Ο Μοναχός Ιωσήφ και οι Ιπτάμενοι του Αιγαίου
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μάιος 27, 2006 4:46 pm
Φάρος τηλαυγής το Αγιότατον Όρος και μετερίζι απόρθητο για τα στίφη των βαρβάρων. Επί αιώνες κρατάει ψηλά το κλέος του γένους και της τρέχουσας θρησκείας των Ελλήνων. Δύο σημαίες, η γαλάζια των λευκών κυμάτων με το σταυρό και η κίτρινη με το δικέφαλο αετό του Βυζαντίου, κυματίζουν επηρμένες στο ανατολικό ακρωτήρι της χερσονήσου, στον Άκραθω. Κάτω, στα διακόσια πενήντα μέτρα, με ένα κατακόρυφο ίλιγγο, το Αιγαίο σε έλκει με μυστηριώδεις δυνάμεις, πρώτα να αιωρηθείς και μετά να εφορμήσεις, και σχίζοντας τα ιερά νερά, να ενωθείς μαζί του σε μια αιώνια σύζευξη. Πάνω από το ακρωτήρι, άλλα χίλια επτακόσια τόσα μέτρα, ο κώνος της Αθωνικής οροσειράς, ακροτελεύτιο βουνό του ελληνικού οροπανθέου, παραστέκει στον αγώνα των κατοίκων του, επισκοπώντας το θαλάσσιο όριο των δύο ηπείρων.
Εδώ, στην εσχατιά της Μοναστικής Πολιτείας, στη Βίγλα, είναι κτισμένο πέτρα-πέτρα, σαν φωλιά θαλασσαετών, το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Ο μοναχός Ιωσήφ, που ήρθε από της Κορινθίας τα μέρη, αεικίνητος και συνηθισμένος στις επισκέψεις των τολμηρών προσκυνητών, σε κοιτάζει με τα φωτεινά γαλανά του μάτια και το ξανθό χαμόγελο, καθώς σε ξεναγεί στο μικρό μοναστηράκι του. Είναι όλο κι όλο μια εκκλησούλα, ένα αρχονταρίκι με πολλά βιβλία και μια κουζίνα, και σε φιλεύει με τα καθιερωμένα αν τύχεις στρατοκόπος προσκυνητής. Έχεις φθάσει μέχρι το ακρωτήρι οδοιπόρος, με ένα ανθεκτικό όχημα, διασχίζοντας τη βόρειο-ανατολική ακτή της χερσονήσου και θαρρείς έτσι πως κατέληξες στο πέρας της γης. Κι όμως εδώ αρχίζει το σημαντικότερο μέρος της πατρίδας γιατί σ΄αυτό την εσχατιά του Αγιοτάτου Όρους ενώνεται η γη με τον θαλάσσιο και τον ουράνιο πόντο της Ελλάδος. Με το γλαύκο Αιγαίο και την ιερή σκέπη του.
Ο Αγιορείτης Ιωσήφ, όπως τώρα επιβεβαιώνονται οι φήμες που μας έφεραν εδώ, δεν «ανήκει» ιερατικά στις ταξιαρχίες των εξαπτέρυγων Σεραφείμ ή στα άλλα ουράνια αγγελικά σώματα. Έχει «καταχωρηθεί», εικονικά μεν αλλά ουσιαστικά, στις πτέρυγες μάχης των αεροπορικών βάσεων της πατρίδας μας, εθελοντικά και αυθόρμητα.«Περιλαμβάνεται» λοιπόν στο προσωπικό εδάφους της πολεμικής αεροπορίας, και συμπαρίσταται στους ιπταμένους μαχητές, υπηρετώντας τους από το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Εδώ, στην απόκρημνη άκρη της Αθωνικής πολιτείας.
Η ιστορία του, όπως άρχισε να μας την εξιστορεί ενώ καθόμαστε στο μικροσκοπικό αρχονταρίκι, ήταν μια σειρά συμπτώσεων. Ο μακαριστός ηγούμενος Φίλιππος της Μονής Μεγίστης Λαύρας, στην οποία ανήκει και το Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά, έπεισε πριν μερικά χρόνια τον Ιωσήφ να ταξιδέψει για την εορτή του Αγίου Γεωργίου, στη Σκύρο. Δεν ήθελε να πάει. Είχε τόσες δουλειές-πάντα στην προσευχή του ζητά να μην τελειώνουν- να βγάζει πέτρα τη πέτρα από τους βράχους, και σαν μάστορας στις ξερολιθιές να περιχαρακώνει με αυτές την αετοφωλιά και να μοχθεί για να ανακαινίσει το μοναστηράκι του. Αλλά έκανε υπακοή.
Εκεί στη Σκύρο, μετά το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου επισκέφθηκε την αεροπορική βάση όπου τον ξενάγησαν. Σ΄αυτή ήταν ένας ιπτάμενος αξιωματικός που τον πλησίασε και του είπε πως σε μια εξόρμηση του στο Αιγαίο πέρασε δίπλα από το ακρωτήρι και τον είδε αστραπιαία στο μοναστηράκι με δύο πολίτες. Ήσουν εσύ, του είπε, άλλος ένας κύριος και μία κυρία. Θα ήταν γυναίκα αυτή, γιατί είχε μακριά μαλλιά. Ο Ιωσήφ γέλασε. Ήμαρτον Κύριε. Ήταν ένας μακρυμάλλης που έγινε μάλιστα μοναχός, του εξήγησε. Το Άβατον δεν επιτρέπει ούτε καν αμαρτωλές σκέψεις περί του άλλου φύλου. Ο αεροπόρος, μια που γνωρίστηκαν, σκέφθηκε όταν περνά από το «σημείο στροφής» πάνω από τον Άγιο Μηνά, στις περιπολίες και αναχαιτίσεις να του στέλνει ένα χαιρετισμό. Και δεν παρέλειψε από τότε, σε κάθε του εξόρμηση, να χαμηλώνει το ύψος και να κόβει ταχύτητα. Ο Ιωσήφ τον χαιρετούσε. Ήσαν ήδη γνώριμοι. Αυτός στον αέρα κι εκείνος με το μαύρο ράσο στη γη.
Η ιστορία μαθεύτηκε από τους άλλους αεροπόρους που πετούσαν και αυτοί πάνω από το ακρωτήρι. Αφού έκαναν το σταυρό τους βάζοντας τις μηχανές μπροστά για την περιπολία στο Αιγαίο αντίκριζαν για λίγο το Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Έτσι μια μέρα που περνούσαν τα μεταλλικά πουλιά με τις υπερηχητικές ταχύτητες, ο Ιωσήφ σκέφθηκε πως το ιερό σύμβολο της πατρίδας θα ήταν ο καλλίτερος χαιρετισμός σ΄αυτούς που διαβαίνουν για να δώσουν τις στιγμιαίες εικονικές μάχες πάνω από το γαλανό Αιγαίο. Πήρε μια σημαία κι ανεβαίνοντας σε ψηλό σημείο την ανέμιζε δεξιά-αριστερά. Είχε όμως βάλει, σαν από θεία φώτιση πριν δύο χρόνια, μία Ελληνική και μία Βυζαντινή σημαία σε δύο πανύψηλους ιστούς. Η δεύτερη, κίτρινη με το δικέφαλο αετό, ήταν σαν ευλογία από το χιλιόχρονο προπύργιο της Ορθοδοξίας.
Έτσι από τότε, όταν οι ιπτάμενοι φύλακες της πατρίδας εφορμούν για την αναχαίτιση των προκλήσεων από τους απέναντι γείτονες, αντικρίζουν σαν τελευταίο χαιρετισμό στο έσχατο σημείο της ιεράς χερσονήσου, τις δύο σημαίες. Και σαν πρώτο πάλι σημάδι με ανακούφιση τις χαιρετούν, όταν επιστρέφουν από τις επιχειρήσεις των σύγχρονων αψιμαχιών. Νοιώθουν, όπως εκμυστηρεύονται, σα να τους διαπερνά μια ιερή αύρα, όταν για λίγα δευτερόλεπτα διασχίζουν τον ουρανό του Όρους.
