Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς

[Harrys1934]

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ΄
Αφιέρωμα στην αγάπη όλων μας
Ήτο από την Μαγνησίαν και ιεράτευε εις αυτήν για πολλά χρόνια μέχρι των ημερών του ασεβεστάτου βασιλέως Σεβήρου κατά τους χρόνους -22-238-βασιλεύσαντος και Λουκιανού του ηγεμόνος, όταν συλληφθείς υπ’ αυτών υπέστη τον δια του Μαρτυρίου θάνατον δια την πίστην και την αγάπη του Χριστού. Και πως ακούσατε….

Όταν εβασίλευσε εις την Ρώμη ο δυσσεβής Σεβήρος, εις δε την Μαγνησίαν ήταν ηγεμών ο απηνής και ανήμερος Λουκιανός, όστις βασάνιζε πολλούς Χριστιανούς δια να αρνηθούν την πίστην τους και να προσκυνήσουν τα αναίσθητα είδωλα , τότε και ο μακάριος Χαράλαμπος συνελήφθη από τον μιαρόν Λουκιανόν, όστις πληροφορηθείς, ότι εκεί εις την πόλιν της Μαγνησίας ήταν Ιερεύς των Χριστιανών ο Χαράλαμπος, όστις εξασθενώντας τους θεούς των, διδάσκω παρρησία τον λάόν να πιστεύουν εις τον Χριστόν, θύμωσε και έστειλε στρατιώτες να τον φέρουν προς αυτόν.

Όταν τον είδε τον Άγιον τον ρώτησε γιατί καταφρονεί τα είδωλα και τα βασιλικά δόγματα. Ο δε Άγιος απάντησε. Εγώ υπακούω εις τα δίκαια και σωτήρια προστάγματα του επουρανίου Βασιλέως Χριστού, ο δε Σεβήρος γράφει μάταια και ασύνετα λόγια, επειδή προστάζει να προσκυνούμε δια θεούς αναίσθητα και άψυχα είδωλα και παραδίδει τις ψυχές σας εις θάνατον.
Ο Δεσπότης μου όμως Χριστός δίδει ζωήν αιώνιον και μακαριότητα εις τους δούλους του και όποιος επικαλεσθεί το παντοδύναμον όνομα αυτού φεύγουν οι δαίμονες τους οποίους προσκυνείται ως ανίσχυροι και πάσα ασθένεια ανίατος θεραπεύεται. Λέγει προς αυτόν ο άρχων. Άφησε τα αυτά και την περιττολογία, γέρο, και κάμε ως φρόνιμος το συμφέρον σου, προσκύνησε τους θεούς πριν δοκιμάσεις σκληρά βασανιστήρια. Ο δε Άγιος απαντά. Εάν δεν βασανισθούμε εδώ πρόσκαιρα, δεν κληρονομούμε τα αιώνια αγαθά.
Ταραχθέντες τότε οι άρχοντες έφεραν τα δεινότερα κολαστήρια, λέγοντες . Θυσίασε εις τους θεούς, κακή κεφαλή. Ο δε Άγιος είπε. Μη γένοιτο να γίνω τόσον μωρός και ανόητος, να προσκυνήσω τους αναίσθητους δαίμονες, τους οποίους σεβασθώ σεις και οι οποίοι φοβούμενοι την δύναμιν του Σταυρού φεύγουν απ’ αυτού. Τότε γύμνωσαν αυτόν και λαβόντες χειράγρας κατεξεσχιζον από κεφαλής έως ποδών τας σάρκας του, ο δε μακάριος υπομένων γενναίως αυτήν την αβάστακτόν βάσανον και εις όλον το σώμα Δεινώς σπαρραττόμενος έλεγε:

Ευχαριστώ σας, αδελφοί, ότι βασανίζοντες μου το σώμα προξενείτε εις την ψυχήν μου, εις τον μέλλοντα αιώνα, αιωνία μακαριότητα. Ταύτα λέγοντος του Αγίου, οι υπερέται θαύμαζαν και έλεγον προς τους άρχοντας. «Την ατιμιών νομίζει τιμήν ούτος ο άνθρωπος και την βάσανον άνεσιν μήπως και είναι αυτός ο Χριστός και ήλθε να μας δοκιμάσει και διά τούτο αι χειράγρα αποστομώνονται και δεν ξεσχίζουν πλέον την σάρκα του;

Ταύτα ακούσας ο παριστάμενος εκεί δουξ εθυμώθει και υβρίζων τους υπηρέτες, ότι ήσαν αμελείς και αδύνατοι, άρπαξε τας χειράγρας από τα χέρια των και όρχησε να ξεσχίζει το σώμα του Αγίου με πολλήν οργήν, ο θεόργιστος, αλλά, παρευθύς, έφθασε η θεία δίκη τον άδικον και εκόπησαν, ΄΄ω του θαύματος, από τους αγκώνες τα χέρια του, και κρεμάσθηκαν εις το σώμα του Μάρτυρος, αυτός δε ο δείλαιος έπεσε κατά γης ωρυόμενος και κραυγάζων. «Βοήθει μοι, ηγεμών, διότι μάγος είναι ούτος ο άνθρωπος». Πλησιάσας τότε ο ηγεμών και ειδών τας χείρας του δουκός κρεμαμένας από το σώμα του Μάρτυρος, έπτυσεν εις το πρόσωπον του Αγίου και παρευθύς εστράφη (στράβωσε) το πρόσωπο του εις το τράχηλον και έμεινε ελεεινόν θέαμα.

Τότε ο λαός όλος της πόλεως της Μαγνησίας φοβηθέντες παρεκάλουν τον δίκαιον λέγοντες. « Απόστρεψον αφ’ ημών την οργήν του Κυρίου, Όσιε ούτω σε προστάζει ο Χριστός να μην αποδίδεις κακόν αντί κακού, αλλά να ευεργετείς τους μισούντας σε «. Λέγει προς αυτούς ο Άγιος «Ζει Κύριος ο Θεός μου, δεν είναι δόλος εις την γλώσσαν μου, αλλά ο Κύριος επαίδεθσεν αυτούς ως κακούς, δια να δώσει εις σας ζωήν αιώνιον»
Τότε το πλήθος όλον εβόησε προς Κύριον, λέγοντες. «Μη μας απολέσεις, Δέσποτα, αλλά συγχωρησον μας εις όσα επταίσαμεν». Ούτω δε πολλοί επίστευσαν. Ο δε δούξ παρεκάλει τον Άγιον λέγων. « Άγγελε του Θεού και ουράνιε άνθρωπε, βοήθησον μοι τον ταλαίπωρον. Ιδού έχεις το βάρος των χειρών μου επάνω σου και εγώ υποφέρω πόνους και βάσανον, λοιπόν ιάτρευσον με να λυτρωθώ από τας οδύνας μου και υ από βάρος και μέριμναν και εάν λάβω την ίασιν να πιστεύσω εις τον Θεόν σου βέβαια

Τότε προσευχήθει ο Άγιος λέγων προς Κύριον «Ευχαριστούμεν Δέσποτα, ότι φυλάττεις ημάς πάντοτε, επίβλεψον και νυν επί την ταπείνωσιν των πεπεδημένων δούλων σου και λύσον αυτούς από τα δεσμά εις δόξαν του Αγίου σου Ονόματος». Τότε ήλθε φωνή εκ του ουρανού λέγουσα. « Χαίρις, Αθλητά Χαράλαμπε Αγγέλων συνόμιλε και Αποστόλων ομότρωπε επήκουσα την δέησιν σου και δίδω εις τους ασεβείς την ίασιν» Πορευθύς τότε ιατρεύθησαν οι τιμωρηθέντες και πιστεύσας ο δούξ εβαπτίσθει εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ο δε ηγεμών έπαυσε τον διωγμόν κατά των Χριστιανών, έως ότου αναφέρει εις τον βασιλέα τα γενόμενα.

Έρχονταν τότε προς τον Άγιον όλοι οι κάτοικοι της Μαγνησίας και των περιχώρων και εξομολογούντο τις αμαρτίες των εβαπτίζοντο, πολλά δε θαύματα και σε πολλούς ασθενείς έδινε την υγεία τους. Τυφλοί ανέβλεπον, χωλοί επεριπατούσαν, δαίμονες έφευγαν, νεκροί ανασταίνοντο και πάσα νόσος και ασθένεια ιατρεύετο. Ταύτα βλέπων ο ηγεμών απήλθεεν εις τον βασιλέα και του ανήγγειλε διά τον Άγιον άπαντα τα γενόμενα, ως ανωτέρω είπομεν. Ο σε ασεβής Σεβήρος, ταύτα ακούσας, εθυμώθη και έλεγε.

Δια τι αμελείται, θεοί αιώνιοι, και δεν εξολοθρεύεται από την γην τους ασεβείς εκείνους, οι οποίοι σας υβρίζουν; Ταύτα δε ειπών απέστειλεν ευθύς τριακοσίους στρατιώτας (πόλεμο θα έκανε;) προστάξας αυτούς να καρφώσουν εις όλην την ράχιν του Μάρτυρος καρφιά, και έπειτα να τον σύρουν από την Μαγνησίαν έως την Αντιόχεια

(Άγνωστον πια Αντιόχεια γίνεται λόγος δεδομένου ότι -28-πόλεις κατά την αρχαιόητα το όνομα αυτό) . Οι δε απελθόντες, εκάρφωσαν τους ήλους με πολύ ασπλαχνίαν εις όλον το σώμα του Μάρτυρος και δέσαντες αυτόν από την γενειάδα, τον τραβούσαν ανηλεώς οι απάνθρωποι. Μετά τον εκάθησαν εμπαικτικώς επάνω σε ίππον, (ανάποδα) αφού βάδισαν δέκα πέντε στάδια (ένα στάδιο 185 μέτρα), λάλησε τότε μεγαλοφώνως ο ίππος, λέγων.

«¨¨Ω τρισκατάρατοι στρατιώται, υπηρέται του διαβόλου βασιλέως, δεν βλέπετε ότι μαζί με τούτον τον άνθρωπον είναι ο Θεός και το Πνεύμα το Άγιον; Λύσατε τον, σκληροτράχηλοι, δια να λυθείτε και σείς από δεσμά αόρατα».

Τότε οι στρατιώται, φοβηθέντες, τον επήγαν με άνεσιν εις την Αντιόχειααν διά να μη παραβούν το πρόσταγμα. Ο δε διάβολος μετεσχηματίσθει εις είδος γέροντος και εφάνει εις τον Σεβήρον, λέγων. «Ουαί μοι βασιλεύ, εγώ είμαι ο βασιλεύς των Σκυθών και ήλθεν εις την πατρίδα μου μάγος τις Χαραλάμπης καλούμενος και μου επήρεν όλους τους στρατιώτας, όθεν ήλθον να σου το ειπώ, να φυλαχθείς μη πάθεις όμοιον».

Τότε έφερον ενώπιον αυτού και τον Άγιον και προστάσει να καρφώσουν σούβλαν μεγάλη εις το στήθος του, έπειτα να φέρωσι ξύλα και να ανάψωσι φωτιά, εις την οποίαν να καίωσι τον Άγιον έως να ξεψυχήσει. Διεπέρασαν λοιπόν την σούβλα εις τον Άγιον , και ώραν πολλή τον κατέκαιον, αλλά ποσώς δεν εβλάβη υπό του πυρός, διότι αυτό μεν έσβυσε, οι δε δορυφόροι εκουράσθηκαν. Ο δε

[Harrys1934]

Άγιος ανάθαλλε και ίστατο ως ρόδον εύοσμον, όθεν ο βασιλεύς είπε να τον λύσουν και να τον φέρουν πλησίον του, τούτου δε γενομένου λέγει προς αυτόν προφασιζόμενος.
«Ο βασιλεύς των Σκυθών με έκαμε και σε ύβρισα, αλλά μη μνησικακείς και εις όσα σε ερωτήσω δος μοι απόκρισιν, και πρώτον ειπέ μου πόσων χρόνων είσαι». Απήντησε τότε ο Άγιος, ότι ήτο εκατόν δέκα τριών χρόνων. Λέγει δε προς τον Άγιον ο βασιλεύς. «Αφού τόσους χρόνους έζησες πως δεν έχεις τόσην γνώσιν να γνωρίσεις τους αθανάτους θεούς, αλλά προσκυνείς τον Χριστόν ως άγνωστος».
Απεκρίθει ο Άγιος. «Επειδή τόσους χρόνους έζησα, γνώρισα την αλήθεια και προσκυνώ τον όντως Θεόν, τον παντοδύναμον και οικτίρμονα». Λέγει ο βασιλεύς. «Συ και νεκρούς ημπορείς να αναστήσεις, ως ήκουσα». Εις τούτο απήντησεν ο Άγιος λέγων Αυτό μόνον ο Δεσπότης Χριστός δύναται να το κάμη, και όχι άνθρωπος..

Τότε ο βασιλεύς Σεβήρος πρόσταξε και ήλθεν εκεί εις το μέσον δαιμονιζόμενος τις, όστις ήτο από τον μισόκαλον εχθρόν τριάκοντα έξ χρόνους βασανιζόμενος. Όταν δε ούτος έφθασε πλησίον του Αγίου εφώναζε ο δαίμων, ως υπό πυρός φλογιζόμενος και δεινώς οδυνώμενος. «Σε παρακαλώ, δούλε του Χριστού, μη με βασανίσης προ καιρού, αλλ’ ειπέ λόγον και εξέρχομαι, και αν προστάζεις θέλω είπει και τον τρόπον και την αιτίαν διά την οποίαν εισήλθων εις τούτον τον άνθρωπον «. Λέγει ο Άγιος. «Ειπέ, πνεύμα ακάθαρτον». Τότε το πονηρόν δαιμόνιον είπεν.

«Ούτος έκλεψε τα πράγματα του γείτονος του και φόνευσε τον κληρονόμον του, ‘ώστε ευρών αυτόν εις τοιαύτην ανομίαν ασχολούμενον εισήλθον εις αυτόν και τον βασανίζω τώρα τριάκοντα και έξ χρόνους. Τότε τον επετίμησεν ο Άγιος και εξήλθε ο δαίμων. Ο δε βασιλεύς θαύμασε λέγων. «Μέγας είναι ο Θεός των Χριστιανών, κατ’ αλήθειαν» Και μεθ’ ημέρας τρείς απέθανε νέος τις και λέγει ο βασιλεύς προς τον Άγιον
. « Ανάστησον τον νεκρόν τούτον, εάν δύνασαι». Ποιήσας τότε προσευχήν ο Άγιος ώραν πολλήν, ανέστη ο νεκρός, όθεν πολλοί από τον όχλον επίστευσαν, ο δε έπαρχος Κρίσπος είπε προς τον βασιλέα. «Θανάττωσον τούτον τον άνθρωπο, διότι με μαντείας κάμνει τοιαύτα τερατουργήματα.
Ευθείς τότε ο Σεβήρος μεταβολών γνώμη λέγει προς τον Μάρτυρα. «Θυσίασε εις τους θεούς, Χαράλαμπε, να απαλαγής των κολαστηρίων».
Λέγει προς αυτόν ο Άγιος. «¨Όσον με βασανίσεις περισσότερον, τόσο μάλλον η ψυχή μου ευφραίνετε». Τότε, οργισθείς ο βασιλεύς, πρόσταξε να συντρίψουν με λίθους τας σιαγόνας του και να καύσουν με λαμπάδες το πρόσωπον αυτού και το γένειον.

Το πυρ ‘όμως, ως να είχε λογικήν δύναμιν, πηδήσαν έκαυσε τους περιστώτας υπηρέτας. Θαυμάζω εις ταύτα ο βασιλεύς ηρώτα τους άρχοντας τις είναι ο Χριστός, όστις κάμνει τοιαύτα τερατουργήματα, λέγει ο Κροίσπο2ς όστις ήτο έπαρχος. «Από αμαρτίαν εγεννήθη εκ γυναικός τινός Μαρίας ονόματι» Ο δε Αρίσταρχος απεκρίνατο. «Μη βλασφημείς, έπαρχε, διότι συ δεν γνωρίζεις τοιαύτα μυστήρια»
Τότε ο βασιλεύς θυμωθείς υπερμέτρως όρμησε να πολεμήσει τον ουρανόν ο ανόητος και ρίπτων βέλη εις τον αέρα εβόησε. «Κατέβα, Χριστέ, εις την γήν να πολεμήσωμεν , άλλως θέλω ανέβει εγώ να σε εύρω να χαλάσω το στερέωμα, να σβήσω τον ήλιον».

Τότε γίνεται σεισμός μέγας και φόβος πολύς κατέλαβε πάντας, διότι ο Κύριος ωργίσθει, ο ουρανός ως δένδρον εσείετο και αι άνω Δυνάμεις δυνατώς εσαλεύθυσαν αστραπαί δε και βρονταί μεγάλαι ηκούοντο. Ευθείς τότε εκρεμάσθησαν εις τον αέρα ό τε βασιλεύς Σεβήρος και ο έπαρχος Κρίσπος. Εφώναζε δε ο βασιλεύς προς τον Άγιον, λέγων.

Κύριε μου Χαράλαμπε, δικαίως έπαθον, δεήθητι του Κυρίου και Θεού σου να με λυτρώσει από την παίδευση και να γράψω εις όλας τας πόλεις να δοξάζωσι το όνομα του»
Τότε ήλθεν εκεί και η θυγάτηρ του βασιλέως, Γαλύνη ονόματι, και λέγει προς αυτόν. «Πίστευσον εις τον Κύριον, να σε λυτρώσει από τα δεσμά ως Οικτίρμων και Πανάγαθος, ότι αυτός ο Χριστός είναι μόνος Θεός αδιάδοχος»
Ταύτα ειπούσα προσεκύνησε τον Άγιον λέγουσα. Παρακαλέσον τον Κύριον να λυτρώσει τον πατέρα μου από τας οδύνας και εάν μεν πιστεύσει μέγα θα είναι το καλόν, εάν όχι θα έχεις τουλάχιστον συ τον μισθόν σου και θέλει σε κάμει ο Κύριος τέλειον μετά θάνατον».

Προσευξαμένου λοιπόν του Αγίου έπαυσεν η αγανάκτησης του Θεού, κατέβησαν δε εις την γην ο βασιλεύς με τον έπαρχον και ανελθόντες εις το παλάτι έκαμαν τρείς ημέρες έχοντες κατά νουν τον φόβον του Θεού και την αγανάκτησιν αυτού. Η δε θυγάτηρ του βασιλέως είδεν όραμα και το ανέφερε προς τον Άγιον, λέγουσα.
« Εφάνη μοι πως ευρέθην εις περιβόλιον ωραιότατον με δένδρα ευωδέστατα και πηγήν διαυγεστάτην, ήσαν δε εκεί πλησίον ο πατήρ μου και ο έπαρχος, ο δε φύλαξ του Παραδείσου έδιωξεν αυτούς με πυρίνην ράβδον, εμέ δε εγείρας έβαλε μετά τιμής εντός αυτού και μου λέγει. Εις σε εδόθη η κατοικία αυτή και εις τους ομοίους σου, να συνευφραίνεσθε πάντοτε». Αυτά είδον και σε παρακαλώ διδάσκαλε, να μου ειπείς την εξήγησιν»

Ο δε Άγιος απεκρίθει. «Ο κήπος τον οποίον είδες, είναι ο Παράδεισος των Δικαίων, εις τον οποίον σε έβαλεν ο Δεσπότης Χριστός διότι επίστευσες εις αυτόν, τον δε πατέρα σου και τον έπαρχον έδιωξε, διότι μέλλουν να αποστατήσουν και πάλιν απ’ αυτού και να μας κακοποιήσουν οι αχάριστοι». Ούτως είπεν ο Άγιος και μετά ημέρας τριάκοντα προσεκάλεσε αυτόν ο βασιλεύς και του λέει. Θυσίασε εις 5ους θεούς, υπακούων εις την εντολήν μου και τιμών τον εαυτόν σου». Ο δε Άγιος απεκρίθει .
« Τα λόγια σου είναι πικρά και ασύνετα και δεν πρέπει να υποταχθώ εις αυτά, ως δούλος Θεού και υπήκοος». Οργισθείς τότε ο βασιλεύς πρόσταξε να βάλουν εις το στόμα του Αγίου χαλινόν ως να ήτο ζώον άλογον και να τον διαπομπέυσουν εις ολην την πόλιν με πολλή καταφρόνησιν. Τούτου δε γενομένου εύχετο ο Άγιος λέγων «Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο πλάσας τον άνθρωπον και τιμή σας αυτόν κατά την θείαν σου Εικόνα και ομοίωσιν, επίβλεψον και ίδε την μανίαν και τας απειλάς του τυράννου, ότι ταύτα πάσχω δια το όνομα σου το Άγιον».

Η δε Γαλήνη συνεβούλευσε ώρα πολλή τον πατέρα τα να απέχει από την αμαρτίαν ταύτην και να πιστεύσει εις τον Θεόν αυτόν, τον οποίον ομολόγησε, διά να μη κολασθεί αιώνια. Αλλ» αυτός ο ασύνετος ουδέν ωφελήθη, αλλά μάλλον ετράπη εις το χειρότερον και την επρόσταξε να θυσιάσει εις τα είδωλα, αυτή δε η πάνσοφος, δια να τον εμπαίξει του υποσχέθη ότι θα τα προσκυνήσει

Απελθούσα λοιπόν η μακαρία Γαλήνη εις τον ναόν του Διός και του Απόλλωνος είπεν εις τους ιερείς. Παρακαλέσατε τους θεούς να δεχθόύν την προσευχή μου, διότι τους ύβρσα». Οι δε εβόησαν. «Ο μέγας θεός Ζεύς και ο κραταιός Απόλλων, οι ποιηταί του ουρανού και της γης, συγχωρέσατε την δέσποινα Γαλήνην δια την αγάπην του πατρός της».

Η δε μακαρία κάλεσε τον Δία λέγουσα. Εάν είσαι θεός, πως δεν γνωρίζεις την γνώμη μου; Και παρευθύς έρριψεν αυτόν κάτω και συνετρίβη. Τότε άρπαξε και τον Απόλλωνα και του λέγει». Έλα κάτω, καμπούρη, απρόγηρε, η απώλεια των ανθρώπων».
Αφού λοιπόν τον εκρήμνισεν αυτόν και άλλα τριάκοντα τέσσαρα είδωλα, απήλθον οι ιρείς εις τον βασιλέα λέγοντες. Τώρα μέλλει να χαθεί ο κόσμος και να σβήσει ο ήλιος, ότι οι θεοί μας διερράγησαν και απέθανον, διότι η θυγατέρα σου τους εγκρέμησε».

Λέγει προς αυτούς ο Σεβήρος. Εύρετε πεντήκοντα τεχνίτες να τους αποκαταστήσουν την νύχτα και να τους στήσουν εις τον τόπον τους, δια να μη μας εμπαίζουν οι Γαλιλαίοι, ότι οι θεοί μας συνετρίβησαν». Ούτως εποίησεν και το πρωί είπον εις την Γαλήνη. « Ελθέ, δέσποινα, να ίδεις πως

[Harrys1934]

οι θεοί ανεστήθησαν». Η δε απελθούσα και ιδούσα την αναχώνευσιν εγνώρισε την πονηρίαν και λέγει. «.Ας μη αμελήσω να συντρίψω νεωτέρους θεούς».

Είτα λέγει προς τα ξόανα. «Από νεκρών ανασταντες, ως νεκροί πάλιν καταποντίσθητε». Ταύτα ειπούσα εγκρεμίσθηκαν άπαντα.

Ταύτα πάλιν ακούσας ο βασιλεύς εθυμώθει και λέγει προς την Γαλήνην. «Τι έκαμες, μιαρωτάτη». Η δε μακαρία Γαλήνη απεκρίθη. «Επειδή είσθε ανόητοι και νομίζεται αυτούς θεούς, τους εγκρέμησα και αν έχεις και άλλους, πρόθυμος είμαι να τους κάμω τα όμοια, δια να γνωρίσετε την πλάνην σας και να μην ελπίζεται εις αυτούς, οι οποίοι δεν δύνανται ούτε σας να ωφελήσουν, ούτε τους μισούντες αυτούς να βλάψουν». Τότε θυμωθείς ο τύρανος επρόσταξε προς εξευτελισμόν να παραδώσει τον Άγιον εις χήραν τινά γυναίκα, διά να τον φυλάξει εις τον οίκον της.
Καθώς δε επήγε εκεί ο Άγιος, ευθύς ως ακούμπησε εις στύλον τινά ξηρόν, ¨¨ω του θαύματος! Παρευθύς βλάστησε ο στύλος και έκαμε τόσους κλάδους, ώστε όλον τον οίκον εσκέπασεν. Η δε γυνή, ιδούσα τοιούτον παράδοξον, προσκύνησε τον Άγιον λέγουσα.

Ύπαγε από τον οίκον μου, κύριε, ότι δεν είμαι αξία να είσαι πλησίον μου». Ο δε Άγιος είπε προς αυτήν». Μη φοβού, γύναι, αλλά πίστεψε εις τον Κύριον, όστις είναι Θεός αινετός και εύσπλαχνος. Κατά δε την επομένην ημέραν, ιδόντες οι γείτονες της γυναικός τοιούτον δένδρον μεγάλον εντός του δωματίου αυτής με άνθη και καρπούς, θαύμασαν και εισελθόντες εις τον οίκον εύρον τον Άγιον διδάσκοντα και τον ηρώτων, εάν ήτο αυτός ο Χριστός. Ο δε απεκρίθη. Δούλος είμαι του Δεσπότου Χριστού, του αληθινού Θεού και με την χάριν αυτού ποιώ τα θαύματα».

Τότε η γυνή εκείνη είπε προς αυτούς την υπόθασιν, εγκωμιάζουσα τον Άγιον και πάντες τον επροσκύνησα, πιστεύσαντες δε εις τον Χριστό εβαπτίσθησαν. Κατά δε την άλλην ημέραν ανήγγειλαν τινες εις τον βασιλέα το τεράστιον αυτό γεγονός και ενώ πάντες εθαύμαζαν είπεν ο έπαρχος. Πρόσταξε, βασιλεύ, να αποκεφαλίσουν αυτόν τον πλάνον μήπως κάμη και άλλα τοιαύτα τέρατα και πιστεύσουν εις τον Χριστόν περισσότεροι.
Τότε έδωκεν ο βασιλεύς κατ’ αυτού την τελευταίαν απόφασιν, την οποίαν λαβόντες οι δήμιοι επήραν τον Άγιον και τον ωδήγησαν εις τον τόπον της καταδίκης, αυτός δε ο μακάριος πορευόμανος έψαλλε το
« ¨Έλεος και κρίσιν άσομαι σοι, Κύριε ψαλμός ΄ρ-1) Φθάσας δε εκεί ο Άγιος και υψώσας προς ουρανόν τας χείρας και τους οφθαλμούς, ούτω προσηύξατο. Ευχαριστώ σοι, Κύριε Ο Θεός μου, πάντοτε, ότι ελεήμων υπάρχεις και φιλάνθρωπος. Συ, παντοδύναμε, επέταξας τον εχθρόν μας διάβολον και πετάξας τον Άδην ελύτρωσας από τον θάνατον το ανθρώπινον γένος, μνήσθητι μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία σου».
Ταύτα προσευχομένου του μάρτυρος οι ουρανοί ηνεώχθησαν και ελθών ο Κύριος μετά πλήθους Αγγέλων λέγει προς αυτόν. Ελθέ, προσφιλέστατε και ηγαπημένε μου Χαράλαμπε, όστις διά το όνομα μου τόσα κακοπάθησες. Ζήτησε μου όποια χάριν θέλεις και θα υπακούσω την δέησιν σου.

Τότε ο ευλογημένος Ιερομάρτυς του Χριστού, ο πλούσιος εις αγάπη προς τον Θεόν, αλλά και προς τον πλησίον, ο επώνυμος της χαράς Χαράλαμπος απεκρίθει προς τον Κύριον λέγων. Και το ότι ηξιώθην να ίδω την φοβεράν δόξαν της παρουσίας σου και τούτο μεγάλον χάρισμα είναι εις εμέ τον ελάχιστον, πλην επειδή η αγαθότης σου με προστάζει
να σου ζητήσω χάριν, παρακαλώ την Βασιλεία σου να μου κάμη ταύτην την χάριν, εις όποιον τόπον ευρεθεί τεμάχιον από το λείψανον μου και εις όποιαν χώραν θέλουν εορτάζει την μνήμη του Μαρτυρίου μου, να μην γίνει πείνα εις αυτόν, ούτε πανώλης να θανατώνει τους ανθρώπους άωρα, ούτε πονηρός άνθρωπος να βλάπτει τους καρπούς, αλλά να είναι εις αυτόν ειρίνη σταθερά, ψυχών σωτηρία και σωμάτων ίασης πλησμονή σίτου, οίνου και ελαίου και άφθονία τετραπόδων και άλλων χρησίμων πραγμάτων.

Όποιος δε έχει και αναγινώσκει το Μαρτυριών μου και επικαλείται το όνομα μου, να μη λάβει η ψυχή του κακόν ουδέποτε, επειδή πάσα σάρκα και αίμα ποίημα είναι των αχράντων χειρών σου, και συγχώρησον τας αμαρτίας αυτών, ως αγαθός και φιλάνθρωπος. Φύλαττε δε υγιείς τους βόας και όλα τα τετράποδα ζώα αυτών δια να γεωργώσι την γήν και να απολαμβάνουν αφθόνους τους καρπούς και να δοξάζουν το όνομα σου. Λέγει προς αυτόν ο Κύριος. Να γίνει το θέλημα σου, πιστέ μου δούλε. Και τότε ο μεν Κύριος απήλθεν εις ουρανούς, ο δε Άγιος παρέδωσε την αγίαν αυτού ψυχήν εν είρίνη προτού προλάβει να κόψει την κεφαλήν αυτού ο δήμιος…..

Η δε μακαρία Γαλήνη ενεταφίασε το Άγιον αυτού λείψανον εις θήκην χρυσήν ομού με πολύτιμα μύρα και αρώματα. Το Άγιον τούτο και πανσεβάσμιον λείψανον του Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαράλαμπου διεμοιράσθη παντού εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς χάριν ευλαβείας, αλεξιτήριον υπάρχον των δεινών και ιατρείον άριστον πάσης ασθενείας.

Η δε αγιωτάτη και πάντιμος αυτού Κάρα ευρίσκεται νυν εις το σεβάσμιον και ιερόν Μοναστήριον το τιμώμενον επ’ ονόματι του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, όπερ είναι εις τα Μετέωρα της Επισκοπής Σταγών, τελεί δε καθ’ εκάστην πάμπολλλα και παράδοξα θαύματα. Ιατρεύει νόσους πολυειδείς των μετά πίστεως και πόθου προσερχομένων, εξαιρέτως δε φυλάττει αμολύντους και ανεπηρεάστους από την λοιμικήν νόσον της πανώλους εκείνους, οι οποίοι με πόθον και πίστη αδίστακτον φέρουν ταύτην την Αγία Κάρα εις τας πόλεις και τας οικίας των και με ευλάβειαν την κατασπάζονται κάμνοντες πρώτον αγιασμόν.

Ούτω δε, τη του Θεού βοηθεία και διά της χάριτος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Χαραλάμπους, διαφυλάττονται υγιείς και απείρακτοι από την τοιαύτην ασθένειαν.
Ούτω δοξάζει και τιμά ο Θεός εκείνους, οι οποίοι κηρύτουν παρρησία το Άγιον Του όνομα ενώπιον ασεβών βασιλέων και απίστων τυράννων και χύνουν το αίμα των διά την αγάπη του Μονογενούς αυτού Υιού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δοξάζων και μεγαλύνων αυτούς εις τούτον τον κόσμον και δίδων την Χάριν του εις τα άγια αυτών λείψανα δια να κάμνουν παράδοξα θαύματα. Εις δε τον άλλον, τον κόσμον τον νοερόν, συναριθμεί αυτούς μετά των Αγίων Αγγέλων και τους κάμνει συγκληρονόμους της Βασιλείας του, δια να χαίρωσιν εις τας κόλπους του Πατριάρχου Αβραάμ, εις τας αιωνίους σκηνάς εν τω αγιωτάτω χορώ των Πρωτοτόκων, εν τη Βασιλεία των ουρανών, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν, ευδοκία και Χάριτι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. ¨¨Ω πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνησις νυν και αεί και εις τους απεράντους αιώνας. Αμήν….
Με αγάαπη Χριστού του Θεου μας
Χάρης

[angieholi]

Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς (10 Φεβρουαρίου)

xaralabos11.jpg

O άγιος Χαράλαμπος, πέρασε μέσα από τα φρικτά βασανιστήρια των ειδωλολατρών, χωρίς να χάσει τη χαρά της πίστεως. Τίμησε έτσι το όνομά του.

Ο άγιος Χαράλαμπος καταγόταν από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Γεννήθηκε στα τέλη του 1ου αιώνα μ. Χ. και μαρτύρησε σε ηλικία 113 ετών. Όταν ξέσπασε διωγμός εναντίον των Χριστιανών, στα χρόνια του Σεπτιμίου Σεβήρου, κάποια πνευματικά τέκνα του αγίου Χαραλάμπους προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγη, για να μη συλληφθή. Εκείνος, φυσικά, αρνήθηκε, γιατί είναι αδύνατο στον καλό ποιμένα να εγκαταλείψη το ποίμνιό του την ώρα του κινδύνου και γιατί ήταν έτοιμος κάθε στιγμή για την ομολογία και το μαρτύριο.

Συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα, αλλά αντιμετώπισε τα φρικτά βασανιστήρια με θαυμαστή ανδρεία, αφού προηγουμένως ομολόγησε με παρρησία την πίστη του. Αρκετοί στρατιώτες, από αυτούς που διατάχθηκαν να βασανίσουν τον γέροντα Ιερέα, βλέποντάς τον να υπομένη τα απάνθρωπα βασανιστήρια με τόση γενναιότητα, αλλά και με απίστευτη ηρεμία, καθώς και τα θαύματα που έγιναν με την προσευχή του, πίστεψαν στον Χριστό και τον ομολόγησαν Κύριο και Θεό τους. Ο έπαρχος θορυβήθηκε από την ομαδική μεταστροφή και διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο. Αργότερα, ο ίδιος ο Σεβήρος, μη μπορώντας να αντέξη την παρρησία και την ανδρεία του γέροντα, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου Χαραλάμπους, θα θέλαμε να τονίσουμε τα εξής:

Πρώτον. Το όνομα Χαράλαμπος είναι σύνθετο. Αποτελείται από το ουσιαστικό χαρά και το ρήμα λάμπω. Πραγματικά, ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ένα φωτεινό πρόσωπο, στο οποίο ακτινοβολούσε η τέλεια χαρά. “Η τέλεια χαρά εδράζεται στην ταπεινοφροσύνη, ενώ η εισαγωγική χαρά δεν είναι απαλλαγμένη από την φαντασία” (άγιος Διάδοχος Φωτικής). Ήταν ειρηνικός, γαλήνιος και με χαρούμενη διάθεση, ακόμα και κατά την ώρα των φρικτών βασανιστηρίων.

Η χαρά δεν είναι απλό συναίσθημα, αλλά καρπός του Αγίου Πνεύματος, που δίδεται ως δωρεά σε εκείνους, οι οποίοι με την μυστηριακή ζωή και την άσκηση καθάρισαν τον νου και την καρδιά τους από τα πάθη και κατεσκήνωσε μέσα τους η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η χαρά συνδέεται στενά με την ταπεινοφροσύνη και την μετάνοια. Όταν ένας άνθρωπος μετανοή και επιστρέφη στον Θεό, τότε χαίρεται και πανηγυρίζει όλος ο ουρανός, οι Άγιοι και οι Άγγελοι. “Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”. Αλλά και ο ίδιος όταν μετανοή ειλικρινά λαμβάνει την άφεσιν των αμαρτιών του και γεύεται την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ανάλογα με την δεκτικότητά του.

Η χαρά συνδέεται και με την ανιδιοτελή αγάπη, που είναι και αυτή καρπός του Αγίου Πνεύματος. Στην παραβολή του Ασώτου υιού, που είπε ο Χριστός, βλέπουμε καθαρά το πόσο στενά συνδέεται η χαρά με την αληθινή αγάπη. Όταν ο άσωτος υιός επιστρέφη στην πατρική οικία, την Εκκλησία, ο Πατέρας του, ο άγιος Τριαδικός Θεός, τρέχει να τον προϋπαντήση με ανοικτές αγκάλες. Τον ντύνει με την λαμπρή στολή της θεία Χάριτος, του δίδει το δακτυλίδι της υιοθεσίας, θυσιάζει το σιτευτό μοσχάρι, τον μονογενή Του Υιό, και χαίρουν και ευφραίνονται.

Όταν ο άνθρωπος κυριαρχείται από τα πάθη και κυρίως από το ολέθριο πάθος της υπερηφανίας, δεν μπορεί να χαρή πραγματικά την ζωή του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε ότι ο άνθρωπος θα υποφέρη στην ζωή του μέχρι να αποκτήση ταπείνωση. Ο μεγάλος αδελφός της παραβολής, στην οποία αναφερθήκαμε, δεν μπόρεσε να χαρή μαζί με τον Πατέρα του και τον αδελφό του, επειδή δεν αγαπούσε αληθινά. Η αγάπη του ήταν ψεύτικη και εμπαθής, αφού ήταν κυριευμένος από τα πάθη της υπερηφανίας και του φθόνου.

Δεύτερον. Ο άγιος Χαράλαμπος δεν εγκατέλειψε το ποίμνιό του την ώρα του κινδύνου. Έτσι συμβαίνει με τους γνήσιους μαθητές του Χριστού. Δεν θυσιάζουν τους άλλους για να ζήσουν αυτοί, αλλά θυσιάζονται υπέρ του ποιμνίου τους, για το οποίο, άλλωστε, κοπιούν καθημερινά με μεγάλη αυταπάρνηση και προθυμία.

Οι Άγιοι αντιμετωπίζουν στην ζωή τους πολλούς και μεγάλους πειρασμούς, αλλά και πενθούν για τα πάθη και τις αμαρτίες τους. Όμως δεν λυπούνται άμετρα χωρίς ελπίδα, ούτε και χαίρονται άμετρα, αλλά εγκρατεύονται και στην χαρά και στην λύπη, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι “η πολλή λύπη οδηγεί την ψυχή στην απελπισία, όπως και η πολλή χαρά την οδηγεί στην υπερηφάνεια. Και ότι το ενδιάμεσο μεταξύ της λύπης και της χαράς είναι η ελπίδα” (Άγιος Διάδοχος Φωτικής). Έπειτα, η Χάρις του Θεού παρηγορεί και ευφραίνει την ψυχή που ταπεινώνεται και θρηνεί για τις αμαρτίες της.

Πολλές φορές, “σκεπτόμενοι συνεχώς το μέλλον χάνουμε το παρόν και δεν χαιρόμαστε αληθινά την ζωή μας”. (Άγιος Νεκτάριος). Η εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού διώχνει την αγωνιώδη μέριμνα και το άγχος, που μας μαυρίζουν κυριολεκτικά την ζωή και δεν μας επιτρέπουν να χαιρόμαστε αληθινά.

Συνήθως παραπονούμαστε ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε, δεν μας επιτρέπει να χαρούμε αληθινά την ζωή μας, λές και φταίνε οι άλλοι για τα πάθη, τα λάθη και τις αποτυχίες μας. Εάν η ζωή μας είναι παράδεισος ή κόλαση γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι άλλοι, αλλά εμείς οι ίδιοι, γιατί οι συνάνθρωποί μας δεν είναι η κόλασή μας, όπως υποστηρίζουν οι άθεοι υπαρξιστές, αλλά η χαρά μας. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, όταν συναντούσε κάποιον άνθρωπο τον αποκαλούσε χαρά του. Αντί άλλου χαιρετισμού, του έλεγε: “Χριστός Ανέστη χαρά μου”.

Τέλεια χαρά δεν είναι δυνατόν να υπάρξη χωρίς την ταπείνωση και την αγάπη. Άλλωστε, η σωτηρία μας περνάει μέσα από την ταπείνωση, την μετάνοια και την ανιδιοτελή αγάπη για τους συνανθρώπους μας, τους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

http://vatopaidi.wordpress.com/2010/02/ ... %BF%CF%85/


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος, τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας καὶ εἰδώλων τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ· διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς φωστὴρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς Ἑῴας, καὶ πιστοὺς ἐφώτισας, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες· ὅθεν τιμῶμεν, τὴν θείαν σου ἄθλησιν.

Μεγαλυνάριον.
Τὸν ἐν Ἀθλοφόροις ἱερουργόν, καὶ ἐν ἱερεῦσιν, ἱερώτατον Ἀθλητήν, τῶν θαυμάτων ῥεῖθρα, πηγάζοντα τῷ κόσμῳ, τὸν μέγαν Χαραλάμπην, ὕμνοις τιμήσωμεν.

http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2079/sxsaintinfo.aspx