Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πολλοί άνθρωποι στην ζωή μας θα νοιαστούν για εμάς, θα μας στείλουν ευχές όταν γιορτάζουμε, θα μας κάνουνε να γελάσουμε εάν τύχη να συναντηθούμε, θα μας αγκαλιάσουν όταν θα μας δούνε θλιμμένους. Και αυτοί είναι γνωστοί και φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι.
----------------------
Μετρημένοι όμως είναι αυτοί οι άνθρωποι που καθημερινά θα ενδιαφερθούν για εμάς, που θα μας πάρουν τηλέφωνο όχι για να ζητήσουν κάτι αλλά για να δούνε πως είμαστε, για να ακούσουν την φωνή μας· γιατί διψούν για επικοινωνία μαζί μας. Ίσως υπάρχει μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος στην ζωή μας που ενδιάφέρεται τόσο βαθιά για εμάς, που μας σκέφτεται συνεχώς, που η ζωή του είναι τόσο συνδεδεμένη με την δική μας που είναι αδιανόητη η ζωή χωρίς αυτήν την σχέση αγάπης, κατανόησης, στήριξης και συγχώρεσης.
----------------------
Μπορεί να είναι και περισσότεροι από έναν, όμως ακόμα και ένας να είναι…αρκεί. Γιατί τελικά το θέμα δεν είναι πολλοί να ενδιαφέρονται για σένα, αλλά έστω κι ένας να είναι για σένα -και εσύ γι’αυτόν- μια βαθιά αποδοχή που τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο: ούτε λογισμοί, ούτε διαβολές, ούτε λάθη, ούτε η φθορά της καθημερινότητας.
Δεν είναι πάντα ο άνθρωπος αυτός κάποιος που συνδεόμαστε μαζί του ερωτικά-σαρκικά. Κυρίως είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμαστε μαζί του υπαρξιακά· κοινωνούν οι ψυχές μας, οι καρδιές μας. Είναι ο άνθρωπος που με την ελάχιστη τρυφεράδα του, ένα χάδι του, ένας λόγος του γλυκός μπορεί να μας αναστήσει από την πιο μεγάλη οδύνη μας.
----------------------
Πολλοί άνθρωποι στην ζωή μας θα μας πούνε ότι μας αγαπούνε. Έστω κι ένας όμως εάν γίνει για εμάς παράδεισος, φτάνει. Μακάρι κι γω να γίνω έστω για έναν άνθρωπο μια θαλπωρή. Μακάρι ο καθένας μας να γίνει για κάποιον, έστω για έναν, παράδεισος.Ώστε η ζωή μας να πάψει να βιώνεται ως ο χαμένος παράδεισος, με αυτόν τον αποτρόπαιο βασανισμό του "ανεκπλήρωτου", με τον κομπλεξισμό της μεταπτωτικής μας αυτολύπησης. Γιατί τελικά παράδεισος δεν είναι κάπου που θα πάμε αλλά κάτι που κουβαλάμε ως μια γνήσια σχέση με τον άλλο που ξεπερνά την ευγένεια και την αποσπασματική αυτοπροσφορά, που κινείται ασυμβίβαστα ως προς την λογική, που επενδύει στην ορμή για ζωή, στην δίψα για αιωνιότητα, στην σπουδή της αγάπης, στην πρωτόπλαστη αθωότητα...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η μεταβολή, δεν εξαρτάται απ΄Αυτόν που έσπειρε,

αλλ΄απ΄αυτούς που δεν θέλησαν ν΄αλλάξουν.

Άγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Περί νηστείας Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοί, αγνοώντας τη μεγάλη ωφέλεια της νηστείας, την τηρούν με δυσφορία ή και την αθετούν. Και όμως, τη νηστεία πρέπει να τη δεχόμαστε με χαρά, όχι με βαρυγγώμια ή φόβο. Γιατί δεν είναι σ’ εμάς φοβερή, αλλά στους δαίμονες. Φέρτε την μπροστά σ’ έναν δαιμονισμένο, και θα παγώσει από το φόβο, θα μείνει ακίνητος σαν πέτρα, θα δεθεί με δεσμά αόρατα, όταν μάλιστα δει να τη συνοδεύει η αδελφή της και αχώριστη συντρόφισσά της, η προσευχή. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε: «Το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει από τον άνθρωπο, στον οποίο έχει μπει, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» ( Ματθ. 17:21 )

Αφού λοιπόν, η νηστεία διώχνει μακριά τους εχθρούς της σωτηρίας μας και είναι τόσο φοβερή στους δυνάστες της ζωής μας, πρέπει να την αγαπάμε και όχι να τη φοβόμαστε. Αν κάτι πρέπει να φοβόμαστε , αυτό είναι η πολυφαγία, προπαντός όταν συνδυάζεται με τη μέθη. Γιατί αυτή μας δένει πισθάγκωνα και μας σκλαβώνει στα τυραννικά πάθη, ενώ η νηστεία ,απεναντίας, μας απαλλάσσει από την τυραννία των παθών και μας χαρίζει την πνευματική ελευθερία. Όταν, λοιπόν, και εναντίον των εχθρών μας πολεμάει κι από τη δουλεία μας λυτρώνει και στην ελευθερία μας ξαναφέρνει, ποιάν άλλη απόδειξη της αγάπης της χρειαζόμαστε;

Δεν είναι μόνο οι μοναχοί που έχουν σ’ όλη τους την ισάγγελη ζωή σύντροφο τη νηστεία, μα και πολλοί κοσμικοί χριστιανοί , που με τα φτερά της έχουν ανέβει κι αυτοί σε ύψη ουράνιας φιλοσοφίας.

Σας θυμίζω πως οι δύο κορυφαίοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας, μολονότι και από άλλες αρετές είχαν πολλή παρρησία στον Θεό, όποτε ήθελαν να μιλήσουν μαζί Του , στη νηστεία κατέφευγαν. Αυτή τους οδηγούσε κοντά στον Κύριο…
… “Τη φοβόμαστε” θα πεις, “γιατί φθείρει και εξασθενίζει το σώμα”. Θα μπορούσα να σου απαντήσω ότι τόσο ο εξωτερικός άνθρωπος , δηλαδή το σώμα, φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός, δηλαδή η ψυχή, μέρα με τη μέρα ανανεώνεται (πρβλ. Β΄ Κορ. 4:16 ) . Από το άλλο μέρος, όμως, αν θελήσεις να εξετάσεις καλά το πράγμα, θα διαπιστώσεις πως η νηστεία περιφρουρεί και τη σωματική υγεία. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, ρώτησε τους γιατρούς, και καλύτερα θα σου τα πουν αυτοί, που ονομάζουν την ολιγοφαγία μητέρα της υγείας, ενώ απεναντίας, λένε πως από την πολυφαγία προέρχονται πάρα πολλές αρρώστιες, οι οποίες , σαν αυλάκια νερού που πηγάζουν από μολυσμένη πηγή, καταστρέφουν το σώμα.

Ας μη φοβώμαστε , λοιπόν, τη νηστεία, που από τόσα κακά μας απαλλάσσει. Αυτό δεν το λέω χωρίς λόγο. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να ρίχνονται ασυγκράτητα στο φαγητό και το πιοτό τόσο πριν όσο μετά τη νηστεία, καταστρέφοντας την ωφέλειά της. ‘Έτσι, δηλαδή, γίνεται στην ψυχή ό,τι και σ’ ένα άρρωστο σώμα, που, μόλις αρχίσει να συνέρχεται και κάνει να σηκωθεί από το κρεβάτι, του δίνει κάποιος μια δυνατή κλωτσιά και το ρίχνει κάτω χειρότερα. Κάτι τέτοιο λοιπόν ,γίνεται και στην ψυχή μας, όταν πριν ή μετά τη νηστεία επισκιάσουμε τη νηφαλιότητα, που χαρίζει αυτή, με το σκοτισμό, που φέρνει η κραιπάλη.

