Προσευχές

[Dimitra79]

ΟΙΚΟΙ ΚΑΤ' ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ ΚΔ΄


εις τον Όσιον και Θεοφόρον Πατέρα ημών

Πορφύριον τον Καυσοκαλυβίτην,


τον διορατικόν και θαυματουργόν

Κοντάκιον.
Ήχος πλ. δ΄. «Τη υπερμάχω.»

Του Παρακλήτου τον ναόν τον αγιώτατον,
και της Πανάγνου Θεοτόκου προσφιλέστατον
ανυμνήσωμεν Πορφύριον εκ καρδίας.
Αγαπά γαρ και ιάται πάντας, και φρουρεί,
και πρεσβεύει, όπως τύχωμεν θεώσεως.
Όθεν κράζομεν· χαίροις, πάτερ Πορφύριε.





Άσημος και τω κόσμω αφανής διετέλεις,
ποιμήν των του πατρός σου προβάτων.
Και την του Καλυβίτου ζωήν
μελετών, εν ζήλω έσπευσας, όσιε,
μιμήσασθαι τον βίον του·
κραυγάζομέν σοι όθεν ταύτα·



Χαίρε, ποιμήν λογικών προβάτων·
Χαίρε, παθών κρουνέ ιαμάτων.
Χαίρε, της αγνείας ο φίλος ο ένθερμος·
Χαίρε, απορρήτων ο μύστης ο ένθεος.
Χαίρε, σκεύος καθαρώτατον της του Πνεύματος μονής·
Χαίρε, όργανον κατάλληλον θείας χάριτος ροής.
Χαίρε, ότι υπάρχεις οδηγός τοις ανθρώποις·
Χαίρε, ότι εξάρχεις αθλητών εν τοις κόποις.
Χαίρε, αστήρ φωτίζων μυστήρια·
Χαίρε, ημίν διδάσκων σωτήρια.
Χαίρε, Ευβοίας ο ένδοξος γόνος·
Χαίρε, δι’ ου εξαλείφεται πόνος.


Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.



Βήμασι σων γερόντων ηκολούθεις, ασκήσει,
τον βίον τούτοις όμοιον έχων.
Καυσοκαλυβίων ασκητής
απαράμιλλος υπακοή δέδειξαι,
διδάσκων ταπεινότατα
τους ζήλω σε υμνούντας ψάλλειν·


Αλληλούια.



Γνώσιν άρρητον, πάτερ, ο Θεός δέδωκέ σοι,
βραβεύων την αγίαν ζωήν σου·
και ιάσεις παθών χορηγεί
και μυστήρια σε ερευνάν δίδωσι,
ανθρώπων ευεργέτην σε δεικνύς,
των κραυγαζόντων ούτω·



Χαίρε, ο μύστης γνώσεως θείας·
Χαίρε, ερών ζωής της αγίας.
Χαίρε, νοημάτων Θεού ο εξάγγελος·
Χαίρε, αθλητών του Χριστού ο ισάγγελος.
Χαίρε, όμμα καθαρώτατον εξετάζον τα κρυπτά·
Χαίρε, στόμα ιερώτατον ερμηνεύον μυστικά.
Χαίρε, των ιερέων σεμνόν εγκαλλώπισμα·
Χαίρε, των αθλουμένων εν Άθωνι κόσμημα.
Χαίρε, πολλοίς παρέχων βοήθειαν·
Χαίρε, λαλών ημίν την αλήθειαν.
Χαίρε, σοφέ ιατρέ νοσημάτων·
Χαίρε, πηγή των ψυχής ιαμάτων.


Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.



Δόκιμος ανεδείχθης παλαιστής του Βελίαρ,
συντρίψας αυτόν τη ταπεινώσει.
Και το γέρας της νίκης λαβών,
απεστάλης κόσμω βοηθός, όσιε,
ποιμαίνων και ιώμενος βοώντας ευγνωμόνως ούτως·


Αλληλούια.



Έχων εν τη ψυχή σου τα χαρίσματα, πάτερ,
ανέδραμες προς την σην πατρίδα.
Και εν τη Χαραλάμπους μονή
ασκούμενος και διακονών, όσιε,
ιάτρευες τους πάσχοντας
ως ψάλλειν εν χαρά τοιαύτα·



Χαίρε, χαρά απάσης Ευβοίας·
Χαίρε, καρπέ πολλής ευσεβείας.
Χαίρε, ερευνών μυστικά συνειδήσεων·
Χαίρε, διαλύων πλοκάμους συγχύσεων.
Χαίρε, άνθρωπε ουράνιε, γην οικήσας ταπεινώς·
Χαίρε, άγγελε επίγειε, δι’ ον χαίρει ουρανός.
Χαίρε, ότι πικρίας καρδιών αφανίζεις·
Χαίρε, ότι χαράν και ελπίδα χαρίζεις.
Χαίρε, χορών αγγέλων ο μέτοχος·
Χαίρε, χαράς και λύπης συμμέτοχος.
Χαίρε, Θεού προς ημάς ευλογία·
Χαίρε, ημών η χαρά και υγεία.


Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.



Ζήλον έχων, θεόφρον,
επιστρέψαι ως πλείους
τη μάνδρα του Χριστού, του σωθήναι,
εις Αθήνας ήλθες ταπεινός·
εν ναϋδρίω δ’ υπηρετών έσωζες
πολλούς εις σε προστρέχοντας,
ως κράζειν ευγνωμόνως ούτως·


Αλληλούια.



Ήθλεις εν Ομονοία
καταπλήσσων τους πάντας,
ως άγγελος οικών Βαβυλώνα.
Και εγένου εν ταις Αθήναις
ιατρός και πάσιν οδηγός, όσιε,
πολλούς Χριστώ ανάγων,
ώστε κράζειν σοι σωθέντας ταύτα·



Χαίρε, δι’ ου ο Χριστός υμνείται·
Χαίρε, εξ ου ο εχθρός φοβείται.
Χαίρε, Εκκλησίας Ελλάδος το καύχημα·
Χαίρε, της Ευβοίας λαμπρόν το διάδημα.
Χαίρε, ότι σην καρδίαν αεί είχες καθαράν·
Χαίρε, ότι και μυστήρια ηξιώθης διοράν.
Χαίρε, ο τους αγώνας νικηφόρως ανύσας·
Χαίρε, την τεθλιμμένην ατραπόν διανύσας.
Χαίρε, πολλή υψωθείς ταπεινώσει·
Χαίρε, σοφίζων απλούς θεία γνώσει.
Χαίρε, εις ον Αθηναίοι προστρέχουσι·
Χαίρε, δι’ ου εις Χριστόν επιστρέφουσι.


Χαίροις, πάτερ Πορφύριε



Θαύματα επετέλεις αφανώς ασθενέσι
ταις θείαις προσευχαίς σου, παμμάκαρ.
Και τας των ιαθέντων τιμάς
Γερασίμω ένεμες σεμνώς, όσιε.
Διό σου την ταπείνωσιν
εδόξαζον χαρά βοώντες.


Αλληλούια



Ίον, μύρον ευώδες αποπνέον εν κόσμω,
εδείχθης, οσιώτατε πάτερ.
Και λαός ευφραίνετο εν σοι πάμπολυς
πιστώς σε ασπαζόμενος,
και κράζων εν χαρά τοιαύτα·



Χαίρε, πολλούς ο τη πίστει στηρίζων·
Χαίρε, αγάπην λαού ο θερίζων.
Χαίρε, ιερέων ο τύπος ο άριστος·
Χαίρε, ο κανών ευσεβείας ο άπταιστος.
Χαίρε, άνθος παραδείσιον εξανθήσαν επί γης·
Χαίρε, ποταμέ βαθύρροε ευσπλαγχνίας και στοργής.
Χαίρε, της Εκκλησίας ο σεμνός υπηρέτης·
Χαίρε, υπέρ αλγούντων εν δεινοίς ο ευχέτης.
Χαίρε, κλεινόν της χάριτος οίκημα·
Χαίρε, λαμπρόν πιστών το εντρύφημα.
Χαίρε, οικών εν Θεού Βασιλεία·
Χαίρε, στολίσας πολλούς ευσεβεία.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.



Κόσμον όλον ηγάπας, ει και πάντα ηρνήθης
τα τερπνά και ηδέα του κόσμου.
Μύστης όντως των εν ουρανοίς,
διηκόνεις πάντας εν χαρά,
άπαντα ευχαίς σου αγιάζων,
και διδάσκων πάσι ψάλλειν ούτως·


Αλληλούια.


Λάμψις όλη ηλίου περιέβαλλε, πάτερ,
σεπτήν τε πολιάν κεφαλήν σου,
επισκεπτομένου σε Θεού, χάριτι,
ποιούντος τε ιάσθαι σε τους ασθενούντας,
ώστε ψάλλειν·



Χαίρε, πλησθείς φωτός Θαβωρίου·
Χαίρε, γευθείς ζωής ουρανίου.
Χαίρε, του Χριστού ιερεύς ευλαβέστατος·
Χαίρε, εντολών τηρητής ακριβέστατος.
Χαίρε, σκήνωμα απλότητος και αγάπης θεϊκής·
Χαίρε, έμπλεως γενόμενος θεωρίας μυστικής.
Χαίρε, ότι εφάνης η λαμπάς της αγνείας·
Χαίρε, ότι εδείχθης κοινωνός απαθείας.
Χαίρε, ο χαράν προς όλους σκορπίσας·
Χαίρε, ο Χριστόν σφοδρώς αγαπήσας.
Χαίρε, αεί προς Θεόν μεσιτεύων·
Χαίρε, Παρθένον αγνήν ικετεύων.


Χαίροις, πάτερ Πορφύριε


Μέγας εν τοις οσίοις αθλητής ανεδείχθης,
ταπείνωσιν την άκραν ασκήσας
και αγάπην πολλήν εν ταυτώ.
Και δαιμόνων φόβος και κλαυθμός γέγονας
διώκων τούτους, όσιε,
ως χαίροντας ημάς σοι ψάλλειν·


Αλληλούια


Νους ορών ταις ακτίσι Παρακλήτου εφάνης
και μύστης φοβερών και αρρήτων·
Ερμηνεύων δ’ ανθρώποις αυτά,
και προφήτης όντως δέδειξαι, όσιε,
μηνύων τα συμφέροντα
τοις κράζουσιν εν θάμβει ούτως·



Χαίρε, απορρήτων Θεού ο προφήτης·
Χαίρε, ο των λόγων Χριστού υποφήτης.
Χαίρε, ο αιδέσιμος πάσι και τίμιος·
Χαίρε, αληθείας η βάσις στερέμνιος.
Χαίρε, δώρον το θεόσταλτον, προσφερόμενον ημίν·
Χαίρε, πάντων καταφύγιον ναυαγών και ο λιμήν.
Χαίρε, ο χορηγών τοις ασθενέσιν ιάσεις·
Χαίρε, ο ερευνών τα μυστικά διοράσει.
Χαίρε, καρπόν τρυγήσας θεώσεως·
Χαίρε, τυχών καλής αλλοιώσεως.
Χαίρε, ναέ ουρανίου σοφίας·
Χαίρε, στολήν ο πλουτών παρρησίας.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.



Ξένα πάντως ποιών συ,
καταπλήττεις τον κόσμον
τον νουν προς ουρανούς ανατείνων,
απελαύνων τε δαίμονας φρικτούς,
θεραπεύων πάντα πάθη δυσίατα,
γνωστά ποιών απόκρυφα
τιμώσί σε και νυν βοώσιν·



Αλληλούια.



Όλος ήσθα εν κόσμω, και συνάμα μετείχες
της του Άθωνος τερπνής ερημίας.
Η καρδία σου ην εν αυτή
και ουδόλως απήσθα αυτής πνεύματι.
Εν Καυσοκαλυβίοις κοιμηθέντι δε,
βοώμεν ταύτα·



Χαίρε, χαράν, ειρήνην ο έχων·
Χαίρε, δ’ ημίν ο ταύτα παρέχων.
Χαίρε, μοναζόντων ασύγκριτον άκουσμα·
Χαίρε, ασκουμένων εν κόσμω το καύχημα.
Χαίρε, αηδών γλυκύλαλος βίου ησυχαστικού·
Χαίρε, ο πετών χρυσάετος νόου διορατικού.
Χαίρε, ότι υδάτων εντοπίζεις τας φλέβας·
Χαίρε, ο και απίστων αποσπάσας το σέβας.
Χαίρε, εν ω σεμνύνονται γέροντες·
Χαίρε, δι’ ου καθαίρονται πταίοντες.
Χαίρε, πολλών ασθενών η υγεία·
Χαίρε, Χριστού αληθής μαρτυρία.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.


Πάτμω αποκαλύψεις ηξιώθης ιδείν τε
και ακούσαι ως ο Ιωάννης.
Και αρθείς εν εκστάσει μακρά,
εθεώρεις πάντα φοβερά, όσιε,
και έμφοβος προς Κύριον
εβόας ευγνωμόνως ούτως·


Αλληλούια.


Ρώμην έχων εξ ύψους
Παρακλήτου τε χάριν,
εδείχθης θεοφόρος εν κόσμω.
Την του μύρου απέπνεις οσμήν·
εθεάθης πάσχοντας επισκέπτεσθαι,
αγίους δ’ υποδέχεσθαι. Θαυμάζοντες διό βοώμεν·



Χαίρε, ο θείας ιδών οράσεις·
Χαίρε, παρέχων ημίων ιάσεις.
Χαίρε, καθ’ ύπαρ ο αγίους δεχόμενος·
Χαίρε, αθέατος αέρι πετόμενος.
Χαίρε, άγιε εγκόσμιε ταπεινώσει υψωθείς·
Χαίρε, πάμπολλα χαρίσματα Παρακλήτου ο δεχθείς.
Χαίρε, των Αθηναίων τας καρδίας ηδύνας·
Χαίρε, ασθενειών σου υπομείνας οδύνας.
Χαίρε, πηγή ιάματα βρύουσα·
Χαίρε, αυγή ερέβη φωτίζουσα.
Χαίρε, ο γνους τον Θεόν και ποθήσας·
Χαίρε, πολλούς εις Χριστόν ο ζωγρήσαας.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.


Σάλον τον εν καρδίαις
καταπαύεις ευχαίς σου,
γαλήνην χορηγών ημίν, πάτερ.
Καταυγάζεις σκότος του νοός
και εμπνέεις ύμνους προς Θεόν, όσιε.
Εύσπλαγχνος ουν φανείς ημίν,
ακούεις παρά πάντων ούτως·



Αλληλούια



Τέλειος απεδείχθης
ως ποιμήν των ανθρώπων,
την ψυχήν σου τιθείς υπέρ τούτων.
Αποκόπτων γαρ θέλημα σον,
εμαρτύρεις καθ’ ημέραν, όσιε,
γενόμενος διάκονος
των εν χαρά προς σε βοώντων·



Χαίρε, Χριστόν εν πόθω ζητήσας·
Χαίρε, αυτού τη πίστει αθλήσας.
Χαίρε, απαθείας λαμπρόν ενδιαίτημα·
Χαίρε, εκπληρών ευσεβούντων παν αίτημα.
Χαίρε, νους ο καθαρώτατος μυστηρίων θεωρός·
Χαίρε, πάντων, εν πολέμοις του Βελίαρ, ο φρουρός.
Χαίρε, ο αψηφών τας απειλάς του δολίου·
Χαίρε, ο εντρυφών εν διδαχαίς του Κυρίου.
Χαίρε, σεπτή εικών της πραότητος·
Χαίρε, πολλής τυχών ιλαρότητος.
Χαίρε, δι’ ου Εκκλησία υμνείται·
Χαίρε, δι’ ου απιστία κλονείται.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.


Ύμνους ευχαριστίας,
εκ δεινών λυτρωθέντες,
προσφέρομεν τη ση ευσπλαγχνία.
Αγαπήσας γαρ ως τέκνα ημάς,
τας αγκάλας είχες ανοικτάς, όσιε,
αεί του θάλπειν άπαντας
και στέγειν τους προς σε βοώντας·



Αλληλούια.


Φωτοφόρος εφάνης προσευχόμενος, πάτερ,
εκπλήξας ευσεβείς σε ιδόντας.
Το γαρ άυλον ήστραπτε φως
χορηγόν σοι γνώσιν ερευνάν άρρητα,
ιάσθαι τε νοσήματα
των μελωδούντων σοι τοιαύτα·



Χαίρε, λαμπάς Χριστού πυρφόρε·
Χαίρε, πατήρ αληθώς Χριστοφόρε.
Χαίρε, ευσεβείας πηγή η αστείρευτος·
Χαίρε, αληθείας φωνή αδιάψευστος.
Χαίρε, ότι σω χαρίσματι Κύπρω είδες εισβολήν·
Χαίρε, ότι αποτρέπεις των δαιμόνων προσβολήν.
Χαίρε, την ησυχίαν εκ ψυχής ο ποθήσας·
Χαίρε, ποιμαντικήν ταπεινώς ο ασκήσας.
Χαίρε, Χριστού την αγάπην εκφαίνων·
Χαίρε, ψυχάς τεθλιμμένων ευφραίνων.
Χαίρε, μονής σου φρουρός και προστάτης·
Χαίρε, πολλών εν δεινοίς παραστάτης.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.


Χάριν έλαβες, πάτερ, και πηγάς εντοπίζειν
υδάτων, εν τω βάθει γης όντων.
Και πολλοίς υπέδειξας αυτάς,
ώστε γεωλόγους απορείν, όσιε,
χαίρειν δε γαιοκτήμονας
και κράζειν ευχαρίστως·



Αλληλούια.


Ψάλλοντες ευφροσύνως
χαρισμάτων σου πλήθος,
υμνούμεν Παναγίαν Τριάδα.
Υπ’ αυτής ανεδείχθης ανήρ
διορατικός και βρύων ιάματα,
φωτίζων τε μυστήρια,
εμπνέων δε βοάν σοι πάντας·



Χαίρε, πασών αρετών η ακρότης·
Χαίρε, ζωής εν αγνεία πιστότης.
Χαίρε, ευσεβείας θεμέλιος άρρηκτος·
Χαίρε, αληθείας κρουνός ο αείρυτος.
Χαίρε, κρίνον το ηδύπνοον παραδείσου μυστικού·
Χαίρε, άστρον φαεινότατον ουρανού πνευματικού.
Χαίρε, της Εκκλησίας λαμπρότης και δόξα·
Χαίρε, του αντιπάλου συντρίβων τα τόξα.
Χαίρε, Ευβοίας ο θείος Ευάγγελος·
Χαίρε, χαράς, ελπίδος τε άγγελος.
Χαίρε, παθών μιαρών ο καθαίρων·
Χαίρε, ψυχάς προς ουράνια αίρων.



Χαίροις, πάτερ Πορφύριε.


Ω τρισόλβιε πάτερ, ασκητών ωραιότης,
Πορφύριε απάντων προστάτα· (γ΄.)
μετ’ αγγέλων Χριστόν ανυμνών,
μετανοίας δάκρυα ημίν πάρεχε,
και Παραδείσου αίτησον απόλαυσιν
τοις σοι βοώσιν·



Αλληλούια.



Και αύθις το Κοντάκιον.

Ήχος πλ. δ΄. «Τη Υπερμάχω».

Του Παρακλήτου τον ναόν των αγιώτατον,
και της Πανάγνου Θεοτόκου προσφιλέστατον
ανυμνήσωμεν Πορφύριον εκ καρδίας.
Αγαπά γαρ και ιάται πάντας, και φρουρεί
και πρεσβεύει, όπως τύχωμεν θεώσεως.
Όθεν κράζομεν· χαίροις, πάτερ Πορφύριε.


Δίστιχον.


Παράσχου, Πορφύριε, χαράν, υγείαν
τω, χαίρε, βοώντι σοι νυν Ευαγγέλω.





Από το βιβλίο «ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ του ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ, του Διορατικού και Θαυματουργού, μετά Παρακλητικού Κανόνος, Χαιρετισμών και Εγκωμίων», του Ευαγγέλου Χρ. Καραδήμου, Θεολόγου – Φιλολόγου, Εκδόσεις «Ιχνηλασία», 1998

[Dimitra79]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΤΑΝ ΘΥΜΙΑΤΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ


Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου· ἔπαρσις τῶν χειρῶν μου θυσία ἑσπερινή, εἰσάκουσόν με, Κύριε.

Θυμίαμά σοι προσφέρομεν, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰς ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς· ὃ προσδεξάμενος εἰς τὸ ὑπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον, ἀντικατάπεμψον ἡμῖν τὴν χάριν τοῦ Παναγίου σου Πνεύματος.

[Dimitra79]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΤΑΝ ΠΙΝΟΥΜΕ ΑΓΙΑΣΜΟΝ



Κύριε, ποίησον αὐτὸ καὶ δι’ ἐμὲ «Ἀφθαρσίας πηγήν, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων ἀλεξιτήριον, δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον, ἀγγελικῆς ἰσχύος πεπληρωμένον».

[Dimitra79]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΤΑΝ ΑΝΑΒΟΥΜΕ
ΤΟ ΚΑΝΔΗΛΙ Ἢ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ




«Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ἡμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς».

[ifigeneia]

ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Είμαι ένα μικρό παιδάκι
ταπεινό και σε υμνώ:
Θέε μου κάνε η προσευχή μου,
ν' ανεβεί στον ουρανό.

Στείλε μου Άγγελον προστάτη
που η ψυχή μου λαχταρά:
στείλε Θέε μου να με βάλει
κάτω απ' τα άσπρα του φτερά

Δείξε μου τον ίσιο δρόμο,
και την στράτα την καλή,
κάνε ν' αγαπώ τον κόσμο
και απο μένα πιο πολύ.

[ifigeneia]

ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Δύο ματάκια έχω εγώ
για να κοιτώ τον ουρανό
και δύο αυτάκια ανοικτά
να σε ακούνε προσεκτικά.

Τα δικά μου πόδια έτοιμα
τον δρόμο σου να ακολουθούν
δύο χέρια που το λαχταρούν
πάντα να Σε υπηρετούν.

Έχω δύο χείλη να σε υμνούν
και μια καρδιά να σε αγαπά
αγίασε τα Εσύ Χριστέ
όλα να ανήκουνε σε Σε.

[Dimitra79]

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΕΡΕΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘIΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ



Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν τω βασιλεί ημών Θεώ.


Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω βασιλεί ημών Θεώ.


Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ Χριστώ τω βασιλεί και Θεώ ημών.




Ψαλμός ργ' (103).




Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον· Κύριε ο Θεός μου, εμεγαλύνθης σφόδρα. Εξομολόγησιν και μεγαλοπρέπειαν ενεδύσω, αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον. Εκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρριν, ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτού. Ο τιθείς νέφη την επίβασιν αυτού, ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων. Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα. Ο θεμελίων την γην επί την ασφάλειαν αυτής, ου κλιθήσεται εις τον αιώνα του αιώνος. Αβυσσος ως ιμάτιον το περιβόλαιον αυτού, επί των ορέων στήσονται ύδατα. Από επιτιμήσεώς σου φεύξονται, από φωνής βροντής σου δειλιάσουσιν. Αναβαίνουσιν όρη και καταβαίνουσι πεδία εις τον τόπον, ον εθεμελίωσας αυτά. Όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην. Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, ανά μέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα. Ποτιούουσι πάντα τα θηρία του αγρού, προσδέξονται όναγροι εις δίψαν αυτών. Επ' αυτά τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσει, εκ μέσου των πετρών δώσουσι φωνήν. Ποτίζων όρη εκ των υπερώων αυτού· από καρπού των έργων σου χορτασθήσεται η γη. Ο εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι και χλόην τη δουλεία των ανθρώπων. Του εξαγαγείν άρτον εκ της γης, και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου. Tου ιλαρύναι πρόσωπον εν ελαίω, και άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει. Χορτασθήσονται τα ξύλα του πεδίου, αι κέδροι του Λιβάνου, ας εφύτευσας. Εκεί στρουθία εννοσεύσουσι, του ερωδιού η κατοικία ηγείται αυτών. Όρη τα υψηλά ταις ελάφοις, πέτρα καταφυγή τοις λαγωοίς. Εποίησε σελήνην εις καιρούς, ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού. Έθου σκότος, και εγένετο νυξ· εν αυτή διελεύσονται πάντα τα θηρία του δρυμού. Σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι παρά τω Θεώ βρώσιν αυτοίς. Ανέτειλεν ο ήλιος και συνήχθησαν, και εις τας μάνδρας αυτών κοιτασθήσονται. Εξελεύσεται άνθρωπος επί το έργον αυτού και επί την εργασίαν αυτού έως εσπέρας. Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας· επληρώθη η γη της κτίσεώς σου. Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων. Εκεί πλοία διαπορεύονται, δράκων ούτος, ον έπλασας εμπαίζειν αυτή. Πάντα προς σε προσδοκώσι, δούναι την τροφήν αυτών εις εύκαιρον· δόντος σου αυτοίς συλλέξουσιν. Ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται. Αντανελείς το πνεύμα αυτών και εκλείψουσι, και εις τον χουν αυτών έπιστρέψουσιν. Εξαποστελείς το πνεύμα σου και κτισθήσονται, καί ανακαινιείς το πρόσωπον της γης. Ήτω η δόξα Κυρίου εις τους αιώνας· ευφρανθήσεται Κύριος επί τοις έργοις αυτού. Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται. ’σω τω Κυρίω εν τη ζωή μου, ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω. Ηδυνθείη αυτώ η διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω. Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον.




Και πάλιν.




Ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού· έθου σκότος, και εγένετο νύξ.


Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας.




Δόξα, και νυν. Αλληλούια εκ τρίτου.




Μετά δε το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, το Κύριε εκέκραξα εις τον τυχόντα ήχον.




Ψαλμός ρμ' (140).




Kύριε, εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόv μου, Κύριε· Κύριε, εκέκραξα προς σε, εισάκουσόv μου, πρόσχες τη φωνή της δεήσεώς μου, εν τω κεκραγέναι με προς σε· εισάκουσόν μου, Κύριε.




Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου· έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή· εισάκουσόν μου, Κύριε.




Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου.




Μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις.




Συν ανθρώποις εργαζομένοις την ανομίαν, και ου μη συνδυάσω μετά των εκλεκτών αυτών.




Παιδεύσει με δίκαιος εν ελεεί και ελέγξει με, έλαιον δε αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου.




Ότι έτι και η προσευχή μου εν ταις ευδοκίαις αυτών, κατεπόθησαν εχόμενα πέτρας οι κριταί αυτών.




Ακούσονται τα ρήματά μου, ότι ηδύνθησαν· ωσεί πάχος γης ερράγη επί της γης, διεσκορπίσθη τα οστά αυτών παρά τον άδην.




Ότι προς σε, Κύριε, Κύριε, οι οφθαλμοί μου· επί σοι ήλπισα, μη αντανέλης την ψυχήν μου.




Φύλαξαν με από παγίδος, ης συνεστήσαντό μοι, και από σκανδάλων των εργαζομένων την ανομίαν.




Πεσούνται εν αμφιβλήστρω αυτών οι αμαρτωλοί· κατά μόνας ειμί εγώ, έως αν παρέλθω.




Ψαλμός ρμα' (141).




Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, φωνή μου προς Κύριον εδεήθην.


Εκχεώ ενώπιον αυτού την δέησίν μου, την θλίψιν μου ενώπιον αυτού απαγγελώ.




Εν τω εκλείπειν εξ εμού το πνεύμα μου, και συ έγνως τας τρίβους μου.


Εν οδώ ταύτη, η επορευόμην, έκρυψαν παγίδα μοι.




Κατενόουν εις τα δεξιά και επέβλεπον, και ουκ ην ο επιγινώσκων με.


Απώλετο φυγή απ' εμού και ουκ έστιν ο εκζητών την ψυχήν μου.




Εκέκραξα προς σε, Κύριε, είπα· συ ει η ελπίς μου, μερίς μου ει εν γη ζώντων.




