eleimon έγραψε:Αμαρτίας νεότητος μου και αγνοίας μου μη μνησθής, κατά το έλεος σου μνήσθητι μου, συ, ένεκεν της χρηστότητος σου, Κύριε.
Για να σωθουμε πρεπει να θανατωσουμε οτι εχει σχεση με τη σαρκα μας ?
Πως μπορουμε να φτασουμε στο σταδιο να ζουμε συμφωνα με τις εντολες του ΘΕΟΥ?
Φτανει μονο η προσευχη και η μετανοια?
Τελικα τι σημαινει ΣΩΤΗΡΙΑ ΨΥΧΗΣ?
Όχι να θανατώσουμε ότι έχει σχέση με τη σάρκα μας, γιατί ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό σύνολο. Δεν καταστρέφουμε επομένως το σώμα χάριν της ψυχής. Όμως δεν πρέπει ν΄αφήσουμε τις επιθυμίες τους σώματος να μας απομακρύνουν από την προς τα άνω πορεία μας. Η ισορροπία είναι δύσκολη και ο αγώνας συνεχής.
Κάποιοι Χριστιανοί τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες αυτοτιμωρούσαν μέχρι και ακρωτηρίαζαν το σώμα τους (Ωριγένης). Η πρακτική αυτή καταδικάστηκε σαν αίρεση, επειδή το σώμα μας είναι δώρο του Θεού και Ναός του Αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα επομένως να καταστρέφουμε το σώμα μας, αλλά πρέπει να το φροντίζουμε, όσο είναι απαραίτητο για την επιβίωσή του. Άλλωστε μαζί με το σώμα μας θα δικαιωθούμε ή θα κολαστούμε μετά τη Δευτέρα Παρουσία.
Η
μετάνοια είναι το πρώτο στάδιο της πορείας μας προς το Θεό. Είναι η συνειδητοποίηση της απόστασης που μας χωρίζει απ' το Θεό εξ αιτίας της αμαρτωλότητός μας και ότι δεν μπορούμε ν' απαλλαγούμε απ' αυτή και να πλησιάσουμε το Θεό χωρίς τη βοήθειά Του.
Το επόμενο στάδιο, που ακολουθεί τη μετάνοια, είναι η
κάθαρση. Με την άσκηση, την προσευχή, τη συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας και προπαντός τη βοήθεια της Θείας Χάριτος, ο άνθρωπος καθαρίζεται από τα πάθη που τον σπρώχνουν στην αμαρτία κι ανοίγει την καρδιά του για να μπει μέσα ο Χριστός.
Το τρίτο στάδιο, που δυστυχώς λίγοι θα το φτάσουμε, είναι η
θέωση. Ο Χριστός μπαίνει μέσα στην καθαρή καρδιά που τον αναζητά και τότε γίνεται πράξη και για τον άνθρωπο αυτό ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: "Δεν ζω εγώ πια, αλλά ζη μέσα μου ο Χριστός". Τότε ο άνθρωπος προγεύεται τις χαρές του Παραδείσου και ζει μέσα στο Φως και την προσμονή της οριστικής ένωσής του με τον Νυμφίο Χριστό.
Ο άνθρωπος, που έχει φτάσει στη θέωση, έχει επιτύχει με βεβαιότητα τη σωτηρία της ψυχής του. Όλοι οι υπόλοιποι, σ' όποιο στάδιο κι αν βρισκόμαστε, ελπίζουμε για τη σωτηρία μας στο Μέγα Έλεος του Θεού, αρκεί το τέλος να μας βρει στην πορεία προς Αυτόν κι όχι εγκαταλελειμμένους μέσα στην αμαρτία.
Τέλος η προσευχή είναι η αναπνοή της ψυχής, η καλλιέργεια της σχέσης μας με το Θεό, η παρηγοριά και η δύναμή μας. Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε κανένα στάδιο της πνευματικής μας ζωής. Μάλιστα στο στάδιο της θέωσης η προσευχή είναι συνεχής και η επαφή με το Θεό σχεδόν απτή.
