« Επίγειοι άγγελοι οι Αγιορείται»

[gkou]

Συνομιλία με τον Γέροντα Εφραίμ τον Λαυριώτη κονακτσή



… Στην Λαύρα κατοικούσαν πολλοί και μεγάλοι ασκηταί. Κάθε Δευτέρα συνήθιζαν και νήστευαν τριήμερο και μετελάμβαναν στην συνέχειαν. Άγιοι άνθρωποι. Στη Λαύρα την εποχή εκείνη , προϊστάμενος ήταν ο παπα- Γρηγόριος.Μεγάλη προσωπικότης. Στην συνέχειαν τον κάλεσαν στις Καρυές πρωτεπιστάτη. Με συμπαθούσε ο παπάς αυτός. Κάποια μέρα το 1956-1957 ξεκίνησε με μουλάρι από τις Καρυές , ήρθε στην Λαύρα – επτά ώρες δρόμο – και με έκανε μοναχό.

Τα τελευταία χρόνια με όρισαν κονακτσήν οι Λαυριώται πατέρες ,εδώ στις Καρυές, κοντά στο Πρωτάτο. Να εύχεσθε να με ελεήσει ο Θεός ,γιατί είμαι αμελής μοναχός.

Μ.Μ: Ποιο ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των πατέρων της εποχής εκείνης ,Γέροντα;

Γέρων Εφ: Η απλότης! Φτωχικά τα ράσα τους, μπαλωμένα, το ίδιο και τα παπούτσια τους. Όμως η καρδιά τους , το θησαυροφυλάκιο αυτό των αρετών, ήτο υπερπλήρες!

Μ.Μ: Γέροντα, τότε πολλά μοναστήρια ήσαν ιδιόρρυθμα.

Γέρων Εφ: Ε, ιδιόρρυθμες οι εποχές, ιδιόρρυθμα και τα μοναστήρια! Η Λαύρα εν από αυτά. Πλην όμως μέσα στον ιδιόρρυθμο τύπο ζωής, αναδείχθηκαν πολλοί άγιοι πατέρες τότε.

Θυμούμαι τον Λαυριώτη μοναχό Παύλο ( Παυλίδης το επίθετο ) ο οποίος ήτο αριστούχος χειρουργός ιατρός. Μολονότι πήγαινε από εδώ κι από εκεί για να προσφέρει – εννοείται αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του – έκανε αυστηράν άσκηση. Να φαντασθείτε, το νερό το έπινε- για λόγους εγκρατείας – με το κουταλάκι! Ποτέ δεν πήρε μια πεντάρα και ας την χρειαζόταν ,αφού- όπως όλοι οι ιδορρυθμίτες – έπρεπε να φροντίσει αυτός για το σιτηρέσιό του. Το ιατρείο του το είχε στην Λαύρα. Την κάθε περίπτωση την αντιμετώπιζε με μεγάλην υπευθυνότητα . Δεν έκανε διάγνωσιν ,αν δεν διάβαζε το βιβλίο που πάντοτε είχε μαζί του. Όχι προχειρότητες. ʽΈφτασε ενενήντα έξι χρονών ! Πόσους πατέρες βοήθησε , ούτε που ξέρω. Μόνον ο Θεός γνωρίζει ,ο οποίος παρακολουθούσε τον καλό μοναχό Του να πηγαίνει πορείες ώρες και ώρες με κρύο, με χιόνι, με ήλιο , με βροχή , με τα πόδια συνήθως ή με μουλάρι σε όλο το Άγιον όρος για να περιθάλψει , για να βοηθήσει , για να στηρίξει, για να παρηγορήσει. Τον παρακολουθούσε ο Δωρεοδότης Χριστός και ασφαλώς τον άμειψε εις τα δεξιά Του… ]



Απόσπασμα από το βιβλίο « Επίγειοι άγγελοι οι Αγιορείται»

Απόσταγμα σταυρωμένης καρδιάς Αθωνιτών

Μανώλης Μελινός

[gkou]

[ Συνομιλία με τον Ιερομόναχον Αρτέμιον ( Κελλίον Αγίου Νικολάου « του Ψαρά » , στα όρια Καρυών- Καψάλας )



… - Μ. Μ: Μιλήστε μας και για άλλους Γεροντάδες στην ευρύτερη περιοχή.

- Ιερομ. Αρτ : Εδώ στην Καψάλα είχαμε τον Γέροντα Ηρωδίωνα τον Έγκλειστο. Μεγάλος ασκητής. Έζησε σαράντα ολόκληρα χρόνια έγκλειστος στο ασκηταριό του! Είχε καρφωμένη στην πόρτα του μια λαμαρίνα. Πήγαιναν πατέρες κατά καιρούς και του έδιναν παξιμάδι, λίγα χόρτα, μια ντομάτα… Ήτο λιτοδίαιτος στο φαγητό του. Η φυσιογνωμία του σε ενέπνεε. Ήτο λιπόσαρκος, ξερακιανός ,απεριποίητος αλλά όταν βρισκόσουνα κοντά του ,γέμιζες από την χάρη που εξέπεμπε! Καλλιεργούσε σκοπίμως μια « σαλότητα » - ήτο δια Χριστόν σαλός – για να αποφεύγει τις επισκέψεις και τον έπαινο των ανθρώπων ,φοβούμενος μη χάσει τον μισθό του στους Ουρανούς. Κύριο γνώρισμά του ήταν το προορατικό χάρισμα . Πολλές φορές έλεγε πράγματα που σε λίγο διάστημα συνέβαιναν! …

… Θα σας πω και τούτο που θυμάμαι:

Ο Γέροντας προείδε και την κοίμησή του. Έτσι, ήταν και ο ίδιος και το φτωχικό ξεροκάλυβό του έτοιμοι για την μεγάλη στιγμή της αναχωρήσεως στους Ουρανούς ,εκεί όπου απολαμβάνει τους κόπους και τους μόχθους των ασκητικών του αγώνων.

Ο Παπα- Ακάκιος ,πολύ ενάρετος άνθρωπος . Όταν ήτο νέος , λογομάχησε με κάποιον – βλέπετε ο διάβολος δεν ησυχάζει ποτέ - και ο άλλος του έβγαλε το μάτι με πηρούνι! Είχε λοιπόν ένα μάτι ο παπα- Ακάκιος. Ε, δεν είπε ποτέ στον υποτακτικό του ποιος του έβγαλε το μάτι! Τόσην ευαισθησία και λεπτότητα επεδείκνυε ,που κάλυπτε αυτόν που τον έβλαπτε τόσο πολύ…

Στερημένη τότε πολύ ήταν η ζωή τους. Στο καλυβάκι όπου έμεναν, δεν είχαν νερό. Ούτε λάστιχα υπήρχαν τότε για την μεταφορά του νερού ούτε άλλες ευκολίες. Έβαζαν λοιπόν ένα κηπάκο με ζαρζαβατικά, χαμηλά από το καλύβι τους στον λάκκον ,ώστε να ποτίζονται από το ποτάμι. Κάποιος λοιπόν πήγαινε κι έκοβε τα κηπευτικά άγουρα. Ο παπα- Ιωάσαφ ,νέος τότε, πέτυχε αυτόν που τα έπαιρνε. Έτρεξε μια και δυο και είπε στον Γέροντα του:

- Γέροντα, είδα ποιος τα παίρνει.

- Μη! Μη μου πεις! Δεν θέλω να το ξέρω. Τον έκοψε αμέσως αυστηρά ο Γέροντας και συμπλήρωσε: Δεν θέλω να έχω λογισμό σε βάρος κανενός! Όμως ,πρόσεξε. Αν τον ξαναδείς να κόβει, κρύψου μη σε δει και … ντραπεί! … ]



Απόσπασμα από το βιβλίο « Επίγειοι άγγελοι οι Αγιορείται »

Απόσταγμα σταυρωμένης καρδιάς Αθωνιτών

Μανώλης Μελινός

[gkou]

[ Συνομιλία με τον Ιερομόναχον Κοσμάν Μικραγιαννανίτην υποτακτικόν του Γέροντος Αβιμέλεχ του Κρητός.

Μ.Μ: Μιλήστε μας για Γεροντάδες που γνωρίσατε τότε στο Όρος , στην έρημο που λίαν ευστόχως θεωρείται το άγιον βήμα του αθωνικού «ναού» της Παναγίας μας.
- Ιερομ. Κ .Μ: Ποιόν να πρωτομνημονεύσω! …
Θυμούμαι ότι πάντοτε με εντυπωσίαζε η ασκητική φυσιογνωμία του παπα- Ιωακείμ του Αγιαννανίτη του εποναζόμενου « Αμερικάνου». Νέος εγώ τότε, εντυπωσιαζόμουν από την ασκητική μορφή του με την μεγάλη γενειάδα του η οποία έφτανε μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών του! Ο παπα-Ιωακείμ ησκείτο εις την καλύβην η οποία τιμάται εις το Γενέσιον της Θεοτόκου. Άνθρωπος μεγάλης αρετής.
Επίσης ενθυμούμαι τον Γέροντα Νεκτάριο τον Ρουμάνο. Ησκείτο ψηλά στην Καλύβη του Αγίου Αρτεμίου. Άνθρωπος μεγάλης πνευματικής αρετής, μέγας βιαστής. Φίλος της σκληράς ασκήσεως. Μου έλεγε ότι ποτέ δεν εξήλθε του Αγίου Όρους. Δια να αξιολογήσετε την σημασία του γεγονότος αυτού ,σας λέγω ότι ο Γερο- Νεκτάριος εκοιμήθη σχεδόν αιωνόβιος ,αν δεν με απατά η μνήμη. Το εργόχειρό του ήταν η κοπή κι επεξεργασία κλαδιών- στυλιάρια όπως λέμε – για την υποστήριξη φυντανιών στα περιβόλια των πατέρων. Βέβαια πάνω από όλα αυτά και συγχρόνως με αυτά - με το εργόχειρο του - είχε την «ευχήν » αδιάκοπο μέλημά του. Ήτο ησυχαστής ο Γερο- Νεκτάριος . Την ευχή του να έχουμε.
Μια και είπα την λέξιν ησυχαστής ,κ. Μελινέ, μου ήλθε στο νου μία αγία μορφή των χρόνων εκείνων, που έπρεπε από την αρχή να αναφέρω. Η οσία αυτή μορφή εταυτίσθη με τον χαρακτηρισμόν ησυχαστής, ησυχία, ησυχαστικός. Αναφέρομαι στον σπηλαιώτη Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστήν. Αυτός ο μακάριος ασκήθηκε σε διάφορα σημεία της αθωνικής ερήμου. Εκάρη, αν δεν κάνω λάθος ,στα Κατουνάκια. Αργότερα ησκήθη στον Άγιο Βασίλειο ,στην δυσπρόσιτη έρημο και κατόπιν στην Μικράν Αγίαν Άννα ,στο σπήλαιο του Ρώσου Παύλου. Κάθε φορά που ζύμωνα ,με έστελνε ο Γέροντας και του πήγαινα ψωμί. Ήτο μέγας ασκητής ο Γερο- Ιωσήφ. Η φήμη του σιγά-σιγά συνήγαγεν εκλεκτούς υποτακτικούς. Τον παπα- Χαραλάμπη, αργότερα ηγούμενο της Μονής Διονυσίου ,τον μακαριστό παπα- Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, με τον οποίο είμεθα συνηλικιώται. Επίσης τον Γέροντα Ιωσήφ νυν Βατοπαιδινόν κ.α. Ο Γέροντας και η συνοδεία του ζούσαν βίον ασκητικότατον. Ησυχασταί υποδειγματικοί. Τα μέτρα της ασκήσεώς των δεν είναι εύκολο καν να τα διανοηθούμε! Πόσο μάλλον να τα ζήσουμε κατά τον τρόπον αυτόν… ]

Απόσπασμα από το βιβλίο « Επίγειοι άγγελοι οι Αγιορείται»
Απόσταγμα σταυρωμένης καρδιάς Αθωνιτών
Μανώλης Μελινός