Αλλά και όταν νηστεύουμε, δεν φτάνει η αποχή από ορισμένες τροφές, για να ωφεληθούμε ψυχικά. Υπάρχει κίνδυνος, τηρώντας τις νηστείες της Εκκλησίας, να μην κερδίσουμε τίποτα. Πώς; Όταν μένουμε μακριά από τα φαγητά, δεν μένουμε όμως μακριά από την αμαρτία∙ όταν δεν τρώμε κρέατα, τρώμε όμως το βιός των φτωχών∙ όταν δεν μεθάμε με κρασί, μεθάμε όμως με την πονηρή επιθυμία∙ όταν περνάμε τη μέρα νηστικοί, βλέποντας όμως αισχρά θεάματα. Έτσι η νηστεία μας είναι ανώφελη. Γι’ αυτό ας τη συνδυάσουμε με τον πόλεμο εναντίον των παθών, με την εγκράτεια από κάθε αμάρτημα, με την προσευχή και τον πνευματικό αγώνα. Έτσι μόνο θα έχει καρπούς και θα είναι μια θυσία ευάρεστη στο Θεό.

Από το βιβλίο : «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Β΄»
ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2006

[toula]

Aλλοίμονο σε εκείνους που μολύνουν την αγία πίστη με τις αιρέσεις ή δείχνουν ανεκτικότητα στους αιρετικούς !!

Αγ. Εφραίμ ο Σύρος

[toula]

Το άθλημα του έρωτα ως κτιστό μελώδημα απηχεί μέσα στην αιωνιότητα. Είναι όντως το πιο απαιτητικό και δύσκολο άθλημα. Πρωταθλητές αυτού ανεδείχθησαν οι Άγιοι. Άνθρωποι βαθιά ερωτευμένοι με τον Κτίστη αλλά και με την κτίστη.
-----------------------
Ο έρωτας είναι ο συλλαβισμός της ευτυχίας που ανασταίνει ψυχές, που φέρνει έναν ίλιγγο ζωής στην ζωή μας.
Δεν είναι τυχαίο που συμβολίζεται ως καρδιά. Γιατί ο έρωτας δίνει παλμό στην καθημερινότητά μας, δίνει νόημα στις πράξεις μας, είναι το κέντρο της ζωής μας, τροφοδοτεί την αιωνιότητά μας. Έρωτας προς τον Θεό, έρωτα προς τον άνθρωπο, έρωτα προς την κτίση ολάκερη.
-----------------------
Μια καρδιά καιόμενη είναι η ερωτευμένη καρδιά η οποία είναι έτοιμη να δοθεί "υπέρ του σύμπαντος κόσμου". Τέτοιος είναι ο Κύριός μας, μόνιμα Ερωτευμένος, αιώνιος Εραστής μας.
-----------------------
Μέσα στο σκοτάδι των ανέραστων, μίζερων, σοβαροφανών, σεμνότυφων ανθρώπων, οι ερωτευμένοι μοιάζουν σαν ένα βαζάκι με λουλούδια που σπάνε αυτήν την μονότονη ατολμία, που μάχονται την αβυσσοτόκο σκληρότητα.
-----------------------
Να ζεις πάντα ως ερωτευμένος, αυτό είναι ευλογία.
Χριστιανός που δεν είναι ερωτευμένος δεν μπορεί να περάσει από το καθήκον στην αγάπη, δεν μπορεί να ασκηθεί με χαρά, δεν μπορεί να αποδεχθεί τον σταυρό του.
-----------------------
Μην βιάζεσαι να ζήσεις. Βιάσου να ερωτευτείς ώστε να ζήσεις.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε: «Θεέ μου, βοήθησε με!»
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
- Τί θέλεις να κάνω;
- Σώσε με, Θεέ μου!
- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
- Τότε κόψε, το σκοινί που είναι δεμένο στη μέση σου…».
Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί μόνο 3 μέτρα μακριά από τη γη….

Άραγε, εμείς πόσο κολλημένοι είμαστε στο σκοινί μας; Ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητούμε όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λέμε ότι μας έχει ξεχάσει ή μας έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζουμε ότι δεν μας φροντίζει. Να θυμόμαστε ότι μας κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσουμε το δικό μας χέρι ανήκει σε εμάς!

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Πολλές φορές έχουμε τονίσει ότι η νηστεία εάν γεννά στην καρδιά μας έπαρση και κατάκριση (αυτών που δεν νηστεύουν) χάνει το νόημά της. Όμως η λύση δεν είναι να μην νηστεύουμε. Η νηστεία είναι εντολή του Θεού, είναι ένας κανόνας της Εκκλησία μας που μας καλεί να ασκηθούμε, να πεινάσουμε, να στερηθούμε, να ξεβολευτούμε για την αγάπη του Χριστού.
Είναι δείγμα αφροσύνης να κατηγορούμε την νηστεία ως υποκρισία. Στο χέρι μας είναι να νηστεύουμε θεάρεστα, δηλαδή να αφήνουμε στην άκρη τα πάθη μας και να καλλιεργούμε τις αρετές. Αυτό είναι νηστεία.
---------------------------
Όποιος δεν νηστεύει (χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα υγείας) ζει με ανυπακοή στην Εκκλησία. Όταν ο χριστιανός συνειδητά απορρίπτει έναν τρόπο πνευματικής άσκησης (νηστεία) υποστηρίζοντας ότι δεν χρειάζεται ή δεν είναι απαραίτητο γίνεται αιρετικός. Βγάζει τον εαυτό του εκτός Εκκλησίας διότι διαλέγει κάποιες διδασκαλίες της Εκκλησίας (ότι τον συμφέρει ή μπορεί να κάνει) και κάποιες τις απορρίπτει, όπως δηλαδή κάνουνε οι αιρετικοί.
Άσε τις δικαιλογίες ότι δουλεύεις, ότι διαβάζεις, ότι είναι μικρό το παιδί...
Αφήστε που όταν ο πνευματικός αναφερθεί στη νηστεία σχεδόν όλοι έχουνε πρόβλημα με το ατομάχι τους ή έχουνε χαμηλό αιματοκρίτη. Καταντά εμπαιγμός και του Μυστηρίου της εξομολόγησης.
Όλες αυτές οι δικαιολογίες υπάρχουν γιατί δεν έχουμε αγάπη για τον Χριστό. Βάζουμε πάνω από τον Χριστό το τυρί, το κρέας, τα αυγά, τον ύπνο, την καλοπέρασή μας, τους φίλους μας, τα πάρτυ, το ποτό, το τσιγάρο, την σάρκα μας...

