἡ κατάστασις.

Ἐξ ἄλλου τί εἶναι αὐτό, πού λέει ὁ Δανιὴλ ὁ Προφήτης; «Καὶ ὑπονοήσει ἀλλοιῶσαι χρόνοις καὶ νόμον». «Ἀλλοιῶσαι νόμον». Νὰ ἀλλοιώσει τὸν νόμον. Εἶναι ἡ τρίτη διαθήκη. Οἱ Πατέρες καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας θὰ θεωροῦνται ξεπερασμένοι.

Σᾶς εἶπα, μὲ μελαγχολικὸ τρόπο, μήπως ὁ Ἀντίχριστος κάθεται καὶ σὲ χριστιανικοὺς λαούς; Τὸ ἀναφέρει, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος αὐτό. Ἀλλά, μὲ ποιὰ ἔννοια; Ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι θὰ καθίσει τότε ὁ Ἀντίχριστος. Ἀφοῦ λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος «μὴ γένοιτο» τέτοιο πράγμα. Ὄχι. Ἀλλά, μὲ τὴν ἔννοια τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ὅταν ὑπάρχουν οἰκουμενισταὶ κληρικοὶ ἢ μασσῶνοι ἢ μασσωνίζοντες ἢ αἱρετικοί, ὀρθόδοξοι ποὺ εἶναι κρυμμένοι, δὲν φαίνονται, μὰ εἶναι, εἴτε Πατριάρχαι εἶναι αὐτοί, εἴτε Ἐπίσκοποι εἶναι – δὲν ξέρω τί εἶναι– εἴτε Ἀρχιμανδρῖται,πρεσβύτεροι –δὲν ξέρω τί εἶναι· διάφοροι· ὅ,τι εἶναι –καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ λέγουν πράγματα αἱρετικά, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι “οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶναι ξεπερασμένοι”. “Τὸ Πηδάλιο δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία καὶ ἀξία”. “Οἱ νηστεῖες νὰ καταργηθοῦν”. “Ἡ ἐγκράτεια θεωρεῖται παρωχημένο πράγμα”. “Σήμερα ζοῦμε σὲ μία νέα ἐποχή· πρέπει τοὺς νέους νὰ τοὺς δοῦμε μὲ ἄλλο μάτι· μποροῦν νὰ ζοῦν τὴν γενετήσια ζωὴ” κ.λπ. κ.λπ..

Πέστε μου, μήπως καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθονται ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου; Κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἐποχὴ ἔχει τοὺς Ἁγίους του;
Γιατί λέτε; Γιὰ νὰ δίδει τὴν ἀπάντηση εἰς τοὺς πιστοὺς ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι ξεπερασμένοι. Σὲ κάθε αἰῶνα θὰ δώσει πολλοὺς Ἁγίους.


Στὸν 20ὸν αἰῶνα ἔδωσε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Πολὺ ὀρθὰ καὶ χαρακτηριστικὰ χαρακτηρίσθηκε ὁ Ἅγιος τοῦ αἰώνα μας. Προσέξτε! Εἶναι τυχαῖο αὐτὴ ἡ ταλαίπωρη Μαγδαληνὴ ἡ ἡγουμένη, πού ὑβρίζει τὸν Ἅγιο Νεκτάριο; Εἶναι τυχαῖο αὐτό; Δὲν εἶναι τυχαῖο.

Εἶναι αὐτὴ ἡ ἀντίδραση τοῦ σατανᾶ –δαιμονοκρατούμενη γυναίκα εἶναι. Τὸ λέγω ἐλεύθερα, γιατί τὴν ἔχει καταδικάσει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ τὴν ἔχει ἀφορίσει –διότι δὲν θὰ
ἀνέχεται ὁ Ἀντίχριστος νὰ ὑπάρχει Ἅγιος. Ἐπειδὴ θὰ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναι ἀπηρχαιωμένο πράγμα. Εἶναι ἀπηρχαιωμένο, γιατί ἀπηρχαιωμένο εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο.
Δὲν μπορεῖ τὸ Εὐαγγέλιο νὰ κάνει Ἁγίους. Ἀλλά, ὁ Θεὸς θὰ δίνει Ἁγίους σὲ κάθε ἐποχή, γιὰ νὰ δίδει τὴν ἀπάντηση ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἀπηρχαιωμένο”.

“Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω”.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Άβαταρ μέλους
ψυχουλα
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2324
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 06, 2008 11:36 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από ψυχουλα »

Μια «Πατερική» απάντηση στους επικριτές της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών
Ημ. Δημοσίευσης: Dec 19, 2010

του Ελευθερίου Αγαπίου, Θεολόγου

Τον τελευταίο καιρό από μία μικρή μερίδα πιστών προερχομένων από διάφορες βαθμίδες διακονίας του λαού του Θεού (δηλ. κληρικών όλων των βαθμίδων, λαϊκών κ.λ.π.) ακούγονται στον εκκλησιαστικό χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας κάποιες φωνές, που κρίνουν αρνητικά το έργο της Θεολογικής Ακαδημίας της ιεράς μητροπόλεως Δημητριάδος. Οι φωνές είναι λίγες, αλλά οι φωνασκούντες έχουν κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε η φωνή τους να είναι εκκωφαντική μέσα από κάθε μέσο συγχρόνου τεχνολογικής επικοινωνίας. Μέσα από αυτήν την κριτική βάλλονται προσωπικά ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης π. Ιγνάτιος, ο διευθυντής της Ακαδημίας κ. Παντελής Καλαϊτζίδης (Δρ. Θεολογίας) και κάποιοι άλλοι συνεργάτες της Ακαδημίας η κατά καιρούς ομιλητές σε συνέδρια, διαλέξεις και άλλες δραστηριότητες της Ακαδημίας.

Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση κάποιων σκέψεων και προβληματισμών όχι μόνο δικών μου αλλά και πολλών φίλων, θα ήθελα να πω ότι συνήθως δεν παρεμβαίνω σε δημόσιες συζητήσεις αυτού του τύπου, αλλά είναι τέτοια η διαστρέβλωση της αλήθειας εκ μέρους των επικριτών της Ακαδημίας και της ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και από την άλλη μεριά τόσο σημαντικό το έργο που προσφέρει η Ακαδημία και η Μητρόπολη που θέλω να εκφράσω και την λύπη μου γι αὐτὴ την πολεμική εναντίων αφοσιωμένων και ακαμάτων εργατών του Ευαγγελίου και διακόνων του λαού του Θεού όπως είναι ο χαρισματικής προσωπικότητας μητροπολίτης Ιγνάτιος, ο δόκιμος και πολυτάλαντος θεολόγος Παντελής Καλαϊτζίδης και οι συνεργάτες τους.

Ένα απλό δείγμα του έργου του Μητροπολίτη Ιγνατίου και των συνεργατών του είναι αυτή η ατμόσφαιρα που επικρατεί στις εγκαταστάσεις της Μητροπόλεως και της Ακαδημίας. Ας πάει ο οποιοσδήποτε για λίγα λεπτά να περπατήσει στους διαδρόμους των γραφείων της ιεράς μητροπόλεως και στους χώρους της ακαδημίας.

Είναι πολύ σημαντικό. Η Εκκλησία δεν έχει γραφεία. Δεν είναι ούτε επιχείρηση ούτε δημόσια υπηρεσία. Εδώ, λοιπόν, δεν μυρίζει η δυσοσμία της πνευματικής μούχλας μιας απρόσωπης δημόσιας υπηρεσίας η η μελαγχολία στρατιωτικού διοικητηρίου αλλά και ούτε η καμουφλαρισμένη κερδοσκοπική επιχειρηματικότητα. Το τηλέφωνο δεν κτυπάει για να ζητηθεί επισκοπική παράσταση σε γάμο η σε κηδεία και ο ρόλος του πρωτοσυγκέλλου δεν είναι να ενημερώνει την πελατεία για το κόστος μιας τέτοιας παραστάσεως - πράγμα που έχω προσωπικά βιώσει σε γραφεία Μητροπόλεως του Αττικού λεκανοπεδίου! Θα πρέπει να είναι αναίσθητος κανείς για να μην διαπιστώσει την ζεστασιά της φιλίας, την ειρήνη της εμπιστοσύνης, την ασφάλεια του διαπροσωπικού αλληλοσεβασμού, τον ρυθμό της δημιουργικότητας και κυρίως την αύρα ελευθερίας, που από τον Μητροπολίτη μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο συνθέτουν τον τρόπο της ζωής και της κοινωνίας σε αυτό το χώρο της ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και της Ακαδημίας. Τολμάμε να προσθέσουμε ότι εδώ και το γραφείο ακόμη λειτουργεί ως ιερό θυσιαστήριο και η καθημερινή δραστηριότητα είναι συνέχεια της Λειτουργίας. (Αλλού δυστυχώς ισχύει το αντίθετο: ακόμη και ο ναός λειτουργεί ως γραφείο!)

Αλλά ας είναι. Στόχος αυτού του μικρού πονήματος είναι να ακουστεί μια ακόμη φωνή στον διάλογο που - μάλλον άθελά τους - άνοιξαν οι επικριτές της Μητροπόλεως και της Ακαδημίας, και όχι να συγγραφεί το δίκαιο εγκώμιο αυτών.

Η Μέθοδος και ο Τρόπος της Κριτικής:

1. Η πρώτη μας αναφορά στα επικριτικά κείμενα έχει να κάνει με την μέθοδο και τον τρόπο αυτής της κριτικής.

Η κριτική ελάχιστες φορές κινείται στο χώρο ενός νηφάλιου θεολογικού διαλόγου, την στιγμή μάλιστα που ο διάλογος αυτός θα έπρεπε να είναι όχι απλώς ακαδημαϊκά νηφάλιος αλλά αδελφικός η έστω συναδελφικός. Κατά κανόνα, δυστυχώς, θυμίζει αντιπαράθεση ποδοσφαιρικού τύπου, δηλ. επίθεση φιλάθλων ποδοσφαιρικής ομάδος εναντίον φιλάθλων αντιπάλου ομάδος. Όλοι μας νομίζω έχουμε τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις του χουλιγκανισμού! Ένας νοερός χουλιγκανισμός - εν ονόματι της Ορθοδοξίας παρακαλώ - επικρατεί στο διαδύκτιο και στα θρησκευτικά έντυπα κατά της Μητροπόλεως Δημητριάδος και της Ακαδημίας! Εδώ βέβαια οι ύβρεις περιέχουν «εκκλησιαστική» ορολογία: αιρετικοί, πατρομάχοι, πλανεμένοι κ.λ.π. Δεν έχει σημασία αν οι λέξεις αυτές δεν έχουν τα ίδια φωνήεντα και τα ίδια σύμφωνα που έχουν οι λέξεις που ακούγονται στο γήπεδο η στο πεζοδρόμιο. Σημασία έχει ότι η χρήση των «εκκλησιαστικών» αυτών όρων γίνεται υβριστικά, και η πρόθεση και το τελικό νόημα αυτών των όρων είναι ταυτόσημο με εκείνο του πεζοδρομίου η του γηπέδου!!!

2. Άλλοτε η κριτική - αν είναι δυνατόν να είναι κριτική αυτό - αλλάζει ύφος. Ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος στον περί της εν διαλέξεσιν ευταξίας λόγο (ΒΕΠΕΣ 60,σ.21) συνιστά «τι σοι δεινόν, εάν μη πάσι τοις λόγοις ενδυναστεύσης και την προεδρίαν έχης επί παντός προβλήματος η ζητήματος, αλλ ἕτεροί σου φανώσιν σοφώτεροι; … Τω Θεώ χάρις ότι και τα εξαίρετα δίδωσι και δια των κοινών σωζειν επίσταται!» Ποιό είναι όμως το ύφος της κριτικής; Στον αντίποδα της περί μη δυναστεύσεως των άλλων συστάσεως του αγίου Γρηγορίου. Πολλοί από τους αναγνώστες θα θυμούνται ασφαλώς τα «αποφασιζομεν και διατάσσομεν». Από τους «ορθοδόξους» υβριστές της ιεράς Μητροπόλεως και της Ακαδημίας χρησιμοποιείται το ίδιο στυλ. Οι άγιοι Πατέρες χρησιμοπούνται σαν οι θεωρητικοί του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Κάθε αποκλίνουσα διδασκαλία πρέπει να παταχθεί! Οι επικριτές της Μητροπόλεως και της Ακαδημίας έχουν ήδη αποφανθεί περί του αιρετικού χαρακτήρος της Μητροπόλεως και της Ακαδημίας και απαιτούν άμεση αλλαγή φρονημάτων, συμμόρφωση προς την γραμμή του κόμματος, που είναι η νομιζόμενη ως απόλυτα ορθή δική τους διδασκαλία. Ειδάλλως επικρέμμαται η δαμόκλειος σπάθη της διαπόμπευσης, της καταδίκης εκ μέρους της Συνόδου, των καθαιρέσεων και αφορισμών. Και ο πιο άκαρδος ιεροεξεταστής θα ζήλευε την κάθετη αποφασιστικότητα, την αδιάλακτη στάση, την επιθετικότητα και την αναλγησία της συμπεριφοράς κάποιων από αυτούς που αυτοκλήτως υπερασπίζονται την κατ αὐτοὺς ορθοδοξία στο διαδίκτυο και στον τύπο!

3. Εδώ, επίσης, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που οι επικριτές της Μητροπόλεως και της Ακαδημίας επικαλούνται ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ την προσφυγή στην Ιερά Σύνοδο. Σαν να είναι η Σύνοδος ο μπαμπούλας της Ορθοδοξίας που θα αναγκάσει το κακό παιδί να συμμορφωθεί! Άλλοτε πάλι επικαλούνται την Σύνοδο σαν να πρόκειται περί Ιδεολογικής Αστυνομίας που θα δώσει την γραμμή στο κόμμα! Σαν να επικρατεί στην Εκκλησία κάποιο ολοκληρωτικό καθεστώς. Είναι άραγε αυτός ο ρόλος της Συνόδου; Τουλάχιστον θεωρητικά η Δογματική Θεολογία και το Κανονικό Δίκαιο μας λένε ότι ο ρόλος της Συνόδου είναι να διασφαλίζει την ενότητα και κοινωνία αγάπης των κατά τόπους Ευχαριστιακών κοινοτήτων δια της αδελφικής αγάπης και επικοινωνίας των προεστώτων αυτών, δηλ. των επισκόπων!!! Έργο της Συνόδου λοιπόν, είναι η ενότητα δια της αγάπης, όχι η αστυνόμευση. Επίσης έργο της Συνόδου είναι η διαποίμανση και η πατρική φροντίδα, η συμπερίληψη όλων στην αγκαλιά της Εκκλησίας, ακόμη και των «άλλων», των «διαφορετικών»: «καυχήσωμαι περί της εξουσίας ημών, ης έδωκεν ο Κυριος ημίν εις οικοδομήν και ουκ εις καθαίρεσιν υμών…»! (Β Κορ. 10:8) Η διαποίμανσις επιτελείται πάντα με καλωσύνη και αγάπη: «Πρεσβυτέρω μη επιπλήξης, αλλά παρακάλει ως πατέρα, νεωτέρους ως αδελφούς, πρεσβυτέρας ως μητέρας, νεωτέρας ως αδελφάς …» (Α Τιμ. 5:1-2)

4. Μία άλλη επίσης ενδιαφέρουσα μέθοδος είναι η δημαγωγία και μάλιστα από άμβωνος κατά τη Θεία Λειτουργία, η σε άλλες περιπτώσεις κατά την διάρκεια της συνευωχίας των πιστών στον καφέ μετά την θεία Λειτουργία. Το πόσο ένα τέτοιου είδους κήρυγμα αλλάζει το κλίμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, το πόσο προδίδει και λερώνει – δαιμονοποιεί τελικά; - τα όσα μόλις πριν λίγο έλαβαν χώρα στον ιερό ναό, ας το δουν οι ίδιοι οι κληρικοί η οι θεολόγοι που δρουν κατ αὐτὸν τον τρόπο… Ας θυμηθούμε τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου από την ομιλία του εις την προδοσίαν του Ιούδα 2,6 «Ει και μετέχεις της θυσίας, ανωφελής σοι η μετάληψις γέγονεν άνευ του κατορθώματος της ειρήνης!» (PG49, 390-391) Δεν θα πούμε περισσότερα! Ας εξετάσουν οι ίδιοι τη συνείδησή τους, τις προθέσεις τους και τον συνεπαγόμενο αυτής της τακτικής σκανδαλισμό των πιστών!

5. Είναι επίσης ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι κληρικοί, (πνευματικοί και γεροντάδες), αναθέτουν στα πνευματικά τους παιδιά να παρακολουθήσουν στο ραδιόφωνο η στο ίντερνετ διαλέξεις και συνέδρια όχι για να κρατήσουν από τα πολλά που θα ακούσουν ότι είναι ωφέλιμο και εποικοδομητικό (σαν μέλισσες θα έλεγε ο Μ. Βασίλειος), αλλά για να περισυλλέξουν σαν μυίγες (όπως έλεγε ο π. Παΐσιος) ακαθαρσίες, ότι όζει, η να συρθούν ως σκώληκες στη λάσπη ώστε για να κατασκευαστεί ο λίβελλος της κατακρίσεως … η μάλλον το οπλοστάσιο της αδελφοκτονίας. Πόσο πνευματικά εποικοδομητικό είναι αυτό και πόση ευθύνη φέρουν αυτοί οι πνευματικοί που εκπαιδεύουν τα πνευματικοπαίδια τους στην κατάκριση; Ας το σκεφτούν οι ίδιοι! Επίσης αν η πνευματική καθοδήγηση κάποιων εξομολόγων ασκείται με τέτοιο καταλυτικό τρόπο ώστε να λειτουργεί ως ψυχικός βιασμός που κάνει τα πνευματικοπαίδια ελαφρά τη συνειδήσει – «επειδή το είπε ο γέροντας»! - να επιδίδονται σε τέτοιες αρρωστημένες δραστηριότητες, δεν είναι αυτό ένα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να απασχολήσει την Εκκλησία; Μήπως τελικά ο γκουρουϊσμός κάποιων πνευματικών και όχι η νεοπατερική θεολογία είναι το θέμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί η Σύνοδος;

6. Το τελευταίο και πιο λυπηρό από όλα αυτά είναι η υποκρισία των επικριτών, όταν οι λίβελλοι της καταδίκης καίτής δημόσιας λασπολογίας κλείνουν με αδελφικές προσφωνήσεις αγάπης και προφάσεις αδελφικού εποικοδομητικού ενδιαφέροντος που δήθεν οδήγησε τους συντάκτες των λιβέλλων σε μία τέτοια ενέργεια. Μήπως επικρατεί κάποια σύγχυση εννοιών η εμπειριών; … «Αν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς;» λέει η παροιμία!

Το Περιεχόμενο της αρνητικής κριτικής:

Το δεύτερο μέρος των σκέψεών μας έχει να κάνει με το περιεχόμενο της αρνητικής κριτικής κατά της Μητροπόλεως και της Ακαδημίας.

1. Θα περιοριστούμε δειγματοληπτικά σε κάποια σημεία της κριτικής. Από την μονόπλευρη αυτή κριτική βάλλεται κατ ἀρχὴν η στάση της Ακαδημίας (την οποία καλώς ενθαρύνει η Μητρόπολη) να προωθεί τον ελεύθερο θεολογικό προβληματισμό. Θεωρείται η στάση αυτή ως επικίνδυνη, ως a priori αμφισβήτηση των αγίων Πατέρων και ένας τέτοιος θεολογικός λόγος ως καταδικασμένος να καταλήξει «προτεσταντικός»! Πρώτον μεν, ποιός μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα ενός ελευθέρου διαλόγου; Ποιός είναι ο προφήτης; Εν πάσει περιπτώσει εδώ θα συνιστούσαμε στους φίλους μας να εντρυφήσουν λίγο στους αγίους Πατέρες, σύμφωνα με τους οποίους η ελευθερία είναι στη φύση του λόγου: «παν λογικόν αυτεξούσιον», (Κύριλλος Αλεξανδρείας, PG 77,1152D), ο δε ελεύθερος λόγος και ο διάλογος όχι μόνο δεν οδηγεί στην πλάνη αλλά είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να φτάσουμε στην αλήθεια: «τούς εκζητούντας εν πνεύματι την των ψυχών σωτηρίαν, και εξερευνώντας τούς ταύτης πνευματικούς της σωτηρίας λόγους τε και τρόπους, οδηγεί προς κατανόησιν το Πνεύμα το άγιον, ουκ εών ακίνητον αυτοίς μένειν, και ανενέργητον την δι ἧς τα θεία εκζητείν πεφύκασι δύναμιν»! (Μαξίμου, Περί θεολογίας εκατοντάς 6η, κα ) Θα τους συνιστούσαμε επίσης να διαβάσουν π.χ. τους θεολογικούς λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, για να δουν εκεί πόσο ελεύθερα και τολμηρά σκέπτεται ο άγιος, πόσα θεμελιώδη ερωτήματα θέτει και πόσο τολμά να αναθεωρήσει τα πάντα για να φτάσει αβίαστα στα θεολογικά εκείνα συμπεράσματα τα οποία αποτέλεσαν τελικά τα θεμέλια της Ορθόδοξης Τριαδολογίας.

Η αλήθεια δεν είναι στην τσέπη κανενός, ούτε καν των αγίων. Είναι πάντα το ζητούμενο! Ας θυμηθούμε του αποστόλου Παύλου το «ει δε τις δοκεί ειδέναι τι, ουδέπω ουδέν έγνωκε καθώς δει γνώναι»! (Α Κορ.8:2) Η κοινωνία με την Αλήθεια επιτελείται πάντα ως άθλος και ως κατόρθωμα: «ουδέ το Πνεύμα το άγιον εν τοις αγίοις ενεργεί τας γνώσεις των μυστηρίων χωρίς της κατά φύσιν ζητούσης τε και ερευνώσης την γνώσιν δυνάμεως»! (Μαξίμου, Περί θεολογίας εκατοντάς 6η, ιστ )

2. Στα ίδια πλαίσια επικρίνεται η χρήση του όρου «συναφειακή θεολογία». Κατά πρώτον επικρίνεται λόγω του τρόπου με τον οποίον έχει αυτός ο όρος χρησιμοποιηθεί από ετεροδόξους. Ομολογώ ότι το να μην χρησιμοποιήσω ένα θεολογικό όρο επειδή αυτός έχει χρησιμοποιηθεί από ετεροδόξους μου θυμίζει την σύσταση κάποιου αφελούς αδελφού ο οποίος μου συνιστούσε να μην διαβάζω το Ευαγγέλιο διότι «αυτό το κάνουν οι Ευαγγελικοί»!!!

Πέραν τούτου όμως θα μπορούσε επί της ουσίας να αμφισβητηθεί η Ορθοδοξότητα του όρου «συναφειακή θεολογία»; Προσωπικά πιστεύω ότι όχι μόνο δεν είναι αδόκιμος όρος αλλά μάλιστα είναι όρος συμφυής με τον όρο «θεολογία»! Η θεολογία δεν μπορεί παρά να είναι συναφειακή! Και ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο θα αναφερθούμε και πάλι σε κάποιο κείμενο αγίου πατρός της Εκκλησίας όπου φαίνεται ξεκάθαρα ο εγγενώς συναφειακός χαρακτήρας της θεολογίας. Μας λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στον πρόλογο του Μεγάλου Κατηχητικού λόγου του: «Ου μην ο αυτός της διδασκαλίας τρόπος επί πάντων αρμόσει των προσιόντων τω λόγω, αλλά κατά τας των θρησκειών διαφοράς μεθαρμόζειν προσήκει και την κατήχησιν, προς τον αυτόν μεν ορώντας του λόγου σκοπόν, ουχ ομοιοτρόπως δε ταις κατασκευαίς εφ ἑκάστου κεχρημένους. Άλλαις γαρ υπολήψεσιν ο ιουδαΐζων προείληπται και ετέραις ο τω ελληνισμώ συζών κ.λ.π.» (ΒΕΠΕΣ 68,378)

Τα πάντα στην θεολογία είναι μία συνάφεια: η Τριαδολογία, η Χριστολογία, η κτισιολογία, η Σωτηριολογία κ.λ.π. Ας μελετήσει κανείς την § 191 του Γ κατὰ Ευνομίου λόγου του αγίου Γρηγορίου Νύσσης (ΒΕΠΕΣ 68 σ.17) για να δει εκεί πως ο όρος «συνάφεια» διέπει την Τριαδολογία. Εν πάσει περιπτώσει θα μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε πλείστα άλλα χωρία όπου επιβεβαιώνεται ο «συναφειακός» χαρακτήρας της θεολογίας εκ μέρους των Πατέρων της Εκκλησίας!

3. Θεωρούνται επίσης ως αδόκιμοι οι όροι νέο-πατερική και μετα-πατερική θεολογία. Θεωρείται επίσης αδόκιμος ο χαρακτηρισμός της θεολογίας των Πατέρων ως μετα-βιβλικής. Ο κάθε ομιλητής βέβαια έχει την ευθύνη των λεγομένων του και οι απόψεις του καθενός έχουν μία ποικιλία αποχρώσεων. Ο σχολιασμός λοιπόν και η χάριν της αληθείας άσκηση κριτικής και τον άνοιγμα διαλόγου με τα λεχθέντα και τα γραφόμενα του κάθε συνέδρου είναι ένα ογκώδες έργο που αναμφισβήτητα ξεπερνάει τα όρια του παρόντος κειμένου. Μία γενική προσέγγιση και εκτίμηση των όρων μετα-βιβλική, νέο-πατερική και μετα-πατερική θεολογία νομίζω είναι εφικτή!

Οφείλω εκ προοιμίου να ομολογήσω ότι για όσους τουλάχιστον έχουν μελετήσει θεολογία, το δόκιμον των τεχνικών αυτών όρων είναι σαφές, και μάλστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε η ύψωση σημαίας κατά των όρων αυτών να ενδέχεται να εξυπηρετεί άλλους λόγους και όχι καθαρά θεολογικούς! Το γεγονός ότι η Πατερική θεολογία χρησιμοποιεί ορολογία μη Βιβλική (όπως π.χ. το ομοούσιον) δεν την καθιστά σαφώς μετά-βιβλική; Μα το πρόθημα μετά- και νέο- στους όρους βιβλικός, πατερικός κ.λ.π. δεν έχει κατ ἀνάγκην αντιθετικό χαρακτήρα. Η έννοια του μεταγενεστέρου δεν ακυρώνει το προγενέστερο, μάλλον το προϋποθέτει και μάλιστα το συνεχίζει και το προεκτείνει! Είναι θέμα κοινής λογικής!

