Αγάπα με για να σε αγαπώ!

[petrosathonas]

Ναι Σμαραγδή, θα τα λέω ανάλογα με το θέμα που δημοσιεύεται.

Η ορθόδοξη πίστη μας είναι ολοζώντανη στο Άγιο Όρος.
Πολύ απλοϊκά μου είπε κάποιος μοναχός, ότι "εσείς στις πόλεις μπορείτε να μυροβλήσετε".
Το πίστευε και το εννούσε. "Δεν είναι δύσκολο" είπε.
Εγώ καταλαβαίνεις πως τον εκοίταζα.

[smarti]

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ...θα περιμένω..!! Πολύ χαίρομαι!! Σε ευχαριστούμε πολύ!!

[filotas]

Αγάπαμε για να σε αγαπώ!!
Ο Κύριος μέσα στις εντολές του μας λέει να αγαπάμε τον συνανθρωπο μας, όπως και τον εαυτό μας. Εμείς όμως σαν απλά ανθρωπάκια που είμαστε γιατί τις περισσότερες φορές αγαπάμε μόνο αυτούς που μας δείχνουν την αγάπη τους? Ειναι σαν να λέμε τον άλλο αγάπα με για να σε αγαπώ. Τι είναι αυτό που μας κάνει και πράττουμε με αυτόν τον τρόπο? Γιατί δεν μπορούμε να αγαπάμε και αυτούς που δεν μας συμπαθούν ή δεν μας αγαπάνε και έτσι να τηρούμε και την πρώτη εντολή του Κυρίου? Γιατί είμαστε έτσι άνθρωποι?

Σμαρώ μου γιατί απορείς; Ο Χριστός είναι οι πηγή της Αγάπης. Όποιος είναι συνδεμένος με την πηγή έχει πλεόνασμα Αγάπης και μπορεί ν' αγαπά κι όσους δεν τον αγαπούν. Όμως πόσοι απο μας έχουν καταφέρει τη σύνδεση αυτή με το Θεάνθρωπο;

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε διαθέτουμε πλεόνασμα Αγάπης και γι αυτό μετά κόπων και βασάνων ανταποδίδουμε την αγάπη αυτών που μας αγαπούν. Βεβαίως δεν είμαστε και η χειρότερη περίπτωση, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που στην αγάπη ανταποδίδουν κακία και φθόνο, αλλά σίγουρα έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας.

[smarti]

Σμαρώ μου γιατί απορείς; Ο Χριστός είναι οι πηγή της Αγάπης. Όποιος είναι συνδεμένος με την πηγή έχει πλεόνασμα Αγάπης και μπορεί ν' αγαπά κι όσους δεν τον αγαπούν. Όμως πόσοι απο μας έχουν καταφέρει τη σύνδεση αυτή με το Θεάνθρωπο;

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε διαθέτουμε πλεόνασμα Αγάπης και γι αυτό μετά κόπων και βασάνων ανταποδίδουμε την αγάπη αυτών που μας αγαπούν. Βεβαίως δεν είμαστε και η χειρότερη περίπτωση, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που στην αγάπη ανταποδίδουν κακία και φθόνο, αλλά σίγουρα έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας.

Τελικά ο αγώνας μας είναι πολύ δύσκολος...από την πρώτη εντολή..αρχίζουμε και σκοντάφτουμε...που να φτάσουμε και πιο παραπέρα...Ακούγεται τοσο ευκολα να λέμε οτι πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και αυτό που είπες ότι οποιος ειναι συνδεδεμένος με το Χριστό εχει και πλεόνασμα αγάπης, πολύ μου άρεσε και με έβαλε σε σκέψη...και όπως είπε και ο Πετρος νωρίτερα τελικά εμείς οι ιδιοι είμαστε αυτοί που αμπομακρύνουμε τη Χάρη του Κυρίου με τις πράξεις μας..πόσο δίκαιο έχετε...ειναι πολύ στενάχωρο όμως..
Από την άλλη λες Νίκο ότι υπάρχουν αυτοί που ανταποδίδουν στην αγάπη μας κακία και φθόνο...γιατί όμως? Ειναι τόσο δύσκολα , τελικά να συνυπάρχουμε όλοι με αγαθά αισθήματα , χωρίς να κρύβονται από πισω δολοπλοκίες και οτιδήποτε προκαλει κακο στην ψυχή μας. Γιατί είμαστε βρε τοσο πολύπλοκοι...????????????? Γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων έπαψαν πια να βασίζονται..στην αλληλεγγύη , στην αγάπη, στη θυσία για τον συνάνθρωπο μας? Μπορούμε να κάνουμε μία καινούρια αρχή με τους ανθρώπους που είναι γύρο μας? Που έχουμε στεναχωρήσει η μας εχουν στεναχωρήσει και να έχουμε οπως στην αρχή εμπιστοσύνη??? Μπορούμε να δείξουμε όλοι αγάπη..ακόμα και εκεί που μας φαίνεται δύσκολο?

[smarti]

Μου άρεσε πολύ και είπα να σας το μεταφέρω!!

[vasilikirimp]

Πιστεύω πως ΟΛΟΙ αγαπάμε ΟΛΟΥΣ .......ίσως είναι σε βάθος μέσα μας αλλά

υπάρχει ......

ας μάθουμε να κολυμπάμε και σε βαθειά νερά.....όχι μόνο στα ρηχά και με σωσίβιο ....

[smarti]

Μακάρι Βασιλική μου να είναι ετσι..μακάρι όλος ο κόσμος να είναι πάντα αγαπημένος..και όταν γίνει και καμιά στραβή.. οπως ειπε και ο Νικος ο Διαχειριστής σε ενα παλιο του ποστ,, ας βάζουμε και καπου καπου καμία τρικλοποδιά και εμείς στον άλλον( στον έξω από εδώ).. Βρε πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες

ας μάθουμε να κολυμπάμε και σε βαθειά νερά.....όχι μόνο στα ρηχά και με σωσίβιο ....

..πάρα πολύ!! Θα προσπαθήσω να την ακολουθήσω. αλλά όμως αν πνιγώ..να ξέρεις την έβαψες!!

[vasilikirimp]

ΜΗ φοβάσαι τώρα τελευταία έχει κάτι ναυαγοσώστες .......κούκλοι !!!

[vasilikirimp]

Πέρα απο τη πλάκα όμως το καλύτερο σωσίβιο που έχουμε είναι το κομποσκοινάκι μας και η προσευχούλα μας !!!!!!!

[smarti]

Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΕΝΤΙΜΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...

Η φιλία είναι η πιο έντιμη εκδοχή της αγάπης. Γι' αυτό και είναι τόσο στιλπνή, τόσο ικανοποιητική. Σαν χιόνι αφράτο, φρέσκο και πεντακάθαρο, προβάλ­λει αμέσως κάθε σκουπιδάκι που πέφτει πάνω της, κάθε βρόμικο βήμα. Πηγαίνουμε προς αυτήν από ηθικό ανάστημα και για ηθικό ανάστημα. Από γενναιόδωρη και θαρραλέα ωριμότητα. Ακόμη και τα μικρά παιδιά, στις πραγματικές φιλίες τους φέρονται ώριμα, ασκού­νται και παιδαγωγοΰνται απ' της φιλίας τις αξιώσεις.
Πάντα διαβάζω με συγκίνηση στο Ευαγγέλιο για τον Ιησού που λέει στους μαθητές Του: «Εσείς είστε οι φίλοι μου...» Αργότερα, στον Μυστικό Δείπνο και λίγο πριν ξεκινήσουν για πέραν τον χειμάρρου των Κέδρων προς το μαρτύριο των Παθών, να απευθύνεται στον Πατέρα και να Του λέει: «Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανένας απ'αυτούς δε χάθηκε, παρά μόνο ο άνθρω­πος της απώλειας ...». Όχι την ανθρωπότητα όλη, όχι τον κόσμο όλο ως Θεάνθρωπος, αλλά τούτους προσω­πικά τους δώδεκα, τους έντεκα μάλλον, τους φίλους Του. Από το προσωπικό και συγκεκριμένο πηγαίνουμε προς το παγκόσμιο, δεν υπάρχει άλλη πύλη. Κι αν γεν­νάμε δικό μας παιδί είναι για να γνωρίσουμε πάνω του, με τον καημό του, τις αγωνίες του, την αυτοθυσία που μας εμπνέει, τι είναι αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Δίχως τούτη την οδύνη, την προσωπική, την συγκεκριμένη προς τούτο το δικό μας παιδί, δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί ο Εσταυρωμένος Χριστός αγάπη.
Μόνο με ψυχικό μεγαλείο αξίζει να ζει κανείς μια ζωή. Αλλιώς, το πέρασμα του απ' τον κόσμο θα παραπαίει σαν μισοξεφούσκωτο μπαλόνι ανάμεσα στα σκου­φιά ενός τελειωμένου καρναβαλιού. Θα μοιάζει με τις αξιοθρήνητες αφίσες των υποψηφίων που δεν εκλέχθηκαν τελικά, ξεθωριασμένες απ' τη βροχή, την επομένη των εκλογών. Στη φιλία τα μέρη είναι ισότιμα, ισότιμα με την υπερβατική έννοια, όπου ο καθένας αισθάνεται -χωρίς μειονεξία αλλά με εκτίμηση - ανώτερο τον άλ­λο. Το έχω ξαναπεί πως από όλους τους αμφίβολους ορι­σμούς της αγάπης - αν υπάρχουν τέτοιοι - έχω ξεχωρί­σει έναν, αυτόν που λέει: Αγαπώ όταν βάζω τις ανάγκες εκείνου που αγαπώ πάνω από τις δικές μου ανάγκες.

«Καλά», θα αντιδράσει κάποιος, «δεν είναι ανθρώ­πινο να ζητάς αμοιβαιότητα στις αγαπητικές σχέσεις; Είναι κακό να μην επιτρέπεις να σε εξαπατούν, να σε εκμεταλλεύονται;» Ασφαλώς και όποιος αγαπά δεν αντέ­χει να είναι ο αγαπημένος του φίλος εκμεταλλευτής, δε δέχεται να έχει φίλο κίβδηλο. Τότε, αν διαπιστώσει κά­τι τέτοιο, τινάζει και τον κονιορτό των υποδημάτων του και φεύγει. Γιατί δεν πρόκειται εδώ για διαφωνία, για αλλιώτικη άποψη, για ανθρώπινα λάθη που συζητιού­νται και συγχωρούνται, αλλά για προδοσία. Άλλο τσακώνομαι, άλλο προδίδομαι. Έχει σημασία η διάκριση του τι από τα δύο συμβαίνει στις απογοητεύσεις μας. Και τότε δεν είναι πως φεύγουμε γιατί έτσι αποφασίσα­με, αλλά επειδή η ίδια η καρδιά μας έφυγε αυτόματα απ' όπου ένιωσε προδοτική παγωνιά. Από ενστικτώδη νόμο, όπως τα αποδημητικά πουλιά το χειμώνα, φεύ­γουμε. Πρώτα φεύγει η καρδιά, μετά εμείς νιώθουμε άσχημα, δύσκολα, και, τέλος, τα πόδια μας, τα παπού­τσια μας, ξεκινούν —θέλουμε δε θέλουμε— να φεύγουν. Είναι πράξη αγάπης να φεύγουμε κάποιες φορές.
Η τιμιότητα και η δικαιοσύνη αποτελούν στοιχειώδη αιτήματα της ψυχής. Η ζυγαριά του είναι, που εδώ ονο­μάζουμε και συνείδηση, με την έννοια της ευσυνειδησίας, θέλουμε δε θέλουμε, κάνει τη δουλειά της με την ακρί­βεια μάλιστα της υπερευαίσθητης ζυγαριάς του χρυσο­χόου. Και δεν είναι εγωισμοί αυτά· είναι, είπαμε, η φυσι­κή δικαιοσύνη της πνοής δικαίου εντός μας. Του αδέκα­στου, σπλαχνικού κριτή που μας φύσηξε την πνοή του.
Ασφαλώς όταν ζούμε τη φιλία, κάτι μέσα μας αποζη­τά το χάδι της ανταπόδοσης, τον καθησυχασμο της συ­μπόνιας, της συμμετοχής και την εμπιστοσύνη της λεβε­ντιάς. Αυτό όμως θα συμβεί και θα μας προσφερθεί εκ των πραγμάτων κι όχι γιατί αγωνιζόμαστε να το εκμαιεύ­σουμε, όχι γιατί το απαιτούμε. Η αμοιβαιότητα θα είναι σίγουρα εκεί, όχι γιατί την εκβιάζουμε, αλλά γιατί είναι στη φύση της καλής σχέσης.

Η αγάπη, ανάμεσα σε υγιείς προσωπικότητες, είναι μόνο αμοιβαία. Ας μη ζητάμε όμως να είναι αμοιβαίες και οι προσφορές. Η υπέρβαση της ανταμοιβής είναι μεγάλη ελευθερία και, είπαμε, είναι οι ελεύθεροι και οι δυνατοί που αξιώνονται τις δυνατές σχέσεις, τα μεγάλα αισθήματα. Ας θυμόμαστε τον Γέροντα Παΐσιο να λέει: αν δώσεις στον άλλον ένα αμπέλι, αμέσως να το ξεχά­σεις. Αν όμως εκείνος σου χαρίσει ένα τσαμπί σταφύλι απο το αμπέλι που του χάρισες, μην το ξεχάσεις ποτέ.

Από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης, εκδ. Ψυχογιός, 2008.

imgrefurl=http://wwwtaxiarhes.blogspot.com/2008/0 ... st_17.html&

Υ.Σ Ειναι λίγουλάκι μεγάλο το κείμενο, αλλά αξίζει να το διαβάσετε!