Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δε θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία...
Τότε, οι πιστοί δε θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους, άλλα οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των Αγίων Πατέρων. Ιδίως σε αυτή την εποχή, ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας...

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, o θαυματουργός

[toula]

Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας. Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού.

Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού.
Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του λέει το εξής: «Διό αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων, οίδαμεν δε ότι το κρίμα του Θεού έστι κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας.
Λογίζη δε τούτο, ω άνθρωπε ο κρίνων τους τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι συ εκφεύξη το κρίμα του Θεού» (Ρωμ. 2, 1-3).
Μεγάλη αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου. Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα. Ψάχνουμε να τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο.
Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.
Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση.

Εμείς όμως κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά.
«Ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος, ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α’ Κορ. 4, 5).
Εμείς, όμως, πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους και δεν περιμένουμε την κρίση του Χριστού. Είμαστε κριτές του πλησίον και όχι του εαυτού μας.
Ένας σοφός του Ισραήλ, ο υιός του Σειράχ είπε: «ακήκοας λόγον; συναποθανέτω σου θάρσει, ου μη σε ρήξει» (Σειρ. 19, 10). Πολύ σπουδαία είναι αυτά τα λόγια του. Εμείς ξεχνάμε ποτέ τα σφάλματα του αδελφού μας;
Πεθαίνει μαζί μας ο κακός λόγος; Όχι, ποτέ. Εμείς τον διαδίδουμε και μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε σαν τις μύγες οι οποίες κυκλοφορούν παντού και παντού μεταδίδουν την μόλυνση.

Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι. Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας.
Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία.
Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον.
Στον ίδιο ψαλμό που διαβάζεται στην πρώτη Ώρα ο προφήτης λέει: «απολείς πάντας τους λαλούντας το ψευδός» (Ψαλ. 5, 7). Εμείς όμως διώχνουμε αυτούς που κακολογούν μπροστά μας τον πλησίον; Όχι, δεν τους διώχνουμε αν και έπρεπε να το κάνουμε.
Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να δαμάσουμε τη γλώσσα μας. Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι έχουμε πολλές αμαρτίες. Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας.

Είπε ο ψαλμωδός: «ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων» (Ψαλ. 142, 3). Κανείς δεν είναι δίκαιος ενώπιον του Θεού, όλοι είμαστε ένοχοι. Αυτοί που κατακρίνουν τους άλλους, πολλές φορές, γίνονται και συκοφάντες επειδή τους κατηγορούν για κάτι αβάσιμο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να διδάξει αυτούς, που τους άρεσε να κατακρίνουν τους άλλους, διηγήθηκε μια φορά την εξής ιστορία. Σε μία πολύ μεγάλη πόλη, στην Τύρο, ζούσε κάποτε ένας μοναχός, ζούσε εκεί και μία πόρνη ονόματι Πορφυρία.
Μια μέρα όταν ο μοναχός αυτός περπατούσε στο δρόμο τον πλησίασε η Πορφυρία και του είπε: «πάτερ άγιε, σώσε με όπως και ο Χριστός έσωσε κάποτε μία πόρνη».
Ο άγιος εκείνος μοναχός την πήρε από το χέρι και την πήγε έξω από την πόλη. Την οδήγησε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι για να καθαρθεί εκεί η ψυχή της με τα δάκρυα της μετανοίας.
Στο δρόμο βρήκαν ένα μωρό που οι γονείς του το είχαν αφήσει και η Πορφυρία το πήρε για να το μεγαλώσει.

Όταν αυτό έγινε γνωστό μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε πολύ να κατακρίνουν τον πλησίον τους άρχισαν να κακολογούν την Πορφυρία, λέγοντάς της: «Μπράβο, Πορφυρία, ωραίο παιδάκι κάνατε με τον μοναχό». Και τον μοναχό τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν.
Ο μοναχός όμως προσευχόταν αδιαλείπτως και για την Πορφυρία και για τον εαυτό του.
Ήρθε η ώρα του να πάει σε άλλο κόσμο και όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη παρακάλεσε να του φέρουν ένα θυμιατό με αναμμένα κάρβουνα. Πήρε τα κάρβουνα και τα έβαλε πάνω στο στήθος του.
Η φωτιά δεν άγγιξε ούτε το σώμα του αλλά ούτε ακόμα και τα ρούχα. Τότε είπε ο μοναχός: «Να ξέρετε εσείς που κατακρίνατε την Πορφυρία και εμένα ότι είμαι αθώος. Η σαρκική αμαρτία δεν με έχει αγγίξει όπως δεν με άγγιξε τώρα η φωτιά αυτή».
Δεν αρκεί αυτό το παράδειγμα σ’ εκείνους που τους αρέσει να κατακρίνουν τους άλλους. Δε σταματάνε τις κακολογίες τους. Αλλοίμονό τους, όπως κρίνουν αυτοί τον πλησίον τους έτσι θα κριθούν από τον Θεό.
Ο δικός μας μεγάλος άγιος, ο άγιος Δημήτριος, μητροπολίτης Ροστόβ, λέει το εξής, όταν αναφέρεται στην κατάκριση: «Μη κοιτάς τις αμαρτίες των άλλων αλλά πρόσεχε τη δική σου κακία.

