Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Hσυχία

Ρώτησαν μιά φορά οι Αδελφοί τόν μεγάλο εραστή της ησυχίας, τόν Όσιο Αρσένιο, γιατί τους απόφευγε τόσο πολύ.

Φοβάσαι μή ζημιωθής άπό μας, Άββά;

Ό Θεός γνωρίζει, τέκνα, καί ότι σας αγαπώ πολύ καί ότι δεν σας αποφεύγω άπό φόβο. Μα είναι αδύνατο νά μοιράσω στά δύο τήν καρδιά μου, ανάμεσα σε ανθρώπους καί στό Θεό δηλαδή. Πότε να βρίσκωμαι με σάς και πότε μ' Έκεΐνον. Δέν είναι λογικότερο νά βρίσκωμαι διαρκώς μ' Έκεΐνον; Κι' οί Άγγελοι ένα σκοπό κι' ενα θέλημα έχουν, πώς νά υμνούν ακατάπαυστα τόν Θεό καί νά υπηρετούν τίς βουλές Του. Τών ανθρώπων όμως οί βουλές καί οί σκοποί διαφέρουν μεταξύ τους. Συμφέρον λοιπόν της ψυχής είναι ν' άρέση στό Θεό πιό πολύ παρά στους ανθρώπους.

Λέγουν πώς άπό θεία προτροπή αγάπησε τόσο πολύ τήν ησυχία τούτος ό Όσιος. Ένώ προσηύχετο μιά μέρα καί παρακαλούσε τόν Θεό νά του υποδείξη μέ ποιο τρό­πο βέβαιο θά εύρισκε τή σωτηρία του, άκουσε φωνή νά
του λέγη:

- Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε. Αυτές είναι οί ρίζες τής άναμαρτησίας.

Στούς πατέρας, πού τόν ερωτούσαν γιατί οί ήσυχασταί αποφεύγουν τόσο πολύ τή συναναστροφή τών ανθρώ­πων, ό "Οσιος Αρσένιος εϊπε τό παρακάτω χαριτωμένο παράδειγμα:

'Οσο ή κόρη βρίσκεται κλεισμένη στό σπίτι τοΰ πατέ­ρα της, πολλοί τή γυρεύουν σέ γάμο. "Οταν όμως πανδρευθή πιά, αρχίζει νά μήν άρέση σ' όλους. Άλλοι τήν επαινούν κι' άλλοι τής βρίσκουν πολλά ψεγάδια. Παύει έτσι νά έχη τήν υπόληψι, πού είχε, δταν ήταν αθέατη. Τό ΐδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Όταν πολυπαρουσιάζεται, χάνει τό ύψηλόν πού έχει καί δέν αρέσει σέ πολ­λούς.

■ Περιόρισε τίς σχέσεις σου μέ τους ανθρώπους, συμ­βουλεύει ό Αββάς Δούλας, γιά νά μή θολωθή ό νους σου άπό περισπασμούς καί μέριμνες καί χάσης έτσι τόν ελεύ­θερο αέρα τής ησυχίας.

■ Ή ψυχή, πού έχει γευθή τή γλύκα τής ησυχίας, τή γυρεύει παντού καί πάντοτε. Όχι άπο μίσος ή περιφρόνησι προς τους ανθρώπους, αλλά άπό έρωτα γι' αυτή, λέγει ό Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης.

Λένε πώς ό Άββάς Ισίδωρος, όταν καταλάβαινε ότι τού πήγαιναν έπισκέπται, έτρεχε νά κρυφτή σ' ένα από­μερο κελλί, πού μόνο αυτός ήξερε, γιά νά μή τόν βρουν. Στούς αδελφούς, πού τόν ρωτούσαν γιατί τό έκανε, απα­ντούσε:

Και τά θηρία, παιδιά μου, πού προλαβαίνουν καί κρύβονται στίς φωλιές τους, γλιτώνουν τόν κίνδυνο.

Από το Γεροντικό

[toula]

Ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του από την θεϊκή δόξα, έγινε κουρελής από αγάπη, άδειασε από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, έτοιμος να γίνει η τροφή της πιο βαθιάς μας πείνας. Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, για να ζήσουμε εμείς. Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. Να παίρνεις την κόλαση του και να δίνεις τον παράδεισο σου.
Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, να παρακαλέσεις, να δοθείς, να τραυματιστείς, να λαβωθείς έως θανάτου. Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. Όποιος προσέχει μην πονέσει απλά δεν αγάπησε ακόμη….

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Και η νηστεία και η μετάνοια μας οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής από την αμαρτία, στην ψυχική ειρήνη, στην ένωσή μας με το Θεό. Μας εμπνέουν την αίσθηση της αφοσίωσης και της υιοθεσίας, μας δίνουν παρρησία στο Θεό. Υπάρχουν πραγματικά πολλοί και σπουδαίοι λόγοι για να νηστεύουμε και να εξομολογιόμαστε με καρδιακή συντριβή. Θα έχουμε πολύ μεγάλη ανταπόδοση γι’ αυτό το συνειδητό αγώνα μας. Έχουμε πολλοί από μας την αίσθηση της υιικής αγάπης για το Θεό; Τολμούμε με παρρησία και χωρίς έλεγχο ν’ απευθυνθούμε στο δημιουργό μας στον ουρανό και να Τον αποκαλέσουμε «Πατέρα μας»; Μήπως, αντίθετα, δεν μπορεί να βγει τέτοια υιική φωνή από την καρδιά μας, επειδή αυτή έχει νεκρωθεί από τις εγκόσμιες ματαιότητες, από την προσκόλληση στ’ αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου; Μήπως κρατούμε τον ουράνιο Πατέρα μας μακριά από την καρδιά μας; Μήπως είναι ένας τιμωρός, ένας εκδικητικός Θεός αυτός που έχουμε φτιάξει μέσα μας, επειδή απομακρυνθήκαμε από κοντά Του «εις χώραν μακράν»;

Μάλιστα! Με τις αμαρτίες μας είμαστε όλοι άξιοι της δίκαιης οργής Του, της τιμωρίας Του. Πρέπει να θαυμάζουμε τη μεγάλη μακροθυμία και την υπομονή που μας δείχνει και δε μας αντιμετωπίζει σαν την άκαρπη συκιά. Ας βιαστούμε, ας κάνουμε γρήγορα για να Τον εξευμενίσουμε με τη μετάνοιά μας, με τα δάκρυά μας. Ας σκάψουμε βαθιά μέσα μας, να εξετάσουμε την καρδιά μας με αυστηρότητα. Κι όταν διαπιστώσουμε πως υπάρχει πλήθος αμαρτιών που την απομακρύνει από τη θεία χάρη, τότε θα ομολογήσουμε πως πνευματικά είμαστε νεκροί.

(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, «Η εν Χριστώ ζωή μου», τ. Α΄)

[vasilisalt]

"Είναι καλύτερο να πίνει κάποιος κρασί με μέτρο, παρά να πίνει μόνο νερό και να υπερηφανεύεται"

Παλλάδιος Ελενοπόλεως, (364-431 μΧ)

[toula]

Μια πόρνη που αγαπάει τον Χριστό και ζητάει να τον συναντήσει στο δρόμο της μετάνοιας, θα έρθει να τινάξει τον αυτοδικαιωτισμό των «ευσεβών» στον αέρα. Που ακούστηκε ξανά, μία «πόρνη», πρότυπο των πιστών της εκκλησίας; Δεν το αντέχουν αυτό οι θρησκευόμενοι εραστές το νόμου και του τύπου. Γιατί έχουν μάθει όλα στην ζωή τους, να τα μετράνε με την μεζούρα του πρέπει, με το ζύγι του νόμου, με την τάξη του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Η εφαρμογή των εντολών του Θεού, είναι γι αυτούς μια μεγάλη κρυψώνα, ένα οχυρό του «εγώ» τους, που πρέπει να τραφεί με αυτοεπιβεβαίωση, με νίκες και επιτυχίες. Οι «ευσεβιστές» ζητάνε να νικήσουν τον Θεό και όχι να νικηθούν από την αγάπη Του. Η Βασιλεία Του Θεού γι αυτούς, είναι κατόρθωμα και κατάκτηση, ποτέ δωρεά και έλεος.

Όμως ο Θεός της εκκλησίας, είναι παράξενος και παράδοξος. Αγαπά της εκπλήξεις και τις ολικές ανατροπές. Γι αυτό η Βασιλεία Του, είναι μια ολική ανατροπή των αντιλήψεων μας. Εκεί δεν θα υπάρχουν τέλειοι αλλά μετανοούντες, όχι άψογοι αλλά ειλικρινείς, όχι ατσαλάκωτοι αλλά τσακισμένοι από τα βάσανα της ζωής. Όσο εμείς θα επιμένουμε να πιστεύουμε στις «αρετές» και την «ηθική» μας, στις νίκες και πνευματικές επιτυχίες μας, τόσο ο Θεός θα γεμίζει τον ουρανό με πόρνες και τελώνες. «αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού».

π.Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή του Χριστού; Ούτε τα θαύματα, ούτε οι θεραπείες, ούτε τα μέγιστα σημεία, αλλά η εκείνη την στιγή που έγινε απόλυτα "ευάλωτος". Η στιγμή της άκρας ταπείνωσης Του; Η ώρα του Σταυρού, του φόβου, της αγωνίας, της αγάπης που γίνεται θυσία. "Ανήμπορος" και "ανυπεράσπιστος". Προδομένος και ξεχασμένος απο όλους, σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που μάχεται με την ελπίδα και την απόγνωση. Η δόξα του είναι ο Σταυρός του, ο φόβος, η αγωνία η ολική παράδοση στο θείο θέλημα, στο σχέδιο της Θείας οικονομίας.

Γιατί τα θαύματα, οι θεραπείες, τα σημεία, η ανάσταση, ήταν πολύ κοντά στην Θεϊκή του φύση, η κένωση όμως, η ταπείνωση, ο εξευτελισμός, ο πόνος και η μεγίστη δοκιμασία αυτός ο ασήκωτος σταυρός ολάκερης της ανθρωπότητας, ήταν επιλογή του και μόνο. Κένωσε τον εαυτό του. Έχασε κάτι για να γίνει άνθρωπος και να μπει στην ιστορία της ανθρωπότητας με σκοπό να την σώσει. Αφήνει την Ουράνια μακαριότητα για να εισέλθει στην ανθρώπινη τραγικότητα. Κι αυτό μας διδάσκει ενας ήθος, οτι η αγάπη ξέρει να χάνει για να σώσει.

Η πιο ιερή στιγμή ενός ανθρώπου είναι εκείνη που φανερώνεται ως ευάλωτος μπροστά μας. Ένας άνθρωπος που ξεσκεπάζει τα πάθη του ή φανερώνει την αδύναμη πλευρά της ύπαρξης του, είναι απόλυτα αγαπητός και ιερός. Γι αυτό ίσως και να μην υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία-αστοχία, από το να εκμεταλλευόμαστε τις αδύναμες στιγμές και πλευρές μιας ανθρώπινης ψυχής. Την στιγμή που ο άλλος ξεγυμνώνεται μπροστά μας, μια μονάχη κίνηση υπάρχει, να τον ντύσουμε με την αγάπη. Ο Χριστός την ώρα του Σταυρού φανερώνει μέχρι που μπορεί να φτάσει η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Εμείς βέβαια θα θέλαμε να κατέβει απο τον Σταυρό, μια δεν αντέχουμε να μας θυμίζει τι σημαίνει αλήθεια να αγαπάς.

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου.
Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία.
Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα.
Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Κι το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.
Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές.
Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.
Απόψε το βράδυ, εκεί στις εκκλησιές, στα κεριά και τις αγκαλιές ο θάνατος θα υποκύψει. Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.
Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος.

[toula]

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

Το τελειότερο Μυστήριο.

Πόσο μεγαλειώδες Μυστήριο! Τι φοβερό, αλήθεια, να αναμειχθεί ο νους του Χριστού με το νου μας! Να ενωθεί η θέλησή Του με τη θέλησή μας, το Σώμα Του με το σώμα μας, το Αίμα Του με το αίμα μας! Τι γίνεται ο νους μας, όταν κυριαρχήσει ο θείος νους! Τι η θέλησή μας, όταν επικρατήσει η θεία θέληση! Τι ο πηλός, όταν υπερισχύσει εκείνο το πυρ! Και ότι πράγματι έτσι συμβαίνει, το επιβεβαιώνει ο Παύλος, που λέει ότι δεν έχει δικό του νου, ούτε θέληση, ούτε ζωή, αλλά ο Χριστός έγινε γι’ αυτόν όλα αυτά. Συνοψίζοντας λέει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Τόσο τελειότερο είναι το Μυστήριο αυτό από κάθε άλλο Μυστήριο. Εδώ βρίσκεται ο τελικός σκοπός κάθε ανθρώπινης προσπάθειας. Γιατί σ’ αυτό συναντούμε τον Ίδιο τον Θεό, και ο Θεός ενώνεται μαζί μας με την τελειότερη ένωση. Πράγματι, ποιά τελειότερη ένωση θα μπορούσε να υπάρξει από το να γίνουμε ένα πνεύμα με το Θεό; Μόνο η ιερή Τράπεζα μπορεί να επαναφέρει στη ζωή όσους χάθηκαν και νεκρώθηκαν από την αμαρτία.

[toula]

Σήμερα στο κατηχητικό μίλησα στα παιδιά για την Μεγάλη Εβδομάδα. Όταν έφτασα στην Μ. Πέμπτη αναφέρθηκα στα Πάθη και στον Σταυρό του Κυρίου. Ήθελα να τονίσω στα παιδιά ότι δεν πρέπει να προσεγγίζουμε τον Εσταυρωμένο συναισθηματικά, γι'αυτό και είναι λάθος βλέποντας τον Χριστό πάνω στον Σταυρό να αρχίζουμε τα "μοιρολόγια" σκεφτόμενοι "τον καημένο τον Χριστούλη". Δεν πρέπει δηλαδή να λυπόμαστε για τον Χριστό αλλά να θλιβόμαστε για την δική μας προδοσία. Γι'αυτό και ο Χριστός πάνω στον Σταυρό αναγνωρίζεται από την Εκκλησία μας ως ο "Βασιλεύς της Δόξης". Αν προσέξετε πάνω στον Σταυρό υπάρχει η επιγραφή (αυτή είναι η ορθόδοξη εικονογράφηση) Ο.Β.C.Λ.Τ.Δ.Ξ.
-----------------------
Πήγα λοιπόν να το αναλύσω μα δεν πρόλαβα να πω κάτι παραπάνω. Ένα παιδάκι με διέκοψε λέγοντας "Μα φυσικά, αφού πάνω στον Σταυρό εμείς καμαρώνουμε τον Χριστό, δεν τον λυπόμαστε...είναι το καμάρι μας".
-----------------------
Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα άλλο. Το παιδάκι τα είπε όλα με μία φράση. Απλά σκέφτηκα πόσο φωτισμένα είναι τα παιδιά τα οποία καταλαβαίνουν πιο πολλά απ' ότι νομίζουμε και βιώνουν πολλές φορές πιο ορθόδοξα από τους μεγάλους όλ' αυτά τα κοσμοσωτήρια γεγονότα.
-----------------------
Ο Χριστός λοιπόν πάνω στον Σταυρό είναι το καμάρι μας όπως είπε και το μικρό αλλά σοφό κατηχητόπουλο. Ο Χριστός βάδισε πάνω στην θάλασσα, ανέστησε νεκρούς, θεράπευσε παράλυτους, τυφλούς και λεπρούς, έδιωξε δαιμόνια, όμως τον καμαρώνουμε πιο πολύ πάνω στον Σταυρό διότι εκεί φάνηκε η δύναμή Του, εκεί φάνηκε το μεγαλείο Του, εκεί φάνηκε δηλαδή η αγάπη Του και η ταπείνωσή Του.
-----------------------
Αύριο (Κυριακή Βαΐων) είναι η ημέρα όπου ο Ιησούς θα μπει θριαμβευτικά μέσα στα Ιεροσόλυμα ακούγοντας επιφημίες και "ωσαννά" από το πλήθος. Όμως ο Ιησούς ξέρει ότι σε λίγες ημέρες από την ίδια οδό θα βγαίνει προδομένος, κτυπημένος με τον Σταυρό στην πλάτη Του ακούγοντας βωμολοχίες και κατάρες από τους ίδιους ανθρώπους που κρατούσαν βάγια στα χέρια τους κατα την είσοδό του στην Αγία πόλη. Κι όμως ο Χριστός δεν αρνείται να μπει στην πόλη, κι ας γνωρίζει ότι θα βγει ως κακούργος και βλάστημος. Γι'αυτό είναι το καμάρι μας ο Χριστός, διότι μέσα από την φαινομενική του αδυναμία συνειδητοποιούμε την δύναμή Του.
-----------------------
Ο Θεάνθρωπος δεν ποθεί επίγεια δικαίωση, δεν ποθεί τιμωρία των απίστων και υποκριτών, δεν ποθεί αναγνώριση και συμπόνια. Καμαρώνουμε τον Χριστό διότι το μόνο που ποθεί είναι να μας αγαπά, να μας συγχωρεί ότι κι αν Του στοιχίσει, ακόμα και σταυρό και θάνατο. Αυτό είναι το καμάρι μας, Αυτός είναι ο Θεός μας. Ένας Θεός που δεν ζητά οπαδούς και φοβισμένους δούλους αλλά αναζητά ν'αγκαλιάσει καρδιές, να λυτρώσει αμαρτωλούς, να σώσει τους πάντες...
-----------------------
Όταν σε λίγες ημέρες δεις τον Εσταυρωμένο να στέκει στο κέντρο του Ναού μην Τον λυπηθείς, να Τον καμαρώσεις. Να καμαρώσεις το μεγαλείο Του και να Τον ασπασθείς με φίλημα μετανοίας...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Σήμερα πάνε στο ναό και άνοιξε τα αυτιά σου και άκου τι πέρασε ο Κύριος από εμάς για εμάς. Πάνε και στάσου σε μια γωνιά και άνοιξε την καρδιά σου στον Κύριο και ζήτα έλεος. Πάνε και προσκύνα την Άκρα Ταπείνωσή Του, την Αγάπη Του.
-----------------------
Σήμερα πάνε στο ναό και μην φύγεις βιαστικά. Μην προσκυνήσεις βιαστικά τον Εσταυρωμένο και μετά φύγεις. Στάσου για λίγο. Στάσου. Κάνε μια στάση από την καθημερινότητα. Άφησε για λίγο όλα αυτά που σε απασχολούν και ατένισε το μεγαλείο του Σωτήρα σου.
-----------------------
Παρατήρησε ότι ακόμα και ο θάνατός Του ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά προς όλους. Στάσου και αναλογίσου την ζωή σου. Στάσου, έστω για λίγο μαζί Του στον Σταυρό. Δες που έφτασε από αγάπη προς εσένα, δες τι έπαθε από εσένα για σένα.
Σήμερα κρέμεται πάνω στο ξύλο η Ζωή και μας δείχνει το τρόπο ζωής που καλούμαστε να ζήσουμε.
Σήμερα λοιπόν, πάνε στο ναό και στάσου με φόβο, στάσου με καμάρι, στάσου με μετάνοια. Κάνε στασίδι σου για λίγο το βλέμμα του Κυρίου. Αυτό το βλέμμα το πράο και ειρηνικό που μοίρασε χαμόγελα, τώρα είναι γεμάτο πληγές, πτυσίματα και ένα μεγάλο παράπονο. Το παράπονο του Αναμάρτητου που προδόθηκε από τα παιδιά Του. Κι όμως δεν μένει στο παράπονο, δεν μένει στην δικαιοσύνη, δεν αναζητά αποκατάσταση. Ο Χριστός τα ξεπερνά όλα. Το μέτρο ζωής Του δεν είναι το δίκαιο και σωστό, δεν είναι το ηθικό και νομοκανονικό. Το μέτρο ζωής Του είναι η αγάπη.
-----------------------
Γι'αυτό σου λέγω αδελφέ μου, αδελφή μου, μείνει στο ναό και άκου σήμερα όλα αυτά τα φοβερά που θα διαδραματιστούν. Όχι για να συγκινηθείς μόνο, αλλά κυρίως για να σκεφτείς την ζωή σου, για να εμβαθύνεις στην αγάπη Του, για να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της ταπείνωσής Του, για να κλάψεις όχι για τον Κύριο αλλά για σένα και για μένα που πολλές φορές μένουμε σε φιλιά προδοσίας.
-----------------------
Σήμερα, την ώρα που θα υψώνεται ο Κύριος πάνω στο σταυρό που Του προσφέραμε, γονάτισε μέσα στην καρδιά σου και ζήτα το έλεός Του, ζήτα την φώτισή Του. Μην Τον λυπάσαι, μην Τον κλαις. Κλάψε για σένα όχι γι'Αυτόν. Κλάψε για μένα όχι γι'Αυτόν. Κλάψε γιατί Τον σταυρώσαμε. Κλάψε όμως και απο χαρά γιατί ο Κύριος μας συγχωρεί και σε λίγο θα μας προσφέρει αιώνια ζωή με την ανάστασή Του.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος