Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Τυφλώνεται εντελώς ο νους από τα παρακάτω τρία: Τη φιλαργυρία, την κενοδοξία και την ηδονή».
Οσ. Μάρκος ο Ασκητής

[toula]

Μέσα στην Εκκλησία

ούτε θυμός μας ενοχλεί,

ούτε κακή επιθυμία μας φλογίζει,

ούτε φθόνος μα λειώνει,

ούτε αλαζονεία μας κάνει να υπερηφανευόμαστε,

ούτε δίψα για τη δόξα μας διαφθείρει,

αλλά όλα αυτά τα θηρία έχουν ηρεμήσει.

Ιερός Χρυσόστομος

[aposal]

«Οι δρόμοι της ζωής των οκνηρών είναι στρωμένοι με αγκάθια, ενώ οι δρόμοι των εργατικών είναι ομαλοί και εύκολο περπάτητοι».
Παροιμ. ιε' 19

[toula]

Αν η γη δεν σπέρνεται και δεν φυτεύεται, χορταριάζει,

έτσι και η ψυχή, όταν δεν κάνει κάτι από τα πνευματικά αναγκαία και

μένει αργή, παραδίδεται στη σκέψη και εκτέλεση πονηρών έργων.

Ιερός Χρυσόστομος

[toula]

Ένα χαμόγελο η προσευχή μας...

Η καλύτερη προσευχή είναι το χαμόγελο μας. Θα μου πείτε δύσκολο. Δεν είναι πάντα κατορθωτό. Όμως ας το δούμε πιο ρεαλιστικά. Υπάρχει ζωή που να είναι όλα «τέλεια», «ιδανικά» ή όπως ακριβώς θα θέλαμε; Δεν νομίζω. Κανείς μας δεν έχει ένα τέλειο βίο, δίχως προβλήματα και δοκιμασίες. Εάν περιμένουμε πότε θα έρθουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε για να γελάσουμε, να χαρούμε και να ευχαριστηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα πεθάνουμε στην θλίψη, βυθισμένοι με τα μικρά και μεγάλα όνειρα μας στην κόλαση της απόγνωσης.
Είναι γεύση παραδείσου και εμπειρία Θεού, να χαμογελάς ενώ όλα δεν είναι τέλεια στην ζωή σου. Μπορεί να είναι και χάλια. Κι όμως εσυ να επιμένεις, να λες «έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, γέλα ρε τι σου ζητάνε….».
Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι η χαρά δεν έρχεται μέσα από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα, αλλά από καθημερινές απλές πράξεις ζωής. Οπότε ας δώσουμε στο πρόσωπο και στην ψυχή μας αυτό που της αξίζει, μικρές χαρές, μέχρι να έρθει η αιώνια μεγάλη. Γιατί γι’ αυτό πλαστήκαμε, για την χαρά, για το χαμόγελο που ατελεύτητα θα απλωθεί στην ύπαρξη μας.

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

Κάποτε χριστιανοί μου κάποιος μοναχός, έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής. Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.
Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας να ενωθεί με τον Θεόν χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες.
Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε, σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου;
Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.
Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του. Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του, στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.
Το είδε και είπε μέσα του, τι είπε μέσα του τώρα,
«Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν και να έρχεται τώρα να μου την χάλασε ένας ποντικός. Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα:
-«Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;»
-«Γιατί πεινάω, απάντησε το ποντίκι».
Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή,
-«Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό, και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;» και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του.
Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα:
- «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, αν δεν μπορέσεις με τους γύρω συνασκητάς σου και με τον γέρο Αββακούμ, που ψήνεται στον πυρετό, και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, αλλά και με τον κάθε Αββακούμ, δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός και πληγιασμένος, και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς, στα προβλήματά του, τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους. »
Και χάθηκε ο ποντικός.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Η νηστεία, παίρνοντας συνεργό την αγρυπνία, μαλακώνει τη σκληράδα της καρδιάς και κάνει να αναβλύζουν πηγές κατάνυξης».
Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος

[toula]

