Μέρος 1ο
Η ιδέα του φυλετικού ανταγωνισμού ή του εθνοφυλετισμού εκδηλώθηκε το 19° κυρίως αιώνα στις Σλαβικές Χώρες, με άμεσο στόχο την επέκταση των συμφερόντων τους και στο Άγιον Όρος. Αυτό σήμανε και την άμεση διείσδυση ξένων μοναχών για υλοποίηση του σκοπού τους.
Τι σήμαινε, όμως, εθνοφυλετισμός η φυλετικός ανταγωνισμός; Κάθε φυλή, κάθε κράτος να αισθάνεται ιδιαίτερα και μέσα στο Άγιον Όρος.
Είχε αρχίσει τότε ένα γενικότερο σχέδιο θρησκευτικής και πολιτικής εκμετάλλευσης της Ορθοδοξίας από τους Ρώσους, η γνωστή «πανσλαβιστική προσπάθεια». Ένα μέρος αυτής της «κινήσεως» περιελάμβανε την προώθηση, με διάφορες μεθόδους, της ιδέας της διεθνοποιήσεως του Αγίου Όρους. Η Ρωσία ηγείτο αυτής της κινήσεως. Προς το σκοπό αυτό ξεκίνησε ένα διαρκή αγώνα καταλήψεως όσο το δυνατόν περισσότερων εξαρτημάτων με στόχο την ανύψωση τους σε μονές και την αύξηση έτσι των δικαιωμάτων τους στον Άθωνα.
Η ανοχή, από την Ελληνική πλευρά, των συνεχών παραβιάσεων διεθνών συνθηκών από την πλευρά της Ρωσίας, ωθούσε στη συνεχή αύξηση των αξιώσεων της Ρωσίας. Την ίδια πολιτική, με πιο μικρή βέβαια ένταση, ακολούθησαν και άλλες χώρες επηρεασμένες από τη Ρωσική έπαρση.
Η Βουλγαρία, προκειμένου να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα στην Αθωνική χερσόνησο, χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα, εκμεταλλευόμενη τη δυσχερή κατάσταση της Ελληνικής πλευράς, κυρίως κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (1941 -1944). Αλλά και νωρίτερα, επιδίωξε την κατάληψη της μονής Ζωγράφου με την υποστήριξη του Βουλγαρικού στρατού (1912-1913).
Το 'Αγιο Όρος και ο εθνοφυλετισμός
Συντονιστής: Συντονιστές
Μέρος 2ο
Όμως, από την άλλη μεριά, οι ηγεμόνες σλαβικών χωρών και ιδιαίτερα των Βλαχίας και Μολδαβίας, ορμώμενοι αρχικά από αγνά θρησκευτικά αισθήματα, άρχισαν να προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, όχι μόνο προς τις μονές που εγκαταβίωναν σλάβοι μοναχοί, αλλά και προς όλες τις μονές του Αγίου Όρους. Η προσφορά αυτή αποδείχτηκε σωτήρια και πολύτιμη, κυρίως σε περιόδους δύσκολες, όπως κατά τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Η οικονομική, όμως, βοήθεια αποτέλεσε συχνά και ένα πεδίο αμφισβήτησης των Ελληνικών δικαιωμάτων επί της Αθωνικής κοινωνίας.
Το Ορθόδοξο και δημοκρατικό πνεύμα του Άθωνα είχε συμβάλλει στην ύπαρξη αρμονικών αρχικά σχέσεων ανάμεσα σε Έλληνες και Σλάβους μοναχούς καθώς και ανάμεσα στην Ελληνική Κυβέρνηση αργότερα και τις χώρες προέλευσης των ξενόγλωσσων μοναχών. Κάτι τέτοιο αποδεικνύεται και με την ανάπτυξη πνευματικών σχέσεων του Αγίου Όρους με τις Χριστιανικές χώρες. Τέλος, ο Αθωνικός μοναχισμός προώθησε την ανάπτυξη του Ορθόδοξου μοναχισμού των Σλάβων με βάση τα Αγιορείτικα πρότυπα, ενώ η ίδρυση σλαβικών μονών στο Άγιον Όρος προήλθε από την επιθυμία διατηρήσεως της σλαβικής τους φυσιογνωμίας, πέρα από την ανάγκη αντιμετώπισης της γλωσσικής επικοινωνίας. Η επιθυμία αυτή, υποκινούμενη από τα εθνικιστικά αισθήματα κάθε χώρας, προκάλεσε τη ρήξη των σχέσεων μεταξύ της κυρίαρχης πολιτείας και των Σλάβων μοναχών.
Όμως, από την άλλη μεριά, οι ηγεμόνες σλαβικών χωρών και ιδιαίτερα των Βλαχίας και Μολδαβίας, ορμώμενοι αρχικά από αγνά θρησκευτικά αισθήματα, άρχισαν να προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, όχι μόνο προς τις μονές που εγκαταβίωναν σλάβοι μοναχοί, αλλά και προς όλες τις μονές του Αγίου Όρους. Η προσφορά αυτή αποδείχτηκε σωτήρια και πολύτιμη, κυρίως σε περιόδους δύσκολες, όπως κατά τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Η οικονομική, όμως, βοήθεια αποτέλεσε συχνά και ένα πεδίο αμφισβήτησης των Ελληνικών δικαιωμάτων επί της Αθωνικής κοινωνίας.
Το Ορθόδοξο και δημοκρατικό πνεύμα του Άθωνα είχε συμβάλλει στην ύπαρξη αρμονικών αρχικά σχέσεων ανάμεσα σε Έλληνες και Σλάβους μοναχούς καθώς και ανάμεσα στην Ελληνική Κυβέρνηση αργότερα και τις χώρες προέλευσης των ξενόγλωσσων μοναχών. Κάτι τέτοιο αποδεικνύεται και με την ανάπτυξη πνευματικών σχέσεων του Αγίου Όρους με τις Χριστιανικές χώρες. Τέλος, ο Αθωνικός μοναχισμός προώθησε την ανάπτυξη του Ορθόδοξου μοναχισμού των Σλάβων με βάση τα Αγιορείτικα πρότυπα, ενώ η ίδρυση σλαβικών μονών στο Άγιον Όρος προήλθε από την επιθυμία διατηρήσεως της σλαβικής τους φυσιογνωμίας, πέρα από την ανάγκη αντιμετώπισης της γλωσσικής επικοινωνίας. Η επιθυμία αυτή, υποκινούμενη από τα εθνικιστικά αισθήματα κάθε χώρας, προκάλεσε τη ρήξη των σχέσεων μεταξύ της κυρίαρχης πολιτείας και των Σλάβων μοναχών.
Μέρος 3ο
Πως παρουσιάστηκε, όμως, αυτός ο φυλετικός ανταγωνισμός στο Άγιον Όρος;
Όπως είναι γνωστό, η Οικουμενική φύση της Αθωνικής πολιτείας, η οποία λειτουργεί ως Ορθόδοξη κοινοπολιτεία, υποκίνησε συχνά στο πρόσφατο παρελθόν τις επεκτατικές βλέψεις και την εθνικιστική πολιτική των κρατών. Τα Χριστιανικά έθνη, άλλωστε, δεν ήσαν διατεθειμένα να διακόψουν τους δεσμούς τους με την εκκλησία, εφόσον η τελευταία αυτή είναι αρκετά ισχυρή για να κινητοποιεί και να χρησιμοποιεί τις μάζες, όποτε τούτο καθίσταται αναγκαίο.
Η Ρωσία ήταν η πρώτη η οποία το 19° αιώνα διατάραξε τις σχέσεις στον Άθω. Μέχρι τότε όλοι οι μοναχοί ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μπορούσαν να συνυπάρχουν στο ίδιο μοναστήρι, με τη διαφορά ότι η λειτουργία και οι άλλες ακολουθίες γίνονταν στην Ελληνική γλώσσα. Όμως, από τότε που άρχισαν τα σχέδια της τσαρικής Ρωσίας για την κάθοδο της στη Μεσόγειο και δημιουργήθηκε η πανσλαβιστική κίνηση, που αποτελεί μέρος του Ανατολικού ζητήματος, προχώρησε όλη η κίνηση αυτή, για να φτάσουμε το 1870 στο Βουλγαρικό σχίσμα και στον εθνοφυλετισμό. Κάθε φυλή, κάθε κράτος να αισθάνεται ιδιαίτερα και μέσα στο Άγιον Όρος.