Αυτές οι φευγαλέες συναντήσεις των μαχητικών αεροσκαφών με το μοναστηράκι του Ακράθωνα δημιούργησαν ακατάλυτους δεσμούς στους ιπτάμενους της σύγχρονης τεχνολογίας με τον ταπεινό υπηρέτη του μοναχισμού. Η ταύτιση της χιλιόχρονης πορείας της Ορθοδοξίας με τις μηχανές του 21ου αιώνα στο διαρκή αγώνα της φυλής υπήρξε από κει και πέρα αυτονόητη. Τον κάλεσαν στην αεροπορική βάση στη Λάρισα κι ο Ιωσήφ έγινε ο πνευματικός τους αδελφός. Ήρθαν και τον επισκέφθηκαν στον Άγιο Μηνά. Το αρχονταρίκι του πλέον κοσμούν ομοιώματα πολεμικών αεροσκαφών και μια φωτογραφία ενός νέου με στολή. Ήταν ο Δημήτρης Κωστόπουλος από το Βόλο, μας είπε. Σκοτώθηκε σε μία εξόρμηση. Κι επρόκειτο να παντρευτεί σε λίγο καιρό μια καλή κοπέλα, τη Δήμητρα. Ο Ιωσήφ ήδη τους συμπαραστεκόταν. Είχαν τελευταία κι οι δυο τους αποκτήσει βαθιά πίστη.
Ο Δημήτρης -είναι σίγουρος γι΄αυτό ο Ιωσήφ- υπηρετεί τώρα στις αγγελικές δυνάμεις των ασωμάτων. Όταν και αυτές βγαίνουν για περιπολία στον αιθέρα του Αιγαίου, εκείνος, με τα διάσημα της επίγειας υπηρεσίας του, φωτεινός με την αθωότητα μιας εφηβείας, με τα ολοκαίνουρια φτερά της αιωνιότητας, σταματά για λίγο πάνω από τον Άγιο Μηνά. Υπεριπτάμενος, δίνει το χέρι στον πνευματικό του Ιωσήφ, που τον περιμένει ανεβασμένος στον τρούλο της εκκλησούλας, όταν στον όρθρο του τον μνημονεύει «υπέρ αναπαύσεως». Όμως ο Δημήτρης του το έχει εξηγήσει. Οι σκιές των αεροπόρων μας δεν «αναπαύονται». Αδιαλείπτως περιπολούν στον ουράνιο πόντο του Αιγαίου ...
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodox ... amenoi.htm
Εδώ, στην εσχατιά της Μοναστικής Πολιτείας, στη Βίγλα, είναι κτισμένο πέτρα-πέτρα, σαν φωλιά θαλασσαετών, το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Ο μοναχός Ιωσήφ, που ήρθε από της Κορινθίας τα μέρη, αεικίνητος και συνηθισμένος στις επισκέψεις των τολμηρών προσκυνητών, σε κοιτάζει με τα φωτεινά γαλανά του μάτια και το ξανθό χαμόγελο, καθώς σε ξεναγεί στο μικρό μοναστηράκι του. Είναι όλο κι όλο μια εκκλησούλα, ένα αρχονταρίκι με πολλά βιβλία και μια κουζίνα, και σε φιλεύει με τα καθιερωμένα αν τύχεις στρατοκόπος προσκυνητής. Έχεις φθάσει μέχρι το ακρωτήρι οδοιπόρος, με ένα ανθεκτικό όχημα, διασχίζοντας τη βόρειο-ανατολική ακτή της χερσονήσου και θαρρείς έτσι πως κατέληξες στο πέρας της γης. Κι όμως εδώ αρχίζει το σημαντικότερο μέρος της πατρίδας γιατί σ΄αυτό την εσχατιά του Αγιοτάτου Όρους ενώνεται η γη με τον θαλάσσιο και τον ουράνιο πόντο της Ελλάδος. Με το γλαύκο Αιγαίο και την ιερή σκέπη του.
Ο Αγιορείτης Ιωσήφ, όπως τώρα επιβεβαιώνονται οι φήμες που μας έφεραν εδώ, δεν «ανήκει» ιερατικά στις ταξιαρχίες των εξαπτέρυγων Σεραφείμ ή στα άλλα ουράνια αγγελικά σώματα. Έχει «καταχωρηθεί», εικονικά μεν αλλά ουσιαστικά, στις πτέρυγες μάχης των αεροπορικών βάσεων της πατρίδας μας, εθελοντικά και αυθόρμητα.«Περιλαμβάνεται» λοιπόν στο προσωπικό εδάφους της πολεμικής αεροπορίας, και συμπαρίσταται στους ιπταμένους μαχητές, υπηρετώντας τους από το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Εδώ, στην απόκρημνη άκρη της Αθωνικής πολιτείας.
Η ιστορία του, όπως άρχισε να μας την εξιστορεί ενώ καθόμαστε στο μικροσκοπικό αρχονταρίκι, ήταν μια σειρά συμπτώσεων. Ο μακαριστός ηγούμενος Φίλιππος της Μονής Μεγίστης Λαύρας, στην οποία ανήκει και το Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά, έπεισε πριν μερικά χρόνια τον Ιωσήφ να ταξιδέψει για την εορτή του Αγίου Γεωργίου, στη Σκύρο. Δεν ήθελε να πάει. Είχε τόσες δουλειές-πάντα στην προσευχή του ζητά να μην τελειώνουν- να βγάζει πέτρα τη πέτρα από τους βράχους, και σαν μάστορας στις ξερολιθιές να περιχαρακώνει με αυτές την αετοφωλιά και να μοχθεί για να ανακαινίσει το μοναστηράκι του. Αλλά έκανε υπακοή.
Εκεί στη Σκύρο, μετά το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου επισκέφθηκε την αεροπορική βάση όπου τον ξενάγησαν. Σ΄αυτή ήταν ένας ιπτάμενος αξιωματικός που τον πλησίασε και του είπε πως σε μια εξόρμηση του στο Αιγαίο πέρασε δίπλα από το ακρωτήρι και τον είδε αστραπιαία στο μοναστηράκι με δύο πολίτες. Ήσουν εσύ, του είπε, άλλος ένας κύριος και μία κυρία. Θα ήταν γυναίκα αυτή, γιατί είχε μακριά μαλλιά. Ο Ιωσήφ γέλασε. Ήμαρτον Κύριε. Ήταν ένας μακρυμάλλης που έγινε μάλιστα μοναχός, του εξήγησε. Το Άβατον δεν επιτρέπει ούτε καν αμαρτωλές σκέψεις περί του άλλου φύλου. Ο αεροπόρος, μια που γνωρίστηκαν, σκέφθηκε όταν περνά από το «σημείο στροφής» πάνω από τον Άγιο Μηνά, στις περιπολίες και αναχαιτίσεις να του στέλνει ένα χαιρετισμό. Και δεν παρέλειψε από τότε, σε κάθε του εξόρμηση, να χαμηλώνει το ύψος και να κόβει ταχύτητα. Ο Ιωσήφ τον χαιρετούσε. Ήσαν ήδη γνώριμοι. Αυτός στον αέρα κι εκείνος με το μαύρο ράσο στη γη.
Η ιστορία μαθεύτηκε από τους άλλους αεροπόρους που πετούσαν και αυτοί πάνω από το ακρωτήρι. Αφού έκαναν το σταυρό τους βάζοντας τις μηχανές μπροστά για την περιπολία στο Αιγαίο αντίκριζαν για λίγο το Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Έτσι μια μέρα που περνούσαν τα μεταλλικά πουλιά με τις υπερηχητικές ταχύτητες, ο Ιωσήφ σκέφθηκε πως το ιερό σύμβολο της πατρίδας θα ήταν ο καλλίτερος χαιρετισμός σ΄αυτούς που διαβαίνουν για να δώσουν τις στιγμιαίες εικονικές μάχες πάνω από το γαλανό Αιγαίο. Πήρε μια σημαία κι ανεβαίνοντας σε ψηλό σημείο την ανέμιζε δεξιά-αριστερά. Είχε όμως βάλει, σαν από θεία φώτιση πριν δύο χρόνια, μία Ελληνική και μία Βυζαντινή σημαία σε δύο πανύψηλους ιστούς. Η δεύτερη, κίτρινη με το δικέφαλο αετό, ήταν σαν ευλογία από το χιλιόχρονο προπύργιο της Ορθοδοξίας.
Έτσι από τότε, όταν οι ιπτάμενοι φύλακες της πατρίδας εφορμούν για την αναχαίτιση των προκλήσεων από τους απέναντι γείτονες, αντικρίζουν σαν τελευταίο χαιρετισμό στο έσχατο σημείο της ιεράς χερσονήσου, τις δύο σημαίες. Και σαν πρώτο πάλι σημάδι με ανακούφιση τις χαιρετούν, όταν επιστρέφουν από τις επιχειρήσεις των σύγχρονων αψιμαχιών. Νοιώθουν, όπως εκμυστηρεύονται, σα να τους διαπερνά μια ιερή αύρα, όταν για λίγα δευτερόλεπτα διασχίζουν τον ουρανό του Όρους.
Αυτές οι φευγαλέες συναντήσεις των μαχητικών αεροσκαφών με το μοναστηράκι του Ακράθωνα δημιούργησαν ακατάλυτους δεσμούς στους ιπτάμενους της σύγχρονης τεχνολογίας με τον ταπεινό υπηρέτη του μοναχισμού. Η ταύτιση της χιλιόχρονης πορείας της Ορθοδοξίας με τις μηχανές του 21ου αιώνα στο διαρκή αγώνα της φυλής υπήρξε από κει και πέρα αυτονόητη. Τον κάλεσαν στην αεροπορική βάση στη Λάρισα κι ο Ιωσήφ έγινε ο πνευματικός τους αδελφός. Ήρθαν και τον επισκέφθηκαν στον Άγιο Μηνά. Το αρχονταρίκι του πλέον κοσμούν ομοιώματα πολεμικών αεροσκαφών και μια φωτογραφία ενός νέου με στολή. Ήταν ο Δημήτρης Κωστόπουλος από το Βόλο, μας είπε. Σκοτώθηκε σε μία εξόρμηση. Κι επρόκειτο να παντρευτεί σε λίγο καιρό μια καλή κοπέλα, τη Δήμητρα. Ο Ιωσήφ ήδη τους συμπαραστεκόταν. Είχαν τελευταία κι οι δυο τους αποκτήσει βαθιά πίστη.
Ο Δημήτρης -είναι σίγουρος γι΄αυτό ο Ιωσήφ- υπηρετεί τώρα στις αγγελικές δυνάμεις των ασωμάτων. Όταν και αυτές βγαίνουν για περιπολία στον αιθέρα του Αιγαίου, εκείνος, με τα διάσημα της επίγειας υπηρεσίας του, φωτεινός με την αθωότητα μιας εφηβείας, με τα ολοκαίνουρια φτερά της αιωνιότητας, σταματά για λίγο πάνω από τον Άγιο Μηνά. Υπεριπτάμενος, δίνει το χέρι στον πνευματικό του Ιωσήφ, που τον περιμένει ανεβασμένος στον τρούλο της εκκλησούλας, όταν στον όρθρο του τον μνημονεύει «υπέρ αναπαύσεως». Όμως ο Δημήτρης του το έχει εξηγήσει. Οι σκιές των αεροπόρων μας δεν «αναπαύονται». Αδιαλείπτως περιπολούν στον ουράνιο πόντο του Αιγαίου ...
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodox ... amenoi.htm