---------------------------
Ο χριστιανός που δεν νηστεύει, που δεν εκκλησιάζεται, που δεν εξομολογείται, που δεν προσεύχεται, που δεν μελετά τις Θείες Γραφές...δεν μπορεί ούτε να συγχωρέσει, ούτε να ταπεινωθεί, ούτε να αγαπήσει πραγματικά. Μην ζούμε στην πλάνη ότι "εμείς έχουμε αγάπη για όλους και δεν μας χρειάζεται η νηστεία και γενικότερα ο τρόπος της Εκκλησίας".
Όλοι αυτοί οι "καλοί άνθρωποι" που ζούνε μακρυά από τη Χάρη του Θεού έαν λίγο τους "τσιγκλίσεις" θα φανερώσουν το ψεύτικο και επιφανειακό της καλοσύνης τους, της πραότητάς τους, της ανεξικακίας τους...
---------------------------
Το κύριο χαρακτηριστικό του Ορθόδοξου Χριστιανού είναι η υπακοή του στον Λόγο της Εκκλησίας. Εάν συνειδητά και μόνιμα κάνουμε ανυπακοή στον Λόγο της Εκκλησίας και δικαιολογούμε την ανυπακοή μας πολύ απλά δεν είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Μπορεί να λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό. Όμως τελικά, σε ποιον Χριστό πιστεύουμε; Διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πιστεύουμε στον Χριστό των Αγίων μας, γιατί εάν πιστεύαμε στον Χριστό των Αγίων μας θα ζούσαμε όπως οι Άγιοί μας, δηλαδή θα ζούσαμε κάνοντας υπακοή στην Ορθοδόξη Εκκλησία. Έτσι ζήσανε οι Άγιοι. Δεν λέγανε "έχω αγάπη για όλους, δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν άρα δεν χρειάζεται να νηστέψω...". Αντιθέτως επειδή νήστεψαν, επειδή είχανε ως κέντρο της ζωής τους την μετάνοια, την ταπείνωση, την προσευχή, την Μυστηριακή ζωή κατάφεραν να ελκύσουν την Χάρη του Θεού που τους έκανε να συγχωρούν, να μην κρατούν κακία, να αγαπούν τον πλησίον τους, να σηκώνουν τον σταυρό τους αγόγγυστα.
---------------------------
Έσυ αδελφέ μου, εσύ αδελφή μου ζεις κάνοντας υπακοή στην Ορθόδοξη Εκκλησία ή μονίμως αμνηστεύεις την ανυπακοή σου σ'Αυτήν και δικαιολογείς την υπακοή σου στο βόλεμά σου, στο συμφέρον σου, στο κοσμικό φρόνημα; Διότι καλά είναι και τα όμορφα λογάκια περί αγάπης και συγχώρεσης, όμως χωρίς υπακοή που είναι δείγμα της ταπείνωσής μας ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γευτούμε τους γλυκύς καρπούς της Χάριτος.
---------------------------
Μετανόησε λοιπόν, εξομολογήσου. Κάνε τον τρόπο της Εκκλησίας τρόπο ζωής σου...γιατί αλλιώς θα ζεις μέσα σε αυταπάτες "παραδείσων" που μόνο Χριστό δεν έχουν...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[vasilisalt]

Δεν διδάσκουμε με τα λόγια. Με τις πράξεις διδάσκουμε. Αυτά που μας έλεγε ο δάσκαλος
στο Δημοτικό τα έχουμε ξεχάσει, τον δάσκαλο όμως τον θυμόμαστε.
Γ. Νίκων Νέας Σκήτης

[toula]

Όταν στην ζωή μας, διαλέγουμε να κρυφτούμε από τον πόνο, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έτσι και αλλιώς θα συναντήσουμε, ουσιαστικά ακυρώνουμε μια από τις βασικότερες εξελικτικές εμπειρίες της ύπαρξης. Ο πόνος και η χαρά, είναι οι δύο ράγες της υπαρξιακής εξέλιξης μας. Το τρένο της ζωής δεν κυλά χωρίς να πατά και στις δύο.

Γνωρίζεις την έκσταση της χαράς, στο ποσοστό που επέτρεψες στο εαυτό σου, να βιώσει την θλίψη. Ζεις τον παράδεισο της ελπίδας και της πίστεως, όταν έχεις βιώσει την κόλαση της απόγνωσης. Ζητάς τον έρωτα όταν η καθημερινότητα αποκοιμίζει την ορμή της ζωής και όλα πεθαίνουν στο χασμουρητό της πλήξης. Βιώνεις το φως της Ανάστασης, όταν έχεις νιώσει καλά στο πετσί σου, πόσο μοναξιά φυσάει πάνω στο σταυρό….

π. Χαράλαμπος λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

μην αφήσεις τον πόθο σου για ζωή να καταντήσει μια ζωή με πάθη

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος