Τις Άγιες αυτές ημέρες, τα παιδιά πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και λένε τα κάλαντα. Δυστυχώς όμως, έχω την εντύπωση ότι τα περισσότερα το κάνουν μόνο για το χρήμα και όχι για να γιορτάσουν την γέννηση του Θεανθρώπου. Πραγματικά είναι πολύ άσχημο να βλέπεις τα παιδιά μαζεμένα σε μια άκρη του δρόμου και να μετρούν τα χρήματα που μάζεψαν και να μουρμουρούν: «Ο τσιγκούνης, μόνο 50 λεπτά μας έδωσε».
Τα πιο όμορφα κάλαντα που άκουσα εγώ φέτος, τα άκουσα στις 21 του μηνός όταν μια συνάδελφος, μας έβαλε από το τηλέφωνο σε ανοικτή ακρόαση την 4χρονη κόρη της να μας πει τα κάλαντα. Και τα είπε χωρίς να περιμένει χρήματα και αρκέστε και χάρηκε από τα μπράβο που της είπαμε :)
Κάλαντα = μπίζνα;;;;
Συντονιστής: Συντονιστές
Κάλαντα = μπίζνα;;;;
Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το άγιον. Τριάς αγία, δόξα σοι.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, μήτηρ του Θεού, φύλαξον με
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, μήτηρ του Θεού, φύλαξον με
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
Δυστυχώς είναι αλήθεια αυτό που λες...
Παλαιότερα και ειδικά στα χωριά η "ανταμοιβή" ήταν ένα μελομακάρονο ή ένας κουραμπιές ή λίγες καραμέλες... Και τα παιδιά ήταν τόσο χαρούμενα που λέγανε τα κάλαντα...
Πιστεύω όμως ότι δεν φταίνε τα παιδιά σε αυτό. Έχω ακούσει γονείς να τους λένε : "Πήγαινε στον θείο σου να σου δώσει πολλά" ή "Πήγαινε στον τάδε"... Έτσι έμαθαν τα παιδιά σε αυτό το είδος της ανταμοιβής για να λένε τα κάλαντα, και έτσι έχασαν όλη την ουσία...
Θυμάμαι τα πρώτα μου Κάλαντα σαν παιδί, εδώ στην Αθήνα, που ξεκίνησα με πολύ μεγάλη χαρά για να τα πω. Το πρώτο χτύπημα της πόρτας που έκανα ήταν και η πρώτη μου επαφή, που θυμάμαι πόσο ντροπή ένιωσα. Κάθε άνοιγμα πόρτας όμως, η ντροπή έφευγε και η χαρά μου με έκανε να τα λέω όλο και πιο δυνατά και καθαρά τα κάλαντα. Αυτό ήταν που ένιωθα και δεν θυμάμαι να κοίταγα τα χρήματα που μου έδιναν... Όμως δεν μπορώ να πω και το ίδιο για τα επόμενα Χριστούγεννα που ακολούθησαν, αφού μπήκα και εγώ στο "λούκι" της "κονόμας". Έφταιγα εγώ όμως? Μήπως τα ακούσματα από άλλα παιδιά ή από γονείς (και τους γονείς μου ακόμα) με έκαναν να ψάχνομαι για το που θα πάρω περισσότερα?
Ας προσπαθήσουμε εμείς τουλάχιστον να το μάθουμε αυτό στα παιδιά μας... Να το κάνουν με χαρά, και στην τελευταία ας επωμισθούμε εμείς το κόστος.. ;)
Παλαιότερα και ειδικά στα χωριά η "ανταμοιβή" ήταν ένα μελομακάρονο ή ένας κουραμπιές ή λίγες καραμέλες... Και τα παιδιά ήταν τόσο χαρούμενα που λέγανε τα κάλαντα...
Πιστεύω όμως ότι δεν φταίνε τα παιδιά σε αυτό. Έχω ακούσει γονείς να τους λένε : "Πήγαινε στον θείο σου να σου δώσει πολλά" ή "Πήγαινε στον τάδε"... Έτσι έμαθαν τα παιδιά σε αυτό το είδος της ανταμοιβής για να λένε τα κάλαντα, και έτσι έχασαν όλη την ουσία...
Θυμάμαι τα πρώτα μου Κάλαντα σαν παιδί, εδώ στην Αθήνα, που ξεκίνησα με πολύ μεγάλη χαρά για να τα πω. Το πρώτο χτύπημα της πόρτας που έκανα ήταν και η πρώτη μου επαφή, που θυμάμαι πόσο ντροπή ένιωσα. Κάθε άνοιγμα πόρτας όμως, η ντροπή έφευγε και η χαρά μου με έκανε να τα λέω όλο και πιο δυνατά και καθαρά τα κάλαντα. Αυτό ήταν που ένιωθα και δεν θυμάμαι να κοίταγα τα χρήματα που μου έδιναν... Όμως δεν μπορώ να πω και το ίδιο για τα επόμενα Χριστούγεννα που ακολούθησαν, αφού μπήκα και εγώ στο "λούκι" της "κονόμας". Έφταιγα εγώ όμως? Μήπως τα ακούσματα από άλλα παιδιά ή από γονείς (και τους γονείς μου ακόμα) με έκαναν να ψάχνομαι για το που θα πάρω περισσότερα?
Ας προσπαθήσουμε εμείς τουλάχιστον να το μάθουμε αυτό στα παιδιά μας... Να το κάνουν με χαρά, και στην τελευταία ας επωμισθούμε εμείς το κόστος.. ;)
Έχω μεγάλη απογοήτευση από τα κοσμικά Χριστούγεννα. Στην αρχή όταν ήμουν παιδί τα έβλεπα όλο ελπίδα όταν θα ερχόντουσαν. Όμως κατά έναν περίεργο λόγο κάθε φορά τα Χριστούγεννα ήταν όλο και χειρότερα. Σκέτη απογοήτευση. Όλοι γιόρταζαν εκτός από μένα. Λογικό ήταν λοιπόν να τα μισήσω και να μην θέλω να ασχολούμαι με αυτά. Τα κάλαντα πάντα τα θεωρούσα εμπόριο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλοι νόμιζαν ότι είχαν το δικαίωμα να έχουν λεφτά από το "καλαντιανό" εμπόριο. Και σήμερα δεν το καταλαβαίνω. Μέχρι που στο τέλος ανακάλυψα ότι αυτό που αξίζει είναι η ευχή, η ψυχή. Όχι τα λεφτά και τα πρόσκαιρα. Από τότε τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μια κοσμική γιορτή αλλά μία θεϊκή. Αν λοιπόν έδινα κάποια συμβουλή σε κάποιον αυτή είναι να κρατήσει μακρυά το παιδί του από τα λεφτά, το κέρδος, το εμπόριο. Κάτι το πολύ δύσκολο, δε λέω. Αλλά αξίζει η προσπάθεια.