Η προσευχή του ταπεινού
Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.
Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
panosgreece έγραψε:Η προσευχή του ταπεινού
Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.
Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Και μετά αυτοκτόνησε;
Πολύ μαύρο βρε αδερφέ. Λίγη αισιοδοξία δε βλάφτει μέρες πού 'ναι.
Λέει ο Απόστολος Παύλος: "1 Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, 2 δι' ού και την προσαγωγήν εσχήκαμεν τή πίστει εις την χάριν ταύτην εν ή εστήκαμεν, και καυχώμεθα επ' ελπίδι της δόξης τού Θεού. 3 ου μόνον δε, αλλά και καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, 4 η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, 5 η δε ελπίς ου καταισχύνει, ότι η αγάπη τού Θεού εκκέχυται εν ταίς καρδίαις ημών διά Πνεύματος αγίου τού δοθέντος ημίν. " (Ρωμαίους 5, 1-5) Δηλαδή: "η θλίψη δημιουργεί υπομονή και η υπομονή βοηθά στην αξιοποίηση της δοκιμασίας και η αξιοποίηση της δοκιμασίας δημιουργεί ελπίδα. Η ελπίδα αυτή δεν απογοητεύει ποτέ, γιατί προέρχεται από την Αγάπη του Θεού που έχει πλημμυρίσει τις καρδιές μας δια του Αγίου Πνεύματος, που μας έχει δόθει (επειδή πιστεύουμε σ' Αυτόν)".
Δεν νομίζω παιδιά αυτό να εκπέμπει κάποια αισιοδοξία, αλλά μάλλον το αντίθετο.....νομίζω πως αυτός που το έγραψε , έχει βρεί το νόημα αυτής εδώ της πρόσκαιρης ή μάταιας ζωής εδώ στη γη και απλώς θέλει να πάει εκεί που είναι του καθενός ο προορισμός μας. Εμείς οι απλοί λαϊκοί , πως να φτάσουμε σε αυτά τα μέτρα? Περικυκλωμένοι από όλα τα υλικά αγαθά, τις γήινες αγάπες και ανάγκες.Ο καθένας μας έχει διαφορετική έννοια της λέξεως ελπίδας, γι αυτήν την ζωή.Ο ένας ελπίζει να σωθεί η ψυχή του, ο άλλος ελπίζει να νιώσει κάποια στιγμή την μετάνοια, ο άλλος ελπίζει να νιώσει το Χριστό, ο άλλος ελπίζει να ξεχρεώσει κάποια αμαρτήματα ενώ είναι ακόμα εδώ στη γη , ο άλλος ελπίζει για μια καλύτερη ζωή......και ένας πολύ ταπεινός άνθρωπος ο οποίος όλα αυτά τα έχει ελπίζει μόνο σε κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι.
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν Γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.
Απο την μια, ισως η προσευχη αυτη, να θελει να τονισει την α-προσπαθεια και την μη καρτερια της ανταποδοσεως εν τω κοσμω τουτω, των οποιων εργων η πραξεων η λογισμων αγαθων εχουμε κανει. Απο αυτην την αποψη εχει καποιο θεολογικο υποβαθρο.
Καθε προσευχη πρεπει να εχει θεολογικο υποβαθρο μιας και σε τελικη αναλυση απευθυνεται στον Θεον. Αλλιως δεν εχει νοημα. Εκθεση ιδεων η εξιστορηση συναισθηματικων καταστασεων δεν αρμοζει να γινεται προσευχη. Μπορει η προσευχη να ειναι ποιητικη αλλα οχι για την ιδια την ποιηση, αλλα για να διακονει την ευχαριστια, την δοξολογια την δεηση, οχι τον λογο και το συναισθημα αυτα καθαυτα.
Ως εκ τουτου panosgreece, δεν θα ηταν ιδιαιτερα αποδεκτη ορθοδοξως η προσευχη αυτη, μιας και δεν υποστασιαζει λογικα, τα δυο θεμελιωδη στηριγματα προς την κατα Θεον πορεια μας. Δηλαδη την μετανοια και την ελπιδα, το: Σε μονω αμαρτανομεν, αλλα Σε μονω Λατρευομεν!
Ο Χριστιανος, δεν εχει δικαιωμα απεναντι στον Θεο και στον εαυτο του να μην ελπιζει. Πως ειπε ο Κυριος: Μεσα στον κοσμο θλιψεις θα εχετε, αλλα να εχετε ελπιδα και θαρρος διοτι εγω νενικηκα τον κοσμο! Νικησα τα παθη, τις αγκυλωσεις, την πλανη, τον θανατο, τον διαβολο και τους ομοιους και υπηρετες του, νικησα την ιδια την δεσμευση της υλης, και σας αναγεννησα κατα πνευμα, αρα δεν εχετε λογο και δικαιωμα να μην ελπιζετε..
Ζουμε στην εποχη της Χαριτος, και μην γελιεστε με οσα συμβαινουν γυρω μας. Παντα συνεβαιναν, αλλα ειδικα τωρα ειναι οι τελευταιες ωδινες, το εσχατο παραληρημα και σκιρτημα θανατου του βυθιου δρακοντα εμπρος εις το αναποφευκτον. Τον ερχομο του Κυριου εν πασει Δοξη και λαμπροτητι, για να οδηγησει τον Χριστοτερπή Λαο Του, στην αιωνια αναπαυση της θεωριας του Αρρητου Καλλους της Τρισηλιου Θεοτητος.
Μαζευει το κουβαρι και ο εκπτωτος το γνωριζει καλυτερα απο τον καθενα, και γιαυτο θα τα δωσει ολα.. μεχρι να φτασει η ωρα να πληρωθει τους ανομους κοπους του, αυτος και οσοι δουλεψαν σε αυτον με ολες τις δυναμεις τους..
Ελπιδα ομως και παλι ελπιδα, δεν εχουμε ωρα ουτε και δικαιωμα για απογνωση και απογοητευση. Ζει Κυριος ο Θεος!
Ε ρε μάνα.............. τί να λέει άραγε και Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ.................. !!! (χιούμορ κάνω μην παρεξηγηθεί κάποιος σας παρακαλώ πολύ! )
Τον μόνον που μπορεί ν΄αγαπήσεις είναι ο Θεός.
Τους ανθρώπους τους αγαπάς γιά να τους πας ή για να σε πάνε στο Θεό.
