Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Να μη φοβάται κανείς το κακό που ολοένα εξαπλώνεται, γιατί δεν θα αφήσει ο Θεός τους δικούς του όσο και αν το κακό είναι οργανωμένο, γιατί «μείζων έστι ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω».
Μη φοβάστε, δεν πρόκειται να χαθείτε. Μας στηρίζει όλους η χάρη του Ιησού μας και οι ευχές των πατέρων και γεροντάδων μας.
Μέρα-νύχτα μένω μαζί σας, σας κρατώ στην αγκαλιά μου και πάσχω για σας· σας παρακολουθώ και κλαίοντας παρακαλώ για σας, τα παιδιά μου.
Προσεύχεσθε, προσεύχεσθε καλά μου παιδιά, γιατί πλησιάζει ο χρόνος, που περιγράφουν οι Πατέρες μας, και τότε ποιός είναι ικανός να παραστεί στο θρόνο του Κυρίου;
Τα χνώτα του δράκοντα του αρχαίου, που θα πειράξει την οικουμένη, άρχισαν να μας προκαλούν ασφυξία και εμετό, και μένει πλέον σαν σημείο παρηγοριάς αυτό που ο άγγελος είπε τότε στον Λωτ «Φύγε, πήγαινε στη Σιγώρ για να σωθείς». Αλλοίμονο στη νέα γενιά, που θα βρεθεί στο κέντρο του κυκλώνα, τί πρόκειται να συναντήσει!
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός.
Α.-Μ.(αποσπάσματα από την προσωπική μας αλληλογραφία)

[toula]

Τραγικός ο κόσμος! Δεν ξέρει τί θέλει, τί κάνει, πού βαδίζει!…
Τώρα η ατμόσφαιρα της γης είναι γεμάτη από μίσος εναντίον Εκείνου…. το μίσος είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Φυλάξτε την απόφασή σας να ακολουθήσετε τον Χριστό…
Προσέξτε την ευαισθησία της καρδιάς σας. Και τώρα πάλι το ίδιο μοτίβο:
Βρισκόμαστε κάτω από την πίεση του μίσους εναντίον του Χριστού, εναντίον του Δημιουργού μας.
Ο Χριστός είπε:” Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε “. Στον κόσμο αυτό θα έχετε δυσκολίες, θλίψεις κλπ.
Είναι αναπόφευκτο.
Εμείς οι μοναχοί σηκώνουμε στους ώμους μας αυτό τον σταυρό, αυτή τη σύγκρουση του κόσμου με τον Χριστό.
Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.
ομιλία 28, σελ. 314-7

[toula]

Ο συγγραφεύς Σούρσκυ αναφέρει και την κάπως κωμική περίπτωσι του ιερορράπτου Π. Γ. Θεοδώροβιτς, που πίστευσε ότι ο π. Ιωάννης [ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης] θα τον θεράπευε από τον τραυλισμό της φωνής του και που τελικά η πίστις του δικαιώθηκε.
«Το καλοκαίρι του 1893 ο βραδύγλωσσος ιερορράπτης περίμενε στην Μόσχα τον π. Ιωάννη ανάμεσα σε πυκνό πλήθος. Όταν έφθασε, προσπάθησε απεγνωσμένα να τον πλησιάση.
Σκεπτόταν ότι η συνάντησις θα ήταν αποφασιστική για όλη του την ζωή.
Άρχισε λοιπόν να φωνάζη τραυλίζοντας φοβερά:
«Μπάτιουσκα, προσευχηθήτε για μένα».
Ο π. Ιωάννης τον κτύπησε με το δεξί χέρι στο αριστερό μάγουλο και τον διέταξε:
«Μίλα καθαρά, μίλα καθαρά…»!
Το θαύμα έγινε.
Η τόσο ενοχλητική πάθησις έπαυσε να τον ταλαιπωρή».
Πολλές φορές συνόδευαν την προσευχή ιδιαίτερες εκδηλώσεις, όπως διάφορες εντολές ή προτροπές να σηκωθούν οι άρρωστοι από το κρεββάτι του πόνου.
Σε αρκετά βιβλία περιέχεται η διήγησις της θεραπείας μιας νεαρής κυρίας, που πέθαινε από κοιλιακό τύφο.
Μετά το τέλος της θαυματουργικής του προσευχής, η άρρωστη βλέποντάς τον εξασθενημένο τον ερώτησε αν ήθελε ένα κέρασμα.
Ο π. Ιωάννης της απάντησε:
«Εάν μου δώσετε ένα μικρό ποτηράκι κρασί, θα σας ευγνωμονώ, διότι είμαι εξαντλημένος. Παρακαλώ όμως, σύμφωνα με την ρωσική εθιμοτυπία, η ίδια η οικοδέσποινα να μου το προσφέρη».
Έπειτα από αυτή την ευγενική εντολή η ετοιμοθάνατη ανασηκώθηκε από το κρεβάτι, κατέβασε τα πόδια στο πάτωμα, και με σταθερό βήμα κατευθύνθηκε προς την τραπεζαρία.
Πήρε το κρασί και το πρόσφερε.
Μετά από μερικές μέρες ανάρρωσε τελείως.
Από το βιβλίο «Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης» έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου.

[toula]

Όποιος βλέπει τις αμαρτίες του, θα δεχθεί μέσα του την ειρήνη του Θεού.
Πολλοί θέλουν να ξέρουν τι γίνεται στις ξένες χώρες, αλλά τι βρίσκεται στην ψυχή τους δε θέλουν να εξετάσουν.
Δεν υπάρχει τίποτε σπουδαιότερο από το να γνωρίζεις την αδυναμία και την αμάθειά σου.
Το πρώτο βήμα σοφίας είναι να αναγνωρίσεις τα λάθη σου.
Η γνώση του εαυτού μας και των σφαλμάτων μας είναι η αρχή της σωτηρίας μας.
Όποιος εγνώρισε τις αμαρτίες του, έφθασε στο μέσον του δρόμου για τη δικαίωσή του.
Άγιος Αρσένιος (Μπόκα)
Από το βιβλίο «Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.

[toula]

Για τα ορφανά, για τους αρρώστους, για τους γέρους, για όλα υπάρχουν ιδρύματα.
Για το καημένο το άδικο, δεν έγινε κανένα ίδρυμα.
Καθένας το παίρνει και το πετά στην πλάτη του άλλου, γιατί το βλέπουν βαρύ και άσχημο.
Και όμως είναι τόσο γλυκό το άδικο, όσο τίποτε άλλο!
Οι ωραιότερες στιγμές που έζησα ήταν της αδικίας.
Όποιος δέχεται το άδικο, δέχεται τον αδικημένο Χριστό στην καρδιά του.
Οι καυγάδες γίνονται γιατί ο καθένας παίρνει περισσότερο δίκαιο απ’ όσο δικαιούται.
Μόνο αν βρεθεί κανείς με πολλή αγάπη, μαζεύει το άδικο και αφήνει το δίκαιο στους άλλους.
Μόνο ο Χριστός δέχθηκε όλο το άδικο σηκώνοντας τον Σταυρό για μας.
(όσιος Παϊσιος αγιορείτης, από Ιερομ. Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, Άγιον Όρος, σελ. 468).

[toula]

Κάποια φορά, μια πονεμένη κοπέλα, υστέρα από ένα πρόβλημα που της δημιούργησαν οι υπεύθυνοι ενός Μοναστηριού και δεν μπορούσε να το σηκώσει – ο κόσμος πικρός και σκοτεινός – πήγε στο Γέροντα, να του πει τι είχε συμβεί.
Απ’ όσα άκουσε, ο πόνος ήταν εμφανής στο πρόσωπο του
Γύρισε και της είπε:
– Ο διωγμός σου δεν είναι ανίατος… και έφυγε κυρτός, σαν να πήρε όλη την αδικία επάνω του.
Στην ψυχή της παθούσης ανοίχτηκαν τα μυστικά της ζωής σε όλες τους τις διαστάσεις.
Δέχτηκε, όπως της τα περιέγραψε δ Γέροντας, αυτό που της συνέβη και άρχισε τη ζωή της από την αργή, με πολλές επιτυχίες στον κόσμο και με πνευματική προκοπή.
Ωστόσο ο Γέροντας, όταν ήξερε ότι δεν εισακούονταν, δε μιλούσε καθόλου, όσο και να τον επίεζες.
Εστενοχωρείτο, αν άκουγε ή διαπίστωνε στον άνθρωπο δυσπιστία ή αγανάκτηση για το Χριστό.
Θυμάμαι πόσο τον πλήγωσα, όταν αντιμετωπίζοντας κάποιες περιστάσεις στη ζωή μου, δύσκολες και βαριές, είπα στο Γέροντα, με παράπονο, πως ο Χριστός δε με ακούει, όσο και να Τον παρακαλώ.
Ε! λοιπόν! Δεν αντίκρισα άλλη φορά τόσο πικραμένη την έκφραση του Γέροντα.
– Γιατί, μου είπε, βαραίνεις τόσο πολύ το Χριστό; Γιατί Τον πικραίνεις;
Εχάλασε ο κόσμος γύρω μου, ίδρωσα από ντροπή.
Ήθελα να με καταπιεί η γη για την αχαριστία μου, γιατί κάθε ευγενική παρατήρηση του Γέροντα άνοιγε στην ψυχή βιβλία, με ρήματα ζωής αιωνίου.
Ερχόταν, έτσι, η ψυχή του ανθρώπου σε ισορροπία.
Πάντα έλεγε: «Ο Χριστός θα νικήσει».
Από το βιβλίο της Δήμητρας Β. Δαβίτη, «Αναμνήσεις από το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ», των εκδόσεων Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη.

[toula]

Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ’ αυτή τη ζωή αγάπησαν το Χριστό κι έμαθαν να επικαλούνται το όνομά Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς τους.
Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίζουν ποιον πρέπει να καλέσουν για βοήθεια. Θα ξέρουν ποιο όνομα να επικαλεστούν. Θα ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν.
Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτός κινδύνου, θα καλύπτονται κάτω από τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

[toula]

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον με τον αμαρτωλόν».
«Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν.
Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός εστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.
Εάν είπωμεν ότι ουχ ημαρτήκαμεν, ψεύστην ποιούμεν Αυτόν, και ο λόγος Αυτού ουκ έστιν εν ημίν» (Α’ Ιωάν. 1,8-10).
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον με τον αμαρτωλόν».
Όπως οι άνθρωποι βιώνουν με ένταση τις τυχόν θανατηφόρες ασθένειες, για παράδειγμα τον καρκίνο, έτσι κάποτε μάλιστα και με μεγαλύτερη φρίκη – ζουν μέσα τους μερικοί την παρουσία των αμαρτωλών παθών, τα οποία μας χωρίζουν από τον Κύριο.
Αυτοί αληθινά αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως «χειρίστους πάντων»· , βλέπουν ειλικρινά να βρίσκονται στο εξώτερο σκότος.
Τότε συγκεντρώνεται σε αυτούς η μέγιστη ενέργεια προσευχής μετανοίας.
Αυτή μάλιστα μπορεί να φθάση σε τέτοιον βαθμό, ώστε ο νους τους παύει να λειτουργεί και δεν μπορεί να πει παρά μόνο:
«Ιησού, σώσον με τον αμαρτωλόν».
...«Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. 7,14).
Και όταν εμείς οι χριστιανοί δεν δεχόμαστε να συμπορευθούμε με εκείνους οι οποίοι «ουχ ευρίσκουσιν αυτήν» , διότι δεν θέλουν, τότε δημιουργούνται συγκρούσεις.
Γινόμαστε ανεπιθύμητοι από τα τέκνα του κόσμου τούτου – τέτοιος είναι ο κλήρος αυτών που αγαπούν τον Χριστό.
Όταν ο Κύριος είναι μαζί μας, όλα τα παθήματα της ζωής δεν φαίνονται φοβερά, διότι μαζί Του «μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Α’ Ιωάν. 3,14).
Εν τούτοις αναπόφευκτες οι ώρες και οι περιόδοι ακόμη της Θεοεγκαταλείψεως:
«Θεέ Μου, Θεέ Μου, ινατί Με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46).
Αν όμως επιπλέον υπομένουμε την αποστροφή εκ μέρους των ανθρώπων, η απόγνωση μας μπορεί να πάρει πολύ βαθειά μορφή, και εμείς επικαλούμεθα Αυτόν, ο Οποίος,
«πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι» (Εβρ. 2,18).
Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), Περί Προσευχής, σελ. 195.

[toula]

«Δεν πιστεύω να γίνεται στο Άγιον Όρος καλύτερη Θεία Λειτουργία».
Η φωνή του βαθύτονη, σιγαλερή, γλυκιά κι απόμακρη, βγαλμένη από τα έγκατα μιας άυλης ψυχής, μαρτυρία παρουσίας λόγου Θεού.
Πώς να μέλπει τα της Θείας Λειτουργίας το διδάχτηκε από τον γερο-Ιωσήφ στη νεότητά του.
Ο γερο-Ιωσήφ δεν άφηνε κανέναν άλλο να τον ξελειτουργάει και χαιρόταν τόσο στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν, ώστε έλεγε:
«Δεν πιστεύω να γίνεται στο Άγιον Όρος καλύτερη Θεία Λειτουργία».
Απόλυτα συγκεντρωμένος στα τελούμενα, δεν έκανε το παραμικρό λαθάκι στα τόσα χρόνια που τον παρακολουθούσαμε.
Και όταν εμείς λειτουργούσαμε, κάθε τόσο μ’ ένα απότομο ύψωμα του βλέμματος στιγμάτιζε κάτι που έπρεπε να διορθώσουμε.
Ουδέποτε μιλούσε ή ασχολιόταν με τα τυπικά της Θείας Λειτουργίας.
«Ο λειτουργός πρέπει να φυλάγεται από τυχόν αιτίες ταραχής».
Έλεγε: «Για μένα η Λειτουργία είναι προσευχή. Η πιο σπουδαία προσευχή».
Αλλά απέφευγε να κατανύσσεται, για να μην τον ακούνε.
Είχε δόγμα του να κρύβει την κατάνυξή του. Σε σπάνιες περιπτώσεις, που δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί τον έπαιρναν “σβάρνα” τα δάκρυα, σιωπούσε για λίγο.
Θερμαινόταν ολόκληρος λειτουργώντας. Το πρόσωπο και το κεφάλι ήταν υπεραιμικά, ροδαλά σαν κάποιου χειρώνακτα. Συχνά κάθιδρα.
Το καλοκαίρι πάντοτε θα άλλαζε μετά τη Λειτουργία.
Τον δε χειμώνα, πού να τολμήσουμε να βάλουμε τη θερμάστρα πετρελαίου πάνω από το ένα!
Εμείς τουρτουρίζαμε κι εκείνος ζεσταινόταν. Την αιτία την καταλάβαμε αργότερα.
Όταν σταμάτησε να λειτουργεί, τότε ζητούσε να “ανεβάσουμε” τη θερμάστρα.
Κάποτε έκανε απόλυση και σήκωσε το συνήθως χαμηλωμένο βλέμμα του.
– Γιατί με κοιτάς, ρώτησε τον αδελφό που τον ξελειτουργούσε μόνος.
– Να, έτσι, του απάντησε ξερά.
Όμως προσπαθούσε να χορτάσει, να καταφάει άπληστα το πανέμορφο, θεοχαρίτωτο, θαλερώτατο εκείνο πρόσωπο, το γεμάτο γλυκιά φωτεινότητα και τέλεια αγνότητα.
Το πρόσωπο που τότε, τα πρώτα χρόνια, πριν σφραγισθεί από το γήρας, σήκωνε ένα βλέμμα αετού, που σε διαπερνούσε ως τα μύχια της ψυχής σου.
Πολλοί νόμιζαν ότι πρόκειται για πνευματική ακτινογραφία. Όμως όχι! Το αετίσιο βλέμμα προερχόταν από καρδία αρνίου. Απλή και απονήρευτη.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας απαραιτήτως κόλλυβα για τρισάγιο.
Αν έδινες ονόματα, ζητούσε πρώτα τα κεκοιμημένα.
Έλεγε: «Εμείς οι ζώντες κάτι μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας. Οι κεκοιμημένοι όμως από ‘μας περιμένουν».
Από το βιβλίο: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης. Έκδοση Ι. Ησυχ. «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους 2000, σελ. 119.

[toula]

Ολυμπιακοί Αγώνες-Μη συμπερίληψη και πνευματική αυτοκτονία

Από την ομιλία του π. Νικολάου Λουδοβίκου