Λόγω της εθνικής αφυπνίσεως των λαών του Αίμου άρχισε στις αρχές του 19ου αιώνα, ένας οξύτατος ανταγωνισμός, με τη μορφή της πανσλαβιστικής κινήσεως, επιδίωξη της οποίας ήταν πέραν των άλλων και η απελευθέρωση των σλαβικών λαών και η συνένωση τους σε μία Ομοσπονδία. Εξ αιτίας, όμως, της ιδιομορφίας του χώρου του Άθωνα, ο ανταγωνισμός πραγματοποιήθηκε από κάθε σλαβικό λαό χωριστά. Η επικράτηση του φυλετισμού μεταξύ των Βουλγάρων μοναχών του Όρους πραγματοποιήθηκε σε συνάρτηση με ρωσικές ενέργειες. Η κίνηση τους, όμως, αυτή, όχι μόνο δεν απορροφήθηκε από τη Ρωσική πολιτική, αλλά αντιστάθηκε και μάλιστα με σθένος σ' αυτήν. Ο ανταγωνισμός επεκτάθηκε με την ένταση της Ρωσικής επεκτατικής πολιτικής, η οποία είχε σαν στόχο τον πλήρη εκρωσισμό του Αγίου Όρους.
Πως παρουσιάστηκε, όμως, αυτός ο φυλετικός ανταγωνισμός στο Άγιον Όρος;
Όπως είναι γνωστό, η Οικουμενική φύση της Αθωνικής πολιτείας, η οποία λειτουργεί ως Ορθόδοξη κοινοπολιτεία, υποκίνησε συχνά στο πρόσφατο παρελθόν τις επεκτατικές βλέψεις και την εθνικιστική πολιτική των κρατών. Τα Χριστιανικά έθνη, άλλωστε, δεν ήσαν διατεθειμένα να διακόψουν τους δεσμούς τους με την εκκλησία, εφόσον η τελευταία αυτή είναι αρκετά ισχυρή για να κινητοποιεί και να χρησιμοποιεί τις μάζες, όποτε τούτο καθίσταται αναγκαίο.
Η Ρωσία ήταν η πρώτη η οποία το 19° αιώνα διατάραξε τις σχέσεις στον Άθω. Μέχρι τότε όλοι οι μοναχοί ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μπορούσαν να συνυπάρχουν στο ίδιο μοναστήρι, με τη διαφορά ότι η λειτουργία και οι άλλες ακολουθίες γίνονταν στην Ελληνική γλώσσα. Όμως, από τότε που άρχισαν τα σχέδια της τσαρικής Ρωσίας για την κάθοδο της στη Μεσόγειο και δημιουργήθηκε η πανσλαβιστική κίνηση, που αποτελεί μέρος του Ανατολικού ζητήματος, προχώρησε όλη η κίνηση αυτή, για να φτάσουμε το 1870 στο Βουλγαρικό σχίσμα και στον εθνοφυλετισμό. Κάθε φυλή, κάθε κράτος να αισθάνεται ιδιαίτερα και μέσα στο Άγιον Όρος.
Λόγω της εθνικής αφυπνίσεως των λαών του Αίμου άρχισε στις αρχές του 19ου αιώνα, ένας οξύτατος ανταγωνισμός, με τη μορφή της πανσλαβιστικής κινήσεως, επιδίωξη της οποίας ήταν πέραν των άλλων και η απελευθέρωση των σλαβικών λαών και η συνένωση τους σε μία Ομοσπονδία. Εξ αιτίας, όμως, της ιδιομορφίας του χώρου του Άθωνα, ο ανταγωνισμός πραγματοποιήθηκε από κάθε σλαβικό λαό χωριστά. Η επικράτηση του φυλετισμού μεταξύ των Βουλγάρων μοναχών του Όρους πραγματοποιήθηκε σε συνάρτηση με ρωσικές ενέργειες. Η κίνηση τους, όμως, αυτή, όχι μόνο δεν απορροφήθηκε από τη Ρωσική πολιτική, αλλά αντιστάθηκε και μάλιστα με σθένος σ' αυτήν. Ο ανταγωνισμός επεκτάθηκε με την ένταση της Ρωσικής επεκτατικής πολιτικής, η οποία είχε σαν στόχο τον πλήρη εκρωσισμό του Αγίου Όρους.
Μέρος 4ο
Στις ρωσικές αυτές βλέψεις αντιτάχθηκαν άλλες δυνάμεις που δεν υποστήριζαν την εδαφική παρουσία της Ρωσίας στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα επιθυμούσαν την προσωπική τους συμμετοχή στην προστασία και τη διοίκηση του Αγίου Όρους. Από το ένα μέρος η Αγγλία της οποίας υπήκοοι μοναχοί, δηλαδή οι Κύπριοι, υπήρχαν στον Άθωνα και κυρίως στη μονή Βατοπεδίου. Και από το άλλο μέρος, η Αυστρό-Ουγγαρία, της οποίας υπήκοοι υπήρχαν στις υπό κατοχή περιοχές της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Βέβαια δεν παρουσιάστηκε εκ μέρους Αρμενίων, Συρίων, Βλάχων και Αλβανών προσπάθεια να ιδρύσουν δικά τους μοναστήρια εφόσον ήταν σε θέση να συμβιώσουν αρμονικά με τους Έλληνες μοναχούς.
Ο αιώνιος, όμως, πόθος των Τσάρων να κατέβουν στη Μεσόγειο και η επεκτατική πολιτική της Ρωσίας αποτέλεσαν τα αίτια της Ρωσικής κατακτητικής προσπάθειας. Οι Ρώσοι, που προσπάθησαν να επωφεληθούν από τον Οικουμενικό χαρακτήρα του Αγίου Όρους και να εκμεταλλευτούν την άθλια οικονομική κατάσταση του, στην οποία πολλές φορές είχε περιέλθει μετά κυρίως την Τουρκική κατάληψη, κινήθηκαν με προγραμματισμένη μέθοδο προς τον εκρωσισμό του Αγίου Όρους. Η μέθοδος διείσδυσης εκφραζόταν με την περικύκλωση της Αθωνικής πρωτεύουσας των Καρυών με πυκνό δίκτυο σκητών, κελλιών και καλυβών επανδρωμένα με ρωσικό προσωπικό. Επίσης, υλοποιούνταν με την κατάληψη μονών αλλά και σκητών και την ανύψωση τους σε μονές ύστερα από κατάλληλη κτηριακή διαμόρφωση. Στην προσπάθεια αυτή διέθεταν άφθονα χρήματα. Παράλληλα, εκφραζόταν με την κατάληψη καλυβών και την ανύψωση τους σε κελλιά, όπως και με την κατάληψη κελλιών και την ανύψωση τους σε σκήτες.
Στις ρωσικές αυτές βλέψεις αντιτάχθηκαν άλλες δυνάμεις που δεν υποστήριζαν την εδαφική παρουσία της Ρωσίας στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα επιθυμούσαν την προσωπική τους συμμετοχή στην προστασία και τη διοίκηση του Αγίου Όρους. Από το ένα μέρος η Αγγλία της οποίας υπήκοοι μοναχοί, δηλαδή οι Κύπριοι, υπήρχαν στον Άθωνα και κυρίως στη μονή Βατοπεδίου. Και από το άλλο μέρος, η Αυστρό-Ουγγαρία, της οποίας υπήκοοι υπήρχαν στις υπό κατοχή περιοχές της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Βέβαια δεν παρουσιάστηκε εκ μέρους Αρμενίων, Συρίων, Βλάχων και Αλβανών προσπάθεια να ιδρύσουν δικά τους μοναστήρια εφόσον ήταν σε θέση να συμβιώσουν αρμονικά με τους Έλληνες μοναχούς.