Αλλά η υστεροβουλία των θέσεων αυτών αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι επικριτές του όρου «μεταπατερική» ενώ την καταπολεμούν, με άλλα λεγόμενά τους επιβεβαιώνουν την ανάγκη μιας νεοπατερικής θεολογίας. Δηλαδή, φάσκουν και αντιφάσκουν. Σχολιάζοντας π.χ. η Μητρόπολη Γλυφάδας τα λεγόμενα του Daniel Ayuch (Δ’ συνεδρία 4/6/2010) που φέρεται να είπε ότι «από τον όγδοο αιώνα απουσιάζει η πρωτότυπη θεολογική παραγωγή», λέει η Γλυφάδας ότι «ο εισηγητής φαίνεται ότι αγνοεί τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά…» Μα αν ο Παλαμάς είναι μια νέα θεολογική παραγωγή της εποχής του, τότε γιατί μας ενοχλεί μία νέα θεολογική παραγωγή στον 21ο αιώνα;

Θα μπορούσε, βέβαια, να πει κανείς ότι ο Παλαμάς, αν και πολύ μεταγενέστερος των αρχαιοτέρων Πατέρων, τους ακολουθεί πιστά! Θα καλούσαμε τους φίλους μας να μελετήσουν προσεκτικά και να συγκρίνουν τα κείμενα και να διαπιστώσουν πόσο ο Παλαμάς, ενώ ακολουθεί τους Πατέρες και βασίζεται σε αυτούς, συγχρόνως πρωτοτυπεί για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής του. Προσέξτε πόσο διαφέρει η χρήση του όρου «ενέργεια» στον Μ. Βασίλειο στον Μάξιμο και στον Παλαμά: στον Μ. Βασίλειο είναι περισσότερο τα έργα του Θεού εντός της ιστορίας, στον Μάξιμο μοιάζει να είναι μία έσωτερική κίνηση της θείας φύσεως η συγκεκριμένες πράξεις των προσώπων, ενώ στον Παλαμά πρόκειται σαφώς περί μιας προς τα έξω ακτινοβολίας της θείας ουσίας!

Ένα ακόμη παράδειγμα: συγκρίνατε την περί Λόγου θεολογία του αγίου Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος και την περί Λόγου θεολογία του Μ. Αθανασίου. Εδώ έχουμε σαφή υπέρβαση της θεολογίας του Ιουστίνου από τον Αθανάσιο. Αν ο Αθανάσιος είχε μείνει πιστός στον Ιουστίνο θα ήταν υποστηρικτής ενός μετρίου Αρειανισμού, αν και ο Ιουστίνος στην συνάφεια της εποχής του ήταν ορθόδοξος. Εντούτοις ο Αθανάσιος, ξεπερνώντας τον Ιουστίνο τολμά και κάνει ΜΕΤΑ-πατερική θεολογία για τα δεδομένα της εποχής του, και έτσι ορθοδοξεί!!! Όντως, λοιπόν, «πρέπει να άναζητήσουμε τα σπέρματα της μεταπατερικής θεολογίας στους ίδιους τους Πατέρες» (Διακ. Ιωάννης Μανουσάκης, ΣΤ’συνεδρια 5/6/2010).

4. Στα επιχειρήματα κατά του έργου και του θεολογικού προβληματισμού της Ακαδημίας και της νέο-πατερικής θεολογίας προβάλεται επίσης η άποψη ότι οι θεολόγοι Πατέρες της Εκκλησίας ασκούνταν, ένηφαν, ήταν άγιοι, και έτσι εξασφάλιζαν την θεία φώτιση και θεολογούσαν ορθώς!

Περί του πως ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και μας οδηγεί στην αλήθεια το αναφέραμε προηγουμένως μέσα από την σωτηριολογική θεολογία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Εδώ όμως θα είχαμε να προσθέσουμε δύο ακομη σκέψεις.

Πρώτον ποιός μας λέει ότι οι σύγχρονοι θεολόγοι δεν ασκούνται και δεν προσεύχονται και δεν νήφουν. Ποιός το κρίνει αυτό; Εκτός εάν πρέπει να επιστρέψουμε στην Προτεσταντική κίνηση του 16ου και 17ου αιώνα και να δημιουργήσουμε ένα είδος στρατού σωτηρίας και να στέλνουμε ειδικούς κληρικούς επιφορτισμένους με αυτό το έργο να παρακολουθούν μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών τη προσωπική ζωή των πιστών και να την αξιολογούν!!!

Επιπλέον, το επιχείρημα αυτό υποκρύπτει την πεποίθηση ότι η αγιότητα ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν! Ακούγεται σαν να αποκλείεται να υπάρχουν σήμερα άγιοι! Πως οι ίδιοι άνθρωποι από την μία υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και σήμερα άγιοι που η ύπαρξή τους αποδεικνύει την εγκυρότητα και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, και από την άλλη όμως λένε ότι οι σύγχρονοι θεολόγοι δεν μπορούν να παράγουν αυθεντική θεολογία διότι δεν υπάρχουν σήμερα άγιοι, φορείς της χάριτος του αγίου Πνεύματος! Τελικά ζει η δεν ζει η Εκκλησία; Εξακολουθεί η δεν εξακολουθεί να ενεργεί η χάρις του Αγίου Πνεύματος και να ανακαινίζει τα πάντα;

Επίσης έχω την αίσθηση ότι το επιχείρημα αυτό στηρίζεται σε μία αφελή αντίληψη του αγίου και της αγιότητας, που είναι μία ατομιστική και μηχανιστική αντίληψη της χάριτος του αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, στηρίζεται στην αφελή πεποίθηση ότι οι άγιοι Πατέρες και διδάσκαλοι ήταν βέβαιοι ότι ήταν άγιοι, και με την αναμφισβήτητη βεβαιότητα αυτή ήξεραν ότι συνέπεια της αγιότητάς τους ήταν η αναμφίβολη κατοχή του Αγίου Πνεύματος, και ατομικά κατοχυρωμένοι (έχοντας, δηλαδή, το Άγιο Πνεύμα στην τσέπη τους), κάθησαν και έγραψαν η κήρυξαν. Η ιστορία μας λέει όμως ακριβώς το αντίθετο! Η ιστορία μας λέει ότι αισθάνονταν αμαρτωλοί και ανάξιοι, κάθε άλλο παρά άγιοι. Ουδέποτε άγιος πίστεψε στην αγιότητά του! Η Ασκητική παράδοση και εμπειρία λέει ξεκάθαρα ότι την στιγμή που άγιος θα πιστέψει στην αγιότητά του την έχασε κιόλας!

Γιατί θεολόγησαν τότε, ενώ αισθάνονταν αμαρτωλοί; Άλλοτε γιατί θεώρησαν ότι ως ποιμένες είχαν καθήκον να το κάνουν, να θρέψουν και να ποτίσουν πνευματικά το λογικό τους ποίμνιο, άλλοτε δε, διότι ξεχείλισε η καρδιά τους! Ουδέποτε άγιος πίστεψε στην αγιότητά του! Πίστεψαν όμως στην ευθύνη τους η άφησαν να ξεχειλίσει η καρδιά τους… Τέλος πάντων είχαν το θάρρος να πουν τι σκέπτονται. Είναι η εμπειρία και το βίωμα της Εκκλησίας που έβαλε την σφραγίδα της καθολικότητας στη διδασκαλία τους και όχι οι ίδιοι!

Τέλος, το πιο ισχυρό θεολογικό ερώτημα που προκαλεί αυτό το επιχείρημα έχει να κάνει με την φύση της αγιότητας και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος και τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα τους. Η παράδοση της Εκκλησίας μας επιβεβαιώνει ότι η αγιότητα δεν είναι μια ιδιότητα κάποιων ατόμων αλλά είναι χάρισμα κοινωνίας και αγάπης. Άρα, δεν μπορούμε να μιλάμε για άτομα που κατέχουν το πλήρωμα της αγιότητας. Η αγιότητα είναι ιδιότητα του Θεού και μόνον Αυτού. Η αγιότητα των αγίων της Εκκλησίας οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι είναι μέλη της Εκκλησίας η οποία είναι ενωμένη με το Θεό ως Σώμα Χριστού! Όλοι οι βαπτισμένοι χριστιανοί είμαστε άγιοι λόγω του Βαπτίσματός μας με το οποίο ενεδύθημεν Χριστόν! Άρα δεν μπορεί η αγιότητα να γίνει ένα είδος ατομικής ιδιότητος, ατομικού credential για να θεωρηθεί κάποιος qualified.

Θα πρέπει όμως κάπου ο λόγος να τελειώσει. Είπαμε αρκετά και θα μπορούσαμε να πούμε άλλα τόσα.

Παράκληση και ελπίδα είναι όσοι τα διαβάσουν να σκεφτούν και να στοχαστούν πριν απαντήσουν. Κυρίως να ακούσουν τη συνείδησή τους: είναι η αδελφική αγάπη και το ενδιαφέρον για την οικοδομή της Εκκλησίας που τους ωθεί σε οποιαδήποτε ενέργεια η άλλοι λόγοι;

«Αγωνίζου αγαπήσαι πάντα άνθρωπον εξ ίσου, και απελαύνεις συλλήβδην πάντα τα πάθη.» (Αββά Θαλασσίου, Εκατοντάς 2, 39, P.G.91, 1441B)


http://www.amen.gr/index.php?mod=news&o ... e&aid=4199
«Όπου έρως θείος ήψατο καρδίας, εκεί φόβος ρημάτων ουκ ίσχυσε».
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από dionysisgr »

Ολα τα'χαμε..

Ενατξει, τωρα, για την αλαζονεια και το υφακι του εν λογω θεολογου, κυριου Αγαπιου,
που εχει γεμισει το κειμενο με ειρωνια, και ανωτεροτητα, και καλα αγαπολογια,
και που θελει να ανακαλυψει εκ νεου τον τροχο,
και να το παιξει αυτοχειροτονητος "νεο-πατερας" της Εκκλησιας,
απαξιουμε να ασχοληθουμε καθως ισχυει το εδω ο κοσμος χανεται..

Εδω βγηκανε θεολογοι παγκοσμιου εμβελειας, απο τον Ιεροθεο Ναυπακτου, μεχρι Καθηγητες,
και τους κραξανε, για τις θεολογικες αλχημειες και ακροβασιες που κανουνε εκει πανω,
και αυτοι κανουνε πως δεν ακουσανε, και απο πανω, κανουν και υποδειξεις σε Ιεραρχες της Εκκλησιας.

Αιντε μαζευτειτε και σοβαρευτειτε λιγο.

Συντομα θα την παρει την απαντηση του δεοντως, και αρμοδιως, ο θρασυτατος αυτος κυριος,
που εχει μπλεξει την Ορθοδοξια με την.. Χημεια και την εχει βαλει στο Εργαστηριο της θολωμενης διανοιας του.

Αντε και καλη κουμπαρια με τους προτεσταντες..

Για να μην πω και αλλα..
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Άβαταρ μέλους
ψυχουλα
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2324
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 06, 2008 11:36 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από ψυχουλα »

«Στώμεν καλώς»...
Απάντηση της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών σε πρόσφατα δημοσιεύματα


Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών εξ αφορμής του συνεχιζόμενου θορύβου, των δημοσιευμάτων, ανακοινώσεων και καταγγελιών σχετικά με το πρόσφατο συνέδριό της καθώς και με τη γενικότερη δράση της, θεωρεί υποχρέωσή της με το παρόν κείμενο να απαντήσει στα ποικίλα σχόλια, άρθρα και απόψεις που εμφανίζονται, κυρίως στο διαδίκτυο, με τελευταίες στη σειρά την Ανοιχτή Επιστολή των 15 «νέων» της Μητροπόλεως Δημητριάδος στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο, και το «Υπόμνημα»-καταγγελία Μητροπολίτη της Εκκλησίας της Ελλάδος προς την Ιερά Σύνοδο που ζητά τη λήψη μέτρων.

Ι.


Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών από την ίδρυση της (2000) μέχρι σήμερα λειτουργεί ως ένα ανοικτό εργαστήρι διαλόγου και σπουδής στην ορθόδοξη θεολογία, διερευνώντας το ρόλο και την παρουσία της Ορθοδοξίας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Με σειρά διεθνών και διεπιστημονικών συνεδρίων, σεμιναρίων, ημερίδων και εκδόσεων συμβάλλει στην ενημέρωση, επιμόρφωση και προβληματισμό των ελλήνων θεολόγων και όλων όσοι τρέφουν ερευνητικό, επιστημονικό ή και προσωπικό ενδιαφέρον για το χώρο της θεολογίας, ενώ παράλληλα επιζητεί το διάλογο της Ορθοδοξίας με τη διανόηση και την κοινωνία. Οι καλεσμένοι ομιλητές που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της Ακαδημίας είναι επιστήμονες διεθνούς κύρους, που έχουν πολλαπλώς συμβάλει στην πρόοδο της θεολογικής επιστήμης, ενώ από το βήμα της Ακαδημίας έχουν μιλήσει διαπρεπείς ιεράρχες και κληρικοί προερχόμενοι από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών αναγνωρίζεται σήμερα διεθνώς ως ένα σημαντικό στο είδος του κέντρο διαλόγου και ορθόδοξου προβληματισμού, ενώ πολλές Θεολογικές Σχολές και Σεμινάρια από όλο τον Ορθόδοξο κόσμο επιζητούν τη συνεργασία μαζί της, όπως συνέβη πρόσφατα με την Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Cluj-Napoca από τη Ρουμανία και με το Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου Παρισίων, και όπως συνέβη παλιότερα με πλήθος άλλες συνδιοργανώσεις ή συμπράξεις.


Όπως πολλές φορές έχει τονιστεί, η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών δεν διεκδίκησε ποτέ για τον εαυτό της κανενός είδους αλάθητο ούτε έχει την αξίωση ότι εκπροσωπεί την επίσημη θεολογική γραμμή της τοπικής ή της κατά την οικουμένη Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως μερικοί επίμονα ισχυρίζονται. Λειτουργεί μάλλον ως ένα forum ελεύθερου, πρωτίστως θεολογικού, επιστημονικού διαλόγου και ως μια άτυπη δεξαμενή σκέψης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ ταπεινά πιστεύει ότι με τις μικρές της δυνάμεις προσφέρει σημαντική υπηρεσία στην Εκκλησία και την ορθόδοξη θεολογία διακονώντας το διάλογο της Ορθοδοξίας με τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, φέρνοντας σε επαφή και επικοινωνία ορθόδοξους θεολόγους από όλο τον κόσμο με τη θύραθεν διανόηση, αλλά και με ανθρώπους από διαφορετικά πολιτισμικά και κοινωνικά περιβάλλοντα, ή προσκαλώντας ακόμη το λαό του Θεού να ξανασκεφτεί κριτικά και υπό το φως της Παράδοσης που σαρκώνεται κατεξοχήν στο πρόσωπο Χριστός τις διάφορες εθνοπολιτισμικές παραδόσεις, έθιμα, συνήθειες, κλπ.


Υπό το φως των ανωτέρω διευκρινήσεων θεωρεί εντελώς κακόβουλο και ανέντιμο να βάζουν κάποιοι στο στόμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου λόγια και φράσεις που ποτέ δεν είπε ούτε έγραψε, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για επιστημονικές/προσωπικές απόψεις επιμέρους εισηγητών και συνέδρων. Προφανώς κάποιοι προτιμούν σκοπίμως να συγχέουν τις απόψεις που κατατίθενται σε μια ελεύθερη και απροκατάληπτη συζήτηση, με την όντως πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα ελευθερία λόγου που υπάρχει στην Ακαδημία του Βόλου, χάρις στην ευρύτητα πνεύματος και στην διακονούσα αγάπη που διακρίνει τον κ. Ιγνάτιο. Ο σκοπός και η στρατηγική σκόπευση αυτής της σκόπιμης σύγχυσης είναι ορατοί δια γυμνού οφθαλμού: να πιεστεί ασφυκτικά ο Μητροπολίτης Δημητριάδος με τα κακόβουλα, δυσφημιστικά και σχεδόν υβριστικά δημοσιεύματα (που πολλές φορές καλύπτονται είτε από την ανωνυμία του internet είτε από την αίσθηση ατιμωρησίας και ασυδοσίας που παρέχει η παραμονή και εγκαταβίωση κάποιων σχολιογράφων-αρθρογράφων στην αλλοδαπή), ώστε αυτός με τη σειρά του, προκειμένου να γλιτώσει από τις συνεχείς επιθέσεις και το διασυρμό, να μεταβάλλει το χαρακτήρα της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών. Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο, όψιμοι, δήθεν υπερασπιστές της ελευθερίας, προερχόμενοι από φονταμενταλιστικούς κύκλους, που κατά συρροή ασχημονούν, συκοφαντούν και τρομοκρατούν είτε δια του τύπου είτε, κυρίως, μέσα από το internet, να επιζητούν χωρίς σοβαρά και θεολογικά θεμελιωμένα επιχειρήματα παντί τρόπω να πνίξουν και να φιμώσουν την ενοχλητική γι’ αυτούς φωνή της Ακαδημίας του Βόλου.


ΙΙ.


Η πιο πρόσφατη, αλλά όχι η μόνη, ευκαιρία για την ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών στάθηκε το πρόσφατο συνέδριο της με θέμα: «Νεο-πατερική Σύνθεση ή μετα-πατερική θεολογία; το αίτημα της θεολογίας της συνάφειας στην Ορθοδοξία». Το συνέδριο αυτό που συνδιοργανώθηκε από κοινού με την Έδρα Ορθοδόξου Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Münster, το Πρόγραμμα Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Fordham της Νέας Υόρκης και το Ρουμανικό Ινστιτούτο Διορθοδόξων, Διαχριστιανικών και Διαθρησκειακών Σπουδών (INTER), σημείωσε εξαιρετική επιτυχία και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως συνέδριο-σταθμός που άνοιξε νέους ορίζοντες για τη σύγχρονη ορθόδοξη θεολογία. Συμμετείχαν ως εισηγητές και προεδρεύοντες περισσότεροι από 40 ορθόδοξοι κοσμήτορες, καθηγητές και ερευνητές Θεολογικών Σχολών και Ινστιτούτων, κληρικοί και λαϊκοί, από όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Εκτός από τους εγγεγραμμένους συνέδρους που ξεπέρασαν τους 100 και προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδος, αλλά και από πολλές χώρες της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, το συνέδριο παρακολούθησαν πολλοί ακόμη ακροατές χάρις στην αναμετάδοσή του μέσω του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Ορθόδοξη Μαρτυρία 104 FM», και πάνω από 12.000 τηλεθεατές από 33 χώρες από όλο τον κόσμο, χάρις στην απευθείας αναμετάδοσή του που εξασφάλισε το ηλεκτρονικό τηλεοπτικό δίκτυο in.tv. Το συνέδριο προσέφερε τη δυνατότητα για έναν ώριμο και σοβαρό επιστημονικό διορθόδοξο διάλογο για το ρόλο που καλείται να παίξει η Ορθοδοξία στον 21ο αιώνα. Αναδύθηκαν τα ποικίλης φύσεως προβλήματα και δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία στην επαφή της με τη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως επίσης και οι συνέπειες των προβλημάτων και των προκλήσεων αυτών στο ιεραποστολικό έργο της, στη διάδοση δηλαδή του λόγου του Θεού σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, με τρόπους και μέσα που να αγγίζουν το σύγχρονο άνθρωπο.


Ο όρος «μετα-πατερική» θεολογία, που τόσο πολύ σχολιάστηκε και έδωσε αφορμή για ανοίκειες και συκοφαντικές επιθέσεις (όχι από θεολογικούς επιστημονικούς κύκλους, οφείλουμε να ομολογήσουμε, αλλά κυρίως από εκκλησιαστικής και κατηχητικής φύσεως fora) δε χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την άρνηση ή απαξίωση της πατερικής παράδοσης, αλλά την ανάγκη για διαρκή και ζωντανή κριτική πρόσληψή της και εξάπαντος όχι μονολιθική αξιοποίησή της. Γιατί το πρόθεμα «μετά» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ακύρωση και απαξίωση αυτού που προηγήθηκε, αλλά μάλλον τη δημιουργική επαναξιολόγησή του, και μάλιστα υπό το φως των προβλημάτων που έφερε μαζί της η περίφημη «επιστροφή στους Πατέρες» (υποτίμηση βιβλικών σπουδών, ανιστορική προσέγγιση της πατερικής θεολογίας, απουσία της ορθόδοξης θεολογίας από τις μεγάλες θεολογικές ζυμώσεις του 20ου αιώνα, έξαρση του αντιθετικού άξονα Ανατολή-Δύση και καλλιέργεια αντιοικουμενικού πνεύματος, συντήρηση της ιστορικής εκκρεμότητας μεταξύ Ορθοδοξίας και νεωτερικότητας, κ. ά.). Προτάθηκε, με άλλα λόγια, η αναγκαιότητα της κριτικής (με την έννοια της προφητικής διάκρισης, της εξέτασης και της αποτίμησης) επιστημονικής ανάγνωσης των Πατέρων, και όχι η συνήθης —και με πλείστους όσους κινδύνους και συνέπειες— αν-ιστορική προσέγγιση τους, που μπορεί ως ένα βαθμό να αξιοποιηθεί ίσως για ποιμαντικούς και άλλους λόγους (π. χ. κηρυκτικούς), αλλά όχι για ερευνητικούς κι επιστημονικούς σκοπούς. Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι ο επίμαχος όρος τέθηκε ως ένα ανοιχτό ερώτημα προς συζήτηση και διερεύνηση, και δεν προβλήθηκε από καμία πλευρά ως πρόγραμμα ή υπόδειγμα που όφειλαν όλοι να ασπαστούν και να ακολουθήσουν. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμούνται όλοι ότι στο υπό κρίση συνέδριο δεν θίχτηκε κάποιο εκκλησιαστικό δόγμα ή Σύμβολο της Πίστεως, όπως ψευδώς διατείνονται οι καθ' έξιν συκοφάντες που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη σπίλωση και κατασυκοφάντηση του έργου της Ακαδημίας, αλλά απλώς τέθηκε προς συζήτηση το ζήτημα των προϋποθέσεων και κριτηρίων για έναν εκκλησιακό τρόπο του θεολογείν. Προφανώς οι συντάκτες των επικριτικών προς το συνέδριο κειμένων αδυνατούν να κατανοήσουν ότι σε ένα συνέδριο όπου διεξάγεται μια ελεύθερη και απροκατάληπτη συζήτηση μπορούν να συνυπάρχουν και να αναδεικνύονται διαφορετικές τάσεις και απόψεις. Επιπλέον, δεδομένου του στενότατου συνδέσμου μεταξύ πατερικής θεολογίας, αρχαίας ελληνικής σκέψης και οντολογικά προσανατολισμένης φιλοσοφίας, η διερώτηση περί την «μετα-πατερική» θεολογία ετέθη προς συζήτηση —από ορισμένους μόνον ομιλητές— στη βάση της διαπίστωσης ότι ζούμε πλέον σε έναν μάλλον μετα-ελληνικό κόσμο, όπου μπορεί επίσης να ανθίσει και να αναπτυχθεί η Ορθοδοξία και όπου η φιλοσοφία, και μάλιστα η οντολογία, έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί τη μοναδική μορφή διαμεσολάβησης μεταξύ Εκκλησίας και κόσμου, θεολογίας και θύραθεν σκέψης.


Όπως εξάλλου ρητώς τονίστηκε σε μία από τις επίμαχες εισηγήσεις «το ζητούμενο δεν είναι ο αναδρομικός αφελληνισμός της θεολογίας ή η άρνηση των κεκτημένων της πατερικής σκέψης που συνδέονται με την γένεση και διαμόρφωση του ορθοδόξου δόγματος. Πράγματι, κανείς δεν είναι τόσο ανόητος για να αφελληνίσει προγραμματικά τη θεία λατρεία ή να αφήσει πίσω του τις δογματικές κορυφώσεις του “χριστιανικού Ελληνισμού” όπως το “Πιστεύω” και τα συνοδικά και πατερικά κείμενα για το τριαδολογικό και χριστολογικό ζήτημα. Τα συγκεκριμένα κείμενα έχουν ανεξίτηλα σημαδέψει την πορεία της Εκκλησίας και της θεολογίας και εκ των πραγμάτων δεν τίθεται ζήτημα ακύρωσής τους. Τίθεται όμως σαφώς και επειγόντως ζήτημα επανερμηνείας και συσχέτισής τους με την εκάστοτε συνάφεια, ένα νέο “καινοτομείν τα ονόματα”, για να θυμηθούμε τον Θεολόγο Γρηγόριο».


Όπως είναι φανερό, όλα τα παραπάνω θέτουν προς συζήτηση το μεγάλο θέμα της σημασίας και του περιεχομένου της παράδοσης, αλλά και των κριτηρίων με βάση τα οποία την προσεγγίζουμε (λ. χ ο Χριστός και η αποστολική παράδοση αποτελούν το κριτήριο μας ή οι κάθε λογής πολιτισμικές αποχρώσεις της παράδοσης;). Στη συζήτηση αυτή αξιοποιήθηκαν τα λόγια του μεγάλου ρώσου θεολόγου της διασποράς π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, για την «ερμηνευτική» θεολογία του οποίου έγινε εκτενής αναφορά στο συνέδριο: «η παράδοση δεν είναι μόνο μια προστατευτική, συντηρητική αρχή, αλλά πρωτίστως είναι η αρχή της αύξησης και της αναγέννησης. Η παράδοση δεν είναι η αρχή η οποία αγωνίζεται να αναστηλώσει το παρελθόν, χρησιμοποιώντας το παρελθόν ως κριτήριο για το παρόν. Μια τέτοια αντίληψη-ιδέα για την παράδοση απορρίπτεται από την ίδια την ιστορία και τη συνείδηση της Εκκλησίας» (Γ. Φλωρόφσκυ «Η καθολικότητα της Εκκλησίας», Αγία Γραφή, Εκκλησία Παράδοσις, Έργα 1, μτφρ. Δημ. Τσάμη, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1976, σσ. 64-65). Η ίδια, όμως, προοπτική επιβεβαιώνεται και με τα όσα πολύ χαρακτηριστικά σημειώνει και ο έτερος μεγάλος ορθόδοξος θεολόγος του 20ου αιώνα, ο κατά πολύ συντηρητικότερος Vladimir Lossky: «εάν η Παράδοσις είναι εν χάρισμα του να κρίνη τις εν τω φωτί του Αγίου Πνεύματος, υποχρεώνει τους θέλοντας να γνωρίσουν την Αλήθειαν εν τη Παραδόσει να υποβάλλωνται εις ακαταπαύστους προσπαθείας: δεν παραμένει τις εν τη Παραδόσει δια μιας ιστορικής αδρανείας φυλάττων ως “παράδοσιν ληφθείσαν εκ των Πατέρων” παν ό,τι δια της δυνάμεως της συνηθείας κολακεύει θεοσεβή τινά συναισθηματισμόν. Αντιθέτως, τότε είναι που τας πλείστας φοράς κινδυνεύει τις να ευρεθή τελικώς εκτός του Σώματος του Χριστού, όταν υποκαταστήση την Παράδοσιν του ζώντος εν τη Εκκλησία Αγίου Πνεύματος με το είδος αυτό των “παραδόσεων”. Δεν πρέπει να πιστεύωμεν ότι μόνη η συντηρητική στάσις είναι σωτηριώδης, ούτε ότι οι αιρετικοί υπήρξαν πάντοτε “νεωτερισταί”». Ο Lossky μάλιστα δεν θα διστάσει να υποστηρίξει ότι «η Παράδοσις αντιπροσωπεύει το κριτικόν πνεύμα της Εκκλησίας», διευκρινίζοντας ωστόσο ότι «αντιθέτως προς το “κριτικόν πνεύμα” της ανθρωπίνης επιστήμης, η κριτική απόφανσις της Εκκλησίας προκαλείται υπό του Αγίου Πνεύματος» (Βλ. Λόσκι, Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, μτφρ. Μ. Γ. Μιχαηλίδη, Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη, 1974, σ. 148). Η Παράδοση, λοιπόν, από αυτή τη σκοπιά ειδωμένη, δεν είναι νεκρό γράμμα, νοσταλγική επανάληψη ή άκριτη αποδοχή και συνέχιση του παρελθόντος, αλλά δημιουργική εν Αγίω Πνεύματι συνέχεια και άνοιγμα στο μέλλον. Η μελέτη, μάλιστα, της παράδοσης, των βιβλικών και λοιπών θεολογικών κειμένων είναι, κατά την παρατήρηση του Μ. Βασιλείου, απαραίτητη και πρέπει: «το γαρ μη παρέργως ακούειν των θεολογικών φωνών, αλλά πειράσθαι τον εν εκάστη λέξει και εν εκάστη συλλαβή κεκρυμμένον νουν εξιχνεύειν, ουκ αργών εις ευσέβειαν, αλλά γνωριζόντων τον σκοπόν της κλήσεως ημών. ότι πρόκειται ημίν ομοιωθήναι τω Θεώ, κατά το δυνατόν ανθρώπου φύσει. Ομοίωσις δε, ουκ άνευ γνώσεως. η δε γνώσις, εκ διδαγμάτων. Λόγος δε, διδασκαλίας αρχή· Λόγου δε μέρη, συλλαβαί και λέξεις. Ώστε ου έξω σκοπού γέγονε συλλαβών εξέτασις» (Βασιλείου Καισαρείας, Περί Αγίου Πνεύματος, κεφ. 1, 2 PG 32, 69).


Άλλο πράγμα είναι, λοιπόν, η επεξεργασία των ιστορικών φιλολογικών δεδομένων, η οποία γίνεται με το λόγο και άλλο η επικοινωνία της ύπαρξης με το περιεχόμενο του δόγματος, η οποία συντελείται με όλες τις λειτουργίες: του νου, του λόγου, της καρδιάς, της βούλησης κ.λπ. Δυστυχώς η δημοσιογραφικού επιπέδου και η ζηλωτικού τύπου ερμηνεία και κατανόηση της πατερικής θεολογίας που σε μεγάλο βαθμό (ευτυχώς όχι πάντα) επικράτησε στον τόπο μας, δαιμονοποίησε κάθε απόπειρα κριτικής ανάγνωσης και γόνιμης προσέγγισης των Πατέρων, ενώ η πλατύτερη διάδοση, εκλαΐκευση και «υποχρεωτικότητα» της επιταγής για «επιστροφή στους Πατέρες» όχι μόνο κατέστησε τους Πατέρες αναπόσπαστο στοιχείο ενός ορθόδοξου «συρμού» και ενός κυρίαρχου ορθόδοξου «κατεστημένου», αλλά έφτασε να χαρακτηρίζει και να συνοδεύει κάθε είδους νεο-συντηρητική και φονταμενταλιστική εκδοχή ορθόδοξης θεολογίας. Θρησκευτικά έντυπα που τον καιρό της παντοδυναμίας τους εκδήλωναν μεγάλη δυσκολία ή και άρνηση στο να φιλοξενήσουν κείμενα του π. Γ. Φλωρόφσκυ ή άλλων θεολόγων της ρωσικής διασποράς, βρήκαν την ευκαιρία, με αφορμή τον θόρυβο που ξέσπασε για το πρόσφατο συνέδριο της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών, να αποπλύνουν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ την προηγούμενη στάση τους, δημοσιεύοντας εγκώμια για τον Φλωρόφσκυ (το έργο του οποίου στο σύνολό του και σε όλες τις εκφάνσεις του παραμένει κατά βάση άγνωστο σε όλους αυτούς τους κύκλους) και κείμενο του μεγάλου αυτού θεολόγου για την επικαιρότητα της πατερικής θεολογίας, υπερασπιζόμενοι έτσι τη διαχρονικότητα της πατερικής θεολογίας που υποτίθεται πως κινδυνεύει από επικίνδυνους θεολογικούς νεωτερισμούς. Άλλοι, πάλι, διαπρεπείς θεολόγοι και ιεράρχες, μοιάζει να αρνούνται ακόμη και τη δυνατότητα μιας νεοπατερικής θεολογίας κατά το πρότυπο του Φλωρόφσκυ —τη δυνατότητα, δηλαδή, επανερμηνείας των Πατέρων υπό το φως των σύγχρονων προκλήσεων— με το επιχείρημα ότι οι θεολόγοι της νεο-πατερικής σύνθεσης, «όντας εμπαθείς άνθρωποι (sic) προσπαθούν να μεταφέρουν το “πνεύμα” των Πατέρων στην εποχή τους, ενώ η αυθεντική μεταφορά προϋποθέτει ανθρώπους που έχουν την ίδια εμπειρική γνώση ή τουλάχιστον την προσεγγίζουν». Πιο πρόσφατα, επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, επαληθεύοντας τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες περί επέμβασης των εκκλησιαστικών αρχών εναντίον της Ακαδημίας του Βόλου, έσπευσε να διαμαρτυρηθεί «εντόνως δια τας τοποθετήσεις ομιλητών τινών περί Ορθοδόξου Θεολογίας, τας ανακοινωθείσας εν τω πραγματοποιηθέντι Συνεδρίω του Ιουνίου τρ. έ., εν τη “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών” της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος» και να αποστείλει στην Ιερά Σύνοδο “ενημερωτικόν Υπόμνημα” (με αλιευμένα φρασίδια και απομονωμένα, ή και αλλοιωμένα, ορισμένες φορές, από τη συνάφεια και το νόημά τους αποσπάσματα από τις εισηγήσεις του εν λόγω συνεδρίου που κατέβασε (;) από το διαδίκτυο), ζητώντας ουσιαστικά τη λήψη μέτρων. Ήταν τόση η βιασύνη και η σπουδή του εν λόγω Μητροπολίτη να δει καταδικαζόμενο το εν λόγω συνέδριο, ώστε παρέβη μια θεμελιώδη δικονομική και μεθοδολογική αρχή: προκειμένου για κρίση επί θεολογικών ζητημάτων, στηριζόμαστε σε γραπτά κείμενα, κατά το δυνατόν τεκμηριωμένα και ολοκληρωμένα, και όχι σε προφορικά ακούσματα που ο ιεροεξεταστικός ζήλος κάποιων κατέβασε από το διαδίκτυο. Ο σεβάσμιος αυτός επίσκοπος μοιάζει να αγνοεί ότι η προφορική ανακοίνωση αποτελεί πάντα την πρώτη μορφή μιας εισήγησης ή μιας θέσης, και ποτέ την οριστική, γι’ αυτό και πολλές φορές στα έντυπα εισηγήσεων που διανέμονται σε συνέδρια υπάρχει η ένδειξη draft (πρόχειρο), καθώς από αυτή τη μορφή του κειμένου απουσιάζει η τεκμηρίωση σε κείμενα και πηγές, καθώς και οι σχετικές βιβλικές, πατερικές και βιβλιογραφικές αναφορές. Ας κάνει λίγη υπομονή ο Σεβασμιώτατος να εκδοθεί ο σχετικός τόμος των πρακτικών του υπό συζήτηση συνεδρίου και ας κρίνει τότε αν θέλει τους διαπρεπείς ορθόδοξους εισηγητές του συνεδρίου επί τη βάσει των γραπτών τους κειμένων και θέσεων. Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών αρκούμενη, προς το παρόν, σε αυτές τις μεθοδολογικού τύπου πρώτες παρατηρήσεις, επιφυλάσσεται να απαντήσει θεολογικά και επί της ουσίας στον εν λόγω Μητροπολίτη (η καταγγελία του οποίου περιήλθε σε γνώση της όταν ολοκληρωνόταν η παρούσα απάντηση).


III.


Το υπό συζήτηση συνέδριο ανέδειξε, επίσης, το θέμα της διαλεκτικής διαχρονικότητας αλλά και ανοικτότητας της ορθόδοξης θεολογίας. Ο χριστιανισμός από τα πρώτα του στάδια ήρθε αντιμέτωπος με το μεγάλο δίλημμα της απομόνωσης και της περιθωριοποίησης ή του ανοίγματος στον κόσμο. Και επέλεξε το δεύτερο! Δεν φοβήθηκε ούτε κρύφτηκε πίσω από μια υποτιθέμενη αυτάρκεια ορθόδοξης πίστης και εμπειρίας, αλλά βγήκε προς τα έξω στο τότε εθνικό περιβάλλον για να κηρύξει «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον». Έτσι επιτελεί μια δημιουργική συνάντηση με τους πέριξ πολιτισμούς και κυρίως τον ελληνικό, ο οποίος χαρακτηρίζεται πρωτίστως από την οικουμενικότητά του. Η συνάντηση αυτή ούτε τυχαία ούτε αυτονόητη, πολύ δε περισσότερο, ούτε αναγκαστική υπήρξε. Ήταν μια συνάντηση μέσα στο ιστορικό πλαίσιο. Η υιοθέτηση της κοινής ελληνικής σε πρώτο στάδιο από τον Παύλο και τους ευαγγελιστές, η χρήση ποικίλων τρόπων παρουσίασης της χριστιανικής πίστης στο ευρύτερο κοινωνικό της περιβάλλον από τους πρώτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, χριστιανούς απολογητές και αποστολικούς Πατέρες και στη συνέχεια η αξιοποίηση και τελειοποίηση, ιδιαίτερα από τους Καππαδόκες, των ελληνικών λογοτεχνικών και φιλοσοφικών σχημάτων δηλώνουν και υπογραμμίζουν τη δυναμική συνάντηση του χριστιανισμού με τον κόσμο, τα μέσα και τα σχήματα του. Η συνάντηση αυτή οφείλει να λειτουργεί για την Εκκλησία και τη θεολογία ως το διαχρονικό παράδειγμα της σχέσης Εκκλησίας-κόσμου, αλλά επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο δουλικής μίμησης και επανάληψης. Ο σεβασμός στους τοπικούς πολιτισμούς και τις γλώσσες, ουσιαστικό στοιχείο της ιεραποστολής στο Βυζάντιο, όπως για παράδειγμα στους Σλάβους και του Ρώσους, αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της συνάντησης με τη συνάφεια. Παράλληλα θυμίζει ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία θυσιάζει τις αξιώσεις παγκοσμιότητας της ελληνικής γλώσσας για να διατηρήσει την οικουμενικότητα του χριστιανικού μηνύματος. Θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν πλείστα όσα παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία που βεβαιώνουν το σεβασμό προς την ιστορική συγκυρία και τις ανάγκες της, για την επιτυχή μεταφορά του μηνύματος του Ευαγγελίου. Η σχέση Θεού και κόσμου για την ορθόδοξη παράδοση, ξεκινώντας από τις θεοφάνειες της Π.Δ., την ενσάρκωση του Θεού Λόγου και φθάνοντας μέχρι το σήμερα, δεν στηρίζεται σε ηθική ή δικανική βάση, αλλά πρώτιστα στη συνάντηση, την κοινωνική δηλαδή διάσταση για τη μεταμόρφωση της ζωής και του κόσμου. Όπως παρατηρεί, εξάλλου, και ο αείμνηστος καθηγητής Νίκος Ματσούκας, η αποκάλυψη «δεν υπόσχεται ούτε παρέχει έναν κόσμο στατικό, “ηθικό”, δικανικό, τυποποιημένο και απολιθωμένο αλλά μια πορεία επώδυνα δημιουργική και μεταμορφωτική» (Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1985, σ.75).


Η Ορθοδοξία, όμως, σήμερα παρουσιάζει ορισμένα προβλήματα στη σχέση της με τον κόσμο και την Ιστορία. Η ιστορική της συνείδηση είναι πολύ ζωντανή σε ό,τι αφορά το παρελθόν και τη συντήρησή του, φαίνεται όμως λιγότερο ευαίσθητη σε ό,τι αφορά το παρόν και το μέλλον. Η συντήρηση, ίσως, εμποδίσει την Εκκλησία να δει την ανάγκη που όντως έχει για εσωτερική αναγέννηση, για διαρκή σάρκωσή της στο εκάστοτε ιστορικό παρόν καθώς και τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται όχι μόνο γύρω της αλλά και στη ζωή των ίδιων των μελών της. Η παρατηρούμενη στις μέρες μας, εκτός συνάφειας και εκτός ιστορικού πλαισίου, θα λέγαμε «ταλμουδική» προσέγγιση της πατερικής θεολογίας, συνιστά στην πραγματικότητα «προδοσία» του πνεύματος των Πατέρων στο μέτρο που αγνοεί ή και προδίδει ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό και συστατικό της σκέψης τους, το συνεχή διάλογο δηλαδή με τον κόσμο, τη συνάντηση και πρόσληψη του ιστορικού, κοινωνικού, πολιτισμικού και επιστημονικού συμφραζόμενου της εποχής τους, όπως τούτο χαρακτηριστικά εικονογραφείται από το παράδειγμα της υποδοχής και χρήσης των, παντελώς ξένων προς τον αρχέγονο χριστιανισμό, ελληνικών φιλοσοφικών και οντολογικών κατηγοριών στη θεολογία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας και ιδιαίτερα των Καππαδοκών (φύσις, ουσία, ομοούσιον, υπόστασις, πρόσωπον, λόγος, διάνοια, νους, νόησις, αιτία, δύναμις, συμβεβηκός, ενέργεια, καθόλου, κόσμος, κ. ά.).




IV.


Η συμμετοχή της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών σε θεολογικές εταιρείες και οικουμενικούς οργανισμούς σκοπό και στόχο έχει: α) την ενημέρωση των φίλων θεολόγων και όσων συμμετέχουν στις δράσεις της για τα όσα λαμβάνουν χώρα στο ευρύτερο διεθνές επιστημονικό θεολογικό στερέωμα, αφού έτσι οφείλει να κάνει κάθε επιστημονικός φορέας ή οργανισμός που σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του και β) να συμβάλει, με τα ελάχιστα μέσα και το δυναμικό που διαθέτει, στην πρόοδο του διαλόγου και στο όραμα της των «πάντων ενώσεως», που άραγε δεν αποτελεί και το κατεξοχήν «αίτημα» της λειτουργικής και ευχαριστιακής ζωής της Εκκλησίας μας; Η δράση αυτή όχι μόνο δεν αντιτάσσεται, αλλά είναι σύμφωνη και συνεπής με την ιστορική διαδρομή της Ορθοδοξίας. Είναι γνωστός ο ρόλος και οι πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ώστε οι χριστιανοί να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον, να συζητήσουν σοβαρά τις θεολογικές τους διαφορές αλλά και τα κοινά σημεία συνάντησης. Το ίδιο είναι γνωστός και ο πρωταγωνιστικός ρόλος του θεμελιωτή της κίνησης για την «επιστροφή στους Πατέρες», του π. Γ. Φλωρόφσκυ, στην ίδρυση και διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (ΠΣΕ), το οποίο οι ακραίες ζηλωτικές υπερορθόδοξες ομάδες επιχειρούν να περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα, χαρακτηρίζοντάς το «συγκρητιστικό» και άντρο της «παναίρεσης του Οικουμενισμού». Ο ίδιος ο π. Φλωρόφσκυ, ενάντια στο διαχρονικά κυρίαρχο πνεύμα της «ορθόδοξης» αυτάρκειας και εσωστρέφειας, και παράλληλα με το κήρυγμά του για την επιστροφή στους Πατέρες, δεν θα διστάσει να κάνει λόγο για την Εκκλησία που αναπνέει με δύο πνεύμονες, τον ανατολικό και τον δυτικό, για την καθολικότητα της Εκκλησίας που προϋποθέτει αξεχώριστα τόσο τη Δυτική όσο και την Ανατολική Εκκλησία, και που σύμφωνα με την ορολογία του ίδιου του Φλωρόφσκυ θεωρούνται ως «δύο σιαμαίες αδελφές» που είναι αδύνατο να τις ξεχωρίσουμε χωρίς να τις καταστρέψουμε (βλ. G. Florovsky, “The Legacy and the Task of Orthodox Theology”, Anglican Theological Review, 31/1949, σ. 65-71). Σήμερα οι πιο νηφάλιοι και αντικειμενικοί παρατηρητές αναγνωρίζουν ότι η Ορθοδοξία όχι μόνο δεν έχασε, αλλά κέρδισε από τον οικουμενικό διάλογο. Εκτός από το πλήθος των δυτικών προσηλύτων που πύκνωσαν τις τάξεις της (και μερικοί από τους οποίους αποτελούν σήμερα τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της στο δυτικό κόσμο), αρκεί να σκεφτούμε, μόνο, τι ήταν η ορθόδοξη θεολογία πριν τη συμμετοχή της στην οικουμενική κίνηση και το διάλογο της ορθόδοξης διασποράς με τη Δύση: μια επαρχιακού τύπου απομίμηση του δυτικού σχολαστικισμού και πιετισμού, που δανειζόταν κατά περίπτωση την επιχειρηματολογία και τα θεολογικά σχήματα είτε του Ρωμαιοκαθολικισμού είτε του Προτεσταντισμού.


Διάλογος, πάντως, δε σημαίνει διάβρωση της ταυτότητας των ανθρώπων που συμμετέχουν ούτε προδοσία της οικείας πίστης. Αυτή είναι μια προσέγγιση που προδίδει ανασφαλή ταυτότητα και έλλειψη σιγουριάς για την πίστη. Διάλογος σημαίνει άνοιγμα και συνάντηση, σημαίνει κατάρριψη των στερεοτύπων, ώστε ο άλλος από εχθρός και ξένος, σύμφωνα με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, να γίνει αδελφός. Στο διάλογο με τους ετεροδόξους οι ορθόδοξοι δεν μετέχουν ανεξάρτητα ή εκτός των Εκκλησιών τους. Αντιθέτως! Λαμβάνουν μέρος και διαλέγονται με την ευλογία τους και στη βάση ομόφωνων Πανορθόδοξων αποφάσεων. Στους διαλόγους αυτούς, που κατά καιρούς έχουν λάβει μέρος και συντηρητικοί ορθόδοξοι θεολόγοι, όπως ο Π. Τρεμπέλας ή ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, μαρτυρούν περί της Ορθοδοξίας, της θεολογίας, της παράδοσης και του βιώματος της. Η δε επαφή με ανθρώπους που προέρχονται από άλλες χριστιανικές παραδόσεις και θρησκείες δημιουργεί ταυτόχρονα προϋποθέσεις για αυτοκριτική και αυτογνωσία. Ο «άλλος» λειτουργεί ως ο καθρέφτης της δικής μας πνευματικής ωριμότητας και της προόδου μας στην πνευματική ζωή, και υπ’ αυτήν την έννοια ο διάλογος δεν αποτελεί απειλή αλλά ευκαιρία και πρόκληση. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να παραμείνουμε ανοιχτοί απέναντι στο διάλογο «αληθεύοντες εν αγάπη» (Εφεσ. 4:15). Ολόκληρη η ορθόδοξη λειτουργική και λατρευτική ζωή κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, το άνοιγμα δηλαδή προς την οικουμένη. Λέμε και επαναλαμβάνουμε στην Κυριακή προσευχή: «ελθέτω η Βασιλεία σου, ως εν ουρανώ και επί της γης», αλλά μάλλον αγνοούμε τα όσα χαρακτηριστικά σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (Υπόμνημα εις τον Άγιον Ματθαίον τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία 19,5, PG 57, στ. 280): «ουδέ γαρ είπε, γενηθήτω το θέλημά σου εν εμοί ή εν ημίν, αλλά πανταχού της γης»· ή τα όσα αναφέρονται στην ευχή της αναφοράς της θείας Λειτουργίας του Αποστόλου Μάρκου, όταν ο λειτουργός δεόμενος λέει: «Μνήσθητι, Κύριε, της αγίας και μόνης καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας της από γης περάτων μέχρι των περάτων αυτής, πάντων των λαών και πάντων των ποιμνίων σου» (Ι. Φουντούλη, Θεία Λειτουργία του Αποστόλου Μάρκου, Θεσσαλονίκη, 21977, σ. 45-46. Πρβλ. του ιδίου, Θεία Λειτουργία των «Αποστολικών Διαταγών», Θεσσαλονίκη, 1978, σ. 34: «υπέρ της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας της από περάτων έως περάτων δεηθώμεν»). Γιατί σε τελευταία ανάλυση το μυστήριο της Εκκλησίας είναι συνυφασμένο με το μυστήριο της εν Χριστώ ενότητος και την υπέρβαση των κάθε λογής χωρισμών και διαιρέσεων: «Εκκλησία δε καλείται φερωνύμως, δια το πάντας εκκαλείσθαι και ομού συνάγειν» (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις 18, 24, PG 33, 1044Β), ενώ καθώς σημειώνει και πάλι ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμού, αλλ’ ενώσεως εστί και συμφωνίας όνομα» (Ομιλία Α΄, PG 61, 13).


Ίσως γι’ αυτό και ο γνωστός για την ανθενωτική του δράση Γεννάδιος Σχολάριος, μαθητής του αγίου Μάρκου Ευγενικού και μετά ταύτα πρώτος Πατριάρχης του υπόδουλου Γένους, στο φλέγον θέμα της συμπροσευχής με τους ετεροδόξους και της εν γένει επικοινωνίας μαζί τους —που τόσο σκανδαλίζει και ενοχλεί τους καθ’ ημάς υπερορθόδοξους, σε σημείο να καθυβρίζουν και να διασύρουν ορθόδοξους Πατριάρχες και επισκόπους που αγίασαν στην άσκηση και στην σταυρική αγάπη, όπως ο πρόσφατα αποβιώσας μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος— δεν θα διστάσει στην Επιστολή του προς τον Μάξιμο Σοφιανό, ηγούμενο της Μονής Σινά, να υποστηρίξει τα εξής άκρως σημαντικά (και για πολλούς μη αναμενόμενα): «Έτι ηρώτησαν οι μοναχοί ει ένι συγκεχωρημένον, ίνα διδώτε τοις Αρμενίοις ή Λατίνοις την παναγίαν τοις προσκυνηταίς. Ημείς δε λέγομεν ίνα διδώτε αυτοίς και το αντίδωρον· χριστιανοί γαρ είσί και δια τούτο έρχονται εκ τοσούτων διαστημάτων εις προσκύνησιν του δεσποτικού τάφου. Ει γουν και εσχισμένοι εισίν αφ’ ημών δια τίνα ζητήματα της πίστεως και εισίν ετερόδοξοι, αλλά ως χριστιανοί μετά πίστεως και ευλαβείας ζητούσι τον αγιασμόν ημών, και ημείς οφείλομεν διδόναι· [...] Το μέγα μυστήριον της κοινωνίας μόνον μη δίδοτε αυτοίς, ου μόνον δια την του μυστηρίου υπεροχήν, αλλά δια το μυστήριον τούτο παριστάν μεν όλην την θείαν οικονομίαν, προηγουμένης δε της ομολογίας του συμβόλου της αληθούς πίστεως τελειούσθαι, και δια τούτο τοις εις την θείαν οικονομίαν ή εις την θεολογίαν ψευδοδοξούσι και τη καθολική αντιλέγουσιν εκκλησία ου δει αυτό δίδοσθαι. Eι δε τις απ’ αυτών βουληθείς προσμείναι αυτόθι ή νοσήσας αρνήσεται μεν την πάτριον δόξαν, ομολογήσει δε την δόξαν της καθολικής εκκλησίας, αξιούτε αυτόν και της τοιαύτης κοινωνίας. Τούτό εστιν η συνήθεια της καθολικής των χριστιανών εκκλησίας. Διό και oι αγιώτατοι πατριάρχαι, ότε ελειτούργουν εορτασίμως, ερχόμενους και Αρμενίους και Λατίνους και ισταμένους μετά πάσης ευλαβείας εις την λειτουργίαν, ουκ εδίωκον, αλλά και απερχομένους μετά των ορθοδόξων και προσκυνούντας και ασπαζομένους την πατριαρχικήν χείρα και ευλόγουν και εδίδουν αυτοίς το αντίδωρον· ως γαρ μαθηταίς του Χριστού ουκ εξέβαλον έξω τους εις αυτούς ερχομένους. Αρκετόν ούν εστιν ότι υμείς ου ζητείτε ουδέ λαμβάνετε αγιασμόν παρ’ αυτών, διότι εισίν ετερόδοξοι και κεχωρισμένοι αλλά εάν ζητώσιν αυτοί τον αγιασμόν αφ’ υμών, οφείλετε μη αποπέμπειν αυτούς, ως προείπομεν» (βλ. L. Petit-X. Siderides-M. Jugie, Oeuvres complètes de Georges-Gennade Scholarios, t. IV, Paris, 1935, σ. 201-202). Την ίδια ακριβώς τάξη αποδέχεται αργότερα και ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, ο γνωστός για τους μεγάλους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας, σε επιστολή του προς τον Μιχαήλ Βελιγραδίου (1706), μια τάξη που υιοθετούσε και ακολουθούσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Αρχιερείς του, ενώ ακόμη και ο άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο υπερασπιστής της Ορθοδοξίας κατά τη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) παρευρίσκετο στις κοινές προσευχές των διαλεγομένων πλευρών (Ορθοδόξων καί Λατίνων). Εάν λοιπόν οι σπουδαίοι αυτοί άγιοι και θεολόγοι της Ορθοδοξίας χειρίζονταν με αυτόν τον τρόπο δύσκολα ζητήματα όπως αυτά της συμπροσευχής και της εν γένει εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους ετεροδόξους (τους οποίους πουθενά στο κείμενό του ο Γεννάδιος Σχολάριος δεν χαρακτηρίζει ως «αιρετικούς», αλλά ρητώς τους κατονομάζει ως «εσχισμένους» [αποσχισθέντες], «χριστιανούς», και τους οποίους δέχεται στην εκκλησιαστική κοινωνία και την θεία Ευχαριστία με απλή ομολογία πίστεως, χωρίς αναβαπτισμό, ούτε καν χρίσμα, λέγοντας μάλιστα ρητά ότι αυτή είναι «η συνήθεια της καθολικής των χριστιανών εκκλησίας [της Ορθόδοξης]), μπορούμε τότε εύλογα να συμπεράνουμε ποια θα ήταν η στάση τους σε θέματα οικουμενικού ή θεολογικού διαλόγου!


Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να αρνηθεί το διαλογικό και φιλάνθρωπο ήθος της, υποκύπτοντας στις αθεολόγητες κορώνες και τις φωνασκούσες και θορυβώδεις ζηλωτικές μειοψηφίες που εναρμονιζόμενες άριστα και ταχύτατα με το πνεύμα της εποχής μας (την οποία κατά τα άλλα καταγγέλλουν και ελεεινολογούν!) άφησαν τα πεζοδρόμια και προσπαθούν με κάθε μέσο να κυριαρχήσουν στο διαδίκτυο, απειλώντας και τρομοκρατώντας τόσο τις μεμονωμένες θεολογικές φωνές που δεν ελέγχουν, όσο και διακεκριμένους ιεράρχες και ανύστακτους ποιμένες της Εκκλησίας μας. Η Ορθοδοξία οφείλει να παραμείνει πιστή στο διαλογικό της ήθος που απορρέει τόσο από τη θεολογική της αυτοσυνειδησία όσο και από τη φύση της Τριαδικής Θεότητας, αφού ως γνωστόν η πίστη μας στον Τριαδικό Θεό είναι η πίστη όχι σε μία μονάδα κλεισμένη στον εαυτό της, αλλά σε μία κοινωνία αιώνιας αγάπης, ελευθερίας και αλληλοπεριχώρησης. Σε μία κοινωνία, δηλαδή, αγαπώμενων και διαλεγόμενων θείων προσώπων, καθώς τo ίδιο το θείο Είναι, ο Τριαδικός τρόπος υπάρξεως, κατανοείται από την πατερική θεολογία αλλά και από τη σύγχρονη ορθόδοξη θεολογία, και μάλιστα την ελληνόφωνη, ως «Είναι εν κοινωνία», ως «Είναι εν διαλόγω».


Προσπαθούμε με «παροξυσμόν αγάπης» (Εβρ. 10:24) να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες για τις φωνασκίες, τις κραυγές και τις αγωνίες όσων αδελφών μας «εν τη πίστει» βλέπουν παντού και πάντα προδότες και προδοσίες της Ορθοδοξίας. Το πρόβλημα, όμως, αυτό χρήζει ποιμαντικής μέριμνας εκ μέρους της ποιμένουσας Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν ούτε να μετατραπεί σε υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Εκκλησίας μας ούτε να καθορίσει την επίσημη θέση και στάση της σε παρόμοια ζητήματα. Αυτό, όμως, που θα πρέπει οπωσδήποτε να αποκρουσθεί και να καταγγελθεί, είναι η εκμετάλλευση, για ίδιον όφελος, αυτών των φόβων από τους παντοδαπούς επιδέξιους σωτήρες και αμύντορες της «Ορθοδοξίας» που ψαρεύουν στα θολά νερά του διαδικτύου. Αυτούς που αντί για την ακαδημαϊκή έδρα και τη σοβαρή σπουδή ή τον κανόνα της νήψης, της ησυχίας και της προσευχής, γινόμενοι πιο κοσμικοί και από τους κοσμικούς, παραδόθηκαν στην τύρβη και τις μέριμνες του αιώνος τούτου, «υπερασπιζόμενοι, υποτίθεται, την Ορθοδοξία», ή που υπέκυψαν στο δέλεαρ της δημοσιογραφικής και πολεμικής γραφής.

V.


Στην παρούσα φάση της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας δημιουργούνται νέας μορφής προβλήματα και αιτήματα και αναμοχλεύονται παλαιά. Χρέος των ορθοδόξων είναι, αντλώντας από τον πλούτο της παράδοσης και του βιώματος τους, να συμμετέχουν στην οικουμενική προσπάθεια προτείνοντας «πράξεις και δράσεις ζωής», που θα προκύψουν μέσα από δημιουργικό ζωντανό θεολογικό στοχασμό. Ο καρπός του πνεύματος είναι εξάλλου: «αγάπη, χαρά, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια» (Γαλ. 5:22). Αυτοί οι καρποί είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε μονομέρεια και φανατισμό: «Ου μαίνομαι, αλλ’ αληθείας και σωφροσύνης ρήματα αποφθέγγομαι» (Πραξ. 25:24) λέει ο Απόστολος Παύλος, ενώ ο σύγχρονος άγιος της Ορθοδοξίας γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης δεν θα διστάσει να διακηρύξει: «Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με το Χριστό. Να είσαι χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά “η αγάπη σου πάντα θα στέγει”. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάεις άσχετα με τη θρησκεία του με έναν ευγενικό τρόπο» (Γέροντος Πορφυρίου, Βίος και Λόγοι, έκδ. Ι. Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003, σ. 394). Η θέση της Ορθοδοξίας δεν είναι στο περιθώριο της ζωής και της Ιστορίας, αλλά στο κέντρο των ζυμώσεων, της πρωτοπορίας, της προόδου, της αλλαγής και τελικώς της μεταμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου ολόκληρου σε εικόνα της βασιλείας του Θεού. Αυτό το κεφαλαιώδους σημασίας έργο σκοπεύει να συνεχίσει να διακονεί με τις μικρές της δυνάμεις και με τη χάρη του Θεού η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών, χωρίς να πτοείται από τις ιεροεξεταστικού τύπου επιθέσεις και συκοφαντίες ή από τις φοβικές αντιδράσεις και την συντηρητική αναδίπλωση που προδίδει ημιμάθεια και ανασφάλεια, και που αν τυχόν επιτρέψουμε να επικρατήσουν στον δημόσιο χώρο της Εκκλησίας μας, θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια τόσο στην ιστορική περιθωριοποίηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον απαιτητικό 21ο αιώνα, όσο και στην περαιτέρω πνευματική και πολιτισμική συρρίκνωση του Ελληνισμού.

http://www.acadimia.gr/content/view/314/110/lang,el/
«Όπου έρως θείος ήψατο καρδίας, εκεί φόβος ρημάτων ουκ ίσχυσε».
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από dionysisgr »

Παραθετω στην αγαπη σας, αρθρο παρεμβαση του πολυαγαπητου ανα το πανελληνιο και οχι μονο,
σεβασμιου και λογιου Γεροντος Mωϋσεως, του Αγιορειτου,
σχετικα με τα μεταπατερικα κατορθωματα,
που διαπρατουν μετα επαρσεως και αυτοδοξασμου,
εκει στην περισπουδαστη και πολυφημισμενη.. "Ακαδημια θεολογικων σπουδων Βολου",
η αλλιως το "εργαστηρι" της θεολογιας, που απαξιει να δεχτει και κριτικη μαλιστα,
παρολο που δηλωνει και ταπεινα, οτι δεν εχει το αλαθητο, αλλα και δεν εκπροσωπει κανεναν και τιποτα εκκλησιαστικα..

Τελος παντων, ας μην μακρυγορω αλλο, εχουμε εκφρασει ξανα και ξανα την αποψη μας επ'αυτου.

Το κειμενο αλιευσα απο το ιστολογιο anavaseis,
και η πρωτη δημοσιευση εγινε στον Ορθοδοξο Τυπο.

Αναγνωστε και εξαγετε τα συμπερασματα σας.

Μία ἀπάντησις εἰς τὴν Ἀκαδημίαν Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου. Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου.

Η Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδως, σὲ ἀπάντησή της
σὲ πρόσφατα δημοσιεύματα, σχετικὰ μὲ ἀρνητικὲς κριτικὲς σὲ συνέδριά της, ὡς ἄλλος ἀρχάγγελος φωνάζει: «Στῶμεν καλῶς…»!

Μήπως πρὸς τὴν Ἀκαδημία θὰ ἔπρεπε ν᾽ ἀπευθυνθεῖ ἡ προσταγὴ αὐτή;
Ἡ δεκάχρονη παρουσία τῆς Ἀκαδημίας ἔχει δημιουργήσει ἀρκετὰ προβλήματα καὶ σχετικὰ σχόλια.
Ὡς ἀναφέρει, δὲν διεκδικεῖ κανένα ἀλάθητο—ἂν ἦταν ποτὲ δυνατόν;— ἀλλὰ ἐνίοτε φέρεται διὰ τῶν ἐκπροσώπων της καὶ τῶν δηλώσεών τους νὰ τὸ κατέχει.
Ἐπειδὴ καὶ ἡ ταπεινότητά μου παρακινήθηκε νὰ γράψει κάτι γιὰ τὸ ἐπίμαχο συνέδριο τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας, ἀναγκάζεται νὰ καταθέσει λόγο ταπεινό, ἐγκάρδιο, μὲ πόνο ψυχῆς καὶ ἂς χαρακτηρισθεῖ «δημοσιογραφικός», «κατηχητικός», ἢ καὶ «ζηλωτικός».

Ἀσφαλῶς καὶ βεβαίως δὲν ἔχουμε ἀπολύτως τίποτε μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, μὲ τὸν ὁποῖο γνωριζόμεθα ἀπὸ ἐτῶν, καὶ πολλὲς φορὲς συζητήσαμε καὶ μάλιστα μὲ σεβασμὸ ἐκφράσαμε ἐντελῶς ἀντίθετες ἀπόψεις μας, μίλησα στὴν ἐπαρχία του ἀρκετές φορές, ἀλλὰ καὶ σ᾽ ἐκπομπές του στὸ ραδιόφωνο καὶ τὴν τηλεόραση.
Νομίζουμε ὅμως ὅτι φέρει εὐθύνη γιὰ τοὺς ὁμιλητὲς καὶ τὶς ἀπόψεις τους, ποὺ προσκαλοῦνται στὴν Ἀκαδημία.

Τί θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρει στοὺς Ὀρθοδόξους μία ἐπισκοπίνα ἀγγλικανίδα;
Ὅπως ὑπάρχει ἐλευθερία λόγου στὴν Ἀκαδημία, ὑπάρχει ἐλευθερία καὶ γιὰ κρίσεις. Ἢ ὄχι;
Ἐμεῖς οὔτε κακόβουλοι, οὔτε κακοπροαίρετοι, οὔτε ἀνώνυμοι, οὔτε ὄψιμοι ὑπερασπιστὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀλήθειας, οὔτε συκοφάντες, οὔτε τρομοκράτες, οὔτε φονταμενταλιστές εἴμεθα.

Κληρικοὶ καὶ μάλιστα Ἱεράρχες, θεολόγοι καὶ ἁπλοὶ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν μία διαφορετικὴ γνώμη;
Γιατὶ νὰ χάνεται τόσος χρόνος σὲ ἀναζητήσεις, ἀναθεωρήσεις, νεολογισμούς, παρατηρήσεις, παραδοσιοφοβίες, γκρίνιες καὶ φλυαρίες; Δὲν ὑπάρχουν τόσα οὐσιαστικά, ζωντανά, σημαντικὰ θέματα ὀρθοδόξου οἰκοδομῆς, πλούσιου ἁγιοπατερικοῦ λόγου καὶ τρέχουμε στοὺς κυρίους καὶ τὶς κυρίες τῆς Δύσης καὶ τῆς Ἀνατολῆς, γιὰ νὰ μὴ μᾶς ποῦν ὅτι εἴμαστε κλεισμένοι στὸ καβούκι μας;

Τώρα δίνεται ἄλλη ἐξήγηση στὸ ὅρο «μεταπατερικὴ» θεολογία. Ἡ Θεολογία μας πάντα εἶναι μόνο μία· ἡ Ὀρθόδοξη, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἱερῶν Συνόδων.
Δὲν ὑπάρχει προπατερικὴ καὶ μεταπατερικὴ θεολογία. Μὴ παίζουμε μὲ τὶς λέξεις σὲ μία συνεχῆ εὐσεβῆ φλυαρία. Δὲν ὑπάρχει κριτικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἀνάγνωση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ ταπεινὴ μελέτη, ἐντρύφηση καὶ σπουδή.
Ὁ χρόνος εἶναι πολύτιμος κι ἂς μὴ σπαταλᾶται σὲ μωρὲς συζητήσεις καὶ κενολογίες.
Αὐτὸ ἔλειπε τάχα νὰ κριθεῖ στὸ ὡς ἄνω συνέδριο καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως!
Ὁ ἐκκλησιαστικὸς τρόπος τοῦ θεολογεῖν εἶναι στὴν ἄσκηση, τὴ νήψη, τὴν προσευχή, τὴ μελέτη, τὴν κάθαρση καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὰ ὀρθόδοξα δόγματα ἔχουν ἄριστα διατυπωθεῖ, σαφῶς ἐκφρασθεῖ καὶ δὲν χρειάζονται οὔτε ἐπιδέχονται καμίας νέας ἐπανερμηνείας. Ἡ παράδοση εἶναι ὅτι λέει καὶ ὁ σοφὸς π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ καὶ ἄλλοι ὁμόφρονές του. Δὲν εἴμεθα παραδοσιόπληκτοι, ρωμαντικοὶ καὶ ἀφελεῖς, οὔτε φοβόμαστε τὴ συντηρητικότητα.
Φοβόμαστε τὸν παράξενο μοντερνισμό, τὸν περίεργο ὀρθολογισμὸ καὶ τὴ μετ᾽ ἐπάρσεως πρωτοτυπία.
Ἡ εὐλάβεια, ἡ εὐσέβεια, ἡ ἁπλότητα, τὸ ἀρχαῖο ἦθος δυστυχῶς θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς μεγάλους θεολόγους τῶν Ἀκαδημιῶν νοσηροὶ συναισθηματισμοί, ὑποκειμενικὲς ἀκρότητες, δημοσιογραφικὸ ἐπίπεδο καὶ ἄκρατος ζηλωτισμός.
(Ἀπόπειρες λαθεμένης κριτικῆς προσέγγισης τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, μᾶς ἔδωσαν βιβλία ὡς τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωάννου Ἀρσενιάδη πρόσφατα).
Ἦταν λάθος ἡ πλατύτερη διάδοση κι ἐκλαΐκευση τῶν Πατέρων καὶ ἀποτελεῖ «συρμὸ» καὶ «κατεστημένο»;
Μὰ τὶ ἄλλο ἀκόμη θ᾽ ἀκούσουμε; Κάθε συντηρητικὸς εἶναι φονταμενταλιστής; Κάθε πατριώτης ρατσιστής;
Μποροῦν νὰ θεολογοῦν μόνο οἱ μοντέρνοι, οἱ προοδευτικοὶ καὶ οἱ οἰκουμενιστές;
Ποιὸς εἶπε πὼς μόνο ὁ γραπτὸς λόγος κρίνεται καὶ ὄχι ὁ προφορικός;
Μακάρι τὰ προφορικὰ λάθη νὰ τυπωθοῦν διορθωμένα στὰ πρακτικὰ τοῦ συνεδρίου. Εἴμεθα ὁλόψυχα ὑπὲρ τῆς οἰκουμενικότητος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Συμφωνοῦμε μὲ τὴν καταδίκη τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Τ᾽ ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση τὸ εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
Παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον μέσα στὴ θεία Λειτουργία εἶναι ἕνα. Ποτὲ τὸ ἕνα δὲν λειτουργεῖ σὲ βάρος τοῦ ἄλλου. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀναγεννήσεως, ἀλλὰ κυρίως οἱ ἐκπρόσωποί της.

Τοὺς Πατέρες δὲν τοὺς προδίδει ὅποιος τοὺς μελετᾶ καὶ ἀκολουθεῖ, ἀλλὰ ὅποιος τοὺς διορθώνει καὶ παρερμηνεύει κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἦταν οὔτε εἶναι κατὰ τῶν διαλόγων. Σημασία ὅμως μεγάλη ἔχει τὸ πῶς γίνονται. Μὴ ἡ ἀγάπη εἶναι σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας. Νὰ συζητήσουμε, λένε, αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν καὶ ὄχι αὐτά, ποὺ μᾶς χωρίζουν. Πρὸς τί;
Γιὰ νὰ ταξιδεύουν, καὶ νὰ κουβεντιάζουν ἀτελείωτα;
Δὲν νομίζω ὅτι εἶπε κανεὶς ὅτι πρόκειται γιὰ προδοσία τῆς πίστεως, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴμεθα σοβαροὶ καὶ εἰλικρινεῖς, ποιὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ κέρδος μετὰ τόσων δεκαετιῶν διαλόγους;
Μπορεῖ κανεὶς ν᾽ ἀναφέρει πλῆθος χωρίων ἀποστολικῶν, ἁγιογραφικῶν καὶ ἁγιοπατερικῶν, ποὺ μιλοῦν αὐστηρότατα γιὰ παραίτηση μετὰ ἀπὸ κάθε πρώτη καὶ δεύτερη νουθεσία καὶ ἀποφυγὴ στοὺς ἀμετάπιστους αἱρετικοὺς καὶ αὐτοῦ τοῦ χαιρετισμοῦ.
Οἱ ἱεροπρεπεῖς Κολλυβάδες καὶ μάλιστα οἱ Ἅγιοι Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ Ἀθανάσιος ὁ Πάριος ἔχουν ἐντελῶς ἀντίθετες ἀπόψεις ἀπὸ αὐτές, ποὺ ἀναφέρονται σὲ συμπροσευχὲς καὶ δόση ἀντιδώρου.

Δὲν πιστεύω ὅτι οἱ λόγοι αὐτοὶ τῶν Ἁγίων μας, ὡς καὶ τῶν ἁγίων Νεκταρίου Πενταπόλεως καὶ Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅτι εἶναι «ἀθεολόγητες κορῶνες».
Ὅτι οἱ μακαριστοὶ Γέροντες Ἱερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, Φιλόθεος Ζερβάκος, Γαβριὴλ καὶ Θεόκλητος Διονυσιάτες, Παΐσιος Ἁγιορείτης, Ἐφραίμ Κατουνακιώτης καὶ ἄλλοι πολλοὶ εἶναι «φωνασκοῦσες καὶ θορυβώδεις ζηλωτικὲς μειοψηφίες».
Ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖτες εἶναι ἀντιοικουμενιστές.

Ἡ Ὀρθοδοξία στὴ Δύση δὲν ἔγινε γνωστὴ ἀπὸ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ἀλλὰ ἀπὸ ἱερὲς μορφὲς τῶν μεγάλων Ρώσων Θεολόγων τῆς διασπορᾶς· τοῦ Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, τοῦ π. Νικολάου Πεκατώρου, τοῦ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ, τοῦ π. Πλακίδα Ντεσιλὲ στὴ Γαλλία καὶ τοῦ π. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου στὴν Ἀμερική.
Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ ἔλεγε πὼς πηγαίνουμε στοὺς διαλόγους ὡς ἱεραπόστολοι τῆς μόνης Ἀλήθειας.
Τὸ αὐτὸ ἔλεγε καὶ ὁ μεγάλος θεολόγος μας π. Ἰωάννης Ρωμανίδης. Προσπαθοῦμε κι ἐμεῖς νὰ κατανοήσουμε, γιατὶ ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν νὰ μὴ στραφεῖ σὲ τόσα πολλὰ ἄλλα θέματα, ποὺ τόσο μεγάλη ἀνάγκη ἔχει ὁ τόπος, οἱ καιροί, οἱ πιστοί, οἱ ἀναζητητὲς τοῦ γνήσιου, τοῦ ἀτόφιου, τοῦ ἀληθινοῦ, τοῦ ὡραίου, τοῦ ἱεροῦ, τοῦ ὀρθοδόξου.
Τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴ σώζει καὶ διορθώνει οὔτε ἡ Ἀκαδημία τοῦ Βόλου οὔτε κανένας φιλόδοξος σωτήρας. Τὴν Ἐκκλησία διατηρεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρας τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Γίναμε κι ἐμεῖς οἱ μικροί, κατὰ τὴν ὄχι καὶ τόσο ψύχραιμη ἀπάντηση τῆς Ἀκαδημίας, ἀνόητοι καὶ ἀφήσαμε «τὸν κανόνα τῆς νήψης, τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς προσευχῆς, γινόμενοι πιὸ κοσμικοὶ καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικούς, ποὺ παραδόθηκαν στὴν τύρβη καὶ τὶς μέριμνες τοῦ αἰῶνος τούτου, «ὑπερασπιζόμενοι, ὑποτίθεται, τὴν Ὀρθοδοξία», ἢ ποὺ ὑπέκυψαν στὸ δέλεαρ τῆς δημοσιογραφικῆς καὶ πολεμικῆς γραφῆς».
Ἂν χειροκροτούσαμε σὲ ὅλα τὴν Ἀκαδημία, θὰ εἴμασταν τότε καλοὶ καὶ ἀληθινοὶ μοναχοί;
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶπε: «Τὸ κακὸ θὰ ἔλθει ἀπὸ τοὺς γραμματισμένους».
Φυσικὰ οὐδόλως συμφωνοῦμε μὲ ὅσους ὑβρίζουν.
Ἀπτόητα μπορεῖ νὰ συνεχίζει ἡ Ἀκαδημία τὴν πορεία καὶ τὸ ἔργο της. Ἂς μὴ φοβᾶται κι ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις.
Ἀφοῦ ἔχει ἤρεμη συνείδηση ὅτι πράττει ἀγαθά, ἂς μὴ χρησιμοποιεῖ ἐκφράσεις, ποὺ δὲν θέλει νὰ τῆς ἀποδίδουν. Ἐμεῖς, δὲν κάνουμε «ἱεροεξαταστικοῦ τύπου ἐπιθέσεις καὶ συκοφαντίες», ἀλλὰ ταπεινὰ προσυπογράφουμε τὸν λογισμό μας, παρακαλώντας θερμὰ γιὰ ἀναθεώρηση κάποιων θέσεων, ποὺ ἀντιβαίνουν στὴν παράδοση τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, τῆς θείας λατρείας καὶ τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν, τοὺς ὁποίους δὲν θὰ πρέπει νὰ σκανδαλίζουμε.

Μπορεῖ νὰ εἶναι συντηρητικοί, ἀντιοικουμενιστές, ὄχι σπουδαῖοι θεολόγοι, ἀλλὰ εἶναι ἄνθρωποι πιστοί, ἀδελφοὶ ἐλάχιστοι, πρόσωπα ἱερά. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴν παραδοσιακὴ καὶ διακριτικὴ στάση της δὲν περιθωριοποιήθηκε ἐπὶ τόσους αἰῶνες.
Νομίζετε ὅτι μὲ τὶς ἀλλαγές, τὶς καινοτομίες, τὶς ἐκπτώσεις, τὶς συντομεύσεις, τὶς ἁπλοποιήσεις, τὶς μεταφράσεις καὶ ἁπλουστεύσεις θὰ κυριαρχήσετε στὸν 21ο αἰώνα;
Καταργήθηκαν τὰ ἰδιόρρυθμα Μοναστήρια καὶ ἔγιναν ὅλα κοινόβια, ὁ κόσμος τρέχει στὶς Ἱερὲς Μονές, στὶς ἀγρυπνίες, στὸ Ἅγιον Ὄρος, στοὺς Γέροντες.
Ὑπάρχει φιλομόναχο καὶ φιλασκητικὸ πνεῦμα στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Μίλησα μὲ παιδιὰ στὰ σχολεῖα καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι θέλουν ἱερεῖς καλούς, παραδοσιακούς, ἁγίους, νὰ μυρίζουν λιβάνι καὶ ὄχι κολώνια.

Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν θὰ συρρικνωθεῖ μὲ τὴν ἁγιότητα, ποὺ τελικὰ εἶναι τὸ μόνο ζητούμενο. Ἔχουμε ἀνάγκη μεγάλη ἀπὸ Ἁγίους. Γράφοντας τὰ παραπάνω δὲν τὰ βάζουμε μὲ κανένα προσωπικά. Γιατὶ ἄλλωστε;
Δὲν συμφωνοῦμε μὲ ὁρισμένες ἰδέες καὶ δὲν νομίζουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὸ καταθέσουμε. Εἴμεθα ὑπὲρ τοῦ διαλόγου.
Ὁ διάλογος ἐπιτέλους ν᾽ ἀρχίσει μὲ τὸν Θεό, τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν ἐγγὺς πλησίον,
ἀποφεύγοντας τὰ φοβερὰ ἄκρα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ ζηλωτισμοῦ κατὰ τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο.

αυτα...

Καλο σταδιο, καλο αγωνα σε ολους.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Shubik
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 296
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 02, 2006 6:00 am

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από Shubik »

Θα ήθελα να επισημάνω πως σε πολλούς κλάδους της επιστήμης χρησιμοποιείται το πρόθεμα μετα- ως ένδειξη πως μιλάμε για ένα θέμα με όρους περιγραφικούς εκτός του πλαισίου του θέματος που μελετάμε. Για παράδειγμα υπάρχει ο όρος μεταγλώσσα:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE% ... F%83%CE%B1

Ο όρος μεταμαθηματικά
http://el.science.wikia.com/wiki/%CE%9C ... E%BA%CE%AC

και ο όρος μεταδεδομένα
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE% ... E%BD%CE%B1

Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις το πρόθεμα μετά- δεν έχει χρονική έννοια αλλά υπονοεί την αλλαγή του επιπέδου οπτικής.

Σε κάθε περίπτωση δε νομίζω πως με τον όρο μετα-πατερική θεολογία υπάρχει κάποιος που θέλει να καταργήσει τη διδασκαλία των πατέρων. Αντίθετα η επιθυμία όλων είναι να καταλάβουμε τη διδασκαλία τους για τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Αποκηρύσσουν την Ορθόδοξον Θεολογίαν

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

Shubik έγραψε:Θα ήθελα να επισημάνω πως σε πολλούς κλάδους της επιστήμης χρησιμοποιείται το πρόθεμα μετα- ως ένδειξη πως μιλάμε για ένα θέμα με όρους περιγραφικούς εκτός του πλαισίου του θέματος που μελετάμε. Για παράδειγμα υπάρχει ο όρος μεταγλώσσα:
Shubik έγραψε:Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις το πρόθεμα μετά- δεν έχει χρονική έννοια αλλά υπονοεί την αλλαγή του επιπέδου οπτικής.


Η λέξη ΄΄μετα΄΄ ως πρόθεμα δεν δίνει την σημασία που μας λέτε, ή τουλάχιστον ισχυρίζεστε ότι ότι μπορεί να έχει αυτή την σημασία.π.χ.

Η λέξη μεταφορά, έχει την σημασία της αλλαγής τόπου στην ουσία, και όχι στην οπτική γωνία μόνο, αλλαγή θέσεως ουσιαστική και διαδικασία προς τούτο. Δεν έχει σχέση με την οπτική γωνία που εξετάζουμε το αντικείμενο.

Η λέξη μετάλλαξη, έχει τη σημασία της ουσιώδους αλλαγής σε κάτι νέο και διαφορετικό, σε ουσιαστική διάκριση, όχι αλλαγή λόγω της οπτικής γωνίας που παρατηρούμε το αντικείμενο.

Μετακύληση, μετάταξη, μεταβολή, μεταρρύθμιση κλπ. δηλώνουν κάτι νέο, εμείς ευχόμεθα ( πρώτα σε εμάς) καλή
ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Εκκλησιαστική Επικαιρότητα”