20. Μεγας και υπερ μεγαλων ο πολεμος
Υστερα απο αυτα τα λογια που ψυθιρισα,τα ματια μου αρχισαν να χυνουν θερμα δακρυα επανω στο τιμιο λειψανο.Μετα,πηρα,σαν ευλογια,το κομματι το ψωμι που ειχε περισσεψει απ'το γεροντα και το εφαγα.Σηκωθηκα,κ'ευθυς πηρα το δρομο της φυγης.ομως μπροστα μου εβλεπα μια μορφη πολυ ωραια και χαρουμενη,να βαδιζει με γρηγορο βημα,δειχνοντας μου το δρομο.δεν ηξερα,βεβαια,ποιος ηταν,μα δεν ειχα και το θαρρος να τον ρωτησω και να μαθω την αληθεια για κεινον.με ειχε κυριεψει δεος και μεγαλη εκπληξη.κ'ενω συλλογιζομουν μεσα μου αυτα τα πραγματα,ξαφνου εγινε αφαντη απο μπροστα μου εκεινη η μορφη,κι εμενα τοτε με κατελαβε αμεσως μια φοβερη στεναχωρια.εν τω μεταξυ αισθανομουνα κατακουρασμενο το σωμα μου και δεν εβλεπα που θα μπορουσα να καθισω και να ξαποστασω.και συλλογιζομουνα τωρα,ποσο πολυ παρηγορο ηταν για μενα να βλεπω εκεινη τη μορφη να προπορευεται(κι ας μην ηξερα καθολου αν ηταν αγγελος 'η ανθρωπος)σταλμενη ανωθεν για να με στηριξει καθως επισης σκεφτομουνα και ποσο μου κοστιζει και με στεναχωρει η απουσια του.
Μα ο καλος Θεος,που μας φροντιζει και μας συμπαραστεκεται στις δυσκολες στιγμες,δεν με αφησε και τουτη τη στιγμη απαρηγορητο.φανερωσε μπροστα μου,σε οχι και μεγαλη αποσταση,στην ακρη της κορυφης,ενα σπηλαιο.εταχυνα το βημα μου και ανεβηκα στην ακρη εκεινη,οπου ξεκουρασα για λιγο τον εαυτο μου.και τοτε παρουσιαζεται μπροστα μου καποιος ανδρας,με οψη προσχαρη,με καταλευκα μαλλια και μακρια γενειαδα,που φορουσε φορεμα πλεγμενο απο κλαδια δεντρων,και μου λεει
χαιρε,φιλε μου Παφνουτιε,που αξιωθηκες να κηδεψεις το σωμα του μεγαλου πατρος Ονουφριου και να το κρυψεις,σκεπαζοντας το με πολλα χαλικια.ειδαμε την οντος μεγαλη και αγια ψυχη του να την διακονουν οι αγγελοι και να ανεβαινει προς τον ουρανο,με τη καταλληλη φρουρα και συνοδεια.
με τουτα τα λογια καταλαβα πως ολα αυτα τα εμαθε απο καποιο οραμα ή οπτασια,κ'επεσα στα ποδια του,οπου στηριξα το κεφαλι μου,παρακαλωντας του να με ευλογησει.και ο μακαριος εκεινος γεροντας με διεκοψε,λεγοντας μου
πως θα μπορουσα εγω να μην ευλογησω εκεινον που ευλογησε ο ιδιος ο Θεος?Σηκω,λοιπον,κι έυχαριστησε το Κυριο,τεκνο μου,για να οσα θα αξιωθεις ακομα να δεις και να ακουσεις.ειναι μεγαλος,πραγματι,και για μεγαλα πραγματα ο πολεμος που εχουμε να κανουμε,γιαυτο και μας χρειαζεται πολλη και ακαταπαυστη πνευματικη προσοχη.και πριν απο ολα,ας προσευχηθουμε,για να ευχαριστησουμε θερμα Εκεινον,που με την αγαπη μας ανταμωνει και μας συνδεει.ας ψαλουμε τη συνηθει δοξολογια στο Θεο,κ'Εκεινος θα ειναι ο παντοδυναμος βοηθος μας.Γιατι,αδερφε μου,δεν ειναι μονο ενας αυτος που μας παιδευει και μας τυραναει με πολεμο,και προς τον οποιο πρεπει να πολεμησουμε και να αντισταθουμε,αλλα πληθος αναριθμητο απο εχθρους μιας φθονερης φυσεως που μας χτυπαει.ενα πληθος που απο την κακια του,ξεπεσε και αποξενωθηκε απ'το Θεο.Ωστοσο, υπαρχει για μας ο ανταξιος συμμαχος και υπερασπιστης μας,ο Πλαστης και Δημιουργος της φυσεως μας.ο Υιος του ο μονογενης,που δεν εχει αρχη μηδε τελος.το αγιο Πνευμα,που ειναι συναναρχο,συναιδιο,συνθρονο,συμφυες,αγεννητο,κ'εκπορευομενο απ το
Πατερα.Αυτη η θεοτης μας φρουρει,που διαφερει στις ιδιοτητες μα οχι στη φυση.μια ειναι η θεικη φυσις,που ενωμενα βλεπουμε τα τρια προσωπα σενα Θεο,που δημιουργησε και συνεχει τα παντα ,κ'εχει εξουσια επανω του και τωρα και στην αιωνιοτητα.
Όσιος Ονούφριος
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
