Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

''Οὐ χρόνων ποσότητι, ἀλλὰ διαθέσει ψυχῆς ἡ μετάνοια κρίνεται...''

~ Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

[toula]

Προσευχή στους Τρεις Ιεράρχες

Τρεις Ιεράρχες θαυμαστοί, χριστιανισμού πατέρες,
που η ψυχή σας βρίσκεται στις ουρανίους σφαίρες,
από ψηλά το βλέμμα σας, ρίξετε στο σχολειό μας,
να είσαστε βοήθεια πάντοτε στο πλευρό μας.
Φώτιζε Άγιε Βασίλειε πάντα φιλανθρωπία,
παρηγοριά, ανακούφιση στην κάθε δυστυχία.
Κι’ εσείς Θείε Γρηγόριε, Χρυσόστομε Ιωάννη,
πλέξτε με τα λόγια σας παρηγοριάς στεφάνι.
Στη σκέπη σας να έχετε τον κόσμο πέρα ως πέρα,
τα ορφανά και τους φτωχούς, τη δύστυχη μητέρα.
Τα ονόματά σας σήμερα σεμνά δοξολογούμε,
στη σκέπη σας να είμαστε θερμά παρακαλουμε ...

[toula]

*Αν υπάρχει Ιερός Χρυσόστομος, είναι διότι υπήρξε Αγία Ανθούσα!*
*Αν υπάρχει Μέγας Βασίλειος, είναι διότι υπήρξε Αγία Εμμελεία*! *
*Αν υπάρχει Άγιος Γρηγόριος, είναι διότι υπήρξε Αγία Νόννα!*
Όπου υπήρχαν μητέρες πιστές δώσανε όχι μόνο στην πολιτεία, αλλά και στην Εκκλησία και στον Ουρανό ανθρώπους!
Είναι βέβαια μεγάλη η αποστολή της μητέρας! Και η μητέρα για να αποδώσει, πρέπει να έχει στενή σχέση με την Μητέρα. Την Παναγία
μας...

[toula]

Άγιος Παΐσιος: Γέροντα, όταν οι Πατέρες λένε ότι μετάνοια είναι να αποφασίση κανείς να μην ξανακάνη τα προηγούμενα αμαρτήματα και να λυπάται γι’ αυτά, σημαίνει ότι διαρκώς πρέπει να τα θυμάται;
– Όχι, δεν θυμάται κάθε αμαρτία χωριστά, αλλά έχει συνέχεια την συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Μέχρις ενός σημείου πρέπει να σκέφτεται κανείς ένα σφάλμα του και ύστερα να ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού και, αν δεν υπάρχη υπερηφάνεια, ο Θεός θα βοηθήση. Ιδίως όταν κάποιος είναι ευαίσθητος, καλύτερα είναι να ξεχνά παλιές αμαρτίες του, αφού έχουν τακτοποιηθή με την μετάνοια και την εξομολόγηση.

Μπορεί το ταγκαλάκι να του θυμίζη παλιές του αμαρτίες και να τον ζαλίζη με λογισμούς, για να του τρώη την ώρα και να τον περισπά από την προσευχή. Ένας όμως που δεν είναι ευαίσθητος και βλέπει να γεννιέται μέσα του υπερηφάνεια, τότε καλά είναι να φέρνη στον νου του τις αμαρτίες του, για να ταπεινώνεται.

– Γέροντα, μπορεί κάποιος να έχη συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και να μην έχη μετάνοια;

– Ναι, αν δεν έχη ταπείνωση. Όταν στην μετάνοια ανακατεύεται ο εγωισμός, συνέχεια ο άνθρωπος σκέφτεται: «πώς το έκανα αυτό, πώς το είδαν οι άλλοι, τι ιδέα θα σχηματίσουν»; και βασανίζεται. Το «πώς το έκανα πάλι» και το «πώς κατήντησα» έχει εγωισμό· δεν έχει μετάνοια.

Πρέπει να καταλάβη ότι έσφαλε και να ζητήση ταπεινά το έλεος του Θεού. «Θεέ μου, να πη, έσφαλα, συγχώρεσε με. Τέτοιος παλιάνθρωπος είμαι. Λυπήσου με. Αν δεν με βοηθήσης, χειρότερος μπορώ να γίνω, καλύτερος δεν μπορώ να γίνω. Μόνος μου δεν πρόκειται να διορθωθώ», και να προσπαθήση να μην το ξανακάνη.

Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν, γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, άγιασαν.

Όταν κάποιος ζη κοσμικά και κόβη μετά τις σχέσεις του με το κοσμικό πνεύμα, έλκεται πολλές φορές από αυτό, χωρίς να το θέλη. Δεν πρέπει όμως να απογοητεύεται. Νομίζω, σ’ αυτήν την περίπτωση, πρόοδος είναι και το ότι αρχίζει η καλή ανησυχία, που ελέγχει την ψυχή για τα σφάλματα που έκανε και για ό,τι έπρεπε να κάνη, αλλά δεν έκανε.

Σιγά-σιγά γίνεται μια πάλη, ταπεινώνεται ακουσίως ο άνθρωπος και απελπίζεται με την καλή απελπισία, δηλαδή απελπίζεται από το εγώ του. Τότε όλα τα αποδίδει στην Χάρη του Θεού και πιστεύει αληθινά εκείνο που είπε ο Κύριος: «Χωρίς έμου ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Αν στην συνέχεια αγωνισθή φιλότιμα, με πολλή ταπείνωση, ελπίζοντας στην παντοδυναμία του Θεού, ο Καλός Θεός θα τον ελεήση.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (νυν αγίου Παϊσίου), «Λόγοι γ’, Πνευματικός αγώνας», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

[toula]

Μην εκπλήττεσαι, μην ταράσσεσαι, μην πανικοβάλλεσαι από τους πειρασμούς, τα είδη των πειρασμών και τις υποτροπές των πειρασμών.
Οι πειρασμοί μπορεί να προέρχονται από νεανικές παρεκτροπές, στις οποίες έπεσες από άγνοιά σου. Τι λέει ο Δαβίδ; «Κύριε, αμαρτίας νεότητός μου και αγνοίας μου μη μνησθής» (Ψαλμ. 24:7). Εάν οι παιδικές σου αμαρτίες δεν σου έγιναν πάθος, λησμονούνται εύκολα και δεν αφήνουν ίχνη εις την προσωπικότητά σου και τη ζωή σου. Εάν όμως έχεις μια μακρά θητεία στα νεανικά αμαρτήματα, πρέπει να κάνεις έναν οδυνηρό αγώνα, επίμονο και σκληρό, για να συντρίψεις τις αλυσίδες και ν’ απαλλαγείς από τη μνήμη των αμαρτιών σου.

Ο ιερός Αυγουστίνος από τα παιδικά του χρόνια είχε γνωρίσει την πίκρα των ηδονών, ώστε σε ηλικία 18 ετών να έχει ένα εξώγαμο παιδί, τον Αδεοδάτο. Μετανόησε πικρά και έκλαψε πικρά και βασανίστηκε ν’ απαλλαγεί από τις μνήμες και τις επιθυμίες. Είναι γνωστοί οι σαρκικοί πειρασμοί του ιερού Αυγουστίνου. Έμειναν παροιμιώδεις. «Καίγεται σαν τον άγιο Αυγουστίνο».

Σε προχωρημένη ηλικία, όταν πια είχε γίνει επίσκοπος Ιππώνος, παραπονιόταν για τα βάσανα που του προκαλούσαν οι μνήμες της παλιάς του ζωής. «Οι πληγές έκλεισαν, αλλ’ έμειναν τα στίγματα. Και με το πρώτο φύσημα του ανέμου πυορροούν». Τα νεανικά αμαρτήματα φαίνονται αθώα, αλλ’ όμως ανοίγουν τις πύλες όλων των σεξουαλικών διαταραχών, λένε οι ειδικοί. Πολλές φορές όταν έχουν γαντζωθεί στη ράχη του δύστυχου θύματός τους, του χρωματίζουν όλη του τη ζωή, την κάνουν βασανιστική και ταλαίπωρη και οδηγούν το θύμα σε μια ολοκληρωτική καταστροφή.

Οι πειρασμοί είναι δυνατόν να προέρχονται από την υπερηφάνειά σου, την αλαζονεία σου, την έπαρσή σου. Τότε ο Θεός επιτρέπει να καίγεσαι στο καμίνι των πιο βρωμερών πειρασμών για να ταπεινωθείς. Να καταλάβεις πόσο αδύνατος είσαι, πόσο πιο ψηλά στέκονται οι άλλοι, τους οποίους περιφρονείς και έτσι να προκαλέσεις το έλεος του Θεού και τη σωτηρία σου.

Οι πειρασμοί μπορεί να είναι το σχέδιο του Θεού για να σε εξαγνίσουν και ενδυναμώσουν ώστε να είσαι και να γίνεις ικανός για ένα υψηλό έργο που έχει κατά νουν να σου αναθέσει ο Θεός.

Δια των πειρασμών αποσβύνεις τα παλιά σου αμαρτήματα. Η φλόγα των πειρασμών καίει και αφανίζει τις αμαρτίες σου, ώστε να βρεθείς αγνός και άγιος ενώπιον του φοβερού Θεού την ημέρα της δίκης σου, οπότε θα συρθείς υπόλογος και συ και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος ενώπιον ενός παγκόσμιου δικαστού, ο οποίος θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. Αυτό το καμίνι των πειρασμών είναι ένα βάπτισμα, το βάπτισμα του πυρός.

Ο διάβολος ακολουθεί την τακτική της αλεπούς
Μην εκπλήττεσαι για τις θλίψεις και τους πειρασμούς, αναφέρει ο Ισαάκ ο Σύρος. Ουδείς γαρ ανέβη εις τους ουρανούς μετά ανέσεως. Μόνο έχε υπομονή και αντιμετώπιζε με γενναιότητα, ανδρεία και σοφία. Μην αποκτάς θάρρος και αναπαύεσαι και χαλαρώνεις και κοιμάσαι ανέμελα και τρως περισσότερο και αστειεύεσαι και μεγαλορρημονείς όταν δεν έχεις πειρασμούς. Ο διάβολος ακολουθεί την τακτική της αλεπούς.

Όταν η αλεπού πέσει σ’ ένα κοτέτσι, κάνει μεγάλη καταστροφή. Ο γεωργός τότε κλειδώνει τα πουλερικά του, βάζει ένα σκύλο, άγρυπνο φρουρό και φύλακα και αυτός περιμένει με το όπλο του. Όμως η αλεπού δεν επισκέπτεται επί μακρόν το κοτέτσι του. Τότε ξεθαρρεύει ο γεωργός. Ψόφησε, λέει, η αλεπού. Κάποια παγίδα την έπιασε. Κάποιος σκύλος την έπνιξε. Έτσι ξεθαρρεύει και αφήνει ανοιχτό το κοτέτσι, οπότε έρχεται αιφνίδια η αλεπού και πνίγει τα πουλερικά. Μην ξεθαρρεύεσαι, εάν έχεις καιρό να πειρασθείς. Μόνο πρόσεχε, αγρύπνα, απόφευγε τις αφορμές, φεύγε τις αφορμές, που θέτουν σε κίνδυνο τη σωτηρία της ψυχής σου.

Η ωφέλεια των πειρασμών είναι πολύ μεγάλη. Ο Χριστιανός αποκτά πνευματική ωριμότητα και φρόνηση. Γίνεται στοχαστικός, εσωτερικός, λιγόλογος, σιωπηλός. Αποφεύγει τις ανωφελείς συναναστροφές, τις συντυχίες με άλλους ανθρώπους, την αυταρέσκεια και ανθρωπαρέσκεια και κλείνεται στον εσωτερικό του κόσμο, όπου ανακαλύπτει το πνεύμα και τον Θεό.

Οι πειρασμοί εκλεπτύνουν και εξευγενίζουν και εκπολιτίζουν την ψυχή. Μέσα της δημιουργείται ένας πνευματικός πολιτισμός με πλούσια πνευματική παραγωγή.

Οι πειρασμοί τέλος είναι το πολυτιμότερο χρυσάφι με το οποίο εξαγοράζουμε τη βασιλεία του Θεού. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη αποκρίνεται ένας από τους πρεσβυτέρους και ρωτάει: «Ποιοι είναι αυτοί και από πού ήλθαν;» Και απαντάει το Πνεύμα: «Ούτοι εισίν οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου. Δια τούτο εισίν ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτώ ημέρας και νυκτός εν τω ναώ αυτού. Και ο καθήμενος επί του θρόνου σκηνώσει επ’ αυτούς. Ου πεινάσουσιν έτι, ουδέ διψήσουσιν έτι, ουδ’ ου μη πέση επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ παν καύμα, ότι το αρνίον το αναμέσον του θρόνου ποιμαίνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς επί ζωής πηγάς υδάτων, και εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών» (Αποκ. 7:14-17).

Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.

[toula]

Άγιος Πορφύριος: Λέγει ο σοφός Σολομών ότι ο Χριστός «ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν».

Οι «πειράζοντες» τον Θεόν είναι όσοι αμφιβάλλουν, διστάζουν ή και χειρότερα ακόμη, ανθίστανται στην παντοδυναμία Του και πανσοφία Του.

Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε έτσι αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά;». … Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτά που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ»· παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός;» ή και το αντίθετο «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα.

Και προσεύχεται κανείς και κάνει αγρυπνίες, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει κι αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα.

Ενώ με το Χριστό, με την χάρι φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη με την αγάπη με την υπομονή με την ταπείνωση τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό παύει να υπάρχει δηλαδή δεν εξαφανίζεται αλλά μαραίνεται.

Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται κι αμέσως ξεπετάγεται το αγκάθι.

Δεν είναι, όμως μόνο η αντίδραση και τα «γιατί», που δείχνουν ότι εκπειράζομε τον Θεόν. Εκπειράζομε τον Θεό, όταν ζητούμε κάτι από Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι μακράν του Θεού. Τον εκπειράζομε όταν ζητούμε κάτι αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του –πράγματα, δηλαδή ενάντια στον Θεό· άγχος αγωνία απ’ το ένα μέρος κι απ’ το άλλο παρακαλούμε.

Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει. Εκείνο που κάνει άγιο τον άνθρωπο είναι η αγάπη, η λατρεία προς τον Χριστό η οποία δεν μπορεί να εκφρασθεί δεν μπορεί δεν μπορεί … Και προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, να κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονεί τον εαυτό του για την αγάπη του Θεού.

Κανείς ασκητής δεν αγίασε χωρίς ασκήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρίς ν’ ασκηθεί. Πρέπει να γίνονται ασκήσεις. Άσκηση είναι οι μετάνοιες, οι αγρυπνίες κ.λπ. αλλά όχι με βία. Όλα να γίνονται με χαρά. Δεν είναι οι μετάνοιες που θα κάνομε δεν είναι οι προσευχές είναι το δόσιμο ο έρωτας για τον Χριστό για τα πνευματικά.

Υπάρχουν πολλοί που τα κάνουνε αυτά όχι για τον Θεό αλλά για άσκηση, για ωφέλεια σωματική. Όμως οι πνευματικοί άνθρωποι το κάνουνε για ψυχική ωφέλεια, για τον Θεό.

Αλλά και το σώμα ωφελείται πολύ δεν αρρωσταίνει. Πολλά καλά έρχονται.

Μέσα στην άσκηση τις μετάνοιες τις αγρυπνίες και τις άλλες κακουχίες είναι και η νηστεία. “Παχεία γαστήρ λεπτόν ου τίκτει νόον».

Λένε ότι το προβατάκι τρώει τα χορταράκια της γης κι είναι τόσο ήσυχο. … Ενώ ο σκύλος ή η γάτα κι όλ’ αυτά τα σαρκοφάγα, είναι όλα τους άγρια ζώα. Το κρέας κάνει κακό στον άνθρωπο. Κάνουν καλό τα χόρτα, τα φρούτα κ.λπ. Δεν είναι το φαγητό δεν είναι οι καλές συνθήκες διαβιώσεως που εξασφαλίζουν την καλή υγεία. Είναι η αγία ζωή, η ζωή του Χριστού.

Για να τα κάνετε όμως αυτά πρέπει να έχετε πίστη. Αλλιώς σας πιάνει λιγούρα. Η νηστεία είναι και ζήτημα πίστεως. Δεν παθαίνετε μ’ αυτήν κακό, όταν το χωνεύσετε καλά το φαγητό σας. Οι ασκητές μεταποιούν τον αέρα σε λεύκωμα και δεν τους πειράζει η νηστεία.

Όταν έχετε τον έρωτα τον θείον, μπορείτε να νηστεύετε με ευχαρίστηση κι όλα είναι εύκολα· αλλιώς σας φαίνονται όλα βουνό. Όποιοι έδωσαν την καρδιά τους στον Χριστό και με θερμή αγάπη έλεγαν την ευχή, κυριάρχησαν και νίκησαν τη λαιμαργία και την έλλειψη εγκράτειας.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

[toula]

Μία φορά που πήγα στο Μοναστήρι – διηγείται η κ. Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη –, εκεί έξω στην αυλή ήταν ο π. Ιάκωβος, και του είπα: «Π. Ιάκωβε, σας παρακαλώ, μπορείτε να κάνετε μία προσευχή για την οικογένεια του αδελφού μου;
Η νύφη μου (η γυναίκα του αδελφού μου) είναι πολύ μακριά διορισμένη και ο αδελφός μου δυσκολεύεται. Είναι μόνος του με το παιδί του. Βοηθάει και η μητέρα μου, αλλά είναι σε μεγάλη ηλικία.

Δεν μπορεί να πάρη μετάθεση να έλθη κοντά στο σπίτι της, στον άντρα της και στο παιδί της, γιατί έχει δικαίωμα για μετάθεση μετά από δύο χρόνια. Αυτή είναι διορισμένη μόνο ένα χρόνο και δεν έχει δικαίωμα για μετάθεση. Τι λέτε εσείς, Γέροντα;»

Και ο π. Ιάκωβος μου λέει: «Καλά, παιδί μου, δεν βλέπεις εδώ τώρα, που είναι δίπλα μας ο όσιος Δαυΐδ και σου λέει να μην στενοχωριέσαι, γιατί η νύφη σου θα έχη από εφέτος δικαίωμα και με ένα χρόνο να ζητήση μετάθεση;

Ο όσιος Δαυΐδ σου λέει τώρα ότι θα πάρη μετάθεση εφέτος η νύφη σου και θα έλθη πιο κοντά στο σπίτι της».

Και πράγματι! Μετά από μερικούς μήνες άλλαξε ο νόμος, και είχαν δικαίωμα οι Δημόσιοι υπάλληλοι και μ’ ένα χρόνο διορισμένοι να πάρουν μετάθεση. Η νύφη μου πήρε μετάθεση και ήλθε πιο κοντά στο σπίτι της! Επαληθεύτηκαν τα λόγια του π. Ιακώβου.

Μία φορά που πήγαινα στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ, μία φίλη μου μου έλεγε τα εξής: «Πηγαίνοντας στο Μοναστήρι, σκέφτηκα κάτι να αγοράσω από την Λίμνη Ευβοίας. Να μην αγοράσω καφέ και ζάχαρη που συνήθως πάνε οι περισσότεροι άνθρωποι ή γλυκά, ν’ αγοράσω κάτι άλλο.

Αγόρασα, λοιπόν, μία τσάντα με σταφύλια. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν θα είχε πάει σταφύλια στο Μοναστήρι. Όταν λοιπόν έφτασα στο Μοναστήρι, μπαίνω στην τραπεζαρία για να αφήσω την τσάντα με τα σταφύλια.

Την ώρα εκείνη μέσα στην τραπεζαρία ήταν ο π. Ιάκωβος με άλλους προσκυνητές και έτρωγαν. Τα έχασα, γιατί πάνω στην τραπεζαρία ήταν ένας σωρός σταφύλια που είχαν φέρει και άλλοι προσκυνητές.

Τότε σκέφτηκα πόσο μεγάλο λάθος έκανα που αγόρασα σταφύλια!

Την σκέψη μου αυτή την διάβασε ο π. Ιάκωβος, ο οποίος γύρισε προς τους άλλους και είπε: “Μερικοί άνθρωποι έρχονται εδώ στο Μοναστήρι και φέρνουν κάτι, π.χ. σταφύλια! και στενοχωρούνται, γιατί πριν από αυτούς έφεραν και άλλοι σταφύλια!

Αλλά όσα σταφύλια και να φέρνουν μας χρειάζονται, διότι από εδώ περνάει πολύς κόσμος καθημερινά και χρειάζονται για να τους φιλεύωμε. Τίποτα δεν πάει χαμένο”».

Έτσι η φίλη μου πήρε την απάντησή της από τον Γέροντα, ότι άδικα στενοχωρέθηκε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η φίλη μου κρατούσε την τσάντα με τα σταφύλια κλειστή. Δεν την άνοιξε και κανένας δεν γνώριζε το περιεχόμενο της τσάντας.

Μόνον ο π. Ιάκωβος με το χάρισμα που είχε, είδε το περιεχόμενο της τσάντας και διάβασε την σκέψη της φίλης μου.

Μία κυρία είχε ένα παιδάκι μικρό, που του άρεσε συνεχώς να ψάλλη και να λέη την λέξη “αλληλούϊα”. Όταν κάποτε πήγε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυΐδ και την είδε ο π. Ιάκωβος, που την έβλεπε και αυτός για πρώτη φορά και αυτή για πρώτη φορά, της είπε: «Τι κάνει, το παιδάκι σου;

Τι χαριτωμένα που ψάλλει το “αλληλούϊα, αλληλούϊα!”». Η κυρία τα ‘χασε με το χάρισμα του Γέροντα που όλα τα έβλεπε!

Από το βιβλίο: “Ο Όσιος Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 192, 194, 196. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

[toula]

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει.

Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.

Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη. Η καρδιά μας μένει κλειστή, σκληραίνει.

Η ψυχή ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία των παθών και των λογισμών που την περικυκλώνουν. Η ύπαρξη δεν αναζητά να ανέλθει προς τον Θεό, αλλά βυθίζεται στην καθημερινότητα ή στα κοσμικά πάθη, περιορίζεται σε πράξεις ρουτίνας, μέσα στις ανάγκες και τις καθημερινές έγνοιες. Η υπομονή μας απέναντι στις αντιξοότητας και στον πόνο αποδυναμώνεται.

Για όλη αυτήν την κατάσταση λοιπόν, της απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας. Όσο γιγαντώνεται μέσα μας το εγώ τόσο καταλαμβάνει τον χώρο της ύπαρξής μας που δεν μένει τελικά χώρος για τον Θεό.

Έχουμε λοιπόν ευθύνη για την απώλεια αυτής της Χάριτος. Αυτή η ευθύνη απαιτεί επαγρύπνηση, απαιτεί προσοχή, αφού αρκεί ένα τίποτα, μία μόνο σκέψη ματαιοδοξίας, γι να εγκαταλειφθεί η ψυχή από το φως του Πνεύματος.

Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά χαρακτηριστικό του εγώ είναι η ικανότητά του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.

Είναι πιθανόν να προσεύχεσαι, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ σου με ένδοξα ψιμύθια, είτε από την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό! Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.

Τα πάθη της υπερηφάνειας και οι αμαρτίες είναι όπως τα σύννεφα που κρύβουν το φως της Χάριτος και του Θείου Ελέους. Αλλά πίσω από τα σύννεφα, ο ήλιος δεν λάμπει λιγότερο.

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το κουράγιο μας και να μην εξασθενεί ποτέ ο αγώνας μας για να γευθούμε και εμείς το ανέσπερο Φως της τρισηλίου Θεότητος.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το κουράγιο μας

[toula]

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Με γεμάτο στομάχι μην έχεις την αναίδεια να εξετάσεις και να εξερευνήσεις τίποτε από τα θεία πράγματα και νοήματα, για να μη μετανοιώσεις ύστερα. Βάλε καλά στο μυαλό σου τι σου λέω:
Με γεμάτο στομάχι δεν είναι δυνατό να γνωρίσεις τα μυστήρια του Θεού.

Αν έχεις στο κελί σου πράγματα μη αναγκαία για την καλογερική ζωή, σκόρπισέ τα αμέσως σ’ αυτούς που τα χρειάζονται· εάν όμως δεν έχεις, να μη θέλεις ν’ αποκτήσεις. Καθάρισε το κελί σου από οτιδήποτε κάνει απολαυστική τη ζωή σου και από τα περιττά πράγματα· διότι, και χωρίς να θέλεις, η έλλειψη των πραγμάτων που αναπαύουν, σε οδηγεί στην εγκράτεια. Επειδή, όταν έχουμε άφθονα υλικά αγαθά, δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τον εαυτό μας.

Η γαστριμαργία είναι το έργο των χοίρων. Και τι άλλο είναι το έργο των χοίρων, παρά να αφήνουν άφραγο το στομάχι τους, και συνεχώς να το γεμίζουν με τροφές, χωρίς να έχουν ορισμένο χρόνο για εκπλήρωση των βιολογικών τους αναγκών, όπως οι λογικοί άνθρωποι;

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα της γαστριμαργίας μας; Από αυτήν προέρχεται ζάλη στο κεφάλι και μεγάλη αύξηση του σωματικού βάρους και χαλάρωση των ώμων. Γι’ αυτό ο γαστρίμαργος αναγκάζεται να μένει πίσω στο έργο του Θεού. Διότι έρχεται στη συνέχεια η οκνηρία να κάνει τις μετάνοιές του, ο σκοτισμός και η ψυχρότητα στη διανοητική του λειτουργία, και ακόμη, νους παχυλός και αδιάκριτος από τους ταραχώδεις και σκοτεινούς λογισμούς.

Οι σωματικοί κόποι χωρίς καθαρούς λογισμούς, είναι σαν άτεκνη μήτρα και σαν κατάξηροι μαστοί· γιατί δεν έχουν τη δύναμη να φέρουν τον άνθρωπο στη θεογνωσία. Και ενώ αυτού του είδους οι άνθρωποι κάνουν το σώμα τους κατάκοπο, δε νοιάζονται καθόλου να εκριζώσουν τα πάθη από το νου.

Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να χαρούν τον καρπό των κόπων τους. Όπως αυτός που σπέρνει μέσα στ’ αγκάθια, δεν πρόκειται να θερίσει τίποτε, έτσι κι αυτός που κατατρώει τον εαυτό του με τη μνησικακία και με τη φιλοκτημοσύνη, δεν έχει κανένα όφελος, κι ας κοπιάζει· απεναντίας, στενάζει στο κρεβάτι του τις νύχτες από την πολλή αϋπνία κι από το άγχος.

Πάνω σ’ αυτό δίνει τη μαρτυρία της η αγία Γραφή, που λέει: «Αυτός ο λαός, σαν να έπραξε το δίκαιο και σαν να μην παραμέλησε καμιά εντολή μου, ζητούν από μένα, το Θεό, δίκαιη κρίση και αξιοπιστία, και θέλουν να έρθουν κοντά μου και μου λένε:

Γιατί υποβληθήκαμε σε νηστείες και ταλαιπωρίες, αφού δε μας έδωσες καμιά σημασία; Κι εγώ τους απάντησα:

Γιατί τις ημέρες που νηστεύατε, κυνηγούσατε τα άνομα συμφέροντά σας, που ταυτίζονταν με τις πονηριές του νου σας» (Ησ. 58:2-5)· και προσφέρατε τα πονηρά σας έργα, και τους κακούς λογισμούς σας, ως θυσίες σε είδωλα. Λογαριάσατε τα συμφέροντα και τις πανουργίες σας για θεούς σας, και θυσιάσατε, με τους κόπους σας, το σώμα σας σ’ αυτούς· αυτό το σώμα, που είναι ανώτερο από όλα τα θυμιάματα και τις θυσίες. Αυτό, λοιπόν, το σώμα σας σε μένα έπρεπε να το αφιερώσετε, με τις αγαθοεργίες σας, και με την καθαρή σας συνείδηση, λέει ο Κύριος.

Αν αγαπάς τη σωφροσύνη και την εγκράτεια, διώξε από μέσα σου τους αισχρούς λογισμούς με τη μελέτη των ιερών αναγνωσμάτων και με τη διαρκή προσευχή, και τότε θα οπλισθείς καλά να πολεμήσεις τις αιτίες που διεγείρουν τη φύση σου.

Όταν το σώμα εξασθενήσει με τη νηστεία και την ταπείνωση της ταλαιπωρίας, τότε η ψυχή δυναμώνει με την προσευχή.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Από το βιβλίο: Κωνσταντίνου Καρακόλη, Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 55

[toula]

Ένας άνθρωπος 60άρης, επιστήμων ήρθε στο Άγιον Όρος και λέει: «Πάτερ, ξέρεις, βλαστημάω. Πήγα και πέρυσι και στον πάτερ τάδε, και συνέχισα και πάλι, ξέρω ότι είναι κακό».

Δεν ξέρεις πόσο κακό είναι, του λέω. Και αρχίζω και του κάνω μια ανάλυση της βλασφημίας, τι τρομερό έγκλημα είναι. Η καρδιά σου δουλεύει σαν το ρολόϊ, του λέω, τικ-τακ, τικ-τακ, αν θα στη σταματήσει ο Θεός την καρδιά; Εάν αποφασίσει εν τη δικαιοσύνη Του; Σε ανέχεται τώρα και σε φυλάει. Αν αύριο στη σταματήσει την καρδιά σου και φύγεις από τη ζωή; Θα Τον δεις Κριτή! Θα στραφείς στην Παναγία να ζητήσεις βοήθεια· μα και την Παναγία δεν την άφησες ήσυχη. Και αυτή την βλαστήμησες!

Από ποιον θα ζητήσεις βοήθεια; Θα βρεθείς μετωπικά με τον Θεό τον υβριζόμενο, τον υβρισθέντα από σένα σ’ όλη τη ζωή σου! Τι έλεος;

Ήδη θα έχεις πάρει την απόφαση από τη συνείδησή σου· η συνείδησή σου θα σ’ έχει αποφασίσει· δεν χρειάζεται να δεις τον δικαστή καθόλου. Είναι η συνείδηση ο δικαστής. Επομένως, τώρα, άνθρωπέ μου τι θα κάνεις; Να, πες ότι κοιμήθηκες. Και αυτή τη στιγμή σου σταματάει την καρδιά και συ δεν ξυπνάς. Πού θα πας;

Ύστερα σου φταίει η γυναίκα σου, σου φταίει το παιδί σου, σου φταίει το άλφα, το βήτα. Καλά, δεν μου λες, αν σ’ είχε ευεργετήσει ένας άνθρωπος για ένα ελάχιστο πράγμα, ή ας υποθέσουμε για ένα μεγάλο πράγμα, σου γλύτωσε τη ζωή σου, και σου φταίει η γυναίκα σου, ας πούμε, και το παιδί σου, είναι ποτέ δυνατόν να φανταστείς ότι εσύ θα βρίσεις αυτόν τον ευεργέτη; «Όχι», μου λέει.

Και τι είναι αυτός που σου γλύτωσε τη ζωή τη σωματική σου, την κατά κόσμον ζωή, μ’ εκείνον που σε γλύτωσε από την αιώνια κόλαση, που σ’ έκανε άνθρωπο; Αυτό το είναι σου είναι απ’ αυτά τα χέρια του Θεού, από τον Θεό είναι, και συνέχεια Τον βλαστημάς, μα και τόσες άλλες απειράριθμες αμαρτίες κάνεις. Είναι στο χέρι του Θεού να σου κόψει τη ζωή, να σε δικάσει και να σε μπάσει στην κόλαση. Τι θα κάνεις;

Πες ότι παίζουν τα παιδάκια σου έξω και συ κάθεσαι και τα κοιτάς και για μια στιγμή μεταξύ τους τσακώνονται και αρχίζουν να βρίζουν εσένα: «Ο πατέρας μου, ο ποίσος, ο δείξος». Τι θα έκαμες; Θα τα είχες σκοτώσει στο ξύλο! Και είσαι και άνθρωπος και αμαρτωλός και γήινος και για μια στιγμή λες: «Δεν είναι σωστό αυτό που μου έκαναν».

Και πράγματι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν, μέσα σ’ ένα παιχνίδι τους να βρίσουν εσένα τον πατέρα τους μετά από τόση λατρεία που τα έχεις. Και αυτή η ζωή ένα παιχνίδι είναι εδώ κάτω, του λέω. Και σου φταίει ο άλφα και βήτα και φτάνεις εσύ να βλαστημάς τον Ουράνιο Πατέρα σου; Την Ουράνια Μητέρα σου; Ποια είναι η Παναγία; Μα ποιος μας κρατάει από την οργή του Θεού; Δεν μας κρατάει η Παναγία; Κι εσύ Την βρίζεις;

Ήρθε ο καημένος την επόμενη χρονιά και μου λέει: «Πάτερ, δεν ξαναβλαστήμησα». Όταν ένας γεωργός οργώσει το χωράφι και το σπείρει και μετά αρχίσει και βλέπει καρπό, δεν χαίρεται για τον καρπό; Έτσι είναι και ένας πνευματικός, όταν δει, ας πούμε, ότι η προσπάθεια η μικρή, το δίλεπτο της χήρας έφερε έναν καρπό στον Θεό, για τη δόξα του Θεού, γιατί σταμάτησε να βρίζει τον Θεό. Ο διάβολος τον έβαζε και έβριζε τον Θεό συνέχεια· και για μια στιγμή σταματάει να βρίζει τον Θεό. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα, για να σωθεί αυτός ο άνθρωπος! Και άμα σταματήσει να βρίζει τον Θεό, θά ‘ρθει και η ευλογία του Θεού.

Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς ότι το έγκλημα των εγκλημάτων είναι η βλασφημία. Ο διάβολος τον βλαστημάει τον Θεό, γιατί εκείνος έχει ανοιχτό πόλεμο. Πάει, τέρμα, λέει, τά ‘βαλα με τον Θεό, είναι ο εχθρός. Εσύ δεν το λες αυτό. Εσύ λες πως αγαπάς τον Θεό: «Μα εγώ τον Χριστό τον αγαπάω». Τότε, πώς αι Τον βρίζεις;

Μα, του λέω, άνθρωπέ μου, τώρα, αν σε δει ένας άπιστος άνθρωπος, ότι εσύ βλαστημάς τον Θεό σου, θα πει αυτός: «Εγώ τον Θεό μου δεν τον βλαστημάω», που είναι είδωλο. Κατάλαβες; Και βλέπει εσένα, που λες ότι είναι ο αληθινός Θεός αυτός που πιστεύεις, ενώ σου φταίει κάτι άλλο, να χτυπάς τον Θεό. Θα σου πει αυτός ο άνθρωπος, ούτε ο τρελός δεν το κάνει, ούτε ο λογικός δεν το κάνει· είναι οξύμωρο σχήμα· είναι ένα τέρας, παρά φύση ο βλάσφημος άνθρωπος.

Εφόσον βλαστημάει τον Θεό του, τη στιγμή που του φταίει κάποιος άλλος, είναι τέρας ο άνθρωπος. Και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση του τέρατος, έρχεται ο Θεός για μια στιγμή να του πει: «Παιδί μου, όλα σου τα συγχωρώ. Με βλαστήμησες, με ποδοπάτησες, με έκανες, με έφτιαξες, στα συγχωρώ όλα, πέρνα μέσα. Μόνο πες μου ότι τα έκανες· μια αναγνώριση των σφαλμάτων σου είναι δύσκολο να την κάνεις; Πήγαινε και πες την αλήθεια ότι τά ‘χεις κάνει· εκείνο που έχεις κάνει, ομολόγησέ το!» Και άπαξ και το ομολογήσει ο άνθρωπος, ελύθη ο γόρδιος δεσμός. Το χρέος στη λήθη, έσβησε. Πέρασε μέσα!

Να βλέπεις τώρα μέσα στη Βασιλεία του Θεού να είναι δισεκατομμύρια βλάσφημοι! Και λες, όλοι αυτοί είναι συγχωρημένοι; Μεγαλεία του Θεού! Τα μεγαλεία του Θεού! Γι’ αυτό λένε και οι Πατέρες: Μη φοβηθείς τον Θεό με τις απειλές Του, αλλά να Τον φοβηθείς από την αγάπη Του! Όταν προσβάλλεις την αγάπη Του και δεν την λογαριάζεις. Διότι συνεχίζοντας την ζωή σου συσσωρεύεις οργή εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως Θεού!

Υστερα τελείωσε! Να, λέει σε σένα ο Θεός: «Σ’ αγαπούσα, σε συγχωρούσα, σε ανεχόμουν, σε έτρεφα, σού ‘δινα τα αγαθά και συ συνέχιζες να με βλαστημάς! Τώρα τι να σου κάνω; Σε περίμενα, σε περίμενα, σού ‘δωσα ευκαιρίες, σού ‘δωσα ευκαιρίες, και δεν τις έπιασες τις ευκαιρίες! Τι περίμενες; Να βγει η ψυχή σου;»

Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 17, Εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 23

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Πάτερ, ξέρεις, βλαστημάω…