Ο αιώνιος, όμως, πόθος των Τσάρων να κατέβουν στη Μεσόγειο και η επεκτατική πολιτική της Ρωσίας αποτέλεσαν τα αίτια της Ρωσικής κατακτητικής προσπάθειας. Οι Ρώσοι, που προσπάθησαν να επωφεληθούν από τον Οικουμενικό χαρακτήρα του Αγίου Όρους και να εκμεταλλευτούν την άθλια οικονομική κατάσταση του, στην οποία πολλές φορές είχε περιέλθει μετά κυρίως την Τουρκική κατάληψη, κινήθηκαν με προγραμματισμένη μέθοδο προς τον εκρωσισμό του Αγίου Όρους. Η μέθοδος διείσδυσης εκφραζόταν με την περικύκλωση της Αθωνικής πρωτεύουσας των Καρυών με πυκνό δίκτυο σκητών, κελλιών και καλυβών επανδρωμένα με ρωσικό προσωπικό. Επίσης, υλοποιούνταν με την κατάληψη μονών αλλά και σκητών και την ανύψωση τους σε μονές ύστερα από κατάλληλη κτηριακή διαμόρφωση. Στην προσπάθεια αυτή διέθεταν άφθονα χρήματα. Παράλληλα, εκφραζόταν με την κατάληψη καλυβών και την ανύψωση τους σε κελλιά, όπως και με την κατάληψη κελλιών και την ανύψωση τους σε σκήτες.
Μέρος 5ο
Η προσέλευση των Ρώσων μοναχών στο Άγιον Όρος ξεκίνησε από τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα η οποία στερούταν κτημάτων και προσόδων.
Η αίτηση των Ρώσων να μονάσουν εκεί έγινε δεκτή από τους Έλληνες μοναχούς υπό ορισμένους όρους που εκφράστηκαν προφορικά και έγιναν αποδεκτοί από τους Ρώσους μοναχούς. Πρέπει να σημειωθεί ότι στη μονή αυτή ήταν Έλληνες μοναχοί με ηγούμενο Έλληνα. Σύμφωνα λοιπόν με τους όρους αυτούς, δεν επιτρεπόταν η αύξηση του αριθμού των Ρώσων μοναχών πέραν των τριάντα. Η διαχείριση και η διοίκηση της μονής θα γινόταν από τους Έλληνες. Και τρίτον οι Ρώσοι θα υπόκεινταν στους νόμους και τους κανονισμούς της μονής. Ωστόσο μετά το 1840, κατά το οποίο οι Ρώσοι εισήλθαν στη μονή, άρχισαν να αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς. Δώδεκα χρόνια μετά, έγιναν ογδόντα και το 1856 ξεπέρασαν τους εκατό. Τότε άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα. Ανήγειραν τρεις μεγαλοπρεπείς πλευρές της μονής. Ζήτησαν το διάβασμα στην Τράπεζα κατά το γεύμα ή το δείπνο να γίνεται στα Ρωσικά.
Το 1873, αφού είχαν αυξηθεί σε τριακόσιους, οι μοναχοί ψήφισαν σαν διάδοχο του Έλληνα ηγουμένου έναν Ρώσο. Είχαν αποκτήσει την πλειοψηφία της μονής και ήταν ζήτημα χρόνου να την διεκδικήσουν ολόκληρη. Παρά την αντίδραση των μοναχών, το Πατριαρχείο, για άγνωστο λόγο, δικαίωσε του Ρώσους και το 1875 ηγούμενος έγινε τότε ο Ρώσος Μακάριος. Κατόπιν άρχισαν σιγά - σιγά να εκδιώκουν τους Έλληνες μοναχούς και να χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη μονή ως βάση στην προσπάθεια εκσλαβισμού του Αγίου Όρους.
Η εφαρμογή του προγράμματος τους είχε αρχίσει και απαιτούσε τη διάθεση μεγάλων χρηματικών ποσών για την κατάληψη μοναστικών ιδρυμάτων στο Άγιον Όρος κυρίως φτωχών, χρεωμένων, ερειπωμένων και την ασφυκτική επάνδρωση τους με μοναχούς από τη Ρωσία. Κατά ένα σημαντικό ποσοστό οι μοναχοί αυτοί προέρχονταν από πρώην Αξιωματικούς του στρατού και ιδιαίτερα του Ναυτικού. Εφόσον η ίδρυση νέων μονών απαγορευόταν από τον Κανονισμό του Όρους, οι ενδιαφερόμενοι ρώσοι αγόραζαν παλιά κελλιά, οικοδομούσαν
μεγαλοπρεπή τετράπλευρα κτήρια και υπερέβαιναν τον αυστηρά καθορισμένο αριθμό των ασκητών με τη συρροή νέων μοναχών από τη Ρωσία. Έπειτα ζητούσαν τον προβιβασμό του κελλιού σε κοινόβια σκήτη, γεγονός το οποίο, με την ανοχή των τοπικών αρχών και με την έγκριση της Κοινότητας και του Πατριαρχείου, μερικές φορές επιτεύχθηκε.
Με αυτό τον τρόπο οι Ρώσοι, κατόρθωσαν την αγορά του κελλιού του Αγίου Ανδρέα, που λεγόταν και Σεράι και με τη βοήθεια της ρωσικής διπλωματίας το ανύψωσαν σε σκήτη. Η εγκατάσταση εξάλλου σε τρία-τέσσερα κελλιά της σκήτης του Προφήτη Ηλία της μονής Παντοκράτορος, ενός σχετικά μικρού αριθμού Ρώσων, μετέτρεψε τα κελλιά σε σκήτες. Δεν περιορίστηκαν, όμως, σε αυτά και επιχείρησαν την εξάπλωση τους και σε άλλα μοναστήρια. Η συνεχής αύξηση του αριθμού τους, με την εγκατάσταση χιλιάδων Ρώσων μοναχών, μετέβαλαν το Όρος σε ρωσική αποικία, αφού ξεπέρασαν τους Έλληνες μοναχούς και πλησίασαν τις τρεις χιλιάδες πεντακόσιους. Ίδρυσαν τότε οι Ρώσοι κολοσσιαία και μεγαλοπρεπή κτήρια, ενώ προσωπικότητες της Ρωσίας μετέβαιναν στην Αθωνική πολιτεία με σκοπό να αυξήσουν τη λαμπρότητα των κτημάτων τους.
Η προσέλευση των Ρώσων μοναχών στο Άγιον Όρος ξεκίνησε από τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα η οποία στερούταν κτημάτων και προσόδων.
Η αίτηση των Ρώσων να μονάσουν εκεί έγινε δεκτή από τους Έλληνες μοναχούς υπό ορισμένους όρους που εκφράστηκαν προφορικά και έγιναν αποδεκτοί από τους Ρώσους μοναχούς. Πρέπει να σημειωθεί ότι στη μονή αυτή ήταν Έλληνες μοναχοί με ηγούμενο Έλληνα. Σύμφωνα λοιπόν με τους όρους αυτούς, δεν επιτρεπόταν η αύξηση του αριθμού των Ρώσων μοναχών πέραν των τριάντα. Η διαχείριση και η διοίκηση της μονής θα γινόταν από τους Έλληνες. Και τρίτον οι Ρώσοι θα υπόκεινταν στους νόμους και τους κανονισμούς της μονής. Ωστόσο μετά το 1840, κατά το οποίο οι Ρώσοι εισήλθαν στη μονή, άρχισαν να αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς. Δώδεκα χρόνια μετά, έγιναν ογδόντα και το 1856 ξεπέρασαν τους εκατό. Τότε άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα. Ανήγειραν τρεις μεγαλοπρεπείς πλευρές της μονής. Ζήτησαν το διάβασμα στην Τράπεζα κατά το γεύμα ή το δείπνο να γίνεται στα Ρωσικά.
Το 1873, αφού είχαν αυξηθεί σε τριακόσιους, οι μοναχοί ψήφισαν σαν διάδοχο του Έλληνα ηγουμένου έναν Ρώσο. Είχαν αποκτήσει την πλειοψηφία της μονής και ήταν ζήτημα χρόνου να την διεκδικήσουν ολόκληρη. Παρά την αντίδραση των μοναχών, το Πατριαρχείο, για άγνωστο λόγο, δικαίωσε του Ρώσους και το 1875 ηγούμενος έγινε τότε ο Ρώσος Μακάριος. Κατόπιν άρχισαν σιγά - σιγά να εκδιώκουν τους Έλληνες μοναχούς και να χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη μονή ως βάση στην προσπάθεια εκσλαβισμού του Αγίου Όρους.
Η εφαρμογή του προγράμματος τους είχε αρχίσει και απαιτούσε τη διάθεση μεγάλων χρηματικών ποσών για την κατάληψη μοναστικών ιδρυμάτων στο Άγιον Όρος κυρίως φτωχών, χρεωμένων, ερειπωμένων και την ασφυκτική επάνδρωση τους με μοναχούς από τη Ρωσία. Κατά ένα σημαντικό ποσοστό οι μοναχοί αυτοί προέρχονταν από πρώην Αξιωματικούς του στρατού και ιδιαίτερα του Ναυτικού. Εφόσον η ίδρυση νέων μονών απαγορευόταν από τον Κανονισμό του Όρους, οι ενδιαφερόμενοι ρώσοι αγόραζαν παλιά κελλιά, οικοδομούσαν
μεγαλοπρεπή τετράπλευρα κτήρια και υπερέβαιναν τον αυστηρά καθορισμένο αριθμό των ασκητών με τη συρροή νέων μοναχών από τη Ρωσία. Έπειτα ζητούσαν τον προβιβασμό του κελλιού σε κοινόβια σκήτη, γεγονός το οποίο, με την ανοχή των τοπικών αρχών και με την έγκριση της Κοινότητας και του Πατριαρχείου, μερικές φορές επιτεύχθηκε.
Με αυτό τον τρόπο οι Ρώσοι, κατόρθωσαν την αγορά του κελλιού του Αγίου Ανδρέα, που λεγόταν και Σεράι και με τη βοήθεια της ρωσικής διπλωματίας το ανύψωσαν σε σκήτη. Η εγκατάσταση εξάλλου σε τρία-τέσσερα κελλιά της σκήτης του Προφήτη Ηλία της μονής Παντοκράτορος, ενός σχετικά μικρού αριθμού Ρώσων, μετέτρεψε τα κελλιά σε σκήτες. Δεν περιορίστηκαν, όμως, σε αυτά και επιχείρησαν την εξάπλωση τους και σε άλλα μοναστήρια. Η συνεχής αύξηση του αριθμού τους, με την εγκατάσταση χιλιάδων Ρώσων μοναχών, μετέβαλαν το Όρος σε ρωσική αποικία, αφού ξεπέρασαν τους Έλληνες μοναχούς και πλησίασαν τις τρεις χιλιάδες πεντακόσιους. Ίδρυσαν τότε οι Ρώσοι κολοσσιαία και μεγαλοπρεπή κτήρια, ενώ προσωπικότητες της Ρωσίας μετέβαιναν στην Αθωνική πολιτεία με σκοπό να αυξήσουν τη λαμπρότητα των κτημάτων τους.
Μέρος 6ο
Και αργότερα, στο ενδιάμεσο μεταξύ του πρώτου και δεύτερου Βαλκανικού πολέμου, δηλαδή από το Νοέμβριο του 1912 μέχρι το καλοκαίρι του 1913, η Ρωσία γνωστοποίησε ότι δε θα δεχόταν ρύθμιση του πολιτειακού καθεστώτος του Αγίου Όρους χωρίς ενεργό συμμετοχή και της ίδιας. Επομένως η Ρωσία, προτείνουσα την ουδετερότητα του Αγίου Όρους και τη συμμετοχή της στη συγκυριαρχία του, ήθελε να επιβληθεί κυριαρχικά στην Αθωνική πολιτεία. Επιπλέον προβλήθηκε η ανάγκη να ανακηρυχθεί κοινό έδαφος των συμμάχων, των οποίων κοινός αγώνας ώθησε στην αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Οι προσπάθειες αυτές των Ρώσων απέβλεπαν στη δημογραφική αλλοίωση της Αθωνικής Πολιτείας. Παράλληλα, η απροκάλυπτη επεκτατική τους πολιτική τους ώθησε στην επάνδρωση των μονών ακόμα και με κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου που έφταναν από τη Ρωσία, χωρίς καμία θρησκευτική καλλιέργεια. Συγχρόνως, οι Ρώσοι πανσλαβιστές, θεωρώντας τον Ελληνισμό τροχοπέδη στην κατάκτηση των εθνικών και θρησκευτικών τους στόχων, γίνονταν πολέμιοι του. Τα ρωσικά βιβλία της εποχής ήταν γραμμένα μεροληπτικά και αναγνώριζαν ως μοναδική εθνότητα του Όρους τη ρωσική, ενώ οι έλληνες μοναχοί και οι ελληνικές μονές αντιμετωπίζονταν με εμπαιγμό και έπαρση.
Ωστόσο, οι προσκυνητές που ξεκινούσαν με μοναδικό σκοπό να μονάσουν στο Άγιον Όρος δεν ήταν υπεύθυνοι για αυτή την πολιτική. Τις περισσότερες φορές οι Ρώσοι αυτοί μοναχοί αγνοούσαν το γεγονός ότι η πατρίδα τους θα τους χρησιμοποιούσε ως αριθμητικές μονάδες για την επίδειξη της υπεροχής τους. Έτσι, η ρωσική αυτή εκτροπή για χάρη του πανσλαβισμού και της διεθνοποίησης δεν ήταν σύμφωνη με την πλειονότητα των Ρώσων και των μεγάλων πατέρων του ρωσικού μοναχισμού.
Η διεθνοποίηση του Όρους παρουσιάστηκε ως αίτημα της τσαρικής Ρωσίας, με απώτερο σκοπό τη μετατροπή της χερσονήσου σε ρωσική βάση. Και ενώ η Ρωσία διετύπωσε συμβιβαστικές προτάσεις διεθνοποίησης, ουδετερότητας ή συμπροστασίας του Αγίου Όρους από την ίδια και τα Ορθόδοξα Βαλκανικά κράτη, ωστόσο οι χώρες αυτές δεν ευνοούσαν τη ρωσική πρόταση για συγκυριαρχία. Συγκεκριμένα, το Μαυροβούνιο και η Σερβία δεν έδειξαν ενδιαφέρον για την πρόταση, ενώ η Βουλγαρία αντιπρότεινε να δοθεί στη Ρουμανία το Άγιον Όρος, σαν αντάλλαγμα των αξιώσεων της στο βουλγαρικό έδαφος, κυρίως στην περιοχή της Δοβρουτσάς και αλλού. Δηλαδή η Ρουμανία, αντί βουλγαρικών εδαφών, να πάρει Αγιορείτικα εδάφη.
Και αργότερα, στο ενδιάμεσο μεταξύ του πρώτου και δεύτερου Βαλκανικού πολέμου, δηλαδή από το Νοέμβριο του 1912 μέχρι το καλοκαίρι του 1913, η Ρωσία γνωστοποίησε ότι δε θα δεχόταν ρύθμιση του πολιτειακού καθεστώτος του Αγίου Όρους χωρίς ενεργό συμμετοχή και της ίδιας. Επομένως η Ρωσία, προτείνουσα την ουδετερότητα του Αγίου Όρους και τη συμμετοχή της στη συγκυριαρχία του, ήθελε να επιβληθεί κυριαρχικά στην Αθωνική πολιτεία. Επιπλέον προβλήθηκε η ανάγκη να ανακηρυχθεί κοινό έδαφος των συμμάχων, των οποίων κοινός αγώνας ώθησε στην αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Οι προσπάθειες αυτές των Ρώσων απέβλεπαν στη δημογραφική αλλοίωση της Αθωνικής Πολιτείας. Παράλληλα, η απροκάλυπτη επεκτατική τους πολιτική τους ώθησε στην επάνδρωση των μονών ακόμα και με κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου που έφταναν από τη Ρωσία, χωρίς καμία θρησκευτική καλλιέργεια. Συγχρόνως, οι Ρώσοι πανσλαβιστές, θεωρώντας τον Ελληνισμό τροχοπέδη στην κατάκτηση των εθνικών και θρησκευτικών τους στόχων, γίνονταν πολέμιοι του. Τα ρωσικά βιβλία της εποχής ήταν γραμμένα μεροληπτικά και αναγνώριζαν ως μοναδική εθνότητα του Όρους τη ρωσική, ενώ οι έλληνες μοναχοί και οι ελληνικές μονές αντιμετωπίζονταν με εμπαιγμό και έπαρση.
Ωστόσο, οι προσκυνητές που ξεκινούσαν με μοναδικό σκοπό να μονάσουν στο Άγιον Όρος δεν ήταν υπεύθυνοι για αυτή την πολιτική. Τις περισσότερες φορές οι Ρώσοι αυτοί μοναχοί αγνοούσαν το γεγονός ότι η πατρίδα τους θα τους χρησιμοποιούσε ως αριθμητικές μονάδες για την επίδειξη της υπεροχής τους. Έτσι, η ρωσική αυτή εκτροπή για χάρη του πανσλαβισμού και της διεθνοποίησης δεν ήταν σύμφωνη με την πλειονότητα των Ρώσων και των μεγάλων πατέρων του ρωσικού μοναχισμού.
Η διεθνοποίηση του Όρους παρουσιάστηκε ως αίτημα της τσαρικής Ρωσίας, με απώτερο σκοπό τη μετατροπή της χερσονήσου σε ρωσική βάση. Και ενώ η Ρωσία διετύπωσε συμβιβαστικές προτάσεις διεθνοποίησης, ουδετερότητας ή συμπροστασίας του Αγίου Όρους από την ίδια και τα Ορθόδοξα Βαλκανικά κράτη, ωστόσο οι χώρες αυτές δεν ευνοούσαν τη ρωσική πρόταση για συγκυριαρχία. Συγκεκριμένα, το Μαυροβούνιο και η Σερβία δεν έδειξαν ενδιαφέρον για την πρόταση, ενώ η Βουλγαρία αντιπρότεινε να δοθεί στη Ρουμανία το Άγιον Όρος, σαν αντάλλαγμα των αξιώσεων της στο βουλγαρικό έδαφος, κυρίως στην περιοχή της Δοβρουτσάς και αλλού. Δηλαδή η Ρουμανία, αντί βουλγαρικών εδαφών, να πάρει Αγιορείτικα εδάφη.
Μέρος 7ο
Έτσι, φτάνουμε στην Πρεσβευτική διάσκεψη του Λονδίνου στις 12 Μαΐου του 1913, προτού δηλαδή κηρυχθεί ο Δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος. Εκεί ο Ρώσος αντιπρόσωπος προσκόμισε υπόμνημα των Ρώσων κελλιωτών με το οποίο προβάλλονταν οι επεκτατικές βλέψεις της Ρωσίας. Μετά την πάροδο εβδομήντα ετών προγραμματισμένης και συστηματικής διείσδυσης στην Αθωνική πολιτεία, τόνιζαν ότι υπερτερούσαν σε αριθμό στους Ελληνικής καταγωγής μοναχούς. Προέβαλαν δε, σειρά αξιώσεων όπως αναγνωρισθεί το Άγιον Όρος ως αυτόνομο και ουδέτερο έδαφος υπό την προστασία της Ρωσίας, να αλλάξουν οι κανονισμοί, να αλλάξει η αντιπροσώπευση στο συμβούλιο των είκοσι μονών, κ,λ.π.
Εάν ικανοποιούνταν τότε οι πολλές ρωσικές αξιώσεις, ο έλεγχος των Ρώσων επί του Αγίου Όρους θα ήταν γεγονός. Οι Ρώσοι μοναχοί θα αποκτούσαν πλειοψηφία στην Ιερά Σύναξη, τα ρωσικά ιδρύματα θα αποκτούσαν ανεξαρτησία, ενώ η Ρωσία θα επέβαλε τις απόψεις της στην εποπτεία προστασίας. Η ρωσική πρόταση τελικά για αυτονόμηση του Αγίου Όρους βρήκε απήχηση και υπογράφτηκε πρωτόκολλο σύμφωνα με το οποίο κηρυσσόταν έδαφος ανεξάρτητο και ουδέτερο υπό την προστασία της Ρωσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Σερβίας, Μαυροβουνίου και Ελλάδας. Ο Αγιορείτικος πληθυσμός, όμως, αντιτάχθηκε στην απόφαση αυτή και απαιτούσε την αποκλειστική κυριαρχία της Ελλάδας επί του Άθωνα, χαρακτηρίζοντας παράνομη και απαράδεκτη την πρόταση της συγκυριαρχίας. Και η διάσκεψη του Λονδίνου ανέβαλε την τελική απόφαση για αργότερα, αναθέτοντας σιωπηρά την προστασία του Αγίου Όρους στην Ελλάδα.
Παρόλα αυτά η Ρωσία συνέχισε τις ενέργειες της για την επίτευξη του σκοπού της και το Φεβρουάριο του 1914 άρχισαν διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Ρώσος πρεσβευτής πρότεινε στον Έλληνα ομόλογο του την προστασία του Αγίου Όρους από δύο μόνο δυνάμεις την Ελλάδα και τη Ρωσία. Το σημείωμα του Ρώσου πρεσβευτή είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί υπήρχαν όροι ταξινομημένοι σε δύο τμήματα: το φανερό και το εμπιστευτικό. Έγραφε μάλιστα και πως θα χωριστούν και ποια κελιά και μονές θα ελέγχει η Ελλάδα και ποιες οι Ρωσία. Αλλά ευτυχώς η Παναγιά προστάτευσε και αυτή τη φορά το Όρος.
Έτσι, φτάνουμε στην Πρεσβευτική διάσκεψη του Λονδίνου στις 12 Μαΐου του 1913, προτού δηλαδή κηρυχθεί ο Δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος. Εκεί ο Ρώσος αντιπρόσωπος προσκόμισε υπόμνημα των Ρώσων κελλιωτών με το οποίο προβάλλονταν οι επεκτατικές βλέψεις της Ρωσίας. Μετά την πάροδο εβδομήντα ετών προγραμματισμένης και συστηματικής διείσδυσης στην Αθωνική πολιτεία, τόνιζαν ότι υπερτερούσαν σε αριθμό στους Ελληνικής καταγωγής μοναχούς. Προέβαλαν δε, σειρά αξιώσεων όπως αναγνωρισθεί το Άγιον Όρος ως αυτόνομο και ουδέτερο έδαφος υπό την προστασία της Ρωσίας, να αλλάξουν οι κανονισμοί, να αλλάξει η αντιπροσώπευση στο συμβούλιο των είκοσι μονών, κ,λ.π.
Εάν ικανοποιούνταν τότε οι πολλές ρωσικές αξιώσεις, ο έλεγχος των Ρώσων επί του Αγίου Όρους θα ήταν γεγονός. Οι Ρώσοι μοναχοί θα αποκτούσαν πλειοψηφία στην Ιερά Σύναξη, τα ρωσικά ιδρύματα θα αποκτούσαν ανεξαρτησία, ενώ η Ρωσία θα επέβαλε τις απόψεις της στην εποπτεία προστασίας. Η ρωσική πρόταση τελικά για αυτονόμηση του Αγίου Όρους βρήκε απήχηση και υπογράφτηκε πρωτόκολλο σύμφωνα με το οποίο κηρυσσόταν έδαφος ανεξάρτητο και ουδέτερο υπό την προστασία της Ρωσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Σερβίας, Μαυροβουνίου και Ελλάδας. Ο Αγιορείτικος πληθυσμός, όμως, αντιτάχθηκε στην απόφαση αυτή και απαιτούσε την αποκλειστική κυριαρχία της Ελλάδας επί του Άθωνα, χαρακτηρίζοντας παράνομη και απαράδεκτη την πρόταση της συγκυριαρχίας. Και η διάσκεψη του Λονδίνου ανέβαλε την τελική απόφαση για αργότερα, αναθέτοντας σιωπηρά την προστασία του Αγίου Όρους στην Ελλάδα.
