Εμίσησάν με δωρεάν (περί μίσους)

[Byzantine_Spirit]

Το μίσος είναι κατάσταση κυρίως παθολογική. Ο άνθρωπος που μισεί είναι κατ' εξοχήν άνθρωπος ανασφαλής, που κάτω από σατανική ενέργεια και επίδραση συμπράττει με τον πονηρό, προκειμένου να προκαλέσει κακό στον συνάνθρωπό του.
Η φυσιολογική ίσως κατά την ανθρώπινη λογική αντίδραση στο μίσος είναι το μίσος. Η λογική της ανταπόδοσης. Ο Χριστός βρέθηκε αντιμέτωπος με το μίσος του κόσμου. Με την εμφάνισή του μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από πάθος και μίσος, παρατηρεί και βλέπει κανείς να συγκλίνουν απέναντι στο Χριστό όλες οι μορφές του μίσους. Τον μισούν γιατί είναι ο Υιός του Θεού, γιατί είναι δίκαιος, γιατί θαυματουργεί και ο λόγος του συνταράσσει τα πλήθη. Μισούν τον Χριστό γιατί αποκαλύπτει την κενότητα των Γραμματέων και των Φαρισαίων . Οι άνθρωποι που μισούν τον Χριστό κυρίως φοβούνται για τη δική τους τύχη, όταν ο Χριστός αποκαλύπτει την υποκρισία τους.
Το μίσος όμως απέναντι στο Χριστό δεν είχε κανένα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης γιατί ο ίδιος πάντοτε ήταν δίκαιος και ίδιος απέναντι σε όλους τους ανθρώπους.
Πίσω όμως από αυτούς τους ανθρώπους στέκεται ο πονηρός που μισεί τον Χριστό και το έργο του και οδηγεί εκεί τους ανθρώπους.
Ο Χριστός απέναντι στο μίσος δείχνει γαλήνη, ηρεμία, πραότητα και τελικά οδηγείται στο Πάθος του Σταυρού όπου θανατώνεται με τον πιο ατιμωτικό τρόπο.
Όποιος ακολουθεί τον Χριστό, πραγματικά και όχι τυπικά, έχει την ίδια τύχη. Το λέει ο ίδιος ο Χριστός ότι οι μαθητές του θα μισηθούνε για το όνομά του. Ο κόσμος θα μισήσει τους Χριστιανούς γιατί δεν τους έχει κερδίσει ο πονηρός που είναι εχθρός του ανθρώπου .
Η πίστη στο Χριστό προϋποθέτει μίμηση Του, η ανεξικακία που έδειξε ο Χριστός στους ανθρώπους που τον μισούσαν δωρεάν χωρίς κανένα λόγο, μας διδάσκει συγχώρεση για όλους τους ανθρώπους ακόμα και αυτούς που μας μισούν.
Ο Χριστός δικαιώθηκε με την Ανάστασή Του όταν συνέτριψε με τον θάνατό του τον διάβολο, την αιτία του κακού και του μίσους.
Η παρουσία του πιστού μέσα στην Εκκλησία ακόμα και όταν μισείται από αδελφούς του χρειάζεται να είναι ανεξίκακη απέναντι σε όσους τον μισούν και προσπαθούν να τον καταστρέψουν.
Το παράπονο του Χριστού για όσους τον μίσησαν είναι ότι τον μίσησαν δωρεάν, μα ο ίδιος με τη συγχώρεσή και την Ανάσταση του νίκησε το μίσος και τον διάβολο που το προξενεί. Το ίδιο και όλοι οι Χριστιανοί είναι απαραίτητο να συγχωρήσουμε όλους όσους μας μίσησαν ακόμα και άδικα, μπροστά στον σταυρωμένο Χριστό και μόνο αν γίνει αυτό θα βιώσουμε την Ανάστασή Του.

[dionysisgr]

To μισος ειναι καθαρη Θεοεγκαταλειψη. Ειναι κατασταση μοναξιας και μονωσεως πνευματικης. Ειναι στερηση Χαριτος και απωλεια νοηματοδοτησης της υπαρξεως μας.

Ο μισων δεν "ζει" δεν υποστασιαζεται ως Προσωπο, αλλα μενει στερημενος απο αγαπη και κοινωνια, και μεταπιπτει στην απλη βιολογικη-ζωϊκη υπαρξη.

Το να μισεις σε καταδικαζει σε κολαση πολυ πριν την τελικη Κριση, ειναι προγευση της γεενης του πυρος. Ειναι η απολυτη αστοχια του Ανθρωπινου Οντος στο να βρει το Κεντρο του, τον σκοπο του, την Τελειωση του, που ειναι Χριστοκεντρικη, και εν τελει Τριαδολογικη.

Αντιθετα το να αγαπα κανεις, ειναι το νοημα, ο σκοπος, ο τροπος, η αληθεια. Ειναι το να εκπληρωνει τον σκοπο της υπαρξεως του με το να ζει δια και μεσω του αλλου, του πλησιον, του Κυριου, των παντων.

Ειναι ο τροπος υπαρξεως του μελλοντος αιωνος, η Αγαπη, ως υπαρβατικη κατασταση αειζωου και φωτοφορου κοινωνιας με τον Θεον και την ανθρωπινη μας υπαρκτικη καθολικοτητα.

Και εμεις καλουμαστε να το βιωσουμε κατα το μετρο του δυνατου και της προαιρεσεως μας, αλλα και της βιας που θα ασκησουμε στον παλαιο εαυτο μας, απο ΤΩΡΑ, να αγαπησουμε, οχι παθητικα, οχι συναισθηματικα, οχι επιφανειακα, οχι συμφεροντολογικα, οχι επιτηδευμενα, οχι ανταποδοτικα, αλλα ελευθερα, και αυτοπροαιρετα την ανθρωπινη υποσταση, το προσωπο του αλλου, ως εικονα Θεου.

Καθε μερα, απο λιγο προσπαθωντας, θα καταφερουμε να το βιωνουμε, και εαν προσπαθουμε ειλικρινα, ολα τα ελλειποντα και τα ατελη, θα τα πληρωσει θα τα τελειωσει η Πανσθενουργος Χαρις του Τριαδικου μας Φιλανθρωπου Θεου, που ειναι το Πυρ της Αγαπης, ειναι ο Ιδιος Αγαπη, οτι κατα τον υιο της βροντης και Θεολογο Ιωαννη, Ο Θεος Αγαπη Εστι.

[efraim21]

Το μίσος σύμφωνα με την Κλίμακα είναι γέννημα του θυμού και της οργής γι αυτό προσοχή γλυκιά γλώσσα προς τον συνάνθρωπο.

[Byzantine_Spirit]

To μισος ειναι καθαρη Θεοεγκαταλειψη. Ειναι κατασταση μοναξιας και μονωσεως πνευματικης. Ειναι στερηση Χαριτος και απωλεια νοηματοδοτησης της υπαρξεως μας.
Ο μισων δεν "ζει" δεν υποστασιαζεται ως Προσωπο, αλλα μενει στερημενος απο αγαπη και κοινωνια, και μεταπιπτει στην απλη βιολογικη-ζωϊκη υπαρξη.
Το να μισεις σε καταδικαζει σε κολαση πολυ πριν την τελικη Κριση, ειναι προγευση της γεενης του πυρος. Ειναι η απολυτη αστοχια του Ανθρωπινου Οντος στο να βρει το Κεντρο του, τον σκοπο του, την Τελειωση του, που ειναι Χριστοκεντρικη, και εν τελει Τριαδολογικη.
Αντιθετα το να αγαπα κανεις, ειναι το νοημα, ο σκοπος, ο τροπος, η αληθεια. Ειναι το να εκπληρωνει τον σκοπο της υπαρξεως του με το να ζει δια και μεσω του αλλου, του πλησιον, του Κυριου, των παντων........................................ Ο Θεος Αγαπη Εστι.

Απλά υπογραμμίζω αυτά που έγραψες
και συμφωνώ.

Το μίσος σύμφωνα με την Κλίμακα είναι γέννημα του θυμού και της οργής γι αυτό προσοχή γλυκιά γλώσσα προς τον συνάνθρωπο.

Αρκεί να το νοιώθουμε.
Αν νοιώθουμε καλά για τον συνάνθρωπο, θα το εκπέμψουμε και με τη στάση μας
και με το λόγο μας.
Αν είναι όμως να είναι η γλώσσα γλυκιά και η καρδιά πικρή,
δεν έχει νόημα.
Είναι υποκρισία.
Τότε καταλήγουμε σαν τους Ιαχωβάδες που εξωτερικά έχουν μια αγαπητική στάση
και εσωτερικά μας εχθρεύονται..