Πρόσχες προς την δέησίν μου, ότι εταπεινώθην σφόδρα.




Ρύσαι με εκ των καταδιωκόντων με, ότι εκραταιώθησαν υπέρ εμέ.




Εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχήν μου, του εξομολογήσασθαι τω ονόματι σου.




Εμέ υπομενούσι δίκαιοι, έως ου ανταποδώς μοι.




Ψαλμός ρκθ'(129).




Εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε, εισάκουσον της φωνής μου.


Γενηθήτω τα ώτα σου προσέχοντα εις την φωνήν της δεήσεώς μου.




Από του επομένου στίχου άρχονται τα στιχηρά της ημέρας.




Εάν ανομίας παρατήρησης, Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται; ότι παρά σοι ο ιλασμός εστίν.




Ένεκεν του ονόματός σου υπέμεινά σε, Κύριε, υπέμεινεν η ψυχή μου εις τον λόγον σου, ήλπισεν η ψυχή μου επί τον Κύριον.




Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, από φυλακής πρωίας ελπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριον.




Ότι παρά τω Κυρίω το έλεος και πολλή παρ' αύτω λύτρωσις, και αυτός λυτρώσεται τον Ισραήλ εκ πασών των ανομιών αυτού.




Ψαλμός ρις' (116).




Αινείτε τον Κύριον, πάντα τα έθνη, επαινέσατε αυτόν, πάντες οι λαοί.


Ότι εκραταιώθη το έλεος αυτού εφ' ημάς, και η αλήθεια του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.




Δόξα, και νυν.




Μετά δε τους Ψαλμούς καί τα στιχηρά, ψάλλεται η επιλύχνιος ευχαριστία.




Φως ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν, και άγιον Πνεύμα, Θεόν. ’ξιόν σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς· διό ο κόσμος σε δοξάζει.




Είτα το προκείμενον της ημέρας.


Τη Κυριακή εσπέρας. Ήχος πλ. δ'




Ιδού δη ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι Κυρίου.




Στίχ. Οι εστώτες εν οίκω Κυρίου, εν αυλαίς οίκου Θεού ημών.




Τη Δευτέρα εσπέρας. Ήχος δ'.




Κύριος εισακούσεταί μου εν τω κεκραγέναι με προς αυτόν.




Στίχ. Εν τω επικαλείσθαι με εισήκουσάς μου, ο Θεός της δικαιοσύνης μου.




Τη Τρίτη εσπέρας. Ήχος α'.




Το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου.




Στίχ. Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει.




Τη Τετάρτη εσπέρας. Ήχος πλ. α'.




Ο Θεός, εν τω ονόματι σου σώσον με, και εν τη δυνάμει σου κρινείς με.




Στίχ. Ο Θεός εισάκουσον της προσευχής μου.




Τη Πέμπτη εσπέρας. Ήχος πλ. β'.




Η βοήθειά μου παρά Κυρίου, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.


Στίχ. Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη, όθεν ήξει η βοήθειά μου.




Τη Παρασκευή εσπέρας. Ήχος βαρύς.




Ο Θεός αντιλήπτωρ μου ει, το έλεος σου προφθάσει με.


Στίχ. Εξελού με εκ των εχθρών μου, ο Θεός.




Είτα την ευχήν ταύτην.




Καταξίωσον, Κύριε, εν τη εσπέρα ταύτη, αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς. Ευλογητός ει, Kύριε ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετόν και δεδοξασμένον το όνομά σου εις τους αιώνας. Αμήν. Γένοιτο, Κύριε, το έλεός σου εφ' ημάς, καθάπερ ηλπίσαμεν επί σε. Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου. Ευλογητός ει, Δέσποτα, συνέτισόν με τα δικαιώματά σου. Ευλογητός ει, ’γιε, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου. Κύριε, το έλεος σου εις τον αιώνα· τα έργα των χειρών σου μη παρίδης. Σοι πρέπει αίνος, σοι πρέπει ύμνος, σοι δόξα πρέπει, τω Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.




Είτα τα Απόστιχα, εν οις λέγομεν στίχους.




Στίχ. α'. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου, τον κατοικούντα εν τω ουρανώ. Ιδού ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας των κυρίων αυτών, ως οφθαλμοί παιδίσκης εις χείρας της κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί ημών προς Κύριον τον Θεόν ημών, έως ου οικτειρήσαι ημάς.




Στίχ. β'. Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, ότι επί πολύ επλήσθημεν εξουδενώσεως, επί πλείον επλήσθη η ψυχή ημών· το όνειδος τοις ευθηνούσι και η εξουδένωσις τοις υπερηφάνοις.




Δόξα, και νυν.




Είτα την ωδήν Συμεών του θεοδόχου (Λουκ. β' 29).




Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ.




Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Το απολυτίκιον της εορτής ή της ημέρας. Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον και απόλυσις.

[Dimitra79]

Προσευχή υπέρ της Εκκλησίας και των Κληρικών


Υπό του μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου


Κύριε ο Θεός ημών, ο μέγας και φοβερός και ένδοξος, ο φυλάσσων το έλεός Σου και την διαθήκην Σου τοις αγαπώσι Σε και φυλάσσουσι τα Σα προστάγματα, ευχαριστούμεν Σοι υπέρ των φανερών και αφανών Σου ευεργεσιών των εις ημάς γεγενημένων. Δεόμεθά σου, Κύριε, ρύσαι ημάς και λύτρωσαι, ότι πολλά τοις νόμοις Σου αφρόνως προσεπταίσαμεν και εκολλήθη η γαστήρ ημών εις γην ιλύος. Εγενήθημεν ωσεί σκεύη απολωλότα, και ηκούσαμεν ψόγον πολλών παροικούντων κυκλόθεν. Διο παρακαλούμέν Σε, φιλάνθρωπε Δεσπότα, ύψωσον κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων, και κατάπεμψον εφ’ ημάς το μέγα Σου έλεος. Μη παραδώς, Μονογενές Λόγε του Θεού, την Εκκλησίαν Σου, ην περιεποιήσω τω Τιμίω Αίματι Σου, δέρεσθαι υπό ανέμων και σαλεύεσθαι υπό κυμάτων. Ειπέ ουν, Κύριε, τη μαινομένη κατ’ αυτής θαλάσση των παθών του κόσμου «σιώπα, πεφίμωσο»· επιτίμησον δε τοις ανέμοις και ποίησον γαλήνην, ίνα γαληνώς ποντοπορή και αταράχως η θεία Ολκάς Σου. Δος δη, φιλεύσπλαγχνε Κύριε, και τοις αγίοις Σου Αρχιερεύσι και Ιερεύσιν, ους Πνεύμα το Πανάγιον ποιμαίνειν έθετο την επί γης στρατευομένην Εκκλησίαν Σου, χάριν συνέσεως εις το διανοείσθαι και πράττειν τα ευάρεστά Σοι και τω μυστικώ Σου Σώματι συμφέροντα. Συ τοίνυν, Ιησού Χριστέ, κυβέρνησον και δίδαξον και φώτισον αυτούς του αγαπάν υπέρ τα πρόσκαιρα την δόξαν Σου την άφθαρτον· υπέρ τα όρια των γεηρών Επισκοπών και Ενοριών αυτών, οράν την αμετάθετόν Σου Βασιλείαν, ην από καταβολής κόσμου ητοίμασας πάσι τοις αγαπώσι Σε. Δος αυτοίς, Κύριε, εν φίλτρου αγαπάν παροξυσμώ τον τίμιον λαόν Σου, αεί δ’ ετοίμους είναι και την κεφαλήν αποτμηθήναι υπέρ του ποιμνίου εαυτών, κατά το Σον υπόδειγμα. Χρημάτων, Άγιε, και δόξης, ποίησον αυτούς υπερφρονείν και φιλοπτώχους είναι, ελκύων άμα προς τον Ουρανόν το φρόνημα αυτών. Έτι δεόμεθά Σου, Κύριε, φώτισον αυτών τα όμματα· συνέτισον την διάνοιαν· ταπείνωσον την καρδίαν· τους οφθαλμούς αυτών άγνισον και απόστρεψον του μη βλέπειν των υλαίων την ματαιότητα· ευόδωσον δε πάντας ημάς του διανύσαι την στενήν οδόν και τεθλιμμένην, ίνα εν τοις Σκηνώμασι τοις Ουρανίοις καταπαύσωμεν της δόξης Σου, και συν τοις Αγγέλοις Σου και Αρχαγγέλοις άδωμεν άσμα καινόν και πανευφρόσυνόν Σοι τω Δεσπότη και Αγίω Λυτρωτή ημών, συν τω Ανάρχω Σου Πατρί και τω Ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους ατελευτήτους αιώνας. Αμήν.

[Dimitra79]

Ακολουθία της Τιμίας Ζώνης



Μηνί Αυγούστω Λα’.

Η κατάθεσις της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Δεσποίνης
ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.

Ιστώμεν στίχους δ’. και ψάλλομεν τα εξής Στιχηρά Προσόμοια.


Ήχος α’. Πανεύφημοι μάρτυρες υμάς.


Πανάγαθε Δέσποινα ελπίς, των πιστών και στήριγμα, καταφυγή και διάσωσμα, και τείχος άρρηκτον, σην τιμίαν Ζώνην, δέδωκας τη Ποίμνη σου, εις πάντων ευσεβών περιποίησιν, και καταφύγιον, και λιμένα και προπύργιον, τοις εν ζάλη πικρώς κινδυνεύουσι.

Τη ποίμνη σου δέδωκας αγνή, όλβον αναφαίρετον, και ποταμόν ανεξάντλητον, και δώρον άγιον, και σωτήρα θείον και χαρίτων άβυσσον, και ρώσιν οις εν πίστει προσπίπτουσι, και μέγα Ίαμα, και παθών πάντων ελάτειρα, την αγίαν Ζώνην σου Πανάχραντε.

Ζώνη πανακήρατε Μητρός, του Θεού και πάντιμε, Σειρά Ουράνιε άχραντε, λιμήν αχείμαστε, πάντων των εν πίστει, προσφυφόντων πάντοτε, γενού καταφυγή και στερέωμα, και πύργος άσειστος, και ακένωτον θησαύρισμα, τη ση Ποίμνη, η λαμπρώς γεραίρει σε.

Μόνη σου Σεμνή η ευκλεής, έχουσα την Ζώνην σου, ως Θησαυρόν αδαπάνητον, κρήνην αένναον, αγιάζει πάντας, πίστει τους προστρέχοντας, και νέμει δωρεάν των ιάσεων, χάριν εκάστοτε, εκδιώκουσα των θλίψεων, αθυμίαν και χαράν βραβεύουσα.


Δόξα, Και νυν. Ήχος β’.


Σήμερον αγνή Παρθένος και Θεοτόκος Μαρία, άνωθεν οπτανομένη, προτίθησιν ημίν εις προσκύνησιν, και αγιασμόν ως άφθορος, την άφθαρτον και παναγίαν αυτής Ζώνην, την τον αχώρητον θεόν, τον εν αυτη χωρήσαι ευδοκήσαντα, θεοπρεπώς διαζώσασαν, και παρασχούσαν πάσιν ιλασμόν και νοσημάτων την ίασιν.


Εις τον Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.


Ήχος β . Οίκος του Ευφραθά.


Ζώνη παντευκλεής, της υπερτίμου Κόρης, Μητρός Θεού του Λόγου σκέποις ημάς φρουρούσα, από παντοίων θλίψεων.


Στιχ. Του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι.


Λύσιν των δυσχερών, και κτήσιν των αρίστων, της σης πανσέπτου Ζώνης, δυνάμει Θεοτόκε, τοις σοις οικέταις δώρησαι.


Στιχ. Ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος.


Ελπίς χριστιανών, Παρθένε Παναγία, δυνάμει της σης Ζώνης, από παντοίας βλάβης, σους δούλους περιφύλαττε.


Δόξα, Και νυν. Ήχος β . Ιακώβου.


Δεύτε πιστοί, εν καθαρά καρδία, και εν κιθάρα ψαλμού, τον ύμνον τη Παρθένω προσοίσωμεν, την πάντιμον αυτής Ζώνην πίστει κατασπαζόμενοι, την αυτής Θεοδόχον γαστέρα περιζώσασαν και τον εν κοιλία αυτής Θεόν Λόγον βρεφωθέντα περιστείλασαν~τη αφθαρσία διαλάμπουσαν και ημάς περισώζουσαν παντοίων κινδύων και θλίψεων, και θανάτου λοιμώδους, και ταις ψυχαίς ημών βραβεύουσαν το μέγα έλεος.


Νυν απολύεις, το Τρισάγιον, και το Απολυτίκιον.


Ήχος πλ. δ .


Θεοτόκε αειπάρθενε των ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου Σώματος, κραταιάν τη Ποίμνη σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω Τόκω σου άφραρτα διαμείναντα. Επί σοι γαρ και φύσις καινοτομείται και χρόνος, διο δυσωπούμεν σε, ειρήνην τη ποίμνη σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.


Και Απόλυσις.








ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.


Μετά τον Προοιμιακόν το, Μακάριος ανήρ. Εις δε το, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν στίχους η καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.


Ήχος α . Αυτόμελον.


Ω του παραδόξου θαύματος! Ως πηγής θησαυρόν, τοις πιστοίς κατέλιπες, την Ζώνην σου την σεπτήν Παρθένε άχραντε. Ευφραίνονται οι πιστοί, των ιαμάτων την χάριν λαμβάνοντες, πληρούνται αγιασμού, και ευφροσύνης οι πόθω προσπίπτοντες~ και μετ’ ευλαβίας πάντες ευσεβώς προσέρχονται, αρυόμενοι χάριν εξ αυτής και ρώσιν πάντοτε.

Βαβαί των σων μυστηρίων αγνή! σην γαρ θείαν Ζώνην ως πηγήν ακένωτον, και άσυλον θησαυρόν, ημίν δεδώρησαι~ εκβλύζει γαρ τοις πιστοίς, αδιαλείπτως αείζωα χεύματα~ βραβεύει δε δαψιλώς, τοις προσιούσιν εν πίστει την ίασιν χαλεπής παντοίας λώβης ιατρός πανάριστος~ ανεδείχθη Παρθένε ως αυτή μόνη ηυδόκησας.

