Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται έξω σου.
Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου. Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς.
«Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).
Να είσαι ζηλωτής της αγάπης. Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.
Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου:
«Ο Χριστός είναι Αγάπη». Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής της Αγάπης, ότι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.
Είναι πολλές οι σταγόνες της βροχής, αλλά όλες προέρχονται από ένα σύννεφο.
Είναι πολλές οι ακτίνες του ηλίου, αλλά όλες προέρχονται από το μεγάλο αυτό άστρο.
Είναι πολλά τα φύλλα του δένδρου, αλλά όλα ανήκουν στο δένδρο.
Είναι πολλοί οι κόκκοι της άμμου πάνω στη γη, αλλά όλοι προέρχονται από την ίδια αυτή γη.
Έτσι, πολλοί είναι και οι άνθρωποι, αλλά όλοι έλκουν την καταγωγή τους από τον Αδάμ, και πριν απ΄όλα, από τον Θεό.
Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης
από το βιβλίο: “Η εν Χριστώ ζωή μου”

[toula]

Ὅποιος ἀποστρέφεται τον διαπράξαντα ἁμαρτία, κατακρίνει τὸν ἑαυτό του, ἐνῷ ὅποιος συμπάσχει καὶ συλλυπεῖται μὲ τὸν πταίσαντα καθαρίζει την ψυχή του.
Ὅποιος δημοσιεύει τὰ σφάλματα τῶν ἀδελφῶν του, μολύνει τὴν ψυχή του.
Ὅποιος ὅμως μὲ εὐσπλαγχνία φροντίζει νὰ τὰ ἀποκρύβη, αὐτὸς θὰ προφυλαχθῆ σὲ καιρὸ ὀργῆς.
Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος (Ασκητικά)

[toula]

«Αλλοίμονο σ’ εκείνους οπού χύσανε το αίμα τους και θυσίασαν τους δικούς τους, γιά να ιδούνε την Πατρίδα τους, να είναι το γέλασμα όλου του κόσμου και να καταφρονιώνται τα αθώα αίματα οπού εχύθηκαν...»!!
Στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης

[toula]

Η χαρά δεν είναι αμαρτία ματούσκα (μητερούλα στα ρωσικά), διώχνει τη λύπη, και όπως γνωρίζετε η λύπη προκαλεί απογοήτευση που είναι οτι χειρότερο,
διότι κάνει τα πάντα να επιστρέφουν μέσα σου...
Το να λες μια γλυκιά κουβέντα, ένα καλό λόγο, ακόμα και κάτι χαρωπό, έτσι που καθένας να γεμίζει μέσα του με χαρά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου, και να μην απογοητεύεται, αυτό ματούσκα δεν είναι αμαρτία...
~ Aγίου Σεραφείμ του Σάρωφ~

[toula]

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης: «Η νη­στεία εί­ναι κα­λός δά­σκα­λος. Και να για­τί..»
Η νη­στεία εί­ναι κα­λός δά­σκα­λος. Και να για­τί:
α ) Σύν­το­μα βο­η­θά­ει αυ­τόν που νη­στεύ­ει να κα­τα­λά­βει, πως ο άν­θρω­πος έχει πραγ­μα­τι­κή ανάγ­κη από λίγη τρο­φή και ότι γε­νι­κά εί­μα­στε άπλη­στοι και τρώ­με πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, από όσο ανάγ­κη έχει η φύση μας
β ) Η νη­στεία δεί­χνει κα­θα­ρά και φα­νε­ρώ­νει όλες τις ψυ­χι­κές μας αδυ­να­μί­ες, τις ελ­λεί­ψεις, τις αμαρ­τί­ες και τα πάθη. Εί­ναι όπως ακρι­βώς όταν αρ­χί­ζει να κα­θα­ρί­ζει κα­νείς το βρώ­μι­κο νερό και βλέ­πει όλα τα ερ­πε­τά και τις βρώ­μι­κες ου­σί­ες που πε­ριέ­χει
γ ) Μας φα­νε­ρώ­νει την ανάγ­κη να στρέ­ψου­με στον Θεό με όλη μας την καρ­διά και να επι­ζη­τή­σου­με το έλε­ός Του, την βο­ή­θειά Του και την σω­τη­ρία μας και
δ ) Η νη­στεία απο­κα­λύ­πτει όλη την πα­νουρ­γία, την πο­νη­ριά και την κα­κία των ασω­μά­των δυ­νά­με­ων. Εκεί­νων, που έως σή­με­ρα υπη­ρε­τού­σα­με ασυ­νεί­δη­τα και των οποί­ων η πο­νη­ριά, τώρα που φω­τι­στή­κα­με από το Φως της Χά­ρης του Θεού, φαί­νε­ται κα­θα­ρά. Και τώρα που τις εγ­κα­τα­λεί­ψα­με, μας κυ­νη­γούν ανε­λέη­τα.

[toula]

Σκοπός της Θείας Πρόνοιας είναι να ενώνει με την ορθή πίστη και την πνευματική αγάπη, εκείνους που έχει χωρίσει η κακία με διάφορους τρόπους. Εκείνος λοιπόν που δεν ανέχεται τα ενοχλητικά, ούτε υποφέρει τα λυπηρά, ούτε υπομένει τα επίπονα, βαδίζει έξω από τη Θεία αγάπη και το σκοπό της Θείας πρόνοιας.
(Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

[toula]

Άγιος Παΐσιος: Νηστεία με φιλότιμο
Μὲ τὴν νηστεία ὁ ἄνθρωπος δείχνει τὴν προαίρεσή του. Κάνει ἀπὸ φιλότιμο μιὰ ἄσκηση καὶ ὁ Θεὸς βοηθάει. Ἄν ὅμως ζορίζη τὸν ἑαυτό του καὶ πῆ «τί νὰ κάνω; εἶναι Παρασκευή, πρέπει νὰ νηστέψω», θὰ βασανίζεται.
Ἐνῶ, ἄν μπῆ στὸ νόημα καὶ νηστέψη ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, θὰ χαίρεται. «Αὐτὴν τὴν ἡμέρα, νὰ σκεφθῆ, ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε· οὔτε νερὸ δὲν Τοῦ ἔδωσαν νὰ πιῆ· ξίδι Τοῦ ἔδωσαν[14]. Κι ἐγὼ δὲν θὰ πιῶ νερὸ ὅλη τὴν ἡμέρα». Ἄν τὸ κάνη αὐτὸ, τότε θὰ νιώθη ἀνώτερη χαρὰ μέσα του ἀπὸ αὐτὸν ποὺ πίνει τὰ καλύτερα ἀναψυκτικά!
Καὶ βλέπεις, πολλοὶ κοσμικοὶ μιὰ Μεγάλη Παρασκευὴ δὲν μποροῦν νὰ νηστέψουν, ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο μποροῦν νὰ κάθωνται καὶ νὰ κάνουν ἀπεργία πείνας γιὰ ἕνα πεῖσμα, γιὰ νὰ πετύχουν κάτι. Ἐκεῖ ὁ διάβολος τούς δίνει κουράγιο. Αὐτοκτονία εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνουν.
Ἄλλοι πάλι, ὅταν ἔρχεται τὸ Πάσχα, ψάλλουν τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» μὲ χαρὰ καὶ μὲ ὅλη τους τὴν δύναμη, γιατὶ θὰ φᾶνε καλά. Μοιάζουν μὲ τοὺς Ἰουδαίους ποὺ ἤθελαν νὰ κάνουν βασιλιὰ τὸν Χριστό, ἐπειδὴ τοὺς τάισε στὴν ἔρημο[15].
Θυμᾶστε τί λέει καὶ ὁ Προφήτης; «Ἐπικατάρατος ὁποιῶν τὰ ἔργα κυρίου ἀμελῶς»[16].
Ἄλλο εἶναι, ὅταν κανεὶς ἔχη καλὴ διάθεση νὰ νηστέψη, ἀλλὰ δὲν μπορῆ, γιατὶ, ἄν δὲν φάη, τρέμουν τὰ πόδια του, πέφτει κάτω –δὲν τὸν βοηθάει δηλαδὴ ἡ ἀντοχή του, ἡ ὑγεία του κ.λ.π.- καὶ ἄλλο νὰ ἔχη δυνάμεις καὶ νὰ νηστεύη.
