"..ο Χριστιανός είναι μες στην ποίηση..."

[grigoria-ka]

μια μονο στιγμη μπορει να σημαδεψει τη ζωη,
να αναστατωσει η να γαληνεψει την ψυχη.
το χθες χαθηκε,εσβησε το παρελθον,
το αυριο ειναι αγνωστο,κρατας στα χερια το παρον.

καθε ωρα κ λεπτο εχει αξια μες το χρονο,
πολυτιμο πετραδι στου θεου το θρονο.
μην περιμενεις ξεχωριστη κ μεγαλειωδη τη στιγμη,
πρωτακουστο κ σπουδαιο κατι να συμβει.

μπορει να ειναι ενα χαμογελο στον πληγωμενο,
δυο λογια αγαπης κ συμπονοιας στον πονεμενο,
να χρειαστει ενα δακρυ να σκουπισεις,
σ ενα μοναχικο ενα χαδι να χαρισεις.

δεν εχει χρωμα κ χωρα η αγαπη,
σκορπιζε την απλοχερα σ ολα τα πλατη.
με τσουναμι,χιονια κ λιακαδα,
για σενα ο κοσμος ολος μια ΕΛΛΑΔΑ.

[Domna]

ΣΤΗ ΓΛΥΚΙΑ ΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ

Με τ'αηδονιού,γλυκιά λαλιά,
χαρμόσυνα να τραγουδήσω.
Ύμνους στη γλυκιά μας Παναγιά,
μ'εύλάβια,να τους χαρίσω.

Σεμνή,Μαρία Παναγιά,
και Θεόδιαλεγμένη.
Χρυσούς αστέρες στα μαλλιά,
αστέροστολισμένη.

Παναγιά παρθένα αγνή.
Λουλούδομυρωδάτη.
Μύρο,αστέρευτη πηγή,
κρυστάλλινοδροσάτη.

Αγία μητέρα του Θεού.
Θεόβρεφοκρατούσα.
Μητέρα μας που'σαι παντού,
και χάμηλοβλεπούσα.

Θεόσταλτη Θεού χαρά.
Αγγέλοσυνοδευμένη.
Ανθρώπινη παρηγοριά,
χιλιότραγουδισμένη.

Νέκταρ κατάλευκου ανθού,
μελόανθοζημωμένη.
Λαμπρό αστέρι του Θεού,
αστράφτοφωτισμένη.

Όσες λέξεις να βρω,και να είπώ,
όσα τραγούδια κι'αν θα γράψω.
Της όμορφιάς σου αμάραντο ανθό,
είν'αδύνατον,να περιγράψω.

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Σα το φως της σελήνης , απ' το παράθυρο σου μπαίνω
κι αναζητώ στη ζέστη του καλοκαιριού την ψυχή σου



περιπλανιέμαι διπλα σου κι ανασαίνω να μ' ακούσεις
μες στο σκοτάδι ,


φωτεινές πυγολαμπίδες τα μάτια μου σε ψάχνουν
στο νου μου βαζω την αγάπη


κι ευθύς το νυχτέρι μου γίνεται ολόδροσο
σε σένα μιλώ , μη χαμηλώνεις το βλέμμα ,


μονάχα βρες το θάρρος και κοίταξέ με
κοίτα βαθιά , στην ψυχή μου όλα προσμένουν,


όλα καρτερούν να φωνάξει της νύχτας η σιωπή
να ξυπνήσουν τα πουλιά , να μαλακώσουν οι έχθρητες


να μερέψει το ήλιου το φως
κι αν δε το μπορείς μη μου το λες...μη μολογάς τούτη τη δειλία


μόνο πολέμα



τούτο που σου ζητώ ,
πιότερη αξία έχει
κι απ τον άνεμο που σε γεμίζει πνοές
μη παρατάς τη ζωή σου


κι ο θεός τα χρώματα δε τα'δωσε άδικα



έτσι στόλισε γαλάζιες τις θάλασσες , γαλάζιους και τους ουρανούς
να μη θυμώνουν μαζί του


στόλισε πράσινα τα δέντρα , και τη γης, της εποχής ανάλογα, χρώμα της έδωκε...
έκαμε το στάρυ χρυσό , σαν να του αξίζει ...


πήρε μπογιές και χρωμάτεψε τη λύπη , τη χαρά , τον κόπο....
αλλού μαύρα , αλλού άσπρα κι όλα μαζί τα έλουσε με τη δική του αγάπη...

κι άφηκε τελευταίο τον άνθρωπο το δικό του χρώμα να ορίσει , το δικό του φώς ...
έχεις μυαλό του είπε ...


φρόντισέ το...


μη μ' αδικείς , ο κόπος μου μεγάλος κι ο πόνος αχώρετος σ' όλη την πλάση...
κι ο άνθρωπος θεριό ανήμερο...


όπου η καρδιά περίσσεψε , θεός βασιλεύει....



ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Προσπέφτω στην ευσπλαχνία σου.........










Κύριε , φώτισον την καρδίαν μου , ην εσκότισεν
η πονηρά επιθυμία
















Κύριε , σκέπασον με απο τε ανθρώπων
πονηρών , και δαιμόνων και παθών ,
και από παντός μη προσήκοντος πράγματος.











Κύριε , εγώ μεν ως άνθρωπος αμαρτάνω , συ δε ως Θεός ελέησόν με.

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Σιωπή
άηχη σκηνή στης ζωής την παράσταση
ένας ρόλος χαρούμενος
με φωνές
χειροκροτήματα στης αυλαίας το τέλος .

Ηθοποιός είναι ο νους και φαντάζεται
πόσο όμορφη η θάλασσα , το γαλάζιο της
καθάριο ολόλευκο σεντόνι
στου Αιγαίου το μπαλκόνι

κάτω απ’ του ήλιου το φως λάμπουν στιγμές
πλάθει ο ηθοποιός την ευτυχία
σε προσωπεία δανεικά από σκέψεις ανθρώπων
Κάτω απ’ της σελήνης τη χλωμή ματιά , στης πόλης τα βρώμικα σοκάκια
εκεί είναι η δική του αλήθεια

απολογείται εμπρός στους ανθρώπους τον ρόλο του
τι χαρά , τι ανείπωτο όφελος ,
η συγκίνησή του , ο μέγας θαυμασμός
στα χείλη του η ζωή
ο Θεός
κι αυτό σε παιχνίδι σκληρό κι ανελέητο

πόση δροσιά χρειάζεται αυτό το πρόσωπο
πόσες παλάμες να νιφτεί
να διώξει το όνειρο.

Σε μια παράσταση
ένα έργο που δε θα τελειώσει ποτέ

μου χαρίζεις πνοές κι εγώ φράζω το στόμα μου,
μου δίνεις φως κι εγώ κοιτώ κατάματα τον ήλιο και τυφλώνομαι
μου δίνεις νερό να ξεδιψάσω κι εγώ κινώ για την έρημο

ψάχνω τοπία άνυδρα να στεριώσω τα δικά μου τριαντάφυλλα
τριάντα αγκάθια , δίχως ανθούς και αρώματα

στην ψιλή καυτή άμμο στρώνω τα δικά μου παλάτια
καρτερώντας το λίβα να γκρεμίσει με μια ανάσα του το σαθρό μου Είναι.

Εκεί στης ερήμου τα αγρίμια αλυχτώ την ζωή μου αναμένοντας το γιόμα και το ξημέρωμα

Θεέ μου τι κρύο ετούτες τις νύχτες
τι αβάσταχτο λιοπύρι στου ήλιου τον ερχομό.



Η σιωπή μου σε φωνάζει

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Θεέ μου ....

δίνε μου κάθε μέρα εργασία ,
για να απασχολώ το νού μου

μια μικρή θλίψη ,
για να εξαγιάζω την ψυχή μου

ένα μικρό καλό να κάμνω ,
για να παρηγορώ τη καρδιά μου

ΣΚΕΨΕΙς ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

[eleimon]

Θεέ μου ....

δίνε μου κάθε μέρα εργασία ,
για να απασχολώ το νού μου

μια μικρή θλίψη ,
για να εξαγιάζω την ψυχή μου

ένα μικρό καλό να κάμνω ,
για να παρηγορώ τη καρδιά μου

ΣΚΕΨΕΙς ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Θεέ μου ....

δίνε μου κάθε μέρα εργασία ,
για να απασχολώ το νού μου

μια μικρή θλίψη ,
για να εξαγιάζω την ψυχή μου

ένα μικρό καλό να κάμνω ,
για να παρηγορώ τη καρδιά μου

ΣΚΕΨΕΙς ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΕΛΠΙΔΑ.....

[panagiotisspy]

Θεέ μου ....

δίνε μου κάθε μέρα εργασία ,
για να απασχολώ το νού μου

μια μικρή θλίψη ,
για να εξαγιάζω την ψυχή μου

ένα μικρό καλό να κάμνω ,
για να παρηγορώ τη καρδιά μου

ΣΚΕΨΕΙς ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

Με συγκινούν βαθειά αυτές οι όμορφες σκέψεις της αδελφής μας της Βασιλικής.. Τα γραπτά μένουν.....
Αισθάνομαι πως την γνώρισα, αν και δεν "συναντηθήκαμε" ποτέ διαδικτυακά...

Ελάχιστος φόρος τιμής του φόρουμ στο πρόσωπό της και ένδειξη αγάπης και μνήμης, η τέλεση του μνημοσύνου στο όνομά της, που θα γίνει πρώτα ο Θεός στο Αγιον Ορος στις 19 ή 20 Μαΐου, μαζί με αυτό του αδελφού μας του Θεμιστοκλή.

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Συγχώρεσέ με Κύριε

που θέλω άλλο
απ' αυτό που θες Εσύ


Συγχώρεσέ με Κύριε
που κάτι άλλο κάνω
απ' αυτό που έκανες


Συγχώρεσέ με όμως περισσότερο
που αντί για άνθρωπος
έγινα καλοκαίρι
και θάλασσα αρμυρή.


ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