Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Από αυτό το «ναι» της Παναγίας μας άρχισαν όλα.
Με την υπακοή Της, την απλότητά Της, την ταπείνωσή Της, την καθαρότητά Της έγινε το σκεύος για να εκπληρωθεί η Θεία Οικονομία.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι το γεγονός εκείνο που σηματοδοτεί την αρχή της Σωτηρίας μας.
Με την δική Της συγκατάθεση γίνεται η μάνα του Θεανθρώπου. Και πλέον δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να σωθούν εν Χριστώ.
Το «ναι» της Παναγιάς μας, ας μας εμπνεύσει ώστε να πούμε κι εμείς «ναι» στον Θεό, ώστε να γίνουμε κοινωνοί της Χάρης Του.
Ο Θεός κάνει το απίστευτο και ακατανόητο, παίρνει σάρκα και οστά μέσα στα σπλάχνα της κόρης από την Ναζαρέτ, της Μαρίας. Και το μόνο που μας ζητά είναι να εμπιστευτούμε την αγάπη Του, την οποία μας απέδειξε με Σάρκωσή Του, με το έργο Του και την θυσία Του.
Εάν μας συγκινεί η αγάπη της Παναγίας Μητέρας μας, τότε πώς μπορεί να μας αφήνει ασυγκίνητους η αγάπη του Θεού μας;
Χρόνια πολλά και ευλογημένα.
Χρόνια πολλά στους Έλληνες και Ελληνίδες σε όλο τον κόσμο και για την Εθνική μας εορτή.
Να έχουμε αυτήν την «αγία υπερηφάνεια» που είμαστε Έλληνες, όμως κυρίως να καμαρώνουμε για τον Φιλάνθρωπο Θεό μας και την Παναγία Μητέρα μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ὑπερμεσάσαντες ταύτην, τὴν ἱερὰν τῆς Νηστείας περίοδον, πρὸς τὸ μέλλον ἐν χαρᾷ, διευθυδρομήσωμεν, εὐποιΐας ἐλαίῳ, τὰς ψυχὰς ἀλειφόμενοι, ὅπως ἀξιωθῶμεν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ τὰ θεῖα Παθήματα, προσκυνῆσαι, προφθάσαι, καὶ τὴν φρικτὴν καὶ Αγίαν Ανάστασιν.
Αυτή είναι η πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών, η κορυφαία και πνευματικότερη, όπου τα πάντα τυλίγονται σε ένα βαρύ πενθιμοκατάνυκτο πέπλο. Ένα σκοτάδι ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας. Ένας δρόμος βαθύτερης εσωτερικής πορείας προς την μετάνοια( " Ψυχή ψυχή μου ανάστα τί καθεύδεις..."). Βλέπουμε προς την κατάστικτη από τις πληγές ψυχή μας και επικαλούμαστε τον Καλό Σαμαρείτη Χριστό να την ιατρεύσει, ότι "το τέλος εγγίζει", στενάζοντας: "πριν εις τέλος απόλωμαι σώσον με". Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την ανατολή...

p. Pant. Krouskos

[toula]

Μπήκαμε στην αγωνιστική εβδομάδα της Μ.Τεσσαρακοστής.
Τo κατά Θεόν πένθος εἶναι ἡ σκυθρωπότητα τῆς ψυχῆς, ἡ διάθεσις τῆς πονεμένης καρδιᾶς, ἡ ὁποία δὲν παύει νὰ ζητῆ μὲ πάθος ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι διψασμένη. Καὶ ὅσο δὲν τὸ κατορθώνει, τόσο περισσότερο κοπιάζει καὶ τὸ κυνηγᾶ καὶ τρέχει πίσω του μὲ ὀδυνηρὸ κλάμα.
2. Ἂς τὸ χαρακτηρίσωμε καὶ ἔτσι: Πένθος εἶναι ἕνα χρυσὸ καρφὶ τῆς ψυχῆς. Τὸ καρφὶ αὐτὸ ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ κάθε γήϊνη προσήλωσι καὶ σχέσι, καὶ καρφώθηκε ἀπὸ τὴν εὐλογημένη λύπη (στὴν πόρτα) τῆς καρδιᾶς γιὰ νὰ τὴν φρουρῆ.
3. Κατάνυξις εἶναι ἕνας συνεχὴς βασανισμὸς τῆς συνειδήσεως, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν νοερὰ ἐξομολόγησι κατορθώνει νὰ δροσίζη τὴν φλογισμένη καρδιά.
4. Ἐξομολόγησις σημαίνει τὸ νὰ λησμονοῦμε τὴν ἴδια τὴν φύσι μας. Κάποιος ἐξ αἰτίας της «ἐλησμονοῦσε ἀκόμη νὰ φάγη τὸν ἄρτο του» (Ψαλμ. ρα´ 5).
40. Νὰ γίνης σὰν βασιλεὺς στὴν καρδιά σου, καθισμένος στὸν ὑψηλὸ θρόνο τῆς ταπεινοφροσύνης. Νὰ διατάζης τὸ γέλιο νὰ ἀπομακρυνθῆ, καὶ ἀμέσως νὰ ἀπομακρύνεται· τὸ κλάμα νὰ ἔλθη, καὶ ἀμέσως νὰ ἔρχεται· καὶ στὸν δοῦλο μας, τὸ σῶμα, ποὺ εἶναι συγχρόνως καὶ τύραννος, νὰ ἐπιτελέση κάποιο ἔργο καὶ ἀμέσως νὰ τὸ ἐπιτελῆ (πρβλ. Ματθ. η´ 9).
41. Ὅποιος ἐφόρεσε τὸ μακάριο καὶ χαριτωμένο πένθος σὰν νυμφικὴ διπλοΐδα, αὐτὸς ἐγνώρισε τὸν «πνευματικὸ γέλωτα» τῆς ψυχῆς.

Λόγος ζ, Περί Χαροποιού Πένθους
ΚΛΙΜΑΞ

[toula]

Σήμερα εορτάζουμε την ημέρα της Επανάστασης, όχι της Ανεξαρτησίας. Η Επανάσταση κίνησε τις διαδικασίες για την ελευθερία μας, με αγώνες, θυσίες, υπερβάσεις οι οποίες συγκλόνισαν όλον τον κόσμο!Η φράση " ημέρα ανεξαρτησίας" υπονοεί και αναφερεται στις διαδικασίες και το παρασκήνιο της ευρωπαϊκης διπλωματίας και την " καλή τους διάθεση" να αναγνωρίσουν στο τέλος ένα ελλαδικό κρατίδιο στην άκρη του Αίμου.Η λέξη επανάσταση τρομάζει και βάζει ιδέες. Η Επανάσταση είναι διεκδίκηση δικαιωμάτων από τον αδύναμο με τις δικές του δυνάμεις. Δηλώνει απόφαση για αφύπνιση, αντίδραση, αμφισβήτηση, ύβρη , αυτοσυνειδησία, ελευθερία. Κακά πράγματα να λέγονται Όλα τα άλλα δίνουν χώρο σε κάποιους στο δικαίωμα να κηδεμονεύουν τους λαούς και να έχουν αιώνιο παρεμβατισμό." Ημέρα ανεξαρτησίας" σημαίνει χάρισμα, δωρεά, συγκατάβαση. Αυτά είναι διαχρονικά.Νιώστε λίγο...

π. Παντ. Κρούσκος

[toula]

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΝΔΟΞΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ
Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

1. Πάλι σήμερα ἔχουμε χαρμόσυνες εἰδήσεις, πάλι ἔχουμε μηνύματα ἐλευθερίας, πάλι ἔχουμε μία ἀνάκληση ἀπὸ τὴν πτώση καὶ μία ἐπάνοδο στὴ ζωή, μία ὑπόσχεση εὐφροσύνης καὶ μία ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴ δουλεία. Ἕνας ἄγγελος συνομιλεῖ μὲ τὴν Παρθένο, γιὰ νὰ μὴν ξαναμιλήσει ὁ διάβολος μὲ γυναίκα. Λέει ἡ Γραφή· «Τὸν ἕκτο μήνα τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς Ἐλισάβετ στάλθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ σὲ μία παρθένο, ποὺ ἦταν μνηστευμένη μὲ ἕναν ἄνδρα». Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, γιὰ νὰ ἀποκαλύψει τὴν παγκόσμια σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, νὰ φέρει στὸν Ἀδὰμ τὴ βέβαιη ἀποκατάστασή του. Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, στὴν παρθένο, γιὰ νὰ μεταβάλει τὴν ἀτιμία τοῦ γυναικείου φίλου σὲ τιμή. Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, γιὰ νὰ προετοιμάσει τὸν νυμφικὸ θάλαμο, ὥστε νὰ εἶναι ἀντάξιος γιὰ τὸν ἀμόλυντο Νυμφίο. Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, γιὰ νὰ συντελέσει νὰ νυμφευθεῖ τὸ πλάσμα μὲ τὸν πλάστη.
Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, στὸ ἔμψυχο παλάτι τοῦ βασιλιᾶ τῶν ἀγγέλων. Στάλθηκε ὁ Γαβριὴλ στὴν παρθένο ποὺ ἦταν ἀρραβωνιασμένη μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἀλλὰ ποὺ προοριζόταν γιὰ τὸν Ἰησοῦ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Στάλθηκε ὁ ἀσώματος δοῦλος σὲ ἀμόλυντη παρθένο. Στάλθηκε ὁ χωρὶς ἁμαρτίες σ’ αὐτὴν ποὺ δὲν θὰ γνώριζε τὴ φθορά. Στάλθηκε ὁ λύχνος, γιὰ νὰ ἀναγγείλει τὸν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Στάλθηκε ὁ ὄρθρος, ποὺ ἔρχεται πρὶν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, γιὰ νὰ διαλαλήσει αὐτὸν ποὺ βρίσκεται στοὺς κόλπους τοῦ Πατέρα καὶ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας. Στάλθηκε ὁ Γαβριήλ, γιὰ νὰ δείξει αὐτὸν ποὺ κάθεται σὲ θρόνο ἀλλὰ καὶ σὲ σπηλιά. Στάλθηκε ἕνας στρατιώτης, γιὰ νὰ διατυμπανίσει τὸ μυστήριο τοῦ μεγάλου βασιλιᾶ. Χαρακτηρίζω μυστήριο αὐτὸ ποὺ γίνεται κατανοητὸ μὲ τὴν πίστη καὶ δὲν ἐξερευνᾶται μὲ τὴ φιλομάθεια, πρόκειται γιὰ μυστήριο ποὺ εἶναι ἄξιο προσκυνήσεως καὶ ὄχι σχολαστικῆς ἐξετάσεως, δηλαδὴ γιὰ μυστήριο ποὺ εἶναι ἀντικείμενο θεολογικῆς ἔρευνας καὶ ὄχι γιὰ κάτι ποὺ ὑπόκειται σὲ ἀκριβῆ μέτρηση.

2. « Τὸν ἕκτο μήνα στάλθηκε ὁ Γαβριὴλ στὴν παρθένο». Ποιὸν ἕκτο μήνα; Ποιόν; Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ Ἐλισάβετ δέχθηκε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, ἀπὸ τότε ποὺ συνέλαβε τὸν Ἰωάννη. Ἀπὸ ποῦ τὸ συμπεραίνουμε αὐτό; Τὸ ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος ὁ ἀρχάγγελος ὅταν λέει στὴν Παρθένο· « νά, ἡ Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνέλαβε γιὸ στὰ γεράματά της. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ ἕκτος μήνας τῆς ἐγκυμοσύνης της, αὐτῆς ποὺ θεωροῦνταν στείρα». Ὁ ἕκτος μήνας λοιπὸν εἶναι ὁ ἕκτος μήνας ἀπὸ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰωάννη. Ἔπρεπε λοιπὸν ὁ στρατιώτης νὰ φθάσει πρῶτος, ἔπρεπε ὁ ἀκόλουθος νὰ προηγηθεῖ, ἔπρεπε νὰ προπορευθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ ἀποκάλυπτε τὴ δεσποτικὴ παρουσία.
«Τὸν ἕκτο μήνα στάλθηκε ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ στὴν Παρθένο, ποὺ ἦταν ἀρραβωνιασμένη μὲ ἕναν ἄνδρα», ἀρραβωνιασμένη ὄχι παντρεμένη· ἀρραβωνιασμένη, ἀλλὰ ἄθικτη. Γιατί ἦταν ἀρραβωνιασμένη; Γιὰ νὰ μὴ μάθει πολὺ γρήγορα ὁ διάβολος τὸ μυστήριο. Γιὰ τὸ ὅτι ἐπρόκειτο διὰ μέσου Παρθένου νὰ ἔλθει ὁ Βασιλιάς, αὐτὸ τὸ γνώριζε ὁ πονηρός, γιατί εἶχε ἀκούσει τὶς προφητεῖες τοῦ Ἠσαΐα ποὺ ἔλεγαν· « Νά, θὰ συλλάβει ἡ παρθένος καὶ θὰ γεννήσει γιό». Κάθε φορά λοιπόν, ὅπως εἶναι φυσικό, ἐξέταζε ὅ,τι ἀναφερόταν στὴν παρθένο, ὥστε ὅταν ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁλοκληρώνεται αὐτὸ τὸ μυστήριο, νὰ προετοιμάσει τὶς κατηγορίες του. Γιʼ αὐτὸ ὁ Δεσπότης ἦλθε στὴ γῆ διὰ μέσου ἀρραβωνιασμένης, γιὰ νὰ ξεγελάσει δηλαδὴ τὸν πονηρό, ἀφοῦ αὐτὴ ὄντας ἀρραβωνιασμένη ἐξασφάλιζε αὐτό.

3. «Τὸν ἕκτο μήνα στάλθηκε ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ σὲ μία Παρθένο, ποὺ ἦταν ἀρραβωνιασμένη μὲ κάποιον ποὺ λεγόταν Ἰωσήφ». Ἄκουσε, ἀκροατή, τί λέει ὁ προφήτης γιʼ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο καὶ γιʼ αὐτὴν τὴν παρθένο. «Θὰ δοθεῖ αὐτὸ τὸ κλειστὸ βιβλίο σὲ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ γνωρίζει γράμματα». Τί σημαίνει κλειστὸ βιβλίο, ἢ τί σημαίνει γενικὰ ἡ ἀμόλυντη παρθένος; Ἀπὸ ποιοὺς θὰ δοθεῖ; Εἶναι φανερὸ πὼς θὰ δοθεῖ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς. Σὲ ποιόν; Στὸν Ἰωσὴφ τὸν μαραγκό. Οἱ ἱερεῖς λοιπὸν ἀρραβώνιασαν τὴ Μαρία μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ἦταν σώφρονας, καὶ τὴν ἔδωσαν σ’ αὐτὸν περιμένοντας τὸν καιρὸ τοῦ γάμου καὶ αὐτὸς βέβαια ἐπρόκειτο παίρνοντας τὴν νὰ φυλάξει ἀμόλυντη τὴν Παρθένο. Αὐτὸ πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὁ προφήτης τὸ προφήτεψε· «Θὰ δοθεῖ αὐτὸ τὸ κλειστὸ βιβλίο σὲ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ γνωρίζει γράμματα» καὶ ὁ ὁποῖος θὰ πεῖ· «δὲν μπορῶ νὰ τὸ διαβάσω». Γιατί Ἰωσὴφ δὲν μπορεῖς; Αὐτὸς θὰ ἀπαντήσει· «Δὲν μπορῶ νὰ τὸ διαβάσω, γιατί τὸ βιβλίο εἶναι κλειστό». Γιὰ ποιὸν φυλάγεται; «Φυλάγεται γιὰ κατοικία τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ σύμπαντος».

4. Ἀλλὰ ἂς ξαναγυρίσουμε στὸ θέμα μας. «Τὸν ἕκτο μήνα στάλθηκε ὁ Γαβριὴλ στὴ Παρθένο» καὶ εἶχε πάρει περίπου τέτοιες ἐντολὲς ἀπὸ τὸν Θεό. «Ἔλα λοιπόν, ἀρχάγγελε, γίνε ὑπηρέτης τοῦ φοβεροῦ καὶ κρυμμένου μυστηρίου, ἐξυπηρέτησε τὸ θαῦμα. Βιάζομαι ἐξαιτίας τῆς εὐσπαχνίας μου νὰ κατέβω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ ἀναζητήσω τὸν πλανεμένο Ἀδάμ. Ἡ ἁμαρτία ἐξασθένησε τὸν ἄνθρωπο, ποὺ πλάσθηκε σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα μου, σάπισε τὸ δημιούργημα τῶν χεριῶν μου καὶ θάμπωσε τὴν ὀμορφιὰ πού ἔπλασα. Ὁ λύκος κατατρώει τὸ δημιούργημά μου, εἶναι ἔρημη ἡ θέση του στὸν παράδεισο, τὸ δένδρο τῆς ζωῆς φυλάγεται ἀπὸ τὴν πύρινη ρομφαία, ἔχει κλείσει πιὰ ὁ τόπος τῆς τρυφῆς. Ἐπιθυμῶ νὰ ἐλεήσω τὸν κατατρεγμένο ἄνθρωπο καὶ νὰ συλλάβω τὸν ἐχθρὸ διάβολο. Ἐπιθυμῶ αὐτὸ τὸ μυστήριο νὰ μὴν τὸ μάθουν ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις, σὲ σένα μόνο τὸν ἐμπιστεύομαι. Πήγαινε λοιπὸν στὴν παρθένο Μαρία. Πήγαινε στὴ ζωντανὴ πόλη, γιὰ τὴν ὁποία ὁ προφήτης ἔλεγε· «Πόλη τοῦ Θεοῦ, δοξασμένα καὶ ἐξαίσια εἰπώθηκαν γιὰ σένα». Πήγαινε στὸν λογικό μου παράδεισο, πήγαινε πρὸς τὴν πύλη τῆς ἀνατολῆς, πήγαινε στὸ ἄξιο κατοικητήριο τοῦ Λόγου μου, πήγαινε στὸν δεύτερο οὐρανὸ ποὺ βρίσκεται πάνω στὴ γῆ, πήγαινε στὸ ἐλαφρὸ καὶ ταχυκίνητο σύννεφο, πληροφόρησε τὴν γιὰ τὴ βροχὴ τῆς παρουσίας μου, πήγαινε στὸ ἁγίασμα ποὺ ἑτοιμάστηκε γιὰ μένα, πήγαινε στὸν νυμφικὸ κοιτώνα τῆς ἐνανθρωπήσεως, πήγαινε στὸν ἀμόλυντο νυμφικὸ κοιτώνα τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεώς μου. Μίλησε στὰ αὐτιὰ τῆς λογικῆς κιβωτοῦ, προετοίμασέ τα νὰ μ’ ἀκούσουν χωρὶς νὰ τὰ τρομάξεις, οὔτε νὰ ταράξεις τὴν ψυχὴ τῆς Παρθένου. Κόσμια ἐμφανίσου στὸν ἔμψυχο ναό μου, πὲς σ’ αὐτὴν πρῶτα τὴ χαρούμενη εἴδηση. Ἐσὺ πὲς στὴ Μαριὰμ τὸ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», ὥστε ἐγὼ νὰ ἐλεήσω τὴν ἐξουθενωμένη Εὔα».

5. Τ’ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἀρχάγγελος καὶ ὅπως ἦταν φυσικὸ μονολογοῦσε· «Παράξενη εἶναι αὐτὴ ἡ ὑπόθεση, ξεπερνάει κάθε σκέψη αὐτὸ ποὺ εἰπώθηκε. Ὁ φοβερὸς στὰ Χερουβίμ, ὁ ἀθέατος στὰ Σεραφίμ, ὁ ἀκατάληπτος σ’ ὅλες τὶς οὐράνιες ἀγγελικὲς δυνάμεις, ὑπόσχεται μία ξεχωριστὴ ἐπικοινωνία στὴν κόρη, προμηνύει μία αὐτοπρόσωπη παρουσία του, μᾶλλον ὑπόσχεται μία εἴσοδο διὰ μέσου τῆς ἀκοῆς καὶ βιάζεται αὐτὸς πού καταδίκασε τὴν Εὔα νὰ δοξάσει τόσο πολὺ τὴ θυγατέρα της; Λέει “ἂς ἑτοιμαστεῖ ἡ εἴσοδός μου διὰ μέσου τῆς ἀκοῆς”. Ὅμως εἶναι δυνατὸν ἀνθρώπινη κοιλιὰ νὰ χωρέσει τὸν ἀχώρητο; Πραγματικὰ αὐτὸ τὸ μυστήριο εἶναι φοβερό».
Ἐνῶ αὐτὰ εἶχε στὸ νοῦ του ὁ ἄγγελος, ὁ Δεσπότης τοῦ λέει· «Γιατί ταράζεσαι καὶ παραξενεύεσαι Γαβριήλ; Δὲν σ’ ἔστειλα προηγουμένως στὸν ἱερέα Ζαχαρία; Δὲν τοῦ μετέφερες τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰωάννη; Δὲν ἐπέβαλες τὴν τιμωρία τῆς σιωπῆς στὸν ἱερέα πού δὲν σὲ πίστεψε; Δὲν καταδίκασες τὸν γέροντα σὲ ἀφωνία; Ἐσὺ δὲν τὸ ἀνακοίνωσες κι ἐγὼ τὸ ἐπικύρωσα; Δὲν ἀκολούθησε τὴ χαρμόσυνη εἴδησή σου ἡ πράξη; Δὲν συνέλαβε ἡ στείρα γυναίκα; Δὲν ὑπάκουσε ἡ μήτρα της; Δὲν ἐξαφανίστηκε ἡ ἀρρώστια τῆς ἀτεκνίας; Δὲν ὑποχώρησε ἡ ἀπραξία τῆς φύσης; Τώρα δὲν κυοφορεῖ αὐτὴ πού προηγουμένως ἦταν στείρα; Μήπως γιὰ μένα τὸν Δημιουργὸ ὑπάρχει κάτι πού εἶναι ἀκατόρθωτο; Πῶς λοιπὸν σὲ κυρίεψε ἡ ἀμφιβολία;».

6. Τί ἀπάντησε ὁ ἄγγελος; « Δέσποτα, τὸ νὰ θεραπεύσεις τὰ σφάλματα τῆς φύσης, τὸ νὰ ἠρεμήσεις τὴν τρικυμία τῶν παθῶν τῶν ἀνθρώπων, τὸ νὰ ἀνακαλέσεις στὴ ζωὴ νεκρωθέντα ἀνθρώπινα μέλη, τὸ νὰ διατάξεις τὴ φύση ὥστε νὰ γεννήσει μία στείρα γυναίκα, τὸ νὰ θεραπεύσεις τὴ στείρωση σὲ γερασμένα μέλη, τὸ νὰ μετασχηματίσεις ἕνα γερασμένο ξερὸ καλάμι σὲ χλοερό, τὸ νὰ κάνεις τὴν ἄγονη γῆ ξαφνικὰ πηγὴ σπαρτῶν, εἶναι πράγματα ποὺ γίνονται πάντοτε μὲ τὴ δική σου δύναμη. Μάρτυρες ποὺ ἀποδεικνύουν ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι ἡ Σάρρα, ἡ Ρεβέκκα καὶ ἡ Ἄννα, οἱ ὁποῖες, ἐνῶ ἦταν ὑποδουλωμένες στὴ φοβερὴ ἀσθένεια τῆς στειρώσεως, ἀπελευθερώθηκαν ἀπὸ σένα. Τὸ νὰ γεννήσει ὅμως παρθένος χωρὶς τὴ συμμετοχὴ ἄνδρα, αὐτὸ ξεπερνάει ὅλους τούς νόμους τῆς φύσης, ἀλλὰ καὶ προαναγγέλει τὴ δική σου παρουσία στὴν κόρη. Ἐσένα δὲν σὲ χωροῦν τὰ πέρατα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, πῶς θὰ σὲ χωρέσει μία παρθενικὴ μήτρα;». Ὁ Δεσπότης ἀπάντησε· «Πῶς μὲ χώρεσε ἡ σκηνὴ τοῦ Ἀβραάμ;». Ὁ ἄγγελος εἶπε· « Ἐπειδή, Δέσποτα, ὑπῆρχε ἕνα πέλαγος φιλοξενίας, ἐκεῖ ἐμφανίστηκες στὸν Ἀβραάμ, δηλαδὴ στὴ σκηνή του, ποὺ ἦταν δίπλα στὸ δρόμο καὶ τὴ ξεπέρασες, ἐπειδὴ τὰ πάντα γεμίζει ἡ παρουσία σου. Πῶς θὰ φέρεις τὸ πῦρ τῆς θεότητος στὴ Μαριάμ; Ὁ θρόνος σου φλέγεται ἀκτινοβολώντας ἀπὸ τὴν αἴγλη σου καὶ θὰ μπορέσει ἡ εὐκολόκαυστη παρθένος νὰ σὲ δεχτεῖ;».
Ὁ Δεσπότης λέει· «Πράγματι, ἂν ἡ φωτιὰ στὴν ἔρημο ἔβλαψε τὴ βάτο, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ἡ παρουσία μου θὰ βλέψει τὴ Μαρία. Ἂν ἐκείνη ἡ φωτιά, ἡ ὁποία σκιαγραφοῦσε τὴν παρουσία ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τῆς θεϊκῆς φωτιᾶς πότιζε τὴ βάτο καὶ δὲν τὴν ἔκαιγε, τί θὰ ἔλεγες γιὰ τὴν ἀλήθεια πού κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὄχι σὰν πύρινη φλόγα, ἀλλὰ σὰν βροχή;».

Τότε πλέον ὁ ἄγγελος ἐκτέλεσε τὴ διαταγὴ ποὺ πῆρε καὶ ἀφοῦ παρουσιάστηκε στὴν Παρθένο τῆς εἶπε πανηγυρικά· «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος εἶναι μαζὶ σου». Ποτὲ πιὰ ὁ διάβολος δὲν θὰ εἶναι ἐναντίον σου, γιατί τὸ σημεῖο ποὺ πλήγωσε ὁ ἐχθρός σου προηγουμένως, σ’ αὐτὸ πρῶτα–πρῶτα τώρα ὁ ἰατρὸς τῆς σωτηρίας ἐπιθέτει τὸ ἔμπλαστρο. Ἀπὸ ἐκεῖ ὅπου ἐμφανίστηκε ὁ θάνατος, ἀπὸ ἐκεῖ μπῆκε ἡ ζωή. Ἀπὸ τὴ γυναίκα προέρχονται ὅλες οἱ συμφορές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ γυναίκα πηγάζουν ὅλα τὰ καλά. Χαῖρε Κεχαριτωμένη, μὴ ντρέπεσαι σὰν νὰ εἶσαι αἰτία καταδίκης. Θὰ γίνεις μητέρα αὐτοῦ ποὺ καταδίκασε καὶ λύτρωσε τὸν ἄνθρωπο. Χαῖρε, ἀμίαντη μητέρα τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ στὴν ὀρφανὴ ἀνθρωπότητα. Χαῖρε, ἐσὺ ποὺ καταπόντησες στὴ μήτρα σου τὸν θάνατο τῆς μητέρας τῆς ἀνθρωπότητας Εὔας. Χαῖρε, ὁ ζωντανὸς ναὸς τοῦ Θεοῦ. Χαῖρε, σὺ ποὺ εἶσαι ἐξίσου κατοικία οὐρανοῦ καὶ γῆς. Χαῖρε, εὐρύχωρε τόπε τῆς ἀπόρρητης φύσης». Ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ ἔτσι ἔχουν, ἐξαιτίας της ἦλθε ὁ γιατρὸς γιὰ τοὺς ἀρρώστους, «ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, γιὰ νὰ φωτίσει αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὸ σκοτάδι», ἡ ἄγκυρα γιὰ ὅλους τούς ταλαιπωρημένους καὶ τὸ ἀσφαλισμένο λιμάνι. Γεννήθηκε ὁ Δεσπότης τῶν δούλων ποὺ μισοῦνται ἀδιάλλαχτα, ὁ σύνδεσμος τῆς εἰρήνης, ἐμφανίσθηκε ὁ λυτρωτὴς τῶν αἰχμαλώτων δούλων, ἡ εἰρήνη αὐτῶν ποὺ βρίσκονται σὲ πόλεμο. «Αὐτὸς βέβαια εἶναι ἡ εἰρήνη μας», τὴν ὁποία εἰρήνη μακάρι νὰ ἀπολαύσουμε ὅλοι μας μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν Ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα, τιμὴ καὶ δύναμη τώρα καὶ πάντοτε καὶ σ’ ὅλους τούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο; ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΝ, τ. β΄, Ἔκδ. ΛΥΔΙΑ

[toula]

Όταν ο Μάρκος Μπότσαρης πήγαινε στη μάχη του Καρπενησίου, όπου και φονεύθηκε, πέρασε από το μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας.
Μπήκε στο Καθολικό της Μονής, προσκύνησε την θαυματουργή εικόνα της και βγαίνοντας τράβηξε το πουγγί του, το έδωσε σε έναν καλόγερο και του είπε:
«Πάρ΄ το να μοιράσεις τα γρόσια που έχει μέσα για την ψυχή του Μάρκου Μπότσαρη».
Ο καλόγερος, που ποτέ δεν είχε δει τον ήρωα και δεν τον γνώρισε, τον ρώτησε παραξενεμένος:
«Τι; Πέθανε ο Μάρκος;»
και ο Μπότσαρης προχώρησε προς το άλογό του λέγοντάς του:
« Όχι, αλλά πηγαίνει για να πεθάνει».

[toula]

Εἰσῆλθε Μωσῆς εἰς τὸ ὄρος τοῦ Θεοῦ Χωρήβ. Ὤφθη δὲ αὐτῷ Ἄγγελος Κυρίου, ἐν φλογὶ πυρὸς ἐκ τῆς βάτου, καὶ ὁρᾷ, ὅτι ἡ βάτος καίεται πυρί, ἡ δὲ βάτος οὐ κατεκαίετο. Εἶπε δὲ Μωσῆς· Παρελθὼν ὄψομαι τὸ ὅραμα τὸ μέγα τοῦτο, τὶ ὅτι οὐ κατακαίεται ἡ βάτος. Ὡς δὲ εἶδε Κύριος ὅτι προσάγει ἰδεῖν, ἐκάλεσεν αὐτὸν Κύριος ἐκ τῆς βάτου, λέγων· Μωσῆ, Μωσῆ· Ὁ δὲ εἶπε· Τὶ ἐστι, Κύριε; Ὁ δὲ εἶπε· Μὴ ἐγγίσῃς ὧδε· λῦσον τὰ ὑποδήματα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστί. Καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἐγὼ εἰμι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός σου, Θεὸς Ἀβραάμ, καὶ Θεὸς Ἰσαάκ, καὶ Θεὸς Ἰακώβ. Ἀπέστρεψε δὲ Μωσῆς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ· ηὐλαβεῖτο γὰρ καταβλέψαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωσῆν· Ἰδὼν εἶδον τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ μου, τοῦ ἐν Αἰγύπτῳ. Καὶ τῆς κραυγῆς αὐτῶν ἀκήκοα ἀπὸ τῶν ἐργοδιωκτῶν. Οἶδα γὰρ τὴν ὀδύνην αὐτῶν, καὶ κατέβην τοῦ ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐκ χειρὸς τῶν Αἰγυπτίων, καὶ ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ τῆς γῆς ἐκείνης καὶ εἰσαγαγεῖν αὐτοὺς εἰς γῆν ἀγαθήν καὶ πολλήν, εἰς γῆν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι.
Η εκ Πνεύματος Αγίου σύλληψη του Χριστού από την Αγία Παρθένο, αποτελεί υπόθεση που υπερβαίνει τα λεκτικά σχήματα, γι' αυτό το «σημεῖον» είναι αληθινά παράδοξο και υπερμεγέθες. Το μυστήριο της άφθορης γεννήσεως του Χριστού από την Υπεραγία Θεοτόκο δεν νοείται ως μεμονωμένη και αποκομμένη πραγματικότητα της Καινής Διαθήκης. Αντίθετα, αποτελεί αποκάλυψη της αλήθειας του τύπου, στον οποίο πίστεψαν και πάνω στον οποίο στηρίχθηκαν οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, για να προδιατυπώσουν την ένσαρκη φανέρωση του Θεού Λόγου στην ιστορία.

Ο Μωυσής, όταν είδε την βάτο να φλέγεται, αλλά να μην καίγεται, είπε: «Διαβᾶς ὄψομαι, τὸ μέγα ὅραμα τοῦτο». Η διάβαση, σύμφωνα με την διδασκαλία του Αγίου Κυρίλλου, Πατριάρχου Αλεξανδρείας, δεν είναι τοπική αλλά χρονική, αφού δηλώνει κίνηση και παροδική διάβαση του χρόνου και σημαίνει την κίνηση από τον χρόνο της Παλαιάς Διαθήκης στον χρόνο της Καινής Διαθήκης.
Όπως η φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος έτσι και η Παρθένος Μαρία, αν και γεννά το «Φῶς», εν τούτοις παραδόξως δεν «φθείρεται».Ο δε εξ αυτής σαρκωθείς Θεός και Λόγος έρχεται για να βγάλει την ανθρώπινη φύση από την χώρα του θανάτου και της αμαρτίας και ελεύθερη από την τυραννία πλέον να την εισάγει στην χώρα της υπόσχεσης,την βασιλεία Του.Εκεί ρέει μέλι και γάλα ήτοι την αφθονία της δωρεάς Του στην γλυκύτητα της εν Χριστώ Ζωής και την προστατευτική Του φροντίδα,η οποία μοιάζει με την στοργή της μητέρας για τα παιδιά της.

(Αλ.Αποστολίδης)

[toula]

Διήγησις περὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ

Ἀκολούθως, μετὰ τὴν παρέλευσιν ἓξ μηνῶν ἀπὸ τῆς συλλήψεως τῆς Ἐλισάβετ, ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἐστάλη παρὰ Θεοῦ εἰς τὴν πόλιν Ναζαρέτ, εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἰωσὴφ καὶ εὐηγγελίσθη εἰς τὴν Παρθένον Μαρίαν αὐτὴν τὴν ὄντως καλὴν ἀγγελίαν, τὴν ἔνδοξον καὶ θαυμαστήν, τὴν ἀνέκφραστον καὶ ἀκατάληπτον, τὸ κεφάλαιον καὶ θεμέλιον ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Εἰς ποίαν δὲ ὥραν καὶ κατὰ ποίαν τάξιν καὶ εἰς ποῖον τόπον ἔλαβε χῶραν ὁ Εὐαγγελισμός;

περὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ
Ἡ Παρθένος εὑρίσκετο ἤδη ἐν νηστείᾳ, προσευχομένη ὀρθία πλησίον τῆς πηγῆς, ἀφοῦ ἄλλωστε ἐπρόκειτο νὰ συλλάβη τὴν πηγὴν τῆς ζωῆς. Ἦταν ὁ πρῶτος μήνας, αὐτὸς κατὰ τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἐδημιούργησε τὸν κόσμον ὁλόκληρον, πράγμα μὲ τὸ ὁποῖο ἤθελε νὰ μᾶς ἐπισημάνη ὅτι τώρα ἀναπλάττει ἐκ νέου τὸν γηρασμένον κόσμον. Ἦταν ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Κυριακή, κατὰ τὴν ὁποίαν κατήργησε τὸ ἀρχαῖον σκότος καὶ ἐδημιούργησε τὸ πρωτότοκον φῶς, αὐτὴ κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἐλάμβανε χῶραν καὶ ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασις τοῦ Βασιλέως καὶ Υἱοῦ τῆς Θεόπαιδος ἐκ τοῦ μνήματος καὶ συγχρόνως ἡ ἀνάστασις τῆς ἰδικῆς μας φύσεως· καὶ δὲν ἦταν μόνον ἡ πρώτη ἡμέρα ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ἡ πρώτη ὥρα, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Προφήτου: «καὶ βοηθήσει αὐτῇ ὁ Θεὸς τῷ προσπρωῒ πρωί» (Ψαλμ. με΄ (45), 6).
Πόσον θαυμαστοὶ ἦσαν λοιπὸν οἱ λόγοι τοῦ ἀρχαγγέλου καὶ πλήρεις μυστηρίου! «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη» (Λουκ. α΄, 28 κ.ἑξ.)·τὸ «χαῖρε» ἐλέχθη γιὰ νὰ ἀναιρέση τὴν παλαιὰν ἐκείνην λύπην καὶ τὴν συμφορὰν τῆς πτώσεως, καθὼς ἐπίσης καὶ νὰ σημάνη τὴν νέαν Χάριν, ἡ ὁποία ἐδόθη τώρα εἰς τοὺς ἀνθρώπους πρὸς θεογνωσίαν.

Τὸ δὲ «Κεχαριτωμένη» ἐλέχθη ἐξ αἰτίας τοῦ πλούτου τῶν ἀρετῶν τῆς Παρθένου καὶ τῶν χαρίτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ὁποῖες ἐπῆλθαν εἰς αὐτήν. Καὶ ἡ προίκα ποὺ εἶχε ἐπιφυλαχθῆ γι’ αὐτὴν ἦταν μία καὶ μοναδική: ἡ ἐγγύησις τοῦ ἀθανάτου Νυμφίου καὶ ἡ λύσις τῆς πρώτης κατάρας ἡ ὁποία μᾶς εἶχε προκληθῆ ἀπὸ τὴν ἀνυπακοὴν καὶ τὴν πλάνην τῆς προμήτορος· τώρα τὴν θέσιν τῆς λύπης καὶ τῆς ἀγωνίας κατέλαβε τὸ δῶρον τῆς αἰωνίου χαρᾶς καὶ ἡ νέα ἀποκάλυψις τοῦ παμπλούτου καὶ ἀνυμφεύτου Νυμφίου.
Τὰ δύο αὐτὰ πράγματα διεκήρυξε μὲ τὸν χαιρετισμόν του ὁ ἀρχάγγελος. Καὶ προσέθεσε: «ὁ Κύριος μετὰ σοῦ!». Ἰδικός της, λοιπόν, ὅλος ὁ πλοῦτος τοῦ Βασιλέως· τοιαύτη ἡ ἐκπλήρωσις τῆς ὑποσχέσεως, ὁ ἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Λόγος ὁ ὑπὲρ λόγον, αὐτὸς εἰσῆλθε εἰς τὴν κοιλίαν τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἡνώθη μετ’ αὐτοῦ ὄχι διὰ σπέρματος, ἀλλὰ διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου καὶ τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἦταν ὁ ἴδιος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἥνωσε καὶ ἡνώθη, ὁ ἑνοποιὸς τῶν δύο φύσεων εἰς μίαν ὑπόστασιν, ὁ ὁποῖος καὶ ἑνώνεται κατὰ Χάριν μὲ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν. Ὁ ἴδιος ἔκτισε τὸν ναὸν τῆς σαρκός του, καθὼς αὐτὸς ηὐδόκησε.

Αὐτό, λοιπόν, δηλώνουν οἱ λόγοι: «Ὁ Κύριος μετὰ σοῦ!». Αὐτὸς ἦταν ποὺ ἔλυσε καὶ κατήργησε τὴν πρώτην κατάραν ἡ ὁποία εἶχε ἐπιβληθῆ εἰς τὶς γυναῖκες· διότι ὁ ἄνδρας εἶχε ἐκλεγῆ γιὰ νὰ εἶναι ὁ κύριος τῆς γυναικός, ἡ δὲ γυνὴ εἶχε δεχθῆ τὴν ἐντολὴν «καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα ἡ ἀποστροφή σου (ἡ ἀναφορά σου)» (Γέν. γ΄, 16).
Ὡς ἐκ τούτου καὶ ἐξ αἰτίας τῆς πρώτης παρακοῆς, καὶ ἡ γέννησις τῶν τέκνων εἶχε συνδυασθῆ μὲ τὴν λύπην καὶ τὴν ὀδύνην, καθὼς τὸ μαρτυρεῖ ὁ Προφήτης (Γέν. γ΄, 16)· διὰ τοῦτο ὅταν ἔρχωνται οἱ ὠδίνες τοῦ τοκετοῦ, ἡ μητέρα σφαδάζει ἀπὸ τὸν πόνον. Τοιουτοτρόπως λοιπὸν δὲν ὑπῆρχε τέλος εἰς τὴν δουλεία, τὴν λύπη καὶ τὴν ὀδύνη τῶν γυναικῶν ὅταν ὅμως ὁ ἀρχάγγελος εἶπε πρὸς τὴν ἁγίαν Παρθένον:
«Χαῖρε, Κεχαριτωμένη», ὅλον τὸ χρέος τῆς λύπης ἐφυγαδεύθη.
«Ὁ Κύριος μετὰ σοῦ» καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐπάνω σου ἡ ἐξουσία τοῦ ἀνδρὸς οὔτε ἡ ὀδύνη τοῦ τοκετοῦ· διότι αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ὑπεράνω πασῶν τῶν παρθένων ὄντως Παρθένος πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ καὶ μετὰ τόκον, ἀειπάρθενος καὶ ἀδιάφθορος.

Καὶ τῆς ἐδώρησε ὄχι μόνον αὐτό, τὴν Χάριν δηλαδὴ τῆς ἀειπαρθενίας, ἀλλ’ ἕνεκα τούτου ἔγινε ἡγεμὼν τῶν παρθένων, καὶ δι’ αὐτῆς ἐδόθη ἡ δυνατότης εἰς τὶς γυναῖκες ποὺ τὸ ἤθελαν, νὰ καταταγοῦν εἰς τὴν χορεία τῶν παρθένων. Πράγματι, μέχρι τότε οἱ γυναῖκες δὲν εἶχαν τὴν δύναμιν νὰ μένουν παρθένοι, ἀλλ’ αὐτὴ ἡ μακάρια, ἡ Παναγία καὶ ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία ἔγινε ἡ ἐπικεφαλῆς καὶ ἡ πρόξενος τῆς παρθενίας τῶν γυναικῶν, ἐκείνων ποὺ θὰ τὸ ἐπιθυμοῦσαν, διότι ἀληθῶς αὐτὴ ἔγινε ἡ αἰτία πάντων τῶν καλῶν, καὶ αὐτή, ἡ μεγαλοπρεπὴς καὶ Παναγία Μήτηρ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατέστη ἡ ἀρωγὸς ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, τὸ κόσμημα καὶ ἡ δόξα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ χαρὰ τῶν ἀγγέλων, ἡ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰσχὺς πάντων τῶν πιστῶν.
Πόσον τελεία καὶ περιεκτικὴ εἶναι κυρίως ἡ κατακλεὶς τῆς ἀρχαγγελικῆς προσφωνήσεως! «Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί», δηλαδή, περισσότερον ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες, διότι οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες κατέστησαν, χάριν σου, ἄξιες τῆς εὐλογίας, καθὼς καὶ οἱ ἄνδρες ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ σου· ἀλλὰ καὶ γενικῶς οἱ φύσεις τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν εἶναι τώρα εὐλογημένες καὶ ἀπὸ τοὺς δύο σας, καὶ ἀπὸ σὲ καὶ ἀπὸ τὸν Υἱόν σου. Καὶ καθὼς ἐπῆλθε ἡ κατάρα, ἡ ὀδύνη καὶ ἡ λύπη ἀπὸ τὸν Ἀδάμ, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τῆς Εὔας καὶ εἰς τοὺς ἄνδρες καὶ εἰς τὶς γυναῖκες, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐλογία ἐξεχύθησαν ἐπὶ πάντων, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ σοῦ καὶ τοῦ Υἱοῦ σου.

Ἀλλ’ ἂς ἰδοῦμε ποία ἦταν ἡ ἀντίδρασις καὶ ὁ πλήρης συνέσεως καὶ σοφίας λόγος τῆς ἁγίας Παρθένου. Δὲν ἀντέστη, σαφῶς, οὔτε ἠπίστησε, οὔτε ἐδέχθη εὔκολα καὶ πάραυτα τὸν λόγον. Ἀλλ’ ἔδειξε, ὅπως ὁ Ἠσαΐας, ὅταν ἀπεστάλη νὰ προφητεύση, τὸν ἴδιον βαθμὸν ὑπακοῆς ( Ἡσ. ς΄, , ἂν καὶ τὴν αἰφνιδίασε τὸ παράδοξον τοῦ πράγματος. Καὶ ἀντὶ τῆς ἀδιακρίτου ἀπιστίας τοῦ Ζαχαρίου, αὐτὴ ἔλαβε τὴν ἐνδιάμεσον θέσιν καὶ συνεκλονίσθη μέν, καθὼς ἥρμοζε εἰς τὸ γεγονός, δὲν ἐταράχθη ὅμως ἀπὸ τὴν θέαν τοῦ ἀρχαγγέλου, ἐφ’ ὅσον ἦταν συνηθισμένη ἀπὸ τὶς συχνὲς ἐμφανίσεις του, ὅταν αὐτὸς τῆς προσέφερε τὴν τροφὴν ἐντὸς τοῦ ναοῦ· ἀλλ’ ἐταράχθη ἐξ αἰτίας τῶν λόγων οἱ ὁποῖοι ἀντηχοῦσαν εἰς τὰ ὦτα της. Γιὰ τοῦτο ὁ θεῖος ἀγγελιοφόρος τῆς ἐξήγησε καὶ ὡμίλησε ἀναλόγως. «Ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος», διότι εἶχε βεβαίως ἄγνοιαν τοῦ βάθους τοῦ μυστηρίου· καὶ ἐσκίρτησε μὲν γιὰ τὴν τοιαύτην ἕνωσιν τῆς θείας μετὰ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, διελογίζετο δὲ πῶς θὰ συνέβαινε τοῦτο. Ἀλλ’ ὁ θαυμαστὸς εὐαγγελιστὴς Γαβριήλ, ἂν καὶ δὲν τοῦ εἶχε ὡμιλήσει ἡ Παρθένος περὶ τούτου, ὡς τόσον, ὡς θεῖος νοῦς ποὺ εἶναι καὶ ἐξεταστὴς τῶν νόων, διεπέρασε τὸν νοῦν της καὶ κατενόησε τὸν διαλογισμόν της. Καὶ ὄχι μόνον διέλυσε τὸν φόβον, ἀλλὰ τῆς μετέδωσε ἐπίσης τὴν χαρὰν καὶ τῆς ἀνήγγειλε τὴν ἀπόρρητον γέννησιν, λέγων: «Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ, εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ». Ἡ Χάρις τὴν ὁποίαν εὗρε ἦταν ἡ τιμὴ καὶ τὸ ὄνομα «Θεοτόκος»· διότι ὠνομάσθη Θεοτόκος καὶ ἔγινε ὄντως τοιαύτη. Εἶναι πράγματι μεγάλη ἡ «χάρις ἣν εὗρε παρὰ τῷ Θεῷ», νὰ ἔχη γίνει Μητέρα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὢ Χάρις ὑπερτέρα πασῶν τῶν χαρίτων, τὴν ὁποίαν ὁ νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβη, ἀδυνατεῖ ἡ γλώσσα νὰ ἐκφράση.

Τώρα, λοιπόν, ἂς ἐντείνωμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἀκοὴν καὶ ἂς ἰδοῦμε τὴν δόξαν τῆς ἀνυμφεύτου νύμφης καὶ τὴν προίκα τῆς παρθενίας της. Ἂς ἐμβαθύνωμε εἰς αὐτὸ τὸ ὁποῖον ὁ ἀρχάγγελος ἀπεκάλυψε μὲ τόσην συντομίαν καὶ σαφήνειαν: «Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν»! Ὅταν τῆς εἶπε «ἰδοὺ θὰ συλλάβης», τὴν ἰδία στιγμήν, μαζὶ μὲ τὸν λόγον ἐγνώρισε ἐντός της τὴν θαυμαστὴν σύλληψιν. «Καὶ θὰ φέρης εἰς τὸν κόσμον υἱὸν καὶ θὰ τὸν ὀνομάσης Ἰησοῦν», τῆς λέγει· αὐτὸς δὲν ἔχει πατέρα ἐπὶ τῆς γῆς, εἶναι ἀπάτωρ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην γέννησιν, ὅπως εἶναι ἀμήτωρ κατὰ τὴν προαιώνιον γέννησιν. Γιὰ τοῦτο θὰ φέρης ἐσὺ εἰς τὸν κόσμον παιδίον, χωρὶς μεσολάβησιν πατρός, καὶ θὰ τοῦ δώσης τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, τὸ ὁποῖον ἑρμηνεύεται Σωτήρ ἐπειδὴ δὲν θὰ ἀντιμετωπίσης τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν εἰς τὶς γυναῖκες οὔτε τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἀλλ’ ὅπως ἀκριβῶς ἡ σύλληψίς σου συνέβη ἀσπόρως, ὁμοίως ὁ τοκετὸς θὰ εἶναι ἄφθορος καὶ ἀνώδυνος, πρὸς σωτηρίαν τοῦ κόσμου παντός, καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ γίνη γνωστὸν ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ὀνόματος. «Οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται» ἐξ αἰτίας τῆς ἀνθρωπίνης του φύσεως.
Τὸ λέγει αὐτὸ ὄχι γιὰ τὴν θείαν του φύσιν, διότι ὡς πρὸς αὐτὴν εὑρίσκεται ὑπεράνω πάσης δόξης, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀνθρωπίνην του φύσιν λέγει ὅτι θὰ εἶναι μέγας καὶ θὰ κληθῆ Υἱὸς Ὑψίστου. Ὄχι μόνον ἐξ αἰτίας τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως μὲ τὴν θείαν φύσιν, ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς ἐπιβεβαιώσεως τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἀπὸ τὰ θαυμαστά του ἔργα· διότι τῆς εἶπε: θὰ καλέσης τὸ ὄνομά του Ἰησοῦν ( Ἑβρ.: Σωτήρα). Ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ὁ Οὐράνιος Πατὴρ θὰ τὸν ὀνομάση μετὰ ταῦτα Υἱόν του ἀγαπητὸν (Ματθ. γ΄, 17· ιζ΄, 5) καὶ ὅταν ἀρχίση νὰ ἐπιτελῆ ἀναρίθμητα θαύματα, θὰ ἀναγνωρισθῆ ἀπὸ ὅλους τοὺς συνετοὺς ἀνθρώπους ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Ὑψίστου.

«Καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυΐδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ» (Λουκ. α΄, 32 κ.ἑξ.)·καὶ τοῦτο ἐπίσης τὸ εἶπε γιὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν του, διότι δι’ αὐτῆς ἤρχισε τὸ κήρυγμά του καὶ ὑπεδέχετο ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπίστευαν εἰς τὸ ὄνομά του, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνεγνώριζαν ὡς διάδοχον τοῦ θρόνου τοῦ Δαυὶδ καὶ τοῦ οἴκου τοῦ Ἰακώβ· «καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας. Καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος»· ὁμιλεῖ περὶ ἀτελευτήτου βασιλείας ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾶ τὴν θεότητά του, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀνθρωπότητά του, διότι καὶ γιὰ τὶς δύο φύσεις του δὲν ὑπάρχει τέλος εἰς τὴν Βασιλείαν του. Θὰ βασιλεύση εἰς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι τὸν ἀπεδέχθησαν, τὸν ἐπίστευσαν ὡς Βασιλέα αἰώνιον.
Τώρα, λοιπόν, θὰ βασιλεύση εἰς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι θὰ πιστεύσουν εἰς τὸν λόγον του καὶ τελικῶς θὰ βασιλεύση ἐπὶ πάντων, ὅπως τὸ λέγει ὁ θεῖος Παῦλος· «ὅταν δὲ εἴπῃ ὅτι πάντα ὑποτέτακται (ἔχουν ὑποταχθῆ)» (Α΄ Κορ. ιε΄ 25-28), δηλαδὴ τότε πλέον ἡ Βασιλεία του θὰ εἶναι ἀπόλυτος, «ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ», διότι «πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ»· «ὅταν δὲ ὑποταγῇ αὐτῷ τὰ πάντα τότε καὶ αὐτὸς ὁ υἱὸς ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι αὐτῷ τὰ πάντα» (Α΄ Κορ. ιε΄, 25-28), δηλαδὴ εἰς τὸν Θεὸν Πατέρα, διότι ἡ ὑποταγὴ ἁρμόζει εἰς τὴν φύσιν μας τὴν ὁποίαν ἐφόρεσε· ἐμεῖς δὲ ἕνεκα αὐτῆς οἰκειοποιούμεθα ὡς ἰδικά μας τὰ κατορθώματά του.
Ἐδῶ ὅμως ἴδετε τὴν σοφίαν τῆς μακαρίας καὶ παναγίας Παρθένου καὶ τὴν ἐξαίρετον ἀγάπην της γιὰ τὴν παρθενίαν. Ἐδέχθη τὸ μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου, ἀλλ’ ἐξεπλάγη μὲ τοὺς λόγους του. Γιὰ τοῦτο ἀπήντησε μὲ τὴν ἐρώτησι·
«Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Τοῦτο, λέγει, δὲν γίνεται, διότι εἶμαι ἄφθορος, ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἐξ ἄλλου χωρὶς ἄνδρα ἡ σύλληψις εἶναι ἀδύνατος.

Αὐτά, καθὼς μᾶς ἔχει ἀπὸ παλαιὰ κοινοποιηθῆ ἀπὸ τοὺς λόγους τῶν θεοφόρων Πατέρων, φανερώνουν πόσος ἦταν ὁ φόβος καὶ ἡ μέριμνά της μήπως στερηθῆ τῆς παρθενίας της ἡ ὁποία εἶχε διεισδύσει εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας της, γιὰ τοῦτο τῆς ἦταν ἀδιανόητο νὰ μὴ παραμείνη παρθένος ἕως τέλους. Διότι ἀγνοοῦσε τελείως ὄχι μόνον τὴν πραγματικότητα τοῦ γάμου ἀλλ’ ἀκόμη καὶ τὴν ἐπιθυμίαν, ἀφοῦ εἶχε ἐξ ἀρχῆς ἐκπαιδευθῆ εἰς τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἁγιότητα καὶ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Καὶ οὐδέποτε εἰσῆλθε εἰς τὴν καρδίαν καὶ τὸν νοῦν της ὁ παραμικρὸς λογισμὸς πρὸς συγκατάθεσιν εἰς κάποιον πάθος.
Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ὑπερέβη εἰς ὕψος καὶ εἰς βάθος ὅλην τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν. Γιὰ τοῦτο ἡ ὡραιότης τῆς ψυχῆς της ἤρεσεν εἰς τὸν Βασιλέα καὶ Δημιουργὸν τοῦ παντός, ὁ ὁποῖος βλέπει τοὺς λογισμοὺς καὶ «ἐτάζει (ἐξετάζει) καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλμ. ζ΄, 10). Αὐτὸς κατέστησε ἅγιον τὸ κατοικητήριόν του καὶ ἔκρινε ὅτι ἁρμόζει νὰ κατοικήση ἐντὸς αὐτῆς καὶ νὰ ἐνδυθῆ τὴν ἰδικήν μας φύσιν ἐξ αὐτῆς.
Γιὰ τοῦτο ὁ Εὐαγγελιστὴς αὐτῆς, ὁ ὁποῖος τῆς ἐγνωστοποίησε τὸ ἀνέκφραστον μυστήριον, τὴν ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν κατάπληξιν καὶ τῆς ἐξηγεῖ τὴν ἀνερμήνευτον γέννησιν, καθὼς τὸ λέγει ὁ μακάριος Ἀπόστολος Λουκᾶς: «καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι»· ἐρωτᾶς «πῶς ἔσται μοι τοῦτο ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ ἀνάγκη ἀνδρός· δὲν εἶναι ὅμοια τὰ ἰδικά σου μὲ τὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν, ὅπως ἀκριβῶς ὅσα ἀφοροῦν τὸν υἱόν, ὁ ὁποῖος θὰ γεννηθῆ ἀπὸ σέ, δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὅμοια μὲ τὰ τῶν τέκνων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, τὰ ὁποῖα λόγῳ τῆς παρακοῆς συλλαμβάνονται, κυοφοροῦνται καὶ γεννῶνται «ἐν ἁμαρτίαις» (Ψαλμ.ν΄ (50), 7).

Ἡ ἰδική σου σύλληψις δὲν θὰ εἶναι τοιαύτης φύσεως ὥστε νὰ καταλύση τὴν παρθενίαν σου, ἀλλὰ θὰ καταστῆ μᾶλλον σφραγὶς καὶ φύλαξ τῆς ἀφθορίας σου καὶ πρόξενος ἁγιότητος. Διότι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον θὰ ἐπέλθη εἰς σὲ προηγουμένως γιὰ νὰ σὲ στολίση ὡς νύμφην ἀξίαν τοῦ Κυρίου, νὰ καταστήση εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς παναγίαν τὴν ψυχήν σου τὴν ἁγίαν καὶ κεκοσμημένην μὲ πλῆθος χαρίτων, καθὼς καὶ τὸ σῶμα σου. Καὶ τὴν ἰδίαν στιγμὴν ὁ ἀθάνατος Νυμφίος καὶ Υἱός σου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, θὰ σὲ ἐπισκιάση·διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ δύναμις καὶ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸς ὁ ἴδιος θὰ σὲ ἐπισκιάση καὶ θὰ κατασκευάση εἰς τὴν καθαρωτάτην κοιλίαν σου τὸν πανάγιον ναὸν τοῦ σώματός του. Τοιουτοτρόπως ὁ ἄϋλος καὶ ἀσώματος θὰ ἐνδυθῆ σῶμα ὁρατὸν καὶ ὑλικὸν ἀπὸ σέ, ἡ δύναμις καὶ τὸ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρὸς θὰ σὲ ἐπισκιάση ὀντολογικῶς· θὰ σαρκωθῆ ἀπὸ σὲ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ· ὁ ἀόρατος Θεὸς θὰ καταστῆ ὁρατὸς ὡς ἄνθρωπος καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ θὰ καταστῆ καὶ θὰ ὀνομασθῆ ἐξ αἰτίας σου υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου· ὁ υἱός σου θὰ ὀνομασθῆ Υἱὸς τοῦ Ὑψίστου καὶ ἡ παρθενία σου θὰ παραμείνη μετὰ ταῦτα ἄσπιλος καὶ ἄθικτος.
Ὢ τῶν θαυμασίων καὶ τεραστίων ἔργων!

Ὢ τῶν ἀνεκφράστων καὶ ἀνεξιχνιάστων μυστηρίων! Ἐν τούτοις, παρὰ τὸ φαινομενικῶς ταπεινὸν τῆς θαυμαστῆς συλλήψεως καὶ τοῦ ὑπερφυοῦς τοκετοῦ σου, ἀποδέξου το πιστῶς ὡς τὸ ὕψιστον τῶν θαυμάτων καὶ ἀναλογίσου ὅτι ὁ ἐκ σοῦ γεννηθεὶς θὰ ὀνομασθῆ ἅγιος καὶ Υἱὸς Ὑψίστου, θὰ εἶναι δὲ εἰς θέσιν νὰ πράξη ὁ,τιδήποτε θελήση.
«Καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυία (ἔχει συλλάβει) υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστιν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ· ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα» (Λουκ. α΄, 36-37), ἀλλ’ ὄντως ὁ,τιδήποτε θελήση, τὸ πραγματοποιεῖ εἰς τὴν στιγμὴν δοκιμάζει πάλιν συλλογιστικῶς τὸν βαθμὸν τῆς σοφίας καὶ τὸ ἀκλόνητον τῆς ἁγιότητος τῆς μακαρίας Παρθένου.
Ἐκείνη δέ, ἐπειδὴ εἶχε ἀμφιβολίαν ἀνθρωπίνην ὡς ἐκ τοῦ νόμου τῆς φύσεως, δὲν ἐδέχθη τὴν σύλληψιν ἀλλ’ εἶπεν: «πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;».
Μολονότι εἶσαι ἀρχάγγελος καὶ μοῦ ἀναγγέλεις μυστήρια ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν φύσιν, ἐν τούτοις δι’ ἐμὲ ἡ ἕνωσις μετ’ ἀνδρὸς δὲν εἶναι δυνατή, ἐφ’ ὅσον μοῦ ὁμιλεῖς περὶ συλλήψεως.
Ὅταν ὅμως ὁ ἀρχάγγελος τῆς ἐξήγησε ὅτι θὰ ἐπέλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ θὰ τὴν ἐπισκιάση ἡ Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, τὴν ἐχαροποίησε καὶ τὴν ἔπεισε ὅτι οὐδὲν ἀδυνατεῖ εἰς τὸν Θεόν. Αὐτὴ δὲν ὑπερηφανεύθη οὔτε ὑψώθη τὸ φρόνημά της, ἀλλ’ ἐνεδύθη ταπείνωσιν καὶ κατάνυξιν μεγαλυτέραν· καὶ εἶπε μετὰ σεβασμοῦ ἡ Μαρία: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου! Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ. α΄, 38).
Καὶ τότε ὁ ἄγγελος τὴν ἄφησε, ἀφοῦ ἐξεπλήρωσε τὴν διακονίαν, ἡ ὁποία τοῦ εἶχεν ἀνατεθῆ, μένοντας ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας της. Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ ἁγία Παρθένος ἔπρεπε νὰ κρατήση τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον κρυμμένον εἰς τὴν καρδίαν της, διότι ἦταν πλήρης σοφίας ὡς μήτηρ τῆς σοφίας.

Πολὺ περισσότερον, δὲν ἐκοινοποίησε εἰς τὸν Ἰωσὴφ τὸ μήνυμα τοῦ ἀγγέλου ἀλλ’ οὔτε εἰς ἄλλον κατ’ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες. Γιὰ τοῦτο καὶ ὡρισμένοι Πατέρες ἑρμηνεύουν ἔτσι τὸν λόγον τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ὁ ὁποῖος λέγει περὶ τοῦ Ἰωσὴφ ὅτι «οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτήν, ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον» (Ματθ. α΄, 25), ὅτι δηλαδὴ δὲν ἐγνώριζε αὐτὸ τὸ μυστήριον, οὔτε τὸ μήνυμα τοῦ ἀγγέλου, οὔτε τὴν ὑπερφυῆ σύλληψιν. Ἐὰν τὰ ἐγνώριζε, πῶς θὰ εἶχε λογισμοὺς ἀμφιβόλους, θεωρῶν ὅτι ἡ ἐγκυμοσύνη της ἦταν γι’ αὐτὸν ὄνειδος; Πῶς ἐσκέπτε το «λάθρα ἀπολύσαι αὐτήν» (Ματθ. α΄, 19), μέχρις ὅτου εἶδε τὴν ὀπτασίαν τοῦ ἀγγέλου; Καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ τὰ θαύματα ἔγιναν φανερὰ ἀργότερα, κατὰ τὴν Γέννησιν τοῦ Κυρίου, ἡ ἀναγγελία, δηλαδή, εἰς τοὺς ποιμένες καὶ ἡ ἄφιξις τῶν μάγων χάρις εἰς τὴν καθοδήγησιν τοῦ ἀστέρος.
Ἐν συνεχείᾳ ἡ κεχαριτωμένη Παρθένος ἐγνώρισε ἐντός της τὴν πραγματοποίησιν τοῦ προαναγγελθέντος μεγίστου γεγονότος. Τὴν στιγμὴν ὅμως κατὰ τὴν ὁποίαν ἔλαβε χῶραν ὁ εὐαγγελισμὸς τοῦ ἀρχαγγέλου, οὐδεὶς ἀντελήφθη τὸ θαῦμα.

Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Ο Βίος της υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

[toula]

«Η μνήμη είναι ρίζα.. Κι αν η ρίζα δεν ποτίζεται µε το δάκρυ της μνημοσύνης, µαραίνεται..
Και τότε µαραίνονται και τα δροσερά φύλλα..
Οι λαοί δεν πεθαίνουν από γηρατειά· πεθαίνουν από την αγνωμοσύνη και τη λησμοσύνη»

{* Σαράντος Καργάκος*}

[toula]

'Εις Σε, Μανούλα μου, ανατίθημι τα πάντα.
Γλυκιά μου Μανούλα, Παναγία μου..
Επίτρεψέ μου να σου μιλήσω, να σε απασχολήσω λίγο..
Όλα στην ζωή έχουν τέλος, Μανούλα μου..
Έτσι και η δική μου ζωή έφτασε πια στο τέλος..
Θέλω όμως, προτού φύγω από αυτόν τον κόσμο, Παναγία μου, να κάμω μια σύντομη αναδρομή της ζωής μου ενώπιόν Σου..
Να Σε ευχαριστήσω, γιατί σε όλη την ταλαίπωρη ζωή,
την γεμάτη περιπέτειες,θλίψεις και διωγμούς, Ήσουν κοντά μου….
Σε ευχαριστώ και που μου έδωσες την Άγια εικόνα Σου, την Παντάνασσά μου, να την έχω εγκόλπιο σε όλη μου την ζωή….
Εις Σε, Μανούλα μου, ανατίθημι τα πάντα..
Όταν έρθει η ώρα, παράλαβε την άθλια ψυχή μου..
Μη με αφήσεις να χαθώ..
Δι’ευχών του Πατρός μου Ιωσήφ. Αμήν...

+Απόσπασμα από την Προσευχή του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού προ της «Γλυκιά Μανούλα Παναγία».
(.Ι.Μ Μ Βατοπαιδίου, 3 Ιουνίου 1999.)