"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Γιατί οι άνθρωποι ζητάμε την ανθρώπινη παρηγοριά , ενώ έχουμε τον Χριστό μας και την Παναγία μας?
Θεϊκή παρηγοριά και ανθρώπινη παρηγοριά.....όταν όλη μας η αγάπη είναι στραμμένη στο Χριστό μας, χρειαζόμαστε και την ανθρώπινη παρηγοριά?

Μια ομορφη ΚΑΛΗΜΕΡΑ σου στελνω Σμαρουλα μου Ξερεις τι μου ειπε ο πνευματικος μου πριν λιγες μερες οταν πηγα να εξομολογηθω? Ακομα κι αν ολοι σε παρατησουν καποια στιγμη,και μεινεις μονη σου απο γονεις,παιδια,φιλους,ΠΟΤΕ μη χασεις τη ΠΙΣΤΗ σου στο ΘΕΟ!!!!!

Που σημαινει τι???? οτι μεγαλυτερη παρηγορια απο τον ιδιο το ΧΡΙΣΤΟ μας δεν υπαρχει...Βεβαια εμεις ως κοινοι θνητοι δεν εχουμε φτασει ακομη στο σταδιο τη ζωη μας να την εναποθετουμε στα χερια του Δημιουργου μας γι αυτο αναζηταμε και τον ανθρωπινο λογο,την ανθρωπινη παρηγορια.

Αν ομως μπορουσαμε να καταλαβουμε οτι τιποτα πιο ανωτερο δεν υπαρχει απο την ΑΓΑΠΗ του ιδιου μας του ΠΑΤΕΡΑ και την ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ που χει ανοιχτη παντα για ολα τα παιδια ΤΟΥ δε θα προσφευγαμε τοσο στον ανθρωπινο παραγοντα για παρηγορια

Πριν από μερικές δεκαετίες ζούσε στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους ένας πολύ απλός Γέροντας, ο π. Γεώργιος. έμενε μόνος του ηλι­κιωμένος και εγκαταλελειμμένος. Κάποτε απο­φάσισε να τον επισκεφθεί γνωστός του μονα­χός. Όταν πλησίασε στην γειτονική καλύβη, ρώτησε για τον Γέροντα, αλλά δεν τον είχαν ιδεί...

Έφθασε λοιπόν στην καλύβη με αγωνία και, όταν είδε ησυχία μεγάλη έξω και μέσα, ανησύ­χησε περισσότερο. Άρχισε να φωνάζη δυνατά και να χτυπάη την πόρτα, αλλά τίποτε. Τε­λικά πίεσε την πόρτα και την άνοιξε και μπήκε μέσα. Βλέπει τον Γέροντα ξαπλωμένο στο κρε­βάτι και του λέει:

— Ευλογείτε, Γέροντα, τι κάνεις; Ηρθα να σε ιδώ.

Εκείνος απήντησε πολύ στενοχωρημένος: - Ευλογημένε μου, καλύτερα να μην ερχό­σουν, γιατί μόλις μπήκες, μου έδιωξες τον άγιο Άγγελο που με υπηρετούσε. Γι' αυτό δεν σου άνοιγα. Άλλη φορά να μην έρθης, ευλογημένε μου, γιατί μου διώχνεις τον άγιο Άγγελο!

Έφυγε ο αδελφός για το Κελλί του, και έμεινε ο Γέροντας ξαπλωμένος στα σανίδια του κρεβατιού, τελείως μεν εγκαταλελειμμένος από τους ανθρώπους, αλλά για να έχη εγκαταλεί­ψει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού, ο Θεός τον αξίωσε να υπηρετήται από Αγγέλους.

Ό γέροντας Παΐσιος είχε και ο ίδιος ανά­λογη εμπειρία. Διηγείται:

Κάποτε ήμουν επί δεκαπέντε μέρες άρρω­στος με πυρετό, ρίγος, χωρίς σόμπα, μόνος, δεν μπορούσα να κάνω ένα τσάϊ, ούτε να βγω έξω. Πίστευα ότι θα πέθαινα, και έρριξα επάνω μου το Σχήμα του γέροντα μου, του παπα-Τύχωνα. Τότε αισθάνθηκα τέτοια χάρι! Βρέ­θηκα έξω από το Κελλί μου μέσα σε φως, και έβλεπα με άλλα μάτια τα πάντα. Τα πουλιά, τα ψάρια, τους πλανήτες, τον κόσμον όλον. Και όλα αυτά μιλούσαν και έλεγαν ότι, όλα τα έκανε ο Θεός για σένα, τον άνθρωπο.

Παρακαλούσα τον Θεό, όταν πεθάνω να εί­μαι μόνος, και μόνο μ' αυτή τη σκέψη πλημ­μύριζα από χαρά και αγαλλίαση. Η ανθρώ­πινη εγκατάλειψη και η στέρηση της ανθρώ­πινης παρηγοριάς φέρνει πλούσια την θεϊκή παρηγοριά .

http://www.zoiforos.gr/index.php?option ... &Itemid=47

eleimon έγραψε:Μια ομορφη ΚΑΛΗΜΕΡΑ σου στελνω Σμαρουλα μου

P3027460.JPG

Ξερεις τι μου ειπε ο πνευματικος μου πριν λιγες μερες οταν πηγα να εξομολογηθω? Ακομα κι αν ολοι σε παρατησουν καποια στιγμη,και μεινεις μονη σου απο γονεις,παιδια,φιλους,ΠΟΤΕ μη χασεις τη ΠΙΣΤΗ σου στο ΘΕΟ!!!!!

Που σημαινει τι???? οτι μεγαλυτερη παρηγορια απο τον ιδιο το ΧΡΙΣΤΟ μας δεν υπαρχει...Βεβαια εμεις ως κοινοι θνητοι δεν εχουμε φτασει ακομη στο σταδιο τη ζωη μας να την εναποθετουμε στα χερια του Δημιουργου μας γι αυτο αναζηταμε και τον ανθρωπινο λογο,την ανθρωπινη παρηγορια.

Αν ομως μπορουσαμε να καταλαβουμε οτι τιποτα πιο ανωτερο δεν υπαρχει απο την ΑΓΑΠΗ του ιδιου μας του ΠΑΤΕΡΑ και την ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ που χει ανοιχτη παντα για ολα τα παιδια ΤΟΥ δε θα προσφευγαμε τοσο στον ανθρωπινο παραγοντα για παρηγορια

Καλημέρα Ελπίδα μου!

Έχουμε το Θεό, αλλά είμαστε τόσο αμαρτωλοί, που δεν μπορούμε να Τον νοιώσουμε, γι αυτό αναζητούμε παρηγοριά στην αγάπη των συνανθρώπων μας. Αυτό δεν είναι κακό κατ' αρχήν, γιατί μας εκπαιδεύει στο να παίρνουμε και να δίνουμε αγάπη. Όμως δεν πρέπει να μένουμε σ' αυτό αλλά να προχωράμε στο να βρούμε μέσα απ' την αγάπη των συνανθρώπων μας την Αγάπη και την Παρηγοριά του Θεού.

Αυτό που έγραψες Νίκο " μας εκπεδευει στο να παίρνουμε και να δίνουμε αγάπη" μου άρεσε πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ πολύ!Είναι όντος και αυτό πολύ δύσκολο , κάποιες φορές να βγαίνουμε από τον εαυτό μας και να μπορούμε να παρηγορούμε τον συνάνθρωπο μας..ο οποίος περνάει δυσκολίες και χρειάζεται και την ανθρώπινη παρηγοριά...Σε ευχαριστώ πολύ!

Η χαρά της μοναξιάς


Οι Άγιοι είναι μεγάλη παρηγοριά για μας, γιατί μας αποδεικνύουν και μας πείθουν να μη ζητούμε την ανθρώπινη παρηγοριά, που δε την βρίσκουμε πολλές φορές.

Αλλά, και όταν την βρούμε, είναι καμμία φορά ψεύτικη και κίβδηλη και τελικά μας μπερδεύει και μας απογοητεύει περισσότερο. Και ιδιαίτερα σήμερα, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται μόνος του, ζει μέσα σε πόλεις εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων και εκατομμυρίων πολλές φορές. Και όμως η μοναξιά είναι το σύμπτωμα και το φαινόμενο το οποίο βασανίζει τη ζωή μας. Και ζεις μέσα σε εκατομμύρια και είσαι μόνος σου. Και μιλάς με άλλους χίλιους ανθρώπους και έχεις κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και είσαι μόνος. Εφθάσαμε στο απόγειο της πληροφορικής σήμερα. Μπορείς να κάνεις τις δουλειές σου και να ψωνίζεις ακόμα μέσα από το υπνοδωμάτιό σου μέσω ενός μηχανήματος.

Κι όμως σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ο άνθρωπος είναι μόνος του. Γι΄ αυτό και ψάχνει να βρει διέξοδο ο σημερινός άνθρωπος μέσα σε ψεύτικα πράγματα. Μέσα στη φιληδονία, στη φιλαργυρία, στη φιλοδοξία, στα ναρκωτικά, στη βία, στα τυχερά παιχνίδια, σε πράγματα θανατηφόρα. Και δεν την βρίσκει. Τουλάχιστον να ΄βρισκε μία παρηγοριά, κάτι θα γινόταν. Και δεν βρίσκει τίποτα και πλέει σ΄ ένα φαύλο κύκλο και πολτοποιείται ο άνθρωπος. Γιατί ζει μόνος μισός, γιατί το άλλο μισό, με μόνο το Θεό, δεν το ζει. Και οι Άγιοι αποτελούν απάντηση στην εποχή μας, γιατί μας δείχνουν ότι το να είσαι μόνος σου σημαίνει κόλαση. Είναι οριακό στοιχείο. Φτάνεις στα όρια της υπάρξεώς σου. Φτάνεις στα όρια της αντοχής σου. Μετέχεις μάλλον σ΄ αυτό τον πόνο του Κυρίου ο οποίος προσευχήθηκε μόνος στον κήπο της Γεθσημανή και «εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος». Ζώντας εκείνο το μαρτύριο της αποστασίας του ανθρώπου και της αγάπης προς τον άνθρωπο. Και ζώντας λοιπόν και ευρισκόμενος μόνος, όταν ο Θεός είναι παρών, τότε δεν είσαι μόνος, γιατί είσαι γεμάτος, είσαι παντού, είσαι μαζί με όλους, είσαι πανταχού παρών, είσαι μαζί με τον Θεό κι είσαι δοσμένος εξ ολοκλήρου στον Θεό και στην εικόνα του Θεού, που είναι ο άνθρωπος. Κι όταν φθάσεις να δοθείς εξ ολοκλήρου στον Θεό, τότε δεν έχεις καμία ανάγκη. Τότε δεν αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος σου. Τότε χαίρεσαι, γιατί είσαι μόνος, και λυπάσαι όταν δεν είσαι μόνος. Τότε ανακαλύπτεις την απάντηση και τη λύση της μοναξιάς.

Δεν είναι ανάγκη να γυρίζεις τις βιτρίνες και να γυρίζεις πάνω κάτω και να ξοδεύεις το χρόνο σου δεξιά και αριστερά, αλλά είναι να βάλεις τον Θεό στη ζωή σου. Όταν ο Θεός είναι στη ζωή σου, τότε δεν πρόκειται να μείνεις ποτέ μόνος σου. Γιατί είσαι μαζί με τον Θεό, είσαι μαζί με την Αγία Τριάδα και μαζί με όλους τους Αγίους και μαζί με όλο τον κόσμο. Και χαίρεσαι και δεν υπάρχει πιο χαρούμενος άνθρωπος από τον Άγιο που είναι μόνος του με μόνο τον Θεό, ο οποίος επροτίμησε, ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής του, να μην έχει την παραμικρή ανθρώπινη παρηγοριά, αλλά μόνη παρηγοριά του να είναι ο Θεός. Και έτσι γέμισε η ύπαρξή του από την όντως παρηγοριά, που είναι η παρουσία του Θεού μέσα στη ζωή μας.


+ Ο Λεμεσού ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Γέροντα, όταν πονώ για τους άλλους, με πιάνει άγχος και δεν μπορώ να προσευχηθώ.

Το ότι έχει κανείς άγχος όταν πονά για τους άλλους και να μην μπορεί να προσευχηθεί είναι δείγμα ότι υπάρχει ανθρώπινο στοιχείο μέσα του! Εγώ, όσο πιο πολύ πονώ τον κόσμο, τόσο πιο πολύ προσεύχομαι και χαίρομαι πνευματικά, γιατί τα λέω όλα στο Χριστό και εκείνος τα τακτοποιεί.

Και βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός, ενώ το σωματικό κουράγιο ελαττώνεται, το ψυχικό αυξάνει, γιατί η αγάπη, η θυσία, ο πόνος για τον άλλον δίνουν πολλή ψυχική δύναμη. Και ήμουν όρθιος όλη την νύχτα μέχρι τη Θεία Λειτουργία που έβλεπα τον κόσμο (Ο Γέροντας εννοεί την αγρυπνία της 9ης προς 10η Νοεμβρίου του 1993. Παρόλο που ήταν πολύ ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο, όρθιος, στηριγμένος σε μια καρέκλα, έδωσε την ευχή του σε τριάντα χιλιάδες περίπου ανθρώπους που πέρασαν εκείνη την ημέρα). Μετά και μέσα στην Εκκλησία και πάλι όρθιος, αλλά δεν ένιωθα κούραση, γιατί πονούσαν τον κόσμο και αυτό με δυνάμωνε. Και εσύ να προσεύχεσαι και να χαίρεσαι, γιατί ο Χριστός θα τα οικονομήσει όλα.

Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη. Με τον κόσμο τώρα πόσο πόνο πέρασα! Δεν τα περνούσα έτσι τα θέματά τους. Πονούσα, αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγμό άφηνα το θέμα στο Θεό, και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλον έδινα ο Θεός παρηγοριά. Δηλαδή με την πνευματική αντιμετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά, γιατί ο πόνος που έχει μέσα την ελπίδα στο Θεό έχει θεία παρηγοριά. Αλλιώς πως θα αντέξει κανείς! Πώς θα μπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα με τόσα που ακούω;

Πονάω, αλλά σκέφτομαι και την θεία ανταμοιβή στους πονεμένους. Είμαστε στα χέρια του Θεού. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη, θεία ανταπόδοση, τίποτε δεν πάει χαμένο. Όσο βασανίζεται κανείς, άλλο τόσο θα ανταμειφθεί. Ο Θεός, ενώ βλέπει τόσον πόνο πάνω στη γη, ακόμη και πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε, δεν τα χάνει.

«Περισσότερο υποφέρεις, λέει, περισσότερο θα σε οικονομήσω στην άλλη ζωή», και γι' αυτό χαίρεται. Διαφορετικά πώς θα μπορούσε, ας πούμε, να αντέξει τόση αδικία, τόση κακία που υπάρχει; Έχει όμως υπ' όψιν Του την ανταμοιβή αυτών που υποφέρουν και μπορεί, τρόπος του λέγειν, να αντέξει αυτόν τον μεγάλο πόνο. Εμείς δεν βλέπουμε τι δόξα θα λάβει ο άλλος και πονούμε, γι' αυτό ο Θεός μας ανταμείβει με θεία παρηγοριά.
γεροντας Παισιος

Ανθρώπινη παρηγηριά μήπως είναι και η ανάγκη για επικοινωνία που νοιώθουμε.........η ορατή και η χειροπιαστή......? Γιατί καθόμαστε σε έναν υπολογιστή και χαζεύουμε μια οθόνη και περιμένουμε μία απάντηση..μια συζήτηση? Αν μας έβλεπε άραγε ο γέροντας Παΐσιος να καθόμαστε απέναντι σε έναν υπολογιστή και να χαμογελάμε την οθόνη μας , τι θα έλεγε...άρα η τι θα σκεφτόταν?

Η ανθρώπινη παρηγοριά δεν είναι κατακριτέα κατά τη γνώμη μου. Είναι μέσα στην φύση του ανθρώπου να επιζητεί την αγάπη και το στήριγμα του φίλου ή του αδελφού του. Αυτό το βλέπουμε και μέσα στην ζωή των αγίων μας.

Γνωρίζουμε την μεγάλη φιλία που συνέδεε τους δύο μεγάλους αγίους της Εκκλησίας μας, τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Κάποια περίοδο της ζωής τους είχαν βρεθεί και οι δύο στην Αθήνα για σπουδές. Όταν κάποια στιγμή αναχώρησε ο Βασίλειος, έγινε κάτι φοβερό όπως διηγείται ο φίλος του Γρηγόριος. «Όπως όταν κόβεται στα δύο ένα σώμα, νεκρώνονται και τα δύο κομμάτια και όταν χωρίζονται δύο μοσχαράκια φωνάζουν γοερά μην αντέχοντας την αποκοπή τους, έτσι έγινε με μας». Χωρίς τον Βασίλειο ο Γρηγόριος ένοιωθε την Αθήνα νεκρή, άψυχη και ήθελε να φύγει. Τελικά, όμως, τον πρόλαβαν οι καθηγητές και συμφοιτητές του και τον έπεισαν να μείνει για να τους χαρίσει τα φώτα του ως καθηγητής.

Ένα άλλο περιστατικό, το διηγείται σε μια ομιλία του ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης και αφορά τον γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Όταν το 1973 πήγε στο Άγιον όρος ο π. Αθανάσιος γνώρισε αυτόν τον μεγάλο ησυχαστή. Τον βρήκε εκεί μόνο του (είχε πεθάνει γέροντάς του). Του έλεγε, λοιπόν, ο γέροντας Εφραίμ πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά και πόσο δίκιο είχε ο Αριστοτέλης όταν έλεγε ότι για να μείνει κανείς μόνος του πρέπει να είναι ή άγγελος ή δαίμονας... Μάλιστα, όπως αναφέρει ο π. Αθάνασιος για τον Γέροντα Εφραίμ, από την στεναχώρια του, που έχασε τον γέροντά του, του είχαν πέσει τα δόντια. Στη συνέχεια ο π. Αθανάσιος διηγείται και το εξής περιστατικό.

Στο απέναντι κελί καθόταν ένας γέροντας Ραφαήλ. Του λέει κάποια στιγμή ο γέροντας Εφραίμ:

-Τον βλέπεις αυτόν απέναντι; Είναι ο γέρο-Ραφαήλ. Όταν πέθανε ο γέροντάς του είχε πάρει κουτιά από καλαμάρια και τα έδεσε σε ένα σύρμα και τα χτυπούσε. Εγώ τον έβλεπα κι έλεγα: Α γέρο-Ραφαήλ, πλανέθηκες...Αχ, τώρα κι εγώ, να ’ξερες πατέρα Αθανάσιε, πόσο θα 'θελα να είχα τέτοια κουτιά από καλαμάρια να τα χτυπώ για να παρηγοριέμαι στην μοναξιά μου... Γι’ αυτό, μην κατακρίνεις ποτέ κανέναν, γιατί αν κατακρίνεις θα επιτρέψει ο Θεός να πέσεις κι εσύ για να πάρεις πείρα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ακόμα και άνθρωποι που είχαν φτάσει σε μεγάλα ύψη αγιότητος επιζητούσαν την συντροφικότητα και την φιλία και πονούσαν όταν έμεναν μόνοι...

Ας μην υποτιμούμε, λοιπόν, την ανθρώπινη παρηγοριά. Δεν μπορούμε να φτάσουμε κατευθείαν στον Θεό αν δεν καλλιεργήσουμε πρώτα τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις ωριμάζουμε περισσότερο πνευματικά, μαθαίνουμε να αγαπούμε και πλησιάζουμε περισσότερο τον Θεό.

Επίσης, ας μην ξεχνάμε και τα παρακάτω γραφικά χωρία όπου φαίνεται καθαρά ότι η αλληλοβοήθεια και η κοινωνικότητα, εκτός από ανθρώπινη ανάγκη, είναι και εντολή του Θεού:

1. «Αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα, οις έστιν μισθός αγαθός εν μόχθω αυτών• ότι εάν πέσωσιν, ο εις εγερεί τον μέτοχον αυτού. Kαι ουαί αυτώ τω ενί, όταν πέση και μη η δεύτερος εγείραι αυτόν...» (Εκκλ. δ', 9-12)

Μετάφραση:
Οι δύο είναι πιο ευτυχισμένοι (και καλύτερα εξυπηρετούνται) απ' τον ένα. Γιατί σ' αυτούς υπάρχει ανταμοιβή στους κόπους τους. Αν μάλιστα πέσουν, ο ένας θα σηκώσει τον άλλον. Αλλοίμονο όμως στον έναν (τον μοναχικό) όταν πέσει, γιατί όταν πέσει δε θα είναι ένας άλλος να τον σηκώσει...

2. «Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή, ισχύει δε ώσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον.» (Παροιμ. ιη', 19)

Μετάφραση:
Όταν ο αδελφός βοηθείται απ' τον αδελφό του, τότε είναι σαν μια οχυρωμένη κι απόρθητη πόλη. Είναι ισχυρός, σαν ένα καλοθεμελιωμένο ανάκτορο.

3. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλατ. στ', 2)