Ιστορίες από το Γεροντικό

[g_aggelos]

Υπερηφάνεια

Ένας μοναχός εξομολογήθηκε σε κάποιο Γέροντα πως πειραζόταν από λογισμούς υπερηφανείας.
–Να σου πω, παιδί μου, δεν έχεις κι άδικο να υπερηφανεύεσαι, του αποκρίθηκε εκείνος. Εσύ δεν είσαι εκείνος που δημιούργησε τον Ουρανό και τη γη;
Ντροπιασμένος ο αδελφός από τα λόγια του Γέροντος, έβαλε μετάνοια και είπε.
–Συγχώρεσέ με, Αββά, δε σκέφτηκα ποτέ πως έκανα τίποτε τέτοιο.
–Αν ο δημιουργός του Ουρανού και της γης έζησε ταπεινά σ’ αυτόν τον κόσμο, συ ο πηλός πώς υπερηφανεύεσαι; Ποιο είναι το έργο σου; Του είπε αυστηρά ο σοφός Γέροντας

[g_aggelos]

Υπερηφάνεια

Ένας μοναχός εξομολογήθηκε σε κάποιο Γέροντα πως πειραζόταν από λογισμούς υπερηφανείας.
–Να σου πω, παιδί μου, δεν έχεις κι άδικο να υπερηφανεύεσαι, του αποκρίθηκε εκείνος. Εσύ δεν είσαι εκείνος που δημιούργησε τον Ουρανό και τη γη;
Ντροπιασμένος ο αδελφός από τα λόγια του Γέροντος, έβαλε μετάνοια και είπε.
–Συγχώρεσέ με, Αββά, δε σκέφτηκα ποτέ πως έκανα τίποτε τέτοιο.
–Αν ο δημιουργός του Ουρανού και της γης έζησε ταπεινά σ’ αυτόν τον κόσμο, συ ο πηλός πώς υπερηφανεύεσαι; Ποιο είναι το έργο σου; Του είπε αυστηρά ο σοφός Γέροντας.

[g_aggelos]

Παρρησία

Ένας νέος που απεφάσισε να γίνει μοναχός σ’ ένα Κοινόβιο, πήγε να συμβουλευτεί προηγουμένως τον Αββά Αγάθωνα.
–Πώς πρέπει, Πάτερ, να συμπεριφέρομαι; τον ερώτησε.
–Όπως την πρώτη μέρα, του αποκρίθηκε ο διακριτικός Γέροντας. Αν διατηρήσεις αυτή τη συμβουλή, θα είσαι πάντοτε αναπαυμένος. Απόφευγε την παρρησία, που είναι το χειρότερο από όλα τα ελαττώματα και γεννά πολλά άλλα κακά.

[g_aggelos]

Ο Όσιος Παμβώ ήταν τόσο μετρημένος κι αυστηρός στον εαυτό του, που λέγουν οι Γέροντες πως αφ’ ότου έγινε μοναχός δεν εγέλασε ούτε μια φορά. Κάποτε οι δαίμονες έβαλαν πείσμα να τον κάνουν να γελάσει. Παρουσιάστηκαν μπροστά του ένα πλήθος απ’ αυτούς κι έκαναν πως δεν μπορούσαν να σηκώσουν όλοι μαζί ένα φτερό. Βλέποντας την πονηρία τους ο Όσιος, μειδίασε. Ενθουσιασμένοι από την επιτυχία τους οι δαίμονες, ξέσπασαν σε δυνατό αλαλαγμό:
–Ο Παμβώ εγέλασε, ο Παμβώ εγέλασε, φώναζαν όλοι μαζί.
–Δε γέλασα, τους είπε τότε περιφρονητικά ο Όσιος. Περιγελώ την αδυναμία σας, που χρειάζεται ολόκληρο πλήθος από σας για να σηκωθεί ένα πούπουλο.

[g_aggelos]

Ακτημοσύνη

Καθώς γύριζαν μια μέρα στο κελί τους, ο Αββάς Αγάθων με τον υποτακτικό του, ο νέος βρήκε στο δρόμο ένα φρέσκο φασόλι.
–Να το πάρω, Αββά; ρώτησε το Γέροντα.
Εκείνος του έριξε ένα βλέμμα αυστηρό κι ύστερα του είπε:
–Μήπως το έβαλες του λόγου σου εκεί;
–Όχι, Αββά.
–Ε, τότε πώς σου πέρασε από το νου πως μπορείς να το πάρεις;

[g_aggelos]

Πνευματική καρποφορία

Κάποιος Αδελφός ρώτησε μια μέρα έναν έμπειρο Γέροντα, με τι τρόπο πρέπει να καλλιεργεί ο άνθρωπος τον εσωτερικό του κόσμο, για να έχει πνευματική καρποφορία.
–Τρία πράγματα είναι απαραίτητα για την καλλιέργεια της ψυχής: Πρώτον, η ησυχία, δεύτερον η προσευχή και τρίτον η αυτογνωσία. Αυτή η τελευταία επιτυγχάνεται, όταν μάθει ο άνθρωπος να μη προσέχει τα σφάλματα του άλλου, παρά μόνο τα δικά του. Αν επιμείνει σ’ αυτά, δε θ’ αργήσει να καρποφορήσει η ψυχή σ’ όλες τις αρετές.

[g_aggelos]

Μετάνοια

Ένας αξιωματικός που πριν από λίγο είχε οδηγηθεί στο δρόμο του Θεού κι ακόμα πάλευε με τη συνείδησή του, ρώτησε τον εξομολόγο του, αν πραγματικά, όπως του έλεγαν, δεχόταν ο Θεός τόσο εύκολα τη μετάνοια του ανθρώπου.
–Αν κατά τύχη σκιστεί κάπου ο μανδύας σου, παιδί μου, του είπε εκείνος, τον βγάζεις αμέσως και τον πετάς, σαν άχρηστο;
–Όχι, δα, έκανε εκείνος. Τον ράβω και τον επιδιορθώνω, όσο βέβαια δέχεται επιδιόρθωση.
–Αν εσύ λοιπόν λυπάσαι το φόρεμά σου κι εύκολα δεν το πετάς, πώς δε θα λυπηθεί ο Θεός το πλάσμα Του και δε θα κάνει ό,τι είναι δυνατό για να το διορθώσει; είπε ο καλός Γέροντας κι ανάπαυσε το νέο.

[g_aggelos]

Μετάνοια

Κάποιος μοναχός σε μια σκήτη ήταν πρόθυμος στην προσευχή, αλλά αμελής σε όλα τ’ άλλα. Μια μέρα πήγε ο διάβολος σ’ ένα από τους εκεί Πατέρες και του είπε με ειρωνεία:
–Τι παραδοξολόγοι που είσαστε σεις οι άνθρωποι.
–Γιατί; τον ρώτησε εκείνος.
–Να, ο τάδε μοναχός αίφνης με κρατά κάτω από τη μασχάλη του και με σφίγγει δυνατά να μη του φύγω, κάνοντας όλα μου τα θελήματα. Κι ύστερα στέκεται ώρες ολόκληρες και λέγει στο Θεό: «ρύσαι με από του πονηρού».

[g_aggelos]

Η Μετάνοια

Η προσευχή του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεση ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα. Όταν προσεύχεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, πρέπει να αποφεύγει τις εξωτερικεύσεις της ευλαβείας του και τις δυνατές φωνές που φέρνουν σύγχυση και στον ίδιο και στους άλλους.
Η προσευχή οφείλει να γίνεται με εσωτερικό πόνο της καρδιάς και με ήρεμο νου, αφοσιωμένο στο Θεό.
Υπάρχουν άνθρωποι, που πάσχουν από σωματικές αρρώστιες κι ενώ καυτηριάζονται από το γιατρό, υποφέρουν καρτερικά τον πόνο, χωρίς φωνές και φασαρία, σιωπηλά και υπομονετικά. Αλλοι πάλι ανυπόμονοι χαλούν τον κόσμο από τις φωνές, όταν τους κάνουν θεραπεία. Μήπως όμως έτσι αποφεύγουν τον πόνο; Μάλλον τον αυξάνουν.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με την προσευχή. Οι πνευματικώτεροι άνθρωποι προσεύχονται αθόρυβα με «στεναγμούς αλαλήτους». Έτσι διατηρούν την ψυχική τους γαλήνη. Οι άλλοι δε συγκρατούν τον εαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, με εκδηλώσεις εξωτερικές, που συχνά σκανδαλίζουν τους άλλους. Ο πραγματικός χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την ακαταστασία και τα εξωτερικά σχήματα. Να προτιμά την τάξη, την ησυχία και την ταπείνωση. Αυτό ζητά και ο Θεός με το στόμα του Προφήτου, που λέγει: «επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντά μου τους λόγους;».
Όσοι χριστιανοί διάλεξαν αυτό το δρόμο, έγινα παράδειγμα και φως για πολλούς άλλους.

[g_aggelos]

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ενός Μοναστηριού που είχε ιδρύσει ο Αγιος Επιφάνιος, ο Επίσκοπος Κύπρου, επισκέφθηκε κάποτε τον Αγιο και του είπε με κάποια ικανοποίηση:
- Με την ευχή σου, Δέσποτα, δεν παραμελούμε τον κανόνα της προσευχής που μας έδωσες. Διαβάζομε με προθυμία την πρώτη ώρα, την Τρίτη, την έκτη και την ενάτη.
- Και τις άλλες ώρες τί κάνετε; Ρώτησε με έκπληξι ο Αγιος Ιεράρχης. Δεν ασχολείσθε με την προσευχή; Τότε δεν είσθε Μοναχοί.
Και βλέποντας την απορία του Ηγουμένου, εξήγησε:
- Εκείνος που ανήκει στην τάξι του Μοναχού έχει καθήκον ν’ ασχολήται διαρκώς με την προσευχή και την ψαλμωδία. Ο προφήτης Δαυίδ, αν και βασιλιάς μαζί και πολεμιστής, το βράδυ προσευχόταν, τα μεσάνυχτα σηκωνόταν από το στρώμα του – το ομολογεί ο ίδιος – για να δοξολογήσει μαζί με τους Αγγέλους το Θεό. Πριν από τα ξημερώματα τον βρίσκομε ακόμη να δέεται. Μόλις ξημέρωνε, ύψωνε την καρδιά του για να ευχαριστήση τον Πλάστη του. Το πρωί παρακαλούσε και πάλι, το μεσημέρι και το βράδυ έκλινε το γόνυ για να ικετεύση τον Θεόν. Γι’ αυτό μας βεβαιώνει πως επτά φορές την ημέρα αινούσε τον Κύριο.