Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάπου λέει ο Νίτσε : "Για να γεννήσεις ένα αστέρι πρέπει να κουβαλάς μέσα σου το χάος".
Η τάση μας είναι να τείνουμε προς την ασφάλεια και να περιορίζουμε το χάος ή να κάνουμε ο,τι περνά από το χέρι μας για να το
ελαχιστοποιησουμε, να το απολιθωσουμε, ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα να προκύψει κάτι που να μας τρομάζει ή που να θέτει σε κίνδυνο την ησυχία μας, την αίσθηση ότι είμαστε ασφαλείς.
Αλλά το αποτέλεσμα είναι μια φτωχότερη ζωή..
Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο σκέλος, το οποίο συνδέεται με τη δειλία μας, τους φόβους, την αγάπη μας για ασφάλεια, τον φόβο μας να διακινδυνεψουμε και ακόμη (όπως δυστυχώς πιστεύω), τον φόβο μας να καταδικαστουμε από τους ανθρώπους και από τον Θεό (αν φανταζόμαστε ότι ο Θεός μας θέλει ακριβώς όπως φανταζόμαστε ότι πρέπει να είμαστε και ότι θα μας τιμωρουσε αν δεν είμαστε έτσι).
Anthony Bloom(+)

[toula]

«Αυτά για τα οποία θέλεις να ζήσεις, μη διστάσεις για χάρη τους να πεθάνεις» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
Ο ασκητικός λόγος, που φέρνει στο προσκήνιο έναν λόγο ενός σπουδαίου φιλοσόφου, του Σέξτου του Εμπειρικού, δείγμα ότι η πνευματική παράδοση της πίστης μας εγκολπώνεται ό,τι πιο ξεχωριστό και δημιουργικό εκφράζει η κλασική παράδοση, μας υποδεικνύει κάτι σπουδαίο: ότι υπάρχουν αρχές, πρόσωπα, στάσεις ζωής που δεν έχει νόημα η προσωπική ζωή του καθενός χωρίς τη διαφύλαξή τους.
Δεν χωρά συμβιβασμός.
Αυτό δεν σημαίνει «όλα ή τίποτα» «εδώ και τώρα».
Όμως υπάρχει το «μη περαιτέρω», όταν έρχεται η ώρα που καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις για ζητήματα της ζωής που εμπεριέχουν την προσωπική μας αξιοπρέπεια.
Όταν δεν υπάρχει περιθώριο ευρυχωρίας, διότι εκεί κρίνεται ο πυρήνας της προσωπικότητάς μας, όχι μόνο από τους άλλους, κυρίως από την συνείδησή μας, δεν χωρά δειλία, συμβιβασμός, «δεν βαριέσαι».
«Μη διστάσεις για χάρη τους να πεθάνεις». Μοιάζει βαρύ το δεύτερο μέρος του λόγου.
Είναι όμως αυτονόητο.
Χωρίς θυσία, παραίτηση από όποιο «άσε και θα δούμε», ο εαυτός μας δεν μπορεί να είναι ποτέ ο ίδιος.
Θα μας τυραννά ότι δεν είπαμε το «μεγάλο ΟΧΙ» (Καβάφης).
Ο άνθρωπος, όσο κι αν όλα θεωρούνται σωματοποιημένα και μηχανιστικώς λειτουργούντα στην ύπαρξη, εντούτοις έχει συνείδηση.
Όχι μόνο ως «Υπερεγώ» που σπρώχνει σε ηθικοποίηση ή λειτουργεί ως μηχανισμός ελέγχου, αλλά ως φωνή που είναι δώρο Θεού, καλλιεργούμενο από τον άνθρωπο που ανεβάζει τον πήχυ της ζωής ή, τουλάχιστον, δεν τον κατεβάζει.
Γιατί η ευτυχία του ανθρώπου κρίνεται από το αν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος και ήρεμος τα βράδια. Αν η συνείδησή του τού υπενθυμίζει ότι λησμόνησε ή έσφαλε.
Και το να πεθάνεις γι’ αυτά που θέλεις να ζήσεις, είναι νόημα ζωής.
Σήμερα δεν σκεφτόμαστε ότι πρέπει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε.
Θεωρούμε τη ζωή στην προοπτική του δικαιώματος να έχουμε, να φαινόμαστε, να αποκτούμε, να αλλάζουμε, να δικαιολογούμαστε, να δικαιωνόμαστε.
Πελάτες ενός καταναλωτικού μηχανισμού, δεν νιώθουμε ότι χρειάζεται αγαπώντας να παραιτηθούμε από τα του βίου τερπνά, να ματώσουμε εντός μας παλεύοντας με τον παλαιό άνθρωπο, όχι γιατί αρνούμαστε τον παρόντα κόσμο, αλλά διότι έχουμε ελπίδα που συνεχίζεται στην αιωνιότητα, διότι πιστεύουμε ότι υπάρχει κάτι πιο πάνω από τον άρτο, από την επίδειξη της δικής μας δύναμης, από τα υλικά αγαθά.
Υπάρχει η άρση του σταυρού.
Το ότι σήμερα η πίστη δεν είναι η προτεραιότητα της ζωής μας είναι δεδομένο.
Δεν φταίει η εκκοσμίκευση,αυτή πάντοτε υπήρχε.
Δεν φταίνε ούτε οι βιοτικές μέριμνες κι αυτές είναι δεδομένες.
Φταίει το ότι έχουμε χάσει την δίψα για αναζήτηση.
Δεν μας νοιάζει η αλήθεια, αλλά το «εγώ» μας.
Και το «εγώ» πρέπει να ζήσει: Κάποτε κυνικά, με την κολακεία και προσκόλληση στους ισχυρότερους.. Κάποτε με επίδειξη δύναμης.. Κάποτε με την »ακαλαισθησία».. (Καβάφης).
Έχουμε χάσει αυτό το χτυποκάρδι για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο: «Κι αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί» (Λειβαδίτης).
Ποιον σταυρό του άλλου να σηκώσεις τότε;
Γιατί να έχουν να μας πούνε κάτι οι γιορτές της πίστης μας, ιδίως το Μεγαλοβδόμαδο, όταν αγαπούμε σχεδόν αποκλειστικά μόνο το εγώ μας;
Ας ματώσουμε μέσα μας, για να λάβουμε Πνεύμα. Ας ματώσουμε συγχωρώντας, υπερβαίνοντας το «εγώ», χάνοντας για να κερδίσουμε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

Το διάστημα των τελευταίων ημερών του Γέροντα ήταν πολύ οδυνηρό.
Υπέφερε από υδρωπικία και τα υγρά λόγω διαρρήξεως του ήπατος ξεχύθηκαν σ ̓ όλον εσωτερικά τον χώρο του θώρακος και της κοιλίας.
Από τα πλάγια των κάτω άκρων του άνοιξαν δύο πληγές και έτρεχαν τα υγρά σαν βρύσες.
Ενώ από την συνεχή παραμονή στο ξυλοκράββατο εσάπισαν τα οπίσθιά του, μέρος του κορμιού του και κάθε περίπτωσις κινήσεως για τις φυσικές του ανάγκες του προκαλούσε δριμυτάτους πόνους.
Υπέφερε όμως με υπερθαύμαστη καρτερία το μαρτύριο της ασθενείας του και έλεγε:«Οι αρρώστιες είναι καθαρτήριο για την ψυχή μας».
Ενώ στα καλογέριά του έλεγε:«Παρακαλάω τον άγιο άγγελο να με πάρει.
Να με συγχωρείτε που σας επιβαρύνω.
Εγώ είμαι άχρηστος άνθρωπος.
Να φύγω να ησυχάστε, να κοιτάξτε τις δουλειές σας.
Κάνετε κανένα κομποσχοίνι και για μένα.
Είμαι γυμνός και τετραχηλισμένος.
Δεν φρόντισα -αλλοίμονο- για την ψυχή μου.
Είμαι ο εξόριστος των ανθρώπων και της κοινωνίας.
Ευχηθείτε να γλυτώσω από τα τελώνια.
Θα πούνε αυτά τότε πολλά ψέμματα.
Άνθρωπος είμαι, εξομολογούμαι, αλλά δυνατός συ είσαι, Κύριε, να με σώσεις.
Δεν έχω άλλες δυνάμεις ν ̓ αντισταθώ στις επιθέσεις του δράκοντος.
Παρακαλάω τον Θεό να με πάρει, αν είναι θέλημά Του.
Είμαι εγώ ταλαίπωρος άνθρωπος και ανάξιος του θείου ελέους.
Ανάξιος να με υπηρετείτε.
Ο Θεός μου έστειλε αγγέλους να με υπηρετήσουν. Άμποτε να έλθη ο άγγελος να με πάρει, να φύγω για να μη σας ταλαιπωρώ.
Και να με πάρετε να με πετάξετε στο χώμα, να σαπίσει το κορμί μου, για να μη σας μολύνω άλλο με την βρωμιά του σώματός μου».
Έντονα ζούσε την χάρη της μετανοίας και αυτό φαίνεται από τον πόθο του να κάνη στην αρχή κάθε Μεγάλης Τεσσαρακοστής γενική εξομολόγηση.
Είχε την συνεχή μνήμη του θανάτου, τον φόβο των κολάσεων, την συντετριμμένη καρδία και τους σταλαγμούς των δακρύων.
Έτσι χαριτώθηκε πολύ από τον Θεό και με τις αρετές του φώτισε και ενθάρρυνε τις ψυχές όλων.
Κυρίως είχε το χάρισμα της διδασκαλίας.
Κάθε αδελφό ή προσκυνητή τον συμβούλευε με λόγια απλά, σοφά και πατερικά για την σωτηρία της ψυχής του.
Τους μοναχούς συμβούλευε ως εξής:«Να έχετε αγάπη.
Όποιος βάζει μετάνοια πρώτος στον άλλο, είναι πιο κερδισμένος.
Ν ̓αποφεύγετε τα σκάνδαλα.
Είναι μεγάλο κακό να γίνει κανείς αιτία σκανδάλου.
Η ευχή είναι μία καλή συνήθεια.
Έρχεται μέσα μας ο Χριστός χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Μη στεναχωριέστε αν καμιά φορά φεύγει ο νους από την ευχή.
Εσείς να την λέτε, διότι την ακούει ο Θεός και φυγαδεύονται οι δαίμονες.
Μην αφήνετε τον κανόνα σας.
Ο κανόνας είναι φύλακας της ψυχής για όλη την ημέρα από κάθε πειρασμό.
Ο Τίμιος Σταυρός ανασταίνει νεκρούς, θεραπεύει ασθένειες.
Να κάνετε τον σταυρό σας λοιπόν για ο,τι κάνετε και όπου πάτε.
Να κάνετε πρώτα τα πνευματικά σας και τα υπόλοιπα θα τα αναπληρώσει η Κυρία Θεοτόκος. Όταν εργάζεσθε με υπακοή σε ώρα ακολουθίας, αυτό για σας είναι και προσευχή.
Ο κόπος σας είναι μετάνοιες, όταν δεν μπορείτε να τις κάνετε.
Σκοπός του μοναχού είναι πως θα αφήσει τις κοσμικές σκέψεις και παραστάσεις.
Διότι μοναχός σημαίνει «νους ορών τον Θεόν». Πώς θα φθάσουμε εκεί;
Με την απλότητα της ζωής και την εργασία της ευχής, που είναι μάχαιρα κατά του διαβόλου.
Μην αμελείτε να εργάζεσθε τις εντολές του Θεού.
Ό,τι κάνετε εδώ είναι για την αιωνιότητα της ψυχής σας.
Πόσα αγαθά ετοιμάζει ο Θεός για τους εκλεκτούς μοναχούς και μοναχές!
Το ένα ποδάρι μας να είναι στην υπακοή και το άλλο στο φοβερό Κριτήριο του Δεσπότου Χριστού.
Όλοι μας έχουμε πάθη, γιατί ήρθαμε από τον κόσμο κακομαθημένοι.
Και αυτά πρέπει από την ρίζα να τα βγάλουμε κατά τον Αββά Δωρόθεο.
Διότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος μεγαλώνουν και τα πάθη.
Προσέχετε τους λογισμούς σας.
Μία συγκατάβαση λογισμών ισοδυναμεί με 50 μετάνοιες.
Η ψυχή μας θρόνο έχει τη καρδιά και μάτια τον νου και υπάρχει σ ̓ όλο το σώμα.
Δεν θέλει στον ουρανό ανθρώπους με ψεγάδια. Πρέπει να καθαρισθούμε από τα πάθη και τους κακούς λογισμούς.
Σ ̓ αυτό μας βοηθάει η ησυχία.
Μείνετε εδώ στον σκοπό για τον οποίο ήρθαμε, για την σωτηρία μας.
Δεν ήρθαμε μόνοι μας.
Μας έφερε ο Θεός: όχι μόνο στον μοναχισμό αλλά γενικώς στον κλήρο του, στην ορθοδοξία.
Να φυλάξουμε λοιπόν την πίστη, αυτή την ιερά παρακαταθήκη.
Ο άνθρωπος ας κάνει το μικρό και το μεγάλο θα το κάνει ο Θεός.
«Ο Γέροντας Χριστόδουλος ο Κατουνακιώτης»

[toula]

Το πρώτο πού θα σκεφθείς, όταν ξυπνάς είναι η σκέψη του Χριστού.
Να στρέψουμε τον νου μας στον Χριστό.
Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε: «Μην ασχολείσαι με το σκοτάδι, άνοιξε το παράθυρο στο φως».
Μπορείς να προσεύχεσαι ακόμη κι όταν κάνεις απλά καθημερινά πράγματα.
Για παράδειγμα, όπως έλεγε ένας μοναχός όταν κατέβαινε τα σκαλιά του μετρό, πού του θύμιζαν κατάβαση στα έγκατα της γης, μπορείς να λες το «Κύριε Ελέησον» κατεβαίνοντας κάθε σκαλί.
Τόσα πολλά σκαλιά πού είναι, σκέψου πόσες φορές θα το έχεις πει!
Κάθε μέρα να μην την βλέπουμε σαν ρουτίνα.
Η κάθε μέρα έχει μία έκπληξη για τούς Χριστιανούς.
Ως το βράδυ κάτι θα γίνει και ο Θεός κάποιο μήνυμα θα σου στείλει.
Η ζωή δεν κυλάει επίπεδα και μονότονα σαν καρδιογράφημα.
Να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο την αγάπη των ανθρώπων.
Όποιος αγαπάει, για να του πουν ευχαριστώ, θα έχει πάντα άγχος.
Κάθε μέρα να βρίσκεις λίγο χρόνο να ηρεμείς. Έστω και δέκα λεπτά.
Να δεις λίγο τη ζωή χωρίς την βιασύνη της.
Και τότε θα ακούσεις τη φωνή του εσωτερικού σου κόσμου.
Γιατί «όταν υπάρχει τρικυμία, δεν μπορείς να δεις το βυθό της θάλασσας».
Το άγχος φεύγει με την μνήμη θανάτου.
Άμα σκεφθείς το τέλος, αποφορτίζεις την ζωή σου από τα ασήμαντα.
Αυτή η σκέψη μας προσγειώνει και μας απογειώνει ταυτόχρονα.
Προσγειώνεσαι και ταπεινώνεσαι και το άγχος φεύγει.
Να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Έχουμε τούς Αγίους.
Μπορούμε να προσευχόμαστε και να τούς επικαλούμαστε: «Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών».
Να σκεφτόμαστε πως κυλάει η ζωή μας κάθε μέρα, για να κάνουμε έναν απολογισμό της ημέρας.
Όπως ο άγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε, και προσπαθούσε να επανορθώσει.
Κάθε μέρα βλέπε τα δώρα του Θεού και λέγε «Ευχαριστώ» στον Θεό.
Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.
Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ’ αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση.
Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο.
Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουροζ(+)

[toula]

Το να είσαι χριστιανός έχει κόστος.
Το να μην είσαι, έχει περισσότερο κόστος.
Αν θέλουμε μια ζωή εύκολης απόλαυσης, τότε δεν υπάρχει λόγος να είμαστε χριστιανοί.
Αλλά αν θέλουμε μια ζωή αυτοανακάλυψης, αν θέλουμε μια ζωή στην οποία θα έχουμε το προνόμιο να υπηρετούμε τον Θεό και τον πλησίον μας, τότε χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς καθυστέρηση, να παραδώσουμε τη ζωή μας στον Χριστό.
Πατήρ Χριστόφορος Χρόνης

[toula]

Τον ταπεινό κανείς δεν τον μισεί, ούτε τον επιπλήττει, ούτε τον καταφρονεί.
Τον αγαπά ο Χριστός και αγαπάται απ’ όλους. Αγαπά όλους και όλοι τον επιθυμούν.
Ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά στον ταπεινό και τον προσέχουν όλοι.
Είναι βραχύλογος.
Οι λόγοι του είναι γλυκείς “υπέρ μέλι και κηρίον” και από όλους ως θεός θεωρείται ακόμη και αν είναι αμαθής και στη μορφή ευκαταφρόνητος. Όποιος καταφρονεί τον ταπεινό βλασφημεί τον ίδιο το Θεό.
Τα θηρία ημερεύουν μπροστά του, διότι οσφραίνονται σ’ αυτόν την ευωδία του Αδάμ.
Είναι δυνατόν να γίνει ταπεινός ο άνθρωπος;
Ναί, με την δύναμη των αχράντων μυστηρίων, που τελειοποιούν.
Μακάριος είναι εκείνος που γνώρισε όλες τις αδυναμίες του, που είναι το θεμέλιο κάθε αρετής.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ξυπνᾶ μέσα μας τήν ἀνησυχία γιά τήν σωτηρία , θέλοντας νά μᾶς ὁδηγήσῃ στήν αὐτογνωσία καί στήν μετάνοια.
Ἄν ἀκούσουμε τήν φωνή Του, θά βρούμε ἀνάπαυσι καί εἰρήνη.
Ἄν παρακούσουμε, θά ζούμε στήν ταραχή.
Μπορεῖ ὅμως νά μᾶς ἐγκαταλείψῃ τελείως ὁ Θεός καί νά παύσῃ νά μᾶς διεγείρῃ πνευματικές ἀνησυχίες.
Θά συμβῆ τοῦτο ἄν παραμείνουμε ἀδιόρθωτοι.
Καί τότε θ’ ἀποκτήσουμε εἰρήνη, εἰρήνη ὅμως θανάσιμη.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος.

[toula]

Υπάρχουν διάφοροι σταυροί.
Υπάρχουν σταυροί, που έχουν εξαιρετικά μεγάλο βάρος, όπως οι σταυροί των Αγίων μαρτύρων, των Οσίων και των μεγάλων Ιεραρχών.
Τέτοιοι σταυροί προορίζονται από τον Θεό για τους λίγους και εκλεκτούς Του, για τους οποίους γνωρίζει ότι είναι αρκετά ισχυροί και μπορούν να σηκώσουν και τον πιο βαρύ σταυρό.
Για μας όμως, τους αδύναμους Χριστιανούς, που δίνουμε λίγη προσοχή στην πνευματική ζωή και είμαστε γεμάτοι πάθη και επιθυμίες της σάρκας, ο Θεός προετοίμασε πολύ πιο ελαφρούς σταυρούς.
Μας στέλνει στην οδό της ζωής μας παρά πολλές θλίψεις και μας δίνει την εντολή να υπομένουμε ταπεινά τις συκοφαντίες, τις προσβολές και τις ύβρεις από τους ανθρώπους.
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός.

[toula]

Ένα από τα ζητούμενα της εποχής μας στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η ενσυναίσθηση.
Οι άνθρωποι έχουμε γίνει τόσο εγωκεντρικοί, που δεν μας νοιάζει ο διπλανός μας, πολλές φορές ούτε ο οικείος μας.
Έτσι, δεν θέλουμε να μπούμε στη θέση του, να καταλάβουμε τι σκέφτεται και γιατί, ποιες δυσκολίες περνάει, ποια είναι τα άγχη και οι φόβοι του, ενώ, συχνά, ζηλεύουμε και στη χαρά του, καθότι μέσα μας λειτουργεί ένα είδος φθόνου που αρρωσταίνει καρδιές.
Δεν είναι όμως μόνο φαινόμενο των καιρών μας η απουσία ενσυναίσθησης.
Το διαπιστώνουμε αυτό με έκπληξη σε έναν από τους τελευταίους διαλόγους που είχε ο Χριστός με τους μαθητές Του, πριν πορευθεί προς το εκούσιον πάθος Του.
Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Ε᾽Νηστειών, βλέπουμε τον Κύριο να αναφέρει στους μαθητές Του τα σχετικά με το πάθος Του, να τους ενημερώνει ότι ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, δηλαδή στη θρησκευτική ηγεσία του ιουδαϊκού λαού και εκείνοι θα Τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα Τον παραδώσουν στους ειδωλολάτρες Ρωμαίους, οι οποίοι θα Τον κοροϊδέψουν, θα Τον μαστιγώσουν, θα Τον φτύσουν, θα Τον σκοτώσουν.
Η μόνη παρήγορη αναφορά του Χριστού είναι πως την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.
Κι ενώ θα περίμενε κάποιος ότι οι μαθητές θα συγκλονίζονταν από τα προφητικά αυτά λόγια, θα στενοχωριούνταν, θα ρωτούσαν αν υπήρχε τρόπος μια τέτοια πορεία να αποφευχθεί, θα δήλωναν τη συμπαράστασή τους στον Κύριο με κάθε τρόπο και την αγάπη τους, οι δύο μαθητές, οι οποίοι βρίσκονταν μαζί Του εξ αρχής και ο Κύριος τους έπαιρνε μαζί με τον Πέτρο σε δύσκολες και ωραίες στιγμές, όπως η Μεταμόρφωση και η ανάσταση της κόρης του Ιάειρου, έχουν ένα αίτημα να Του υποβάλλουν:" Όταν θα εγκαταστήσει την ένδοξη βασιλεία Του, να τους βάλει στα δεξιά και στα αριστερά Του, δηλαδή να τους έχει στην πρώτη θέση αυτής της βασιλείας, τιμώμενα πρόσωπα και εκλεκτά, συνεργάτες της απόλυτης εξουσίας και κριτές των ανθρώπων."
Το αίτημα των μαθητών είναι ένα σημάδι ότι δεν αρκεί να είμαστε κοντά στον Θεό.
Δεν αρκεί να βλέπουμε τα θαυμαστά Του.
Δεν αρκεί να είμαστε βέβαιοι για την αγάπη Του, που δίνει νόημα στην πορεία μας κοντά Του, αν μέσα μας δεν έχουμε επίγνωση τι αληθινά ζητά από εμάς και δεν μπαίνουμε στη θέση Του, όχι μόνο σε κρίσιμες στιγμές της ζωής, αλλά και κάθε στιγμή.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν βλέπουμε στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας Εκείνον.
Οι δύο μαθητές αποκαλύπτουν, άθελά τους ή ηθελημένα, ότι η έγνοια τους δεν ήταν ο Χριστός ως ο δάσκαλός τους, ο φίλος, ο οικείος, ο πατέρας, αλλά ο εαυτός τους.
Δεν έφτανε η αγάπη τους για να βγούνε από το εγώ τους.
Τους ενδιέφερε το δικό τους συμφέρον, με αποτέλεσμα, όταν καταλαβαίνουν ότι η επίγεια πορεία του Χριστού φτάνει προς το τέλος της, να σπεύδουν να εξασφαλίσουν τα ανταλλάγματα για την άλλη πορεία, για το άλλο ξεκίνημα, τη δική τους δόξα και τιμή, αυτό που αισθάνονταν ότι δικαιούνταν επειδή στάθηκαν δίπλα Του.
Απέχουν όμως πάρα πολύ από αυτό που Εκείνος ήρθε να δώσει και στους μαθητές και στον κόσμο: την προτεραιότητα του πλησίον και της αγάπης.
Πόσο συναισθηματικά ελλιπείς ήταν οι μαθητές εκείνη την ώρα!
Αντίστοιχα θα είναι και το βράδυ της αγωνίας στη Γεθσημανή.
Ο Χριστός θα προσεύχεται μπροστά στο Πάθος και τον θάνατό Του κι εκείνοι θα κοιμούνται, αδυνατώντας να νιώσουν την κρισιμότητα των στιγμών, την ανάγκη του Χριστού (όσον αφορά την ανθρώπινη φύση του) να είναι δίπλα Του, να μην Τον αφήσουν μόνο Του.
Ο Χριστός δεν είναι μονο τέλειος Θεός, αλλά και τέλειος άνθρωπος.
Γι᾽αυτό και έχει τις ανάγκες που έχουμε όλοι μας: την αγάπη, τη στήριξη, τη φιλία, την αποδοχή. Εκείνος, επειδή μας αγαπά, θα προσπεράσει τη δική μας συναισθηματική και αντιληπτική παγωμάρα.
Δεν θα μείνει στην θλίψη που προκαλεί η επίγνωση ότι δεν νοιαζόμαστε να αγαπήσουμε, αλλά μόνο να κερδίσουμε από Εκείνον.
Θα συνεχίσει να μας διδάσκει, παρά την κατά άνθρωπον λύπη της καρδιάς και της ψυχής Του. Και θα μας συγχωρεί και θα μας στηρίζει.
Όμως, η απουσία ενσυναίσθησης είναι μία μεγάλη έλλειψη της καρδιάς και της ύπαρξής μας.
Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι και οι άλλοι δέκα μαθητές άρχισαν να αγανακτούν εναντίον του Ιακώβου και του Ιωάννη, ίσως γιατί δεν πρόλαβαν εκείνοι να ζητήσουν από τον Χριστό να είναι στη θέση των αδερφών Ζεβεδαίου, καθώς κατά βάθος φαίνεται ότι η ανάδειξη, η εξουσία, η προτεραιότητα του εγώ τούς ταλαιπωρούσε κι εκείνους, και γι᾽αυτό και άφησαν τον Κύριο μόνο Του μετά τη σύλληψή Του, πλην του Ιωάννη. Γι᾽αυτό και ο Χριστός τελικά δεν τους κατακρίνει.
Ας προβληματιστούμε κι εμείς για το έλλειμμα ενσυναίσθησης που έχουμε στη ζωή μας.
Για το ότι, ενώ είμαστε χριστιανοί, δεν αφήνουμε την καρδιά μας να κατακλυστεί από αγάπη αληθινή για τον πλησίον μας, δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε χώρο για εκείνον και τις έγνοιες και τους σταυρούς του.
Γιατί αν η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι για τον άλλο, τότε είναι και για τον Χριστό.
Δεν μπορούμε να περάσουμε αυθεντικά στην Μεγάλη Εβδομάδα, αν δεν δούμε τον Χριστό στο πρόσωπο του αδελφού μας.
Αν δεν μοιραστούμε τη λύπη και τη χαρά του.
Αν, τελικά, μέσα από τον άλλο στη ζωή της Εκκλησίας και του κόσμου, δεν συναντήσουμε τον Χριστό.
Η ενσυναίσθηση ως κατανόηση του άλλου έρχεται όταν η πορεία μας είναι προσανατολισμένη προς τον Χριστό και τον πλησίον.
Αν τα πάντα είναι “εγώ” και συμφέρον, πόρρω απέχουμε από την αλήθεια.
Κι ο κόσμος τελικά υποφέρει.
Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχει νόημα.
Ας το παλέψουμε.
πατήρ Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

«Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα.
Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες.
Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε. Πάντοτε αγάπη σε αυτούς, που μας αγαπούν, και σε αυτούς που μας μισούν.
Να τους συγχωρέσουμε και να τους αγαπούμε όσο μεγάλο κακό κι αν μας έχουν κάνει.
Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά μας αμαρτήματα.
Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο.
Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε, κάθε βήμα και αμαρτία».
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός(+)