"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Εκκλησία δεν πάω κάθε Κυριακή ή γιορτή.
Εκκλησία πηγαίνω όταν το αισθάνομαι.
Όταν το αισθάνομαι, μόνο τότε μπορώ να συγκεντρωθώ,
να παρακολουθήσω τη λειτουργία και να προσευχηθώ.
Κάποιες φορές, εν ώρα λειτουργίας, όταν κάτι μου αποσπάσει την προσοχή,
ή εκνευριστώ με κάτι, θεωρώ ότι δεν έχω θέση πλέον εκεί και σηκώνομαι
και φεύγω. Αυτό βέβαια, δεν είναι ίσως το καλύτερο, γιατί απο την άλλη σκέφτομαι, πως ίσως είναι πειρασμικό όλο αυτό, για να αναγκαστώ, να σηκωθώ και να φύγω, κάνοντας το χατήρι του ακατανόμαστου.
Απο την άλλη όμως, το θεωρώ ανώφελο, το να παρίσταμαι στη λειτουργία,
χωρίς όμως το μυαλό μου να είναι συγκεντρωμένο εκεί ή να είμαι θυμωμένη με κάτι ή οτιδήποτε άλλο τέλοσπάντων.
Όπως επίσης, δε ξέρω κατά πόσο ωφελεί, το να πάω στην Εκκλησία χωρίς να το νοιώθω ή να το πολυθέλω.
Κάνω καλά τελικώς ή όχι; :-k

Καμια φορά ο λαός λέει πως τρώγοντας έρχεται η όρεξη.
Όσο για το ότι κάτι μας αποσπάει την προσοχή αυτό έχει σημβεί και στον εαυτό μου οριμένες φορές. Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι αυτά είναι πειρασμοί και διαβάλματα ώστε η παρουσία μας στον ιερό ναό να γίνει ανούσια.
τότε είναι που πρέπει να μείνουμε και να προσευχηθούμε για να μείνουμε προσηλωμένοι και μακριά απο κάθε τι που προσπαθεί να μας απομακρύνει απο τον σκοπό μας

και να σου πω και κάτι που έκανα για να αποφεύγω να αποσπάται η προσοχή μου στην εκκλησία......
ξεκίνησα πριν απο 2 χρόνια μαθήματα βυζαντινής μουσικής και είμαι στο ψαλτήρι του ναού μαζι με τον δάσκαλό μου.
Έτσι αποφεύγω να αποσπάται η προσοχή μου και σημετέχω ενεργά (κατα κάποιο τρόπο) στη θεία λειτουργεία

Ο εκκλησιασμός δεν αποτελεί θέμα προσωπικής επιλογής αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου. Οι κανόνες άλλωστε μιλούν ξεκάθαρα γι'αυτά τα θέματα. Επειδή όμως γενικότερα δεν είμαι οπαδός της αυστηρής τήρησης του Ιερού Πηδαλίου για ευνόητους λόγους προτείνω την ενεργή συμμετοχή στη Θεία Λατρεία γιατί αλλιώς καταντάει βαρετή συνήθεια. Η κατανόηση των λεγομένων και τελουμένων βοηθά και αυτό μπορεί να γίνει εύκολα με την ανάγνωση ενός βιβλίου που εξηγεί βήμα προς βήμα τις ακολουθίες. Για να κλέισω και με ένα παράδειγμα : όταν στην τηλεόραση έχει μια ταινία που μας αρέσει, προσηλωνόμαστε και δε θέλουμε τίποτα να μας διακόψει. Σε ομιλία του πατρός Συμεώνος Κραγιόπουλου είχα ακούσει το εξής ωραίο παράδειγμα. Πρέπει λέει να βιάζουμε το νου μας να συγκεντώνεται στη προσευχή είτε προσωπική είτε ομαδική και κάθε φορά που καταλαβαίνουμε πως αφαιρούμαστε να αγωνιζόμαστε να συγκεντωνόμαστε ξανά. Πρεπεί, συνεχίζει ο πατέρας, να αγωνιζόμαστε όπως αγωνίζεται κάποιος ο οποίος βρήκε ένα θησαυρό σε ένα δωμάτιο και υπάρχει κάποιος που τον απωθεί αλλά αυτός επιμένει να μπει στο δωμάτιο είτε από το παράθυρο είτε από τη στέγη είτε από την καμινάδα. Μας εύχομαι καλόν αγώνα και καλό υπόλοιπο της Αγίας Τεσσαρακοστής και Καλή Ανάσταση.

Byzantine_Spirit, μην νομιζεις οτι εισαι η μονη που βαριεσαι η σε πιανει χασμουρητο στην Εκκλησια, η σου σπανε τα νευρα οι διπλανοι που θυμηθηκαν να κουτσομπολεψουν τον κοσμο ολο την ωρα της λειτουργιας, Η, η κυρα Μαριτσα που δεν αντεχει την συγκινηση και φωναζει οταν ξαναβλεπει στην Εκκλησια μετα απο μια ωρα την κυρα Ελενη, με την οποια ηταν μαζι απο το πρωι.

Η τον διπλανο που θημηθηκε να ψαλλει κακοφωνα μεσα στο αυτι σου απο την πολλη κατανυξη του, και αμεσως μετα μιλαει στο κινητο του για τον αγωνα ποδοσφαιρου που εχει η τηλεοραση.

Ολα αυτα ισως φαινονται τυχαια αλλα μπορει και να μην ειναι (..)

Το θεμα ειναι εκεινες τι κρισιμες στιγμες να μην μας πιασει αθυμια, νευρα, απογοητευση και σηκωθουμε και φυγουμε (σε ολους περναει αυτη η σκεψη), αλλα να βιασουμε τον εαυτο μας να μεινουμε εκει.

Μετα απο καιρο θα μαθουμε να τους αγνοουμε ολους αυτους, (δεν τους υποτιμω, αλλα αυτο το κανει η σταση τους για λογαριασμο τους) και θα παρακολουθουμε την λειτουργια-ακολουθια με πιο μεγαλη υπομονη, γιατι ο Θεος βλεπει την προαιρεση του καθενα και βοηθα με την χαρη του.

Ομως να μην φυγουμε, γιατι αυτο θελει ο αντιθετος, να μας ριξει στο ξενερωμα και να κλειστουμε στο καβουκι μας.

Δεν θα του κανουμε την χαρη, και ταβλι να παιξουν οι αλλοι στην Εκκλησια εμεις εκει, να τον κανουμε να δαγκωνει την ουρα του απο την κακια του...

Υπομονη.

Χαίρετε αδερφοί!
Αγαπητή αδερφή Byzantine_spirit, απλά θέλω να σου πω πως για να προκόψεις ως Χριστιανή, βασικό, πολύ βασικό στοιχείο είναι να πηγαίνεις κάθε Κυριακή και σε όσες γιορτές μπορείς στην Εκκλησία.
Πρέπει να πηγαίνεις! Οχι γιατί το χρειάζεται ο Θεός, αλλά γιατί το χρειάζεσαι εσύ και ας μη το ξέρεις.
Είναι αναγκαίο.
Ο Πατέρας σου, ο Νυμφίος σου, ο Θεός σου σε καλεί! Θυσιάζεται και τελεί το μέγιστο μυστήριο! Εγώ ή εσύ θα τον αγνοήσεις και θα τον περιφρονήσεις?(το ξέρω πως όχι)
Πως μπορούμε να λέμε πχ. αγαπώ τον πατέρα μου , αλλά στο σπίτι του δεν πάω, και ούτε θέλω να τον βλέπω.

Την απορία σου αυτή, την έχουν πολλοί που ξεκινάνε, όπως την είχα και εγώ όταν ξεκινούσα, αλλά σύντομα θα καταλάβεις...Αρκεί λίγο κόπος, λίγο βία στην αρχή και περιφρόνηση αντίθετων σκέψεων, για το τι κάνει ο ένας ή ο άλλος...
Χαίρετε εν Κυρίω!

Συμφωνώ με τον Φώτη! Σε όλα!

Aγαπητή, θα ήθελα κι εγώ να σου πω την δική μου εμπειρία. Από μικρή με ξύπναγαν οι γονείς μου κάθε μα κάθε Κυριακή για να πάω εκκλησία και δεν σου κρύβω ότι μέσα μου έλεγα ότι .....μια φορά δεν μπορώ να μη πάω να με αφήσουν να κοιμηθώ κι εγώ λίγο δεν σκέφτονται το παιδί τους.... έλεγα. Πάντα όμως πήγαινα μέχρι που μεγάλωσα, ενηλικιώθηκα και πάλι με ξυπνούσαν να πάω εκκλησία ......κι όταν αποφάσιζα καμιά φορά να μην πάω κάτι δεν μου πήγαινε καλά όλη την ημέρα..... κι αναρωτιώμουν αν θα μου πάει καλά όλη η εβδομάδα. Σιγά σιγά όμως και αφού παντρεύτηκα πήγαινα μόνη μου ακόμη κι όταν αμφιταλαντευόμουν κι έλεγα να πάω .....να μην πάω, να κοιμηθώ λίγο ακόμη .... όμως πεταγόμουν ξαφνικά γιατί έλεγα "χμ.... τώρα θα γελάει ο διάβολος" κι άρχιζα να ετοιμάζομαι για να πάω.

Δεν σου κρύβω ότι μέχρι τώρα όταν βρίσκομαι στην εκκλησία δεν υπάρχει φορά που να μη ξεφύγει ο νους μου να μην έχω χασμουριθεί, να μην έχω δυσανασχετίσει για την ορθοστασία κι άλλα πολλά........ ΟΜΩΣ σε καμία περίπτωση δεν έχω φύγει προτού πει το "Δι ευχών" ακόμα και μνημόσυνο να έχει και ο παππάς δεν λέει το "Δι' ευχών" πριν, κάθομαι μέχρι να τελειώσει και το μνημόσυνο.

Θα πω και κάτι αλλά δεν θέλω να παρεξηγηθείς και ούτε θέλω να σε κρίνω γιατί εγώ είμαι χειρότερη...... απλά έχετο στην άκρη του μυαλού σου κάθε φορά που θα θέλεις να φύγεις πριν τελειώσει η θεία λειτουργία.....
Κάποτε άκουσα από κάποιον να λέει ότι αυτοί που φεύγουν από την εκκλησία πριν ακούσουν το "δι ευχών" μοιάζουν του Ιούδα που φεύγει γρήγορα από τον Μυστικό Δείπνο για να προδώσει τον Ιησού.

Θεία Λειτουργία! Κοντεύω να 40ρίσω και το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά και όλες οι αισθήσεις μου δεν το πιστεύουν αυτό που συμβαίνει στη Θεία Λειτουργία!
Πώς εγώ όχι απλά η ανάξια, αλλά και βουτηγμένη στον βούρκο των αμαρτιών μου απέναντι στον Κύριο (δεν ταπεινολογώ), τολμώ να βρίσκομαι εκεί μαζί με όλους τους Αγίους και να δοξάζω τον Θεό μας! Και κάθε φορά σκέφτομαι γιατί δεν μου ρίχνει έναν κεραυνό να με κάψει εκεί όπως στέκομαι. Ντρέπομαι που γράφω αυτή τη στιγμή σε αυτόν τον χώρο, αλλά θέλω να πω στην αδερφή Byzantine_spirit να τρέχεις όποτε μπορείς στην Εκκλησία μας, κυρίως τις Κυριακές και τις γιορτές. Μην σκέφτεσαι με την ανθρώπινη λογική μας. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις στις απορίες σου. Τις ίδιες ακριβώς είχα κι εγώ πριν κάποια χρόνια και πραγματικά πήγαινα μόνο όταν νόμιζα ότι το αισθανόμουν. Τι έγινε? Μια μεγάλη δυνατή δυστυχία χτύπησε την πόρτα της ζωής μου και χωρίς να γνωρίζω εάν και τί ακριβώς αισθάνομαι πήγαινα τρέχοντας να παρηγορηθώ στο Μεγάλο αυτό Ιατρείο. (από εγωισμό δλδ, για να πάρω εγώ, να ανακουφιστώ, να ξαναελπίσω, να γιατρευθώ, να βρώ λόγο να ζω). Και όταν πέρασαν οι μπόρες και οι πληγές έκλεισαν άρχισα πάλι κάποια μέρα να αναρωτιέμαι γιατι να πάω αφού δεν το αισθάνομαι ή γιατί οι άλλοι θα με ενοχλούν ή γιατί......... έκλαψα πολύ πικρά. Πάρα πολύ πικρά αδελφή μου. Συνειδητοποίησα τί είμαι.(και φυσικά όχι σε όλη του την έκταση).
Πήγαινε εσύ τρέχοντας, πρώτη-πρώτη, με όλη σου την αγάπη για τον Νυμφίο μας. Τρέχε να τον δοξάζεις ακόμα και 1000 σκέψεις να έρχονται. Η καρδιά σου εκεί να είναι κολλημένη.
Δύο ώρες την εβδομάδα!! Δες το έτσι. Πόσα πολλά δεν κάνουμε κάθε ώρα που σίγουρα "πρέπει" αλλά δεν πετάμε και την σκούφια μας. :) Τώρα που γράφω έχω να μαγειρέψω για τα παιδιά που θα έρθουν σε λίγο. Να απλώσω, να σιδερώσω, να πληρώσω.... να... να....
2 ώρες για να τον λατρέψουμε δεν διαθέτουμε? (την εβδομάδα)
Το αστείο είναι πως τολμώ εγώ να πω σε σένα την γνώμη μου. Όμως θυμήθηκα εμένα. Συγνώμη εαν έγινα κουραστική, αν και θα ήμουν ικανή να γράφω για μέρες εδώ καθισμένη για την Θεία Λειτουργία. Μυστήριο Μέγα!!! Για να μην σου πω για τους Αγγέλους που βρίσκονται μαζί μας .. τους Αγίους...... τους κεκοιμημένους αδερφούς μας πόσο αναπαύονται εκείνες τις στιγμές!! Φοβερό!