Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Πῶς τὸ σκοτάδι γίνεται φῶς, κατὰ τὸν Ἅγιον Πορφύριον»

https://www.youtube.com/watch?v=3uxJdwX ... omRzcyBYbI

π. Χαρ.Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Μια από τις πολλές αιτίες που ως άνθρωποι απογοητευόμαστε, όταν περνάμε δοκιμασίες και δυσκολίες στην ζωή μας, είναι το γεγονός ότι η μερικότητα μας, δεν μας επιτρέπει να δούμε ή να κατανοήσουμε αυτό που μας συμβαίνει με όρους του αύριο. Δηλαδή επειδή δεν βλέπουμε την καθολικότητα της αλήθειας, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν και μάλιστα εκείνα που ματώνουν την ύπαρξη μας. Ο Θεός όμως γνωρίζει το χθες, το σήμερα και κυρίως το αύριο μας. Δηλαδή δεν μας κρίνει σύμφωνα με αυτό που είμαστε αλλά με την γνώση εκείνου που θα γίνουμε. Οπότε επιτρέπει(δεν διαμορφώνει) μια δοκιμασία που ανθρωπίνως φαίνεται ακατανόητη και συνήθως μας φέρει αγανάκτηση, αλλά που Εκείνος γνωρίζει ότι αυτή η εμπειρία και η γνώση, είναι απαραίτητη για το αύριο μας. Είναι η βάση πάνω στην οποία θα κτίσουμε όχι εκείνο που είμαστε αλλα εκείνο που θα γίνουμε.
Σε μια όμορφη τηλεοπτική σειρά κανείς δεν γνωρίζει το τέλος, βλέπει μονάχα επεισόδια. Ας ζήσουμε λοιπόν όλα τα επεισόδια της ζωής μας, και αυτά που γελάσαμε και εκείνα που κλάψαμε, σε σχέση και εμπιστοσύνη με τον Θεό, και ας γράψουμε μαζί Του, το πιο όμορφο φινάλε....

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο να δαμάζουμε το σώμα, αλλά και να στερούμαστε, τρέφοντας τον φτωχό».
Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ

[Αναστάσιος]

«Δώσε ψωμί και πάρε Παράδεισο. Δώσε μικρά και πάρε μεγάλα. Δώσε θνητά και πάρε αθάνατα. Λύτρο της ψυχής είναι η ελεημοσύνη».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

Εάν πράττουμε το δίκαιο,

αυτό μοιάζει σαν να προσφέρουμε θυσία (και λογική λατρεία)

στον Θεό.

Μέγας Αθανάσιος

[toula]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (Από αρχείο)

Ἡ ση­με­ρινὴ τρίτη Κυ­ρι­ακὴ τοῦ Τρι­ω­δίου εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μένη στὸ φοβε­ρό­τερο γε­γο­νὸς τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ἱ­στο­ρίας, ποὺ εἶ­ναι ἡ μέλ­λουσα Κρίση, ἡ ὁ­ποία μπο­ρεῖ νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σει ἀ­πα­ραί­τητο προ­βλη­μα­τι­σμὸ τῶν πι­στῶν κατ’ αὐ­τὴν τὴν ἀ­γω­νι­στικὴ πε­ρί­οδο.

Ἡ μέλ­λουσα Κρίση εἶ­ναι θε­με­λι­ώ­δης πί­στη τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς μας δι­δα­σκα­λίας, ἡ ὁ­ποία θὰ ἐ­πι­συμ­βεῖ στὸ τέ­λος αὐ­τοῦ τοῦ πρό­σκαι­ρου κό­σμου καὶ πε­ρι­γρά­φε­ται μὲ σα­φή­νεια στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τοῦ Ματ­θαίου, ποὺ σή­μερα ἀ­να­γνώ­σαμε.

Ὁ Κύ­ριος, λίγο πρὶν τὸ πά­θος Του, μι­λῶν­τας γιὰ τὰ ἔ­σχατα τῆς ἱ­στο­ρίας καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἀν­θρώ­που εἶπε πώς, ὅ­ταν ἔρ­θει ὁ Ἴ­διος στὴ Δεύ­τερη καὶ φο­βερὴ πα­ρου­σία Του, θὰ ἐ­πι­σφρα­γί­σει μὲ τὴν δί­καιη κρίση καὶ ἐ­νέρ­γειά Του τὸ μυ­στή­ριο τῆς θείας οἰ­κο­νο­μίας.

Τὸ φι­λάν­θρωπο πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ θὰ γί­νει τὴν ἡ­μέρα ἐ­κείνη δι­και­ό­κριτο καὶ ἀ­πο­κα­λυ­πτικό. Στὴν ἐμ­φά­νισή Του θὰ συν­τρι­βοῦν ἡ γῆ καὶ ὁ οὐ­ρα­νός, θά σει­σθοῦν τὰ θε­μέ­λια τῆς γῆς ἀπὸ τὴν πα­ρου­σία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀν­θρώ­που, ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν θὰ ἔλ­θει ἀ­δύ­να­μος καὶ τα­πει­νὸς ἀλλὰ «μετὰ δυ­νά­μεως καὶ δό­ξης πολ­λῆς». Δὲν θὰ ζη­τή­σει τότε ὁ Χρι­στὸς ἀπὸ τοὺς κρι­νό­με­νους οὔτε νη­στεῖες οὔτε ἀ­γρυ­πνίες οὔτε γο­νυ­κλι­σίες ἀλλὰ πόση ἀ­γάπη ἔ­δει­ξαν. Χω­ρὶς αὐ­τὴν κα­ταν­τοῦν ὅλα τύ­ποι ἀ­νώ­φε­λοι, ποὺ δὲν ἁ­γι­ά­ζουν τὸν πι­στό.

Ὁ Κύ­ριος ἑ­στι­ά­ζει στὴ φι­λάν­θρωπη καρ­διά, γι­ατὶ ἀπ’ αὐ­τὴν ἐ­ξαρ­τῶν­ται οἱ ὑ­πό­λοι­πες ἀ­ρε­τές. Ὅ­ποιος ἀ­γαπᾶ τὸν συ­νάν­θρωπο, ἐ­κεῖ­νος λα­τρεύει οὐ­σι­α­στικὰ τὸν Θεό. Ὁ ἐ­λε­ή­μων εἶ­ναι δί­καιος καὶ ἐ­νά­ρε­τος, ὁ δὲ ἀ­φι­λάν­θρω­πος εἶ­ναι πα­ρα­βά­της καὶ ἁ­μαρ­τω­λός. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύ­ριος ἔ­θεσε ὡς κρι­τή­ριο τὴν ἀ­γάπη, γι­ατὶ ἀπὸ τὴν ἀ­γάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλη­σίον «….ὅλος ὁ νό­μος καὶ οἱ προ­φῆ­ται κρέ­μαν­ται».

Μὲ βάση, λοι­πόν, τὴν ἀ­γάπη θὰ μᾶς κρί­νει λέ­γον­τας «κλη­ρο­νο­μή­σατε τὴν ἡ­τοι­μα­σμέ­νην ὑ­μῖν βα­σι­λείαν» ἢ «πο­ρεύ­ε­σθε ἀπ’ ἐ­μοῦ οἱ κα­τη­ρα­μέ­νοι εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον».

Ἑ­πο­μέ­νως ἡ μέλ­λουσα κρίση καὶ ἀν­τα­πό­δοση εἶ­ναι συ­νέ­πεια καὶ ἀ­πόρ­ροια τῆς ἐ­πί­γειας συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀλλὰ καὶ ἀ­πό­δοση τῆς ὁ­ρι­στι­κῆς δι­και­ο­σύ­νης τοῦ Θεοῦ. Τῆς δι­και­ο­σύ­νης ἐ­κεί­νης, ἡ ὁ­ποία θὰ ἀ­πο­κα­τα­στή­σει ἀ­σφα­λῶς τὸ κακὸ ποὺ δι­έ­φυγε ἀπὸ τὴν κρίση τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἀλλ’ εἶ­ναι καὶ ἀ­παί­τηση τῆς δι­και­ο­σύ­νης τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ ἀν­τα­μεί­ψει τοὺς ἀν­θρώ­πους ἐ­κεί­νους, τοὺς ὁ­ποί­ους ὄχι μό­νον δὲν κα­τόρ­θωσε νὰ ἀν­τα­μεί­ψει ἡ δι­και­ο­σύνη τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλλ’ ἴ­σως καὶ νὰ ἀ­δί­κησε.

Εἶ­ναι ὁ­πωσ­δή­ποτε ἀ­τε­λὴς ἡ ἀ­πο­νομὴ τῆς ἀν­θρώ­πι­νης δι­και­ο­σύ­νης. Πρά­γματα καὶ κα­τα­στά­σεις ποὺ ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­σαν σκο­πι­μό­τη­τες σ’ αὐ­τὸν τὸν κό­σμο, νὰ εἴ­μα­στε βέ­βαιοι ὅτι δὲν θὰ πε­ρά­σουν ἀ­πα­ρα­τή­ρητα καὶ ἄ­κριτα ἀπὸ τὸ κρι­τή­ριο τοῦ ζῶν­τος Θεοῦ.

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, αὐτὴ τὴν ἀ­να­πό­φευ­κτη κρίση μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει ἡ Ἐκ­κλη­σία τὶς ἡ­μέ­ρες αὐ­τές.

Ὅ­σοι πα­ρα­βλέ­πουμε καὶ πε­ρι­φρο­νοῦμε τοὺς ἐ­λα­χί­στους ἀ­δελ­φούς, νὰ ἔ­χουμε τὴν βε­βαι­ό­τητα ὅτι πα­ρα­βλέ­πουμε καὶ πε­ρι­φρο­νοῦμε τὸν Ἴ­διο τὸν Χρι­στό. Ἡ λει­τουρ­γικὴ αὐτὴ χρο­νικὴ πε­ρί­ο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας εἶ­ναι ὁ εὐ­πρόσ­δε­κτος και­ρός, γιὰ νὰ γί­νουμε εὔ­σπλα­χνοι, ἐ­λε­ή­μο­νες, κα­τα­δε­κτι­κοὶ μπρο­στὰ στὸν ἀν­θρώ­πινο πόνο ποὺ πλε­ο­νά­ζει στὶς μέ­ρες μας. Ἀ­σθε­νεῖς, ἄ­πο­ροι, με­τα­νά­στες, φτωχὰ παι­διά, γέ­ρον­τες πε­ρι­μέ­νουν ἕ­ναν καλὸ λόγο, μιὰ ἐ­πί­σκεψη, τὴν ἐ­λά­χι­στη φρον­τίδα, ἀ­κόμη καὶ ἕνα χα­μό­γελο ποὺ μπο­ρεῖ καὶ ζε­σταί­νει τὴν καρ­διά. Αὐ­τοὶ οἱ ἐ­λά­χι­στοι κυ­ρι­ο­λε­κτικὰ μᾶς σπρώ­χνουν στὴ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅ­σες καὶ ἂν εἶ­ναι οἱ δυ­σκο­λίες τῶν προ­βλη­μά­των τῆς ζωῆς, ὅση καὶ ἂν εἶ­ναι ἡ ζάλη καὶ ἡ πί­εση τῶν με­ρι­μνῶν τοῦ βίου μας, δὲν χρει­α­ζό­μα­στε χρή­ματα, γιὰ νὰ κερ­δί­σουμε τὴν αἰ­ω­νι­ό­τητα. Ἡ ἔμ­πρα­κτη ἀ­γάπη θὰ μᾶς κά­νει νὰ ἀ­κού­σουμε τὴ φωνὴ τοῦ Κυ­ρίου: «Δεῦτε οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι τοῦ Πα­τρός μου κλη­ρο­νο­μή­σατε τὴν ἡ­τοι­μα­σμέ­νην ὑ­μῖν Βα­σι­λείαν ἀπὸ κα­τα­βο­λῆς κόσμου».

Ἀ­μήν.

imml.gr

[toula]

Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση.

Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.

Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση,

έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα.

Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπέτουας, για παράδειγμα...

διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δεινοκράτη, της αποκαλύφθηκε με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά...

που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος.


Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπέτουας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα, ο Δεινοκράτης έφτασε τη στέρνα...

και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο.

Από αυτό η Περπέτουα κατάλαβε, ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως...

Από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ: "H Ψυχή μετά το Θάνατο"

[Αναστάσιος]

«Ο Θεός μας ακούει κι όταν σωπαίνουμε».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[aposal]

«Θέλεις να κατακτήσεις τον Παράδεισο; Απόκτησε υπομονή, απόκτησε ταπεινοφροσύνη και θα τον βρεις μέσα σου».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν ιδιαιτέρως βολικό για όλους μας, εάν ο Θεός έβαζε ως κριτήριο της σωτηρίας μας, την νηστεία, την προσευχή, τον κανόνας μας, τις ακολουθίες που μετείχαμε ή τις ομιλίες που ακούσαμε, τα θρησκευτικά βιβλία που διαβάσαμε ή τα μοναστήρια και τους Γεροντάδες που επισκεφτήκαμε; Άλλωστε όλα τα παραπάνω μπορούν κάλλιστα σε λανθάνουσα μορφή, να αποτελέσουν πράξεις αλαζονείας και έπαρσης, μια και ισχυροποιούν το "εγώ" μας με κατορθώματα και επιτεύξεις.

Όμως δεν θα γίνει αυτό. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο του μας ξεκαθαρίζει απόλυτα, ότι η κρίσης Του θα πραγματωθεί στο πρόσωπο του αδύναμου, μη αξιαγάπητου, αναγκεμένου και δυσκολεμένου συνανθρώπου μας. Το κριτήριο της σωτηρία θα είναι η αγάπη.
Ο παράδεισος είναι ο χώρος κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, στον οποίο θα μετέχουν εκείνοι των οποίων η καρδιά θέλησε και μπόρεσε να αγαπήσει. Η επιείκεια, η αποδοχή, η συμπερίληψη, η ενσυναίσθηση του πάσχοντος πλησίον μας, η κοινωνία και το μοίρασμα των καημών και αναγκών των συνανθρώπων μας, γίνεται η νοερά κλίμακα δια της οποίας η Χάρης του Θεού εισέρχεται στην ύπαρξη μας, φέροντας χαρά, ειρήνη, αγαλλίαση και πληρότητα ζωής.

Θυμάμαι τώρα ένα ωραίο περιστατικό από την ζωή του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπεδινού, που αναφέρει οτι την εποχή που βρισκόταν, στην Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους μαζί με την συνοδεία του, ένας νέος μοναχός τον είδε έξω από το κελί του ξαπλωμένο στο έδαφος να τρίβει ένα κομμάτι ψωμί ταΐζοντας μυρμήγκια, τα οποία είχαν κάνει στο σημείο αυτό μια φωλιά. «Τι κάνεις εκεί Γέροντα τον ρώτησε», για να λάβει την απάντηση, «ε.. τι κάνω, καλλιεργώ την συμπάθεια…». Αυτή λοιπόν η συμπάθεια και αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, ζώο, φυτό, δέντρο και πάσα την κτίση, θα αποτελέσει το κριτήριο της σωτηρία μας.
Άλλωστε ας ξεχνάμε ότι η κόλαση ποτέ δεν είναι τιμωρία του Θεού, αλλά καταστροφική αυτοεξορία του ανθρώπου, που αρνείται να αγαπήσει και να μετέχει στην χαρά της ζωής. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η κόλαση, να μην μπορείς να χαρείς και να αγαπήσεις….

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος