τρώμε τη σάρκα του αδελφού μας?

[filli]

Αν θελετε, ενας σιγουρος τροπος για να αποφυγουμε αυτα τα αμαρτηματα ,ειναι να φανταστουμε οτι ο εν λογω ανθρωπος ειναι καπου και κρυφακουει. Αν αυτα που θα λεγαμε θα τον πληγωναν και θα τον στεναχωρουσαν, δεν θα τα πουμε. Το λεω γιατι πραγματικα το εχω βιωσει, (ημουν αυτος που κρυφακουγε) και πραγματικα η στεναχωρια ηταν μεγαλη, επειδη το ατομο αυτο ηταν του συγγενικου μου περιβαλλοντος.

[arxontopoulo]

Άλλο κρίση και άλλο κατάκριση.

Αποφεύγοντας όμως το πρώτο οπωσδήποτε δεν πέφτεις και στο δεύτερο.

Πέτρο αν πω ότι κάποιος είναι αυταρχικός, ή απότομος,. ή αλαζονικό, ή (ακόμα χειρότερα) γελοίος, αυτό τι είναι;

Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει: "Μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσην κρίνατε."

Νομίζω αυτό που ξεχωρίζει την κατάκριση από την απλή κρίση είναι η εμπάθεια. Και ο γέροντας Παΐσιος σε σχετική νομίζω ερώτηση είχε πει ότι όταν κάποιος κάνει κάτι κακό είναι φυσικό να κρίνουμε την πράξη του αυτή και να την καταδικάζουμε. Στον άνθρωπο όμως που διαπράττει την αμαρτία θα πρέπει να δίνουμε ελαφρυντικά. Έτσι αποφεύγουμε την κατάκριση.

[petrosathonas]

Άλλο κρίση και άλλο κατάκριση.

Αποφεύγοντας όμως το πρώτο οπωσδήποτε δεν πέφτεις και στο δεύτερο.

Εννοώ ότι χρειάζεται να διαθέτει κάποιος μεγάλη πνευματική διάκριση για να κρίνει σωστά.
Εμένα μπορεί κάποιος να μου φαίνεται ότι σφάλει, αλλά να μην είναι έτσι όντως τα πράγματα.
Ή το αντίθετο. Αν κάνω λάθος λοιπόν? Δεν τον έχω κατακρίνει και μάλιστα άδικα?

Γι' αυτό λέω τι θέλω να ασχολούμαι και να κρίνω τους ανθρώπους? Ας ασχοληθώ καλύτερα με τον εαυτό μου και ας γίνω ο αυστηρότερος κριτής του. Βέβαια αυτό ποτέ δεν γίνεται.

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Ε΄, ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

(σελ. 100-102)
Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ’ όψιν», εξωτερικά και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός : «Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε».
Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στην πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός, όσο τη κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.
-Γέροντα, γιατί πέφτω συχνά στην κατάκριση;
-Επειδή ασχολείσαι πολύ με τους άλλους. Περιεργάζεσαι τις αδελφές και θέλεις από περιέργεια να μαθαίνεις τι κάνει η μια, τι κάνει η άλλη. Έτσι μαζεύεις υλικό για να έχει το ταγκαλάκι να εργάζεται και να σε ρίχνει στην κατάκριση.
-Γιατί, Γέροντα, ενώ πρώτα δεν έβλεπα τα ελαττώματα των άλλων, τώρα τα βλέπω και τα κατακρίνω;
-Τώρα βλέπεις τα ελαττώματα των άλλων γιατί δεν βλέπεις τα δικά σου.
-Από πού προέρχονται, Γέροντα, οι λογισμοί κατάκρισης;
-Από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας – δηλαδή από την υπερηφάνεια – και από την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.
-Μερικές φορές, Γέροντα, με στενοχωρεί η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι και την κατακρίνω.
-Πού ξέρεις εσύ με πόσα ταγκαλάκια πολεμάει εκείνη την ώρα η αδελφή; Μπορεί να τη πολεμούσαν πενήντα δαίμονες, για να την ρίξουν, ώστε να σε κάνουν να πεις : «Α, τέτοια είναι»! Ύστερα, όταν δουν ότι την κατέκρινες, θα έρθουν πεντακόσιοι δαίμονες να την ρίξουν πάλι μπροστά σου, για να την κατακρίνεις ακόμη περισσότερο. Μπορεί λχ να της πεις : «Αδελφή, μη βάζεις αυτό το πράγμα εκεί. Εδώ είναι η θέση του». Την άλλη μέρα θα την κάνει το ταγκαλάκι να ξεχάσει τι της είπες και να το βάλει πάλι στην ίδια θέση. Θα κάνει και καμιά άλλη αταξία και θα λες με το λογισμό σου : «Μα χθες της είπα να προσέξει και σήμερα το έβαλε πάλι εκεί! Έκανε και άλλη αταξία»! Οπότε την κατακρίνεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς και να μην μιλήσεις. «Αδελφή», της λες, «δεν σου είπα να μην το βάζεις εκεί; Αυτό είναι ακαταστασία! Με σκανδαλίζει η συμπεριφορά σου»! Αυτό ήταν! Ο διάβολος έκανε τη δουλειά του. Σε έβαλε να την κατακρίνεις, αλλά και να ψυχραθείς μαζί της. Και εκείνη, επειδή δεν ξέρει ότι εσύ ήσουν η αιτία για την απροσεξία της, θα νιώθει τύψεις που σε σκανδάλισε και θα πέσει σε λύπη. Βλέπετε με τι πονηριά εργάζεται το ταγκαλάκι κι εμείς το ακούμε;

[ntinoula]

Μέρες Σαρακοστής: νηστεύουμε πραγματικά; Ή μονίμως (ακόμα κι αυτές τις μέρες) σχολιάζουμε, κουτσομπολεύουμε, κοιτάμε τα "λάθη", ασχολούμαστε με όλους τους υπόλοιπους εκτός από εμάς;

"Αυτός που δεν γνωρίζει την πνευματική του κατάσταση, κινούμενος από υπερηφάνεια, κατακρίνει τους άλλους, και με την πράξη του αυτή καταδικάζεται από τον δικαιοκρίτη Κύριο."

"Οι αμαρτίες, διδάσκει ο ίδιος Πατήρ της Εκκλησίας μας, έχουν κάποια δικαιολογία έστω και παράλογη. Όμως ο κατήγορος δεν έχει να προβάλλει καμιά δικαιολογία! "

"Φάγε κρέας και πιες κρασί και μη κατατρώγης με την καταλαλιά τις σάρκες του άδελφού σου."

"οι δε άνθρωποι, αφήνοντας κατά μέρος τις δικές τους αμαρτίες, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνη και, σαν άναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον; Ο Ουρανός έξίσταται γι' αυτό κι' η γη φρίττει, ενώ αυτοί, σαν αναίσθητοι, δε νοιώθουν καμμιά ντροπή."

"Μερικές φορές αναμιγνύει κανείς έντεχνα την κατάκριση με τους επαίνους."

"Άλλος τρόπος κατακρίσεως είναι αυτός που γίνεται δήθεν από αγάπη για τον αδελφό που αμάρτησε, ή από διάθεση για την διόρθωση του αδελφού. Όμως κάτι που γίνεται με κακό τρόπο, δεν μπορεί να φέρει καλό αποτέλεσμα."

Απλά τροφή για σκέψη...

[zazzy]

kalimera, nomizw enas papoylis palia moy eixe pei ena farmako gia tin symperifora moy otan katakrinw toys alloys. fysika kai akomi prospathw na to parrw gia na stamatisw na toys krinw, eite stis sinomilies moy eite mesa moy., kathimerina kai polles fores tin mera. sas to dinw epeidi kai egw dne to exw plirwsei , legetai : Kyrie Ihsoy Xriste , Yie toy Theoy , eleison me ton amartolo.
:)

[eleimon]

Πολυ φοβαμαι zazzy μου οτι για να πιασει αυτη η ευχουλα πρεπει να τη λεμε ταπεινοτατα κι οχι απλα να τη λεμε,πρεπει να σταζει ταπεινωση η ευχη ποσοι απο μας τη λενε ετσι?

[aposal]

Όσο περισσότερο λέμε την ευχή, τόσο ωφελούμαστε. Ακόμη και αν δεν την λέμε με την ευλάβεια που πρέπει (και η οποία αποκτάται με την παροδο του χρόνου και την πνευματική μας βελτίωση) και μόνο το ότι η ευχή αυτή θα ποτρέπει άλλες σκέψεις να έρθουν στο μυαλό μας είναι καλό.
Γι' αυτό και δεν θα πρέπει να έχουμε απαίτηση για ποιότητα προσευχής (στην αρχή τουλάχιστον) αλλά μόνο για συχνότητα προσευχής.

[ntinoula]

«Όποιος επιθυμεί τη σωτηρία του πρέπει να προσέχει μόνο τον εαυτό του και να μην κατακρίνει τον αδελφό του. Θα έλεγα (έλεγε ο αββάς Ναζάριος) ότι μερικές φορές ίσως θα ήταν καλύτερα να πέσει κανείς και να σηκωθεί, παρά να κατακρίνει τον αδελφό του. Γιατί ένας που αμάρτησε, παρακινείται στην αυτοκριτική και τη μετάνοια, ενώ εκείνος που κατακρίνει αυτόν που αμάρτησε, γίνεται σκληρός, αυταπατάται και πέφτει στην υπερηφάνεια. Γι’ αυτό πρέπει κανείς να φυλάγεται όσο μπορεί να μην κατακρίνει».

Η «οίηση», η ιδεούλα ότι κάτι είμαστε, «ότι είμαστε κάποιον τι» όπως λέγει ο άγιος Νικόδημος στον Αόρατο Πόλεμο είναι τρομερό εμπόδιο στην πνευματική πρόοδο του ανθρώπου.

«Αφήνουμε το νεκρό που έχουμε στο σπίτι μας και πάμε να κλάψουμε το νεκρό που έχει ο γείτονας» λέει το Γεροντικό.

"Δεν υπάρχει αληθινά χρόνος για να ασχοληθούμε με τα λάθη των άλλων. Άλλωστε δεν υπάρχει και λόγος. Δεν μας διόρισε κανείς κριτή της συμπεριφοράς τους. Ούτε ο Θεός θα μας ζητήσει λόγο για τα ξένα σφάλματα, αλλά για τα δικά μας."

"Ακόμη και αν ο αδελφός ολοφάνερα αμαρτάνει εμείς οφείλουμε να τον αγαπούμε όπως και πριν την πτώση του τον αγαπούσαμε, κι ακόμη περισσότερο. Διότι τώρα είναι πληγωμένος από τον κοινό εχθρό, δέχθηκε την προσβολή του πονηρού πνεύματος, είναι πονεμένος, τσακισμένος. Αυτό που έπαθε σήμερα αυτός μπορεί να το πάθουμε αύριο εμείς. «Σήμερα αυτός, αύριο εγώ» έλεγε ένας μοναχός όταν έβλεπε το σφάλμα κάποιου άλλου."

"Ο πνευματικά υγιής άνθρωπος πάντα και για όλα κατηγορεί τον εαυτό του και κανέναν άλλο. Δεν έχει μάτια για να δει το λάθος του άλλου. Δεν έχει εμπιστοσύνη στις αισθήσεις του ούτε και στην κρίση του. Γνωρίζει ότι πολύ συχνά εξαπατάται αν δεν προσέξει, ακόμη και από την όραση του. "

"Η ακατακρισία, το να μην κατακρίνουμε κανέναν, και μόνο του είναι αρκετό για να μας σώσει."