Παρόλα αυτά η Ρωσία συνέχισε τις ενέργειες της για την επίτευξη του σκοπού της και το Φεβρουάριο του 1914 άρχισαν διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Ρώσος πρεσβευτής πρότεινε στον Έλληνα ομόλογο του την προστασία του Αγίου Όρους από δύο μόνο δυνάμεις την Ελλάδα και τη Ρωσία. Το σημείωμα του Ρώσου πρεσβευτή είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί υπήρχαν όροι ταξινομημένοι σε δύο τμήματα: το φανερό και το εμπιστευτικό. Έγραφε μάλιστα και πως θα χωριστούν και ποια κελιά και μονές θα ελέγχει η Ελλάδα και ποιες οι Ρωσία. Αλλά ευτυχώς η Παναγιά προστάτευσε και αυτή τη φορά το Όρος.
Μέρος 8ο
Σημαντικό πλήγμα στα σχέδια του επεκτατισμού των Ρώσων στο Άγιον Όρος, προκάλεσε η εμφάνιση της αίρεσης τότε των ονοματολατρών ή Ιησουϊτών ένεκα της οποίας μειώθηκε υπερβολικά ο αριθμός των Ρώσων μοναχών. Στο μετόχι Σίμων ο Χαναναίος της Ιεράς Μονής Παντελεήμονος έζησε ένας Ρώσος μοναχός, ο Ιλαρίων ο οποίος δίδασκε ότι η συνεχής απαγγελία του ονόματος του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Και το κίνημα του αυτό, το κίνημα των Ονοματολατρών, ξεκίνησε το 1907 με την έκδοση του βιβλίου του Ιλαρίωνα με τίτλο «επί των ορέων του Καυκάσου», το οποίο και δε θεωρήθηκε ορθόδοξο. Έτσι, υπαρχούσης αυτής της αιρέσεως των ονοματολατρών περνούσαν τα χρόνια. Είχε αρχίσει πλέον να χάνει έδαφος ο όγκος αυτός των Ρώσων μοναχών οι οποίοι είχαν κατακλύσει το Όρος. Δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα οι Ρώσοι τόσο κατά τον πρώτο όσο και κατά το δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο.
Όμως, η κήρυξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 δεν επέτρεψε τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Στις 5 Ιανουαρίου του 1917 -τότε που στην Ελλάδα είχε επικρατήσει ο διχασμός με την κυβέρνηση των Αθηνών με τον βασιλιά και τη κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης με τον Βενιζέλο- αποβιβάστηκαν στο Άγιον Όρος ρωσικά και γαλλικά στρατιωτικά αποσπάσματα και άρχισαν οι εκβιασμοί και οι βιαιοπραγίες προς τους Έλληνες μοναχούς. Αυτές οι καταστάσεις είχαν αφήσει τις πιο ζοφερές αναμνήσεις στην Αγιορείτικη πολιτεία. Οι Ρώσοι φρόντιζαν με κάθε τρόπο να ασκούν πίεση στις μονές για να πετύχουν την απομάκρυνση των Ελλήνων μοναχών από το Άγιον Όρος και των προσεταιρισμό των μονών από τους Ρώσους μοναχούς. Εν τω μετάξύ, όμως, η κομουνιστική επανάσταση στη Ρωσία τον Οκτώβριο του 1917 και η επικράτηση των μπολσεβίκων έθεσε τη θρησκεία υπό διωγμό και τερμάτισε κάθε υποστήριξη προς τους Ρώσους πανσλαβιστές Αγιορείτες μοναχούς. Παύει πλέον το ενδιαφέρον των κατοίκων της Ρωσίας για τον Άθωνα. Στη συνέχεια υπεγράφησαν οι συνθήκες του Νεϊγύ, των Σεβρών και της Λωζάννης διαδοχικά που σήμαναν και τη λήξη του πολέμου. Με την τελευταία αναγνωρίστηκε και de jure η κυριαρχία του Ελληνικού κράτους επί του Αγίου Όρους. Μετά από λίγο χρόνο θα έλθουν εκεί ρωσικά αποσπάσματα για να πάρουν βίαια πλέον τους Ρώσους μοναχούς και να πάρουν και τιμαλφή του Αγίου Όρους από τα ρωσικά μοναστήρια. Παρατηρείται μία σχετική αναζωπύρωση του μοναχισμού προς τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα και στη σκήτη του Αγίου Ανδρέα. Είναι, όμως, μέσα στα πλαίσια του νόμου, των κανονισμών και των συνθηκών που έχουν καθορισθεί. Το Όρος έχει το αυτοδιοίκητο και διοικείται με μία χαλαρή διοίκηση. Είναι εξαρτημένο χαλαρά από το Ελληνικό κράτος.
Σημαντικό πλήγμα στα σχέδια του επεκτατισμού των Ρώσων στο Άγιον Όρος, προκάλεσε η εμφάνιση της αίρεσης τότε των ονοματολατρών ή Ιησουϊτών ένεκα της οποίας μειώθηκε υπερβολικά ο αριθμός των Ρώσων μοναχών. Στο μετόχι Σίμων ο Χαναναίος της Ιεράς Μονής Παντελεήμονος έζησε ένας Ρώσος μοναχός, ο Ιλαρίων ο οποίος δίδασκε ότι η συνεχής απαγγελία του ονόματος του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Και το κίνημα του αυτό, το κίνημα των Ονοματολατρών, ξεκίνησε το 1907 με την έκδοση του βιβλίου του Ιλαρίωνα με τίτλο «επί των ορέων του Καυκάσου», το οποίο και δε θεωρήθηκε ορθόδοξο. Έτσι, υπαρχούσης αυτής της αιρέσεως των ονοματολατρών περνούσαν τα χρόνια. Είχε αρχίσει πλέον να χάνει έδαφος ο όγκος αυτός των Ρώσων μοναχών οι οποίοι είχαν κατακλύσει το Όρος. Δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα οι Ρώσοι τόσο κατά τον πρώτο όσο και κατά το δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο.
Όμως, η κήρυξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 δεν επέτρεψε τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Στις 5 Ιανουαρίου του 1917 -τότε που στην Ελλάδα είχε επικρατήσει ο διχασμός με την κυβέρνηση των Αθηνών με τον βασιλιά και τη κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης με τον Βενιζέλο- αποβιβάστηκαν στο Άγιον Όρος ρωσικά και γαλλικά στρατιωτικά αποσπάσματα και άρχισαν οι εκβιασμοί και οι βιαιοπραγίες προς τους Έλληνες μοναχούς. Αυτές οι καταστάσεις είχαν αφήσει τις πιο ζοφερές αναμνήσεις στην Αγιορείτικη πολιτεία. Οι Ρώσοι φρόντιζαν με κάθε τρόπο να ασκούν πίεση στις μονές για να πετύχουν την απομάκρυνση των Ελλήνων μοναχών από το Άγιον Όρος και των προσεταιρισμό των μονών από τους Ρώσους μοναχούς. Εν τω μετάξύ, όμως, η κομουνιστική επανάσταση στη Ρωσία τον Οκτώβριο του 1917 και η επικράτηση των μπολσεβίκων έθεσε τη θρησκεία υπό διωγμό και τερμάτισε κάθε υποστήριξη προς τους Ρώσους πανσλαβιστές Αγιορείτες μοναχούς. Παύει πλέον το ενδιαφέρον των κατοίκων της Ρωσίας για τον Άθωνα. Στη συνέχεια υπεγράφησαν οι συνθήκες του Νεϊγύ, των Σεβρών και της Λωζάννης διαδοχικά που σήμαναν και τη λήξη του πολέμου. Με την τελευταία αναγνωρίστηκε και de jure η κυριαρχία του Ελληνικού κράτους επί του Αγίου Όρους. Μετά από λίγο χρόνο θα έλθουν εκεί ρωσικά αποσπάσματα για να πάρουν βίαια πλέον τους Ρώσους μοναχούς και να πάρουν και τιμαλφή του Αγίου Όρους από τα ρωσικά μοναστήρια. Παρατηρείται μία σχετική αναζωπύρωση του μοναχισμού προς τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα και στη σκήτη του Αγίου Ανδρέα. Είναι, όμως, μέσα στα πλαίσια του νόμου, των κανονισμών και των συνθηκών που έχουν καθορισθεί. Το Όρος έχει το αυτοδιοίκητο και διοικείται με μία χαλαρή διοίκηση. Είναι εξαρτημένο χαλαρά από το Ελληνικό κράτος.
Μέρος 9ο
Έχουμε, όμως, και τα σχέδια των Βουλγάρων για την κατάληψη του Αγίου Όρους μετά από το 1912. Πιθανόν να είναι γνωστός από παλαιότερα ο μοναχός Πάίσιος από το Χιλανδάρι ο οποίος μισούσε τους Έλληνες. Έγραψε το έργο του «Ιστορία Σλαβιανοβουλγαρική» και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα φυλετισμό στους Βουλγάρους συμπατριώτες του. Κατεχόταν από μία έντονη Ελληνοφοβία. Θεωρούσε ευλογημένους, απλοϊκούς και φιλόξενους τους Βουλγάρους, ενώ αποκαλούσε πονηρούς και υπερήφανους τους Έλληνες. Ο στόχος του ήταν να απομακρύνει τους Βουλγάρους από την Ελληνική παιδεία και να τους ωθήσει στην αγάπη για κάθε τι το βουλγαρικό. Μάλιστα μέχρις ενός σημείου το πέτυχε. Το βουλγαρικό στοιχείο στη μονή Ζωγράφου δεν ήταν απόλυτα καθαρό. Γι αυτό και μέχρι το 1845 οι ακολουθίες ψάλλονταν εναλλάξ στην Ελληνική και τη Σλαβονική διάλεκτο. Ωστόσο, έπειτα από την επικράτηση του φυλετισμού και την εν τω μεταξύ δημιουργία βουλγαρικού κράτους το 1870 θεωρήθηκε και η μονή Ζωγράφου σαν μία συνέχεια της Βουλγαρίας, οπότε επιβλήθηκε η Σλαβονική στις ακολουθίες και την επικοινωνία. Οι οικονομικές ενισχύσεις από τη Βουλγαρία κατέστησαν τη μονή την πιο δυνατή οικονομικά του Αγίου Όρους, μετά βέβαια τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα.
Η θέση των βουλγαρόφωνων μοναχών κατέστη δύσκολη έπειτα από την ένταση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στις σχέσεις της βουλγαρικής εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου λόγω του σχίσματος. Τελικά, οι Βούλγαροι Αγιορείτες παρέμειναν πιστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και ονομάστηκαν βουλγαρορθόδοξοι, αφού δεν ακολούθησαν το βουλγαρικό σχίσμα. Μετά το σχίσμα (1870) οι μοναχοί δεν προέρχονται από τη Βουλγαρία, αλλά από την Ελληνική Μακεδονία, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφής η διάκριση των Ελλήνων μοναχών από τους μοναχούς της μονής Ζωγράφου. Παράλληλα, η εκδήλωση των εθνικών φρονημάτων των Βουλγάρων και οι αντιθέσεις τους με τους Έλληνες καθώς επίσης και οι εθνικιστικές προπαγάνδες, δε θα προκαλέσουν εχθρότητα μεταξύ των Αγιορειτών. Οι Βούλγαροι θα μείνουν προσηλωμένοι στο Αγιορείτικο πρότυπο σ' όλο το διάστημα της παρουσίας τους εκεί. Εκτός από την κυρίαρχη μονή του Ζωγράφου, βουλγαρικό χαρακτήρα έλαβαν και η σκήτη της Κοιμήσεως Θεοτόκου ή του Ξυλουργού, όπου ήταν και η πρώτη κοινόβια σκήτη.
Έχουμε, όμως, και τα σχέδια των Βουλγάρων για την κατάληψη του Αγίου Όρους μετά από το 1912. Πιθανόν να είναι γνωστός από παλαιότερα ο μοναχός Πάίσιος από το Χιλανδάρι ο οποίος μισούσε τους Έλληνες. Έγραψε το έργο του «Ιστορία Σλαβιανοβουλγαρική» και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα φυλετισμό στους Βουλγάρους συμπατριώτες του. Κατεχόταν από μία έντονη Ελληνοφοβία. Θεωρούσε ευλογημένους, απλοϊκούς και φιλόξενους τους Βουλγάρους, ενώ αποκαλούσε πονηρούς και υπερήφανους τους Έλληνες. Ο στόχος του ήταν να απομακρύνει τους Βουλγάρους από την Ελληνική παιδεία και να τους ωθήσει στην αγάπη για κάθε τι το βουλγαρικό. Μάλιστα μέχρις ενός σημείου το πέτυχε. Το βουλγαρικό στοιχείο στη μονή Ζωγράφου δεν ήταν απόλυτα καθαρό. Γι αυτό και μέχρι το 1845 οι ακολουθίες ψάλλονταν εναλλάξ στην Ελληνική και τη Σλαβονική διάλεκτο. Ωστόσο, έπειτα από την επικράτηση του φυλετισμού και την εν τω μεταξύ δημιουργία βουλγαρικού κράτους το 1870 θεωρήθηκε και η μονή Ζωγράφου σαν μία συνέχεια της Βουλγαρίας, οπότε επιβλήθηκε η Σλαβονική στις ακολουθίες και την επικοινωνία. Οι οικονομικές ενισχύσεις από τη Βουλγαρία κατέστησαν τη μονή την πιο δυνατή οικονομικά του Αγίου Όρους, μετά βέβαια τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα.
Η θέση των βουλγαρόφωνων μοναχών κατέστη δύσκολη έπειτα από την ένταση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στις σχέσεις της βουλγαρικής εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου λόγω του σχίσματος. Τελικά, οι Βούλγαροι Αγιορείτες παρέμειναν πιστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και ονομάστηκαν βουλγαρορθόδοξοι, αφού δεν ακολούθησαν το βουλγαρικό σχίσμα. Μετά το σχίσμα (1870) οι μοναχοί δεν προέρχονται από τη Βουλγαρία, αλλά από την Ελληνική Μακεδονία, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφής η διάκριση των Ελλήνων μοναχών από τους μοναχούς της μονής Ζωγράφου. Παράλληλα, η εκδήλωση των εθνικών φρονημάτων των Βουλγάρων και οι αντιθέσεις τους με τους Έλληνες καθώς επίσης και οι εθνικιστικές προπαγάνδες, δε θα προκαλέσουν εχθρότητα μεταξύ των Αγιορειτών. Οι Βούλγαροι θα μείνουν προσηλωμένοι στο Αγιορείτικο πρότυπο σ' όλο το διάστημα της παρουσίας τους εκεί. Εκτός από την κυρίαρχη μονή του Ζωγράφου, βουλγαρικό χαρακτήρα έλαβαν και η σκήτη της Κοιμήσεως Θεοτόκου ή του Ξυλουργού, όπου ήταν και η πρώτη κοινόβια σκήτη.
Μέρος 10ο
Προχωρούμε στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων που υπήρξε πάλι μία ένταση. Η αφύπνιση του Βουλγαρικού στοιχείου διατηρήθηκε στο Άγιον Όρος εντονότερα από οπουδήποτε αλλού παρά το γεγονός ότι η μονή Ζωγράφου και τα υπόλοιπα ιδρύματα του μοναχισμού δεν ιδρύθηκαν ως εθνικά κέντρα του Βουλγαρικού γένους.
Οι εσωτερικές εξελίξεις αύξησαν το φυλετικό φρόνημα των Βουλγάρων οι οποίοι προσπάθησαν μέσω του βουλγαρικού στρατού να καταλάβουν τη μονή Ζωγράφου. Η απόπειρα αυτή, που πραγματοποιήθηκε μετά την εισβολή και κατοχή των γερμανικών στρατευμάτων το 1941, απέτυχε, αλλά οδήγησε, όπως ήταν φυσικό, σε ρήξη των φιλικών μέχρι τότε σχέσεων ανάμεσα σε Έλληνες και Βουλγάρους. Η βουλγαρική προπαγάνδα και η προσπάθεια εκμετάλλευσης του επισιτιστικού προβλήματος των Αγιορειτών μοναχών προκάλεσε αψυχολόγητες και προκλητικές ενέργειες από την πλευρά των βουλγαρόφωνων μοναχών, οι οποίοι επεδίωκαν την απαλλαγή του Αγίου Όρους από την Ελληνική κυριαρχία και τη διεθνοποίηση του με την επιβολή βουλγαρικής διοίκησης.
Ας επανέλθουμε για λίγο στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο του 1912. Μετά την εξόρμηση του Έθνους την 5η Οκτωβρίου και τη νικηφόρο προέλαση του στρατού, απελευθερώνεται η θεσσαλονίκη την 26η του ιδίου μηνός, εορτή του Αγίου Δημητρίου. Ένα μήνα μετά, την 26η Νοεμβρίου απελευθερώνεται από το στρατό μας, το Άγιον Όρος. Τον ίδιο χρόνο καταφθάνει μονάδα του βουλγαρικού στρατού και ζητά να αναπαυθεί και να επισκεφθεί τη μονή Ζωγράφου για προσκύνημα. Κάτι παρόμοιο είχαν ζητήσει και για τη Θεσσαλονίκη. Τότε οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων θεωρούνταν φιλικές, αφού ως σύμμαχοι είχαν πολεμήσει εναντίον των Τούρκων για να απελευθερώσουν εθνικά εδάφη. Οι Έλληνες μοναχοί επέτρεψαν την επίσκεψη στο βουλγαρικό λόχο. Ωστόσο, οι βούλγαροι επιδίωξαν μόνιμη εγκατάσταση στη μονή Ζωγράφου και στο επίνειο αυτής. Παράλληλα, άρχισαν να διεκδικούν μέρος της Αγιορείτικης γης για το βουλγαρικό κράτος. Ύψωσαν τη βουλγαρική σημαία στη μονή και παρέμειναν και όλο το χειμώνα και την άνοιξη του 1913. Εν τω μεταξύ το απόσπασμα προχώρησε μέχρι τις Καρυές, πρωτεύουσα του Όρους, αλλά η εκεί παρουσία Ελληνικών δυνάμεων συνετέλεσε στην επιστροφή των Βουλγάρων στη μονή Ζωγράφου χωρίς να δημιουργηθούν επεισόδια. Το ελληνικό κράτος, όμως, άρχισε να ανησυχεί και να λαμβάνει μέτρα προληπτικώς καθώς οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων οξύνθηκαν τόσο ώστε να επίκειται η κήρυξη πολέμου μεταξύ τους, που άλλωστε συνέβη. Η δύναμη του Ελληνικού στρατού και της Χωροφυλακής, που είχε εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος ήταν μικρή. Έτσι, ύστερα από συνεννόηση του Έλληνα αστυνόμου με δύο κελλιώτες μοναχούς, τους Γεώργιο Αβέρκιο και Ιωάννη Κομβολογά δημιουργήθηκε εθελοντικό σώμα στις Καρυές από 100 περίπου Έλληνες κελλιώτες και άλλους εργαζόμενους σε διάφορες μονές.
Προχωρούμε στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων που υπήρξε πάλι μία ένταση. Η αφύπνιση του Βουλγαρικού στοιχείου διατηρήθηκε στο Άγιον Όρος εντονότερα από οπουδήποτε αλλού παρά το γεγονός ότι η μονή Ζωγράφου και τα υπόλοιπα ιδρύματα του μοναχισμού δεν ιδρύθηκαν ως εθνικά κέντρα του Βουλγαρικού γένους.
Οι εσωτερικές εξελίξεις αύξησαν το φυλετικό φρόνημα των Βουλγάρων οι οποίοι προσπάθησαν μέσω του βουλγαρικού στρατού να καταλάβουν τη μονή Ζωγράφου. Η απόπειρα αυτή, που πραγματοποιήθηκε μετά την εισβολή και κατοχή των γερμανικών στρατευμάτων το 1941, απέτυχε, αλλά οδήγησε, όπως ήταν φυσικό, σε ρήξη των φιλικών μέχρι τότε σχέσεων ανάμεσα σε Έλληνες και Βουλγάρους. Η βουλγαρική προπαγάνδα και η προσπάθεια εκμετάλλευσης του επισιτιστικού προβλήματος των Αγιορειτών μοναχών προκάλεσε αψυχολόγητες και προκλητικές ενέργειες από την πλευρά των βουλγαρόφωνων μοναχών, οι οποίοι επεδίωκαν την απαλλαγή του Αγίου Όρους από την Ελληνική κυριαρχία και τη διεθνοποίηση του με την επιβολή βουλγαρικής διοίκησης.
Ας επανέλθουμε για λίγο στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο του 1912. Μετά την εξόρμηση του Έθνους την 5η Οκτωβρίου και τη νικηφόρο προέλαση του στρατού, απελευθερώνεται η θεσσαλονίκη την 26η του ιδίου μηνός, εορτή του Αγίου Δημητρίου. Ένα μήνα μετά, την 26η Νοεμβρίου απελευθερώνεται από το στρατό μας, το Άγιον Όρος. Τον ίδιο χρόνο καταφθάνει μονάδα του βουλγαρικού στρατού και ζητά να αναπαυθεί και να επισκεφθεί τη μονή Ζωγράφου για προσκύνημα. Κάτι παρόμοιο είχαν ζητήσει και για τη Θεσσαλονίκη. Τότε οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων θεωρούνταν φιλικές, αφού ως σύμμαχοι είχαν πολεμήσει εναντίον των Τούρκων για να απελευθερώσουν εθνικά εδάφη. Οι Έλληνες μοναχοί επέτρεψαν την επίσκεψη στο βουλγαρικό λόχο. Ωστόσο, οι βούλγαροι επιδίωξαν μόνιμη εγκατάσταση στη μονή Ζωγράφου και στο επίνειο αυτής. Παράλληλα, άρχισαν να διεκδικούν μέρος της Αγιορείτικης γης για το βουλγαρικό κράτος. Ύψωσαν τη βουλγαρική σημαία στη μονή και παρέμειναν και όλο το χειμώνα και την άνοιξη του 1913. Εν τω μεταξύ το απόσπασμα προχώρησε μέχρι τις Καρυές, πρωτεύουσα του Όρους, αλλά η εκεί παρουσία Ελληνικών δυνάμεων συνετέλεσε στην επιστροφή των Βουλγάρων στη μονή Ζωγράφου χωρίς να δημιουργηθούν επεισόδια. Το ελληνικό κράτος, όμως, άρχισε να ανησυχεί και να λαμβάνει μέτρα προληπτικώς καθώς οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων οξύνθηκαν τόσο ώστε να επίκειται η κήρυξη πολέμου μεταξύ τους, που άλλωστε συνέβη. Η δύναμη του Ελληνικού στρατού και της Χωροφυλακής, που είχε εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος ήταν μικρή. Έτσι, ύστερα από συνεννόηση του Έλληνα αστυνόμου με δύο κελλιώτες μοναχούς, τους Γεώργιο Αβέρκιο και Ιωάννη Κομβολογά δημιουργήθηκε εθελοντικό σώμα στις Καρυές από 100 περίπου Έλληνες κελλιώτες και άλλους εργαζόμενους σε διάφορες μονές.