Αγρυπνία στον Άγ. Ανδρέα (Αγ. Παρασκευή)
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Μαρ 20, 2011 8:43 pm
Είχα την τύχη το Σάββατο το βράδυ να συμμετάσχω σε αγρύπνια στον ναό του Αγ. Ανδρέα στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής. Σχετική ενημέρωση είχα από την ιστοσελίδα του π. Ανδρέα Κονάνου http://www.atheataperasmata.com/pandreas/
. Έχω την τύχη να είμαι από τους πολύ ευεργετημένους από τον π. Ανδρέα, και καιρό τώρα ήθελα να πάω να τον συναντήσω από κοντά. Όμως πάντα κάτι τύχαινε και τελικά ανέβαλα την επίσκεψη μου. Εχθές λοιπόν κάτι βαθύ με έσπρωχνε. Ή τώρα ή ποτέ. Και έτσι λοιπόν με τις οδηγίες από την ιστοσελίδα του π. Ανδρέα, βρήκα σχετικά εύκολα τον ναό του Αγ. Ανδρέα, και στις 9.30 το βράδυ ήμουν έξω από το ναό.
Η αγρύπνια που είναι;;;; Απόλυτο σκοτάδι, καμία κίνηση, τίποτα που να υποδηλώνει συνάντηση ανθρώπων. Έλεγα μέσα μου πως θα είχε ακυρωθεί, και δεν είχα ενημερωθεί. Για καλή μου τύχη ένας πιτσιρικάς γύρω στα 20 ντυμένος για την βραδινή του έξοδο, με προσπερνά ευγενικά και ανεβαίνοντας τα σκαλιά μπαίνει μέσα στο ναό. Τρέχω ξοπίσω του και μπαίνω και εγώ.
Και μένω άναυδος. Κάγκελο!!!
Ο ναός σχεδόν γεμάτος. Για την ακρίβεια οι περισσότερες καρέκλες γεμάτες και λίγες άδειες, ίσα ίσα για κανέναν αδαή σαν και εμένα.
Πολύ λίγα κεριά έκαναν μια ατμόσφαιρα πραγματικά μοναδική για μυστήριο (κανένα φως). Σαφές οι επιδράσεις από το Άγιο Όρος. Άλλωστε ο π. Ανδρέας είναι ως γνωστόν πολλές φορές το χρόνο στο Άγιο Όρος. Στην προσκυνηματική εκδρομή του φόρουμ το Μάιο του 2010, τον είχαμε συναντήσει στην Ι. Μ. Διονυσίου.
Άρχισα να τρίβω τα μάτια μου. Είναι δυνατόν; Ο μέσος όρος ηλικίας δεν ξεπέρναγε τα 30. Πιθανόν να ήμουν ο μεγαλύτερος, αν δεν έβλεπα κάποιες κυρίες λίγο πιο μακριά από μένα γύρω στα 60. Πατεράδες και μαμάδες με παιδάκια στην αγκαλιά. Τι έγινε βρε παιδιά; Γιατί δεν κλαίνε τα μικρά;
Δίπλα μου ακριβώς πανέμορφοι νεολαίοι, γυναίκες και άνδρες, να παρακολουθούν την λειτουργία.
Όνειρο ζω;;;;;;;;;;;
Στο ψαλτήρι, απίστευτες νεανικές φυσιογνωμίες και φωνές, γεμάτες ομορφιά και ταλέντο.
Ο π. Ανδρέας παντού, μία στο ψαλτήρι, μία στο ιερό και γενικώς παντού.
Δίπλα σου και μακριά σου συγχρόνως.
Όταν το ζήταγε ο π. Ανδρέας όλο το εκκλησίασμα, έψελνε και υμνολογούσε.
Θεέ μου είναι αλήθεια αυτό που ζω;;;;;;;;;;;;;;;;
Όλοι μαζί, όταν έπρεπε, υποκλίνονταν (δεκάδες νέοι!!!), όλοι μαζί υμνολογούσαν.
Η φωνή του π. Ανδρέα είχε μια Θεϊκή γλύκα.
Θεέ μου σε παρακαλώ, μη τελειώσει γρήγορα αυτό που βιώνω!!!
Σε παρακαλώ πολύ. Πάρα πολύ.
Οι ικεσίες μου έγιναν δεκτές.
Το μυστήριο συνεχιζόταν και αυτό που ένιωθα όλο και μεγάλωνε.
Σε κάποιες στιγμές έσπασα. Λίγα δάκρυα δεν μπόρεσα να τα κρατήσω.
Δεν ήξερα τι ακριβώς βίωνα.
Όμως ήταν πανέμορφο.
Γύρω στις 1.30 ξεκίνησε η Θεία Ευχαριστία.
Ίσως για πρώτη φορά ένιωσα τι ακριβώς είναι το Σώμα και Αίμα του Χριστού μας.
Οι πιστοί να κοινωνούν και όλο το εκκλησίασμα να ψέλνει πανέμορφους ύμνους!
Όλοι μαζί ένα!
Τι στιγμές Θεέ μου!!!
Δεν τόλμησα να κοινωνήσω.
Δεν είχα ευλογία αλλά πέρα από αυτό, ένιωσα πως θα ήταν πολύ εγωιστικό να προσπαθήσω – με την πρώτη – να γίνω μέλος αυτής της ΄΄γιορτής΄΄.
Όχι δεν ήμουν ικανός.
Τουλάχιστον όχι ακόμα…
Δεν ξέρω.
Ίσως σε κάποιους να φαίνονται αυτά κοινότυπα.
Να τα ζουν συχνά.
Για μένα ήταν κάτι καινούργιο.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.
Με την άδεια του π. Ανδρέα, τον περίμενα στο τέλος για να τον ενημερώσω για κάποια θεματάκια. Μαζί με μένα αρκετοί ΝΕΟΙ.
ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ, που ούτε περνάει από το μυαλό σου πως τα Σαββατόβραδα κάνουν αγρύπνιες…
Ναι λοιπόν.
Υπάρχει η άλλη Ελλάδα.
Η Ελλάδα που όλοι ονειρευόμαστε.
Η Ελλάδα μας.
Μπορεί το κομμάτι αυτό της πατρίδας μας να μην είναι πλειοψηφικό.
Είναι όμως το όνειρό μας, η ελπίδα μας, το ζητούμενο μέλλον μας.
Πατέρα Ανδρέα σ ευχαριστώ.
Μέσα από την καρδιά μου….
Κατά την ταπεινότητά μου, μαζί σας για πάντα…
ΥΓ.
Για πολλοστή φορά ο π. Ανδρέας ήταν μετά από υπερκόπωση.,,
Με όλα αυτά που είδα, το περίεργο φυσικά θα ήταν το αντίστροφο!
Ας τον έχει καλά ο Θεός!!!
. Έχω την τύχη να είμαι από τους πολύ ευεργετημένους από τον π. Ανδρέα, και καιρό τώρα ήθελα να πάω να τον συναντήσω από κοντά. Όμως πάντα κάτι τύχαινε και τελικά ανέβαλα την επίσκεψη μου. Εχθές λοιπόν κάτι βαθύ με έσπρωχνε. Ή τώρα ή ποτέ. Και έτσι λοιπόν με τις οδηγίες από την ιστοσελίδα του π. Ανδρέα, βρήκα σχετικά εύκολα τον ναό του Αγ. Ανδρέα, και στις 9.30 το βράδυ ήμουν έξω από το ναό.
Η αγρύπνια που είναι;;;; Απόλυτο σκοτάδι, καμία κίνηση, τίποτα που να υποδηλώνει συνάντηση ανθρώπων. Έλεγα μέσα μου πως θα είχε ακυρωθεί, και δεν είχα ενημερωθεί. Για καλή μου τύχη ένας πιτσιρικάς γύρω στα 20 ντυμένος για την βραδινή του έξοδο, με προσπερνά ευγενικά και ανεβαίνοντας τα σκαλιά μπαίνει μέσα στο ναό. Τρέχω ξοπίσω του και μπαίνω και εγώ.
Και μένω άναυδος. Κάγκελο!!!
Ο ναός σχεδόν γεμάτος. Για την ακρίβεια οι περισσότερες καρέκλες γεμάτες και λίγες άδειες, ίσα ίσα για κανέναν αδαή σαν και εμένα.
Πολύ λίγα κεριά έκαναν μια ατμόσφαιρα πραγματικά μοναδική για μυστήριο (κανένα φως). Σαφές οι επιδράσεις από το Άγιο Όρος. Άλλωστε ο π. Ανδρέας είναι ως γνωστόν πολλές φορές το χρόνο στο Άγιο Όρος. Στην προσκυνηματική εκδρομή του φόρουμ το Μάιο του 2010, τον είχαμε συναντήσει στην Ι. Μ. Διονυσίου.
Άρχισα να τρίβω τα μάτια μου. Είναι δυνατόν; Ο μέσος όρος ηλικίας δεν ξεπέρναγε τα 30. Πιθανόν να ήμουν ο μεγαλύτερος, αν δεν έβλεπα κάποιες κυρίες λίγο πιο μακριά από μένα γύρω στα 60. Πατεράδες και μαμάδες με παιδάκια στην αγκαλιά. Τι έγινε βρε παιδιά; Γιατί δεν κλαίνε τα μικρά;
Δίπλα μου ακριβώς πανέμορφοι νεολαίοι, γυναίκες και άνδρες, να παρακολουθούν την λειτουργία.
Όνειρο ζω;;;;;;;;;;;
Στο ψαλτήρι, απίστευτες νεανικές φυσιογνωμίες και φωνές, γεμάτες ομορφιά και ταλέντο.
Ο π. Ανδρέας παντού, μία στο ψαλτήρι, μία στο ιερό και γενικώς παντού.
Δίπλα σου και μακριά σου συγχρόνως.
Όταν το ζήταγε ο π. Ανδρέας όλο το εκκλησίασμα, έψελνε και υμνολογούσε.
Θεέ μου είναι αλήθεια αυτό που ζω;;;;;;;;;;;;;;;;
Όλοι μαζί, όταν έπρεπε, υποκλίνονταν (δεκάδες νέοι!!!), όλοι μαζί υμνολογούσαν.
Η φωνή του π. Ανδρέα είχε μια Θεϊκή γλύκα.
Θεέ μου σε παρακαλώ, μη τελειώσει γρήγορα αυτό που βιώνω!!!
Σε παρακαλώ πολύ. Πάρα πολύ.
Οι ικεσίες μου έγιναν δεκτές.
Το μυστήριο συνεχιζόταν και αυτό που ένιωθα όλο και μεγάλωνε.
Σε κάποιες στιγμές έσπασα. Λίγα δάκρυα δεν μπόρεσα να τα κρατήσω.
Δεν ήξερα τι ακριβώς βίωνα.
Όμως ήταν πανέμορφο.
Γύρω στις 1.30 ξεκίνησε η Θεία Ευχαριστία.
Ίσως για πρώτη φορά ένιωσα τι ακριβώς είναι το Σώμα και Αίμα του Χριστού μας.
Οι πιστοί να κοινωνούν και όλο το εκκλησίασμα να ψέλνει πανέμορφους ύμνους!
Όλοι μαζί ένα!
Τι στιγμές Θεέ μου!!!
Δεν τόλμησα να κοινωνήσω.
Δεν είχα ευλογία αλλά πέρα από αυτό, ένιωσα πως θα ήταν πολύ εγωιστικό να προσπαθήσω – με την πρώτη – να γίνω μέλος αυτής της ΄΄γιορτής΄΄.
Όχι δεν ήμουν ικανός.
Τουλάχιστον όχι ακόμα…
Δεν ξέρω.
Ίσως σε κάποιους να φαίνονται αυτά κοινότυπα.
Να τα ζουν συχνά.
Για μένα ήταν κάτι καινούργιο.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.
Με την άδεια του π. Ανδρέα, τον περίμενα στο τέλος για να τον ενημερώσω για κάποια θεματάκια. Μαζί με μένα αρκετοί ΝΕΟΙ.
ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ, που ούτε περνάει από το μυαλό σου πως τα Σαββατόβραδα κάνουν αγρύπνιες…
Ναι λοιπόν.
Υπάρχει η άλλη Ελλάδα.
Η Ελλάδα που όλοι ονειρευόμαστε.
Η Ελλάδα μας.
Μπορεί το κομμάτι αυτό της πατρίδας μας να μην είναι πλειοψηφικό.
Είναι όμως το όνειρό μας, η ελπίδα μας, το ζητούμενο μέλλον μας.
Πατέρα Ανδρέα σ ευχαριστώ.
Μέσα από την καρδιά μου….
Κατά την ταπεινότητά μου, μαζί σας για πάντα…
ΥΓ.
Για πολλοστή φορά ο π. Ανδρέας ήταν μετά από υπερκόπωση.,,
Με όλα αυτά που είδα, το περίεργο φυσικά θα ήταν το αντίστροφο!
Ας τον έχει καλά ο Θεός!!!