Διότι δεν θα δώσεις λόγο για τους άλλους αλλά μόνο για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει ανάγκη να προσέχεις τους άλλους, πως ζει ο καθένας και ποιές αμαρτίες κάνει.
Εσύ πρόσεχε τον εαυτό σου, Ευαρεστείς τον Θεό; Μοιάζει η ζωή σου με την ζωή των αγίων; Ακολουθείς και εσύ την οδό που ακολούθησαν αυτοί στη ζωή τους; Είναι ευχάριστο μπροστά στον Θεό το έργο σου;
Ο άνθρωπος που κατακρίνει τους άλλους μοιάζει με έναν πονηρό καθρέφτη, ο οποίος ενώ αντανακλά τους άλλους, τον εαυτό του δεν τον βλέπει. Μοιάζει επίσης και με ένα ακάθαρτο λουτρό το οποίο τους άλλους τους πλένει ενώ το ίδιο μένει άπλυτο.
Το ίδιο και αυτός που κρίνει τους άλλους. Βλέπει τι τρώει, τι πίνει και ποιές αμαρτίες κάνει ο καθένας, τον εαυτό του όμως δεν τον βλέπει. Στον πλησίον του βλέπει ακόμα και την παραμικρή αμαρτία.
Η δική του όμως η αμαρτία, όσο μεγάλη και να είναι, γι’ αυτόν είναι σαν να μην υπάρχει. Θέλει να μην ξέρει κανείς την αμαρτία του και να μην λέει τίποτα γι’ αυτή.

Ενώ ο ίδιος τους άλλους τους συκοφαντεί, τους κρίνει και τους κατακρίνει». Δεν είναι δική μας η εικόνα που δίνει ο άγιος Δημήτριος;
Ασφαλώς για μας μιλάει εδώ ο άγιος και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που η κατάκριση και η συκοφαντία έγινε πλέον η ζωή τους και που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ αυτό που λέει ο Ιησούς.
Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού τους ενώ οι ίδιοι έχουν στο δικό τους το μάτι ολόκληρο δοκάρι. Να μην τους μοιάζουμε.
Να προσέχουμε τον εαυτό μας και να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού σ’ αυτό τον δύσκολο αγώνα κατά του πάθους της κατακρίσεως.
Να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε και εμείς από τον Έναν Μοναδικό και Αιώνιο Κριτή, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, του οποίου η τιμή και το κράτος μετά του Ανάρχου Αυτού Πατρός και του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος. Αμήν.

askitikon

[toula]

Αποκάλυψη του Αγίου Αντωνίου για τη Μοναχική χάρη

Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε: «Παρακάλεσα τον Θεό ζητώντας να μου δείξει με ποια βοήθεια είναι προικισμένος ο Μοναχός για την καλογερική χάρη και μου έδειξε μεγάλη πύρινη λαμπάδα και πλήθος οπλισμένων Αγγέλων, οι οποίοι κυκλώνουν τον Μοναχό που προθυμοποιείται να σωθεί. Και ακούστηκε φωνή από το Άγιο Πνεύμα η οποία έλεγε στους Αγγέλους: «Σε όλη του τη ζωή να μην απομακρυνθείτε από αυτόν».
Όταν είδα τόσο μεγάλη βοήθεια, αναστέναξα και είπα στον εαυτό μου. Αλίμονο σε σένα, Αντώνιε! Πόση βοήθεια σου έστειλε ο Θεός για να σε προφυλάξει και εσύ αμελείς!

Πάλι έκανα προσευχή και είπα: «Κύριε, πώς εξαπατά ο Διάβολος και παραπλανά τον Μοναχό, όταν αυτός είναι περικυκλωμένος με τόση βοήθεια;» Και άκουσα πάλι εκείνη τη φωνή να μου λέει: «Να το ξέρεις ότι ο Διάβολος δεν έχει δύναμη να νικήσει τον Μοναχό επειδή με την ενσάρκωσή μου κομμάτιασα τη δύναμή του, αλλά ο καθένας νικιέται από την δική του αμέλεια και την ελλιπή φροντίδα».
Και εγώ είπα· «Κύριε, άραγε όλοι οι Μοναχοί έχουν τέτοια βοήθεια;»
Και μου έδειξε ο Κύριος μεγάλο πλήθος Μοναχών και καθένας από αυτούς είχε την προσωπική του βοήθεια την οποία είδα την πρώτη φορά, δηλαδή μια μεγάλη λαμπάδα πύρινη και γύρω από αυτόν μια στρατιά Αγγέλων. Όταν τα είδα αυτά είπα: Μακάριο είναι και ευτυχισμένο το γένος των χριστιανών και ιδιαίτερα μακάριοι είναι οι Μοναχοί οι οποίοι έχουν για βοήθειά τους τέτοιον Δεσπότη καλό, φιλάνθρωπο και ελεήμονα. Λοιπόν και εμείς, αδελφοί, ας φροντίζουμε χωρίς αμέλεια για την σωτηρία της ψυχής, για να αξιωθούμε την Βασιλεία των Ουρανών, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ταιριάζει κάθε δόξα μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

[toula]

Αποκάλυψη του Αγίου Αντωνίου για τη Μοναχική χάρη

Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε: «Παρακάλεσα τον Θεό ζητώντας να μου δείξει με ποια βοήθεια είναι προικισμένος ο Μοναχός για την καλογερική χάρη και μου έδειξε μεγάλη πύρινη λαμπάδα και πλήθος οπλισμένων Αγγέλων, οι οποίοι κυκλώνουν τον Μοναχό που προθυμοποιείται να σωθεί. Και ακούστηκε φωνή από το Άγιο Πνεύμα η οποία έλεγε στους Αγγέλους: «Σε όλη του τη ζωή να μην απομακρυνθείτε από αυτόν».
Όταν είδα τόσο μεγάλη βοήθεια, αναστέναξα και είπα στον εαυτό μου. Αλίμονο σε σένα, Αντώνιε! Πόση βοήθεια σου έστειλε ο Θεός για να σε προφυλάξει και εσύ αμελείς!