Ποῦ εἶναι ἡ καλὴ διάθεση τότε; Καὶ ἡ στενοχώρια αὐτοῦ ποὺ θέλει νὰ κάνη ἕναν ἀγώνα καὶ δὲν μπορεῖ, ἀναπληρώνει πολλὴ ἄσκηση, καὶ αὐτὸς ἔχει πιὸ πολὺ μισθὸ ἀπὸ τὸν ἄλλο ποὺ ἔχει κουράγιο καὶ κάνει ἕναν ἀγώνα, γιατὶ ἐκεῖνος νιώθει καὶ μιὰ εὐχαρίστηση. Ἦρθε σήμερα μιὰ φουκαριάρα, πενῆντα πέντε χρονῶν περίπου, καὶ ἔκλαιγε, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ νηστέψη. Τὴν ἔχει χωρίσει ὁ ἄνδρας της. Ἕνα παιδὶ, τὸ ἔχασε καὶ αὐτὸ σὲ κάποιο δυστύχημα καὶ ἔμεινε μόνη της. Ἡ μάνα της πέθανε, δὲν ἔχει οὔτε σπίτι οὔτε φαγητὸ, καὶ τὴν παίρνειπότε ἡ μιὰ καὶ πότε ἡ ἄλλη στὸ σπίτι της καὶ κάνει καμμιὰ δουλειὰ ἐκεῖ. «Ἔχω βάρος μεγάλο στὴν συνείδησή μου, Πάτερ, μοῦ εἶπε ἡ καημένη, γιατί δὲν κάνω τίποτε· καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ κάνω νηστεῖες. Ὅ,τι μοῦ δίνουν τρώω. Μερικὲς φορὲς Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ μοῦ δίνουν νηστήσιμα, ἀλλὰ συχνὰ μοῦ δίνουν ἄρτυμένα καὶ ἀναγκάζομαι νὰ τὰ τρώω, γιατὶ ἐξαντλοῦμαι καὶ δὲν μπορῶ νὰ σταθῶ στὰ πόδια μου».
«Φάε, τῆς λέω, ἀφοῦ δὲν ἔχεις κουράγιο». Πρέπει νὰ παρακολουθῆ κανεὶς τὸν ἑαυτό του. Ἄν δῆ ὅτι δὲν ἀντέχει, θὰ φάη λίγο παραπάνω. «Μέτρησον τὸν ἑαυτὸ σου»[17], λέει ὁ Ὅσιος Νεῖλος.
-Γέροντα, παλιά, πῶς μερικὲς γυναῖκες στὰ χωρὰ δὲν ἔτρωγαν τίποτε ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα μέχρι τό Σάββατο τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου; Μὲ ἕνα σωρὸ δουλειές, σπίτι, παιδιά, ζῶα, χωράφια, πῶς ἄντεχαν;
-Μὲ τὸν λογισμό τους ἔλεγαν: «Κανονικὰ πρέπει νὰ φᾶμε τὸ Μέγα Σάββατο». Ὁπότε, σοῦ λέει, αὐτὸ τὸ Σάββατο εἶναι κοντά. Ἤ μπορεῖ νὰ ἔλεγαν: «Ὁ Χριστὸς σαράντα μέρες νήστεψε[18], ἐγὼ τί εἶναι νὰ νηστέψω μιὰ ἑβδομάδα;». Ὕστερα εἶχαν ἁπλότητα, γι’ αὐτὸ ἄντεχαν. Ἄν ἔχη κανεὶς ἁπλότητα, ταπείνωση, δέχεται τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νηστεύει ταπεινὰ καὶ τρέφεται θεϊκά. Τότε ἔχει θεϊκὴ δύναμη καὶ πολλὴ ἀντοχὴ σὲ μεγάλες νηστεῖες.
Στὴν Αὐστραλία ἕνας νέος περίπου εἴκοσι ἑπτὰ χρονῶν ἔφθασε σὲ σημεῖο νὰ μὴ φάη τίποτε γιὰ εἴκοσι ὀκτὼ ἡμέρες. Τὸν εἶχε στείλει ὁ Πνευματικὸς του νὰ μοῦ τὸ πῆ. Ἦταν πολὺ εὐλαβὴς καὶ εἶχε πολὺ ἀγωνιστικὸ πνεῦμα. Ἐξομολογεῖτο, ἐκκλησιαζόταν, μελετοῦσε πατερικὰ βιβλία, καὶ κυρίως τὴν Καινὴ Διαθήκη.
Μιὰ μέρα ἐκεῖ ποὺ διάβαζε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι ὁ Χριστὸς νήστεψε σαράντα μέρες συγκινήθηκε πολὺ καὶ σκέφτηκε: «Ἄν ὁ Κύριος ποὺ ἦταν Θεὸς καὶ ὡς ἄνθρωπος ἀναμάρτητος νήστεψε σαράντα μέρες[19], ἐγὼ σὰν ἄνθρωπος πολὺ ἁμαρτωλός, τί πρέπει νὰ κάνω;».
Γι’ αὐτὸ ζήτησε εὐλογία ἀπὸ τὸν Πνευματικό του νὰ νηστέψει καὶ αὐτὸς, ἀλλὰ δὲν σκέφτηκε νὰ τοῦ πῆ τὸν λογισμό του ὅτι ἤθελε νὰ μὴ φάη τίποτε σαράντα μέρες. Ἄρχισε λοιπὸν τὴν νηστεία του ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα, πέρασε καὶ τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, χωρὶς νὰ πιῆ οὔτε νερό, ἐνῶ ἐργαζόταν σὲ ἐργοστάσιο καὶ ἔκανε μάλιστα βαρειὰ δουλειὰ -στοίβαζε κιβώτια.
Ὅταν ἔφθασε ἡ εἰκοστὴ ὀγδόη ἡμέρα, αἰσθάνθηκε μιὰ μικρὴ ζάλη τὴν ὥρα ποὺ δούλευε, γι’ αὐτὸ κάθησε λίγο. Ὕστερα ἤπιε ἕνα τσάι καὶ ἔφαγε λίγο παξιμάδι, γιατὶ σκέφτηκε πώς, ἄν πέση κάτω καὶ τὸν μεταφέρουν σὲ νοσοκομεῖο, θὰ διαπιστώσουν ὅτι τὸ ἔπαθε ἀπὸ νηστεία καὶ θὰ ποῦν: «Γιὰ δές, οἱ Χριστιανοὶ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν νηστεία».
«Γέροντα, μοῦ εἶπε, μετὰ ἀπὸ τὴν νηστεία τόσων ἡμερῶν, ἀπεχθανόμουν τὶς τροφὲς, ἀλλὰ πίεζα τὸν ἑαυτό μου κάτι νὰ τρώω, γιὰ νὰ μπορῶ νὰ ἐργάζωμαι». Τὸν πείραζε ὅμως ὁ λογισμὸς του ποὺ δὲν συμπλήρωσε τὶς σαράντα μέρες καὶ τὸ εἶπε στὸν Πνευματικό του. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε μὲ διάκριση: «Καὶ αὐτὲς οἱ ἡμέρες ποὺ νήστεψες ἦταν ἀρκετὲς· μὴν ἔχης λογισμούς».
Στὴν συνέχεια τὸν ἔστειλε σ’ ἐμένα, γιὰ νὰ μὴν τοῦ μείνη κανένας λογισμὸς καὶ βασανίζεται. Γιὰ νὰ εἶμαι σίγουρος ὅτι τὰ κίνητρά του ἦταν ἁγνά, τὸν ρώτησα: «Ἔκανες ὅρκο νὰ νηστέψης σαράντα μέρες;». «Ὄχι», μοῦ λέει. «Ὅταν πῆρες εὐλογία ἀπὸ τὸν Πνευματικὸ σου νὰ νηστέψης, δὲν σκέφθηκες ἐκείνη τὴν ὥρα νὰ πῆς τὸν λογισμό σου, ὅτι δηλαδὴ ἤθελες νὰ μὴ φᾶς τίποτε σαράντα μέρες ἤ ἔκρυψες τὸν δῆθεν καλὸ λογισμό σου, γιὰ νὰ νηστέψης μὲ τὸ θέλημά σου σαράντα μέρες;» «Ὄχι, Πάτερ», μοῦ εἶπε.
ότε τοῦ εἶπα: «Αὐτὸ φυσικά τὸ ἤξερα· ἁπλῶς σὲ ρώτησα, γιὰ νὰ καταλάβης μόνος σου ὅτι ἔχεις μισθὸ οὐράνιο γιὰ τὶς ἡμέρες ποὺ νήστεψες, οἱ ὁποῖες ἦταν ἀρκετές, καὶ νὰ μὴν ἀνησυχῆς ποὺ δὲν μπόρεσες νὰ κρατήσης σαράντα μέρες. Ἄλλη φορὰ ὅμως νὰ λὲς στὸν Πνευματικό σου καὶ τοὺς καλοὺς λογισμοὺς ποὺ ἔχεις καὶ ὅ,τι καλὸ κρύβεις στὴν καρδιὰ σου, καὶ ὁ Πνευματικός σου θὰ κρίνη, ἄν πρέπη νὰ κάνης μιὰ ἄσκηση κ.λπ.
Ἐπειδὴ εἶχε πολλὴ ταπείνωση, χάρη στοὺς ταπεινοὺς λογισμοὺς ποὺ καλλιεργοῦσε, καὶ ἔκανε τὴν νηστεία αὐτὴ ἀπὸ πολὺ φιλότιμο γιὰ τὸν Χριστὸ, ἑπόμενο ἦταν νὰ τὸν ἐνισχύη ὁ Χριστὸς μὲ τὴν θεία Του Χάρη. Ἄν πάη καὶ κάποιος ἄλλος νὰ κάνη μιὰ τέτοια νηστεία καὶ πῆ ἐγωιστικὰ «γιατί νὰ μὴν τὸ κάνω καὶ ἐγώ, ἀφοῦ τὸ ἔκανε αὐτος;» μιά-δυὸ μέρες μόνο θὰ νηστέψη καὶ θὰ σωριαστῆ κάτω. Θὰ σκοτιστῆ καὶ τὸ μυαλὸ του, γιατὶ θὰ τὸν ἐγκαταλείψει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ λυπηθῆ ἀκόμη καὶ τὸν κόπο ποὺ ἔκανε. Μπορεῖ νὰ φθάση νὰ πῆ: «Καὶ τί βγῆκε μ’ αὐτό;».
Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν νηστεία γίνεται ἀρνί. Ὅταν γίνεται θηρίο, σημαίνει ὅτι ἡ ἄσκηση ποὺ κάνει ἤ εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του ἤ τὴν κάνει ἀπὸ ἐγωσιμό, γι’ αὐτὸ δὲν δέχεται θεία βοήθεια. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἄγρια ζῶα, τὰ θηρία, μερικὲς φορὲς τὰ ἡμερεύει, τὰ ταπεινώνεται ἡ νηστεία. Βλέπεις, ὅταν πεῖνουν, πλησιάζουν τὸν ἄθρωπο. Ἀπὸ ἔνστικο νιώθουν ὅτι ἀπὸ τὴν πεῖνα θὰ ψοφήσουν, ἐνῶ, ἄν πλησιάσουν τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ βροῦν τροφή, μπορεῖ νὰ μὴν πάθουν τίποτε. Ἐγὼ εἶδα λύκο ποὺ ἦταν σὰν ἀρνάκι, γιατὶ ἦταν νηστικὸς. Εἶχε κατεβῆ στὴν αὐλή μας μιὰ φορὰ τὸν χειμώνα μὲ χιόνια πολλά. Εἴχαμε βγῆ μὲ τὸν ἀδελφό μου νὰ ταΐσουμε τὰ ζῶα καὶ ἐγὼ κρατοῦσα τὸ λυχνάρι. Πῆρε ὁ ἀδελφός μου τὸ φουρνόξυλο καὶ τὸν χτυποῦσε καὶ δὲν ἀντιδροῦσε καθόλου.
Ἄν δὲν φθάση κανείς, ὅ,τι κάνει, νὰ τὸ κάνη ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπο του, κάνει σπατάλη. Ἄν νηστεύη καὶ ἔχη ὑπερήφανο λογισμὸ ὅτι κάτι κάνει, πάει χαμένη ἡ νηστεία του. Εἶναι μετὰ σὰν ἕνα τρύπιο ντεπόζιτο ποὺ δὲν κρατάει τίποτε. Ρίξε νερὸ μέσα σὲ ἕνα τρύπιο ντεπόζιτο σιγὰ-σιγὰ φεύγει ὅλο.
14.Βλ. Ματθ. 27,34· Μάρκ.15, 36· Λουκ.23,36 καὶ Ἰω.19,29.
15.Βλ. Ἰω.6,5-15.
16.Ἱερ.31,10.
17.Βλ. Ὁσίου Νείλου, Περὶ τῶν ὀκτῶ πνευμάτων τῆς πονηρίας,PG79,1160C.
18.Βλ. Ματθ.4,2 καὶ Λουκ. 4,2.
19.Ὅ.π.
Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 182-186 τοῦ βιβλίου: ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ – ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

[toula]

«Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση..»
Μωυσής μοναχός Αγιορείτης
Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή.
Και λές:
«Τι αλλο να λέω;» Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: «Κύριε ελέησον!»
Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφραστεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.
Οι ποιητές νιώθουν τους συναθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησε τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.
Λυπάμαι οταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και τούτο προσευχή είναι, μου ‘πε ένας διακριτικός γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.
Πιστεύω πως για την ταπείνωση τους θα τους ελεήσει ο Κύριος.
Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος γέροντας, την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλοσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν.
Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.
Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, μα περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.
Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.
Κύριε, συγχώρεσε με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.
Κύριε, ελέησον.

[toula]

Νηστεία δεν είναι μόνο αποχή από τροφές…

-Γέροντα να μας πείτε κάτι για την νηστεία;
-Για να νηστέψεις, πρέπει προηγουμένως να υπάρξει πνευματική νηστεία, να προσπαθήσεις να αγωνιστείς πνευματικά, να ταπεινωθεις, να ζήσεις την αρετή, να ζήσεις τον νόμο του Θεού. Πρώτα είναι η πνευματική νηστεία.
Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο την πνευματική νηστεία και έπειτα την άλλη νηστεία των τροφών. Γιατί σκαλώνουνε εδώ πέρα και λέμε …Γέροντα, νήστεψα να κοινωνήσω;
Και τι έκανες που νήστεψες; Τι έκανες στα άλλα; Στα άλλα πνευματικά τι έκανες; Χωρίς πνευματική ζωή η νηστεία των τροφών είναι τίποτε. Να αμαρτάνουμε δηλαδή κάθε ημέρα και να νηστεύουμε κιόλας! Για αυτό όταν λέμε νηστεία, περισσότερο πρέπει να σκεφτόμαστε νηστεία από τα αμαρτήματα. Νηστεία δεν είναι μόνο αποχή από τροφές, νηστεία πρώτα ειναι αποχή από αμαρτίες και έπειτα από τροφές.

Αυτά για την νηστεία.

Εύχομαι σε όλους καλή Σαρακοστή, καλό πνευματικό αγώνα.

Ομιλίες Γέροντος Γρηγορίου Γ’

[toula]

Ἡ σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ! (Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Άν λοιπὸν δεῖς κάποιον που χρειάζεται ψυχική ή σωματική θεραπεία, νὰ μὴ λέγεις πρὸς τὸν ἑαυτό σου, Γιὰ ποιὸ λόγο ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν θεράπευσαν αὐτόν; ἢ, Ἐγὼ εἶμαι κοσμικός, ἔχω γυναίκα καὶ παιδιά· αὐτὰ εἶναι ἔργο τῶν ἱερέων, αὐτὰ εἶναι ἔργο τῶν μοναχῶν.

Πές μου σὲ παρακαλῶ, ἐὰν βρεῖς χρυσάφι πεταμένο κάτω, μήπως λέγεις πρὸς τὸν ἑαυτό σου, Γιὰ ποιὸ λόγο ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν τὸν ἅρπαξαν; Καθόλου, ἀλλὰ φροντίζεις νὰ τὸ ἁρπάξεις πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἔτσι νὰ σκέπτεσαι καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἔχουν πέσει, καὶ νὰ θεωρεῖς τὴ φροντίδα ἐκείνων ὅτι ἔχεις βρεῖ θησαυρό.

Γιατί λέγει, «Αὐτὸς ποὺ διακρίνει τον τίμιο ἀπὸ τὸν ἀνάξιο θὰ εἶναι σὰν τὸ στόμα μου». Καὶ τί θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἴσο μ’ αυτό; γιατί αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πετύχει οὔτε ἡ νηστεία, οὔτε ὁ πάνω στὸ χῶμα ὕπνος, οὔτε κάτι ἄλλο, αὐτὸ τὸ πετυχαίνει ἡ σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ!