gkou έγραψε:Με τόσες φορές που γράψατε "σε λένε Χριστίνα", ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι που είχα γράψει κάποτε για να μελοποιήσει ένας μουσικός για μια κοπέλα με το όνομα Χριστίνα, καρκινοπαθή, που πάλευε παληκαρίσια με την αρρώστια του αιώνα...
Συγνώμη για το άσχετο του θέματος, αλλά θα ήθελα να τους παραθέσω:
ΤΙΤΛΟΣ: Σε λένε Χριστίνα
Τόσα πρόσωπα γύρω μα όλα φαίνονται ίδια,
όμοιες ,σκόρπιες φιγούρες ως κι ο φόντος κοινός.
Τα στεγνώνουν τα χρόνια, τα κουράζει η συνήθεια…
οι ψυχές δεν αλλάζουν κι ας αλλάζει ο καιρός.
Μα εσύ διαφέρεις , σε λένε Χριστίνα,
το δικό σου το βλέμμα πλημμυρίζει χαρά,
που δαμάζεις τον πόνο και ας παλεύεις με ‘κείνα
που τρομάζουν τους άλλους σ’ όνειρα εφιαλτικά…
Κι αν τυχαίνει να κλαίω ενώ γύρω γελάνε,
κι αν μαγκώνουν οι λέξεις σα θηλιά το λαιμό,
σαν να θέλουν να βγουν μα ξανά να γυρνάνε,
τη δική σου τη σκέψη φέρνω και ηρεμώ…
Γιατί εσύ διαφέρεις , σε λένε Χριστίνα,
το δικό σου το βλέμμα πλημμυρίζει χαρά,
που δαμάζεις τον πόνο και ας παλεύεις με ‘κείνα
που τρομάζουν τους άλλους σ’ όνειρα εφιαλτικά…
...

τι να πω...! Πολύ συγκινητικό! Όποιο και αν ήταν το συναίσθημα σου για εκείνη που σε ώθησε να το γράψεις, εύχομαι να το αντιλήφθηκε! Γιατί εσύ για να γράψεις κάτι τόσο ''όμορφο'' και ας ήταν η αιτία η αρρώστια, σίγουρα είχες καταλάβει τον αγώνα της! Άσχετα με την όποια κατάληξη, εύχομαι η ψυχή της να έδωσε τον δικό της αγώνα, όπως ο Κύριος μας θα το ήθελε και να είχε τις δικές της απολαβές από τον αγώνα αυτό...! Είναι δεν είναι ανάμεσά μας...!
Σ'ευχαριστώ πολύ που στο θύμισε το όνομά μου!