Αυτό κατά τη γνώμη μου συμβαίνει, διότι οι αυτονόητες αποφάσεις επιδρούν καθοριστικά, είτε στο πρόσκαιρο - κοσμικό συμφέρον, είτε πολλές φορές καταλυτικά και απόλυτα στο μέλλον του ανθρώπου και ο ανθρώπινος - πτωτικός παράγοντας υπεισέρχεται έντονα σε αυτές..
Παραδείγματα πολλά, να μερικά:
1. Δίνουμε ή δε δίνουμε χρήματα στο γιατρό που μας τα ζητάει για να χειρουργήσει το παιδί μας που κινδυνεύει??
2. Αφήνουμε τον συγγενή μας να υπηρετήσει φαντάρος στο Σουφλί, όταν μπορούμε να βάλουμε μέσον και να έρθει δίπλα μας??
3. Καταγγέλουμε ή όχι τον γείτονα που αποδεδειγμένα ξυλοφορτώνει ανηλεώς το παιδί του??
4. Ζητάμε να μας αφαιρεθεί ένα προνόμιο, το οποίο δεν μας αξίζει??
5. Παίρνουμε στη δούλεψή μας για να κάνουμε τη δουλειά μας έναν μετανάστη με 20 ευρώ μεροκάματο και ανασφάλιστο, ή του δίνουμε τα νόμιμα χρήματα και τον ασφαλίζουμε??
6. Όταν αγοράζουμε κάτι, προτιμάμε να δώσουμε 100 ευρώ χωρίς απόδειξη, ή 123 ευρώ με απόδειξη αποδίδοντας το ΦΠΑ??
7. Ακολουθούμε αυτό που λέει η καρδιά μας (και η Πίστη και η Αγάπη), ή βασανίζουμε το κεφάλι μας μέχρι να πειστούμε πως το "σωστό" είναι το αντίθετο??
Τέλος πάντων, από παραδείγματα μπορώ να γράφω μέχρι μεθαύριο..
Επίτηδες έβαλα το 7,
για να σας πω,
πως κατά τη γνώμη μου,
σε όλα αυτά τα αυτονόητα,
η απόφαση είναι φρικτά δύσκολη,
γιατί όσο κι' αν ξέρουμε ποιό είναι το σωστό,
η πτωτική μας φύση,
μας βάζει στη διαδικασία βαθειάς σκέψης για να αποφασίσουμε,
έτσι αναπτύσσεται μέσα μας ένας εσωτερικός διάλογος,
διάλογος με το "εγώ" μας,
δηλαδή στην ουσία διάλογος με κάποιον "άλλον"
,και η απόφαση δυστυχώς,
συνήθως καθορίζεται απ' τον "άλλον"..
Γι' αυτό αδέρφια, ας κάνουμε τα αυτονόητα, με την καρδιά μας, όχι με το μυαλό μας....
Αμήν....
.
. Μπορεί να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο.
