Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Για το Θεό δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά αμαρτήματα και ζυγίζει όλα τα αμαρτήματα με το ίδιο βάρος.
Και η πιο μικρή αμαρτία έχει άπειρο “βάρος” και έπρεπε να χυθεί όχι μία σταγόνα, αλλά όλο το Αίμα του Χριστού στον Γολγοθά. Είναι έκφραση του ανθρώπου, η "μικρή" και η "μεγάλη" αμαρτία.
Τα πολύ - πολύ μικρά αμαρτήματα, λέγονται συγγνωστά ή και παραπτώματα και δεν εμποδίζουν τη σωτηρία και τη Χάρη από τον κόσμο τούτο, αλλά θα πρέπει και αυτά να εξαλειφτούν.
Ο Θεός τακτοποιεί τα αμαρτήματα αυτά, επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα θυμηθεί και να τα εξομολογηθεί, είτε με κάποια ασθένεια, είτε με κάποια θλίψη, είτε με έργα ελεημοσύνης και σε μερικούς με ένα αιφνίδιο και οδυνηρό - αιματηρό θάνατο.
Γι' αυτό και άτομα νεαρής ηλικίας που φεύγουν αιφνιδίως με αιματηρό τρόπο π.χ. με κάποιο τροχαίο, ξεπληρώνουν πάρα πολλά
αμαρτήματα και κατά ένα μεγάλο ποσοστό, οικονομείται έτσι η σωτηρία τους.
Είναι εμπειρία της Εκκλησίας αυτό το πράγμα. Τα παραπτώματα (όσα θυμόμαστε και καταλαβαίνουμε), μπορούμε να τα συγχωρούμε μεταξύ μας. Τα ανώτερα όμως αμαρτήματα, συγχωρούνται δια του κλήρου με την εξομολόγηση.
~ Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα†

[toula]

Αυτοκρατορία του Θεού: Πώς η Χριστιανική Βυζαντινή Αυτοκρατορία έσωσε τον πολιτισμό (Robert Spencer)
14/04/2024ΙΣΤΟΡΙΑNo Commenton Αυτοκρατορία του Θεού: Πώς η Χριστιανική Βυζαντινή Αυτοκρατορία έσωσε τον πολιτισμό (Robert Spencer)

Ο δημοσιογράφος και μελετητής Robert Spencer μόλις δημοσίευσε το Empire of God: How the Byzantines Saved Civilization. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το ανατολικό μισό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επιβίωσε για χίλια χρόνια αφού το δυτικό μισό είχε καταρρεύσει σε διάφορα φεουδαρχικά βασίλεια. Το Βυζάντιο τελικά έπεσε στις Οθωμανικές Τουρκικές επιθέσεις το 1453. Ένα βαθιά επιστημονικό έργο, το βιβλίο του Spencer υποστηρίζει ότι ο χριστιανικός βυζαντινός πολιτισμός κράτησε ζωντανή τη μάθηση και την πίστη της Αθήνας, της Ρώμης και της Ιερουσαλήμ και προστάτευσε τη Δύση από την επίθεση του Ισλάμ στην Ανατολή. Ο Mark Judge του Stream μίλησε πρόσφατα με τον Spencer για το βιβλίο του.

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ – 11/12/2023

Mark Judge: Το νέο σας βιβλίο Empire of God υποστηρίζει ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν έχει λάβει τα εύσημα που της αξίζουν ως δυναμικός χριστιανικός πολιτισμός που κράτησε ζωντανές τις κληρονομιές της Αθήνας, της Ιερουσαλήμ και της Ρώμης. Μέρος αυτού, γράφετε, οφείλεται στην προκατάληψη ορισμένων ιστορικών, συμπεριλαμβανομένου του Edward Gibbon. Ποια είναι η πραγματική αλήθεια πίσω από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία;

Robert Spencer: Υπήρξε μεγάλη προκατάληψη κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τους τελευταίους αρκετούς αιώνες, με αποτέλεσμα μια γενική έκπτωση της σημασίας και της συνεισφοράς της. Αυτό οφείλεται κυρίως σε ένα φαινόμενο που είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα της Αυτοκρατορίας του Θεού: το Μεγάλο Σχίσμα μεταξύ των γνωστών σήμερα ως Ρωμαιοκαθολικών και Ανατολικών Ορθόδοξων Εκκλησιών το 1054, και η αποξένωση που προκύπτει μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αντί να βλέπουν τους Βυζαντινούς ως Ρωμαίους και εκφραστές του δυτικού πολιτισμού, έστω και στα άκρα του, οι Δυτικοί έτειναν πολύ συχνά να τον βλέπουν τόσο ξένο όσο και άβολο, με συγκεχυμένες («βυζαντινές») πολιτιστικές και κοινωνικές πρακτικές και μια μορφή Χριστιανισμού που εμφανιζόταν τόσο ξένη όσο και ανεξερεύνητη στα δυτικά μάτια.

Στη συνέχεια, υπήρξε ο Κριμαϊκός Πόλεμος στη δεκαετία του 1850, όταν οι Βρετανοί συμμάχησαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και μια τεράστια τουρκοφιλία σάρωσε τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Αυτό συνέβη όταν η ιδέα ότι το Ισλάμ είναι μια «θρησκεία της ειρήνης» άρχισε να διαδίδεται ως προπαγάνδα για πρώτη φορά, για να απαλύνει την υπόνοια των απλών Βρετανών προς μια συμμαχία με το ισλαμικό χαλιφάτο. Και αν οι Τούρκοι ήταν τόσο καλοί φίλοι, τότε ο λαός που νίκησαν και αντικατέστησαν, οι βυζαντινοί, θα πρέπει να ήταν αντίστοιχα υποανάπτυκτοι και νυχτωμένοι. Αυτές οι συμπεριφορές επικράτησαν μεταξύ των αγγλόφωνων ιστορικών και παρέμειναν πολύ μετά την εξαφάνιση των παρορμήσεων για αυτούς από τη γη.

Ήμασταν σχεδόν μουσουλμάνοι
Υποστηρίζετε ότι ο Βυζαντινός Πολιτισμός ήταν «προπύργιο» μεταξύ της χριστιανικής Δύσης και του ισλαμικού τζιχαντισμού στην Ανατολή. Θα μπορούσε όντως η Δύση να είχε χαθεί χωρίς τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία;

Σίγουρα. Οι Άραβες πολιόρκησαν για πρώτη φορά την Κωνσταντινούπολη το 675, και οι Τούρκοι τελικά παραβίασαν τα τείχη της σχεδόν 800 χρόνια αργότερα, το 1453. Αυτή ήταν η εποχή του προσηλυτισμού και του σχηματισμού της χριστιανικής Ευρώπης, με αποκορύφωμα την Ρωμαιοκαθολική φιλοσοφία στον Ύστερο Μεσαίωνα (High Middle Ages,) από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, που διαμόρφωσαν τα πνευματικά θεμέλια του σύγχρονου κόσμου. Φανταστείτε τώρα εάν οι Άραβες είχαν καταφέρει να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη το 675, ή οποιαδήποτε από πολλές φορές μετά από αυτό, αλλά πολύ πριν από το 1453. Δεν υπήρχε σημαντική δύναμη στην Ευρώπη που θα μπορούσε να αποτρέψει την κατάκτηση και τον εξισλαμισμό ολόκληρης της ηπείρου.

Ο δυτικός πολιτισμός, με τις ιδέες του για την ισότητα των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων και την ελευθερία του λόγου, και με τις φιλοσοφικές και καλλιτεχνικές του ιδέες, θα είχε γεννηθεί θνησιγενής. Η ίδια η παρουσία (και η αντίσταση στο τζιχάντ) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο διαμόρφωσης της χριστιανικής Ευρώπης, ακόμη και όταν ο πάπας και άλλες δυτικές αρχές χλεύαζαν τους Βυζαντινούς ως σχισματικούς, επέτρεψε να αναπτυχθούν οι θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού μας. Εάν οι Βυζαντινοί είχαν χάσει νωρίτερα ή δεν ήταν καθόλου εκεί, δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση τώρα, και η Δύση όπως την ξέρουμε δεν θα υπήρχε.

Χωρίς Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Χωρίς Φιλοσοφία

Σημειώνετε ότι οι Βυζαντινοί έσωσαν την ελληνική γραφή και φιλοσοφία. Αυτή είναι μια σημαντική συνεισφορά στον κόσμο μας.

Ναί. Το βυζαντινό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν αξιοσημείωτα σταθερό. Αντί να κυνηγούν κάθε νέα εκπαιδευτική μόδα (στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν εκπαιδευτικές μόδες για να κυνηγήσουν), οι Βυζαντινοί συνέχισαν να διδάσκουν τους Έλληνες κλασικούς που ήταν το θεμέλιο της ρωμαϊκής εκπαίδευσης από τότε που η αυτοκρατορία υιοθετήσει τον Χριστιανισμό. Όταν μόνο δύο έργα του Πλάτωνα ήταν γνωστά στη Δύση, ο φιλόσοφος Γεμιστός Πλήθων ταξίδεψε από την Κωνσταντινούπολη στη Φλωρεντία για τη Σύνοδο της Φλωρεντίας το 1439. Μόλις έφθασε εκεί, άρχισε να κάνει διαλέξεις για τον Πλάτωνα για τους εκστατικούς Ιταλούς και να τους μυεί στα έργα του Πλάτωνα που ήταν άγνωστοι στη Δύση. Ο Γεμιστός και άλλοι Βυζαντινοί ήταν άμεσα υπεύθυνοι για την πυροδότηση της Αναγέννησης στην Ευρώπη.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν έπεσε μέχρι το 1453
Γράφετε ότι οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους. Αυτό είναι συναρπαστικό. Παρακαλώ εξηγήστε.

Οι Βυζαντινοί ήταν όντως Ρωμαίοι. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ξεκίνησε, φυσικά, από τη Ρώμη και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Τελικά, αποφασίστηκε ότι θα υπήρχαν δύο αυτοκράτορες, ένας στη Ρώμη και ένας στην Κωνσταντινούπολη («Νέα Ρώμη»), καθώς η αυτοκρατορία ήταν απλώς πολύ μεγάλη για να κυβερνηθεί αποτελεσματικά από έναν άνδρα. Η αυτοκρατορία στη Ρώμη έπεσε το 476, αλλά ακόμη και τότε, ο Οδόακρος, ο οπλαρχηγός των Γότθων που καθαίρεσε τον Δυτικό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ρωμύλο Αύγουστο, δεσμεύτηκε αμέσως για την υποστήριξή του στον αυτοκράτορα Ζήνωνα στην Κωνσταντινούπολη. Ο Οδόακρος δεν θεωρούσε ότι κατέστρεψε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Εν τω μεταξύ, στην Κωνσταντινούπολη, η αυτοκρατορία συνέχιζε, με τους ανθρώπους της να θεωρούν τον εαυτό τους ανά τους αιώνες όπως πάντα: ως «Ρωμαίους». Ποτέ δεν αναφέρθηκαν ως «Βυζαντινοί» ή ακόμη και ως «Ανατολικοί Ρωμαίοι». οι χαρακτηρισμοί αυτοί επιβλήθηκαν από μεταγενέστερους ιστορικούς. Κατά συνέπεια, οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους κληρονόμους και θεματοφύλακες του ρωμαϊκού πολιτισμού και των ρωμαϊκών πνευματικών, νομικών, καλλιτεχνικών και φιλοσοφικών παραδόσεων. Συμπεριφέρθηκαν ανάλογα και είναι υπεύθυνοι για τη διατήρηση μεγάλου μέρους αυτής της παράδοσης.

Γιατί οι εικόνες είναι τόσο μαγευτικές;

Τέλος, λίγα λόγια για τη βυζαντινή τέχνη. Πάντα έβρισκα τα μωσαϊκά τους μαγευτικά και ιερά. Είναι λυπηρό που τόσες πολλές δυτικές χριστιανικές εκκλησίες το έχουν χάσει αυτό.

Στη βυζαντινή χριστιανική, ή ορθόδοξη, παράδοση, υπάρχει μια βαθιά αίσθηση ομορφιάς που οδηγεί τον άνθρωπο στον στοχασμό και την αγάπη για τον Θεό. Υπάρχει επίσης μια τεράστια αίσθηση ότι η λειτουργία, αμετάβλητη σε σημαντικές λεπτομέρειες από τον τέταρτο αιώνα, μαρτυρεί την αμετάβλητη φύση των αιώνιων αληθειών. Αυτές οι ιδέες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις ορισμένων Δυτικών Χριστιανών που πιστεύουν ότι είναι σημαντικό για τους Χριστιανούς να προσαρμόσουν τη λατρεία τους, καθώς και τη θρησκευτική τους τέχνη, στις ευαισθησίες του συγκεκριμένου χρόνου και του τόπου τους προκειμένου να παραμείνουν «σχετικοί».

*Ο Mark Judge είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης στην Ουάσιγκτον, D.C. Το νέο του βιβλίο είναι το The Devil’s Triangle: Mark Judge vs the New American Stasi. Το Τρίγωνο του Διαβόλου: Ο Mark Judge ενάντια στη Νέα Αμερικανική Στάση.

stream.org

[toula]

Τίποτα δεν είναι δικό μας!
Ὅσες ἀρετὲς κατώρθωσες χωρὶς τὸν νοῦ καὶ τὴν λογική, αὐτὲς καὶ μόνο εἶναι ἰδικές σου, ἐφ᾿ ὅσον τὸν νοῦ καὶ τὴν λογικὴ σοῦ τὰ ἐδώρησε ὁ Θεός.
Ὅσες νίκες ἐπέτυχες χωρὶς τὸ σῶμα σου, αὐτὲς καὶ μόνο ὀφείλονται στὴν ἰδική σου προσπάθεια, ἐφ᾿ ὅσον τὸ σῶμα δὲν εἶναι ἰδικό σου δημιούργημα, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ.
~ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης τῆς Κλίμακος (Κλῖμαξ, Λόγος 22:16)

[toula]

“Μήν επιζητεις νά αφήσεις παιδιά στή γη, αλλά νά τά ανεβάσεις στόν ουρανό.”
~ Άγιος Βασίλειος ο Μέγας
(Πατρολογία Migne PG 31,621)

[toula]

“Οι φίλοι του Χριστού αγαπούν τους πάντες αληθινά, δεν αγαπιούνται όμως από όλους.
Οι φίλοι του κόσμου επίσης δεν αγαπιούνται από όλους. Και οι φίλοι του Χριστού διατηρούν την αγάπη συνεχώς μέχρι τέλους, ενώ οι φίλοι του κόσμου μέχρις ότου συγκρουσθούν μεταξύ τους για πράγματα του κόσμου.”
~ Ἅγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
(4η Εκατοντάδα Κεφαλαίων Περί Αγάπης ϟη΄ 98.)

[toula]

Πειραιώς Σεραφείμ: “Δεν μπορεί να αλλάξει ο Πασχάλιος Κανών – Κανονικώς αδύνατος ο συνεορτασμός με εμμένοντες στην αίρεση”

Ο Πασχάλιος Κανών δεν μπορεί ποτέ να αλλαγή, διότι αυτό αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, σημειώνει ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ σε ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως και προσθέτει ότι “ο συνεορτασμός με κατεγνωσμένους αιρετικούς εμμένοντας εις την αίρεσιν και την κακοδοξίαν, ως οι σύγχρονοι Αντιχαλκηδόνιοι, Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάντες είναι κανονικώς αδύνατος”.

Η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς εξέδωσε ανακοίνωση με τίτλο: «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ. ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΓῌ;» στην οποία, μεταξύ άλλων, καταλήγει σημειώνοντας: “ἡ τυχόν παράβασις ἐπιφέρει τραγικάς Κανονικάς συνεπείας, ἀλλοιώνει τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία καί νοθεύει τήν ἀκαινοτόμητο ἀποκάλυψι τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Ἐννέα Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διότι χρέος μέγιστον πάντων, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, εἶναι ἡ τήρησις τῆς ἀμωμήτου παρακαταθήκης τῆς πίστεως, ὥστε στό ἐρώτημα τοῦ Κυρίου «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. 18,8), νά δυνάμεθα νά ἀπαντήσουμε ἐν ἀληθείᾳ”.

Αναλυτικά το ανακοινωθέν:

«Πάντας τοὺς τολμῶντας παραλύειν τὸν ὅρον τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου, περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρὸς τὰ καλῶς δεδογμένα, καὶ ταῦτα εἰρήσθω περὶ τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ἐκκλησίας, ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, μετὰ τὸν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπὶ διαστροφῇ τῶν λαῶν καὶ ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα· τοῦτον ἡ ἁγία σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας ἐπισωρεύοντα, ἀλλὰ πολλοῖς διαφθορᾶς καὶ διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον· καὶ οὐ μόνον τοὺς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετὰ τὴν καθαίρεσιν. Τοὺς δὲ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καὶ τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ἅγιος Κανὼν καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν».

Α΄ Ἱερός Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ τοπικῆς Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁρισμένως ἐπικυρωθείς ἀπό τόν Β΄ Ἱερό Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (691 μ.Χ.).

Ἑ ρ μ η ν ε ί α.

«Ὁ παρών Κανών, ἀφορίζει μὲν τοὺς λαϊκοὺς ἐκείνους ὅπου παραβαίνουν τὸν διορισμὸν καὶ τὸ Κανόνιον ὅπου ἡ πρώτη Σύνοδος ἐξέδωκε, παρόντος καὶ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, διὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα (ὅτι δηλ. νά ἑορτάζεται αὕτη ὕστερα ἀπὸ τὴν ἰσημερίαν, καὶ ὄχι μαζή μὲ τοὺς Ἰουδαίους) καὶ ὄχι μόνον παραβαίνουν αὐτόν, ἀλλὰ καὶ φιλονεικοῦντες στέκονται ἐνάντιοι. Τοὺς δὲ Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους καὶ Διακόνους ὅπου ἢθελαν παραβοῦν αὐτὸν ταράττοντας τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἢθελαν τολμήσουν νά ἑορτάσουν τὸ Πάσχα μαζή μὲ τοὺς Ἰουδαίους, καθαίρει τόσον ἀπὸ κάθε ἱερατικὴν καὶ ἐσωτερικὴν τοῦ βήματος ἱεροπραξίαν, ὅσον καὶ ἀπὸ κάθε ἄλλην ἐξωτερικὴν τιμήν, ἀνήκουσαν εἰς τοὺς Ἱερωμένους(ἤτοι τὸ νά ἔχουν τὸ ὄνομα τῶν Ἱερωμένων, τὸ νά συγκάθηνται μὲ τοὺς Ἱερεῖς, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τάς ἔξωθεν τοῦ βήματος ἐνεργείας, κατὰ τὸν Βαλσαμῶνα, (περὶ οὗ ὅρᾳ τὸν α΄. καὶ β΄. τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ καὶ θ΄. Νεοκαισσαρείας), ἐπειδὴ οἱ τοιοῦτοι καὶ τὸν ἑαυτὸν τους ἔβλαψαν μὲ τὴν παράβασιν αὐτήν, καὶ τοὺς ἄλλους ἒκαμαν νά παραβοῦν. Ὄχι μόνον δὲ καθαίρει τοὺς παραβάτας τούτους Ἱερωμένους, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τοὺς συγκοινωνήσαντας μὲ αὐτοὺς Ἱερωμένους παρομοίως συγκαθαίρει. Ὅρᾳ καὶ τὸν ζ΄. Ἀποστολικόν». Ὁ περί τοῦ Πάσχα διορισμός ἔγινε ὑπό τῆς Ἁγίας Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.), περιλαμβανόμενος εἰς τά Πρακτικά Αὐτῆς, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἰδία Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τήν πρός τούς Ἀλεξανδρεῖς Ἐπιστολήν της, πού περιλαμβάνεται ἐν κεφαλαίῳ Θ΄ βιβλ. Α΄ τῆς Ἱστορίας τοῦ Σωκράτους λέγουσα: «εὐαγγελιζόμεθα δ’ ὑμῖν περί τῆς συμφωνίας τοῦ Ἁγιωτάτου Πάσχα ὅτι ὑμετέραις εὐχαῖς κατορθώθη καί τοῦτο τό μέρος […] Ἐπιπροσθέτως, εἰς τήν ρύθμισιν ἀναφέρονται καί ὁ Ἐπιφάνιος αἱρεσ. 69. καί ὁ Εὐσέβιος ἐν τῇ ζωῇ Κωνσταντίνου, βιβλ. Γ΄ κεφ. 18. καί Ἐκκλησιαστ. Ἱστορ. βιβλ. Α΄ κεφ. Θ΄ (ἤ παρ’ ἄλλους Η΄). Σωζόμενος βιβλ. Λ΄ κεφ. ΚΑ΄, Σωκρ. βιβλ. ΣΤ΄ κεφ. ΙΣΤ΄ καί ΙΗ΄. Ὁ Ἐπιφάνιος αἱρέσει 6. λέγει ὅτι «οἱ αἱρετικοί Αὐδιανοί μετά Ἰουδαίων ἐπιτελοῦν τό Πάσχα, ὅτι δῆθεν οὕτως ἦν ἡ Ἐκκλησία φερομένη, παλαιόθεν δηλαδή».

Ὁ Θεοφώτιστος Ἁγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πού ἑρμηνεύει τόν ἀνωτέρω κανόνα, ὑπομνηματίζων τόν Ζ΄ Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ὁμοῦ μετά τῶν λοιπῶν 54 Ἀποστολικῶν Κανόνων ὁρισμένως ἐπικυρώνεται ἀπό τόν Β΄ Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί διαγορεύει ὅτι «Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω», ἀναφέρει ὅτι ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει: «χρόνου ἀκρίβειαν καί ἡμερῶν παρατήρησιν δέν ἠξεύρη ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ἐπειδή ὅσες φορές τρώγει τόν ζωοποιόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνει, καταγγέλλει τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καί Πάσχα ἐπιτελεῖ ̇ ἀλλ’ ἐπειδή εἰς τήν Πρώτη Σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καί ἐδιώρισαν πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τήν συμφωνίαν καί ἕνωσι, ἐδέχθη τόν διορισμό πού ἐκεῖνοι ἔκαναν. Λοιπόν ἔπρεπε κατά τόν Χρυσόστομον νά προτιμήσουν καί οἱ Λατῖνοι τήν συμφωνίαν καί ἕνωσι τῆς Ἐκκλησίας περισσότερο ἀπό τήν παρατήρησι τῶν χρόνων καί ὄχι νά ἀτιμάζουν τούς τριακοσίους ἐκείνους Θεοφόρους Πατέρας, ὅπου ἐνομοθέτησαν τοῦτο κατά θεῖον φωτισμόν, νομίζοντες τούτους ὡς ἀνοήτους καί ὑβρίζοντες εἰς τήν κοινήν Μητέρα πάντων ἡμῶν Ἐκκλησίαν […] καί βλέπε ἀγαπητέ πῶς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ὀνομάζει σχιματικούς τούς Λατίνους, (σ.σ. σήμερον ἔχουν ἀποβῇ καί αἱρετικοί) διότι ἐκαινοτόμησαν τό Πασχάλιόν τους» (Πηδάλιον, σελ. 9, Ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1998).

Ἑπομένως, τό μεῖζον θέμα πού τίθεται μέ τήν τυχόν ἀμφισβήτησιν τοῦ Πασχαλίου Κανόνος τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι ἡ ὕβρις κατά τῆς Θεοπνευστίας τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τῆς πίστεως ὅτι ἐν Αὐτῇ ἐνοικεῖ ὁ Παράκλητος Ἀγαθός, τό Πανάγιον καί ζωοποιόν Πνεῦμα πού ὁδηγεῖ Αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν, κατά τήν ἀψευδῆ ἐπαγγελία τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς Κυρίου: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16, 13) καί ἡ ἀναπόδραστος διαίρεσις τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας εἰς τούς καινότομους ὑβριστάς τῆς Θεοπνευστίας Της καί εἰς τούς θεοφιλῶς καί θεαρέστως ὑπερασπίζοντας Αὐτήν, ἐν περιπτώσει ἀλλαγῆς τοῦ Πασχαλίου Κανόνος.

Tό Γραφεῖον Τύπου τῆς «Ἱ. Συνόδου τῆς Καθολικῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος» ἐξέδωσε δελτίον τύπου σχετικῶς μέ τήν ἡμερομηνιακήν διαφοράν εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ὅπου μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει, ὡς ἀναγράφεται εἰς τήν ἐφημερίδα «Καθολική» τῆς 23ης Φεβρουάριου 2024:

«…Ἡ Δύση καί ὁ περισσότερος χριστιανικός κόσμος σέ ὅλη τή γῆ, ἐφαρμόζοντας τόσο τό πνεῦμα ὅσο καί τό γράμμα τοῦ κανόνα της Νίκαιας, γιορτάζουν ἐφέτος τό Πάσχα στίς 31 Μαρτίου, διότι ἡ πρώτη πανσέληνος τῆς Ἀνοίξεως εἶναι στίς 25 Μαρτίου, ἡμέρα Δευτέρα. Ἡ Ἀνατολή, ἀκολουθώντας τό Ἰουλιανό («Παλαιό») Ἡμερολόγιο γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, μέ 13 μέρες διαφορά ἀπό τό Γρηγοριανό, θεωρεῖ τήν πανσέληνο τῆς 25ης Μαρτίου ὡς τελευταία πανσέληνο τοῦ Χειμῶνα…πρέπει λοιπόν νά βρεῖ τήν «πρώτη» πανσέληνο τῆς Ἀνοίξεως κατά τούς δικούς της (λανθασμένους) ὑπολογισμούς. Ἡ πανσέληνος αὐτή εἶναι στίς 24 Ἀπριλίου, ἡμέρα Τετάρτη. Κι ὅμως τό Πάσχα δέν θά ἑορταστεῖ στίς 28 Ἀπριλίου, Κυριακή μετά τήν πανσέληνο), διότι ὑπεισέρχεται ἕνας ἄλλος λανθασμένος ὑπολογισμός…Ἡ Ἀνατολή γιορτάζει σωστά τό Πάσχα, σύμφωνα μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας, μόνον ὅταν συνεορτάζει μέ τή Δύση».

«Ὁ Παπισμός σκοπίμως δέν ἀναφέρει μία καθοριστικήν παράμετρον διά τόν ὑπολογισμόν: ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα νά γίνεται μετά τό «νομικόν φάσκα», δηλ. τό ἐβραϊκόν πάσχα, συμφώνως πρός τούς ὑπολογισμούς τῶν Ἁγίων Πατέρων. ’Εφέτος τό «νομικόν» εἶναι 28/4 (εἰς τήν συναγωγήν 22/4- 30/4), τῶν ’Ορθοδόξων 5/5, ἐνῶ τῶν Λατίνων 31/3. Τό 2025, τό «νομικόν» εἶναι 17/4 (εἰς τήν συναγωγήν 12/4-20/4), ἐνῶ τῶν ’Ορθοδόξων καί Λατίνων 20/4. Τό 2026, τό «νομικόν» εἶναι 6/4 (εἰς τήν σύναγωγήν 1/4-9/4), τῶν ’Ορθοδόξων 12/4, ἐνῶ τῶν Λατίνων 5/4. Συμπέρασμα: οἱ παπικοί ὄχι μόνον παραβαίνουν τήν Α΄ Οἰκουμενικήν, ἀλλά ἐπιπλέον καταλήγουν πολλάκις νά ἑορτάζουν πρίν ἤ παραλλήλως μέ τό ἑβραϊκόν πάσχα. Ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ Δύσις ἑορτάζει ὀρθῶς, μόνον ὅταν ἀκολουθῆ τήν Ἀνατολήν » (ἐφημ. Ὀρθ. Τύπος, 5-4-24).

Μετά τήν Ἁγίαν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί τά ὑπό τῶν Θεοφόρων Πατέρων δι’ Ἁγίου Πνεύματος τεθεσπισθέντα, ὁ καθορισμός τοῦ Πάσχα δέν εἶναι πλέον θέμα ἀστρονομικῆς ἀκριβείας, οὔτε ἐφαρμογῆς τῆς λανθασμένης Μετωνίου ἐπακτῆς Ε ἤ τῆς ἀκριβεστέρας ἀστρονομικῶς ἐπακτῆς e, ἀλλά ὑπακοῆς εἰς τήν αἰώνιον ρύθμισιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν δυνατότητα συνεορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα μετά κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αὐτό ἀποτελεῖ ἄρνησι τοῦ Κανονικοῦ πλαισίου τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί κατά ταῦτα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν Αὐτῇ, κατά τάς ἐπιταγάς τοῦ προμνημονευθέντος Ζ΄ Κανόνος τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ἐπί ποινῇ καθαιρέσως ἀπαγορεύει τόν συνεορτασμόν μετά τῶν Ἰουδαίων καί κατ’ ἐπέκτασιν μετά τῶν κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, μετά τῶν ὁποίων ἡ τυχόν συνευχή ἐπιφέρει τόν ἀφορισμόν καί τήν ἀποκοπήν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, κατά τάς διατάξεις τοῦ ΜΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω» καί τοῦ ΜΣΤ΄: «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» ὁρισμένως ἐπικυρωθέντων ἀπό τόν Β΄ Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Παρέλκει νά ἀναφέρωμεν ὅτι οἱ λεγόμενοι Ἀντιχαλκηδόνιοι εἶναι κατεγωσμένοι αἱρετικοί ἀπό τήν Δ΄, Ε΄ καί ΣΤ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἀπό τήν Η΄ καί Θ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους καί ὁ συμφυρμός τῶν Προτεσταντῶν ἀπό τήν Γ΄ καί τήν Ζ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους.

Θά πρέπει κανείς νά εἶναι ἐγωπαθής διά νά θεωρεῖ τόν ἑαυτόν του «κανόνα ἑρμηνείας» τῶν Ἱερῶν τῆς Πίστεως διά νά ἀντιπαρέρχεται τόν θεῖο Ἀπόστολο Παῦλο, πού ἐκλήθη εἰς τήν ὁδόν πρός Δαμασκόν ὑπό τοῦ Κυρίου, πού ἀνῆλθε ἕως τρίτου οὐρανοῦ καί ἀπεκλήθη στόμα Χριστοῦ, διακελεύοντα «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος » (Τίτ. 3, 10-11), καθώς καί τόν ἀποκληθέντα «μαθητήν τῆς ἀγάπης», τόν Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, ὁ ὁποῖος παραγγέλλει μέ δριμύτητα διά τούς ἐμμένοντας αἱρετικούς : «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε ̇ ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄ Ἰωαν. 10-11).

Ἀσφαλῶς οὐδείς ἐχέφρων δύναται νά κατηγορήσῃ τούς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς φανατικούς, ὡς μισανθρώπους, ὡς φονταμενταλιστάς, διότι ὡς θεόσοφοι γνωρίζουν ὅτι ἡ μεταστροφή τῶν κακοδόξων δέν μπορεῖ νά γίνει μέ θωπεῖες, ὡραιολογίες καί συσχηματισμούς, ἀλλά μόνον μέ τήν ἀκραιφνῆ προβολή τῆς Ἀληθείας. Φωτεινόν παράδειγμα ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς, Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος, πού ἐξισλαμισμένον προύχοντα τῶν Ὀθωμανῶν, ἡ χήρα ἁγία μητέρα του, κυρα-Μαρίνα ἡ Ὑδραία δέν τοῦ ἄνοιξε τήν πόρτα του πατρικοῦ του σπιτιοῦ, ὅταν γύρισε χρυσοφορεμένος στό νησί του καί αὐτό τό γεγονός τόν συνεκλόνισε καί ἀπέβη ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας του. Πῶς θά ἦτο σήμερα ὁ χριστιανικός κόσμος ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, ἀντί νά συμμετέχει στούς ἀτέρμονες, «ἀνοσίους» κατά τόν ἐπί εἰκοσαετίαν συμπρόεδρον τοῦ μετά τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν διαλόγου, ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας, κυροῦ Στυλιανοῦ καί ἀνουσίους διαλόγους καί στούς διεθνιστικούς κατ’ ἐπίφασιν Χριστιανικούς Ὀργανισμούς, προσφέρουσα οὐσιαστικῶς ἄλλοθι καί ἀναγνώρισι στήν κακοδοξία ὡς δῆθεν διαφορετικότητα, τηροῦσε τήν ἐντολή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί διακήρυσσε ἀδιαπτώτως τήν μοναδικότητα τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας – Σώματος Χριστοῦ, στηλιτεύουσα τήν κακοδοξία καί τήν αἵρεσι καί ἀποδεικνύουσα συνεχῶς τήν σχάσι τους ἀπό τήν Ἀλήθεια – Χριστός καί προσκαλοῦσα εἰς μετάνοιαν;

Κατά ταῦτα, ὁ Πασχάλιος Κανών δέν μπορεῖ ποτέ νά ἀλλαγῇ, διότι αὐτό ἀποτελεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ὁδήγησε τούς Θεοφόρους Πατέρας εἰς τήν αἰώνιον σχετικήν ρύθμισιν, καί κατά τῆς Θεοπνευστίας τῆς Ἐκκλησίας, πού δογματίζει ὅτι ἐνοικεῖ εἰς Αὐτήν τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ὁ συνεορτασμός μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς ἐμμένοντας εἰς τήν αἵρεσιν καί τήν κακοδοξίαν, ὡς οἱ σύγχρονοι Ἀντιχαλκηδόνιοι, Ρωμαιοκαθολικοί καί Προτεστάντες εἶναι κανονικῶς ἀδύνατος, διότι ἡ τυχόν παράβασις ἐπιφέρει τραγικάς Κανονικάς συνεπείας, ἀλλοιώνει τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία καί νοθεύει τήν ἀκαινοτόμητο ἀποκάλυψι τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Ἐννέα Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διότι χρέος μέγιστον πάντων, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, εἶναι ἡ τήρησις τῆς ἀμωμήτου παρακαταθήκης τῆς πίστεως, ὥστε στό ἐρώτημα τοῦ Κυρίου «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. 18,8), νά δυνάμεθα νά ἀπαντήσουμε ἐν ἀληθείᾳ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

www.orthodoxianewsagency.gr

[toula]

ΤΡΙΤΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Τὴν τετραυματισμένην μου ψυχήν, καὶ τεταπεινωμένην, ἐπίσκεψαι Κύριε, ἰατρὲ τῶν νοσούντων, καὶ τῶν ἀπηλπισμένων λιμὴν ἀχείμαστε· σὺ γὰρ εἶ ὁ ἐλθὼν Λυτρωτής τοῦ Κόσμου, ἐγεῖραι ἐκ φθορᾶς τὸν παραπεσόντα, κᾀμὲ προσπίπτοντα ἀνάστησον, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος( Ἰδιόμελον Αποστίχων).
Τo κατά Θεόν πένθος εἶναι ἡ σκυθρωπότητα τῆς ψυχῆς, ἡ διάθεσις τῆς πονεμένης καρδιᾶς, ἡ ὁποία δὲν παύει νὰ ζητῆ μὲ πάθος ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι διψασμένη. Καὶ ὅσο δὲν τὸ κατορθώνει, τόσο περισσότερο κοπιάζει καὶ τὸ κυνηγᾶ καὶ τρέχει πίσω του μὲ ὀδυνηρὸ κλάμα.
Ἂς τὸ χαρακτηρίσωμε καὶ ἔτσι: Πένθος εἶναι ἕνα χρυσὸ καρφὶ τῆς ψυχῆς. Τὸ καρφὶ αὐτὸ ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ κάθε γήϊνη προσήλωσι καὶ σχέσι, καὶ καρφώθηκε ἀπὸ τὴν εὐλογημένη λύπη (στὴν πόρτα) τῆς καρδιᾶς γιὰ νὰ τὴν φρουρῆ.
Κατάνυξις εἶναι ἕνας συνεχὴς βασανισμὸς τῆς συνειδήσεως, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν νοερὰ ἐξομολόγησι κατορθώνει νὰ δροσίζη τὴν φλογισμένη καρδιά.
Ἐξομολόγησις σημαίνει τὸ νὰ λησμονοῦμε τὴν ἴδια τὴν φύσι μας. Κάποιος ἐξ αἰτίας της «ἐλησμονοῦσε ἀκόμη νὰ φάγη τὸν ἄρτο του» (Ψαλμ. ρα´ 5).
Νὰ γίνης σὰν βασιλεὺς στὴν καρδιά σου, καθισμένος στὸν ὑψηλὸ θρόνο τῆς ταπεινοφροσύνης. Νὰ διατάζης τὸ γέλιο νὰ ἀπομακρυνθῆ, καὶ ἀμέσως νὰ ἀπομακρύνεται· τὸ κλάμα νὰ ἔλθη, καὶ ἀμέσως νὰ ἔρχεται· καὶ στὸν δοῦλο μας, τὸ σῶμα, ποὺ εἶναι συγχρόνως καὶ τύραννος, νὰ ἐπιτελέση κάποιο ἔργο καὶ ἀμέσως νὰ τὸ ἐπιτελῆ (πρβλ. Ματθ. η´ 9).
Ὅποιος ἐφόρεσε τὸ μακάριο καὶ χαριτωμένο πένθος σὰν νυμφικὴ διπλοΐδα, αὐτὸς ἐγνώρισε τὸν «πνευματικὸ γέλωτα» τῆς ψυχῆς.
Λόγος ζ, Περί Χαροποιού Πένθους
ΚΛΙΜΑΞ

[toula]

Τη αυτή ημερα 16 Απριλίου μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αμφιλοχίου (Μακρή) του εν Πατμω.
Ο άνθρωπος που δεν έχει Χριστό τα βλέπει όλα δύσκολα και σκοτεινά.
Αυτά που ακούμε (πολέμους, σεισμούς, καταστροφές, είναι βροντές και θα έλθει και η βροχή…).Πρέπει λοιπόν να είμαστε έτοιμοι προς απολογίαν και μαρτύριον. Να γίνετε άνθρωποι άξιοι της άνω Ιερουσαλήμ.
Ερώτησις:
Αφού βλέπετε, Γέροντα, τόσο καθαρά τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, γιατί δεν μας τα υποδεικνύετε;
Απάντησις:
Λυπούμαι για όσα βλέπω ως πατέρας, αλλά ελπίζω στην καλυτέρευση.
Υποδεικνύω όσα πρέπει, αλλά πιο κερδισμένος είσαι, όταν χύσεις δυο ή τρία δάκρυα εμπρός στον Χριστό δι’ αυτά, παρά να πεις πολλά λόγια.
Εκείνος είναι ο ιατρός και παιδαγωγός μας. Ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός, αλλά εμείς εκλείσαμε τα μάτια μας και βλέπομε σκοτεινά.
Αφού προχωρούμε έτσι άλλοι λασπώνονται και άλλοι σκοτώνονται.
(Ψυχοσωτήρια Διδάγματα Συγχρόνων Γερόντων. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη.)

[toula]

Ἠ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό Ἁγίους σάν τόν Ἅγιο Ἀμφιλόχιο.
Ἀρχιμ. Ἀντίπα Νικηταρᾶ, Δρ. Θεολογίας.
Ἐκείνη τήν Πέμπτη , τῆς 16ης Ἀπριλίου 1970 ἡ σιωπή βάραινε τό κελάκι τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου , στόν Πύργο. Μιά σιωπή ἀσυνήθιστη , μιά ἔσχατη , βουβή παράκληση . Ἦταν βαριά ἄρρωστος ὀ Ἅγιος Γέροντας Ἀμφιλόχιος .
Ἦταν μέρες κλινήρης .
Τήν Ἁγία Τεσσαρακοστή δοκιμάστηκε ἀπό βαριά πνευμονία , ἀρνούμενος νά λάβει ἀρτύσιμη τροφή .
Τά πνευματικά του τέκνα ἀκροστοιχίζονταν στό κρεβάτι τοῦ πόνου. Στό κρεβάτι τῆς Νήψης καί τῆς Δοκιμασίας .
Τά παιδιά Του Τόν ἰκέτευαν νά μήν φύγει ἀκόμα ἀπό κοντά τους, νά δεηθῆ στήν Κυρία Θεοτόκο καί στόν Θεολόγο νά ἀνανήψη , νά εἶναι μαζί τους καί αὐτό τό Πάσχα. Προσπαθοῦσαν νὰ τὸν κρατήσουν μὲ ὀροὺς λίγες μέρες στὴν ζωή.
Παρακαλοῦσε ὁ Ἅγιος , ἔλεγε: «Ἀφῆστε με καλά μου παιδιὰ νὰ φύγω. Ἦρθε ἡ ὥρα μου».
Ὁ πρωτογυιός Του Παῦλος Νικηταρᾶς , ποὺ ἔζησε ὑπήκοος ἄχρι θανάτου , ἀπαρασάλευτα σιμά Του , σαράντα ὁλόκληρα χρόνια , μέ συντετριμμένη τήν καρδιά , χωρίς νά μπορεῖ νά κρύψει τά δάκρυά του, ἐπέμενε :
«Γιατί, Γέροντα, δὲν μένεις μαζί μας τοῦτο τὸ Πάσχα;»
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀγίου ἦταν μία καί μοναδική:
«Κλαῖς Παῦλε ἀντί νά χαίρεσαι;
Mήν ἐπιμένεις καλέ μου καί εὐλογημένε Παῦλε, εἶδα τὴν Παναγία καὶ τὸν Θεολόγο καὶ τοὺς παρεκάλεσα νὰ μείνω κοντὰ στὰ παιδιά μου κι᾿ αὐτὸ τὸ Πάσχα, ἀλλὰ μοῦ εἶπε ἡ κυρία Θεοτόκος:«Δὲν γίνεται ἄλλο, ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις. Πάσχα θὰ κάμης στοὺς Οὐρανοὺς μαζί μας”. Καί αὐτὸ τὸ λέγω ὡς ἐξομολόγηση, ἐπειδὴ μὲ βιάζεις, μὴ τὸ εἰπεῖς σὲ ἄλλους».
Ἔτσι ἔφυγε ἀπὸ αὐτόν τὸν κόσμο τῆς ματαιότητος .
Ἔφυγε γιά νά συλλειτουργήσει ἐκεῖνο τό Πάσχα στό Οὐράνιο Θυσιαστήριο μέ τόν Πνευματικό του Πατέρα , τόν Δεσπότη ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε , Ἅγιο Νεκτάριο, Ἐπίσκοπο Πενταπόλεως καί Θαυματουργό.
Ἔφυγε μέ πλήρη διαύγεια τῶν αἰσθήσεών του, ἀφήνοντας ἀνεξίτηλη στήν καρδιά μας τήν οὐράνια μορφή Του , τήν χαριτόβρυτο καί εἰρηνική, τήν γαλήνια Ἀσκητική Παρουσία Του .
Ἔφυγε ὡς Ἅγιος .
Ἔφυγε ὡς Ὅσιος ποὺ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.
Ἡ ἄλλη μέρα ξημέρωνε Παρασκευή, παραμονὴ τοῦ Ἀγ. Λαζάρου, καὶ θὰ ἐψάλλετο ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία Του μετὰ τὸ μεσημέρι, γιὰ νὰ παρευρεθοῦν ὁ Μητροπολίτης Καλύμνου καὶ ἄλλα πνευματικά του τέκνα ἀπὸ Κάλυμνο καὶ Λέρο.
Τὸ ἴδιο βράδυ ὁ Γέροντας Παῦλος Νικηταρᾶς ἔπρεπε νὰ τελέσῃ τήν Λειτουργία τῶν προηγιασμένων Τιμίων Δώρων στὸ Ἱερὸ Σπήλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ περὶ τὰ μεσάνυκτα, ἐνῶ οἱ ἀδελφὲς ἐδιάβαζαν τὸ ἱερὸ ψαλτήριο, ἐπῆγε στὴν Ἀποκάλυψη.
Ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς Ἀποκαλύψεως , ἔκανε τρεῖς μετάνοιες καὶ εἶπε παρακλητικῶς στὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη:
«Θεολόγε μου, ἐσένα ποὺ σὲ ὑπηρέτησε ὁ Γέροντάς μου τόσο πιστά, δεῖξε μου ἕνα σημεῖο ὅτι πράγματι εἶναι Ἅγιος», τότε σὲ κλάσματα δευτερολέπτου ἔγινε σεισμός, καὶ ἐπανελήφθη καὶ δεύτερος.
Μέγα καί ταχύ σημεῖο τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου.
Ἔτσι γρήγορα ἀνέβηκε ὡς Ἄγιος στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν,
ὡς ὁ Ἀνεξίκακος καί Πράος , ὡς ὁ Ἀγαπητικός Γέροντας .
Ἀρχιμ. Ἀντίπα Νικηταρᾶ, Δρ. Θεολογίας. Antipas Nikitaras

[toula]

Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου».
Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού.
Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος.
Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.
Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας.
Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι».
Εξ αιτίας σας.
Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε.
Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.
Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους.
Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας.
Κι αυτή είναι η πλάνη μας…
Σισανίου και Σιατίστης Παύλος..