Τι σημαίνει ρωμηοσύνη;

[dora gian]

ΠΟΛΥ σωστα και το οποιο διεδωσε στην ευρωπη δηλ το αρχαιο ελληνικο πνευμα

[Σπάρτακος]

Πλησιάζουμε λοιπόν ως άλλοι χειρουργοί – με τη συζήτηση- στο κόκαλο ή στο απόστημα αν θέλεις, αγαπητέ ΕΡΕΥΝΗΤΗ.
ΕΓΡΑΨΕΣ:
Όταν ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας έψαλε σε α’ ήχο (που ταυτίζεται με τον δώριο τρόπο του γρηγοριανού μέλους, εξέλιξη του φρύγιου τρόπου της αρχαίας ελληνικής μουσικής, λεπτομέρειες εδώ http://www.apostoliki-diakonia.gr/byzan ... n=hxoi.htm
Σελίδα της Αποστολικής Διακονίας) , ας πούμε για παράδειγμα, το Απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου «Εν τη γεννήσει την Παρθενίαν εφύλαξας», ένιωθε σαν τους ειδωλολάτρες προγόνους μας που έψαλαν ύμνο στον Απόλλωνα ή ένιωθε Χριστιανός Ρωμαίος και κατανυγόταν; Όταν κάποιος Δρουγγάριος ετοίμαζε τους δρόμονές του για κάποια ναυτική σύγκρουση, αισθανόταν Ευρυβιάδης ή Θεμιστοκλής έτοιμος να βουλιάξει με τις τριήρεις του τους Πέρσες ή σαν τον προκάτοχό του, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 717 κατέκαψε με την χρήση του υγρού πυρός τον τεράστιο αραβικό στόλο στα στενά του Βοσπόρου;

Αυτό, λοιπόν που εννοώ όταν λέω «Τίποτα στην καθημερινή ζωή ενός «βυζαντινού» δεν θυμίζει Αρχαία Ελλάδα, πέραν της γλώσσας», είναι ότι η καθημερινότητα των «Βυζαντινών» ενίσχυε την εθνική (με όρους της τότε εποχής) συνείδησή τους, ως Ρωμαίους, όχι ως αρχαίους Έλληνες.
ΚΑΙ ΕΡΩΤΏ:
Ο Αφροαμερικανός εκ της φυλής Παπούα ή Ζουλού, ο Ινδονήσιος τέως ανθρωποφάγος, που κρατά στο στάδιο τη σημαία της χώρας του κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αισθάνεται ως αρχαίος Έλληνας ή έστω γνωρίζει νομίζεις ποιοι έφτιαξαν στάδια πρώτοι, γυμναστήρια κ.λπ.; Φυσικά και δεν αισθάνεται, και ίσως και να μην γνωρίζει. Αισθάνεται αρχαίος Έλληνας ο σύγχρονος Έλληνας ή η Ελληνίδα που πηγαίνει στο θέατρο, ή ο Γάλλος ή ο Καναδός; Φυσικά και όχι.
Αισθανόταν αρχαίος Έλληνας ……….ο αρχαίος Έλληνας ( αφού γνώριζε ότι υπήρχαν και πιο αρχαίοι Έλληνες από αυτόν); Γιατί λοιπόν έπρεπε να αισθάνεται έτσι ο Δρουγγάριος, είτε Ανατολίτης ήταν, είτε Αιγύπτιος, είτε Μαροκινός, είτε δεν ξέρω τι άλλο, ακόμα και όταν έψαλλε το εν τη Γεννήσει, ή οτιδήποτε άλλο σε ήχους αρχαίους Ελληνικούς;
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΑΙΣΘΑΝΟΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ, είτε αρχαιότατος, είτε αρχαίος, είτε στο Βυζάντιο, είτε νέος.
Και είπε ποτέ – τώρα ακούμε για πρώτη φορά, και επιφυλασσόμεθα να αναπτύξουμε το γιατί – ή ποιος ισχυρίστηκε ποτέ (σοβαρός ων ) ότι οι Αυτοκρατορίες είχαν ίχνος εθνικής συνειδήσεως;
Η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε ποτέ, εθνική συνείδηση ή όνομα; Οι Ινδοί και οι άλλοι κατακτημένοι, είχαν διαφοροποιήσει την εθνική συνείδηση τους;
Οι Έλληνες δεν ήταν Έλληνες μέσα στην Αυτοκρατορία της Ρώμης; Οι Εβραίοι πόσες επαναστάσεις έκαναν εναντίον των Ρωμαίων ( και είναι προς τιμήν τους), είχαν πάψει να είναι Ισραηλίτες και είχαν γίνει Ρωμαίοι; Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε ιδιαίτερο όνομα; Κυρίαρχο έθνος ήταν μόνο οι Ρωμαίοι.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τι όνομα είχε; Για αυτό το ΄΄Βυζαντινή΄΄ το βάζουμε τώρα σε εισαγωγικά, ενώ το Ρωμανία χωρίς εισαγωγικά; Τους πρώτους αιώνες είχε εθνική συνείδηση ( η Αυτοκρατορία); Η ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ, γιατί για τους τελευταίους αιώνες ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.( Στα απομεινάρια της Αυτοκρατορίας κατοικούσαν κυρίως Ελληνικοί πληθυσμοί)
Αφού λοιπόν κατασκευάσουμε – έστω ευρούμε – κάποιο όνομα, τώρα θα πρέπει να κατασκευάσουμε και εθνική συνείδηση….στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να δέσει το γλυκό.
Το γλυκό όμως δεν δένει, γιατί το έθνος προσδιορίζεται, και επομένως η εθνική συνείδηση, κατά τους αθάνατους αρχαίους Έλληνες, από το Ομόαιμον, το Ομόδοξον και το Ομόγλωσσον.

ΕΓΡΑΨΕΣ:
…..με το εκεί ανωτέρω κείμενο της κας Γλυκατζή, που καθόριζε την εθνική συνείδηση σε αντιδιαστολή με τους εξωτερικούς κινδύνους… κ.λ.π.
Χρειάζεται περαιτέρω ανάπτυξη και ανάλυση το θέμα;
Και νομίζω ότι θα συμφωνούσες μαζί μου αφού έγραψες:

Και αυτό το παράδειγμα το φέρνω για να τονίσω πως δεν μπορούμε να μιλάμε για εθνικές συνειδήσεις, με όρους του ΙΘ’ αι., όταν μιλάμε για περασμένους αιώνες και ειδικά για μια αυτοκρατορία που συμπεριλάμβανε πολλούς λαούς και τους συνέδεε το κοινό θρησκευτικό συναίσθημα ο Χριστιανισμός, ξεπερνώντας διαφορές σε γλώσσες, ήθη έθιμα, καταγωγή.
Επειδή επίσης ενδιαφέρεσαι για την καθημερινότητα του Βυζαντίου, σου επιφυλάσσω και στους αγαπητούς συμμετέχοντες στη συζήτηση μια ευχάριστη έκπληξη, αφήγηση ενός αλλοδαπού για το τι είδε μέσα στη Πόλη, θα βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

[aposal]

Δεν είναι δυνατόν ν' αποσιωπούμε την καθοριστική συμβολή της Αρχαίας Ελλάδας στη διαμόρφωση όλου του σύγχρονου πολιτισμού, που είναι σαφώς μεγαλύτερη και σημαντικότερη από την όποια συμβολή των Ρωμαίων.

Έτσι είναι.

[Σπάρτακος]

Γύρω στο 1330 επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη ένας Μαροκινός λόγιος – Μουσουλμάνος.
Ήδη η Αυτοκρατορία ήταν η σκιά του εαυτού της, ο ίδιος περιγράφει τις περισσότερες περιοχές της Μικράς Ασίας, που ήταν ήδη στα χέρια των Τούρκων πρόκειται για μοναδικές περιγραφές των πρώϊμων χρόνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ευρίσκεται υπο την προστασία μιας κόρης του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου του ΙΙΙ, που την είχε παντρέψει με τον Σουλτάνο Ουζμπέκ Χαν Μουχάμμαντ , και δεν ήταν παρα μια από τις γυναίκες του ως χατούν Μπαϊαλούν.
……….. Η τρίτη χατούν Μπαϊαλούν, είναι η κόρη του Αυτοκράτορα της Μεγάλης Κωνσταντινούπολης. Όταν την επισκευθήκαμε, τη βρήκαμε να κάθεται σ’ ένα θρόνο στολισμένο με πετράδια, με εκατό περίπου ακόλουθες, ελληνίδες, τουρκάλες και γυναίκες της Νουβίας, οι οποίες στεκόντουσαν ή καθόντουσαν μπροστά της. Πίσω της ήταν ευνούχοι και μπροστά της έλληνες καγκελάριοι……………Με αυτή τη χατούν έκανα το ταξίδι μου στη Μεγάλη Κωνσταντινούπολη……. ( Με την πρόφαση ότι ήθελε να γεννήση στο σπίτι του πατέρα της, είχε πείσει το Σουλτάνο να της επιτρέψει να κάνει αυτό το ταξίδι)
………… Άφησε τις περισσότερες από τις ακόλουθές της και τις αποσκευές της στο στρατόπεδο του σουλτάνου, τη στιγμή που έφευγε μόνο για μια επίσκεψη…..
….φθάσαμε στο στο Σουρντάκ,, μια παραλιακή πόλη στην έρημο Κιπτστάκ ( το σημερινό Σουντάκ της Κριμαίας) ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα λιμάνια. Έξω από αυτήν υπάρχουν περιβόλια και πηγές και κατοικείται από Τούρκους και Έλληνες κατω από την κυριαρχία των πρώτων. Αυτοί οι Έλληνες είναι τεχνίτες και τα σπίτια τους είναι ξύλινα. Παλιότερα αυτή η πόλη ήταν μεγάλη, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ερειπώθηκε λόγω της διαμάχης που ξέσπασε ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους. Στην αρχή είχαν οι Έλληνες το πάνω χέρι, αλλά οι Τούρκοι λαμβάνοντας βοήθεια από τους συμπατριώτες τους σκότωσαν τους Έλληνες άσπλαχνα και έδιωξαν τους περισσότερους από αυτούς……..( Πρόκειται για πρώϊμη καταγεγραμμένη σφαγή του Ποντιακού Ελληνινισμού πριν το 1330…)
…….Φτάσαμε….κ.λ.π…..Από εδώ και μέχρι να αρχίσουν τα ελληνικά εδάφη…..είναι ένα ταξίδι δέκα οχτώ ημερών μέσα στην έρημο……..Στο τέλος αυτής της πορείας φθάσαμε στο φρούριο του Μαχτουλί, στα σύνορα της περιοχής των Ελλήνων. Οι Έλληνες είχαν ήδη μάθει ότι η χατούν αυτή επέστρεφε στη πατρίδα της, και ήρθε να την υποδεχτεί σ’ αυτό το φρούριο, η Ελληνική Κεφαλή ( αρχηγός) ο Νικόλαος, με πολύ στρατό και ένα μεγάλο δώρο φιλοξενίας, συνοδευόμενος από πριγκίπισσες και από κουβερντάντες από το παλάτι του πατέρα της του βασιλιά της Κωνσταντινούπολης…………
Κατόπιν έφτασε ο αδελφός της, ο οποίος λέγεται Κεφαλή Καράς, με πέντε χιλιάδες ιππείς, με πλήρη πολεμική εξάρτηση. Όταν ετοιμάστηκαν να συναντήσουν την πριγκίπισσα ο αδελφός της ντυμένος στα λευκά, ίππευσε ένα γκρί άλλογο, έχοντας πάνω από το κεφάλι του μια ομπρέλλα του ήλιου στολισμένη με πολύτιμους λίθους.
( Αυτά μας φάγανε….. και μερικά άλλα που θα δούμε στη συνέχεια…) Στο δεξί του μέρος είχε πέντε πρίγκιπες καθώς και στο αριστερό του μέρος, όλους ντυμένους στα λευκά και με ομπρέλλες του ήλιου κεντημένες με χρυσάφι πάνω από τα κεφάλια τους. Μπροστά του βαδίζανε εκατό πεζοί στρατιώτες και εκατό ιππείς που φορούσαν μακρείς σιδερένιους θώρακες αυτοί και τα άλογά τους, καθένας ιππεύοντας ένα σελωμένο και με πανοπλία άλογο, και κουβαλώντας τα όπλα ενός ιππέα δηλαδή ένα κράνος με πολύτιμους λίθους, ένα θώρακα, ένα τόξο και ένα σπαθί …μια λόγχη….οι περισσότερες από αυτές τις λόγχες ήταν καλυμμένες με πλάκες χρυσού και αργύρου….Οι ιππείς του ήταν διαιρεμένοι σε ίλες, διακόσιοι ιππείς μια ίλη ιππικού……………
Την άλλη μέρα φθάσαμε………ο διάδοχος του θρόνου, ο αδελφός της χατούν, έφθασε με μια μεγάλη στολή και έναν δυνατό στρατό δέκα χιλιάδων ιππέων. Φορούσε ένα κράνος στο κεφάλι του, και είχε είκοσι πρίγκιπες στα δεξιά του και άλλους τόσους στα αριστερά του. Οι ιππείς αυτοί είχαν ακριβώς την ίδια διάταξη αλλά ηταν πιο μεγαλοπρεπείς…………………………Κατασκηνώσαμε σε μια απόσταση δέκα μιλίων από την Κωνσταντινούπολη και την άλλη ημέρα ο πληθυσμός άνδρες , γυναίκες και παιδιά ήλθαν πεζή ή με άλογα, φορώντας τα πλουσιώτερα ρούχα τους. Την αυγή, τα τύμπανα άρχισαν να χτυπούν και οι τρομπέτες να σαλπίζουν, τα στρατεύματα ίππευσαν και ο Αυτοκράτορας με τη γυναίκα του, τη μητέρα αυτής της χατούν, ήρθαν, συνοδευόμενοι από τους αξιωματούχους του κράτους και τους αυλικούς…………..
Όταν ο Αυτοκράτορας πλησίασε, τα στρατεύματα ανακατεύτηκαν το ένα με το άλλο σηκώνοντας σκόνη. Δεν μπορούσα να προχωρήσω ανάμεσά τους, έτσι έμεινα κοντά στις αποσκευές της χατούν, φοβούμενος για τη ζωή μου. Μου είπαν ότι η χατούν πλησίασε τους γονείς της, αφίππευσε και φίλησε το έδαφος που ήταν μπροστά της…….


Η είσοδός μας στην Κραταιά Κωνσταντινούπολη έγινε γύρω στο μεσημέρι ή λίγο αργότερα, και όλες οι καμπάνες χτυπούσαν, μέχρι που οι ουρανοί τρεμούλιαζαν από τις κωδωνοκρουσίες………..

(Δεν βλέπω τίποτα Ρωμαίους μέχρι τώρα, αλλά θα προσπαθήσω μήπως και βρώ αργότερα μέσα στην Πόλη.......)

[Ερευνητής]

Αδελφέ Σπάρτακε, καλώς μας ήρθες πίσω. Για λίγο πίστεψα ότι αποχώρησες, αλλά για ακόμα μια φορά απέδειξες ότι κάνω λάθος.

Ίσως ο Αφροαμερικανός εκ της φυλής των Ζουλού, ή των Παπούα, η ο Ινδονήσιος τέως ανθρωποφάγος, που κρατά στο στάδιο την σημαία της χώρας του, να μην γνωρίζει ποιοι έφτιαξαν πρώτοι τους Ολυμπιακούς αγώνες και τα στάδια. Ίσως να μην γνωρίζει και τις συνέπειες των αναβολικών στα σώματα των αθλητών που υποστηρίζει. Σίγουρα, όμως γνωρίζει την πολυεθνική αθλητικών ειδών που τους σπονσοράρει. Κι εγώ πιστεύω ότι η Ευρώπη πήρε τα φώτα από εμάς, αλλά πιστεύω επίσης ότι τα έκανε πυροτεχνήματα.

Αρκετά όμως με τους συλλογισμούς και ας μπούμε στην αποδεικτική διαδικασία. Ας καλέσουμε ως πρώτο μάρτυρα έναν γνωστό Ιουδαίο, τον Απόστολο Παύλο, που αν ζούσε στις μέρες μας ίσως κάποιοι τον έλεγαν διεθνιστή και όχι Απόστολο των Εθνών. «εγώ μεν ειμί ανήρ Ιουδαίος, γεγενημένος εν Ταρσώ της Κιλικίας, ανατεθραμένος δε εν τη πόλει ταύτη παρά τους πόδας Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατ’ ακρίβειαν του πατρώου νόμου, ζηλωτής υπάρχων του Θεού καθώς πάντες υμείς εστε σήμερον» (Πραξ. Κβ’,3) και συνεχίζει στο ίδιο κεφάλαιο «ακούσας δε ο εκατόνταρχος, προσελθών απήγγειλε τω χιλιάρχω λέγων˙ όρα τι μέλεις ποιείν˙ ο γαρ άνθρωπος ούτος Ρωμαίος εστι. Προσελθών δε ο χιλίαρχος είπεν αυτώ˙ λέγε μοι ει συ Ρωμαίος ει. Ο δε έφη˙ ναι. Απεκρίθη τε ο χιλίαρχος˙ εγώ πολλού κεφαλαίου την πολιτείαν ταύτην εκτησάμην. Ο δε Παύλος έφη˙ εγώ δε και γεγέννημαι» (Πραξ. κβ’,26-28). Και σχολιάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ουκ εψεύσατο ο Παύλος, μη γένοιτο! Ρωμαίον εαυτόν ειπών (Ρωμαίος γαρ ην)˙ διο και ο χιλίαρχος ακούσας φοβείται. Και τίνος, φησίν, ένεκεν εφοβήθη; Ει και δι’ ουδέν έτερον έδεισεν, αλλ’ ίνα μη αλώ και μείζονα δίκην δω. Και όρα ουχ απλώς φησίν, αλλ’ “ει έξεστιν υμίν;”. Δύο τα εγκλήματα και το άνευ λόγου, και το Ρωμαίον όντα. Μεγάλην είχον ταύτην τότε προνομίαν οι αξιούμενοι ούτω καλείσθαι˙ από γαρ Ανδριανού φασι πάντας ονομασθήναι, το δε παλαιόν ουχ ούτως ην»(Ομιλία ΜΗ στις Πράξεις, στο Ι.Χρυσοστόμου Έργα Άπαντα. τ.16β, σελ84, από την σειρά ΕΠΕ των εκδόσεων «Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς).

Για τις εξεγέρσεις των Ιουδαίων ενδιαφέροντα πράγματα μας λέει ο κος Μιχαήλ-Γαβριήλ Δημητριάδης, Ιστορικός-Αρχαιολόγος, στο άρθρο του Το Πρώτο Ολοκαυτωμα του Ισραήλ, στο περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχ.118, Ιούνιος 2006, σελ.22-23. Για νομικούς λόγους πνευματικής ιδιοκτησίας δεν μπορώ να κάνω παράθεση κειμένου, γι’ αυτό θα προβώ σε απόδοση. Μας λέει, λοιπόν, ότι ομάδες Ζηλωτών, που κήρυτταν την αποτίναξη του ρωμαϊκού ελέγχου, μαζί με ομάδες Σικάριων, που τις χαρακτηρίζει ως ομάδες τρομοκρατών-δολοφόνων υψηλά ιστάμενων Ιουδαίων, θεωρουμένων συνεργατών των Ρωμαίων, κατέφευγαν στην ένοπλη τρομοκρατία. Επίσης ψευδοπροφήτες εμφανιζόταν τακτικά, επαγγελόμενοι ως μεσσίες την αποτίναξη της ρωμαϊκής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της επίγειας βασιλείας του Θεού. Οι δε εξεγέρσεις κατέληγαν πάντα σε σφαγή των εξεγερμένων. Ο τελευταίος ψευδομεσσίας Ελεάζαρ (γιος Ιαείρου) προκάλεσε την εξέγερση του 66 μ.Χ., η οποία τελείωσε με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τον Τίτο, φέρνοντας στους Ιουδαίους την εκπλήρωση της αίτησής τους «το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ. Κζ’ 25).

Τώρα εμείς ποιον από τους δυο πρέπει να θαυμάσουμε και να τιμήσουμε, τον Απόστολο Παύλο, που έφερε την σωτηρία στον λαό του και τα έθνη ή τον Ελεάζαρ, που οδήγησε ένα λαό στην καταστροφή; Ρητορικό το ερώτημα.

Επιτρέψτε μου να μην πάω μέχρι το Μαρόκο για να βρω και άλλους μάρτυρες αλλά να μείνω στην Κωνσταντινούπολη.
Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, έργο του Στ’ αι.

«μεμνήσομαι δε των όσα παρά τε Ρωμαίοις και των βαρβάρων τοις πλείστοις ες τόδε του καιρού επράχθη αξιαφήγητα, ου μόνο υπό ανδρών έτι βιούντων τυχόν, μάλλον δε και των ήδη αποιχομένων, και ουδέν ο τι παρήσω των λόγου αξίων.» (Προοίμιον §20)

«αισχρόν τοίνυν υμάς, ω άνδρες Ρωμαίοι, ταυτό παθείν τοις βαρβάροις και μη τοσούτον ταις γνώμαις αυτών περιείναι, οπόσον τη ρώμη (σωματική δύναμη).» (Βιβλίο Β’ §20).

Το έργο του Αγαθία εδώ http://www.archive.org/details/agathiae ... 00niebgoog

Οσίου Θεοφάνους του Ομολογητού, Ηγουμένου του Αγρού, Χρονογραφία, έργο του Θ’ αι. ( η μνήμη του οσίου τιμάται στις 12 Μαρτίου).

«Τούτω τω έτει Κωνσταντίνου του μεγάλου και αγίου αναπαυσαμένου, οι τρεις υιοί εκράτησαν των Ρωμαίων, της μεν εώας Κωνσταντιος, των δε Γαλλιών Κώνστας, και Κωνσταντίνος της Ιταλίας» ( έτος 5829 -336/7μ.Χ.)

«πολλά μεν της Περσικής χώρας και φρούρια επιδρομάς, τα μεν πυρί, τα δε και άλλοις καθηρέθη τρόποις˙ ώστε και αυτήν Νίσιβιν μικρού δειν υπό Ρωμαίους γενέσθαι˙ εκράτει γαρ και λιμός των Περσών τηνικαύτα˙ είτα δε και επανάστασις αυτοίς επισυμβέβηκεν εθνική των λεγομένων Καδουσίων και ετέρων εθνών, και ούτως απλώς επικρατούσι των Περσικών πραγμάτων Ρωμαίοι,..» (έτος 5998 – 505/6 μ.Χ.)

Το έργο του οσίου Θεοφάνους εδώ http://www.archive.org/details/theophan ... 01theogoog http://www.archive.org/details/theophan ... 00theogoog
τόμοι 1 & 2
Αγίου Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Ιστορία Σύντομος, έργο του Θ’ αι. (η μνήμη του τιμάται στις 2 Ιουνίου)

«Μετά την Μαυρικίου του βασιλέως αναίρεσιν Φωκάς, επεί ταύτην διεργάσατο, της βασιλείου αρχής επιλαμβάνεται… Φωκάς δε ένδον χείρω τούτων έπραττε. Ταύτα ουκ ανεκτά Ρωμαίοις εγίνετο. (§ 1)

"Οία δη και νυν οράν υμίν πάρεστιν, αφ’ εγώγε εις την Ρωμαίων εισβάλων γην, τα δεινότατα είδεν και πέπονθεν. Εντεύθεν ουν λελείψεται τα των πολιτειών οικτρότατα και αθλιώτατα διακείσθαι» (§6)

Δυστυχώς το έργο του Αγίου Νικηφόρου δεν κατάφερα μέχρι στιγμής να το εντοπίσω on-line.

Λέων Διάκονος, Ιστορία, έργο του Ι’ αι.

«τούτω τω αυτοκράτορι Ρωμανώ εις έννοιαν ήκε, την των Αραβιτών Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν, τη του κρείττονος ροπή εκποδών ποιήσασθαι. Και γαρ τω εξ υπογυίου τοις Ρωμαίοις συμβεβηκότι ατυχήματι αμέτρως γαυρουμένη, τα παράκτια της Ρωμαϊκής επικρατείας εληΐζετο μάλιστα.» (Βιβλίο Α’ §2)

«Αλλ’ ούτω μεν η περιφανής και μεγάλη Αντιόχεια προς των Ρωμαίων ήλω τε και επορθήθη.» (Βιβλίο Ε’ §5)
Το έργο του Λέοντος εδώ http://www.archive.org/details/corpussc ... 00theogoog

Μιχαήλ Ψελλός, Χρονογραφία, έργο του ΙΑ’ αι.

«και πολύ τι πλήθος κατά νώτου τούτοις συνεισπεσόντες, έγνωσαν όσω τω μέτρω της των Ρωμαίων υστερούσι χειρός.» (Βιβλίο Α’ §11).

«Και ούτος δε αποκομισθείς εις τα ανάκτορα θρίαμβον κατάγει λαμπρόν, επί μέσου θεάτρου τους αιχμαλώτους διαβιβάσας και δείξας Ρωμαίοις ότι προθυμία νεκρούς ανίστησι και ο περί τα καλά ζήλος την του σώματος ατονίαν νικά.» (Βιβλίο Δ’ §50)

Την Χρονογραφία του Ψελλού εδώ http://www.documentacatholicaomnia.eu/0 ... N.pdf.html

Ιωάννης Ζωναράς, Επιτομή Ιστοριών, έργο του ΙΒ’ αι.

«Εν τοις χρόνοις τούτου του βασιλέως κατά τον αυτόν συγγραφέα και τα των Σηρών νήματα, η μετάξα δηλαδή, παρά Ρωμαίοις γίνεσθαι ήρξατο. Ήγετο μεν γαρ εν Περσών ωνουμένη δι’ εμπόρων παρά Ρωμαίους.» (Βιβλίο ΙΔ’ §9)

«και οι περί τον Κομνηνόν τους φεύγοντας επεδίωκον. Εκ δε γε συνθήματος μεταστρέψαντες τα νώτα οι βάρβαροι εσκεδασμένοις τοις Ρωμαίοις επέθεντο και πολλούς μεν ανείλον,…» (Βιβλίο ΙΗ’ §12).

Το έργο του Ιωάννη Ζωναρά εδώ http://www.archive.org/details/epitomeh ... 00zonagoog

Γεώργιος Ακροπολίτης, Χρονική Συγγραφή, έργο του ΙΓ’ αι.

«ην δε άπαν αυτώ τω στράτευμα εις δισχιλίους ηριθμημένον, ων οκτακόσιοι μεν Ιταλοί, άνδρες γενναίοι και την χείρα σθεναροί, ως ο καιρός έδειξε, Ρωμαίοι δε οι λοιποί ετύγχανον.» (§9)

Μιχαήλ Κομνηνός προς τον μητροπολίτην Αρσένιο, σε εκδίκαση υπόθεσης για το δικονομικό δίκαιο των Ρωμαίων: «ει και αυτός εκ βαρβάρων γεγέννημαι και βαρβαρικοίς τοις ήθεσι ανατέθραμαι ή και νόμοις τουτοισίν εκπεπαίδευμαι, και βαρβαρικώς εκτισαίμην την δίκην μου˙ ει δε Ρωμαίος και εκ Ρωμαίων κατά νόμους Ρωμαϊκούς και παραδόσεις εγγράφους η κρίσις τερματωθήτω μοι» (§50)

Το έργο του Γεώργιου Ακροπολίτη εδώ http://www.archive.org/details/annalesr ... 00akrogoog

Για το ίδιο περιστατικό στον Γεώργιο Φραντζή τον πρωτοβεστιάριο, Χρονικόν, ο γνωστός ιστορικός της αλώσεως.

«επεί, άγιε δέσποτα, ουκ έστιν έθος ούτε νόμος Ρωμαίοις, α είπον σοι, καθώς λέγεις, αλλά των βαρβάρων και των εθνών, καγώ τη χάριτι του Χριστού ταπεινός Ρωμαίος ειμί, και ανακρίνατέ με και εξετάσατέ με, ει τη ημετέρα βουλή αρεστόν, κατά νόμους Ρωμαίων και έθη.»

Και στον λόγο του ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος πριν την τελική επίθεση των Τούρκων είπε τα εξής: «ίνα γνώσωσιν οι ασεβείς ότι ου μετά αλόγων ζώων ως αυτοί, παράταξιν έχουσιν, αλλά μετά κυρίων και αυθέντων αυτών, και απογόνων Ελλήνων και Ρωμαίων.» (Γ’ §6).

Ακούσαντες δε οι δυστυχείς Ρωμαίοι καρδίαν ως λέοντες εποίησαν, και αλλήλοις συγχωρηθέντες ήτουν εις τω ετέρω καταλλαγήναι.» (Γ’ §7).
Το έργο του Γεώργιου Φραντζή εδώ http://www.archive.org/details/georgius ... 00anaggoog

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Ορθόδοξος Έλληνας, ο οποίος θα διαβάσει την περιγραφή της αλώσεως από τον
Φραντζή, τον λόγο του τελευταίου αυτοκράτορα, ή το κλίμα που επικράτησε και να μην συγκινηθεί. Αλλά πάλι ίσως κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.

Μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν Ρωμαίοι, αλλά και μετά την άλωση πάλι Ρωμαίοι έμειναν. Γράφει ο Φραντζής: «εν τήδε τη τριτάλαινα πόλει επεκράτησεν η των Ρωμαίων βασιλεία έτη αρμγ μήνας ι και ημέρας δ’» και βέβαια αναφέρεται στην λήξη της βασιλείας όχι της ύπαρξης των Ρωμαίων.

Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι Βυζάντιο ήταν το αρχαίο όνομα της Κωνσταντινούπολης, που ενίοτε καλούταν και έτσι από τους κατοίκους της, αδυνατώ να καλώ Βυζάντιο, ολόκληρη την αυτοκρατορία. Θα ήταν σαν να λέγαμε σήμερα την Ελλάδα «Αθηναϊκή Δημοκρατία» ή «Αθηναϊκό Κράτος». Γνωρίζοντας, επίσης τις πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες που κρύβονταν πίσω από την χρησιμοποίηση αυτού του ονόματος από τους Δυτικούς, εξακολουθώ μεν να το χρησιμοποιώ με εισαγωγικά, όταν χρειάζεται. Το όνομα Ρωμανία ήταν το μονολεκτικό που χρησιμοποιούσαν και οι τότε ιστορικοί, όπως έδειξα με παραπομπές σε προηγούμενο post. Τώρα, αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους διότι τους θυμίζει τοπική διάλεκτο, μπορούν να χρησιμοποιούν και το Ρωμαΐς (γεν. Ρωμαΐδος), όνομα το οποίο μπορούν να βρουν στον Γεώργιο Ακροπολίτη ( §8 «των γουν Ιταλών εις πολυμέρειαν τα της Ρωμαΐδος κληροσαμένων…» και §21 «πολλήν τε χώρα της Ρωμαΐδος εκ της κεκρατημένης παρά των Ιταλών υφ’ εαυτόν εποιήσατο,…») και στον Γεώργιο Φραντζή (Α’ 1 «Ο της αρχής επιβήτωρ Αλέξιος Άγγελος ο Κομνηνός, όταν αδελφόν Ισαάκιον Άγγελον τυφλώσας και την βασιλείαν λαβών, εφ’ ου και τοσαύτα και τοιαύτα κακά τη Ρωμαΐδι αρχή παρά των Ιταλών εφύη.»), και είναι και της αττικής διαλέκτου.

Τα παραπάνω στοιχεία είναι μέρος μόνο. Το σύνολο της ιστοριογραφίας της περιόδου είναι γεμάτο Ρωμαιοσύνη.

[Σπάρτακος]

Αγαπητέ συνέλληνα και εν Χριστώ αδελφέ ΕΡΕΥΝΗΤΗ έγραψες:
Αδελφέ Σπάρτακε, καλώς μας ήρθες πίσω. Για λίγο πίστεψα ότι αποχώρησες, αλλά για ακόμα μια φορά απέδειξες ότι κάνω λάθος.
Δεν πιστεύω ότι η επισήμανση σου αυτή έχει ειρωνικό χαρακτήρα, αλλά μάλλον ότι πρόκειται για παρεξήγηση.
ΔΙΟΤΙ η προ τελευταία δημοσίευσή σου έγινε 10/6, και σου απάντησα στις 11/6 και 13/6 συνεχόμενα, ενώ εσύ επανήλθες 15/6.....δεν ξέρω τι να πω.....

Επίσης έγραψες τα περί του Αγίου και Αποστόλου Παύλου, του ανδρός της Πίστεως και της Αγάπης, δεν υπάρχει πέννα να περιγράψει το μέγεθος του ανδρός αυτού:
Απόστολο Παύλο, που αν ζούσε στις μέρες μας ίσως κάποιοι τον έλεγαν διεθνιστή και όχι Απόστολο των Εθνών. «εγώ μεν ειμί ανήρ Ιουδαίος, γεγενημένος εν Ταρσώ της Κιλικίας, ανατεθραμένος δε εν τη πόλει ταύτη παρά τους πόδας Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατ’ ακρίβειαν του πατρώου νόμου, ζηλωτής υπάρχων του Θεού καθώς πάντες υμείς εστε σήμερον» (Πραξ. Κβ’,3) και συνεχίζει στο ίδιο κεφάλαιο «ακούσας δε ο εκατόνταρχος, προσελθών απήγγειλε τω χιλιάρχω λέγων˙ όρα τι μέλεις ποιείν˙ ο γαρ άνθρωπος ούτος Ρωμαίος εστι. Προσελθών δε ο χιλίαρχος είπεν αυτώ˙ λέγε μοι ει συ Ρωμαίος ει. Ο δε έφη˙ ναι. Απεκρίθη τε ο χιλίαρχος˙ εγώ πολλού κεφαλαίου την πολιτείαν ταύτην εκτησάμην. Ο δε Παύλος έφη˙ εγώ δε και γεγέννημαι» (Πραξ. κβ’,26-28). Και σχολιάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ουκ εψεύσατο ο Παύλος, μη γένοιτο! Ρωμαίον εαυτόν ειπών (Ρωμαίος γαρ ην)˙ διο και ο χιλίαρχος ακούσας φοβείται. Και τίνος, φησίν, ένεκεν εφοβήθη; Ει και δι’ ουδέν έτερον έδεισεν, αλλ’ ίνα μη αλώ και μείζονα δίκην δω. Και όρα ουχ απλώς φησίν, αλλ’ “ει έξεστιν υμίν;”. Δύο τα εγκλήματα και το άνευ λόγου, και το Ρωμαίον όντα. Μεγάλην είχον ταύτην τότε προνομίαν οι αξιούμενοι ούτω καλείσθαι˙ από γαρ Ανδριανού φασι πάντας ονομασθήναι, το δε παλαιόν ουχ ούτως ην»(Ομιλία ΜΗ στις Πράξεις, στο Ι.Χρυσοστόμου Έργα Άπαντα. τ.16β, σελ84, από την σειρά ΕΠΕ των εκδόσεων «Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς).
Είπε λοιπόν ο Απόστολος ότι εγώ ειμί Ιουδαίος, γεγεννημένος εν Ταρσώ. Κλασσικό παράδειγμα Ιουδαίου της διασποράς, που δεν αρνείται την καταγωγή του και την εθνική του συνείδηση. Δεν αρνήθηκε ποτέ την πατρίδα του και τους συμπατριώτες του και αυτό φαίνεται με πολλούς τρόπους μέσα στην Αγία Γραφή, ιδιαίτερα εκεί που ζήτησε να θυσιαστεί ο ίδιος αν ήταν δυνατό, για την σωτηρία των συμπατριωτών του. Αλλού βέβαια γίνεται φανερή η αγανάκτησή του από την γενικότερη τότε συμπεριφορά τους. Η επίκληση των δικαιωμάτων του ως Ρωμαίου πολίτη, καθόλου δεν σημαίνει ότι είχε αποδεχθεί την Ρωμαϊκή εθνική συνείδηση, των κατακτητών δηλαδή του λαού του, απλώς τα επικαλέσθηκε για δικονομικούς λόγους απέναντι στην τότε Ρωμαϊκή εξουσία. Αν εγώ ζούσα στη Αμερική σήμερα και είχα Αμερικανική Υπηκοότητα, σαφώς θα επικαλούμουν τα δικαιώματα μου ως πολίτη της χώρας αυτής, αλλά δεν θα είχα αλλάξει και την εθνική μου συνείδηση. ΄΄Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις, και ακέραιοι ως οι περιστεραί΄΄

Καθώς πολύ καλά γνωρίζεις η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διακρίνεται για την άριστη διοικητική της οργάνωση, και νομικό πλαίσιο που αυτή βασίστηκε. Φυσικό ήταν το Βυζάντιο να θέλει να διατηρήσει όλες αυτές τις διοικητικές και νομοθετικές δομές τύπω και ουσία, και προς τουτω - άλλωστε ήταν και συνέχεια και διάδοχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας- οπότε δεν εκπλήσσει κανένα η αναφορά σε όποια Ρωμαϊκή υπόσταση. Πολύ περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε υποθέσεις δικονομικές, όταν είναι γνωστό το τι σημαίνει για την ανθρωπότητα το γνωστό Ρωμαϊκό δίκαιο, όπως γράφεις:
Μιχαήλ Κομνηνός προς τον μητροπολίτην Αρσένιο, σε εκδίκαση υπόθεσης για το δικονομικό δίκαιο των Ρωμαίων: «ει και αυτός εκ βαρβάρων γεγέννημαι και βαρβαρικοίς τοις ήθεσι ανατέθραμαι ή και νόμοις τουτοισίν εκπεπαίδευμαι, και βαρβαρικώς εκτισαίμην την δίκην μου˙ ει δε Ρωμαίος και εκ Ρωμαίων κατά νόμους Ρωμαϊκούς και παραδόσεις εγγράφους η κρίσις τερματωθήτω μοι» (§50)

Αρνούμαι λοιπόν κατηγορηματικά ότι υπήρχε εθνική συνείδηση Ρωμαίων στο Βυζάντιο, η οποία είχε γίνει αποδεκτή από τους διαφόρους λαούς, σε αντικατάσταση, ή κατόπιν αφομοιώσεως ή εξαλείψεως των κατά τόπους εθνικών συνειδήσεων.
Οι Αυτοκρατορίες πάντα ίσως στη βάση του κοινού συμφέροντος, προσπαθούν να κατασκευάσουν και ιδεολογικές ενότητες - ίδε Διεθνιστική Σοβιετία- αλλά το αποτέλεσμα, φυσικώ νόμω, πάντα είναι να επιβιώνουν τα εθνικά κράτη. (Όσο και αν ορισμένοι ανακατεύουν τους λαούς για να φτιάξουν σούπες και κιμάδες, κατά Χριστόδουλο μακαριστό)
Τα υπόλοιπα που μπήκες στον κόπο να γράψεις, έχουν την λογοτεχνική και ιστορική αξία που έχουν, αξία που συνεκτιμάται με το πώς ένας τρίτος, εκτός κρατικών μηχανισμών και εξουσίας, και άλλων τύπων δίδει την εκτίμησή του για το περιεχόμενο μιας χώρας, ως ξένος,- όπως αυτά ήδη που είχα γράψει-.
Δεν έχω κάνει διδακτορική διατριβή, ούτε καν επι πτυχίω στη Βυζαντινολογία, ούτε ιστορικός είμαι, στις υδροκαλλιέργειες έκανα από οικονομοτεχνική άποψη.
Αν κάποιος λοιπόν έχει ας παραθέσει στοιχεία για το πώς έβλεπε η Δύση, και οι Δυτικοί πολίτες κυρίως την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

[Ερευνητής]

Αξιότιμος συνομιλητής κατέθεσε ενώπιόν μας αποσπάσματα κειμένου κάποιου λόγιου-μουσουλμάνου Μαροκινού περιηγητή του ΙΔ' αι. Σε κάποιο από τα ταξίδια του πέρασε και από την Κωνσταντινούπολη και κατέγραψε αυτά που είδε. Από όσα διάβασα εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ονομάζει τους υπηκόους της αυτοκρατορίας και τους κατοίκους της πόλης Έλληνες. Γι' αυτό τον λόγο το κατέθεσε και ο συνομιλητής, απ' ότι κατάλαβα, για να μας εκπλήξει ή αποδείξει, ότι δεν υπήρχαν Ρωμαίοι τότε, αλλά Έλληνες.

Δυστυχώς παρέλειψε να μας δώσει και τα στοιχεία αυτά που θα μας επέτρεπαν να ελέγξουμε το κείμενο, για λόγους που δεν καταλαβαίνω. Παρ' όλα αυτά έκανα σχετική έρευνα και βρήκα κάποια στοιχεία, αιτιολογώντας έτσι το ψευδώνυμό μου. Ο εν λόγω περιηγητής ήταν ο Abki Abdullah Muhamad Ibn BAttutah (1304-1368 ή 9). Αυτός ξεκίνησε το 1325 μ.Χ. για προσκύνημα στην Μέκκα κι επέστρεψε μετά από 24 χρόνια. Στο ενδιάμεσο ταξίδεψε σε όλο τον τότε ισλαμικό κόσμο αλλά και πέραν απ' αυτόν. Μετά το πέρας των ταξιδιών του αφηγήθηκε τις εντυπώσεις του στον Ibn Juzayy, τον βιογράφο που τις κατέγραψε στο έργο με τον τίτλο "Ένα δώρο σε αυτούς που ατενίζουν τα μνημεία των πόλεων και τα θαύματα των ταξιδιών". Το έργο αυτό εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι από τους C. Defremery & B.R. Sanguinetti, με τον τίτλο "Voyages d' Ibn Batoutah" σε τέσσερις τόμους με την εξής χρονολογική σειρά: Τόμος 1 1853, Τόμος 2 1854, Τόμος 3 1858. Στην έκδοση αυτή έχουμε το πρωτότυπο κείμενο με γαλλική μετάφραση. Επανεκδόθηκε το 1929 από τον H. A. R. Gibb στο Λονδίνο, με τον τίτλο "Travels in Asia and Africa 1325-1354", σε αγγλική μετάφραση. Έχει κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα (α' εκδ. 1990) με τον τίτλο "Ταξίδια στην Αφρική και την Ασία 1325-1354" σε μετάφραση της Σίσσυ Σιαφάκα.

Η επίσκεψη του Ibn Battutah στην Κωνσταντινούπολη περιγράφεται στον δεύτερο τόμο της έκδοσης των C. Defremery & B.R. Sanguinetti στις σελίδες 416-451. Μπορείται να το βρείτε εδώ
http://books.google.co.uk/books?id=mdQOAAAAQAAJ
και από εδώ να οδηγηθείτε και στους υπόλοιπους τόμους αν σας ενδιαφέρουν. Όλοι χωρίς προστασία πνευματικών δικαιωμάτων.
Αποσπάσματα από την έκδοση του Gibb στα Αγγλικά υπάρχουν εδώ
http://www.fordham.edu/halsall/source/1 ... ttuta.html
με την προστασία πνευματικών δικαιωμάτων που αναφέρονται στο τέλος της σελίδας. Το Medieval Scourcebook είναι δικτυακός τόπος του Fordham University of Medieval Studies και όπως μαρτυρεί το όνομά του διαθέτει αποσπάσματα από διάφορες πηγές μεσαιωνικής ιστορίας.

Θα παραθέσω τώρα κάποιες σελίδες και θα δούμε κάτι ενδιαφέρον.

Στην σελίδα αυτή 416 του τόμου βλέπουμε επάνω το αραβικό κείμενο και παρά πόδας τη μετάφραση στα γαλλικά. Η λέξη την οποία έχω κυκλώσει είναι η al-Rum, οι Ρωμαίοι. Κάτω ο Φράγκος μεταφραστής γράφει Grecs, Γραικοί.

Στην σελίδα αυτή, 418 του τόμου οι δύο πρώτες κυκλωμένες λέξεις είναι πάλι al-Rum, ενώ οι άλλες δύο η λέξη Constantiniya, Κωνσταντινούπολη. Ούτε Βυζάντιο, ούτε Σταμπούλ.

Στη σελίδα αυτή, 429 του τόμου, οι δυο κυκλωμένες λέξεις διαβάζονται bilyad Rum, που σημαίνει χώρα των Ρωμαίων. Όσο και αν έψαξα δεν βρήκα την λέξη Younani, Έλληνες. Αν κάποιος θέλει να προσπαθήσει η λέξη γράφεται έτσι

Σε όλο, λοιπόν, το κείμενο ο Ibn Battutah κατέγραψε Ρωμαίους. Πήγε στην χώρα των Ρωμαίων και στην Πόλη βρήκε Ρωμαίους. Να, λοιπόν, αξιότιμε συνομιλητή, που τους βρήκαμε τους Ρωμαίους στην Πόλη!

Αξιότιμε συνομιλητή, ποιος σε ξεγέλασε, αδελφέ μου; Οι C. Defremery & B.R. Sanguinetti με την γαλλική τους μετάφραση; Ο H. A. R. Gibb με την αγγλική του μετάφραση; Ή μήπως η Σίσσυ Σιαφάκα με την ελληνική της μετάφραση; Αδυνατώ να καταλάβω. Παρέθεσες ένα κείμενο. Δεν μας είπες, ούτε ποιανού είναι, ούτε ποιο είναι, ούτε που το βρήκες, ούτε ποιος σου το μετάφρασε. Γενικά δεν μας είπες τι έκανες. Τους λόγους τους ξέρεις εσύ. Εμάς δεν μας αφορούν, αλλά στις περιπτώσεις που θες να παραπέμψεις σε πηγές πρέπει να δίνεις στοιχεία, για να μπορούν και οι πηγές σου, και η παραπομπές σου και η εργασία σου όλη να ελεγχθεί. Ειδάλλως οι αποδείξεις σου δεν έχουν αξία. Θα πρότεινα, μάλιστα, να ελέγχεις ο ίδιος την εργασία σου πριν την παρουσιάσεις, αλλιώς κινδυνεύει η αξιοπιστία σου. Εγώ πάντως δεν θέλω να σε θίξω. Προσωπικά, πιστεύω ότι παραπλανήθηκες. Αλλά αδελφέ μου, η Δύση μας λέει Γραικούς από την εποχή του Καρλομάγνου. Αν θες να το δεις αυτό από την θετική του πλευρά, η Δύση μας ονοματίζει με το ίδιο όνομα, ξεκαθαρίζοντάς μας, ότι είτε Ρωμαίοι, είτε Έλληνες, είμαστε ο ίδιος λαός.

Η πλαστογραφία δεν είναι ιστοριογραφία, είναι μέσο προπαγάνδας.

Ευχαριστώ θερμά τους αξιότιμους κυρίους Μουαμάνι Μαχμούτ, ιατρό παθολόγο από την Ιορδανία, και Ασσόκι Σέντκι, χειρούργο από την Παλαιστίνη, για την πολύτιμη βοήθειά τους στην κατανόηση του αραβικού κειμένου.

Αδελφέ Σπάρτακε, δεν έχω την πρόθεση να σε ειρωνευτώ. Απλά το ύφος σου αλλάζει τόσο δραματικά από παράθεση σε παράθεση, που μου δίνει την εντύπωση ότι μιλώ με διαφορετικό πρόσωπο. Μεταξύ μας προτιμώ να συζητώ με τον πτυχιούχο στις υδροκαλλιέργιες, παρά με τον χειρούργο, που αφαιρεί κύστες στην δημοσίευσή σου νο 169. Αυτά για την ώρα. Για την Δύση θα τα πούμε αργότερα, όπως και για τις εθνικές συνειδήσεις. Ήδη έκανα κατάχρηση της υπομονής σας.

[Ερευνητής]

Η λέξη Younani γράφεται έτσι.

[Σπάρτακος]

Να είσαι καλά ΕΡΕΥΝΗΤΗ, δεν εχω να προσθέσω τίποτα, αν και θα παρακολουθήσω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τι άλλο θα παρατεθεί. Το ύφος μου ήταν πάντα το ίδιο - οι απόψεις μου παρατέθηκαν , επαναλαμβάνω απόψεις παρατέθηκαν, όχι ύβρεις ούτε συκοφαντίες- σέβομαι και τον κόπο και τις απόψεις των συνομιλητών μου και οποσδήποτε τις δικές σου, και δεν είμαι εγώ που άλλαξα ύφος.
Νά είσαι καλά και πάλι.

Απευθυνόμενος πλέον στους λοιπούς που παρακολουθούν τη συζήτηση, έχω να πω τα εξής:
Σας επισημαίνω ότι ουδέποτε διανοήθηκα να κατασκευάσω ή να πλαστογραφήσω κείμενο.
Αντίθετα ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ σας απέδειξε, ότι ορισμένα σημεία από αυτά που παράθεσα με την μετάφραση με τη λέξη έλληνες, κακώς το έπραξα, συμπράττων μετά των μεταφραστών διότι εις τα αποσπάσματα που παρέθεσα, κατά τη γνώμη του και με βάση τα επιχειρήματά του, η μετάφραση δεν έπρεπε να λέει έλληνες.
AL RUM δεν σημαίνει έλληνες και κακώς την μεταφράζουν – κάπως - έτσι οι μεταφραστές όπως οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, η Σιαφάκα και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, αλλά σημαίνει Ρωμαίοι διότι: έγραψε:

τους μετάφραση;Αξιότιμε συνομιλητή, ποιος σε ξεγέλασε, αδελφέ μου; Οι C. Defremery & B.R. Sanguinetti με την γαλλική (γραικοί και όχι Ρωμαίοι)

Ο H. A. R. Gibb με την αγγλική του μετάφραση; Ή μήπως η Σίσσυ Σιαφάκα με την ελληνική της μετάφραση; (έλληνες και όχι Ρωμαίοι)

[Ερευνητής]

Ας δούμε τώρα πως εκφράστηκε η λαϊκή ψυχή των προγόνων μας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Χρησιμοποιούμε την συλλογή του Arnold Passow, Ρωμαίικα Τραγούδια. Ακριβώς, αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος, με τον οποίο εκδόθηκε η συλλογή αυτή το 1860 στην Λειψία, όχι κάποια μετάφραση. Από κάτω είναι το επεξηγηματικό Popularia Carmina Graeciae Recntioris. Από αυτά παραθέτουμε μερικά γράφοντας τίτλο, σελίδα, αύξοντα αριθμό καταγραφής, στίχους.

Ο Ζαχαράκης, σελ. 53, LXIII,
«Κι όσοι Ρωμιοί τ’ ακούσανε, πάνε να προσκυνήσουν, κι Ζαχαράκης το σκυλί δεν πάει να προσκυνήση.»

Ο Δήμος, σελ. 61, LXXII,
«Εσείς καλά το ξέρετε και Τούρκοι και Ρωμαίοι˙ εγώμ’ ο Δήμος ξακουστός, ο Δήμος ξακουσμένος˙»

Ο Ζάκας και οι Σκυλοδημαίοι, σελ. 87, CVIII,
«Πάτησαν ένα καρβάνι, πήραν άσπρα, πήραν γρόσια, πήραν και μια Ρωμιοπούλα, πούταν άσπρη σαν το χιόνι»

Ο Γιάννης, σελ. 124, CLXIV,
«Κομμένος και σφαγμένος και ανεγνώριστος. Τούρκοι τον τραγουδάνε και Ρωμιοί τον κλαίν,»

Οι Σουλιώται, σελ. 150, CCII,
«Κι ο Αλέξης δεν εφάνηκε να βγη προς το Ζαγόρι, να μάση Τούρκους ομπροστά Ρωμαίους από πίσω˙»

Μάρκος Μπότσαρης, σελ. 186, CCL,
«Όσοι Ρωμαιοί κι αν τόμαθαν, κι όσοι τ’ αφουγκραστήκαν, όλοι στα μαύρα μπήκανε, τα μελανά φορέσαν.»

Ελληνισμός και Τουρκισμός, σελ. 216, CCXC,
«Μπρε παιδιά Ρωμιόπουλα, γίνεστε Τουρκόπουλα, να χαρήτε τη Τουρκιά, Τουρκοπούλαις με φλωριά.»

Η Αλαφίνα, σελ. 282, CCCXCVIII,
«Το ντέρντι μου, το πάθι μου, κανείς να μην το πάθη, μηδέ Τούρκος, μηδέ Ρωμαιός, μηδέ καραβοκύρης.»

Η ερωμένη του Μπέκιου, σελ. 331, CCCCL,
«Κ’ η Ρωμιοπούλα τώλεγεν από το παραθύρι˙ Μπέκιο μου σύρε στο καλό και στην καλή την ώρα,»

Η άπιστος γυναίκα, σελ. 346, CCCCLXIII,
«Αν είσαι σκύλος φάε με˙ Ρωμιός μαγάρισέ με˙ κι αν είσαι κι ο πατέρας μου, σκύψε και φίλησέ με.»

Η ωραία του κάστρου, σελ. 365, CCCCLXXXV,
«Κι άλλους δεκατεσσάρους Τούρκοι και Ρωμαιοί, μο ‘να σκυλί Τουρκάκι και Ρωμαιογενή, καλόγερος εγένη, ράσο φόρησε,»

Η Ρωμαιοπούλα, σελ. 430, DLXXIV,
«Κάτω στην Ρόιδο και στην Ροϊδοπούλα, Τούρκος αγάπησε μια Ρωμιοπούλα»

Η Ρωμαιοπούλα, σελ. 441, DLXXXVII,
«Ένα μικρό Τουρκόπουλο, του Βασιλιώς κοπέλι, μια Ρωμιοπούλ’ αγάπησε, και κείνη δεν το θέλει˙»

Ο αγαπητικός, σελ. 473, DCXL,
«Έχει δυο μάτια σαν τροχούς, μαραίνει Τούρκους και Ρωμιούς»

Νομίζω αυτά είναι αρκετά. Υπάρχει πάντα κι εκείνο το «Εγώ Ρωμιός γεννήθηκα, Ρωμιός θε να πεθάνω» του Αθανάσιου Διάκου.