Ακόμα και με τη μετάνοια τα σημάδια της αμαρτίας μένουν στην ψυχή μας. Γι'αυτό και εάν πέσεις σε μια αμαρτία μετά αποκτάς μια "ευκολία" προς αυτήν· γίνεσαι επιρρεπής προς την συγκεκριμένη αμαρτία, την οποία αν την αφήσεις γίνεται πάθος.
-----------------------
Γι'αυτό και καλύτερα να προλαμβάνουμε παρά να θεραπεύουμε. Διότι ακόμα και με τη θεραπεία μένουν στο σώμα και στην ψυχή μας οι ενοχλήσεις από την πτώση μας.
Όπως εάν σπάσεις το πόδι σου και το βάλεις στο γύψο για να θεραπευτεί και μετά από καιρό βγάλεις τον γύψο διότι το σπάσιμο έγιανε· θα παρατηρήσεις ότι κάθε φορά που το ζορίζεις το πόδι σου ή το κλίμα αλλάζει νιώθεις κάποιες ενοχλήσεις έτσι και στα πνευματικά, κάτι παρόμοιο γίνεται. Η αμαρτία μας ακόμα και με την μετάνοια δεν εξαφανίζεται πλήρως, αφήνει πίσω της κάποιες ενοχλήσεις που καλούμαστε με τους ασκητικούς αγώνες, με φρόνημα ανδρεία χωρίς συμβιβασμούς να τους αντιμετωπίσουμε· διότι εάν δεν αγωνιστούμε μετά την μετάνοιά μας αργά ή γρήγορα θα ξαναπέσουμε στα ίδια ίσως και σε χειρότερα.
-----------------------
Γι'αυτό και οι Θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ότι την μετάνοια πρέπει να την συνοδεύουν έργα μετανοίας ώστε ο άνθρωπος να σταθεροποιηθεί στον δρόμο προς την αρετή και οι ενοχλήσεις (οι ενθυμήσεις των αμαρτιών, οι κοσμικοί-σαρκικοί λογισμοί) να πάψουν να τον επιρρεάζουν.
-----------------------
Εξέτασε τον εαυτό σου και αν διαπιστώσεις ότι εύκολα ξαναπέφτεις στις ίδιες αμαρτίες ενώ μετανοείς, να ξέρεις ότι η μετάνοιά σου δεν συνοδεύεται με έργα μετανοίας, δηλαδή με ασκητικούς αγώνες, με νηστεία, με προσευχή, με αγρυπνία, με ταπεινό φρόνημα, με ελεημοσύνη, με Μυστηριακή ζωή.
-----------------------
Γι'αυτό μην παραξενευτείς μ'αυτό που θα πω: Η μετάνοια δεν είναι αρκετή. Η μετάνοια χωρίς έργα μετανοίας θα παραμένει μια στιγμιαία αναγνώριση της προηγούμενης αμαρτωλής ζωής μας (χωρίς πραγματικό πνευματικό αποτέλεσμα) και όχι μια αρχή μιας καινούργιας ζωής εν Χριστώ.
-----------------------
Είσαι καθαρός; προσπάθησε με κάθε κόστος να μείνεις καθαρός. Έπεσες; Προσπάθησε να σηκωθείς και να αλλάζεις ζωή, όχι απλά να αναγνωρίσεις την πτώση σου, όχι μόνο να θελήσεις να θεραπευτείς από την αμαρτία σου αλλά να βάλεις στην θέση της αμαρτίας σου την αντίστοιχη αρετή. Παραδείγματος χάριν στην θέση της πορνείας να βάλεις την παρθενία ή την σωφροσύνη μέσα στο γάμο, στην θέση της φιλαργυρίας την ελεημοσύνη, στην θέση της γαστριμαργίας τη νηστεία και την εγκράτεια, στην θέση της πολυλογίας την σιωπή, στην θέση της μνησικακίας την συγχωρετικότητα, στην θέση της οργής την πραότητα, στην θέση της απαισιοδοξίας την ελπίδα, στην θέση της κατάκρισης των άλλων τον αυτοέλεγχο, στην θέση της κοινωνικής ζωής την ζωή των Μυστηρίων της Εκκλησίας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο αμπελουργός Πατήρ στους πιστούς δίνει την ευχάριστη υπόσχεση πως, αν αγωνίζονται θα τους βοηθήσει να προοδεύσουν. Και όπως τα φυσικά κλήματα έχουν ανάγκη καλλιέργειας, έτσι και τους πιστούς θα τους «καθαίρει», θα τους κλαδεύει ο γεωργός Πατήρ, «ἵνα πλείονα καρπὸν φέρωσι». Τη ρίζα βέβαια που είναι ο Κύριος ἡμῶν Ιησούς Χριστός, δεν την πειράζει, γιατί δεν έχει ανάγκη καλλιέργειας. Ο γεωργός λοιπόν για να κάνει πιο καρποφόρο το αμπέλι, το κλαδεύει, το καθαρίζει, το ραντίζει για να καταστρέψει το μικρόβιο της φυλλοξήρας, το θειαφίζει από τα παράσιτα, το στηρίζει με πασσάλους. Έτσι ο Θεός, όταν βλέπει τον πιστό να έχει καλή προαίρεση και ζήλο για την αρετή, τον καθαρίζει από αμαρτίες, τον φωτίζει, στηρίζει την αδύνατη ψυχή του, την καρποφορεί με χαρά, ειρήνη, αγάπη, πίστη, πραότητα, Άγιο Πνεύμα. Έπειτα όμως «καθαίρει», κλαδεύει με θλίψεις και πόνο για να σβήσει συνήθειες κοσμικές. Αν καταλάβαιναν τα αμπέλια, όταν τα κλάδευαν, θα παραπονούνταν πικρά: «Γιατί μας θλίβεις αλύπητα;» Και ο γεωργός θα απαντούσε: «Αν δεν κόψω τους παραπανίσιους βλαστούς, θα σας πιουν τους χυμούς και θα χαθεί ο καρπός. Μη βιάζεσθε και θα δείτε πόσο καρπό θα φέρει το οδυνηρό κλάδεμα και θα πεισθείτε για τη στοργική ενέργειά μου»(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος). Παραδείγματος χάριν: το σώμα το υγιές και το ακμαίο κινδυνεύει να πέσει σε ηδονές και να παραμελήσει την αρετή, γι’ αυτό ο αμπελουργός του αφαιρεί την υγεία και την ευρωστία. Έτσι ο έξωθεν άνθρωπος φθείρεται, ενώ ο έσωθεν ανακαινίζεται.

Aρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Σημάδι ότι ο νους μένει στα ελπιζόμενα αγαθά

είναι να φθάσει σε τέλεια λήθη των εδώ και

να εκτείνεται στη γνώση των μελλόντων.

Όσιος Θαλάσσιος ο Λίβυος