Πάλι έκανα προσευχή και είπα: «Κύριε, πώς εξαπατά ο Διάβολος και παραπλανά τον Μοναχό, όταν αυτός είναι περικυκλωμένος με τόση βοήθεια;» Και άκουσα πάλι εκείνη τη φωνή να μου λέει: «Να το ξέρεις ότι ο Διάβολος δεν έχει δύναμη να νικήσει τον Μοναχό επειδή με την ενσάρκωσή μου κομμάτιασα τη δύναμή του, αλλά ο καθένας νικιέται από την δική του αμέλεια και την ελλιπή φροντίδα».
Και εγώ είπα· «Κύριε, άραγε όλοι οι Μοναχοί έχουν τέτοια βοήθεια;»
Και μου έδειξε ο Κύριος μεγάλο πλήθος Μοναχών και καθένας από αυτούς είχε την προσωπική του βοήθεια την οποία είδα την πρώτη φορά, δηλαδή μια μεγάλη λαμπάδα πύρινη και γύρω από αυτόν μια στρατιά Αγγέλων. Όταν τα είδα αυτά είπα: Μακάριο είναι και ευτυχισμένο το γένος των χριστιανών και ιδιαίτερα μακάριοι είναι οι Μοναχοί οι οποίοι έχουν για βοήθειά τους τέτοιον Δεσπότη καλό, φιλάνθρωπο και ελεήμονα. Λοιπόν και εμείς, αδελφοί, ας φροντίζουμε χωρίς αμέλεια για την σωτηρία της ψυχής, για να αξιωθούμε την Βασιλεία των Ουρανών, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ταιριάζει κάθε δόξα μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

[toula]

«Πού ήσουν Χριστέ μου και δεν φάνηκες από την αρχή;»

Μετά τους πρώτους πειρασμούς, ο Άγιος προσεύχεται με πιό πολλή πίστη. Οι πρώτες νίκες κατά του διαβόλου του δίνουν θάρρος και δύναμι. Η νηστεία και η σκληραγωγία γινότανε πιό αυστηρή.
Εκτός από το ελάχιστο ψωμί, που έτρωγε κάθε δύο, τρείς ή και τέσσερις μέρες, ούτε λάδι , ούτε κρασί, ούτε καμιά άλλη τροφή έβαζε στο στόμα του. Κοιμότανε πάνω σε μιά παλιά ψάθα ή και εντελώς κάτω στο χώμα.
- Οι νέοι πρέπει να αγωνίζονται, έλεγε. Πρέπει να βασανίζουν τη σάρκα, γιατί έτσι μονάχα εξασθενίζουν τις ηδονές και δυναμώνουν το πνεύμα.
Δεν άφηνε ο Άγιος τις ώρες του να περνούν σε ραθυμία. Πάντοτε βρισκότανε σε κίνησι κι ενέργεια. Προετοίμαζε τον εαυτό του και για νέες συγκρούσεις με τον διάβολο. Ήξερε καλά, πως εκείνος θα συνέχιζε να τον πολεμά. Γνώριζε καλά, πως ο αιώνιος εχθρός της ψυχής κάθε χριστιανού, θα κτυπούσε και πάλι.
Για ν” ανεβάση, λοιπόν, ακόμη πιό ψηλά τον αγώνα και την άθληση του την χριστιανική, καταφεύγει σ” ενα παλαιό τάφο κι” απομονώνεται. Εκεί του φέρνει την λίγη τροφή του, από καιρού εις καιρό, κάποιος ευσεβής χριστιανός. Ο τάφος αυτός ήταν ένα άνοιγμα σε ένα βράχο γιατί έτσι ήταν παλιά οι τάφοι.
Ο Σατανάς επιτίθεται λυσσαλέα
Ο Άγιος Αντώνιος έμενε μονάχος μέσα στο μνήμα και προσευχόταν ασταμάτητα.
Αυτή η πράξη θεωρείται παράξενη για μας που δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μυστήριο της ψυχής που αναζητά το Θεό με ιερό πάθος.
Όταν ο άνθρωπος είναι αποκομμένος από το Θεό, τότε και και χρυσοστόλιστη να είναι η κατοικία του, μεταβάλλεται σε κόλαση, γιατί δεν υπάρχει η Θεία ζωή που δίνει ο Θεός.
Όμως ο άνθρωπος που έχει μέσα του το Θεό, ακόμη κι αν ζει σε τάφο τότε ο τάφος μεταβάλλεται σε παράδεισο γι” αυτόν.
Η ηρωική αυτή πράξη έφερε την αναστάτωση στον κόσμο των δαιμόνων. Δεν άντεχαν να βλέπουν ένα ζωντανό ασκητή να μένει στο χώρο του θανάτου και να βιώνει με προσευχή τη ζωή και να περιμένει την ανάσταση.
Μιά νύκτα λοιπόν, πλήθος δαιμόνων με μεγάλη μανία και με μίσος ανθρωποκτόνο όρμησαν εναντίον του Αγίου και τον κτύπησαν βάναυσα με σκοπό να τον θανατώσουν, για να σβήσουν τα ίχνη του από τη γη. Όμως οι δαίμονες μπορούν να βασανίσουν τον άνθρωπο και να τον πειράξουν, αλλά δεν μπορούν να τον θανατώσουν. Την ώρα του θανάτου την αποφασίζει ο ίδιος ο Θεός. Οι δαίμονες, αφού κτύπησαν μέχρι προθύρων θανάτου, τον άφησαν εκεί μέσα στο μνήμα λιπόθυμο από το πολύ ξύλο για να πεθάνει.
Όμως η Πρόνοια του Θεού ενήργησε και διήγειρε πνεύμα στην ψυχή του βοηθού του Αγίου, ο οποίος έξω από το προγραμματισμένο, πρίν από την καθορισμένη μέρα πήγε στο μνήμα να του φέρει ψωμί και νερό.
Μόλις άνοιξε την είσοδο του τάφου είδε τον Άγιο Αντώνιο πεσμένο στο έδαφος σαν νεκρό. Τότε αμέσως τον σήκωσε και τον μετέφερε στο Κυριακό που ήταν ένα οίκημα αφιερωμένο στον Κύριο. Εκεί μαζεύτηκαν οι συγγενείς και οι γνωστοί του και τον παράστεκαν, γιατί νόμιζαν πως θα πέθαινε. Όμως τα μεσάνυκτα συνήλθε ο Άγιος και ξύπνησε. Τότε είδε οτι κοιμόντουσαν όλοι, όσοι ήλθαν να του παρασταθούν. Μόνο ο βοηθός του έμενε άγρυπνος.
Ο Άγιος έκανε νεύμα στο βοηθό του να τον σηκώσει και να τον ξαναπάει στο μνήμα από όπου τον είχε πάρει!!!
Ο βοηθός του, αφού τον στήριξε και τον βάσταξε, τον πήγε στον τάφο όπου τον ξανάκλεισε μέσα.
Έμενε λοιπόν ο Άγιος μέσα στον τάφο ξαπλωμένος και προσευχόμενος συνεχώς, με ιερό ζήλο, ενώ το σώμα του δεν μπορούσε να σηκωθεί από τους πόνους.
Οι δαίμονες τον περιτριγύρισαν πάλι απειλητικά. Ο Άγιος όμως τους έλεγε:
- Εδώ είμαι. Δεν φεύγω από τις μαστιγώσεις σας. Εάν και περισσότερα κακά μου κάνετε, πάλι δεν μπορείται να με χωρίσεται από τον αγάπη του Χριστού και Σωτήρα μου.
Οι δαίμονες, βλέποντας τον Άγιο να προσεύχεται ακόμη και πληγωμένος, χωρίς να φοβάται, αγρίεψαν περισσότερο. Έκαναν τόσο δυνατό θόρυβο, ώστε φάνηκε οτι σείσθηκε ο τόπος και σχίσθηκαν οι τέσσεροις τοίχοι.
Στη συνέχεια οι δαίμονες μετασχηματίστηκαν, κατά φαντασίαν, σε ερπετά και θηρία, για να τον τρομοκρατήσουν. Γέμισε ο τόπος από λιοντάρια, αρκούδες, λεοπαρδάλεις, φίδια, λύκους και άλλα φρικτά θεάματα. Το κάθε ένα απειλούσε με το δικό του σχήμα και με τον δικό του τρόπο.
Τα λιοντάρια έβγαζαν άγριους βρυχηθμούς και ορμούσαν να τον κατασπαράξουν. Οι ταύροι ορμούσαν να τον κερατίσουν. Οι σκορπιοί και τα φίδια ορμούσαν να τον δαγκάσουν και να τον φαρμακώσουν. Οι λεοπαρδάλεις και οι λύκοι ορμούσαν να τον καταξεσκίσουν και να τον φάνε. Και ανάλογα εκδηλώνονταν τα φαινόμενα εκείνα θηρία. Τα κτυπήματα τους ήταν φοβερά και η αγριότητα τους αβάστακτη, ανυπόφορη.
Ο Όσιος συνθλιβόταν από όλα αυτά και υπέμενε καρτερικά τα φοβερά τους κτυπήματα. Αισθανόταν φοβερό πόνο στο σώμα του. Όμως στην ψυχή ήταν άφοβος και άγρυπνος. Ενώ στέναζε από σωματικό πόνο, η ψυχή του ήταν ανυπόταχτη και ανυποχώρητη. Και αντιμετωπίζοντας και καταφρονόντας τους δαίμονες έλεγε:
- Εάν είχατε δύναμη, τότε έφθανε ένας και μόνος από σας να με πολεμήσει. Αλλά επειδή ο Δεσπότης σας έχει κόψη τα νεύρα και σας έχει αφήσει δίχως δύναμη, γι'αυτό προσπαθείται με το πλήθος και την υποκρισία να με φοβίσετε μετασχηματιζόμενοι σε μορφές θηρίων. Εαν λάβατε την εξουσία από άνω εναντίον μου μη αμελείτε. Αν όμως δε λάβατε εξουσία, τότε γιατί αναστατώνεσθε άδικα;
Οι δαίμονες ενώ εμπαίζονταν από τον Άγιο και προσπαθούσαν ανήμποροι να τον βλάψουν, έτριζαν τα δόντια και τον απειλούσαν.
Τέλος, ο Κύριος που δε λησμόνησε τον Άγιο Του, ήρθε σε συμπαράσταση και σε βοήθεια του. Τότε ο Άγιος Αντώνιος είδε τη στέγη του τάφου σαν να ανοιγόταν και μια αχτίδα φωτός να έρχεται πρός αυτόν. Αμέσως οι δαίμονες εξαφανίσθηκαν αιφνιδιαστικά και έπαψε ο πόνος του σώματος. Θεραπεύθηκαν όλα τα σημάδια από τις πληγές που του προκάλεσαν οι δαίμονες.
Τότε ο Άγιος, που αισθάνθηκε την ευεργετική επίσκεψη του Θεού, προσευχήθηκε με τα εξής λόγια.
- Πού ήσουν Χριστέ μου και δεν φάνηκες από την αρχή, να σταματήσεις τις οδύνες και τους πόνους μου;
Τότε ακούσθηκε η θεία φωνή και του είπε.
- Αντώνιε, εδώ ήμουν αλλά καρτερούσα να δω τον αγώνα σου. Επειδή λοιπόν υπέμεινες και δε νικήθηκες, θα είμαι βοηθός σου πάντοτε και θα σε κάνω ονομαστό σε όλο τον κόσμο.
Ο Άγιος, ακούοντας αυτά τα λόγια, σηκώθηκε και προσευχόταν. Αισθανόταν περισσότερη δύναμη στον εαυτό του από οτι σε όλη του τη ζωή. Μετά τον σκληρό αγώνα, ακολουθεί το στεφάνι της νίκης. Μετά την απειλή του Άδη, έρχεται η φωνή του Ουρανού …
Όλα αυτά συνέβαιναν, όταν ο Άγιος ήταν 35 ετών.

agioritikovima

[toula]

Όταν ο Άγιος Αντώνιος χτύπησε τις καμπάνες της Ιεράς Μονής Φιλοθέου στην έρημο της Αριζόνα.

Το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα, κτίσθηκε με σημεία που έδειξε ο Θεός και ο Άγιος Αντώνιος .
Όταν ήρθε ο Γέροντας Εφραίμ από το Άγιο Όρος στην περιοχή της Αριζόνα και έψαχνε μέρος που θα έκτιζε μοναστήρι, ενώ προσπαθούσε να πάει αλλού, έχασε το δρόμο του και ήρθε εδώ. Έμεινε κατενθουσιασμένος και πήγε να δει αν μπορούσε να αγοράσει ένα οικόπεδο.
Όταν έφτασε στο μέρος που κτίσθηκε το μοναστήρι αργότερα, άκουσε να χτυπάνε οι καμπάνες της Ιεράς Μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους.
Ο Γέροντας τότε είπε: «εδώ θα το κτίσουμε». Το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου είναι ο παράδεισος στην έρημο της Αριζόνας και στην ερημιά της Αμερικής.

[toula]

Ο Μέγας Αντώνιος και ο μπαλωματής!

Πέρασε κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώσει το λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ’ όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ’ ένα παράμερο δρόμο της Αλεξανδρείας.
Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλι. ‘Ηθελε να γνωρίσει από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να δεί τις αρετές του.
Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπήκε μέσα, κάθισε πλάϊ του στον πάγκο κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του.
Ο απλοϊκός άνθρωπος, που δε του πήγαινε ο νους ποιός μπορούσε να ήταν εκείνος ο γερο-καλόγερος που ήλθε τόσο ξαφνικά να τον εξετάσει, χωρίς να πάρει τα μάτια του από το παπούτσι που μπάλωνε, του αποκρίθηκε αργά-αργά με ηρεμία:
–Δεν ξέρω, Αββά μου, να έχω κάνει ποτέ κανένα καλό. Κάθε πρωϊ σηκώνομαι, κάνω την προσευχή μου κι αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στο λογισμό μου, πως όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτή την πόλι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν και μόνο εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες.
Κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω, πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.
Ο Όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση:
–Συ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα.
Εγώ γέρασα στην έρημο, ίδρωσα και κόπιασα, μα δεν έφτασα την ταπείνωσύνη σου.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας
dakriametanoias

[toula]

«ΥΜΕΙΣ ΕΣΤΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Γενικὸς ἀναβρασμὸς στὴν πατρίδα μας καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο γενικότερα ὀξύτατα κοινωνικὰ προβλήματα, οἰκονομικὴ κρίση, ὑγειονομικὴ κρίση, ἀπειλὲς πολέμου, πολεμικὲς συρράξεις, πεῖνα, φτώχεια καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ βυθίζουν τοὺς λαοὺς στὴ δυστυχία. Δὲν ὑπάρχει σταθερότητα καὶ ἀσφάλεια πουθενά. Καὶ πέρα ἀπὸ ὅλα αὐτά, χάθηκε καὶ ἡ ἀναφορὰ στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ἄν δὲν εἶναι εἰδωλοτάτρες, ἔχουν θεοποιήσει τὰ πάθη τους καὶ τοὺς ἑαυτούς τους, πάντα μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ πετύχουν τὴν εὐτυχία.
Πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι μὲ τὴ χρήση τῆς ἐντυπωσιακῆς τεχνολογίας ὅλα τὰ ὄνειρά τους θὰ γίνουν πραγματικότητα! Σὲ αὐτὴ τὴν πλάνη καὶ τὴν πνευματικὴ καθίζηση μεγάλο μερίδιο εὐθύνης ἔχουν οἱ διάφοροι ἐπιστήμονες, ποὺ τρελαίνονται νὰ βγοῦν στὸ γυαλὶ τῆς τηλεόρασης, γιὰ νὰ λύσουν μὲ προκλητικὴ εὐκολία ὅλα τὰ προβλήματα τοῦ κόσμου καὶ νὰ διαμορφώσουν στὸ λαὸ τὴν νοοτροπία τοῦ «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον ἀποθνήσκομεν». Δὲν μιλοῦν ποτὲ γιὰ ἦθος, γιὰ παιδεία, γιὰ πίστη στὸ Θεό, γιὰ καθήκοντα καὶ ἐντολές. Γι᾽αὐτοὺς μόνο ἡ ἐπιστήμη σώζει καὶ μόνο ὁ πολιτισμὸς ἀνυψώνει, παρόλο ποὺ οἱ ἐργάτες του εἶναι βυθισμένοι στὸ δυσῶδες τέλμα τῆς ἁμαρτίας συντροφιὰ μὲ τοὺς βατράχους ποὺ κράζουν ἐπίμονα καὶ ἐνοχλητικά.

Ἴσως κάποιος διαφωνήσει μαζί μου, λέγοντάς μου ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ ἐξαιρέσεις. Προφανῶς καὶ ὑπάρχουν, ἀλλὰ βρίσκονται στὸ περιθώριο καὶ δὲν εἶναι συμπαθεῖς στοὺς ἰσχυροὺς τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης, γιατὶ εἶναι ἀνατρεπτικοὶ καὶ δύσ­κολα ἀντιμετωπίζονται μὲ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν «σοφῶν» τοῦ κόσμου. Ὡστόσο, αὐτοὶ εἶναι ἡ ἐλπίδα ὅτι δὲν χάθηκαν ὅλα ὁριστικὰ καὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ξαναβροῦν τὸν προορισμό τους καὶ θὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἀληθινὴ ζωή, ποὺ τώρα δυστυχῶς φανάζει σὰν οὐτοπία.
Μέσα σ᾽αὐτὴ τὴν κοινωνία ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ; Πρέπει νὰ εἶναι ἐντὸς τῆς κοινωνίας ἤ ἐκτός; Νὰ ἐνδιαφέρεται καὶ νὰ συμμετέχει ἐνεργὰ στοὺς διάφορους τομεῖς ἤ νὰ εἶναι ἀδιάφορος καὶ νὰ ἔχει στραμμένο τὸ νοῦ του μόνο στὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς οἰκείους του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ δραστηριοποιεῖται στὴν κοινωνία, πέρα ἀπὸ τὴν ἐπαγγελαματική του ἀπασχόληση, νὰ ἀγαθοποιεῖ, νὰ παραδειγματίζει, νὰ συμμετέχει στὴ χαρὰ καὶ τὴ λύπη τῶν ἀδελφῶν του καὶ νὰ ἐκδηλώνει τὴν ἀγάπη του πρὸς αὐτούς, μὲ ὅσες δυνατότητες ἔχει καὶ ὅσα μέσα διαθέττει. Παράλληλα μένει ἀμέτοχος στὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς τῆς πλειονότητας τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἀκολουθεῖ τὸ ρεῦμα τῆς κοινωνίας καὶ προπαντὸς τὴν νοοτροπία ἐκείνων ποὺ ἀγνοοῦν ἤ ἀρνοῦνται τὸ Θεὸ καὶ τὶς ἐντολές του. Τὰ συναισθήματά του εἶναι ποικίλα καὶ ἐναλλασσόμενα, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι βιώνουν διάφορες καταστάσεις. Ἄλλοι εἶναι σκληροὶ καὶ ἐπιθετικοὶ ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, ἄλλοι εἶναι ἀδιάφοροι καὶ ἤπιοι καὶ ἄλλοι εἶναι καλοπροαίρετοι καὶ ἀνοιχτοὶ στὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλοι, ὡστόσο, οἱ ἄνθρωποι χωροῦν στὴν καρδιὰ τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ καὶ καλύπτονται ἀπὸ τὴ γενικὴ ἀγάπη του. Ἀκόμα καὶ οἱ ἐχθροί του!

Ὅμως πρέπει νὰ δοῦμε τὴ πραγματικότητα καὶ νὰ δεχτοῦμε ὅτι οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ εἶναι λίγοι καὶ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς χάνονται σὲ δευτερεύοντα θέματα, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν καμιὰ πνευματικὴ ἀξία. Πιστεύουν, γιὰ παράδειγμα, σὲ φῆμες καὶ διαδόσεις καὶ παρασύρονται ἀπὸ «πληροφορίες», ἀποδεχόμενοι φανταστικὲς διηγήσεις, ποὺ ἀποδίδονται συνήθως σὲ γνωστοὺς ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχοὺς καὶ δημιουργοῦν προβλήματα ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, συγχέοντας τὶς πνευματικὲς ἐμπειρίες μὲ τὶς «προφητεῖες» γιὰ μελλούμενα δεινά, ποὺ μᾶς περιμένουν καὶ μάλιστα σὲ συγκεκριμένες ἡμερομηνίες! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν πραγματικότητα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς δικῆς τους προσωπικῆς ζωῆς . Ἀντὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἁμαρτήματά τους καὶ τὰ χριστιανικά τους καθήκονα, ἐπιδίδονται σὲ ἀτέλειωτες συζητήσεις γιὰ τὸ κοντινὸ ἀλλὰ καὶ τὸ μακρινὸ μέλλον καὶ ἀφήνουν τὸ παρὸν νὰ περνάει μὲ ραθυμία καὶ παράλογη περιέργεια γιὰ τὸ τὶ συμβαίνει ἤ τὶ θὰ συμβεῖ στοὺς ἄλλους. Πολλοὶ μάλιστα, ὁμάδες – ὁμάδες, ἐπισκέπτονται διαφόρους γέροντες καὶ ζητοῦν ἀπαντήσεις στοὺς προβληματισμούς τους. Ρωτοῦν γιὰ ἀπίθανα πράγματα καὶ περιμένουν τὶς ἄνωθεν «ἀποκαλύψεις» τῶν γερόντων. Προφανῶς πρόκειται γιὰ πλάνη καὶ πρέπει νὰ σταματήσει. Σ᾽αὐτὸ πρέπει νὰ συμβάλλουν καὶ οἱ πρόθυμοι «προφῆτες». Νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ καὶ νὰ μὴ ποτίζουν τοὺς ἐπισκέπτες τους μὲ θολὰ νερά, ποὺ εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν πνευματική τους ὐγεία.

Ἀρκετοὶ χριστιανοὶ πιστεύουν ὅτι οἰ ἐνάρετοι γέροντες μποροῦν νὰ δώσουν ὀρθὲς λύσεις σὲ ὅλα τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, ἀλλὰ καὶ στὰ προσωπικὰ τοῦ καθενός, γι᾽αὐτὸ ἀπευθύνονται συνεχῶς σ᾽αὐτούς. Θὰ ἔλεγα ὅτι χρησιμοποιοῦν τοὺς γέροντες ὅπως τὸ μαγνητόφωνο, ποὺ πατᾶμε ἕνα κουμπί, γιὰ νὰ πεῖ αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ ἀκούσουμε. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι καὶ οἱ γέροντες ἔχουν τὶς ἀπόψεις τους, οἱ ὁποῖες διαμορφώνονται ἀπὸ τὶς πληροφορίες ποὺ δέχονται, ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ φυσικὰ ἀπὸ τὴν πνευματική τους ἐμπειρία. Ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν τοὺς δίνουν τὴ δυνατότητα νὰ προφητεύουν ἤ νὰ ἀποκαλύπτουν τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ πρόσωπα ἤ καταστάσεις. Τὸ χάρισμα ποὺ ἔχει ἕνας γέροντας δὲν εἶναι διαρκές, ἀλλὰ ἔκτακτο καὶ τὸ δίνει ὁ Χριστός, ὅταν πρέπει νὰ φανερώσει κάτι σ᾽ἕνα ἄνθρωπο ἤ σὲ μιὰ ὁλόκληρη περιοχὴ ἤ καὶ στὴν οἰκουμένη ὁλόκληρη ἀκόμα. Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὅμως γιὰ καθαρὰ πνευματικοὺς λόγους. Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ σέβονται τοὺς γέροντες καὶ νὰ μὴ ἐπιμένουν στὶς παράλογες ἐρωτήσεις τους, γιατὶ τοὺς παρασέρνουν σὲ ἐσφαλμένες ἀπαντήσεις καὶ οὐσιαστικὰ τοὺς μειώνουν στὴ συνείδηση τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ.

Σημειώνουμε ἐδῶ μιὰ χαρακτηριστικὴ περίπτωση. Ὅταν πρὸ ἐτῶν ἕνας νεαρὸς πολιτικὸς εἶχε δηλώσει δημοσίως ὅτι εἶναι ἄθεος – καὶ ἀποδεικνυόταν αὐτὸ ἀπὸ τὶς προσωπικὲς του ἐπιλογὲς – καὶ ἔγινε πρωθυπουργός, ἕνας ἀξιωματοῦχος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἕνας ἁγιορείτης ἡγούμενος, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν ὅτι τὸν γνώριζαν καὶ συνεργάζοταν μαζί του, μᾶς διαβεβαίωναν ὅτι τὸν ἔβαλαν στὸ δρόμο τῆς Δαμασκοῦ καὶ σὲ λίγο θὰ δοῦμε τὴν καλὴ ἀλλοίωσή του. Δηλαδή, θὰ συμβεῖ στὸν ἄθεο πρωθυπουργό, ὅτι εἶχε συμβεῖ στὸν ἀπόστολο Παῦ­λο, ὁ ὁποῖος ἀπὸ σκληρὸς διώκτης τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε μέγιστος ἀπόστολος. Πέρασε ὁ καιρὸς καὶ ὁ πολιτικὸς παράμεινε ἄθεος. Δὲν ἔγινε τελικὰ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ!
Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, σύμφωνα μὲ τὴν καταγραφὴ ἑνὸς πνευματικοῦ του τέκνου, «ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ γνώριζε ὅτι οἱ δυνατότητες τοῦ καθενὸς εἶναι περιορισμένες. Σὲ κάθε ζήτημα ἔδινε λύσεις, ὅπως ὁ Θεὸς τὸν φώτιζε. Φυσικά, χρησιμοποιοῦσε καὶ τὰ νοητικά του προσόντα καὶ κατεύθυνε μὲ σύνεση τὰ πρόσωπα, ποὺ βρίσκονταν κοντά του καὶ ζητοῦσαν τὴ βοήθειά του. Δὲν ἐνεθάρρυνε τοὺς χριστιανοὺς νὰ ψάχνουν μετὰ μανίας νὰ βρίσκουν μεγάλους γεροντάδες, ἔτσι χάριν ἱκανοποιήσεως τῆς νοσηρῆς περιεργείας τους, γιὰ νὰ μάθουν τὰ μέλλοντα ἤ τὰ μυστικὰ τῆς ζωῆς τους».
Ὁ χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ εἶναι εὐκολόπιστος οὔτε καὶ νὰ ἀποφασίζει γιὰ πνευματικὰ θέματα μὲ ἀφέλεια καὶ ἐπιπολαιότηα. Πρέπει νὰ βάζει κάτω τὴ λογική, νὰ εἶνα μετριοπαθὴς καὶ νὰ ἐλπίζει γιὰ τὸ καλύτερο, προσευχόμενος ταπεινὰ καὶ μὲ ὑπομονή.

Ορθόδοξος Τύπος

[toula]

Εορτάζει ένας Καθηγητής αλλά είναι Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ερήμου.
Κάποτε ό Μέγας Αντώνιος «έδεσε» τόν διάβολο καί τόν ρώτησε:
- Τί φοβάσαι περισσότερο;
- Τήν ταπείνωση!
- Τί άλλο φοβάσαι πέρα από τήν ταπείνωση;
- Τήν ταπείνωση!
- Κάτι άλλο δέν φοβάσαι;
- Τήν ταπείνωση!
Καί όταν ο Μέγας Αντώνιος ξεψύχησε καί ή Αγία ψυχή του, ήταν στά χέρια τών αγγέλων καί ανέβαινε στόν ουρανό, ό σατανάς βλέποντάς τον από μακριά, τόν φώναξε:
- Αχ Αντώνιε, μού ξέφυγες!
- Όχι ακόμα! τού λέει ο Μέγας Αντώνιος.
Ακούτε ταπείνωση; Στά χέρια τού αγγέλου ή ψυχή του Μεγάλου Αντωνίου, έχει βγεί από τό σώμα καί δέν έχει περιθώριο νά αμαρτήσει, αλλά δέν άφησε νά μπεί στό μυαλό του μέσα, ότι ναί εγώ σού ξέφυγα, σέ νίκησα! Δέν τό είπε αυτό τό πράγμα! Διότι μόνο ή ταπείνωση νικάει τόν σατανά...
Καί όταν ό Μέγας Αντώνιος πάτησε τό πόδι του στόν Παράδεισο, είπε:
- Τώρα, μέ τή Χάρη Τού Θεού σέ νίκησα!
Έτσι πρέπει νά λέμε καί νά κάνουμε καί εμείς. Άνθρωπε, μήν αφήσεις ποτέ νά περάσει από τό νού σου, ότι κάτι είσαι καί ότι κάτι κάνεις. Χάθηκες...
Αλλά νά είσαι πάντα ταπεινόφρων καί νά πιστεύεις, ότι άν έκανες κάτι, τό έκανες μέ τή Χάρη Τού Θεού καί επειδή τό ήθελε Ό Θεός..Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας έφθασε μέχρι 105 χρονών.
Μέχρι τότε τίποτε δεν ένοιωσε στο κορμί του. Μέχρι τότε δεν αισθάνθηκε πόνο ή πυρετό ή δυσθυμία. Όλη του τη ζωή τη περνούσε ανάλαφρα. Οι μπόρες, τα άγρια κρύα, και οι μεγάλες ζέστες δεν τον πειράξανε. Ως τα βαθιά του γεράματα έμεινε ακμαίος και στο σώμα και στη ψυχή.
Και όταν ήρθε ο χρόνος να αποχωριστεί η ψυχή από το βασανισμένο κορμί του, το προαισθάνθηκε. Και τις τελευταίες αυτές μέρες τις ζωής του θέλησε να τις εκμεταλλευθεί για το καλό των μαθητών του.
Παρά τα γεράματα του επισκέφθηκε πολλά μοναστήρια κι' έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες. Τους είπε πως ν' αγωνίζονται κατά του διαβόλου και ν' αποφεύγουν τους αιρετικούς.
Οι μοναχοί του έλεγαν να μη γυρίσει πίσω στην έρημο, στο ησυχαστήριο του, αλλά να μείνει κοντά τους. Ο Άγιος όμως επέστρεψε στην έρημο. Ζήτησε δε να μην μουμιοποιηθεί το σώμα του, όπως συνηθίζανε οι Αιγύπτιοι, αλλά να ταφή εκεί κοντά στην έρημο, σε σημείο που να μη το ξέρει κανένας. Δεν ήθελε μεταθανάτιες τιμές.
Λίγο προτού κλείσει τα μάτια του, λέγει στους μοναχούς, που βρίσκονται κοντά του, ότι αφήνει τον μανδύα του, στον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος του τον είχε χαρίσει κάποτε καινούργιο. Κατόπιν ο Μ. Αθανάσιος τον φορούσε πάντοτε ως φυλαχτό. Τους προβάτινους χιτώνες του τους άφησε στον μοναχό Σεραπίωνα.
Έπειτα αφού κοίταξε κατάματα τους είπε:
- Ο Αντώνιος σας αποχαιρετά και φεύγει.
Και με τα λόγια αυτά παρέδωσε την αμόλυντη ψυχή του στο Θεό. Τον έθαψαν κατά την επιθυμία του σε άγνωστο μέρος. Ο τάφος του έμεινε, πράγματι, άγνωστος. Κανείς δεν ξέρει, που ετάφηκε. Ήτανε 17 Ιανουαρίου 356 μ.Χ. Έζησε στη γη 105 χρόνια.
Την ευλογία του Αγίου Αντωνίου σε όλους μας.

ΠΗΓΗ ΠΑΝΑΓΊΑ ΠΑΡΑΜΥΘΊΑ
https://www.facebook.com/groups/1996052454054925/?
https://konstantinoupolipothoumeno.blog ... m/.../blog...

[toula]

«ΤΟ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΦΘΟΝΟ, ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑ».
ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