Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πολλοί σε ολόκληρη την οικουμένη σταυρώθηκαν,
αλλά κανέναν δεν τρέμουν
οι δαίμονες.
Του Χριστού όμως, που σταυρώθηκε για μας,
και μόνο το σημείο του Σταυρού να ιδούν,
τρέμουν οι δαίμονες.
Άγιος Κύριλλος
Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων...

[toula]

«Δὲν θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς γιατὶ ἁμαρτάνουμε· θὰ μᾶς δικάσῃ γιατὶ δὲν Μετανοοῦμε»…!!!
Μακαριστός Επίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης, Μητροπολίτης Φλωρίνης
«Ἡ Οσία Μαρία η Αιγυπτία, Αδελφοί μου, προσφέρει τρία διδάγματα…!!!
Πρῶτον, γιὰ τὶς γυναῖκες … Ἡ γυναίκα μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶνε ἕνα κουρέλι· ὅταν πλησιάσῃ στὸν Χριστό, γίνεται ... Διαμάντι!
Δεύτερον … Σὲ ὅσους ἀπὸ μᾶς κατακρίνουμε, τὸ παράδειγμα τῆς Οσίας Μαρίας δείχνει ὅτι μέσα καὶ στὴν πιὸ ἁμαρτωλὴ ψυχὴ ὑπάρχει σπίθα· καὶ μπορεῖ αὐτὴ μὲν νὰ σωθῇ, ἐνῷ ἐσὺ ποὺ κατακρίνεις νὰ κολαστῇς.
Γιὰ τὰ ταλαίπωρα δὲ αὐτὰ πλάσματα, τὶς πόρνες. νὰ ξέρουμε ὅτι φταῖμε ὅλοι, καὶ πρὸ παντὸς ἡ μάνα, ἡ Ἐκκλησία!
Τρίτον, γιὰ ὅλους μας …. Ἡ Οσία Μαρία εἶνε παράδειγμα αἰώνιο Μετανοίας!
Ἔχοντας μπροστά μας αὐτὴν, εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι.
Δὲν θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς γιατὶ ἁμαρτάνουμε· θὰ μᾶς δικάσῃ γιατὶ δὲν Μετανοοῦμε!
Τὸ ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώπινο, τὸ μὴ μετανοεῖν εἶνε σατανικό!
Ἕνας μόνο δὲν μπορεῖ νὰ Μετανοήσῃ, ὁ σατανᾶς!
Δὲν ὑπάρχει σήμερα Μετάνοια»…!!!

[toula]

Λόγος προς τιμή του εορτάζοντος σήμερα Αγίου Λαζάρου

Σήμερα ανοίγει πνευματικά η Μεγάλη εβδομάδα.
Βρισκόμαστε μπροστά στη φοβερή μέρα της Αναστάσεως του προσφιλούς στον Κύριον ημών Ιησού Χριστό, Αγίου Λαζάρου.
Αδελφοί, με πιάνει ρίγος να βλέπω ενώπιον μου από τη μια τον Κύριο δακρυσμένο μπροστά στο μνήμα και περιτριγυρισμένο από τις αδελφές του Αγίου τους συγγενείς και τους φίλους να φωνάζει «Λάζαρε δεύρο έξω» και από την άλλη μέσα στα έγκατα του άδη τον Λάζαρο ανάμεσα στους δικαίους να ακούει την φωνή του Αγαπημένου να τον καλεί.
Με το άκουσμα της γλυκιάς αγαπημένης φωνής, να περιλούεται έσωθεν και έξωθεν με το Αναστάσιμο Άγιο Πνεύμα και να ελκύεται εν ριπή οφθαλμού προς τον Κύριον της Ζωής και του Θανάτου.
Οι δίκαιοι έκπληκτοι, μόλις που προλαβαίνουν να δουν την ένδοξη εκδημία και ο άρχων του σκότους σαστίζει βλέποντας την αμήχανη αδυναμία του να τον προλάβει μη φύγει αλλά και τη Αναστάσιμη δύναμη πρωτόγνωρη γι αυτόν, που μέχρι πριν από λίγο ευχαριστιόταν αυτάρεσκα ότι καμιά ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να του ξεφύγει.
Λάζαρε, δεύρο έξω, ακούστηκε η φίλια φωνή και ο αγαπημένος με την ερωτική ορμή που πάντα είχε προς τον Διδάσκαλο έσπασε τον φραγμό του Άδη, και επέστρεψε στο σώμα που ήδη ήταν σε σήψη και έβγαζε δυσωδία, αλλά με την προσταγή του Κυρίου έγινε όπως πριν, υγειές και έτοιμο να δεχτεί την επιστρέφουσα ψυχή.
Επιστρέφει η ψυχή στο σώμα του Αγίου και είναι ο πρώτος που προγεύεται την Ανάσταση του Χριστού αλλά και την κοινή Ανάσταση του ανθρωπίνου γένους.
Αγιε Λάζαρε, πόσο τον αγάπησες και πόσο σε αγάπησε; Ποιος θα σε ήξερε αν ο Κύριος δεν φανέρωνε αυτή την κοινή σας αγάπη με την Ανάστασή σου;
Πόσα μας διδάσκει αυτή η μυστική σχέση; Όλοι ήμασταν προσανατολισμένοι στον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και από πού μας προέκυψε ο Λάζαρος;
Ποιος είναι αυτός που από απλός μαθητής ξαφνικά προηγείται όλων των μαθητών σε δόξα αλλά και σε γνώση του θανάτου και της Αναστάσεως;
Ποιος είναι αυτός ο μαθητής που ενώ ήταν κάποιος μαθητής έγινε με την Ανάσταση του επίκεντρο αναφοράς της Αναστάσεως του Κυρίου μας;
Ποιος είναι αυτός ο ασήμαντος που ξαφνικά έγινε ο ένσαρκος στύλος της Αναστάσεως του Κυρίου για τους μαθητές και ο ένσαρκος διαψευστής των σταυρωτών Ιουδαίων;
Ποίον φιλοξένησε η Κύπρος και το ταπεινό Κίτιο;
Ποιος έδωσε την εντολή στον αγαπημένο να φύγει από την Ιουδαία και να ζήσει στην Κύπρο και για ποιο λόγο;
Ποιος είναι αυτός ο Άγιος Λάζαρος που η αγάπη του παρεκίνησε τη Θεοτόκο και τον Ιωάννη, τον άλλο αγαπημένο να επισκεφθούν την Κύπρο;
Ποιος είναι αυτός που με την τεράστια πνευματική του θέση ενώπιον της Αγίας Τριάδος μετακίνησε το ενδιαφέρον της Εκκλησίας μετά τα Ιεροσόλυμα στην Κύπρο;
Ποιος είναι αυτός που πριν από τον Παύλο και τον Βαρνάβα έδειξε την πορεία ευαγγελισμού των εθνών στην Κύπρο;
Άγιε Λάζαρε, αγαπημένε μαθητή του Χριστού μας!
Δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει, λόγω αναξιότητας ποιόν έχουμε θαμμένο στα σπλάχνα της Κυπριώτικης γης του Κιτίου μας.
Το ερώτημα είναι πώς θα κατανοήσουμε αυτά τα μεγάλα μυστήρια;
Ο Αγιος Λάζαρος πέθανε και κατέβηκε στον άδη και αναστήθηκε από τον Κύριο.
Στην ίδια πορεία μας καλεί όλους ο Κύριος με την υπόδειξη και την εντολή να μετανοούμε.
Με τη Μετάνοια, έχοντας επίγνωση της προσωπικής μας αμαρτωλότητας κατεβαίνουμε στον προσωπικό μας άδη, ομολογούμε την αμαρτία μας και ζητούμε την άφεση των αμαρτιών μας.
Ο Κύριος όπως και στον Άγιο Λάζαρο, στέκεται έξω από το μνήμα μας και μας φωνάζει να αναστηθούμε προσφέροντας μας την άφεση των αμαρτιών στην καθημερινή προσευχή μας.
Μας φωνάζει να αναστηθούμε προσφέροντας μας την άφεση των αμαρτιών στην εξομολόγηση και την θεία κοινωνία.
Την κοινή Ανάσταση δεν πιστώνει ο Κύριος μόνο με την αναμενόμενη στο μέλλον κοινή Ανάσταση του ανθρωπίνου γένους όπως το απολυτίκιο του Αγίου Λαζάρου λέει: την πιστώνει καθημερινά σε αυτούς που αποφάσισαν και αποφασίζουν να κατεβαίνουν όπως και ο Αγιος Λάζαρος στον άδη της μετανοίας.
Αυτοί όπως και ο Άγιος Λάζαρος γεύονται την Αναστάσιμη χαρά της αφέσεως των αμαρτιών τους.
Άγιε Λάζαρε βοήθησέ μας να κατεβαίνουμε στην άδη μας καθημερινά και πρέσβευε να τυγχάνουμε την άφεση των αμαρτιών μας και την Ανάσταση των ψυχών μας.

Αμήν.

Ανδρέας Χριστοφόρου

https://www.pothosmetanoias.gr/

[toula]

Η Μεγάλη Εβδομάδα (π. Δημητρίου Μπόκου)

Μὲ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων κλείνει ὁ κύκλος τῶν ἕξι ἑβδομάδων τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καὶ μπαίνουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα (συνολικὰ 49 ἡμέρες νηστείας). Εἶναι μεγάλη ἡ ἑβδομάδα αὐτή, ὄχι γιατὶ ἔχει διαφορετικὴ χρονικὴ διάρκεια ἀπὸ τὶς ἄλλες, ἀλλὰ ἐπειδὴ συντελέστηκαν κατ’ αὐτὴν τὰ συγκλονιστικότερα συμβάντα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, τὰ πρωτόγνωρα γεγονότα τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τὰ φρικτὰ Πάθη, ἡ θεόσωμος ταφὴ καὶ ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασή του. Ὅλα αὐτὰ δηλαδή, διὰ τῶν ὁποίων «τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκεν».

Ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται στὴν ἁγία πόλη Ἱερουσαλὴμ ἐπευφημούμενος ὡς βασιλεύς, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ βασιλεία του «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Δὲν ἔρχεται γιὰ νὰ καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης, ὅπως οἱ ἐπίγειοι βασιλεῖς. Εἶναι ὁ «ἐρχόμενος ἐπὶ τὸ ἑκούσιον πάθος». Ἐπευφημήθηκε καὶ ὑμνήθηκε ὡς «ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». Ἀλλὰ ἔρχεται κατ’ οὐσίαν «ταπεινούμενος», όχι δοξαζόμενος, «ἐπὶ ὄνον καὶ πῶλον υἱὸν ὑποζυγίου», γιὰ νὰ ἑτοιμάσει «τὴν ἐν ὑψίστοις καθέδραν» γιὰ ὅσους τὸν ἀγαποῦν.

Δὲν προσπαθεῖ, ὅπως ἐμεῖς, ἀπὸ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος νὰ γίνει σπουδαῖος καὶ τρανός. Ἡ πορεία του βαίνει ἀντίστροφα. Ἀπὸ τὴ δόξα στὴν ἀδοξία. «Ὁ συνέχων τὰ πέρατα», αὐτὸς ποὺ διακρατεῖ ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχό του τὰ σύμπαντα, «τάφῳ συσχεθῆναι» καταδέχεται. Σύμφωνα μὲ τὴν πάγια τακτική του, δὲν ἐπιδιώκει τὸν ἀνθρώπινο τρόπο δοξασμοῦ. Διδάσκει, ἐφαρμόζει καὶ ἀποβλέπει στὴ σίγουρη «διὰ μετριοπαθείας» καὶ «ἐκ ταπεινώσεως ὕψωσιν». Στὴν Ἀνάσταση ποὺ θὰ διαδεχτεῖ τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατό του.

Ἔτσι, τύπος τοῦ Χριστοῦ εἶναι κάθε ἄνθρωπος ποὺ ταπεινώνεται καὶ ἀδικεῖται. Γι’ αὐτὸ καὶ προβάλλεται ἰδιαίτερα στὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας (τὴ Μεγάλη Δευτέρα) ὡς τύπος τοῦ Χριστοῦ ὁ πολύπαθος γιὸς τοῦ Ἰακώβ, ὁ Ἰωσήφ. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ὑπέφερε τὰ πάνδεινα ἀπὸ οἰκείους καὶ ξένους. Τὰ ἴδια τὰ ἀδέλφια του, κινούμενα ἀπὸ φθόνο, παραλίγο νὰ τὸν θανατώσουν. Τὸν πούλησαν τελικὰ σκλάβο στὴν Αἴγυπτο. Συκοφαντήθηκε καὶ ἐκεῖ μὲ τὸν χειρότερο τρόπο, διώχτηκε καὶ κατέληξε στὴ φυλακή, ὅπου καὶ παρέμεινε ἐπὶ μακρὸν ἀδικούμενος, ὥσπου ὁ Θεὸς τὸν ἀνέδειξε πανηγυρικὰ ἀντιβασιλέα τῆς Αἰγύπτου καὶ ἦρθαν ὅλοι, δικοί του καὶ ξένοι, νὰ τὸν προσκυνήσουν ὡς σωτήρα καὶ κύριό τους. «Ὑπὸ τῶν συγγόνων (ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του) ἡ δικαία ψυχὴ (ὁ Ἰωσήφ) δέδοτο, πέπρατο (πουλήθηκε) εἰς δουλείαν ὁ γλυκὺς εἰς τύπον τοῦ Κυρίου».

Ὁ δρόμος τοῦ Ἰωσήφ, ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ δρόμος μας γιὰ τὴν ἀνάσταση.

Καλὴ εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα!



«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

[toula]

https://www.orthmad.gr/mitropolitis-siatistis-paulos/

[toula]

Ὁ Χριστός πρό πάντων καί ὑπεράνω πάντων…!

Ἐκεῖνος πού ἀκολουθεῖ τόν Θεάνθρωπον δέν δύναται εἰς βάρος τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας νά κάμνη συμβιβασμούς μέ τόν οὐμανιστικόν ἄνθρωπον, πού ὅλα αὐτά τά δικαιολογεῖ καί ἀνάγει εἰς δόγμα!

Ἐδῶ πάντοτε πρόκειται περί ἀποφασιστικοῦ καί κρισιμωτάτου διλήμματος καί ἐκλογῆς:

Ἤ ὁ Θεάνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος!

Ἀδιάκοπον καί αἰώνιον σύνθημα τῶν ἁγίων Θεοφόρων καί Θεοφρόνων πατέρων εἶναι:

Τά πάντα δῶσε διά τόν Χριστόν, τόν Χριστόν μή δῶσης διά τίποτε!

Καί γύρω ἀπό τό ἅγιον σύνθημά των, ἠχεῖ τό ἀσίγητον χαρμόσυνον μήνυμά των:

Ὄχι ἀνθρωπισμός, ἀλλά Θεανθρωπισμός!

Ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλά Θεάνθρωπος!

Ὁ Χριστός πρό πάντων καί ὑπεράνω πάντων!

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

[toula]

Να προσευχόμαστε στον Κύριο και να ζητούμε το έλεός Του

Ασφαλώς και η δωρεά του Αγίου Πνεύματος από το Θεό Πατέρα στους πιστούς και η επιφοίτησή Του χαρίζεται με τη δύναμη του Ιησού Χριστού και στο άγιο όνομά Του, όπως λέει ο ίδιος ο υπέρθεος και φιλόψυχος Κύριος Ιησούς Χριστός προς τους Αποστόλους:

«Σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί αν δε φύγω, δε θα έρθει σε σας ο Παράκλητος. Αν όμως πάω εκεί, θα Τον στείλω σε σας» (Ιω. 16:7), και:
«Όταν έρθει ο Παράκλητος, που θα σας τον στείλω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της αλήθειας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα» (Ιω. 15:26), και πάλι:

«Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, που θα στείλει στ’ όνομά μου ο Πατέρας μου» (Ιω. 14:26).

Γι’ αυτό λοιπόν και οι ένδοξοι οδηγοί μας και διδάσκαλοι – οι άγιοι Πατέρες – πάρα πολύ σοφά και με το φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος που κατοικούσε μέσα τους, διδάσκουν ότι, πριν από κάθε καλή εργασία και μελέτη, όλοι οι Χριστιανοί, ιδιαίτερα όμως εκείνοι που θέλουν να μπουν στο στάδιο της θεοποιού ησυχίας και να αφιερωθούν στο Θεό και ν’ αποκοπούν από τον κόσμο και να ησυχάζουν ορθά, πρέπει να προσεύχονται στον Κύριο και από Αυτόν να ζητούν επίμονα χωρίς δισταγμό το έλεός Του.

Και να έχουν αδιάκοπη εργασία και μελέτη το πανάγιο και γλυκύτατο όνομά Του, και αυτό να έχουν συνεχώς στην καρδιά, στο νου και στα χείλη. Και μέσα σ’ Αυτόν και μαζί Του ν’ αναπνέουν και να ζουν και να κοιμούνται και να ξυπνούν και να κινούνται και να τρώνε και να πίνουν.

Και με λίγα λόγια, να σπεύδουν να κάνουν όλα κατά τον όμοιο τρόπο.

Όπως δηλαδή όταν Αυτός είναι απών συρρέουν όλα τα κακά ή μάλλον δεν έρχεται κοντά μας κανένα χρήσιμο, έτσι και όταν είναι παρών σε μας, αποδιώχνεται κάθε τι εχθρικό και δε μας λείπει κανένα αγαθό και τίποτε δεν είναι αδύνατο να το κατορθώσουμε, όπως το ορίζει ρητά ο ίδιος ο Κύριος: «Όποιος μένει σε μένα κι εγώ σ’ εκείνον, αυτός δίνει πολύ καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:5).

Αυτό λοιπόν το φοβερό και σεβάσμιο σε όλη την κτίση και πράγμα και όνομα, που είναι πάνω από κάθε πράγμα και όνομα (Φιλιπ. 2:9), κι εμείς οι ανάξιοι επικαλεστήκαμε με πίστη και προς αυτό ανοίξαμε διάπλατα τα πανιά του λόγου μας.

Από το βιβλίο: ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, Τόμος Ε’. Εκδόσεις “Το περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2002. «Μέθοδος και κανόνας ακριβής για όσους διαλέγουν την ησυχαστική και μοναστική ζωή», σελ. 28.

https://www.askitikon.eu/

[toula]

«Μετανοίας ὁ καιρὸς καὶ δεήσεως ὥρα»…!

Άγρυπνοι, ἂς μελετήσουμε τὰ ἱερὰ κείμενα, ἂς φέρουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας, ἂς προσέξουμε πολὺ τοὺς λογισμούς μας, τὶς αἰσθήσεις μας, τὶς ἐπιθυμίες μας!

Αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες ἂς καλλιεργήσουμε τὴ σωφροσύνη, τὴν νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια!

Ἰδιαίτερα ἂς ἀνακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ προσοχὴ καὶ αὐστηρότητα, μὲ συναίσθησι καὶ συντριβή!

Μὲ μετάνοια τελώνου καὶ ἀσώτου υἱοῦ, ἂς τρέξουμε στὸν πνευματικό μας πατέρα, στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως!

† Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κυρός Κοσμᾶς

[toula]

Ο βασιλεύς των καρδιών

«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος
εν ονόματι Κυρίου» (Ιω. 12:13)

Πολλές περιπτώσεις, αγαπητοί μου, αναφέρει η ιστορία και η σύγχρονη ζωή, που οι λαοί αναστέναζαν και αναστενάζουν κάτω από την διακυβέρνηση σκληρών βασιλέων και στυγνών τυράννων. Είναι δε τραγική ειρωνεία, εκείνοι που υψώνουν κάποιον στην εξουσία, οι ίδιοι έπειτα να υποφέρουν από τον απάνθρωπο τρόπο που αυτός τους διοικεί.

Σήμερα όμως, Κυριακή των Βαΐων, το Ευαγγέλιο ομιλεί για έναν άλλο βασιλέα, που δεν έχει καμία σχέση με τους βασιλείς και άρχοντες της γης. Εκείνοι στηρίζουν την εξουσία τους στην πίεση και τη βία, αυτός στην ανοχή και την υπηρεσία· εκείνοι στηρίζονται στην κολακεία και το ψέμα, αυτός στην ειλικρίνεια και την αλήθεια· εκείνοι στη δημαγωγία και την απάτη, αυτός στην ευθύτητα και την αγάπη.

Όλη του η ζωή αυτό δείχνει. Ιδιαιτέρως όμως τα γνωρίσματα αυτά φαίνονται σήμερα, που έρχεται για τελευταία φορά στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, για να κάνει το τελευταίο πάσχα της επιγείου ζωής του, το τελευταίο ιουδαϊκό πάσχα, και να εγκαινιάσει το δικό του πάσχα, το πάσχα της Εκκλησίας του.

Το πάσχα ήταν η μεγαλύτερη εορτή των Ιουδαίων. Την ημέρα αυτή οι Ιουδαίοι εόρταζαν μεγαλοπρεπώς την απελευθέρωσή τους από την τυραννία των φαραώ, των βασιλέων της Αιγύπτου. Τη μεγάλη αυτή εορτή τους θεωρούσαν ευτύχημα και ιδιαίτερη ευλογία της οικογενείας τους, αν μπορούσαν να την εορτάσουν στα Ιεροσόλυμα, όπου ήταν και ο ναός του Σολομώντος. Γι’ αυτό τις παραμονές του πάσχα χιλιάδες κόσμος, άντρες, γυναίκες και παιδιά, μικροί και μεγάλοι, ξεκινούσαν από τα διάφορα μέρη, σχημάτιζαν καραβάνια και κατέφθαναν στην ιερή πόλη.

Όλος ο λαός, που προερχόταν από τα διάφορα μέρη του κόσμου – διότι ανέκαθεν οι Ιουδαίοι ήταν διασκορπισμένοι παντού πάνω στη γη –, ζούσε με μια επιθυμία· ήθελαν να δουν τον Ιησού. Είχαν ακούσει πολλά γι’ αυτόν και είχαν ζωηρό ενδιαφέρον να τον γνωρίσουν. Γι’ αυτό, μόλις ακούστηκε από στόμα σε στόμα ότι ο Ιησούς έρχεται στα Ιεροσόλυμα, σείστηκε όλη η πόλη και όλοι βρέθηκαν εκεί. Έρχεται εκείνος, που όπου αγγίζει τα άγιά του χέρια διώχνει κάθε λογής ασθένεια. Έρχεται εκείνος, που έδωσε το φως στους τυφλούς, τα πόδια στους κουτσούς, την υγεία σε κάθε ασθενή. Έρχεται εκείνος, που με μια προσταγή του τα δαιμόνια φεύγουν μακριά. Έρχεται εκείνος, που μ’ ένα λόγο του κάνει να χορταίνουν χιλιάδες άνθρωποι. Έρχεται εκείνος, που η διδασκαλία του είναι πιο γλυκιά κι απ’ το μέλι. Έρχεται εκείνος, που και το θάνατο ακόμη νίκησε και ανέστησε το Λάζαρο. Έρχεται ο Διδάσκαλος, έρχεται ο Ιατρός, έρχεται ο Σωτήρ, έρχεται ο Βασιλεύς του Ισραήλ.

Ο λαός είναι ασυγκράτητος. Βγαίνει για να τον προϋπαντήσει. Τι κοσμοπλημμύρα, τι υποδοχή ήταν εκείνη! Κανένα βασιλέα δεν υποδέχθηκαν ποτέ άνθρωποι με τόσον ενθουσιασμό με όσον υποδέχθηκαν οι Ιουδαίοι τον Χριστό την ημέρα των Βαΐων. Άλλοι άπλωναν κάτω τα ρούχα τους, άλλοι έστρωναν τους δρόμους με κλαδιά, άλλοι κρατούσαν στα χέρια βάϊα και κλαδιά ελιάς και τα έσειαν. Και όλοι ζητωκραύγαζαν και έλεγαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 12:13).

Αλλ’ ο Κύριος δεν ξιπάζεται απ’ αυτή την υποδοχή. Ατάραχος, γαλήνιος, πράος όπως πάντοτε, αντιμετωπίζει την πλημμύρα αυτή του λαϊκού ενθουσιασμού. Το πιο χαρακτηριστικό είναι, ότι ο Ιησούς μόλις αντίκρισε την πόλη «έκλαυσε» (Λουκ. 19:41). Ω τα δάκρυα αυτά του Ιησού, πόσο δεν μας διδάσκουν! Ο Ιησούς έκλαυσε, διότι ως Θεός που είναι γνώριζε, ότι ύστερα από λίγα χρόνια τα Ιεροσόλυμα, η μεγάλη και ιερή πόλη, θα καταστραφούν εκ θεμελίων. Οι δρόμοι, τα όμορφα σπίτια της, ο λαμπρός ναός, όλα θα γίνουν ένας σωρός λιθάρια, κι εκεί που τώρα είναι χτισμένα τα μέγαρα θα οργώσει τη γη το αλέτρι. Προβλέπει την φοβερή καταστροφή της αγίας πόλεως και κλαίει. Κλαίει ακόμη, διότι ξέρει πως ο ενθουσιασμός του λαού αυτού είναι προσωρινός, εφήμερος, και πολύ γρήγορα θα εξατμισθεί. Σήμερα φωνάζουν το «ωσαννά», αλλά ύστερα από λίγες μέρες θα φωνάξουν το «Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιω. 19:15). Σήμερα στρώνουν τα ρούχα τους, αλλ’ αύριο θα τον υβρίσουν και θα τον εξευτελίσουν. Σήμερα τον υποδέχονται με βάϊα, αλλ’ αύριο θα τον συλλάβουν με ξύλα και ρόπαλα. Προβλέπει τη μεταβολή αυτή του λαού και κλαίει· γιατί ο λαός αυτός δεν έχει σταθερές αρχές και πεποιθήσεις· μοιάζει μ’ ένα κύμα, που η κίνησή του εξαρτάται από την εκάστοτε πνοή του ανέμου.

Ο Ιησούς ζητάει αποφασισμένους ακολούθους που να είναι συνειδητά αφοσιωμένοι σ’ αυτόν· δεν θέλει φανατικούς οπαδούς και νευρόσπαστα. Θέλει να έχουν επίγνωση και βαθιά πεποίθηση· όχι εξωτερικές εκδηλώσεις, πομπώδεις υποδοχές, εύκολες ζητωκραυγές και φτηνά χειροκροτήματα.

Ας το προσέξουμε πολύ αυτό. Διότι κι εμείς ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε σήμερα τον Κύριο. Το βράδυ η Εκκλησία μας θα μας καλέσει να ψάλουμε «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…». Έρχεται για να εισέλθει όχι στα Ιεροσόλυμα αλλά στην καρδιά κάθε πιστού. Πώς; Δια του μυστηρίου της θείας κοινωνίας. Έρχεται για να μεταδώσει το σώμα και αίμα του σε κάθε Χριστιανό. Ας εξέλθουμε λοιπόν να τον προϋπαντήσουμε. Αλλά πώς θα τον προϋπαντήσουμε; Αν ήταν βασιλιάς, αν φορούσε κορώνα στο κεφάλι, αν καθόταν σε άμαξα πολυτελή, αν είχε υπασπιστές και ακολούθους,α θα τον υποδέχονταν με στρατιωτική παράταξη, με σημαίες, με φωνές και ζητωκραυγές. Αλλ’ όχι· ο Χριστός δεν θέλει τέτοιες επιδείξεις, που δεν έχουν κανένα νόημα. Κατ’ άλλο τρόπο ζητεί να τον υποδεχθούμε. Πώς θέλει να τον υποδεχθούμε;

Είναι ο ταπεινός. Γι’ αυτό πρέπει να τον υποδεχθούμε με ταπείνωση. Όχι να ρίξουμε στους δρόμους τα φορέματά μας, όπως οι Ιουδαίοι, για να περάσει από πάνω ο Χριστός· αυτό είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να ρίξουμε κάτω τον εγωισμό μας. Η ταπείνωση είναι το χρυσό χαλί, που όλοι μπορούμε να στρώσουμε για την υποδοχή του Χριστού. Όσοι πολεμούν τον εγωισμό, όσοι αγωνίζονται να είναι ταπεινοί, αυτοί υποδέχονται με τον καλύτερο τρόπο το Χριστό. Αν ο εγωισμός διώχνει μακριά το Χριστό, η ταπείνωση τον ελκύει και τον φέρνει πολύ κοντά.

Ο Χριστός ακόμη είναι ο καθαρός και ο άγιος! Γι’ αυτό όσοι θέλουν να υποδεχθούν το Χριστό, ας φροντίσουν να καθαρίσουν σώμα και ψυχή από κάθε μολυσμό της αμαρτίας. Όπως τις μυρωδιές, τα αρώματα, τα βάζουμε σε καθαρά δοχεία, έτσι και το ουράνιο μύρο, τον Χριστό, πρέπει να τον βάλουμε σε μέρος καθαρό. Όχι σ’ ένα σταύλο, αλλά σ’ ένα τόπο που ν’ αστράφτει από καθαρότητα.

Η καρδιά μας, με άλλα λόγια, πρέπει να καθαριστεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να κατοικήσει μέσα ο Χριστός. Η καρδιά μας! Ιδού, αγαπητοί μου, το σαλόνι, στο οποίο ο Κύριός μας περιμένει να τον υποδεχθούμε και να τον φιλοξενήσουμε «ερχόμενος επί το εκούσιον πάθος» (απόλ. όρθρ. Μ. Δευτ. κ.ε.), καθώς έρχεται να πάθει με τη θέλησή του για τη σωτηρία μας.

Αγαπητοί μου! Εάν σας έλεγε κάποιος, ότι Απόψε στο σπίτι σου θα έρθει να μείνει ο βασιλιάς, θα το θεωρούσατε αυτό μια μεγάλη τιμή, αλλά και θα καταβάλλατε κάθε προσπάθεια και θα κάνατε κάθε θυσία, ώστε στο σπίτι σας να είναι όλα καθαρά. Αλλά να, εγώ σήμερα με τα φτωχά τούτα λόγια σάς μεταδίδω μια πιο μεγάλη είδηση· σας ειδοποιώ, ότι έρχεται ο Ιησούς! Θέλει να μείνει – να κατοικήσει στην καρδιά του καθενός από μας.

Ας βγούμε λοιπόν να προϋπαντήσουμε τον Κύριό μας. Ας τον υποδεχθούμε όχι με ψεύτικα αποθέματα ενθουσιασμού, που σβήνουν σαν πυροτεχνήματα. Όχι. Ας τον υποδεχθούμε με τον τρόπο που του αρέσει, με ταπείνωση και καθαρότητα. Και με ευγνώμονα καρδιά ας του πούμε κι εμείς τον δοξολογικό ύμνο: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Χριστέ, είσαι ο βασιλεύς των καρδιών μας. Σ’ εσένα και μόνο σ’ εσένα αρμόζει δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων.

Από το φυλλάδιο ΚΥΡΙΑΚΗ, αριθμός 1246, 13 Απριλίου 2014, Φλώρινα

[toula]

«Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος»

Του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες, με τη χάρη Του Θεού ολοκληρώσαμε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και φτάσαμε αισίως σε άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα. Λέγεται «Μεγάλη» όχι φυσικά ότι έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις υπόλοιπες εβδομάδες του χρόνου, αλλά γιατί στη συγκεκριμένη και μοναδική εβδομάδα εορτάζουμε όλα αυτά τα κοσμοσωτήρια γεγονότα, των Αγίων παθών του Κυρίου μας αλλά και της ενδόξου Αναστάσεως Του. Στο σημερινό άρθρο μας θα επικεντρωθούμε σε αυτό που τονίζει συχνά μέσα η υμνολογία, αλλά και η θεολογία της Εκκλησίας μας. Ότι ο Κύριος πήγε με την θέλησή του και έπαθε για εμάς ακόμη και στον θάνατο. Ας ξεκινήσουμε…

Ένας ύμνος της Μεγάλης Εβδομάδος (Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας, στιχηρό των Αίνων, ήχος α΄) λέει χαρακτηριστικά: «Ερχόμενος ο Κύριος, προς το εκούσιον Πάθος, τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Δηλαδή, σε μετάφραση: «Ενώ ο Κύριος βάδιζε προς το Πάθος, το οποίον θα υφίστατο με την θέλησή Του, έλεγε καθ’ οδόν στους αποστόλους: Πάμε να ανέβουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί (σ’ εκείνους που θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφεί γι’ Αυτόν (στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης). Αυτό που υπογραμμίζεται και έχει το κεντρικό σημείο είναι αυτό το «εκούσιον» δηλαδή με τη «θέλησή Του». Έχει μεγάλη σημασία και βαρύτητα να το κατανοήσουμε αυτό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, με ενωμένες και οι δύο φύσεις στην υπόσταση του Χριστού χωρίς όμως να συγχέονται μεταξύ τους. Επομένως, ο Χριστός παθαίνει ως θνητός αλλά ως Θεός μπορούσε να μη πάθει τίποτα από όλα αυτά τα οποία υπέστη. Όμως, τα υπέστη, έχυσε το τίμιο αίμα του πάνω στο Σταυρό και αυτό είναι η απαρχή της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Είναι χαρακτηριστικά όσα είπε ο Χριστός την στιγμή της συλλήψεως Του στο Όρος των Ελεών, όταν ο Απόστολος Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι του και έκοψε το αυτί του Μάλχου του δούλου του Αρχιερέα. Του είπε να βάλει το μαχαίρι στη θέση του και ότι αν ήθελε να γλυτώσει θα έλεγε στον Πατέρα να του στείλει λεγεώνες Αγγέλων! Όμως, δεν ήρθε να ζήσει αιώνια στη γη (αν και θα μπορούσε) αλλά ήρθε να γίνει «πρωτότοκος των νεκρών» και η «απαρχή της σωτηρίας όλου του ανθρωπίνου γένους». Αυτή είναι η διαφορά του Χριστού με εμάς τους κοινούς ανθρώπους, θα μπορούσε να μη πάθει και όμως πηγαίνει με την θέλησή και παθαίνει, ενώ εμείς μας αξίζει να πάθουμε τα χειρότερα και όλο προσπαθούμε να κρυφτούμε για να αποφύγουμε ή να αποθέσουμε τα δικά μας σε άλλους!

Το τι οφείλουμε να πράξουμε εμείς οι πιστοί άνθρωποι μας το λέει ο ίδιος ύμνος παρακάτω: «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών. Δηλαδή σε μετάφραση: «Εμπρός λοιπόν και εμείς, αφού καθαρίσουμε τις διάνοιές μας (από κάθε κακή σκέψη), ας βαδίσουμε μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθούμε μαζί Του και χάρις Αυτού ας νεκρώσουμε τον εαυτόν μας από τις ηδονές του βίου, δια να ζήσουμε αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσουμε να λέει (μετά την Ανάστασή Του): Δεν αναβαίνω πλέον στην επίγειο Ιερουσαλήμ δια να υποστώ θυσία, αλλ’ αναβαίνω στον ουράνιο Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου (ως άνθρωπος) και Θεό σας και ανυψώνω μαζί μου και σάς στην Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία ευρίσκεται εν τη Βασιλεία των Ουρανών). Νομίζουμε δεν χρειάζονται περισσότερες αναλύσεις για την μεγάλη φιλανθρωπία Του Θεού μας αλλά και για την ευεργετική σωτηρία που μας χάρισε με το σχέδιο της Θείας Οικονομίας σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ας τα ζήσουμε και εμείς από κοντά λειτουργικώς στους Ναούς μας. Αμήν!