Την σην δοξάζουσι πάντιμον, παναγίαν Ζώνην, αγνή παμμακάριστε~ τα στίφη των ευσεβών, και θεοφρόνων λαών~ λαμβάνοντες εξ αυτής, ως εκενώτου ταμείου της Χάριτος, ιάματα ψυχικά, και των σωμάτων ταχείαν ανάρρωσιν~ και παντός πληρούται πας τις, αγαθού Πανάχραντε, ο προστρέχων εν ταύτη, μετά πόθου τε και πίστεως.

Δεύρο ευσεβούντων άθροισμα, εν ψαλμοίς κάι ύμνοις τη Παρθένω άσωμεν, τιμώντες και την αυτής τιμίαν Ζώνην πιστώς, ως άφθαρτόν τε σειράν , την το ακήρατον σκεύος ζωννύσασαν, και δύναμιν κραταιάν, τοις προσπελάζουσι πάσι παρέχουσαν. Δεύτε συνελθόντες πάντες, ευσεβώς φιλέορτοι, απαρύσασθε χάριν, δι’ αυτής και μέγα έλεος.


Έτερα Στιχηρά Προσόμοια του αυτού ήχου.


Των ουρανίων ταγμάτων.


Χαίρε ευφραίνου και σκίρτα Βατοπαιδίου Μονή, κατέχουσα εν κόλποις, την υπέρτιμον Ζώνην, της μόνης Θεοτόκου τας αστραπάς, των θαυμάτων εκπέμπουσαν, και ιαμάτων πελάγη τοις προς αυτήν, προσιούσι διανέμουσαν.

Αφθόνως πάσιν εκβλύζει, πηγάς ιάσεων, η πάντιμός σου Ζώνη, Δέσποινα Θεοτόκε, ην έδωκας τη Ποίμνη σου Θησαυρόν, και πηγήν των ιάσεων, σε γαρ μεσίτιν κεκτήμεθα και φρουρόν, απροσμάχητον οι δούλοί σου.

Δεύτε αρύσασθε πάντες χάριν ιάσεων, εκ της πανσέπτου θήκης, Ζώνης της Θεοτόκου, και γαρ αφθόνως βρύει ρώσιν ψυχών, και σωμάτων εκάστοτε, τοις απτομένοις και ψαύουσιν ευλαβώς πάσαν λώβην εκδιώκουσα.

Ως θαυμαστή σου υπάρχει και θαυματόβρυτος, η πανέντιμος Ζώνη, άφθορε Θεοτόκε, αστράπτουσα τεράτων μαρμαρυγάς, εν αυτή γαρ συνέστειλας, τον ποιητήν των απάντων και εξ αυτού, Θείαν δύναμιν παρέλαβε.


Δόξα, Και νυν. Ήχος α .


Οκτάηχον.


Θεαρχίω νεύματι, πάντοθεν οι θεοφόροι Απόστολοι υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι~


ήχος πλ. α .


Καταλαβόντες το Πανάχραντον και Ζωαρχικόν σου Παρθένε σκήνος, εξόχως ησπάζοντο.


ήχος β .


Ο δε Θωμάς των Αποστόλων θερμότατος, τω του οικείου Δεσπότου, παραγενόμενος νεύματι.


ήχος πλ. β .


Το Θεοδόχον και ακραιφνέστατόν σου σώμα υπερκοσμίως προπεμπόμενον, εν αιθέρι καταλαβών, την Παναγίαν σου Ζώνην, εις πίστωσιν υπεδέξατο, και γηθοσύνως εβόα τοις συμμύσταις του Λόγου, ιδού της Παντανάσσης η Ζώνη πανακήρατος.


ήχος γ .


Άρατε τον λίθον του τάφου, και τούτον πανευλαβώς κατοπτεύσατε, κενωθέντα του σώματος της του αεννάου φωτός Δεσπότου Μητρός.


ήχος βαρύς.


Δια ταύτης γαρ της παναφθάρτου Ζώνης, η της μεταστάσεως Αυτής πίστωσις γέγονεν, ην προσκυνούντες αγιαζόμεθα~ και ταύτη άξιον γέρας απονέμειν αδύνατον.


ήχος δ .


Ταύτης γαρ το αδιάφθαρτον υπερβαίνει πάσαν έννοιαν.


ήχος πλ. δ .


Διο άχραντε Θεοτόκε, αεί συν ζωηφόρω Βασιλεί και Τόκω ζώσα, πρέσβευε διηνεκώς, περιφρουρήσαι και σώσαι, από πάσης προσβολής εναντίας την ποίμνην σου, την Σην ακήρατον Ζώνην πλουτήσασαν. Την γαρ σην προστασίαν κεκτήμεθα.


ήχος α .


Εις τους αιώνας σε αγλαοφανώς μακαρίζοντες.


Είσοδος, Φως ιλαρόν, το Προκείμενον της ημέρας,
Και τα Άναγνώματα.


Της Εξόδου το Ανάγνωσμα.


(Κεφ. Μ , 1)


Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν λέγων~ εν ημέρα μια του μηνός του πρώτου νουμηνία στήσεις την σκήνην του μαρτυρίου και θήσεις την κιβωτόν του μαρτυρίου και σκεπάσεις την κιβωτόν τω καταπετάσματι και εισοίσεις την τράπεζαν και προθήσεις την πρόθεσιν αυτής και εισοίσεις την λυχνίαν και επιθήσεις τους λύχνους αυτής. Και θήσεις το θυσιαστήριον το χρυσούν εις το θυμιάν εναντίον της κιβωτού και επιθήσεις κάλυμμα καταπετάσματος επί την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου και το θυσιαστήριον των καρπωμάτων θήσεις παρά τας θύρας της σκηνής του μαρτυρίου και περιθήσεις την σκηνήν και πάντα τα αυτής αγιάσεις κύκλω. Και λήψη το έλαιον του χρίσματος και χρίσεις την σκηνήν και πάντα τα εν αυτή και αγιάσεις αυτήν και πάντα τα σκεύη αυτής και έσται αγία. Και χρίσεις το θυσιαστήριον των καρπωμάτων και πάντα τα σκεύη αυτού. Και αγιάσεις το θυσιαστήριον, και έσται το θυσιαστήριον άγιον των αγίων. Και εποίησε Μωϋσής πάντα όσα συνέταξεν αυτώ Κύριος ο Θεός ο άγιος του Ισραήλ. Και εκάλυψεν η νεφέλη την σκηνήν του μαρτυρίου, και δόξης Κυρίου επλήσθη η σκηνή, και ουκ ηδυνήθη Μωϋσής εισελθείν εις την σκηνήν του μαρτυρίου, ότι επεσκίαζεν επ’ αυτήν η νεφέλη, και δόξης Κυρίου επλήσθη η σκηνή.


Βασιλέων Γ το Ανάγνωσμα.


(Κεφ. Η 1)


Εγένετο ως συνετέλεσε Σολομών του οικοδομήσαι τον οίκον Κυρίου και τον οίκον αυτού μετά είκοσιν έτη, τότε εξεκκλησίασεν ο βασιλεύς Σολομών πάντας τους πρεσβυτέρους Ισραήλ εν Σιών του ανενεγκείν την κιβωτόν διαθήκης Κυρίου εκ πόλεως Δαυίδ, αύτη εστί Σιών, εν μηνί Αθανίν. Και ήραν οι ιερείς την κιβωτόν και το σκήνωμα του μαρτυρίου και τα σκεύη τα άγια τα εν τω σκηνώματι του μαρτυρίου, και ο βασιλεύς και πας Ιαραήλ έμπροσθεν της κιβωτού θύοντες πρόβατα και βόας αναρίθμητα. Και εισφέρουσιν οι ιερείς την κιβωτόν εις τον τόπον αυτής εις το δαβίρ του οίκου, εις τα άγια των αγίων υπό τας πτέρυγας των Χερουβίμ~ ότι τα Χερουβίμ διαπεπετασμένα ταις πτέρυξιν επί τον τόπον της κιβωτού, και περιεκάλυπτον τα Χερουβίμ επί την κιβωτόν καό επί τα άγια αυτής επάνωθεν, καό υπερείχον τα ηγιασμένα, και ενεβλέποντο αι κεφαλαί των ηγιασμένων εκ των αγίων εις πρόσωπον του δαβίρ και ουκ ωπτάνοντο έξω. Ουκ ην εν τη κιβωτω πλην δύο πλάκες λίθιναι, πλάκες της διαθήκης, ας έθηκεν εκεί Μωϋσής εν Χωρήβ, ας διέθετο Κύριος μετά των υιών Ισραήλ εν τω εκπορεύεσθαι αυτούς εκ γης Αιγύπτου~ και εγένετο ως εξήλθον οι ιερείς εκ του αγίου, και η νεφέλη έπλησε τον οίκον. Και ουκ ηδύναντο οι ιερείς στήναι λειτουργείν από ρποσώπου της νεφέλης, ότι έπλησε δόξα Κυρίου τον οίκον.


Προφητείας Ιεζεκιήλ το Ανάγνωσμα.


(Κεφ. ΜΓ , 27)


Και έσται από της ημέρας της ογδόης και επέκεινα ποιήσουσιν οι ιερείς επί το Θυσαιαστήριον τα ολοκαυτώματα υμών και τα του σωτηρίου υμών, και προσδέξομαι υμάς, λέγει Κύριος. Και επέστρεψέ με κατά την οδόν της πύλης των αγίων της εξωτέρας της βλεπούσης κατά ανατολάς, και αύτη ην καεκλεισμένη. Και είπε Κύριος προς με~ η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ ανοιχθήσεται, και ουδείς μη διέλθη δι’ αυτής, ότι Κύριος ο Θεός Ισραήλ εισελεύσεται δι’ αυτής, και έσται κεκλεισμένη~ διότι ο ηγούμενος, ούτος καθήσεται εν αυτή του φαγείν άρτον εναντίον Κυρίου. Κατά την οδόν αιλάμ της πύλης εισελεύσεται και κατά την οδόν αυτού εξελεύσεται. Και εισήγαγέ με κατά την οδόν ταής πύλης της προς βορράν κατέναντι του οίκου και είδον και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος του Κυρίου.


Εις την Λιτήν ιδιόμελα. Ήχος α .


Ευφραινέσθωσαν οι ουρανοί, και αγαλλιάσθω η γη~ σήμερον γαρ η Παντάνασσα ημών, παράδοξον και ανεκλάλητον, παρασκευάζει πάσι τοις πιστοίς την αγαλλίασιν, δια της ετησίου πανηγύρεως, της αειλαμπούς αυτής και παμφαούς ζωοπαρόχου Ζώνης, τας ακτινοβόλους αστραπάς ημίν επαφιείσης και θεοφεγγείς προπεμπούσης ακτίνας, και μυριπνόους προχεούσης ευωδίας πλουσίως. Ανεξάντλητος γαρ η βρύσις των αυτής αγαθών, και αένναος υπάρχει των αυτής θαυματουργιών, τοις εν πίστει και πόθω προσκυνούσιν αυτήν.


Ο αυτός.


Η πανάμωμος νύμφη, και Μήτηρ της ευδοκίας του Πατρός, την τιμίαν αυτής άχραντον Ζώνην, σήμερον προτίθεται τοις πιστοίς εις προσκύνησιν, και πανδαισίαν πνευματικήν, δι’ ης το Πανάγιον αυτής περιέζωσε σώμα, το ακήρατον σκεύος, των επί Χριστού συνελθουσών δύο φύσεων. Και τον εν κοιλία αυτής Θεόν κρυπτόμενον περιέστειλε~ ος και παρέχει ζωήν αιώνιον, τοις τιμώσιν αυτήν.


Ήχος β .


Δεύτε πιστοί, εν καθαρά διανοία, και ψυχής αγνότητι συνελθόντες, ευφήμους ωδάς τη Παρθένω προσάξωμεν~ και τη αυτής παντίμω Ζώνη, την υμνωδίαν προσοίσωμεν λέγοντες~ ω θεία και σεπτή, και αγγέλοις αιδέσιμος σειρά, η το ασθενές της ημών φύσεως ρωννύουσα, και τους αοράτους και ορατούς εχθρούς της Ποίμνης σου συμποδίζουσα~ η τας των αεί προστρεχόντων σοι οσφύας περισφίγγουσα, και νέκρωσιν μεν κατά παθών δωρούμενη, ανδρείαν δε προς αρετής πράξιν και ενέργειαν~ η των παθών ψυχής τε και σώματος, θερμοτάτη ελάτειρα, επίχεε και ημίν τα σα ελέη, τοις εν πίστει και πόθω προσιούσί σοι.


Ο αυτός.


Ζώνη τιμία και σεπτή, η τον Θεόν Λόγον εγγάστριον όντα περιελίξασα, και την των ιάσεων χάριν, εκείθεν πλουτήσασα~ η της αφθάρτου του Θεού Μητρός, το υπέρσεμνον σώμα προσεγγίσασα, κακείθεν την αφθαρσίαν αμφιασαμένη, απαρασάλευτος, και άφθαρτος μένουσα, νέμεις τον αγιασμόν, την ρώσιν, την ίασιν, και πταισμάτων ιλασμόν τοις προσιούσί σοι πίστει και προσκυνούσι πόθω και σέβουσιν.


Ο αυτός.


Παντάνασσα Δέσποινα, ρύσαι λαόν σου και ποίμνην εκ πάσης λώβης, τη δυνάμει και χάριτι, της πανσέπτου σου Ζώνης, δι’ ης αφθόνως προχέεις τοις πιστοίς τα ιάματα, και αεννάως εποχετεύεις, την παρά σου χρηστότητα, και παντοίαν λύμην αποσοβείς, και νόσους εκ των πιστών αγαθή.


Ο αυτός.


Φρένα καθάραντες και νουν συν τοις αγγέλοις και ημείς πανηγυρίσωμεν~ φαιδρώς εξάρχοντες Δαβιτικήν μελωδίαν, τη νεάνιδι Νύμφη του παμβασιλέως Χριστού του Θεού ημών~ ανάστηθι Κύριε λέγοντες, εις την ανάπαυσίν σου, συ και η Κιβωτός του αγιάσματός σου~ ως γαρ παλάτιον, τερπνόν ταύτην κατεκόσμησας, και κατεπλήρωσας αυτην τη ποίμνη σου Δέσποτα, περιποιείσθαι, και σκέπειν, εκ πολεμίων παντοίων, τη κραταιά δυνάμει, ταις ικεσίαις αυτής.


Δόξα, Και νυν. Ήχος πλ. β .


Τις μη μακαρίσει σε Παναγία Παρθένε, τις μη ανυμνήσει σου τα υπέρ λόγον θαυμάσια, και ανευφημήσει σου την ακήρατον Ζώνην; Ταύτην γαρ θησαυρόν ακένωτον πάσι πιστοίς παραδόξως κατέλιπες, γήθεν μεθισταμένη, προς τον σον Υιόν και Θεόν ημών~ αντί του παναχράντου και ζωαρχικού σου σκηνώματος, δι’ ης και προχέεις ιάματα πάσι τοις δεομένοις, και βραβεύεις τη ποίμνη σου την σην ευλογίαν Πανάχραντε.


Εις τον Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.


Ήχος πλ. α . Χαίροις ασκητικών αληθώς.


Χαίροις η Βασιλίς Ουρανού, Θεογεννήτορ, Μαριάμ αειπάρθενε, φυλάττουσα Όρος Άθω, εν ω οικείς νοερώς, ουρανόν ως άλλον αυτό δείξασα, κατ’ εξαίρετον όμως δε, Μονής ταύτης η έφορος~ εν η την θείαν, και ακήρατον Ζώνην σου, εθησαύρισας, θησαυρόν ως πολύοβλον, πάσιν αφθόνως βλύζουσαν, την χάριν του Πνεύματος, την ενοικούσαν εν ταύτη παρά του σοι ενοικήσαντος~ ψυχών σωτηρίαν, και σωμάτων ευρωστίαν και μέγα έλεος.


Στιχ. Του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι.


Χαίροις ωραιοτάτη σειρά, κεχρυσωμένη, ταις του Πνεύματος χάρισι, το δείγμα της αφθαρσίας, η νοητή πορφυρίς, της Μητρός Χριστού του υψιμέδοντος, η πάσι την άφθονον των θαυμάτων ενέργειαν, εξ ακενώτων δωρεών των του Πνεύματος~ εκπαρέχουσα και τας νόσους ελαύνουσα~ χαίρε η περιζώσασα, το σώμα το άχραντον, της παρθενίας το άνθος, τον λογικόν τε παράδεισον~ Θεού το χωρίον, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.


Στιχ. Ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος.


Χαίροις η θεία ίρις ημίν, Κατακλυσμού του νοητού παύλαν φέρουσα, και τύπον διαλλαγής τε, της προς Θεόν κραταιόν, το χρυσοπλοκώτατον φραγγέλιον, δι’ ούπερ μαστίζονται των δαιμόνων αι φάλαγγες, και δραπετεύει, παθών λοίμη ανίατος, των την θείαν σου, εκζητούντων αντίληψιν~ χαίρε το αξιάγαστον, Αγγέλων Θεώρημα, και της Μονής σου το κλέος, Μητρός Θεού το περίζωμα, ημών δε το σθένος, και αντίληψις και σκέπη, και περιτείχισμα.


Δόξα, Και νυν. Ήχος β .


Ως στέφανον υπέρλαμπρον, πανάχραντε Θεοτόκε την Ζώνην σου την αγίαν, η εκκλησία του Θεού περιέθετο, και φαιδρύνεται χαίρουσα σήμερον και μυστικώς χορεύει Δέσποινα εκβοώσά σοι~ χαίρε διάδημα τίμιον, και στέφανε της θεία δόξης~ χαίρε η μόνη δόξα του πληρώματος, και αιώνιος ευφροσύνη~ χαίρε των εις σε προστρεχόντων, λιμήν και προστασία, και σωτηρία ημών.


Νυν απολύεις, το Τρισάγιον, και το Απολυτίκιον,,
εκ του Μικρού Εσπερινού.


Εις την ευλόγησιν των άρτων το, Θεοτόκε Παρθένε,
και είτα Ανάγνωσις.






ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά την α Στιχολογίαν, Κάθισμα.


Ήχος α . Τον τάφον σου Σωτήρ.


Την Ζώνην την σεπτήν, του αχράντου σου σκήνους, υμνούμεν οι πιστοί, Παναγία Παρθένε, εξ ης αρυόμεθα νοσημάτων την ίασιν, και κραυγάζομεν~ Μήτερ Θεού του Υψίστου, συ η λύτρωσις, των σε τιμώντων υπάρχεις, Μαρία θεόκλητε.


Δόξα, Και νυν. Ήχος γ .
Θείας πίστεως.


Τόκον άφθορον, και παρθενίαν, μόνη έσχηκας ευλογημένη, περιβολήν δε τη ση ποίμνη σωτήριον, την σεβασμίαν σου Ζώνην δεδώρησαι, έως του νυν διαμένουσαν άφθορον, Θεονύμφευτε δι’ ης εκ Θεού λαμβάνομεν, οι δούλοί σου αγνή το μέγα έλεος.


Μετά την β . Στιχολογίαν, Κάθισμα.


Ήχος δ . Επεφάνης σήμερον.


Της τιμίας Ζώνης σου τη καταθέσει, εορτάζει σήμερον, ο σος πανύμνητε λαός, και εκτενώς ανακράζει σοι~ Χαίρε Παρθένε, Χριστιανών το καύχημα.


Δόξα, Και νυν. Όμοιον.


Εν τη Θεία Ζώνης σου νυν καταθέσει, εορτάζει Δέσποινα, η ταύτην έχουσα Μονή, εν ευφροσύνη βοώσα αυτή, χαίρε η Ζώνη της μόνης Θεόπαιδος.


Μετά τον Πολυέλαιον, Κάθισμα.


Ήχος δ . Κατεπλάγη Ιωσήφ.


Δεύτε άπαντες πιστοί, πόθω συνδράμετε σορώ, Ζώνης παντίμου της Αγνής, και Θεοτόκου Μαριάμ, εν τη πανσέπτω Μονή Βατοπαιδίου, την χάριν εξ αυτής, απαρυόμενοι, και ρώσιν των ψυχών και των σωμάτων τε, και δυσχερών την λύτρωσιν, απολαβόντες βοήσατε~ Χαίρε Παρθένε, η τη σεπτή σου, Ζώνη ημάς περισώζουσα.


Δόξα, Και νυν. Ήχος πλ. δ .


Το προσταχθέν μυστικώς.


Των μονοτρόπων ο πιστός και Θείος σύλλογος, εν τη πανσέπτω σου σορω Ζώνης της θείας~ μετά πόθου Παρθένε νυν προσπελάζων, Μαρία Μήτηρ Κυρίου κράζει θερμώς, διάσωζε ημάς πάντας εκ συμφορών, και κινδύνων και θλίψεων, και βασιλείας ουρανών, αξίωσον τους πίστει αυτήν, προσκυνούντας ως θείαν Σειράν.


Οι Αναβαθμοί. Το Α Ἀντίφωνον του δ Ἤχου.
Προκείμενον, Ήχος δ .


Μνησθήσομαι του ονόματός σου.


Στίχος. Άκουσον Θύγατερ και ίδε και κλίνον το ους σου.


Το, Πάσα πνοή.


Ευαγγέλιον, εκ του κατά Λουκάν. Ζήτει Σεπτεμβρίου η .
Εν ταις ημέραις εκείναις αναστάσα Μαριάμ.
Τέλος~ Και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.


Ο Ν . Δόξα. Ήχος β .


Της σης πανσέπτου Ζώνης, Παντάνασσα δυνάμει, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.


Και νυν. Το αυτο. Είτα.


Ελέησον με ο Θεός κατά το μέγα έλεος σου.


Ήχος. Ο αυτός.


Παντάνασσα Δέσποινα, ρύσαι λαόν σου και ποίμνην εκ πάσης βλάβης, δυνάμει και χάριτι της παντίμου θείας σου Ζώνης ην εν πίστει και πόθω δοξάζομεν.


Είθ’ ούτω, Σώσον ο Θεός τον λαόν σου. Το, Κύριε ελέησον,
ιβ . Ελέει και οικτιρμοίς.


Και ευθύς η Στιχολογία, κατά το σύνηθες,
μετά των γ Κανόνων της Θεοτόκου.


Οι Κανόνες εις ιβ καί ο ειρμός δις.


Ο παρών Κανών ποίημα Γεωργίου Νικομηδείας.


Ωδή α . Ήχος δ . Ο Ειρμός.


Θαλάσσης το ερυθραίον πέλαγος.


Λαμπάδα φωτοφανή και άδυτον, ο της Παρθένου ναός, ως ουρανός ευράμενος φαιδρός, την υπέρλαμπρον Ζώνην αυτής, την οικουμένην σήμερον, ταις των θαυμάτων αιθριάζει αυγαίς.

Ισχύν τε και ασφαλείας σύνδεσμον, την σην Πανάχραντε, θείαν ως όντως Ζώνην νοητώς, εζωσμένη η πόλις σου, το κράτος αδιάσπαστον, έχει διο και εγκαυχάται εν σοι.

Της πάλαι ως αληθώς υπέρτιμος, η ση σορός κιβωτού, Θεογεννήτορ ώφθη τοις εν γη, ου τα σύμβολα φέρουσα, αλλά πιστώς φυλάττουσα, της αληθείας τα γνωρίσματα.

Αρώματα μυστικά προχέονται, εν τω ναώ της Αγνής, εκ της τιμίας σήμερον σορού, και πληρούσι του Πνεύματος, της ευωδίας άπαντας, τους μετά πόθου προσιόντας αυτή.


Έτερος Κανών, ου η Ακροστιχίς~ Ισχύν με την σην ζώσον αγνή Παρθένε. Ιωσήφ.


Ωδή α . Ήχος πλ. δ .


Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε.


Ισχύν με θείαν ευσεβώς περίζωσον, υμνολογούντά σου, την ιεράν Ζώνην, θείον χρηματίζουσαν, τη πόλει σου περίζωμα, και κραταίωμα Κόρη, και αρραγές περιτείχισμα, άχραντε Παρθένε τη ποίμνη σου.

Συ τον Θεόν τον δυνατόν εκύησας, περιζωννύοντα, τους ευσεβείς πάντας, δύναμιν Πανάμωμε~ διο σε μακαρίζομεν, και την θείαν σου Ζώνην, περιχαρώς ασπαζόμενοι, χάριν απαντλούμεν και έλεος.

Χαρμονικώς τη καταθέσει σήμερον, περιχορεύσωμεν, της ιεράς Ζώνης, της αγνής Θεόπαιδος~ εξ ης ημίν περίζωμα, αφθαρσίας υφάνθη, και αδιάρρηκτον ένδυμα, και περιβολή αδιάσπαστος.

Υπό την σην ο σος λαός Πανάμωμε, προστρέχει δύναμιν~ υπό την σην σκέπην, καταφεύγει πάντοτε~ πάσι γενού βοήθεια, και τα προς σωτηρίαν τοις πάσι δίδου αιτήματα, σώζουσα δεινών τας ψυχάς ημών.


Έτερος Κανών Νέος, ου η Ακροστιχίς.
Υμνούντι σην Ζώνην, χάριν νέμοις άφθορε.


Ωδή α . Ήχος δ .


Ανοίξω το στόμα μου.


Υμνούντι την Ζώνην σου, την θείαν άχραντε Δέσποινα, και πανηγυρίζοντι ως ουρανίαν σειράν, δος μοι άνωθεν την δρόσον σου ελέους, ίν’ άσω γηθόμενος, ταύτης τα θαύματα.

Μαρία ακήρατε, και παντευλόγησε άνασσα, δοχείον αείφωτον, του απροσίτου φωτός, συ κατέλιπες, ημίν σεπτήν σου Ζώνην, πηγήν ανεξάντλητον, και όλβον άσυλον.

Νοσούντων ανάρρωσιν, και πεπτωκότων ανόρθωσιν, και χείρα τοις κάμνουσιν εν απορία δεινώς, αγνή δέδωκας, την Ζώνην σου την θείαν, ην κατασπαζόμενοι αγιαζόμεθα.

Ο τόκος απείρανδρος, και υπέρ νουν το μυστήριον, και πάντα παράδοξα εν σοι τελείται αγνή, την δε Ζώνην σου φαιδρόν περίζωσμά τε, και μέγα θησαύρισμα, ημίν δεδώρησαι.


Καταβασία. Ανοίξω το στόμα μου.


Ωδή γ . Ο Ειρμός. Ευφραίνεται επί σοι.


Τιμήσωμεν οι πιστοί, ως συναφείας προς Θεόν, σύνδεσμον, την της Αγνής σήμερον Ζώνην, και πιστώς προσκυνήσωμεν.

Αένναοι οχετοί, εκ της αχράντου σου σορού ρέοντες, των χαρισμάτων Αγνή, πάντας τους πιστούς καταρδεύουσιν.

Ιάματα τοις πιστοίς, η πολυύμνητος ημίν σήμερον, της υπερτίμου Αγνής, Ζώνη αναβρύει εν χάριτι.

Ως δρόσος εωθινή, η ευφροσύνη σου Αγνή ‘ρέουσα, την των παθών κάμινον, των σε ανυμνούντων κοιμίζει αεί.


Έτερος. Ουρανίας αψίδος.


Νεουργείται καρδία, πίστει θερμη ψαύουσα, Ζώνη ιερά της Παρθένου, και περιζώννυται, δύναμιν άμαχον, κατά παθών ακαθάρτων, δυσμενών ασάρκων τε, άτρωτος μένουσα.

Μένει άφθορος έτι, η ιερά Ζώνη σου, ήτις σου το άχραντον σώμα, Κόρη διέζωσε, καθαγιάζουσα, τους ευσεβώς προσιόντας, και φθοράς εξαίρουσα, νόσων και θλίψεων.

Εχρημάτισας οίκος, περικαλλής Άχραντε, Λόγου του εκ σου σαρκωθέντος, και εν αγίω σου οίκω ευδόκησας. Ζώνην την σην εντεθήναι~ ην κατασπαζόμενοι αγιαζόμεθα.

Την τιμίαν σου Ζώνην, τιμητικώς άπαντες, εν αγαλλιάσει καρδίας, περιπτυσσόμεθα, τιμήν υπάρχουσαν, πάντων πιστών Θεοτόκε, ως τω υπερτίμω σου, ψαύσασαν σώματι.


Έτερος. Τους σους υμνολόγους Θεοτόκε.


Υμνούντας σους δούλους Θεοτόκε, την Ζώνην την άφθορον την σην, φύλαξον τούτους ύπερθεν, της αμαρτίας Πάναγνε, και εκ παντοίων λύτρωσαι πειρατηρίων Πανάμωμε.

Ναμάτων του Πνεύματος εδείχθη, η Ζώνη σου Κόρη η σεπτή, ως κρήνη ανεξάντλητος, και ποταμός ανέκλειπτος, τοις πίστει προσπελάζουσι και προσκυνούσιν εκάστοτε.

Το σώμα σου άχραντε Παρθένε, ωραίως διέζωσας τη ση Ζώνη και πειριείλησας θεοπρεπώς τον Κύριον, τον δι’ ημάς σαρκούμενον, εκ σων αιμάτων πανάσπιλε.

Ιλέω σω όμματι Παρθένε, επίβλεψον επί την εμήν, κάκωσιν την πανώλεθρον, και σώσον με τη χάριτι της ακηράτου Ζώνης σου, όπως υμνώ σε γηθόμενος.


Καταβασία.


Τους σους υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα και άφθονος πηγή, «θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, και της παντίμου Ζώνης σου, τη καταθέσει περίζωσον».


Κάθισμα. Ήχος δ . Ο υψωθείς εν ταώ Σταυρώ.


Τα καταθέσια της σης θείας Ζώνης, η Εκκλησία σου φαιδρώς εορτάζει, και εκτενώς κραυγάζει σοι Παρθένε Αγνή. Άπαντας περίσωζε, της εχθρών δυναστείας~ Θραύσον τα φρυάγματα, των αθέων βαρβάρων, και την ημών κυβέρνησον ζωήν, πράττειν Κυρίου τα θεία θελήματα.


Δόξα. Και νυν. Όμοιον.


Οι των θαυμάτων ποταμοί Θεοτόκε, εκ της πανσέπτου σου σορού προερχόμενοι, ως εξ Εδέμ ποτίζουσι το πρόσωπον της γης, χάριτας προχέοντες, τοις πιστώς σε τιμώσιν~ όθεν ανυμνούμεν σε, και σεπτώς ευφημούμεν, και ευχαρίστως κράζομεν αεί~ χαίρε η μόνη ελπίς των υμνούντων σε.


Ωδή δ . Ο Ειρμός. Επαρθέντα σε ιδούσα.


Ως υπέρτιμον στερέωμα Θεοτόκε, ο Ποιητής και Κτίστης σε, πηξάμενος ώσπερ, άστροις κατεκόσμησε, ταις θείαις ελλάμψεσιν, αις καταφαιδρύνεις τα πέρατα.

Σε κραταίωμα η πόλις σου Θεοτόκε, και ασφαλή κρηπίδα, έχουσα τη θεία Ζώνη σου συνέχεται, δεσμόν αδιάσπαστον, ταύτην εν πολέμοις προτείνουσα.

Από γης ημάς ανέλκει Θεογεννήτορ, προς ουρανόν η θεία, Ζώνη σου σω πόθω, ταύτης αναφθέντας θερμώς~ διο σε δοξάζομεν, ως αιτίαν δόξης της κρείττονος.

Ιδού χάρις ανεξάντλητος, δεύτε πάντες ειλικρινεί καρδία, αρύσασθε πίστει, νάματα πηγάζοντα, αφθόνως φιλέορτοι της σεπτής σορού της πανάγνου Μητρός.


Έτερος. Συ μου ισχύς Κύριε.


Ήρθης προς φως, άδυτον μεταχωρήσασα~ έλιπες δε, τοις σε μακαρίζουσιν, αντί του σώματός σου Αγνή, την τιμίαν Ζώνην, πηγήν θαυμάτων υπάρχουσαν, και τόπον σωτηρίας, και χαράκωμα ταύτης, της τιμώσης σε πόλεως άχραντε.

Νέον ημείς, ως ουρανόν υπερχόμεθα, σου τον οίκον, εν ω τερησαύρισται, καθάπερ ήλιος φωταυγής, σου η θεία Ζώνη, βολάς θαυμάτων εκπέμπουσα, και πάντων τας καρδίας, καταυγάζουσα Κόρη, και παθών την ομίχλην διώκουσα.

Συ κιβωτός, του νοητού αγιάσματος χρηματίζεις. Άχραντε πανύμνητε~και την τιμίαν ταύτην σορόν, έχουσαν την Ζώνην, ην περιούσα εφόρεσας, παρέχεις τω λαώ σου, καταφύγιον πάσι, και πηγήν ιαμάτων ακένωτον.

Ήκε τη ση, πόλει πολύοβλον δώρημα, η τιμία Ζώνη σου πανύμνητε, και κατετέθη περιφανώς, ταύτη τη ημέρα, εν τούτω τω θείω οίκω σου~ και γέγονε μεγίστης, εορτής Θεοτόκε, τοις θερμώς σε ποθούσιν υπόθεσις.

Νόμου σκιαι, και Προφητών τα αινίγματα, προεδήλουν, έσεσθαί σε Πάναγνε, Θεού Μητέρα παναληθή, δι’ ης η κατάρα απεστειρώθη και ήνθησε, τελεία ευλογία, και σωτήριος χάρις, τοις εν πίστει και πόθω υμνούσι σε.


Έτερος. Την ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν.


Σώμα σου το ακήρατον και ακραιφνές, το παρθενικόν και πανάσπιλον, σου της Πανάγνου, και Μητρός της του Θεού, πανευκλεώς διέζωσε, η ζώνη η πανσέβαστος άχραντε.

Ήκεν ως πολύοβλον και κραταιόν, δώρον τη ση ποίμνη Πανάμωμε, Σου η αγία, και πολύτιμος σειρά, ώσπερ αυτή ηυδόκησας, προς αγιασμόν και ασφάλειαν.

Νάουσιν ιάματα εκ της Σορού, της αειλαμπούς ω πανάσπιλε, σου θείας Ζώνης, εις ανάρρωσιν πιστών, α ευλαβώς αρύοντες, εκ ποικίλων νόσων ρυόμεθα.

Ζώνη πανακήρατε και σεβαστή, ταις αγγελικαίς νόων τάξεσι, και τοις ανθρώποις, τοις πιστοίς προσκυνητή, ως δαψιλώς επίρρανον, χάριν τοις υμνούσί σε άνωθεν.


Καταβασία. Την ανεξιχνίαστον Θείαν βουλήν.


Ωδή ε . Ο Ειρμός. Συ Κύριέ μου φως.


Συ Κύριε την σην, Μητέρα εμεγάλυνας~ συ ύψωσας υπέρ πάσας νοεράς εξουσίας, ασυγκρίτως την δόξαν αυτής.

Η χάρις του Θεού, νυν αφθόνως παρέχεται, πανάχραντε Θεοτόκε, εκ τιμίας σορού σου, τοις πίστει προσκυνούσί σε.

Σε δύναμιν πιστοί, βασιλείς περιζώννυνται~ σε σύνδεσμον Θεοτόκε, η ση πόλις αυχούσα, τη Ζώνη σου σεμνύνεται.

Γνωστή σου αληθώς, η χάρις αναδέδεκται, Πανάχραντε παραδόξως, ενεργούσα δυνάμεις, και τέρατα εν πάση τη γη.


Έτερος. Ίνα τι με απώσω.


Ζώνης θείας τεθείσης, σήμερον εν οίκω σου Θεοχαρίτωτε, συνεναπετέθη, αγαθών πάσα δόσις τοις χρήζουσι~ και πληρούται πας τις, αγιασμού ο προσπελάζων, τας αιτήσεις πιστώς κομιζόμενος.

Ωραιώθης Παρθένε, Λόγον ωραιότατον αποκυήσασα~ και τω σω ωραίω, τούτω τεθήναι ευδόκησας, την ωραίαν Ζώνην, ήτις το σον ωραίον σώμα, Θεοτόκε ωραίως διέζωσεν.

Σου ο Άγιος οίκος, άλλος ως Παράδεισος, πάσι γνωρίζεται, μέσον κεκτημένος, ώσπερ εύοσμον ρόδον την Ζώνην σου, ευωδίας θείας, αναπληρούσαν τας καρδίας, των πιστώς προσιόντων Πανάμωμε.

Όμβρου θείου νεφέλη, γέγονας Πανάμωμε, εναποστάζουσα, σωτηρίας ύδωρ, και την γην χερσωθείσαν εγκλήμασι, προς καρποφορίαν, μεταγαγούσα ευσεβείας~ δια τούτο πιστώς σε δοξάζομεν.


Έτερος. Εξέστη τα σύμπαντα.


Ωραίως διέζωσας, Θεόν ενανθρωπήσαντα, όντα εν κοιλία της Παρθένου, σάρκα λαβόντα ως εξ αυτής αληθώς, είληφας δε χάριν παρ’ αυτού, Ζώνη πανακήρατε, ην βραβεύεις τοις χρήζουσιν.

Νοσήματα παύονται εν τη σεπτή προσψαύσει σου, συ γαρ αεισέβαστε θεία Ζώνη, έζωσας ξένως, τον ποιητήν του παντός, όντα εν κοιλία της αγνής, όθεν και επήγασεν, αφθαρσίαν και ίασιν.

Ηγίασας άπαντα, της γης Ζώνη τα πέρατα, σε γαρ του Θεού ημών η Μήτηρ, γήθεν απαίρουσα προς τα ουράνια, όλβον εγκατέλιπεν ημίν, πάσι τοις αιτούσί σε, των θαυμάτων τας χάριτας.

Ναός ο περίδοξος, ούτος τη καταθέσει σου, τέρπεται φαιδρώς πανηγυρίζων, πλουτών σε μόνην περιβολήν κραταιάν, και άρρηκτον τείχος και πηγήν, Ζώνη πανακήρατε αγαθών πολυχεύμονα.


Καταβασία.


Εξέστη τα σύμπαντα, τη καταθέσει σήμερον, Ζώνης της παν»τίμου σου Παρθένε, ην αιρομένη προς αιωνίους μονάς, ημίν» εναπέθου θησαυρόν, πάσι τοις υμνούσί σε, τας ιάσεις βραβεύουσαν».


Ωδή στ . Θύσω σοι, μετά φωνής.


Όλην σε, υπερφυώς εδόξασε Κύριος~ όλην ανύψωσε μόνην~ όλην σε ετίμησεν υπέρ λόγον, Θεοτόκε, τον ναόν τε συν τη Ζώνη και θεία σορώ.

Νάουσιν, εκ πελάγους τα ρείθρα της χάριτος, σου της σορού της αχράντου, και την κτίσιν πάσαν περικυκλούσιν, αρδεύοντα, τους πιστώς προσκυνούντας τον τόκον σου.

Ισχύν σε, οι πιστοί κεκτημένοι και καύχημα, περιζωννύονται δόξαν, την σεπτήν σου Ζώνην Θεοκυήτορ κατέχοντες, ως υπέρλαμπρον κόσμον και τίμιον.

Γηθόμενοι, της Παρθένου την χάριν δοξάσωμεν, και την πανέντιμον Ζώνην, την αυτής ευλαβώς ασπασώμεθα, ρώσιν πάσιν, ασθενούσι και χάριν παρέχουσαν.


Έτερος. Άβυσσος αμαρτιών.


Νέον τέτοκας ημίν, ως παιδίον τον προ πάντων αιώνων~ και καινουργείς καρδίας, αμαρτίας παλαίωσιν, δεξαμένας καινισμώ, της καταθέσεως της τιμίας, Ζώνης σου Κόρη αειπάρθενε.

Άγιός σου ο ναός, θαυμαστός δικαιοσύνη υπάρχει~ όστις την θαυμαστήν σου Ζώνην, θαύματα βρύουσαν, κεκτημένος τοις πιστοίς, πέλαγος δείκνυται ιαμάτων, Θεοκυήτορ Μητροπάρθενε.

Γέγηθε πάσα ψυχή, συνιούσα εν Αγίω ναω σου, και εν αυτώ ορώσα, Θεοτόκε την Ζώνην σου, ώσπερ ήλιον φαιδρόν, φέγγος αστράπτουσαν χαρισμάτων, του παντουργού και θείου Πνεύματος.

Νεύρωσον ημών Αγνή, τας καρδίας παρεθείσας, παντοίων αμαρτιών ιδέαις, και περίζωσον δύναμιν, τους την Ζώνην σου πιστώς, ως πολυτίμητον κεκτημένους, και αναφαίρετον θησαύρισμα.


Έτερος. Την Θείαν ταύτην και πάντιμον.


Χαρίτων θείων έμπλησον, τους πίστει τη σορώ σου προστρέχοντας, και εκβοώντάς σοι, χαίρε η Ζώνη η πάντιμος, η της ζωής το σκεύος περιελίξασα.

Αγνείας θείον θησαύρισμα, πηγήν τε χαρισμάτων γινώσκοντες, αγνή του Πνεύματος, Ζώνην σου θείαν την άφθαρτον, μετ’ ευλαβείας ταύτην περιπτυσσόμεθα.

Ρέουσι ρείθρα ιάσεων, εκ ταής πανευκλεούς θείας Ζώνης σου, και καταρδεύουσι, πάντων ψυχάς τε και σώματα, αμφοίν την θεραπείαν αφθόνως νέμοντα.

Ισχύν τους πάντας περίζωσον, υμνούντας ευλαβώς την ακήρατον Ζώνην σου άχραντε, τείχος και σκέπην υπάρχουσαν, τη Ιερά Μονή σου και εγκαλλώπισμα.

Νάουσι ρείθρα σωτήρια, πελάγους της σορού της αχράντου τε, και θείας Ζώνης σου, πάσαν την κτίσιν κυκλούμενα, και άρδοντα πλουσίως αγνή τους πάσχοντας.


Καταβασία.


Την θείαν ταύτην και πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, »της υπερτίμου ανγής, Ζώνης σεπτής καταθέσεως, τον εξ αυ»της τεχθέντα Θεόν δοξάζομεν».


Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ . Τη υπερμάχω.


Της Θεοτόκου την σεπτήν Ζώνην υμνήσωμεν, ως χορηγούσαν τοις πιστοίς πάσιν ιάματα, αναμέλποντες, εφύμνιον μετά πόθου, ως το σώμα της πανάγνου περιζώσασαν, και Θεόν τον εν κοιλία περιστείλασαν, ανακράζοντες, χαίροις Ζώνη πανέντιμε.


Ο οίκος.


Άγγελοι ουρανόθεν, και βροτών πάσα φύσις, συμφώνως ανυμνήσωμεν πάντες, την Ζώνην της Παρθένου αγνής, πολλών γαρ θαυμάτων αυτουργός πέφηνε~ διόπερ γηθοσύνως μεγαλύνοντες πιστώς βοώμεν:
Χαίρε η Ζώνη Μητρός Κυρίου,
Χαίρε πηγή μυστηρίου θείου.
Χαίρε ασθενείας λοιμόν καταπαύσασα,
Χαίρε εναντίους εχθρούς καταθραύσασα.
Χαίρε η Ίρις η ουράνιος της Θεού καταλλαγής,
Χαίρε κλίμαξ επανάγουσα τους πιστούς προς ουρανούς.
Χαίρε ότι εναπέπνιξας τον αρχέκακον όφιν,
Χαίρε ότι απενέκρωσας τον αντίπαλον σίντην.
Χαίρε δι’ ης των δεινών εκλυτρούμεθα,
Χαίρε δι’ ης παν καλόν ποριζόμεθα.
Χαίρε Σορός ασθενών ιατρεία,
Χαίρε Μονής της δε η σωτηρία.


Χαίρε Ζώνη πανέντιμε.


Συναξάριον.


Τω αυτώ μηνί ΛΑ , η ανάμνησις της εν τη αγία Σορώ καταθέσεως της τιμίας Ζώνης της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, εν τω σεβασμίω αυτής οίκω, τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις, ανακομισθείσης από της επισκοπής Ζήλας επί Ιουστινιανού του βασιλέως, εν έτει φλ (530). Έτι δε και του θαύματος του γεγονότος δια της επιθέσεως της τιμίας Ζώνης εις την βασίλισσαν Ζωήν, την σύζυγον του εν βασιλεύσιν αοιδίμου Λέοντος του σοφωτάτου βασιλέως, εν έτει ωπς (886).


Στίχοι.


»Χρυσήν δορωνιδ’ οία, σεμνή Παρθένε,
»Τω του χρόνου τίθημι σην Ζώνην τέλει.
»Θέντο σορώ Ζώνην πρώτη Πανάγνου τριακοστή.

Ο βασιλεύς Αρκάδιος ο του μεγάλου Θεοδοσίου υιός, ο βασιλεύσας εν έτει τνε (395), έστειλε και έφερεν από τα Ιεροσόλυμα εις την Κωνσταντινούπολιν την τιμίαν Ζώνην της υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία εφυλάττετο εκεί ομού με την τιμίαν Εσθήτα της Θεοτόκου από μίαν γυναίκα παρθένον. Αφ’ ου δε έφερεν αυτήν εις την Κωνσταντινούπολιν, την έβαλεν εις λαμπράν θήκην, την οποίαν ωνόμασεν αγίαν Σορόν. Μετά δε παρέλευσιν χρόνων τετρακοσίων δέκα, Λέων ο Σοφός βασιλεύς ήνοιξε την αγίαν ταύτην Σορόν, δια την σύζυγόν του βασίλισσαν την ονομαζομένην Ζωήν, η οποία ηνωχλείτο από πνεύμα ακάθαρτον. Διότι είδεν αυτή μίαν τοιαύτην οπτασίαν, ότι αν βληθή επάνω εις αυτήν η τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, θέλει ελευθερωθή από το δαιμόνιον. Ανοιχθείσης λοιπόν της αγίας θήκης και Σορού, ευρέθη η τιμία Ζώνη της Θεοτόκου ακτινοβολούσα, ως αν ήτο θεοϋφαντος, έχουσα μίαν χρυσήν βούλλαν και ένα σύντομον υπόμνημα, το οποίον εφανέρωνε καταλεπτώς τον χρόνον, και την ινδικτιώνα και την ημέραν, κατά την οποίαν εφέρθη εις την Κωνσταντινούπολιν η αγία ζώνη, και ότι κατετέθη από τας χείρας του βασιλέως Αρκαδίου εντός της θήκης και εβουλλώθη από αυτόν. Αφ’ ου λοιπόν επροσκύνησεν αυτήν και εφίλησεν ο βασιλεύς, την ήπλωσεν ο τότε πατριάρχης επάνω εις την πάσχουσαν βασίλισσαν, και ω του θαύματος! Παρευθύς ηλευθερώθη η βασίλλισα από το δαιμόνιον. Όθεν όλοι εδόξασαν τον Θεόν και Σωτήρα Χριστόν, και ευχαρίστησαν εις την πανάχραντον Μητέρα Του, και πάλιν απέθεντο την τιμίαν Ζώνην εντός της αγίας Σορού, εις την οποίαν ήτο και πρότερον~ (όρα περί τούτου εις την Καλοκαιρινήν).

Ταις της παναμώμου πρεσβείαις ελέησον ημάς Κύριε, ο εξ αυτής ασπόρως τεχθείς. Αμήν.


Ωδή ζ . Ο Ειρμός. Εν τη καμίνω αβραμιαίοι.


Συ ως ήλιος, δικαιοσύνης μόνος ων φωτουργέ, θείως τον ναόν εφαίδρυνας της Σεμνής, τοις ποικίλοις σου χαρίσμασιν, εν ω ανίσχουσα, τας ακτίνας εκλάμπει η Ζώνη αυτής.

Χρυσήν ως στάμνον, την σην σορόν κυκλούντες μόνη Αγνή, θείας αληθώς μετέχομεν νυν τρυφής, των χαρίτων παντευλόγητε, και των συμβόλων σου, υπερτέραν ως ούσαν τιμώμεν αυτήν.

Υπερβλύζουσιν οι των θαυμάτων Κόρη πάναγνε, χάριν αληθώς κρατήρές σου τοις πιστοίς, και αφθόνως της τιμίας σου, σορού προέρχονται, ως εξ άλλης Εδέμ νοητοί ποταμοί.

Νυν προσέλθετε, μετ’ ευφροσύνης πάντες οι επί γης~ δεύτε, η σορός προτρέπεται μυστικώς, της Κυρίας περιπτύξασθε, υπερένδοξον, εν εμοί θησαυρισθείσαν Ζώνην αυτής.


Έτερος. Θεού συγκατάβασις.


Η πάντων Βασίλισσα, προς ουρανίους σκηνάς απαίρουσα, καταλέλοιπεν όλβον, τη Βασιλίδι πασών των πόλεων, την ταύτης Ζώνην, δι’ ης περισώζεται, επιδρομής ορατών, και αοράτων εχθρών.

Πηγή νυν προσέλθωμεν, αποσταζούση χάριν και έλεος, τη σορώ τη τιμία, τη κατεχούση Ζώνην την πάντιμον, της τιμησάσης ανθρώπων το φύραμα, τιμίω τόκω αυτής, Παρθένου τε και Μητρός.

Αινείτε τον Κύριον, Δυνάμεις πάσαι αι επουράνιαι, και την τούτον τεκούσαν, ανθρώπων γλώσσαι πάσαι δοξάσατε, ότι την Ζώνην αυτής εδωρήσατο, καταφυγήν αληθή, και σωτηρίαν πιστοίς.

Ρανάτωσαν άνωθεν, δικαιοσύνην νεφέλαι σήμερον, καταθέσει της Ζώνης της σης νεφέλης θεοχαρίτωτε, και μελωδείτω ψυχή πάσα χαίρουσα~ Ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.


Έτερος. Ουκ ελάτρευσαν ταή κτίσει.


Νυν προσέλθωμεν, μετ’ ευφροσύνης άπαντες, απαρυόμενοι, εκ της σορού μυστικώς, την χάριν και έλεος, εν πίστει κράζοντες, Ζώνη πάντιμε της μόνης Θεομήτορος, σε τιμώμεν εις αιώνας.

Εσωμάτωσας, Παρθένε τον δεσπόζοντα, πάντα τα πέρατα, ομοιωθέντα ημίν, τον περιζωννύοντα άμαχον δύναμιν τους την Ζώνην σου μετ’ ευλαβείας Δέσποινα, προσκυκνούντας εις αιώνας.

Μένει άφθορος, εισέτι η πνάχραντος, και θεία Ζώνη σου, η περιζώσασα, το άχραντον σώμά σου καθαγιάζουσα, τους βοώντάς σοι, ευλογημένος Δέσποινα, ο καρπός της σης κοιλίας.

Ο περίδοξος, Ναός ο ευμοιρίσας σου, την πανυπέρτιμον, Ζώνην Παρθένε αγνή, πηγή των ιάσεων άπασι δείκνυται, τοις προστρέχουσι, μετ’ ευλαβείας πάντοτε, και ζεούσης διανοίας.


Καταβασία. Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει.


Ωδή η . Ο Ειρμός. Χείρας εκπετάσας Δανιήλ.


Πλάκας θείας πάλαι κιβωτός, χειρί γραφείσας Θεού, συνέσχε πάναγνε~ η ση δε άχραντε Δέσποινα, σεβασμία και τιμία σορός. Ζώνην κατέχει την αυτόν, τον νομοθέτην εν σοι, συγκατασχούσαν. Φρικτόν το μυστήριον!

Άγγελοι πανάχραντε αγνή, νυν συγχορεύουσιν, εν τω σεπτώ σου ναώ, και περιέπουσι Δέσποινα, την τιμίαν και αγίαν σου Ζώνην, ην πόθω και χαρά και ευφροσύνη πολλή, προσκυνούντες, σε ανυμνούμεν, την δόξαν του γένους ημών.

Ράβδος η το άνθος της ζωής, αναβλαστήσασα, συ ει η πάντων χαρά, η πολυτίμητος Άχραντε, μυροθήκη η του Πνεύματος, ο θησαυρός των αγαθών, των αρωμάτων πηγή, εξ ης μύρον, των ιαμάτων εκβλύζει η θεία σορός.

Υμνούσι πανάχραντε Αγνή, τα μεγαλεία τα σα, αι νοεραί στρατιαί, ανακηρύττουσιν άπαντες. Πατριάρχαι και Προφήται τρανώς, συν Αποστόλοις ιεροίς, και των μαρτύρων χοροί~ μεθ’ ων πίστει, σε προσκυνούντες δοξάζομεν.


Έτερος. Επταπλασίως κάμινον.


Θρόνος καθάπερ άγιος, η σορός ανατίθεται, ένδον εν αδύτοις, ιεροίς φαιδρότατα, της μόνης θεόπαιδος, και Βασιλίδος πάντων αγνής, Ζώνην κεκτημένη, επαναπαυομένην~ εξ ης τοις κοπιώσιν, εν πολλαίς αμαρτίαις, ανάπαυσις τελεία, προέρχεται αφθόνως.

Επί της γης τον Κύριον, ιερώς εσωμάτωσας, και χερσίν αγίαις, αληθώς διέζωσας, τον περιζωννύοντα, τους ευσεβούντας δύναμιν~ νυν δε αναβάσα, ούρανών υπεράνω, κατέλιπες ανθρώποις, την τιμίαν σου Ζώνην, Παρθένε Θεοτόκε, κραταίωμα και σκέπην.

Νενοσηκόσιν ίαμα, ολισθαίνουσι στήριγμα, και τοις ραθυμούσιν, ευθυμία ένθεος, κυβέρνησις πλέουσι, πεπλανημένοις επιστροφή, η παρεπομένη τη τιμία σου Ζώνή, αγνή Παρθένε χάρις, αληθώς χρηματίζει~ ην πίστει προσκυνούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Επιτελούντες σήμερον, την αγίαν κατάθεσιν, Ζώνης σου της θείας, ιεράν πανήγυριν, οι δούλοί σου άγομεν~ και εν χαρά βοώμέν σοι, Χαίρε Θεοτόκε, η χαρά των Αγγέλων, και πάντων των ανθρώπων, των πιστώς μελωδούντων~ Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τους αιώνας.


Έτερος. Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω.


Ίδε η Σορός εν η η κλίνη, η πάλαι του Σολομώντος αναδείκνυται, ήσπερ οι εξήκοντα, κύκλω περιίσταντο, βασιλικόν θησαύρισμα της Θεομήτορος, η θεία και ακήρατος Ζώνη, ην υμνολογούμεν συν πόθω εις αιώνας.

Σαρκούμενος ξένως Θεοτόκε, ο Λόγος Πατρός εκ σου πανάμωμε, σου την πανακήρατον, Ζώνην εθαυμάστωσε, και ιαμάτων έδειξε πηγήν αένναον~ διο σε την Παρθένον υμνούμεν, και υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Αγγέλων τα πλήθη την σην Ζώνην, κυκλούντα Παρθένε θείοις άσμασι, ευλαβώς γεραίρουσι, συν ημίν τοις δούλοις σου, δι’ ης παρέχεις άπασι τοις προσιούσιν αυτή, ιάματα παθών ανιάτων, και λοιμώδους νόσου, εξαίρεις την σην Ποίμνην.

Φέρουσα Θεόν εν ταις αγκάλαις, τον φέροντα σύμπαντα βουλήματι, πάντως περιέζωσας, τη παντίμω Ζώνη σου, αγνή και καθωράϊσας, ήνπερ κατέλιπες, ημίν τοις ευλογούσιν εκ πόθου, και δοξολογούσιν εις πάντας τους αιώνας.


Καταβασία. Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω.


Ωδή θ . Η Τιμιωτέρα ου στιχολογείται.


Ο Ειρμός, δις~ άνευ στίχου.


Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε ακρογω»νιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τας διεστώσας φύσεις, διο »επαγαλλόμενοι, Σε Θεοτόκε μεγαλύνομεν».


Στιχ. Ηλιόμορφε Κόρη, σου την αστραπηφόρον τιμώμεν θείαν Ζώνην.


Θάλαμος υπέρτιμος όντως, Θεογεννήτορ η σορός σου, ώφθη την αγίαν σου Ζώνην, παρθενικήν τε και νυμφικήν ως στολήν, αξίως περιέχουσα, και συντηρούσα ως ζωής θησαυρόν.


Στιχ. Πανάσπιλε Μαρία την άφθορόν σου Ζώνην, συν πόθω προσκυνούμεν.


Ένθεον διάδημα κάλλους, η Εκκλησία Θεοτόκε, αναδησαμένη την θείαν, και παναγίαν Ζώνην σου σήμερον, βασιλικώς ευφραίνεται, και ωραίζεται τη δόξη σου.


Στιχ. Σειράν την ουράνιαν, υπέρλαμπρόν σου Ζώνην,
τιμώμεν Θεοτόκε.


Ναόν εκμιμούμενον πάσαν, των ουρανών την ευκοσμίαν, σήμερον πιστοί της Παρθένου, κατειληφότες των χαρισμάτων αυγαίς, ώσπερ αστέρων κάλλεσι, καταλαμπόμενοι φαιδρύνθητε.


Στιχ. Ίριν τηλαυγεστάτην, Θαυματόβρυτον Ζώνην
τιμώμέν σου Παρθένε.


Έχει την αγίαν σου Ζώνην, Θεογεννήτορ η ση πόλις, σύνδεσμον ειρήνης και τείχος, και των δογμάτων θείαν ενότητα, και ορθοδόξων καύχημα, και Βασιλέων τροπαιούχημα.


Στιχ. Τόξον βολίδας ιάσεων εκπέμπον,
εκθειάζομεν Κόρη.


Υμνούμεν την άφατον δόξαν, και την ανείκαστόν σου χάριν~ συ γαρ ει πηγή της σοφίας, εξ ης ο λόγος πάσι προέρχεται, τοις σε τιμώσιν Άχραντε, και μεγαλύνουσι τον τόκον σου.


Έτερος. Εξέστη επί τούτω ο ουρανός.


Στιχ. Μεγάλυνον ψυχή μου την της αγνής Παρθένου πανακήρατον Ζώνην.


Ωδού η θεία κλίνη του Σολομών, δυνατοί ην κυκλούσιν εξήκοντα, ρήσει Γραφών, οίάπερ εν κλίνη βασιλική, σορώ τιμία σήμερον, Ζώνην ανακλίνει την εαυτής, ανάκλησιν εις πάντων, των τεταπεινωμένων, και ευσεβούντων περιποίησιν.


Στιχ. Μεγάλυνον ψυχή μου, σειράν αστραπηφόρον, την της Πανάγνου Ζώνην.


Ως πόλις Βασιλέως των ουρανών, περί ης ελαλήθη παράδοξα, έθου τη ση, πόλει δώρον τίμιον και σεπτόν, την παναγίαν Ζώνην σου, πάντων εις κραταίωμα των πιστών~ δι’ ης οι στεφηφόροι, τροπούνται πολεμίους, ορθοδοξία διαλάμποντες.


Στιχ. Μεγάλυνον ψυχή μου, Ίριν την ουράνιαν, τηλαυγεστάτην Αγνής Ζώνην.


Σταλάξατε τα όρη νυν γλυκασμόν, και βουνοί ευφροσύνην αιώνιον, Πατριαρχών, δήμοι και μαρτύρων~ πάντες χοροί, των Προφητών ο σύλλογος, θείων Αποστόλων δήμος σεπτός, ευφράνθητε συν πάσιν, ημίν τη καταθέσει, της θείας Ζώνης της θεόπαιδος.


Στιχ. Μεγάλυνον ψυχή μου, την χρυσόπλοκον Ζώνην ,
το Παντανάσσης τόξον.


Ηγίασας τα πάντα δια της σης, Παναγία Παρθένε κυήσεως, και νυν ημίν, δέδωκας εις πλείονα φωτισμόν, την παναγίαν Ζώνην σου~ ης τη καταθέσει πάσα η γη, χορεύει και γεραίρει, σε την χαράς αρρήτου, αποπληρούσαν το ανθρώπινον.


Στιχ. Μεγάλυνον ψυχή μου, Κλίμακα Θεσπεσίαν, την της Μητροπαρθένου αγνής Τιμίαν Ζώνην.


Φιλίας με δολίας της των παθών, και εχθρού καθ’ εκάστην πειράζοντος, αμαρτιών βάρει ραθυμίας τε χαλεπής, απαγωγής πανάχραντε, και αιχμαλωσίας και προνομής, τω σω προσπεφευγότα, ελέει δια τάχους, ως συμπαθής Αγνή απάλλαξον.


Έτερος. Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι.


Στιχ. Άγγελοι την Ζώνην της Θεοτόκου ορώντες καταπλήττονται,
πως παραδόξως παρέχει, τοις προσιούσι την χάριν.


Θείος θησαυρός, η Ζώνη σου δέδεικται Θεοκυήτορ πιστοίς, τοις αυτήν γεραίρουσι, και ετησίως πανηγυρίζουσι, την ιεράν και εύσημον κατάθεσιν, ην διέθου άπασι σωτήριον, και κοινόν ασθενών ιατήριον.


Στιχ. Άγγελοι κυκλούσι Σορόν την θείαν, της Ζώνης της Θεόπαιδος, συναγαλλόμενοι πάσι τοις μεγαλύνουσι ταύτην.


Όλης εκ ψυχής, προσδράμωμεν σήμερον, πάντες φιλόχριστοι, Ζώνης της σεπτής σορώ, και μετά πίστεως προσπτυξώμεθα, ρώσιν ψυχής και σώματος απολαμβάνοντες, και υμνούντες ταύτης την αντίληψιν, την αγνήν Θεοτόκον αεί δοξάζοντες.


Δόξα.



Άγγελοι και άνθρωποι της πανάγνου, την Ζώνην την ακήρατον, τιμήσωμεν επαξίως, ως ζώσασαν Θεόν Λόγον.


Ράνον εφ’ ημάς, Παρθένε τα πλούσια θεία ελέη σου, τη παναλκεστάτη δε, δυνάμει Ζώνης της υπερτίμου σου, την σην Μονήν περίσωζε, εκ περιστάσεων, και τους πόθω ταύτη προσεδρεύοντας, χαλεπών νοσημάτων εκλύτρωσαι.


Και νυν.



Άχραντε Παρθένε Θεοκυήτορ, την Ποίμνην σου περίζωσον, δύναμιν της σης
Ζώνης, ίν’ ασινής διαμένει.


Έχει την σορόν, της Ζώνης σου πάναγνε η Ιερά σου Μονή, η τω σω ονόματι, σεμνυνομένη και καυχωμένη εν σοι, ην περιφρούρει πάντοτε, από παντοίων δεινών και κινδύνων, σους δούλους απάλλαξον, και ζωής αξίωσον.


Καταβασία.


Απας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος πανη»γυριζέτω δε, αύλων νόων φύσις γεραίρουσα, την ιεράν Κατά»θεσιν της υπερτίμου αγνής, θείας Ζώνης, χαίροις αυτή κράζουσα, »Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε».


Εξαποστειλάριον. Γυναίκες ακουτίσθητε.


Ο πάντα υπέρ έννοιαν, τα σα ποιήσας άχραντε, την σην Εσθήτα και Ζώνην, ετίμησεν αφθαρσία, τη πόλει σου κραταίωμα, δους ταύτην και ασφάλειαν ης και νυν την κατάθεσιν, περιχαρώς εκτελούντες πανηγυρίζομεν πόθω.


Όμοιον.


Της Ζώνης της τιμίας σου, μεθ’ ης το ιερώτατον, σον περιέστειλας σώμα Θεοκυήτορ Παρθένε, τιμώντες εορτάζομεν, την ταύτης νυν κατάθεσιν, δι’ ης λυτρούμεθα, και πειρασμών και κινδύνων, Μήτερ Θεού του υψίστου.


Όμοιον.


Κυρία πάντων πέλουσα ποιημάτων Δέσποινα, και πλήρης όντως Σοφίας, της υπερφώτου, ως Μήτηρ, Θεού του παντοκράτορος, φωτός και θείας γνώσεως, και χάριτός με πλήρωσον, τη συμπληρώσει των ύμνων, Σου της αγνής Θεοτόκου.


Εις τους Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ
Και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.


Ήχος δ . Ως γενναίον εν μάρτυσιν.


Ως υπέρλαμπρον στέφανον, Θεοτόκε πανάχραντε, την αγίαν Ζώνην σου περιέθετο, η Εκκλησία και χαίρουσα, φαιδρύνεται σήμερον, και χορεύει μυστικώς, εκβοώσά σοι Δέσποινα~ χαίρε στέφανε, και διάδημα θείον~ χαίρε μόνη, του πληρώματός μου δόξα, και ευφροσύνη αιώνιος. Δις.

Συ πανάχραντε Δέσποινα, κραταιόν περιτείχισμα, αρραγές τε στήριγμα και διάσωσμα, τω σω λαώ και τη ποίμνη σου, υπάρχουσα δέδωκας, ως φαιδράν περιβολήν, την υπέρτιμον Ζώνην σου, περισώζουσαν, συμφορών εκ παντοίων τους εν πίστει, και ζεούση προθυμία, ταύτην τιμώντας Θεόνυμφε.

Ο ναός σου πανάχραντε, ως πηγή ανεξάντλητος, των θαυμάτων σήμερον αναδέδεικται~οι ποταμοί γαρ της χάριτος, αφθόνως προχέονται, της αγίας σου σορού, και πιστών την διάνοιαν, κατευφραίνουσι, των εν πίστει και πόθω σοι βοώντων, η χαρά και ευφροσύνη, και ζωή συ υπάρχεις ημών.


Δόξα, Και νυν. Ήχος πλ. α .


Δεύτε φιλεόρτων το σύστημα, δεύτε και χορείαν στησώμεθα, δεύτε καταστέψωμεν άσμασι την εκκλησίαν επί τη καταθέσει, σήμερον, της πανεντίμου Ζώνης, της Μητρός του Θεού ημών, και προς αυτήν εκβοήσωμεν λέγοντες~ χαίροις Σειρά ουράνιος, η τον νοητόν ουρανόν ωραίσασα~ χαίροις Ίρις πολύμορφε, ταις του Πνεύματος καθωραϊσμένη ρανίσι~ χαίροις τόξον χρυσαυγέστατον, το την Πλατυτέραν Ουρανού στεφανώσαν~ χαίροις χρυσόπλοκε σφενδόνη, της Θυγατρός του Δαβίδ, δι’ ης τον νοητόν τροπούμεθα Γολιάθ~ χαίροις φραγγέλιον της Παρθένου τρίπλοκον παμφαέστατον, εν ω τον δολερώτατον δράκοντα εναπέπνιξε, και το παρθενικόν αυτής περιέστειλε σώμα, και εκείθεν την αφθαρσίαν αρυόμενον~ χαίροις Ζώνη ηόμορφε, η τον νοητόν ήλιον, εν κοιλία όντα της Παρθένου αισθητώς διαζώσασα, και των ιαμάτων την χάριν πλουτήσασα~ ήνπερ παρέχει αφθόνως, τοις μετά πόθου ευλαβώς απτομένοις σου.


Δοξολογία Μεγάλη, και Απόλυσις.

[Dimitra79]

Μυστική Προσευχή...


Έλα, το φώς το αληθινό, έλα, η αιώνια ζωή,
έλα, το απόκρυφο μυστήριο, ο ανώνυμος θησαυρός,
το ανεκφώνητο πράγμα, το ακατανόητο πρόσωπο,
η παντοτινή αγαλλίαση, το ανέσπερο φως,
έλα, η αληθινή προσδοκία αυτών που μέλλουν να σωθούν.
Έλα, των πεσμένων η έγερση, έλα, των νεκρών η ανάσταση.
Έλα, Δυνατέ, που δημιουργείς, μεταπλάθεις κι αλλοιώνεις τα πάντα με μόνη τη θέλησή σου!
Έλα, αόρατε, ανέγγιχτε κι αψηλάφητε.
Έλα, συ που μένεις πάντα αμετακίνητος,
μα κάθε στιγμή μετακινείσαι ολόκληρος,
για να 'ρθεις σε μας, που κειτόμαστε στον άδη,
ο υπεράνω πάντων των ουρανών.
Έλα, πολυπόθητο και πολυθρύλητο όνομα,
που όμως αδυνατούμε να περιγράψουμε τι ήσουν ακριβώς,
ή να γνωρίσουμε την ουσία και τις ιδιότητές σου.
Έλα, παντοτινή χαρά, έλα, αμαράντινο στεφάνι,
έλα, πορφύρα του μεγάλου Θεού και βασιλιά μας.
Έλα, κρυστάλλινη ζώνη διαμαντοστόλιστη,
έλα, απλησίαστο υπόδημα, έλα βασιλική αλουργίδα
κι όντως αυτοκρατορική δεξιά!
Έλα, συ που πόθησε και ποθεί η ταλαίπωρή μου ψυχή,
έλα, συ ο Μόνος προς εμένα τον μόνο γιατί,
καθώς βλέπεις είμαι μόνος!…
Έλα, συ που με ξεχώρισες απ' όλα και μ' έκανες μοναδικό πάνω στη γή.
Έλα, συ που έγινες ο πόθος της ψυχής μου και μ' αξίωσες να σε ποθήσω
τον απρόσιτο παντελώς!
Έλα, πνοή μου και ζωή, έλα της ταπεινής μου ψυχής παρηγοριά,
έλα, χαρά και δόξα μου κι' ατέλειωτη τρυφή.

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου