Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Δόξα τις ήττες μου Κύριε, γιατί σε αυτές μαθήτευσα.....

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Αυτογνωσία.

Δεν υπάρχει πιο οδυνηρή συνάντηση από εκείνη στην οποία συναντάς τον εαυτό σου. Ουσιαστικά πρόκειται για μία σύγκρουση της ιδέας με την πραγματικότητα, όπου φυσικά η ιδέα συντρίβεται. Το «είδωλο» του εαυτού σου γίνεται κομμάτια. Υποχωρούν όλα τα υποστηρίγματα που σε κρατούσαν ψηλά και πέφτεις. Σπάει ο εγωισμός. Χάνεις τον αυτoθαυμασμό και οδηγείσαι ή στην απελπισία ή στην ταπείνωση. Η αληθινή ταπείνωση είναι γέννημα της γνώσεως, ενώ ο αυτοθαυμασμός αποτέλεσμα της άγνοιας του εαυτού μας και έχει σαν συνέπεια τον εφησυχασμό, την πνευματική απραξία. Ο μόνος ο οποίος μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στη γνώση του εαυτού μας είναι ο Θεός, η Θεογνωσία. Και αν μεν η συνάντηση με τον εαυτό μας είναι οδυνηρή, η συνάντηση με τον Θεό είναι λυτρωτική!

Aρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Αφού η ταπείνωση είναι υψοποιός, έπεται ότι φέρει μαζί της όλον τον χορό των αρετών».
Αγ. Νεκτάριος ο Πενταπόλεως

[toula]

Αγαπήστε την προσευχή, την κουβέντα με τον Κύριο.

Το παν είναι η αγάπη, ο έρωτας με τον Κύριο, τον Νυμφίο Χριστό.
Γίνετε άξιοι της αγάπης Του.

Άγιος Πορφύριος

[toula]

Ήταν χρόνια μόνη της. Το διαμέρισμά της έμοιαζε με αγιορείτικο κελλάκι. Ένα μικρό σαλονάκι σαν αρχονταρίκι για τους ελάχιστους και σπάνιους επισκέπτες με προέκταση μια μικρή κουζινούλα, ένα μπάνιο και ένα δωμάτιο. Τίποτα το περιττό δεν υπήρχε. Όλα τακτοποιημένα και χρηστικά. Έμπαινες μέσα σ’αυτό το διαμέρισμα και στο πρώτο που γινόσουν κοινωνός ήταν η μυρωδιά του. Δεν μύριζε φαγητό, ούτε βρωμιά, ούτε καθαριότητα. Είχε την μυρωδιά κάπου εξωκλησιού που είχα επισκεφθεί μικρό παιδάκι σε ένα γειτονικό χωριό από το δικό μου. Ήταν του προφήτου Ηλιού. Μύριζε θυμίαμα αναμεμειγμένο με την γλυκάδα της Θείας Λειτουργίας, με τις προσευχές των ταλαίπωρων, με τις ευχαριστίες των ευεργετημένων, με την μετάνοια των ασώτων.

Είχα μπει μέσα σ’αυτό το εξωκκλήσι μικρό παιδί. Αυτό θυμάμαι μόνο. Ούτε τις αγιογραφίες, ούτε το τέμπλο, ούτε με ποιους ήμουνα, ούτε πώς είχα βρεθεί εκεί και γιατί, ούτε εάν είχε αυλή απ’ έξω. Το μόνο που θυμάμαι ήταν αυτές οι ανάσες, οι βαθιές, που έπαιρνα καθώς εισήλθα μέσα. Θυμάμαι και κάτι ακόμη. Καθώς ανάσαινα βαθιά, λες και δεν χόρτανα εκείνον τον αέρα, εκείνη την μυρωδιά, εκείνη την αίσθηση, κρατούσα στο χέρι μου ένα μικρό μελισσοκέρι το οποίο το στράβωνα ανάμεσα στα μικρά μου δακτυλάκια καθώς κοιτούσα μια εικόνα του προφήτη Ηλία. Ήταν σκονισμένη, γυρμένη σε κάποιο είδος προσκυνηταριού. Ο προφήτης είχε ανακατεμένα μαλλιά. Πρώτη φορά έβλεπα έναν τέτοιον Άγιο. Η μορφή του ήρεμη, αποφασιστική. Τα ρούχα του θύμιζαν ενδυμασία άγριου ανθρώπου...και αυτά τα μαλλιά που θαρρείς χόρευαν στους ρυθμούς κάποιου δυνατού αγέρα που συχνάζει σε κορυφές βουνών ή πέρα από τα σύννεφα δέσποζαν στα παιδικά μου μάτια.

Το μικρό της διαμερισματάκι λοιπόν ξύπνησε μέσα μου εκείνη την ανάμνηση που μόνο την ημέρα της μνήμης του προφήτη ίσως θυμόμουν.
Ήταν χρόνια μόνη της. Ο άνδρας της είχε πεθάνει ενώ αυτή ήταν λεχώνα στο δεύτερό τους παιδί. Με τον χαμό του άνδρα της άρχισε ένας αγώνας επιβίωσης. Όλοι της ξέχασαν. Τελικά κατάφερε και σπούδασε τον γιό της, τον μεγάλο. Πήγε το φανταρικό του κι έφυγε στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον. Κάπου βολεύτηκε, παντρεύτηκε. Είχε χρόνια να τον δει, να ακούσει νέα του. Η μικρή της κόρη στην εφηβεία της είχε ένα ατύχημα και έφυγε από τούτο τον κόσμο πρόωρα.

Η συνάντησή μου μαζί της την έβρισκε πάντα ειρηνική. Είχε αποδεχθεί την ζωή της.
Κάποιε φορές έκλαιγε καθώς προσευχόταν για τον γιο της που ξενιτεύτηκε, μα που κυρίως δεν την ήθελε στην ζωή του, έτσι καταλάβαινα. Είχε προσπαθήσει να κρατούν τουλάχιστον μια επικοινωνία με το τηλέφωνο όμως δεν απαντούσε κι όταν το έκανε μιλούσε βιαστικά, απότομα σαν να μιλούσε σε εχθρό του.

Κοντινούς συγγενείς δεν είχε. Κάτι ξαδέλφια μακρινά που ούτε ήξερε εάν ζούνε ή εάν πεθάνανε. Ήταν αυτή και το μικρό της διαμέρισμα. Είχε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το πρωί ξυπνούσε, έκανε την προσευχή της, ντυνόταν και πήγαινε στο ναό της ενορίας της. Καθόταν μέσα στο ναό περίπου για μία ώρα, εκτός κι αν είχε Θεία Λειτουργία που καθόταν μέχρι να τελειώσει. Έφευγε και πήγαινε στα κοιμητήρια. Άναβε το καντηλάκι στο σύζυγό της και στην κόρη της. Καθάριζε λίγο τα αγριόχορτα που γλύφανε τα μάρμαρα. Γυρνούσε στο σπιτικό της. Ίσως μαγείρευε κάτι απλό εάν δεν ήταν νηστεία, αλλιώς δεν μαγείρευε καθόλου, έτρωγε κάποιο φρούτο με λίγο ψωμάκι. Το μεσημέρι το περνούσε στο δωμάτιό της. Διάβαζε τόσα πολλά ψυχωφελή βιβλία που ίσως και κάποιοι μοναχοί δεν θα κατορθώσουν να διαβάσουν ποτέ. Το απόγευμα, την ώρα του εσπερινού ετοιμαζόταν και πήγαινε και πάλι στην ενορία της. Οι ιερείς την γνώριζαν και αναπαυόντουσαν στην παρουσία της. Μεγάλη υπόθεση οι ιερείς να σε βλέπουνε ως έναν άνθρωπο δικό τους, ως έναν άνθρωπο που δεν θα τους πλησιάσει για να ζητήσει λεφτά ή να τους κάνει παράπονα ή για να πει κάποια εξυπνάδα αλλά ως έναν άνθρωπο που έχει μέσα του φόβο Θεού, ταπείνωση, ασκητική διάθεση, Μυστηριακή ζωή, σιωπή, προσευχή. Όλα αυτά τα μαρτυρούσε το χαμόγελό της που δεν τσιγκουνευόταν να μοιράσει, τα μαρτυρούσε το φίλημά της στο χέρι του ιερέα, τα μαρτυρούσε το ντύσιμό της, η απλότητα των κινήσεών της, αυτό το ανόθευτο βλέμμα της.

Ξαναγυρνούσε στο διαμερισματάκι της. Ίσως έτρωγε κάτι ακόμη. Έκανε το απόδειπνο και μερικά κομποσχοίνια και ξάπλωνε.
Οι ημέρες της περνούσαν έτσι. Έτσι περνούσαν οι χειμώνες και τα καλοκαίρια, οι νηστείες και οι εορτές. Το κορμί της είχε δουλέψει πολύ στην ζωή του. Δεν ήτανε πολύ μεγάλη όμως είχε γεράσει εδώ και χρόνια. Η δουλειά της νιότης της, η ασκητική της τώρα, την έκαναν να κινείται αργά, να μην έχει πολλές δυνάμεις. Είχε γεράσει χρόνια τώρα και για έναν ακόμη λόγο· κουβαλούσε χρόνια τον σταυρό της που η ψυχή της δεν μπορούσε πλέον να βαστάξει. Κουβαλούσε την μοναξιά της που την μαστίγωνε αλείπητα μέρα και νύχτα. Κι όσο είχε αντέξει το ώφειλε στην ελπίδα της στον Χριστό. Αυτός ήταν η μόνη της παρηγοριά. Αυτός κι η Μάνα Του.
---------------------------
Ο πνευματικός της πήγε στο ναό για ένα ραντεβού που είχε για εξομολόγηση. Πριν μπει μέσα στο ναό είπε να δει στον πίνακα ανακοινώσεων για κάποιο μνημόσυνο που ίσως είχανε το Σαββατοκύριακο που ερχόταν. Ο πίνακας είχε μόνο ένα χαρτί κολλημένο. Ήταν για μια κηδεία -την ίδια εκείνη ημέρα- στο ναό του. Κάποια Πελαγία, ετών 71. Το επίθετο δεν του έλεγε κάτι. Φωτογραφία δεν υπήρχε. Συνεννοήθηκε με τον άλλο εφημέριο του ναού να μείνει μέχρι την κηδεία μιας και ήταν σε κανα δυο ώρες. Δεν είχε έρθει κανείς στο ναό. Η ώρα έφτανε για την κηδεία. Ήρθανε από το γραφείο τελετών να πάρουνε τον ιερέα και να πάνε στο σπίτι της αποθανούσης. Μπήκε στο αμάξι με το πετραχήλι του και τον σταυρό. Φτάσανε στον δρόμο που ήταν το σπίτι. Ο ιερέας κατέβηκε κάτω. Είδε στην είσοδο της γνώριμης πολυκατοικίας το καπάκι από το φέρετρο να στέκει όρθιο. Κόσμος δεν υπήρχε. Κοίταξε τον υπάλληλο του γραφείου τελετών. «Πάτερ, μόνη της ήταν η καημενούλα, δεν έχει κανέναν». Ο ιερέας άρχισε να πλησιάζει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Διάβασε πάλι το κηδειόχαρτο «Πελαγία...ετών 71» από κάτω τίποτα, ούτε σύζυγος, ούτε παιδιά, ούτε συγγενείς...κανείς.

Ανέβαινε ένα ένα τα σκαλοπάτια γεμάτος λογισμούς. Έφτασε στο διαμέρισμα. Η πόρτα ανοιχτή. Απ΄έξω ένα μικρό μανουάλι με πέντε κεράκια. Αυτό το διαμέρισμα το ήξερε. Είχε έρθει τρεις τέσσερις φορές να κάνει ευχέλαιο. Τρεις καλές ενορίτισσες τον υποδέχθηκαν. «Ήρθες πάτερ μου...» του είπανε και του φίλησαν το χέρι. Η μία δεν άντεξε, η φωνή της λύγισε. Ένας λυγμός δραπέτευσε από τα χείλη της. Ο ιερέας στεκόταν ως άγαλμα, ακίνητος, βουβός, πάνω από το φέρετρο που ίσα ίσα χωρούσε στο σαλονάκι αυτού του μικρού διαμερίσματος. Έτσι βουβός όπως ήταν έβγαλε το καλυμαύχι του και φόρεσε το πετραχήλι του.

Έσκυψε αργά αργά και ασπάσθηκε την Πελαγία στο μέτωπο. Την ήξερε την Πελαγία. Ασπάσθηκε την πνευματική του κόρη. Ασπάσθηκε την σύζυγο που χήρεψε τόσο νωρίς. Ασπάσθηκε την μάνα που το ένα της παιδί πέθανε και το άλλο ήταν τόσο ξένο που ούτε οι πιο κονινοί της ήξεραν ότι είχε. Μόνο ο πνευματικός της γνώριζε. Έκανε ένα τρισάγιο. Κοίταξε τους πέντε ανθρώπους που μαζεύτηκαν στο σπιτι και τους ρώτησε «Μόνο αυτοί είμαστε; Περιμένουμε κάποιον άλλον»;

Μια κυρία έσπασε την σιωπηλή απορία όλων «..δεν νομίζω η Πελαγία να έχει άλλους συγγενείς ή κάποιον άλλον που να νοιαζόταν γι’αυτήν». Ο ιερέας έκανε νόημα τους υπαλλήλους από το γραφείο κηδειών. Πήγανε στο ναό και μετά στα μνήματα. Την βάλανε δίπλα στον άνδρα της και την κόρη της. Ο πνευματικός της, ο οποίος ήξερε καλά την ζωή της, τα λάθη της, την πάλη της, την αρετή της πήγαινε σε κάθε ευκαιρία και διάβαζε τρισάγιο πάνω από το μνήμα της. Μετά από μερικούς μήνες ήταν και πάλι στα μνήματα. Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Καθώς διάβαζε ένα τρισάγιο λίγο πιο κάτω από το μνήμα της Πελαγίας είδε έναν κύριο να στέκει πάνω στο μνήμα της πνευματικής του κόρης. Τελείωσε το τρισάγιο και κατευθύνθηκε με γοργό βήμα προς τα εκεί.
«Θέλετε να διαβάσουμε ένα τρισάγιο; Είναι συγγενείς σας»; Ρώτησε ο ιερέας τον καλοντυμένο κύριο. «Δεν χρειάζεαι παπά, δεν βαριέσαι...» είπε με μια ξενική προφορά και έκανε να φύγει.
Ο ιέρας με το πετραχήλι στο λαιμό του -καθώς του γύρισε την πλάτη και έκανε να απομακρυνθεί- φώναξε «Σταμάτα Φώτη!!! Σταμάτα παιδί μου...που πάς»; Του είχε μιλήσει τόσο πολύ για τον γιό της, τον Φώτη. Εκείνος κοντοστάθηκε. Γύρισε και είδε τον ιερέα στα μάτια ψάχνοντας απαντήσεις. «Γνωριζόμαστε»; είπε σχεδόν τρομαγμένος.
Ο ιερέας τον πλησίασε. «Ναι, εγώ σε γνωρίζω, εσύ όχι» του είπε και του έπιασε το χέρι. Εκείνος έκανε να τραβηχτεί όμως ο ιερέας έσφιξε πιο δυνατά το χέρι του. «Την μάνα σου την ήξερα καλά. Ήμουν ο πνευματικός της. Σε ξέρω παιδί μου από την μάνα σου. Σε ξέρω γιατί η μητέρα σου πάντα για σένα μιλούσε, για σένα προσευχόταν».
«Η μάνα μου...γι’αυτήν με ειδοποίησαν και ήρθα. Για το διαμέρισμα. Εδώ όμως...στα κοιμητήρια δεν ήρθα γι’αυτήν...» είπε καθώς το χέρι του άρχισε να σπαρταρά μέσα στο χέρι του ιερέως.
«Το ξέρω παιδί μου γιατί ήρθες. Για την αδελφή σου ήλθες». Ο ένας κοιτούσε στα μάτια τον άλλο σαν να ήτανε οι μοναδικοί άνθρωποι στον κόσμο, σαν να ήταν επιστήθιοι φίλοι, σαν να ήτανε μισητοί εχθροί.
«Πέρασαν χρόνια παιδί μου. Ήταν ατύχημα..». Με ετούτα τα λόγια τα χέρια τους χωρίστηκαν. «Δεν φταις εσύ παιδί μου για την αδελφή σου. Η μάνα σου έχει κλάψει πικρά για τα λόγια που σου είχε πει τότε μετά το τροχαίο».
Η ανάσα του άρχισε να βαραίνει. Τα χείλη του τρέμανε προσπαθόντας να αρθρώσουν λέξεις, τα μάτια του βούρκωσαν.
Ο ιερέας του έπιασε το χέρι. «Έλα...» του είπε. Στάθηκαν μπροστά στους τρεις τάφους. Διάβασε ο ιερέας το τρισάγιο. Ο γιος της Πελαγίας είχε γονατίσει μπροστά στον τάφο της αδελφής του, είχε αγκαλιάσει το παλιό μάρμαρο. Δυό μαυροφόρες γύρισαν κατα το μέρος τους. Άφησαν αυτά που λέγανε και κάνανε και πήγανε κατα το μέρος τους. Στάθηκαν δίπλα τους. Οι τάφοι των συζύγων τους ήταν πέντε βήματα παραπέρα. Όταν τελείωσε το τρισάγιο, όταν σηκώθηκε από χάμο ο Φώτης πήγανε και τον αγκάλιασαν, του χάιδεψαν το πρόσωπο, του τίναξαν τα ρούχα του. «Κάθε ημέρα ερχόταν εδώ η μητέρα σου παιδί μου...κάθε ημέρα έκλαιγε για την κόρη της, αλλά πιο πολύ έκλαιγε για τον Φώτη της! Εσύ δεν είσαι παιδί μου... εσύ δεν είσαι ο Φώτης...»;
«Ναι, εγώ είμαι» είπε και έσιαξε το σακάκι του. Σκούπισε τα δάκρυά του. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Έσφιξε τα χέρια των δύο μαυροφόρων γυναικών που θαρρείς ήταν σαν τις μυροφόρες που του μετέφεραν κάποιο χαρούμενο άγγελμα. Έπιασε το χέρι του ιερέως· του το έσφιξε σχηματίζοντας στο πρόσωπό του ένα μικρό χαμόγελο. «Να’σαι καλά πάτερ, μου» είπε και έφυγε.
Έφυγε να προλάβει το αεροπλάνο. Έφυγε με στομάχι ανακατεμένο, αλλά εσωτερικά λίγο πιο τακτοποιημένα.
Ο ιερέας γύρισε προς τον τάφο της Πελαγίας «Ήρθε...σου το είχα πει ότι θα έρθει...και θα δεις, θα ξανάρθει..και την επόμενη φορά και για σένα.».
---------------------------
Έβγαλε το πετραχήλι του. Έκανε τον σταυρό του και ξεκίνησε να βγει από τα κοιμητήρια. Ήταν τότε που είδε στην άκρη, σε κάτι ξεχασμένους τάφους μια μορφή με ανακατεμένα άσπρα μαλλιά και γένια να στέκει κοιτώντας τον επίμονα. Σαν εκείνη την μορφή του προφήτη. Και στα ρουθούνια του, αυτό το αγέρι ανακατεμένο μ' ένα εθιστικό άγγιγμα του ουρανού. Σαν να βρισκόταν μέσα στο διαμέρισμα της Πελαγίας, σα να βρισκόταν μέσα στο εξωκκλήσι του Αι-Λια μαζί μου -μικρά παιδάκια- ν'ανασαίνουμε σαν την στερνή μας φορά αποσβολομένοι από την βιβλική μορφή του ανθρώπου που δεν γεύτηκε θάνατο. Σα να έβλεπε τον αθάνατο Προφήτη σε ετούτη την απεριποίητη, χορταριασμένη γωνιά των ξεχασμένων να ψυθιρίζει στους νεκρούς το μήνυμα της Ανάστασης...

Τον έβλεπε και δεν ήθελε να ξεκολλήσει. Έκανε να πάει προς το μέρος του μα ένα μικρό παιδάκι πέρασε τρέχοντας από μπροστά του. Έκανε πίσω μην πάρει παραμάζωμα το μικρό ορφανό. Η χήρα μάνα του φώναζε το όνομά του, ξανά και ξανά. Αυτό έτρεχε μέχρι που έφτασε στο μνήμα του πατέρα του.
Όταν έκανε να ξανακοιτάξει προς την γωνιά του κοιμητηρίου ο ασπρογέννης δεν ήταν πλέον εκεί. Άρχισε να κοιτά τριγύρω μήπως και τον δει. Ρώτησε καθώς έβγαινε από το κοιμητήριο μερικούς, μήπως και τον είδανε. Κανείς δεν είχε δει κάποιον τέτοιον άνθρωπο μ'αυτή την περιγραφή εκείνο το απομεσήμερο.
Λησμόνησε και τον εσπερινό... Κάθισε μέσα στο αμάξι του αντίκρυ από την πύλη του κοιμητηρίου περιμένοντας κάποιος ασπρομάλλης να εμφανιστεί. Περίμενε. Και περίμενε. Μα κανείς δεν βγήκε...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Τα χείλη σας να είναι χείλη επαίνων. Το στόμας όργανο ψαλμωδίας του Θεού. Ο νους σας να σκέφτεται τα επουράνια. Τα χέρια σας να κάνουν έργα ευσεβή».
Αγ. Θεόδωρος Στουδίτης

[toula]

Αυτά που είναι δύσκολα στους ανθρώπους, για τον Θεό είναι πολύ εύκολα.

Τον Θεό θα τον αγαπήσουμε ξαφνικά, όταν η χάρις θα μας επισκιάσει.

Αν αγαπήσουμε πολύ τον Χριστό, η ευχή «Κύριε ελέησόν με» θα λέγεται μόνη της.

Ο Χριστός θα είναι συνεχώς στο μυαλό μας και στη καρδιά μας.

Άγιος Πορφύριος

[toula]

Ό,τι αποστρέφεσαι μην το κάνεις στον άλλον.
Αποστρέφεσαι το να πει κάποιος λόγο εναντίον σου; Μην πεις κι εσύ λόγο κακό για κανέναν.
Αποστρέφεσαι την γκρίνια; Μην γκρινιάζει κι εσύ με το παραμικρό.
-----------------------
Πολλές φορές όμως ενώ αποστρεφόμαστε (και καλά κάνουμε) πολλές εμπαθείς καταστάσεις που βλέπουμε στους άλλους, συγχρόνως τα πράττουμε κι εμείς ίσως σε κάποια άλλη μορφή και σε διαφορετικό χρόνο στους άλλους δικαιολογώντας τον εαυτούλη μας.
Ο κακός λόγος είναι πάντα κακός κι ας έχει την δικαιολογία του. Η γκρίνια είναι πάντα γκρίνια κι ας έχει φταίξει ο άλλος. Μην ζούμε μέσα στην πλάνη ότι ο άλλος ό,τι κάνει ή λέει δεν έχει δικαιολογία ενώ εμείς έχουμε. Εάν ρωτήσεις έναν άνθρωπο που μιλά με κακία για κάποιον θα σου εξηγήσει ότι δικαιολογημένα το κάνει για τον τάδε λόγο ή λόγους· το ίδιο εάν ρωτήσεις κάποιον άνθρωπο που κάνει παράπονα και γκρινιάζει θα σου εξηγήσει τους λόγους της γκρίνιας του και των παραπόνων του. Όπως δηλαδή έχουμε εμείς τους λόγους μας έχουνε και οι άλλοι.
-----------------------
Το θέμα όμως αδελφοί μου είναι να πάψουμε να δικαιολογούμε τον εγωισμό μας που νιώθει προσβεβλημένος. Όντως μπορεί ο άλλος άνθρωπος να μας αδίκησε ή να έκανε κάποιο λάθος, όμως η λύση δεν είναι ούτε να τον κακολογήσουμε σε άλλους, ούτε η γκρίνια μας προς αυτόν. Αντί για λύση στο "θέμα" που ίσως προέκυψε ρίχνουμε λάδι στην φωτιά με αυτήν την συμπεριφορά μας. Όταν ο άλλος κάνει κάτι "κακό" προς εμάς καλούμαστε να το εκμεταλλευτούμε πνευματικά. Να το δούμε ως ευκαιρία ταπείνωσης, καλλιέργειας της υπομονής, της σιωπής, της προσευχής, της συγχωρετικότητας, της συγκατάβασης.
-----------------------
Στο κάτω κάτω ό,τι κι αν μας έχει κάνει ο άλλος -που το θεωρούμε τόσο μεγάλο κακό- σίγουρα δεν μας έχει σταυρώσει· όπως εμείς σταυρώσαμε (και σταυρώνουμε) τον Χριστό μας.
Και τί έκανε ο Χριστός -ο μόνος Αθώος της ιστορίας- όταν τον σταυρώσαμε;
Και τι κάνει ο Αναμάρτητος Χριστός όταν τον σταυρώνουμε με τις αμαρτίες μας, με την βλάσφημη και αμετανόητη ζωή μας; Δεν μας κατακρίνει, δεν μας κακολογεί, δεν μας γκρινιάζει. Η καρδιά του παραμένει ανοιχτή προς εμάς. Μας συγχωρεί, μας αγαπά, μας αποδέχετε...
-----------------------
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε στα μέτρα του δυνατού: να ζήσουμε με πρότυπο τον Χριστό και τους Αγίους μας, όχι τους φίλους μας, όχι τους συγγενείς μας, όχι τους διάσημους αστέρες, όχι τους φιλοσόφους, όχι τους πανεπιστήμονες, όχι τους αθλητές, όχι τους πετυχημένους κοινωνικά και οικονομικά.
-----------------------
Ας μάθουμε επιτέλους ότι το να αναγνωρίζουμε το κακό στους άλλους δεν μας κάνει εμάς καλούς και ενάρετους. Το θέμα είναι να ζούμε εμείς ενάρετα, δηλαδή Χριστομίμητα, διότι ενώ μπορεί να αναγνωρίζουμε το κακό στους άλλους να το έχουμε κι εμείς στην ζωή μας. Δηλαδή π.χ. το να αναγνωρίζω και να καταδικάζω την κλεψιά του άλλου, αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ γίνομαι αυτομάτως δίκαιος κι ελεήμων!
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εάν δούμε κάτι λάθος στον άλλον άνθρωπο (διότι είμαστε όντα με κρίση) καλούμαστε να μαθητεύσουμε από το λάθος του άλλου ώστε να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη και να θεραπεύσουμε την δική μας αμαρτία.
Το λάθος του άλλου ας γίνει η αφορμή για την δική μας πνευματική αφύπνιση και όχι αφορμή κατάκρισης και πρόκλησης μεγαλύτερων προβλημάτων με την κακία μας και την γκρίνια μας που αποδεικνύουν την έλλειψη ταπείνωσης και μετάνοιας, δηλαδή την απουσία αναγνώρισης των δικών μας λαθών, ατελειών, παραλείψεων κι αμαρτιών.
-----------------------
Διαβάζουμε στο Μέγα Γεροντικό: Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο κοινόβιο και είδε έναν αδελφό να σφάλλει και τον κατέκρινε. Όταν επέστρεψε στην έρημο, ήλθε άγγελος Κυρίου και στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και του είπε: Δεν σου επιτρέπω να μπεις! Κι εκείνος παρακαλούσε κι έλεγε: Τι συμβαίνει; τι έκανα; Αποκρίθηκε τότε ο Άγγελος: Ο Θεός με έστειλε λέγοντας: Πες του να δώσει εντολή, που να βάλω τον αδελφό που έσφαλε και τον καταδίκασε; στον παράδεισο ή στην κόλαση;
Ο αββάς όταν άκουσε από τον άγγγελο αυτόν τον λόγο έπεσε χάμο, έκλαψε και είπε: Αμάρτησα, συγχώρεσέ με!
Κι ο άγγελος του είπε: Σήκω, σε συγχώρεσε ο Θεός, μα στο εξής να προσέχεις να μην κρίνεις κανέναν γιατί αυτό το δικαίωμα το έχει μόνον ο Θεός!

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

«Ἐξάλλου, ὅλα τά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐγράφησαν ἑλληνικά. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό πού λέω, ἔ; Ξέρετε τί σημαίνει. Σημαίνει, ἀγαπητοί μου, τή μεγάλη μας εὐθύνη, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή ἐγράφη ἑλληνικά καί τή διαβάζουν ἀκόμα καί οἱ Ἑβραῖοι. Ἄν θέλουν νά διαβάσουν Ἁγία Γραφή, πρέπει νά μάθουν ἑλληνικά ἤ νά μεταφραστεῖ στή γλῶσσα τους, καί οἱ Ἑβραῖοι ἀκόμα! Κι ἐμεῖς τήν ἔχουμε ἑλληνικά καί δέν τή διαβάζουμε… ».

Γέρων Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

[toula]

"Ο αόρατος πόλεμος" διδαχές του αγίου Εφραίμ του Σύρου

Πολλές είναι οι παγίδες του πονηρού. Οι αγωνιζόμενοι πιστοί για την σωτηρία τους θα έχουν συνεχώς, μέρα και νύχτα, τον ''αόρατο πόλεμο'' των δαιμόνων εναντίον τους, με τις αμέτρητες παγίδες τις οποίες στήνουν σε κάθε άνθρωπο. Χρειάζεται επομένως συνεχής προσοχή και επαγρύπνηση σε όλα, στους λογισμούς, στα λόγια, στα έργα μας. Ο Άγιος Εφραίμ μας εφιστά την προσοχή: ''Αδελφέ μου, γνώριζε ότι εφ' όσον ζούμε σε αυτήν την προσωρινή ζωή, διερχόμεθα διά μέσου πολλών παγίδων. Γι' αυτό πρέπει πάντοτε να προσέχουμε μήπως πέσουμε σε καμμία θανατηφόρα παγίδα. Υπάρχει μεγάλος φόβος να πέσουμε στις παγίδες του πονηρού, διότι συγκαλύπτονται από παραπλανητική γλυκύτητα, ώστε να μην μπορεί η ψυχή να αντιληφθεί τον ενεδρεύοντα σε αυτές ψυχικόν θάνατο. Τις αποκρύπτει λοιπόν διαρκώς από την ψυχή μας ο διάβολος για να την παγιδεύσει και να την καταβαραθρώσει στην αιώνια κόλαση. Διότι είναι πολύ βλαβερό και επικίνδυνο να παραλύει η διάθεση της ψυχή για αντίσταση, εξ αιτίας της επιθυμίας μας να εξετάζουμε φιλήδονα τους πονηρούς λογισμούς, που μας ενοχλούν και έτσι να τους επιτρέπουμε να μπαίνουν στην ψυχή μας. Προσοχή λοιπόν να μην αποχαυνωθούμε από την παραπλανητική γλυκύτητα των παγίδων του θανάτου και παρασυρθούμε στην προσεκτική ενασχόλησή μας με τους πονηρούς λογισμούς''.

Στο σημείο αυτό ο Άγιος Εφραίμ επανέρχεται διαρκώς καθώς θεωρεί πρωταρχικής σημασίας την απόκρουση των πονηρών λογισμών ως πρώτο βήμα για την αντίσταση στην αμαρτία και τον διάβολο. Από δω αρχίζει ο πνευματικός αγώνας και γι' αυτό πρέπει να επαγρυπνούμε συνεχώς και να εξετάζουμε την προέλευση των λογισμών, αν δηλ. προέρχονται από τον Θεό ή από τον πονηρό. ''Όταν ενοχλήσει την διάνοιά σου πονηρός λογισμός, να βοήσεις με δάκρυα και με όλην την δύναμη της ψυχής σου στον Θεό λέγοντας: Κυριε, ευσπλαγχνίοσυ με τον αμαρτωλό και διώξε από κοντά μου τον πονηρό καταλύοντας την δύναμή του. Ο Θεός είναι καρδιογνώστης και γνωρίζει ποιες από τις βαθύτερες σκέψεις μας προέρχονται από την δική μας θεληματική μας προαίρεση, οπότε και είμαστε υπεύθυνοι για αυτές, και ποιες εισέρχονται στην ψυχή μας, παρά την θέλησή μας, από την κακία των δαιμόνων, και στις οποίες οφείλουμε να μην συγκατατεθούμε σε αυτές. Μην φοβάσαι, αδελφέ μου, και μην εξασθενείς από τους λογισμούς που σου επιτίθενται. Είναι η αρχή του πνευματικού αγώνα''.

www.inagiounikolaoutouneou.gr