για να γίνει κάποιος μοναχός

[guest]

καλημέρα:) θέλω να ρωτήσω, τι πρέπει να κάνει κάποιος για να γίνει μοναχός?

[g_aggelos]

Νομίζω ότι το βασικότερο από όλα είναι να το έχει σκεφτεί καλά και να είναι σίγουρος για την απόφασή του.
Χρειάζεται συζήτηση και συμβουλή του Πνευματικού του, και με την ευχή του συνεχίζει....
Μετά νομίζω ότι είναι πιο εύκολο το θέμα. Επισκέπτεται την Μονή, και το συζητάει με τον Ηγούμενο, για να ξεκινήσει σαν ασκούμενος. Είναι η σημαντικότερη περίοδος, για να δει κάποιος τις αντοχές του...

[Misha]

Eπειδη στις μερες μας βλεπει κανεις πολυαριθμους αποτυχημενους μοναχους και μοναχες και αλλους τοσους να συντηρουνται με ψυχοφαρμακα ειναι τελειως απαραιτητο να δοκιμασει κανεις τον εαυτο του για μεγαλη περιοδο στην μοναχικη ζωη χωρις να εχει βαλει ρασα.

Δηλαδη ν ακολουθει το τυπικο των μοναχων εκτος μονης με τις ακολουθιες ,τον κανονα και την βιοποριστικη εργασια.


Σημαντικο ειναι για να εχεις μια αληθινη εικονα της μοναχικης ζωης να γνωρισεις τα βιβλια του π.Παισιου,που αναδειχθηκε μεγαλος δασκαλος της ορθοδοξης πνευματικης ζωης στις μερες μας.


Κατα την ταπεινη μου γνωμη μακρια απο ηγουμενους με κοσμικο φρονημα και μοναστηρια ξενοδοχεια-πολυτελειας,προκλητικα land rover,κρις κραφτ που "περιαγουν γην και θαλασσα ινα ποιησουν προσηλυτον εν" για να γεμισουν το μοναστηρι τους με πολυ κοσμο και να παιρνουν αναλογες επιδοτησεις απο την ΕΟΚ.

Αυτο ειναι το κυριως θεμα γιατι αν σε οδηγει τυφλος σιγουρα θα πεσεις σε λακκο και θελει πολυ πολυ προσευχη στον Κυριο μας και τη Μητερα Του για να οδηγηθεις σε καλο γεροντα που θα σε χειραγωγησει στην ατραπο της πνευματικης ζωης.

[iosif12]

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΛΟΓΙΣΜΟ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΥΨΕΙ ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
ΕΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ Η ΑΠΟ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΤΕ ΠΡΑΤΤΕΙ ΣΩΣΤΑ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ.

[nousgr]

Νομίζω ότι το βασικότερο από όλα είναι να το έχει σκεφτεί καλά και να είναι σίγουρος για την απόφασή του.
Χρειάζεται συζήτηση και συμβουλή του Πνευματικού του, και με την ευχή του συνεχίζει....
Μετά νομίζω ότι είναι πιο εύκολο το θέμα. Επισκέπτεται την Μονή, και το συζητάει με τον Ηγούμενο, για να ξεκινήσει σαν ασκούμενος. Είναι η σημαντικότερη περίοδος, για να δει κάποιος τις αντοχές του...

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΛΟΓΙΣΜΟ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΥΨΕΙ ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
ΕΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ Η ΑΠΟ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΤΕ ΠΡΑΤΤΕΙ ΣΩΣΤΑ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ.

Συμφωνώ πλήρως με τον Άγγελο και τον Ιωσήφ...

Κάπου είχα ακούσει ότι ο μοναχικός δρόμος είναι κλίση (προδιάθεση) αλλά και κλήση (πρόσκληση).

Ο γέροντας Εφραίμ (Σκήτη Αγ. Ανδρέα Καρυών) έλεγε ότι για να γίνει ένας (σωστός) μοναχός υπάρχει κατά Θεό προετοιμασία 7 γενεών, κι ότι η ευλογία ακολουθεί 7 γενιές τους απογόνους της οικογένειας. :)

Κοντά σ'αυτά που χρειάζεται να προσθέσω και τούτο: πολλή προσευχή να φανερωθεί το θέλημα του Θεού.

Σε μια ομιλία άκουσα το εξής: Όταν ο γέροντας Αιμιλιανός (προ-ηγούμενος Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους) μετέβη για λόγους ησυχίας από τα Μετέωρα στο Άγιον Όρος τον ακολούθησαν κοντά 300 νέοι και νέες με πόθο Χριστού. Από αυτούς με πολύ όμορφο τρόπο έγινε κοσκίνισμα και περίπου το 1/3 μόνασε (οι άνδρες στο Άγιον Όρος, οι γυναίκες στα Ορμύλια Χαλκιδικής), ενώ οι υπόλοιποι ακολούθησαν τον έγγαμο βίο.

[Dimitris_Komotini]

Παιδιά, ευλογείτε! Με λένε Δημήτρη και είμαι από Κομοτηνή. Έχει λίγες ημέρες, που ανακάλυψα, αυτόν τον ιστοχώρο και είναι πολύ ενδοιαφέρον. Θα μπορούσα να απαντήσω, σε όλα σας τα ερωτήματα, αυτού του είδους. Κάποτε, πριν 13 χρόνια περίπου, ήμουν δόκιμος μοναχός στο Άγιο Όρος και μπορώ να ομιλώ, από εμπειρία. Έβαλα και μία δημοσίευση, προσωπική. Αλλά δυστυχώς, κανείς δεν μου έχει απαντήσει ακόμη.

[Misha]

Δημήτρη προσωπικά ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να ακούσω όσα έχεις να πεις.
Θα περιμένω να καταθέσεις τις εμπειρίες σου από την Φιλόθέου και θα μιλήσω και για τις δικές μου.
Αν μου επιτρέπεις να ρωτήσω θα ηθελα να μάθω τι σε ώθησε και κάτω από ποιες συνθήκες να πας στο Ορος.

[gkou]

Αγαπητέ Δημήτρη, όπως θα διεπίστωσες διαβάζοντας την απάντηση του Christos σχετικά με τα πνευματικά ερωτήματα προς τον πατήρ - Αντώνιο, η καθυστέρηση αυτή οφείλεται στις υποχρεώσεις του που δεν του επιτρέπουν να μας απαντά πάντοτε έγκαιρα. Σίγουρα όμως θα σου απαντήσει μόλις το δει. Καλώς όρισες !
Φιλικά Γεωργία

[Dimitris_Komotini]

Αγαπητοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Λόγω έλλειψης χρόνου, θα προσπαθήσω να σας απαντήσω συνοπτικά, για τους λόγους, που με ώθησαν να πάω, στο Άγιο Όρος για δόκιμος μοναχός. Άλλη φορά θα σας απαντήσω με λεπτομέρειες και δεν ξέρω, πόσο μακροσκελής, επιτρέπεται να είναι ένα κείμενο, προς δημοσίευση. Ο συνδιασμός των παρακάτω γεγονότων, που θα σας πω, με είχαν οδηγήσει στην απόφασή μου τότε, να φύγω για μοναχός: 1. Περίπου το 1988, εκείνο τον καιρό είχα μία πνευματική εμπειρία, την ώρα που έκανα τον κανόνα μου, 2. Η θεία μου, αδερφή της μητέρας μου, πέθανε από καρκίνο στα 42, πολύ πιστή γυναίκα, με ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο Ραφαήλ, στα τελευταία της, είδε τον Άγιο και τα τελευταία δευτερόλεπτα, που έφευγε η ψυχή της (μου το διηγήθηκε η γιαγιά μου), έβλεπε δίπλα από το κρεββάτι της έναν άγγελο με ένα σπαθί στο χέρι να την περιμένει. 3. Πολύ συχνά στον ύπνο μου, έβλεπα ότι μου επιτίθενται δαίμονες, άρχιζα να λέω την ευχή στο όνειρο και ξυπνούσα συνειδητοποιώντας, ότι έλεγα την ευχή και ξύπνιος.
Θα μπορούσα, να σας πω πολλά, αλλά θα σας κουράσω. Την εποχή λοιπόν που γινόντουσαν όλα αυτά, είχα φοβερό ψυχικό πόλεμο, από τους συγγενείς μου. Ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό, ήμουν ένα ''φυσιολογικό παιδί'' (κοσμικό), με είχαν δει όλοι να μεταμορφώνομαι, σε κάτι ξένο γι΄αυτούς. Κανείς στο σόι μου, ούτε οι γονείς μου, είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, και ξαφνικά βλέπανε το γιό τους, να πηγαίνει τακτικότα στην Εκκλησία, να κοινωνάει σχεδόν κάθε εβδομάδα, να διαβάζει συνεχώς βίους αγίων, πατερικά βιβλία, να προσεύχεται και γενικώς να μην κάνει, ότι κάνουν όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Τρομάξανε. Ή πνευματική εμπειρία που ανέφερα πιο πάνω, ήταν την εποχή που είχα αυτόν τον πόλεμο. Μου είχε δώσει τόση δύναμη, που δεν με ένιαζε για τον πόλεμο που είχα. Να μην σας τα πολυλογώ, εκείνη την εποχή πέρασα φοιτητής στη Λάρισα, στη Νοσηλευτική. Το φυσιολογικό θα ήταν να συνεχίσω, την πνευματική ζωή, ελεύθερος πλέον από τον πόλεμο των συγγενών, σαν φοιτητής. Όμως, γνώρισα, μία κοπέλα, την αγάπησα πραγματικά. Ήμασταν μαζί δύο χρόνια. Μαζί της, ξέχασα κάθε τι το πνευματικό. Γνώρισα την μητέρα της, η οποία ήταν πολύ θρησκευόμενη και κοντά της, έχοντας όλη αυτή την προϊστορία, ξαναθυμήθηκα τα παλιά. Η κοπέλα είχε γνωρίσει έναν Δημήτρη ''φυσιολογικό'' και ξαφνικά άρχισε να βλέπει έναν Δημήτρη που δεν γνώριζε. Προσπάθησε κοντά μου να ασχοληθεί και αυτή με τα πνευματικά, αλλά αν δεν το θέλεις από μέσα σου και το κάνεις για χατήρι άλλων δε γίνεται. Έτσι λοιπόν τα ''χαλάσαμε''. Εγώ από τη στενοχώρια μου, είχα πάρει την κάτω βόλτα, σαν φοιτητής, παραμελούσα τα μαθήματά μου και προσπαθούσα, να πνίξω τον πόνο μου στο ποτό, αντί να ζητήσω δύναμη από τον Κύριο. Ευτυχώς, ήρθα νωρίς στα σύγκαλά μου ένα βράδυ ξαφνικά. Είχα βγει μόνος μου έξω, για να σκεφτώ. Από πάντοτε με ενθουσίαζε και ακόμη με ενθουσιάζει η ζωή των μοναχών, ιδίως αυτών που γίνονται μοναχοί από αγάπη προς τον Κύριό μας. Ο μόνος λόγος που με εμπόδιζε για να φύγω, ήταν οι γονείς μου, γιατί ήξερα ότι ποτέ δεν θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους για κάτι τέτοιο. Θυμήθηκα τότε αυτό που λέει ο Κύριός μας, ότι όποιος αγαπάει τους γονείς του περισσότερο από Αυτόν, τότε δεν είναι άξιός Του. Έχοντας αυτά στον νού μου, θέλησα να φέρω προ τετελεσμένων γεγονότων τους γονείς μου, σηκώθηκα πήγα στο σπίτι έβαλα ότι μαύρα ρούχα είχα σε μία τσάντα, έγραψα δύο επιστολές, μία στην αδερφή μου (εν τω μεταξύ είχε γίνει και αυτή φοιτήτρια), που είχε βγει έξω εκείνο το βράδυ και αυτή, και μία επιστολή στους γονείς στη Γερμανία, όπου τους έγραφα με λίγες λέξεις, να μην ανησυχούν, ότι είμαι καλά και πάω στο Άγιο Όρος, για να γίνω μοναχός. Έφυγα για Θεσσαλονίκη, έφθασα γύρω στις 11 το βράδυ, ταχυδρόμησα τα γράμματα και περίμενα το πρώτο λεωφορείο στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, για Ουρανούπολη. Έτσι έγινε και έφυγα για μοναχός. Έμεινα, έξι μήνες, στη Μονή, όπου γνώρισα και τον Γέροντα Εφραίμ τον Ησυχαστή (τον παπού, όπως τον λέγαμε, εμείς). Δεν ξέρω αν ήταν σωστός ο τρόπος. Όμως μετά από τόσο καιρό η επιθυμία αυτή δεν μου έχει φύγει ποτέ. Και τώρα είμαι δεμένος με πολλά κοσμικά. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Προσπάθησα, να είμαι πολύ συνοπτικός. Ελπίζω να ξανακούσω νέα σας. Γειά σας και ο Κύριος μαζί σας.

[Misha]

Θυμήθηκα τότε αυτό που λέει ο Κύριός μας, ότι όποιος αγαπάει τους γονείς του περισσότερο από Αυτόν, τότε δεν είναι άξιός Του.

Λεει ομως πως και "οποιος δεν προνοει για τους οικειους του εχει αρνηθει την πιστη και εχει γινει χειροτερος και απο τους απιστους"(Α τιμ 5,8 )


Κι ο Κυριος μας πανω στο Σταυρό,μεσα στους φρικτους πονους και το ασηκωτο βαρος της αμαρτιας του κοσμου νοιαστηκε για την Μητέρα Του παραδιδοντας την φροντιδα της στον πιο αγαπημενο Του μαθητη.



Συνάντησες φίλε Δημήτρη τον π.Παίσιο ή τον π.Εφραίμ τον Κατουνακιώτη?

Εαν ναι τι συμβουλές έλαβες?


Και εφόσον δε γινομαι πολυ αδιακριτος,γιατι εφυγες απο την Φιλοθέου?