Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάποιος Γέροντας, έκανε πολυήμερη νηστεία, δηλαδή ξηροφαγούσε (έτρωγε μόνο ξερό ψωμί και έπινε λίγο νερό),
μία φορά την εβδομάδα και ταυτόχρονα παρακαλούσε τον Θεόν, να του αποκαλύψει την ερμηνεία κάποιου συγκεκριμένου χωρίου της Αγίας Γραφής.
Ο Θεός, όμως, δεν του αποκάλυπτε το νόημα τού ζητουμένου, και οι ημέρες της νηστείας περνούσαν..
Μέχρι που, μετά από κάμποσες ημέρες, λέει ο Γέροντας στον εαυτόν του:
«Έκανα τόσους κόπους και δεν κατώρθωσα τίποτε. Μήπως, να πάω στο πνευματικό μου αδελφό, να τον ερωτήσω, γιά το νόημα του χωρίου που αναζητώ;;».
Έτσι και ενήργησε, αλλά την ώρα που έκλεινε την πόρτα του κελλίου του και ξεκινούσε γιά το κελλί του αδελφού του, έστειλε ο Θεός έναν Άγγελο και λέει στον γέροντα:
«Μάθε Γέροντα ότι, η νηστεία που έκαμες λίγο σε ωφέλησε.
Όταν όμως εταπείνωσες τον εαυτόν σου
και ξεκίνησες να ερωτήσεις τον αδελφό σου,
ο Θεός με έστειλε, να σου αποκαλύψω το νόημα του χωρίου της Αγίας Γραφής που αναζητούσες και αυτό έγινε, γιά την ταπείνωση που έδειξες!»
Έτσι ο γέροντας έμαθε την ερμηνεία εκείνου του χωρίου και εδόξασε τον Κύριο, που δίδει την Χάρη Του στους ταπεινούς!

[toula]

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ», ἀντιλαλεῖ τὰς φωνὰς τῶν προφητῶν ἡ ἠχὼ τῶν αἰώνων καὶ ἐπαναλαμβάνουσιν αἱ μυριάδες καὶ τὰ μιλλιούνια τῶν πανταχοῦ γῆς πιστῶν: «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυττε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ, ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεται πραῢς καὶ σώζων».
Ἀλλὰ ποῦ ἔρχεται, πότε ἔρχεται, καὶ διατί ἔρχεται «πραῢς καὶ σώζων»; Ἰδοὺ τὸ μέγα τὸ ὑπὸ τὴν σημερινὴν βασιλικήν καὶ μοναδικὴν ταύτην ἑορτὴν καὶ ἡμέραν κρυπτόμενον μυστήριον.
Ἔρχεται πρῶτον πρὸ ἓξ ἢ κάλλιον εἰπεῖν πρὸ πέντε ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, τοῦ μεγάλου ἐκείνου καὶ καινοῦ καὶ μοναδικοῦ εἰς τὰ χρονικὰ τῆς ἀνθρωπότητος· ἔρχεται εἰς Ἱερυσαλήμ, δίοτι ἐν Ἱερουσαλὴμ ἦτο γεγραμμένον νὰ τελεσθῂ ἡ μεγάλη θυσία τοῦ ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ αἵροντος τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ ἔρχεται πραῢς ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν καὶ ὡς ἀμνὸς ἄφωνος, καὶ σώζων ἐν τῷ αἵματί του πάντας τοὺς γηγενεῖς.
Πρὸ ἓξ ἡμερῶν ἢ μᾶλλον πρὸ πέντε ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, ἀκριβῶς τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἦτο νόμος ἀπαράβατος παρὰ τοῖς Ἰουδαίοις ν᾿ ἀγοράζῃ πᾶς Ἰσραηλίτης πρόβατον τέλειον, ἄμωμον, ἐνιαύσιον, ἄρσεν, καὶ νὰ διατηρῇ αὐτὸ μέχρι τῆς 14ης τοῦ μηνός, καὶ τότε πρὸς ἑσπέραν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς Συναγωγῆς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ νὰ σφάζῃ τὸν ἀμνὸν τοῦτον καὶ να τελῇ τὸ Πάσχα εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐξόδου Ἰσραὴλ ἐξ Αἰγύπτου ἐκ γῆς δουλεάς, πρὸς ὑπόμνησιν καὶ τῆς σωτηρίας τῶν πρωτοτόκων τῶν Ἰουδαίων ἀπὸ τοῦ ἀγγέλου τοῦ ὁλοθρευτοῦ.
Τοῦτο δὲ ὅλον ἦτο ταὐτοχρόνως καὶ τύπος τοῦ αἰωνίου ἀμνοῦ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ αἰωνίου θύματος, εἰς τὸ αἷμα τοῦ ὁποίου ἐγένετο ἔνοχος ὁ σκληροτράχηλος Ἰσραήλ. Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα τὸν ἀμνὸν τοῦτον ἐλθόντα εἰς Βηθανίαν ὑπεδέχθησαν μετὰ ἐξαιρετικῶν τιμῶν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ τροφῆς πλουσίας εἰς αὐτὸν μετέδωκαν, καὶ διὰ μύρων νάρδου πιστικῆς πολυτίμου αὐτὸν ἤλειψαν καὶ τῇ ἐπαύριον προπομπὴν καὶ δεξίωσιν ὅλως πρωτοφανῆ καὶ πρωτάκουστον δι᾿ αὐτὸν παρεσκεύασαν.
Πᾶσα ἡ πόλις ἐσείσθη, καὶ πάντες ἐξῆλθον εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ καὶ στρώννοντες τὰ ἱμάτιά των εἰς τὰς ὁδοὺς, καὶ κόπτοντες κλάδους δένδρων, καὶ ὑψοῦντες βαΐα φοινίκων, ἀνευφήμουν καὶ ἐζητωκραύγαζον λέγοντες: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».
Ἐρχεται δὲ πραῢς καὶ ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν μένει ἄφωνος, οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ, ἐν ᾧ ὁδηγεῖται εἰς σφαγήν, καὶ ἐν ᾧ ἔρχεται ν᾿ ἀποθάνῃ καὶ διὰ τοῦ αἵματός του νὰ σώσῃ τὸ κόσμον.
Ἡ νέα γενεὰ τῶν Ἰουδαίων ὁρμεμφύτως τρόπον τινὰ αἰσθάνεται καὶ ἐννοεῖ ταῦτα πάντα, ἅτινα οἱ πατέρες των θλιβερῶς εἶχον λησμονήσει.
Ὡς βλέπετε, τῆς βασιλικῆς ταύτης ἐπισκέψεως τὰ σημαινόμενα ταῦτα οἱ παῖδες συναισθάνονται βαθύτερον, καὶ διὰ τοῦτο ὡς Θεὸν δοξολογοῦσι τὸν ἐρχόμενον, ἐν ᾧ οἱ πατέρες των ὡς ἐχθρὸν αὐτὸν ἐσταύρωσαν ἐν μέσῳ λῃστῶν.
Οἱ παῖδες κράζουσιν «Ὡσαννά, ὅ.ἐ. ὦ Κύριε, σῶσον δή, ὦ Κύριε, εὐδόκησον δή», ἐν ᾧ οἱ πατέρες ὠρύονται κραυγάζοντες «ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτόν». Οἱ παῖδες ἔστρωσαν τὰ ἱμάτια των ἐν τῇ ὁδῷ, δι᾿ ἦς διήρχετο ὁ Ἰησοῦς, καὶ οἱ πατέρες των διεμερίσαντο τὰ ἱμάτια τοῦ Ἰησοῦ καὶ εἰς τὸν ἱματισμόν του ἔβαλον κλῆρον, οἱ παῖδες ἐκδύονται καὶ τοὺς χιτῶνας των, οἱ πατέρες γυμνώνουσι μέχρι τοῦ χιτῶνος τὸν Κύριον. Τὰ παιδία μετὰ βαΐων καὶ κλάδων ὑποδέχονται ὡς βασιλέα τὸν Ἰησοῦν, ἐν ᾧ οἱ πρεσβύτεροι μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων ὡς ἐπὶ λῃστὴν ἐξέρχονται, ἵνα συλλάβωσι τὸν Κύριον· οἱ παῖδες εὐλογοῦσι, καὶ οἱ γηραλέοι βλασφημοῦσι. Τὰ παιδία ὡς ἀρνία ἄκακα τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ὑποδέχονται, καὶ οἱ πατέρες ὡς λύκοι τὸν ἀμνὀν σφαγιάζουσι καὶ σπαράττουσιν.
[Αγίου Χρυσοστόμου Μητροπολίτου Σμύρνης του Ιερομάρτυρος, Λόγοι ευσέβειας: Γραπτά κηρύγματα εις δεσποτικάς εορτάς]

[toula]

Ενώ ο λαός έκλαιγε για τον Λάζαρο, επειδή εκείνος είχε πεθάνει, ο Χριστός έκλαιγε όχι λόγω του θανάτου του Λάζαρου (αφού, Αυτός ήρθε να τον Αναστήσει), αλλά λόγω της τυραννίας του θανάτου, που καταπίεζε όλους τους παρευρισκόμενους
Πώς οι άνθρωποι φτιαγμένοι κατ' εικόνα και ομοίωση του Ζώντος Θεού, στου Οποίου τη Βασιλεία δεν υπάρχουν νεκροί, πώς έγινε να χάσουν την Πίστη στη ζωή και στη Δύναμη του Θεού επάνω στον θάνατο;
Πώς κι έχουν γίνει τόσο κακόμοιροι Σκλάβοι του θανάτου, θεωρώντας τον παντοδύναμο;
Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

Οι τελευταίες ημέρες της επί γης ζωής του Χριστού αποκαλύπτουν από όλες τις πλευρές τη στάση των ανθρώπων έναντί Του, μια στάση που δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα ούτε στους καιρούς μας.
Ιδίως κατά την μεγάλη εορτή της Κυριακής των Βαΐων διαπιστώνουμε την αποθέωση κυριολεκτικά του Χριστού, χωρίς όμως αυτή να στηρίζεται στη βάση της πίστης, αλλά να είναι στη βάση της περιέργειας και του ενθουσιαστικού στοιχείου, διότι ο Κύριος έκανε ένα ανήκουστο σημείο: ανέστησε εκ των νεκρών τον τεταρταίο Λάζαρο, νικώντας τη φθορά της αποσύνθεσης, επαναφέροντας στη ζωή με τρόπο που ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει κάποιον που όλοι ήξεραν εκ πείρας ότι είχε φύγει από τη ζωή και δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα επιστρέψει από τον τάφο.
Η περιέργεια έκανε τον όχλο να μαζευτεί για να υποδεχτεί τον Χριστό.
Ο ενθουσιασμός για το θαύμα έκανε τους πολλούς να κρατήσουν στα χέρια τους τα βαΐα των φοινίκων, σαν να υποδέχονταν ειδωλολατρικά έναν νικητή στον πόλεμο αυτοκράτορα ή στρατηγό ή έναν νικητή σε μεγάλους αθλητικούς αγώνες.
Ο ενθουσιασμός κάνει τον λαό να αναφωνεί το «Ωσαννά».
Ο ενθουσιασμός γεννά στις καρδιές τους δύο ελπίδες: αφού ανέστησε τον Λάζαρο από τον θάνατο, γιατί όχι και κάποιους άλλους;
Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς εκείνοι.
Αφού ούτε ο θάνατος μπορεί να του αντισταθεί, μήπως είναι ο Μεσσίας που ήρθε να μας ελευθερώσει από τους Ρωμαίους και να αποκαταστήσει τη δόξα του Ισραήλ;
Κι έτσι ο όχλος νιώθει ότι ένα «σημείο», ένα θαύμα, ένα σημάδι είναι αυτό που αποδεικνύει ότι ο Ιησούς είναι ένας ξεχωριστός προφήτης, απεσταλμένος από τον Θεό, με υπερφυσικές δυνάμεις.
Κι ενώ το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου δεν ήταν ένα «σημείο» θαυματοποιού, μία επίδειξη δύναμης, αλλά ένα «σημείο» αγάπης του Χριστού για τον φίλο Του Λάζαρο, αλλά και για όλους τους ανθρώπους, ότι η φιλία του Χριστού προς όλους μας γίνεται ανάσταση αρχικά από τον πνευματικό θάνατο και κατόπιν και από τον σωματικό, δηλαδή λύτρωσης από τον αιώνιο και φαινομενικά παντοδύναμο εχθρό μας, το πλήθος έμεινε στις δικές του, επιφανειακές σκέψεις, στις εντυπώσεις.
Και οι εντυπώσεις παρέρχονται..
Ο ίδιος όχλος θα μεταστρέψει την περιέργεια και τον ενθουσιασμό σε μίσος και απόρριψη.
Αρκούσε μια προπαγανδιστική ώθηση από τη θρησκευτική ηγεσία και τα πάντα άλλαξαν.
Ο νικητής του θανάτου έπρεπε να θανατωθεί. Αυτός που εισήλθε θριαμβευτικά στην αγία Πόλη Ιερουσαλήμ έπρεπε να εξευτελιστεί, να βασανιστεί, να παραδοθεί στους Ρωμαίους, από τους οποίους θα ελευθέρωνε τον λαό, και να γίνει μία ιταμή ομολογία ότι δεν έχουν οι Ισραηλίτες βασιλιά άλλον από τον Καίσαρα της Ρώμης.
Οι εντυπώσεις και τα «σημεία» θριαμβεύουν και στην εποχή μας.
Κάποτε, ταυτίζουμε την αλήθεια με τις πληροφορίες των αισθήσεών μας.
Κάποτε, την θεωρούμε στην προοπτική του συμφέροντός μας.
Κάποτε, ενθουσιαζόμαστε με την εικόνα των προσώπων, με τις ιδέες που εκφέρουν. Λησμονούμε όμως ότι οι εντυπώσεις λίγο κρατούνε.
Λησμονούμε ότι ο Χριστός είναι «η οδός, η αλήθεια και η ζωή», όχι διότι κοντά Του θα βρούμε «σημεία», θαύματα, χωρίς να αποκλείεται και αυτό, αλλά διότι ο Ίδιος ήρθε για να μας δώσει περίσσεια ζωής, την αγάπη που νικά τον θάνατο και την ανάσταση που θα κάνει τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ύπαρξη να ζήσει την αιωνιότητα ως γεγονός.
Γι’ αυτό και ο Χριστός μάς καλεί στην αγία πόλη της Εκκλησίας, για να κοινωνήσουμε τον Ίδιο ως Σώμα και Αίμα, να γίνουμε αγάπη και αλήθεια μέσα από τη σχέση μαζί Του, με τους αγίους, τους συνανθρώπους μας, τους πάντες.
Δύσκολο να ξεπεράσουμε τις εντυπώσεις, όχι όμως ακατόρθωτο.
Τις τελευταίες ημέρες της επί γης ζωής του Χριστού μία γυναίκα που άλειψε τα πόδια Του με μύρο, τα σκούπισε με τα μαλλιά και τα δάκρυα της, επειδή είχε αγάπη και ευγνωμοσύνη, μας έδειξε ότι ο δρόμος δεν είναι κλειστός, αλλά εξαρτάται από την επιλογή του καθενός.
Θα μείνουμε άραγε στις εντυπώσεις των εθίμων και των ηθών ή θα παλέψουμε να υποδεχτούμε τον Χριστό στην προοπτική της αναζήτησης της αλήθειας που λέγεται εμπειρία της πίστης, της εμπιστοσύνης σ’ Εκείνον που μας δίδει τον Εαυτό του ως νόημα ζωής και ανάστασης;
πατήρ Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

Πόση είναι η πικρότητα του Άδη, το δήλωσε ο ίδιος ο άγιος Λάζαρος, ο οποίος για τέσσερις μόνο μέρες, που ήταν η ψυχή του στον τόπο του Άδη, τόσο πολύ πικράθηκε, που δεν ήταν δυνατόν να φάει ψωμί, ή άλλο φαγητό, και κανένα γλύκισμα για τριάντα ολόκληρα χρόνια, που έζησε μετά την ανάστασή του, όπως έτσι αναφέρεται στο Συναξαριστή του Τριωδίου.
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

[toula]

Ο Χριστός είπε: Δεν ξέρετε τι ζητάτε! "Πατήρ Λουδοβίκος Νικόλαος"

[toula]

«Όταν πηγαίνετε στην εκκλησία να φροντίσετε να πηγαίνετε όσον μπορείτε πρωί και μόλις μπείτε στην εκκλησία να κλείνετε το στόμα σας και σιγά-σιγά να ανάβετε το κερί σας και να στέκεσθε πάντα στην ίδια θέση.
Ούτε να κάθεστε την ώρα της θείας λειτουργίας χωρίς λόγο.
Ο νους σας να μην ξεφεύγει εδώ κι εκεί.
Από την ώρα που θα μπαίνετε στην εκκλησία μέχρι να τελειώσει, να το παίρνετε απόφαση, μια ώρα θα μείνετε, να την διαθέσετε για προσευχή».
«Όταν τελειώσει η θεία λειτουργία να πλησιάσετε με την σειρά και με σεβασμό στην Ωραία Πύλη, να πάρετε αντίδωρο με ενωμένα τα χέρια και στο δεξί χέρι να πάρετε το αντίδωρο.
Αφού το φάτε, να μην ρίξετε τα ψίχουλα, που θα τύχει να σας μείνουν στα χέρια σας.
Θα τα ρίξετε μέσα στην άμμο, που είναι στα μανουάλια και μετά θα πείτε καλημέρα».
«Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημα μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία: Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε, γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας.
Βασικότερο είναι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας που γίνεται με την εξομολόγηση».
«Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν.
Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλει ο άλλος, να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Και με την αγάπη, που θα του δείξετε, θα τον υποχρεώσετε να σας ζητήσει συγγνώμη, εάν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση.
Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη.
Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξει, γιατί θα πληθύνει το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήσει και να έχετε μισθό από τον Θεόν.
“Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».
«Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη.
Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει.
Πόση διαφορά υπάρχει (σήμερα) από πριν πενήντα χρόνια».
«Η προσευχή και η ελεημοσύνη πάνε μαζί.
Αν κάνεις προσευχή χωρίς ελεημοσύνη, τότε νεκρή είναι και η προσευχή σου».
«Νηστεία, αγρυπνία και προσευχή είναι τα ουράνια χαρίσματα.
Δεν αρκεί μόνον η πίστη.
Χρειάζονται και έργα.
Προστασία στα ορφανά, ελεημοσύνη στους φτωχούς».
«Τα δικαστήρια είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Να προσέχετε πολύ σ’ αυτές τις πόρτες.
Να τις αποφεύγετε.
Αν τύχει όμως και πάτε, να λέτε πάντα την αλήθεια και αμέσως να εξομολογείσθε.
Γιατί το άλλο δικαστήριο είναι το φοβερό.
Εκείνο, που θα κριθούμε όλοι».
Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

[toula]

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πονάει γιὰ τὸν συνάνθρωπό του, ὁ Θεὸς συγκινεῖται, χαίρεται, γιατὶ, μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει, συγγενεύει μαζί Του, καὶ τοῦ δίνει θεία παρηγοριά.
Ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀντέξει τὸν πόνο γιὰ τὸν συνάνθρωπό του.
– Γέροντα, πῶς μπορεῖς νὰ νοιώσεις τὸν πόνο τῶν ἄλλων;
– Ὅταν ἔχεις κι ἐσὺ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἔρχεσαι στὴν θέση του καὶ πονᾶς πιὸ πολὺ γιὰ ᾿κεῖνον.
Ὁ πόνος ὁ δικός σου δηλαδὴ σὲ βοηθάει νὰ καταλάβεις τὸν πόνο τῶν ἄλλων.
Καὶ ὅταν δέχεσαι μὲ χαρὰ τὸν δικό σου πόνο, δίνεις στοὺς πονεμένους παρηγοριά.
Πάντως ἄλλο εἶναι νὰ μαθαίνεις ὅτι ἀρρώστησε κάποιος καὶ ἄλλο εἶναι νὰ ἀρρωσταίνεις ὁ ἴδιος.
Τότε καταλαβαίνεις τὸν ἄρρωστο.
Ἄκουγα «χημειοθεραπεῖες» καὶ νόμιζα ὅτι εἶναι «χυμοθεραπεῖες», δηλαδὴ ὅτι κάνουν στοὺς καρκινοπαθεῖς θεραπεία μὲ χυμούς, μὲ φυσικὲς τροφές!
Ποῦ νὰ ξέρω;
Τώρα ὅμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία εἶναι.
– Οἱ χημειοθεραπεῖες, Γέροντα, εἶναι πιὸ δύσκολες ἀπὸ τὶς ἀκτινοβολίες;
- Ὅλα, καὶ οἱ ἀκτινοβολίες καὶ οἱ χημειοθεραπεῖες εἶναι...
Τὸ χειρότερο εἶναι ποὺ σοῦ κόβουν τὴν ὄρεξη· ἐνῶ πρέπει νὰ φᾶς καλά, δὲν μπορεῖς νὰ φᾶς καθόλου!
Καὶ οἱ γιατροὶ σοῦ λένε: «Πρέπει νὰ τρῶς».
Ἔμ, πῶς νὰ φᾶς, ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ σοῦ κόβουν τὴν ὄρεξη καὶ σὲ κάνουν πτῶμα!
Ὅταν ἔκανα ἀκτινοβολίες, ἐνῶ καιγόμουν, δὲν μποροῦσα νὰ πιῶ καθόλου νερό.
– Γέροντα, ἂν κάνατε λίγο νωρίτερα τὴν ἐγχείρηση...
– Τί νωρίτερα;
Ἐγὼ δὲν κάνω προσευχὴ νὰ περάσει, γιατὶ ἔτσι συμπάσχω μὲ τὸν κόσμο ποὺ ὑποφέρει.
Καταλαβαίνω πιὸ πολὺ τοὺς πονεμένους καὶ συμμετέχω στὸν πόνο τους.
Ζητάω μόνο νὰ μπορῶ λίγο νὰ ἐξυπηρετοῦμαι καὶ νὰ ἐξυπηρετῶ.
Ὅταν μὲ ἀγάπη λέει κανεὶς «νὰ πάρω τὸν πόνο σου», τὸν παίρνει.
Ἀλλά, ἂν τὸν πάρει, μετὰ θέλει πολλὴ ὑπομονή, πολλὴ παλληκαριά, πολλὴ δύναμη, γιὰ νὰ τὸν ἀντιμετωπίσει.
Ὅ,τι θέλει ὅμως ὁ Θεός.
Άγιος Παισιος ο Αγιορείτης

[toula]

Πλέον έχει δημιουργηθεί ένας νέος τύπος ανθρώπου όπου για πατρίδα του έχει το διαδίκτυο και γλώσσα του την εικόνα.
Όλα αλλάζουν..
Το τουιτάρισμα και το τρολάρισμα είναι ευκολότερα από την εκμάθηση της τέχνης της πνευματώδους συζήτησης ή του δημοκρατικού διαλόγου.
Η αποστολή μηνυμάτων είναι ευκολότερη από τη συγγραφή μιας επιστολής, όπως επίσης η αναζήτηση πληροφοριών στο Google είναι λιγότερο δύσκολη από την κατάκτηση της γνώσης.
Το να έχει κανείς χιλιάδες φίλους και ακολούθους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης είναι ευκολότερο από το να διατηρεί κανείς πέντε-έξι στενές φιλίες για δεκαετίες.
Όλα θέλει να τα κάνει μόνος του ο σύγχρονος άνθρωπος.
Θεός έχει γίνει η ανθρωπότητα.
Όταν δεν πιστεύεις στον αληθινό Θεό καταντάς να πιστεύεις τα πάντα.
+Πατήρ Χριστόφορος Χρόνης

[toula]

Και τελικά αυτή η ψεύτικη όραση μας οδηγεί σε πνευματική τύφλωση.
Βλέπουμε αυτό που συμφέρει τον εγωισμό μας και όχι την πραγματική αλήθεια.
Συνήθως η αλήθεια ενοχλεί , πονάει, ειναι εκτυφλωτική και σε προκαλεί.
Σε προσκαλεί να αλλάξεις.
Τα βάγια γίνανε καρφιά, τα χειροκροτήματα γίνανε ραπίσματα, τα "Ωσαννά", γίνανε Σταυρωθήτω!
Πόσες φορές το: “Δόξα τω Θεώ” έγινε: “Γιατί σ’ εμένα Θεέ μου” μέσα σε δευτερόλεπτα.
Πόσες φορές το: “Ότι θέλει ο Θεός” θέλουμε να γίνει σύμφωνα με αυτό που θεωρούμε μέσα μας σωστό;
Πόσες φορές όταν μιλάμε για θέλημα του Θεού στην ουσία θέλουμε ο Θεός να ευλογήσει το δικό μας θέλημα ;
Έχουμε λανθασμένη θέαση των πραγμάτων.
Τότε οι άνθρωποι ήθελαν κάποιον επίγειο ελευθερωτή, έναν κοσμικό Βασιλιά, αλλά μόλις είδαν ότι μιλάει για ελευθερία από τα πάθη και για Βασιλεία των Ουρανών τον ανέβασαν στον Σταυρό διότι δεν πληροί τα κοσμικά κριτήρια.
Είμαστε τελικά Ίδιοι.
Οι περισσότεροι πάμε στην Εκκλησία για να μας δώσει ο Θεός υγεία, επιτυχία στις πανελλήνιες των παιδιών, καλές δουλειές, χρήματα , κοσμική ευημερία, επιτυχίες σε κάθε κοσμικό σκαλοπάτι. Σε όλα αυτά φωνάζουμε “Ωσαννα!”, χειροκροτάμε τον Χριστό.
Κάνουμε δωρεές, πάμε στην Εκκλησία, κάνουμε ιδιωτικές Λειτουργίες και αρτοκλασίες αλλά μόλις ο Θεός μας δείξει τον δρόμο για τη Βασιλεία των ουρανών που περνάει κάποιες φορές και από το καμίνι του πόνου,αρχίζουμε τα “Σταυρωθήτω”.
Θέλουμε έναν Θεό στα μέτρα μας.
Δεν μας κάνει ο Χριστός.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια..
Ελάχιστοι είδαν τον Χριστό για αυτό που είναι και φορούν φωτοστέφανο.
Οι υπόλοιποι απλά προσπαθούμε να δούμε τον Χριστό για αυτό που είναι και όταν μας αποκαλύπτεται στη ζωή μας,κάποιες φορές μέσα από σκληρούς τρόπους,τον διώχνουμε.
Όχι αγαπητοί μου, δεν είναι ο Θεός κάποια κοσμική αόρατη δύναμη που την καλούμε όποτε γουστάρουμε,για να ικανοποιεί τα κοσμικά μας σχέδια που έχουν ημερομηνία λήξης.
Τέτοιος Θεός δεν υπάρχει και στην τελική, μας είναι άχρηστος, δεν τον έχουμε ανάγκη.
Αν ο θάνατος είναι το τέρμα και ο Θεός ένας υπερφυσικός μου υπηρέτης, τότε δεν τον χρειάζομαι.
Δεν τον θέλω.
Δεν με αγγίζει.
Δεν μου κάνει.
Δεν μου λέει τίποτα.
Ένας Θεός όμως που είναι πρόσωπο, εραστής και νυμφίος και έχω μαζί Του προσωπική σχέση,τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Θέλει κότσια η προσωπική σχέση.
Έχει ευθύνη , συγγνώμη, πάλη, μάχες, πτώσεις, χαμόγελα, άσκηση, πόνο.
Ποιός τα θέλει όλα αυτά;
Βολεύει ένα Θεός άγαλμα που του κάνω αρτοκλασίες και φανουρόπιτες για να εξαγοράζω την εύνοιά του.
Ο μοναδικός που “είδε” τον Χριστό για αυτό που πραγματικά είναι ήταν ο ληστής.
Και αυτή η αναγνώριση τον έκανε πρώτο πολίτη του Παραδείσου.
Ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος και μας άνοιξε τις Πύλες της Βασιλείας των Ουρανών.
Θα φωνάζουμε “Ωσαννά” μέχρι να σβήσει ο ήλιος, και το “Σταυρωθήτω” θα το πώ στον εαυτό μου. Τότε θα αρχίζει η παλέτα της ζωής μου να παίρνει τα χρώματα του Παραδείσου.
π.Σπυρίδων Σκουτής