Re: Αόρατοι ασκητές του Αγίου Όρους
Δημοσιεύτηκε: Τρί Φεβ 05, 2013 8:44 am
Η μικροαστικη μας, περιεργεια, σε συνδυασμο με την εικονολατρικη εποχη μας,
οπου ολα ματασχηματιζονται σε εικονα-πληροφορια, ουσιαστικα ομως ολοτελα επιφανειακη, και αχορταγα αναλωσιμη,
μας οδηγει στο να ψαχνουμε θεαματα, και ιστοριες επι παντος επιστητου..
Και αυτα νομοτελειακα δεν ξεφευγουν και απο το εκκλησιαστικο μας φρονημα και σκεπτεσθε,
καθως και αυτο ειναι ζωη μεσα στην ζωη μας, και επηρεαζεται απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα.
Ετσι βλεπουμε να εξελισσεται μια "οδυσσεια" αναζητησης, ανθρωπων που εχουν επιλεξει εναν δρομο, αλλο, απο των πολλων,
εναν δρομο ερημητικο-αναχωρητικο, ευθυ και καθετο προς την κοινωνια με τον Θεο, αφηνοντας τα παντα στα χερια Του,
οχι λογω, αλλα εργω και με καθε κοστος και ενδεια, χαμενοι για τον κοσμο αυτο, νικητες ομως χαριτι Θεου στην Βασιλεια Του.
Νομιζω ταπεινα, χωρις να θελω να φανω ταχα ο εγκρατης και ο "διαφορετικος", παρολο που με τρωει και εμενα η περιεργεια,
και σε προσκυνηματα στον Αθω, και αλλου οπου γης, μου εχει περασει η ιδεα, να τρυπωσω σε μερη, απροσιτα, να κυνηγησω και εγω να βρω ενα οσιο αγριμι του Θεου, να "ωφεληθω".
Και ξερετε την ιδια στιγμη κατι μεσα μου με ελεγχε. Και καθησα και το ακουσα. Μια χαμηλη, φωνουλα ειχε και μου ελεγε:
"Ασε τους ανθρωπους αυτους. Ασε τους ησυχους. Ειναι εκει που ειναι. Ειναι με τον Θεο τους. Ειναι με το να μην Ειναι.
Υπαρχουν με το να μην υπαρχουν, με το να εχουν χαθει ζουν αληθινα. Λοιπον μην τους ταραζεις την ζωη τους.
Περνα απο τα μερη τους, απαλα και αθορυβα, παρε κατι απο την αυρα τους,
μπορεις εαν θελεις να συγκεντρωσεις τον αδεσποτο νου, και την κουτσομπολα την καρδια σου,
για λιγο εστω και να αισθανθεις στον αερα την προσευχη τους, τον αναστεναγμο τους, να δεις στον αερα,
την υγρασια απο το δακρυ τους, να μετρησεις στο εδαφος τα αγια πατηματα τους, ειναι τα πατηματα της επιστροφης στην Εδεμ.
Μην τους ενοχλεις. Εαν τους ζηλευεις, γινε σαν αυτους. Μεσα στην καρδια σου, μυστικα, χωρις να το πουλας αυτο φθηνα.
Αναχωρησε προς τις ερημους της καρδιας σου, μονασε μεσα στην αυτοσυνειδησια σου,
στην βεβαιοτητα του να υπαρχεις αναξιως, και εσυ να νομιζεις οτι εισαι "κατιτις". Κανε ηλιο την συνειδηση σου καψε το τομαρι σου, και γυμνωσου απο την αυταρκεια σου, περπατησε στα στενα μονοπατια της αυτοκριτικης σου..
Εαν παλι δεν μπορεις, να γινεις ετσι, ουτε νοητα, τοτε παλι φιλανθρωπα, ασε τους να υπαρχουν,
παρακαλεσε τους νοερα να προσευχονται, θα το πιασουν οι ευαισθητες κεραιες τους,
μεσω του μεγαλου Ασυρματιστη των παντων, και θα ευχονται και για σενα, αφου για ολο τον κοσμο ευχονται.
Διαβασε γιαυτους, κλαψε γιαυτους, οχι γιαυτους τους ιδιους, αλλα επειδη δεν τους αξιζει ο κοσμος ολος,
γιατι εγιναν τοσο ταπεινοι, τοσο νεκροι, και τοσο αληθινοι,
που μονο ο Θεος και η Απειρη μακαριοτητα Του, τους αναπαυει.
Αλλα μην τους ενοχλεις. Μην τους θεατρινιζεις, μην τους βγαζεις γυμνους με την υψηλης ευκρινειας ψηφιακη σου αναιδεια,
στην αρενα του ανυποψιαστου και φιλοθεαμονος ακορεστου κοινου βλεμματος, που κοιτα να "δει", μονο, και μεχρις εκει..
Ασε τους.. Ας υπαρχει ενα κομματι ελαχιστο, σπανιο οσο και αμαραντο, σε αυτον τον κοσμο,
μακρια απο τα βεβηλα πατηματα του, ετσι σαν τα μικρα εκεινα ανθη, που φυτρωνουν ψηλα στον Αθω,
μεσα στις οπες των βραχων, και μενουν ετσι για παντα, ανεμοδαρμενα και φαινομενικα νεκρα, να ζουν μυστικα,
να θαλλουν μεσα στην αφανεια, να δοξολογουν μονα, μονω, τον Μονο που τα βλεπει και τα αγαπα.
Ασε τους.. "
Ακουσα την φωνη, και της εκανα "υπακοη", και ξερετε δεν εχασα, κερδισα..
Ας μην κατεχουμε και κατι, ας το χασουμε, δεν πειραζει, ας μαθουμε να λειτουργουμε καπως αλλιως,
οχι με τον συρμο, οχι με το που παει η μοδα και ο χειμμαρος, λιγο να κανουμε πιο περα, να περασει η βοη,
να ησυχαζουμε, να φιλοσοφουμε, να αναμετραμε, να σεβομαστε, να αφηνουμε το οσιο το ιερο, να μενει και να ζει.
Ας προσπαθησει καθενας, να ακουσει αυτην την "φωνη" μεσα του,
και ας σεβασθουμε αυτες τις αγριες και σπανιες ελαφους που μονη εγνοια, και μονη σπουδη εχουν,
να τρεχουν να χορτασουν την ακορεστη διψα τους, στον Χριστο τον μεγα Ερημιτη και Αναχωρητη,
την Πηγη της Ζωης, την ακενωτη και την αδαπανητη..
οπου ολα ματασχηματιζονται σε εικονα-πληροφορια, ουσιαστικα ομως ολοτελα επιφανειακη, και αχορταγα αναλωσιμη,
μας οδηγει στο να ψαχνουμε θεαματα, και ιστοριες επι παντος επιστητου..
Και αυτα νομοτελειακα δεν ξεφευγουν και απο το εκκλησιαστικο μας φρονημα και σκεπτεσθε,
καθως και αυτο ειναι ζωη μεσα στην ζωη μας, και επηρεαζεται απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα.
Ετσι βλεπουμε να εξελισσεται μια "οδυσσεια" αναζητησης, ανθρωπων που εχουν επιλεξει εναν δρομο, αλλο, απο των πολλων,
εναν δρομο ερημητικο-αναχωρητικο, ευθυ και καθετο προς την κοινωνια με τον Θεο, αφηνοντας τα παντα στα χερια Του,
οχι λογω, αλλα εργω και με καθε κοστος και ενδεια, χαμενοι για τον κοσμο αυτο, νικητες ομως χαριτι Θεου στην Βασιλεια Του.
Νομιζω ταπεινα, χωρις να θελω να φανω ταχα ο εγκρατης και ο "διαφορετικος", παρολο που με τρωει και εμενα η περιεργεια,
και σε προσκυνηματα στον Αθω, και αλλου οπου γης, μου εχει περασει η ιδεα, να τρυπωσω σε μερη, απροσιτα, να κυνηγησω και εγω να βρω ενα οσιο αγριμι του Θεου, να "ωφεληθω".
Και ξερετε την ιδια στιγμη κατι μεσα μου με ελεγχε. Και καθησα και το ακουσα. Μια χαμηλη, φωνουλα ειχε και μου ελεγε:
"Ασε τους ανθρωπους αυτους. Ασε τους ησυχους. Ειναι εκει που ειναι. Ειναι με τον Θεο τους. Ειναι με το να μην Ειναι.
Υπαρχουν με το να μην υπαρχουν, με το να εχουν χαθει ζουν αληθινα. Λοιπον μην τους ταραζεις την ζωη τους.
Περνα απο τα μερη τους, απαλα και αθορυβα, παρε κατι απο την αυρα τους,
μπορεις εαν θελεις να συγκεντρωσεις τον αδεσποτο νου, και την κουτσομπολα την καρδια σου,
για λιγο εστω και να αισθανθεις στον αερα την προσευχη τους, τον αναστεναγμο τους, να δεις στον αερα,
την υγρασια απο το δακρυ τους, να μετρησεις στο εδαφος τα αγια πατηματα τους, ειναι τα πατηματα της επιστροφης στην Εδεμ.
Μην τους ενοχλεις. Εαν τους ζηλευεις, γινε σαν αυτους. Μεσα στην καρδια σου, μυστικα, χωρις να το πουλας αυτο φθηνα.
Αναχωρησε προς τις ερημους της καρδιας σου, μονασε μεσα στην αυτοσυνειδησια σου,
στην βεβαιοτητα του να υπαρχεις αναξιως, και εσυ να νομιζεις οτι εισαι "κατιτις". Κανε ηλιο την συνειδηση σου καψε το τομαρι σου, και γυμνωσου απο την αυταρκεια σου, περπατησε στα στενα μονοπατια της αυτοκριτικης σου..
Εαν παλι δεν μπορεις, να γινεις ετσι, ουτε νοητα, τοτε παλι φιλανθρωπα, ασε τους να υπαρχουν,
παρακαλεσε τους νοερα να προσευχονται, θα το πιασουν οι ευαισθητες κεραιες τους,
μεσω του μεγαλου Ασυρματιστη των παντων, και θα ευχονται και για σενα, αφου για ολο τον κοσμο ευχονται.
Διαβασε γιαυτους, κλαψε γιαυτους, οχι γιαυτους τους ιδιους, αλλα επειδη δεν τους αξιζει ο κοσμος ολος,
γιατι εγιναν τοσο ταπεινοι, τοσο νεκροι, και τοσο αληθινοι,
που μονο ο Θεος και η Απειρη μακαριοτητα Του, τους αναπαυει.
Αλλα μην τους ενοχλεις. Μην τους θεατρινιζεις, μην τους βγαζεις γυμνους με την υψηλης ευκρινειας ψηφιακη σου αναιδεια,
στην αρενα του ανυποψιαστου και φιλοθεαμονος ακορεστου κοινου βλεμματος, που κοιτα να "δει", μονο, και μεχρις εκει..
Ασε τους.. Ας υπαρχει ενα κομματι ελαχιστο, σπανιο οσο και αμαραντο, σε αυτον τον κοσμο,
μακρια απο τα βεβηλα πατηματα του, ετσι σαν τα μικρα εκεινα ανθη, που φυτρωνουν ψηλα στον Αθω,
μεσα στις οπες των βραχων, και μενουν ετσι για παντα, ανεμοδαρμενα και φαινομενικα νεκρα, να ζουν μυστικα,
να θαλλουν μεσα στην αφανεια, να δοξολογουν μονα, μονω, τον Μονο που τα βλεπει και τα αγαπα.
Ασε τους.. "
Ακουσα την φωνη, και της εκανα "υπακοη", και ξερετε δεν εχασα, κερδισα..
Ας μην κατεχουμε και κατι, ας το χασουμε, δεν πειραζει, ας μαθουμε να λειτουργουμε καπως αλλιως,
οχι με τον συρμο, οχι με το που παει η μοδα και ο χειμμαρος, λιγο να κανουμε πιο περα, να περασει η βοη,
να ησυχαζουμε, να φιλοσοφουμε, να αναμετραμε, να σεβομαστε, να αφηνουμε το οσιο το ιερο, να μενει και να ζει.
Ας προσπαθησει καθενας, να ακουσει αυτην την "φωνη" μεσα του,
και ας σεβασθουμε αυτες τις αγριες και σπανιες ελαφους που μονη εγνοια, και μονη σπουδη εχουν,
να τρεχουν να χορτασουν την ακορεστη διψα τους, στον Χριστο τον μεγα Ερημιτη και Αναχωρητη,
την Πηγη της Ζωης, την ακενωτη και την αδαπανητη..