Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όλο λέω να γράψω για την ξαστεριά μου αλλά τ’ αναβάλλω.

Δεν το τολμώ, μήπως και φοβηθούν τ’ άστρα και κρυφτούν καθώς με λόγια τρυφερά θέλω να τ’ αγγίξω.

Ίσως και συ έχεις μια ξαστεριά μέσα στης ζωής σου τις καταιγίδες. Μια ξαστεριά που έρχεται αναπάντεχα τότε που όλα μοιάζουν θολά και μπερδεμένα. Μια ξαστεριά που μόνο αυτή έχει νόημα και ποίηση και νοστιμιά μαζί.

Μια ξαστεριά που δυο μάτια μπορούν να σου προσφέρουν στο βαθύ της καρδιάς σου, ίσως μια φωνή που σαν αστέρι ζωγραφίζει ιερές πορείες, ίσως ένα χαμόγελο που θαρρείς παράδεισο ανθίζει.

Ναι, γι’ αυτήν την ξαστεριά μιλώ που ένα πρόσωπο μπορεί να σου την δώσει. Και είναι τέτοια ευλογία που μόνο το πώς την κοιτάς μπορεί να μαρτυρήσει την ευγνωμοσύνη σου. Όπως σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και εκστατικά σιωπάς μπροστά στην ομορφιά του σύμπαντος. Έτσι και εδώ και γω σιωπώ μπροστά στην ομορφιά της ξαστεριά μου που η ζωή μου έφερε και ο Θεός μου χάρισε ως παραμύθι που ξυπνά στο μέσα μου ξεχασμένα σκιρτήματα. Σκιρτήματα που μόνο η αγάπη μπορεί να προκαλέσει και να γεμίσει κάλλος την ημέρα μου.

Κάπου εκεί μέσα στο πλήθος, μέσα στους γνωστούς και τους αγνώστους ένας άνθρωπος σου κάνει το "κλίκ" και σε αναπαύει, σε κάνει να ξεχνιέσαι έστω για λίγο, σε κάνει να ατενίζεις την ζωή διαφορετικά, σε ξεκουράζει. Αλλά όχι μόνο αυτά και πολλά άλλα που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν. Θέλεις να είσαι μαζί μ'αυτόν τον άνθρωπο, να μην τελειώσει η στιγμή. Να γίνει αιωνιότητα. Να μιλάς μαζί του, να σιωπάς μαζί του, να τον κοιτάς και να σε κοιτά.

Μη με ρωτάς "πότε θα κάνει ξαστεριά" και για σένα. Δεν είναι το πότε αλλά το ποιος. Ποιος άνθρωπος θα γίνει η ξαστεριά σου. Μην περιμένεις να γίνει μια χρονική στιγμή η ξαστεριά σου, αυτό μπορεί να μην γίνει ποτέ. Να προσδοκάς να έρθει κάποιος άνθρωπος, κάποιο πρόσωπο που μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα θα ενδιαφερθεί για σένα, θα ασχοληθεί μαζί σου, θα νοιαστεί χωρίς δόλο και τότε οι μπόρες καταλαγιάζουν, τα σύννεφα υποχωρούν, οι στεναχώριες κοπάζουν και πλέον αναδύει μια γεύση παραδείσου, μια γλυκιά ελπίδα, ένα μόνοιασμα ψυχών σαν Θεία Λειτουργία, μια αναστάσιμη ειρήνη, μια πνοή ζωής σαν φιλί και χάδι.

Αλλά να σε ρωτήσω και κάτι, εσύ είσαι η ξαστεριά για κάποιον, έστω για έναν άνθρωπο; Σκέψου το για λίγο...και κάνε κάτι γι' αυτό. Γιατί τελικά αντί να ψάχνουμε για κάποια ξαστεριά, καλύτερο είναι να γίνουμε εμείς η ξαστεριά για κάποιον...

___________________________
Σημειώσεις του 2018

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Για πολλά έχεις συγχωρεθεί από τον Θεό.
Τα έκανες, αλλά ο Θεός πλέον τα άφησε πίσω, τα έσβησε, γιατί μετανόησες γι’αυτά. Αυτό αρκεί για τον Θεό. Η μετάνοιά σου.

Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν ξεχνούν.
Κατηγορούν εύκολα. Δεν συγχωρούν κι ας ζήτησες συγχώρεση για κάποιο λάθος σου.
Σε κατηγορούν ακόμα και για πράξεις για τις οποίες δεν ευθύνεσαι ή έχουνε παρεξηγήσει.

Πολλα θα μάθεις ότι λένε για σένα πίσω από την πλάτη σου. Και να είσαι σίγουρος ότι λένε άλλα τόσα που δεν θα μάθεις ποτέ. Είναι μια δοκιμασία κι αυτή.

Να θυμάσαι όμως ότι για πολλά που έσφαλες, συγχωρέθηκες από τον Φιλάνθρωπο Θεό.

Έτσι λοιπόν κι εσύ τώρα καλείσαι να πράξεις το ίδιο. Να συγχωρείς χωρίς κρατούμενα όλους εκείνους που ζητούνε συγχώρεση.

Όμως αυτό ισχύει και για εκείνους που δεν ζητούν συγχώρεση. Εσύ μιμήσου τον Χριστό που συγχώρεσε και τους σταυρωτές Του χωρίς οι ίδιοι να ζητήσουν συγχώρεση. Τέτοια καρδιά να έχεις. Αρχοντική και ελεήμονα.

Για πολλά θα κατηγορηθείς και θα αδικηθείς. Γι’αυτό και χρειάζεται για πολλά να συγχωρέσεις.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Να εξετάζεις την εργασία κάθε ημέρας, σύγκρινε την με την προηγούμενη εργασία και βιάσου να βελτιωθείς. Να προοδεύεις στις αρετές, ώστε να πλησιάζεις τη ζωή των αγγέλων».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Ὁ ἄνθρωπος συμβουλεύει τὸν πλησίον του καθὼς γνωρίζει.

Ὁ Θεὸς πάλι ἐνεργεῖ σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἀκούει ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη του.

Αββᾶς Μάρκος

[aposal]

«Όπως όλα τα άλλα, έτσι και οι γάμοι των χριστιανών πρέπει να έχουν και την κοσμιότητα, και κοσμιότητα είναι η σεμνότητα».
Αγ. Γρηγόριος Θεολόγος

[toula]

Η μεταμόρφωσή μας δεν μπορεί να γίνει με τον δικό μας τρόπο αλλά με τον τρόπο του Χριστού, με τον τρόπο της Εκκλησίας.

Καλοί άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε και μόνοι μας αλλά το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε καλοί άνθρωποι αλλά να γίνουμε χριστιανοί, να είμαστε και να ζούμε ως χριστιανοί. Τι σημαίνει να ζεις ως χριστιανός; Σημαίνει ότι είσαι μια αγκαλιά και όχι τοίχος προς τους άλλους.

Πνευματική ζωή είναι να είσαι έτοιμος να χάσεις για χάριν του άλλου, να βγεις δηλαδή από το εγώ σου κι ας σου στοιχίσει τα πάντα, είτε λέγεται αξιοπρέπεια και καλό όνομα, είτε λέγεται συμφέρον, είτε λέγεται δίκαιο, είτε ησυχία και βόλεψη. Να είσαι έτοιμος να σταυρωθείς ως κακούργος...να ζεις ως σταυρωμένος.

Ο Χριστός αδελφοί μου δεν έρχεται με τα μυαλά μας, δεν έρχεται με τις θεολογικές μας σπουδές, δεν έρχεται με τα κηρύγματά μας, δεν έρχεται με την ηθική μας, δεν έρχεται με τους καλούς μας τρόπους. Έρχεται με την προσωπική αποδοχή και εμπειρία του σταυρού. Πότε δηλαδή; Όταν είμαστε έτοιμοι να τα χάσουμε όλα για να Τον βρούμε, όταν στην ζωή μας ταπεινωθούμε και αποδεχτούμε το κάθε τί ως ευκαιρία πνευματικής άσκησης...μια διαφωνία στο σπίτι, μια αδικία στην εργασία μας, μια ασθένεια, μια απρόσμενη δοκιμασία...

«Συ μου ισχύς Κύριε, συ μου και δύναμις, συ Θεός μου, συ μου αγαλλίαμα » ψέλνουμε στην Παράκληση· εάν αδελφοί μου αυτά τα λόγια τ' αποδεχόμαστε μέσα στην καρδιά μας, τότε η ύπαρξή μας πρέπει να γεμίζει ειρήνη και γαλήνη διότι αποδεχόμαστε ότι το στήριγμα της ζωής μας δεν είναι τα χρήματά μας, οι γνώσεις μας, οι γνωριμίες μας (που έρχονται και φεύγουν), αλλά ο Κύριος και Θεός μας. Ο Θεός λοιπόν, του οποίου η Αγάπη μένει πάντα σταθερή και αμετακίνητη, μας ελευθερώνει από κάθε φόβο, από κάθε μιζέρια, από κάθε κόμπλεξ. Πλέον ζούμε με χαρά κι ας μην μας πάνε όλα καλά. Πλέον έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας κι ας ζούμε μέσα στον "πόλεμο" της καθημερινότητας.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Πολλά τα ναρκωτικά που κυκλοφορούν.

Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν διότι δεν μπορούν να διαχειριστούν την πραγματικότητα.

Μα το μεγαλύτερο ναρκωτικό δεν είναι κάποια ουσία που εισάγουμε στον οργανισμό μας.

Το μεγαλύτερο ναρκωτικό, με τον πιο απίστευτο εθισμό, είναι η υποκρισία.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Από τη στιγμή που είναι απόφαση του κράτους και της επιστημονικής κοινότητας, θα φορέσω την ιατρική μάσκα όπου ορίζει ο νόμος. Αφενός γιατί με αυτόν τον τρόπο δείχνω τον σεβασμό μου στην ανθρώπινη ζωή και αφετέρου διότι τα 150 ευρώ του προστίμου θα είναι πιο χρήσιμα αν τα δώσω σε ελεημοσύνη. Εξάλλου από τη στιγμή που γίνεται νόμος του κράτους για λόγους δημόσιας υγείας, δεν έχω λόγο να το παίξω Νταρτανιάν, διότι πολύ απλά δεν θα έχει κανένα νόημα.

Μπορεί όντως να μας πειράζει αυτός ο γενικότερος παραλογισμός σχετικά με τη χρήση της μάσκας σε διάφορους χώρους αλλά δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε με αυτό. Αναγνωρίζω το γεγονός ότι βρήκαν ευκαιρία να επιτεθούν στην Εκκλησία και ότι οι επιστημονικές απόψεις διίστανται. Τους πειράζει ο Χριστός. Τους τυφλώνει το Φως της Αλήθειας. Κάμερες και drones έξω από Ιερούς Ναούς και στα club γίνεται χαμός. Η νίκη ενός νόμου είναι να με χωρίσει από τον Χριστό και τον συνάνθρωπο. ΟΧΙ ! Δεν θα του το επιτρέψω!

Δεν με πειράζει η ιατρική μάσκα στον Ιερό Ναό. Είναι μια πράξη που δεν με χωρίζει από τον Χριστό. Μπορεί να διαφωνώ αλλά δεν θα υψώσω το λάβαρο του Ιερού πολέμου διότι δεν θα οδηγήσει πουθενά. Εξάλλου μπορώ να εκκλησιαστώ χωρίς μάσκα στο προαύλιο του Ιερού Ναού ακούγοντας την ακολουθία από τα μεγάφωνα. Δυστυχώς ακούμε ανθρώπους που λένε καλύτερα να κάτσω σπίτι από το να φορέσω μάσκα στο Ναό. Δηλαδή να χάσουμε τον Χριστό για ένα κομμάτι ύφασμα;

Σίγουρα μας κλονίζει όλο αυτό αλλά έχουμε πιο βαθύτερα πράγματα να ασχοληθούμε.

Με πειράζει η μάσκα της υποκρισίας που φοράω συνέχεια και δεν ξεκολλάει με τίποτα. Η συγκεκριμένη μάσκα δεν βγαίνει με ζηλωτισμούς του πληκτρολογίου αλλά με πόνους προσευχής και δάκρυα μετανοίας, κάτι από το οποίο δυστυχώς πάσχουμε. Δυστυχώς πολλοί χριστιανοί ουρλιάζουν αντί να προσεύχονται και επιτίθενται αντί να σιωπούν.

Λυπάμαι που θα απογοητεύσω κάποιους αλλά κόλλησα πολλές φορές ίωση και γρίπη κάνοντας κατηχητικό σε παιδιά μέσα σε Ιερούς Ναούς. Από την άλλη, έχω βγάλει αρκετά ποντίκια και αρουραίους μέσα από το Ιερό της Εκκλησίας και πολλές φορές ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Σύμφωνα με τη λογική κάποιων, αν έτρωγα τον συγκεκριμένο ποντικό δεν θα πάθαινα τίποτα αλλά, ευχαριστώ, δεν θα ήθελα να το δοκιμάσω. Επίσης στη μία ενορία όπου είμαι εφημέριος, όλο το τέμπλο χρόνια τώρα το τρώει σαράκι και η κατάσταση είναι φοβερή. Έχουμε κάνει ενέργειες με την Αρχαιολογία για την απεντόμωση του τέμπλου. Ας μας πουν λοιπόν κάποιοι, πώς το αγιασμένο ξύλινο τέμπλο έπιασε σαράκι…………..

Έχει συμβεί πολλές φορές άνθρωποι να λιποθυμήσουν μέσα στον Ναό λόγω κάποιας ασθένειας που τους ταλαιπωρούσε, έχει ακόμα συμβεί να έχουν σκοντάψει ή να γλιστρήσουν και να σπάσουν το χέρι ή το πόδι τους. Πολλοί άνθρωποι έχει συμβεί να ανεβάσουν πυρετό την ώρα της Ακολουθίας. Μου έχει συμβεί να κάνω Θεία Λειτουργία με 39 πυρετό. Απορώ πως το επέτρεψε αυτό ο Θεός, όπως υποστηρίζουν κάποιοι θα έπρεπε όταν πω «Ευλογημένη η Βασιλεία» να πέσει ο πυρετός και μετά το «Δι’ ευχών» να τον αποκτήσω και πάλι. Ω! Ναι! Το έχω ακούσει και αυτό…..

Στο «Ευλογημένη η Βασιλεία» ανοίγουν οι Ουρανοί. Πολλοί λένε ότι «Πάτερ εκείνη την ώρα είμαστε προστατευμένοι και δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα». Το κράτος όμως αυτό το αγνοεί και δεν το πιστεύει, διότι δεν λειτουργεί με πνευματικούς νόμους αλλά με κοσμικούς και επιστημονικούς. Η υπακοή μου όμως σε έναν τέτοιο νόμο δεν με κάνει σίγουρα να χάσω τον Χριστό. Το τι επιτρέπει ο Θεός και τι όχι αυτό κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει.

Εδώ να τονίσουμε πως άλλο το θέμα του χώρου και του συνωστισμού που η Εκκλησία έκανε αγάπη προς τον συνάνθρωπο και άλλο η Θεία Κοινωνία που είναι Σώμα και Αίμα Χριστού. Το λέω για αυτούς που ίσως ακονίζουν τα ξίφη τους.

Η μάσκα και η απόσταση δεν μπορούν να μου στερήσουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.

Σέβομαι το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν θα κατακρίνω κανέναν είτε φοράει μάσκα είτε όχι, θα τους αγκαλιάσω και τους δύο. Ακόμα και αυτόν που φοβάται ή που είναι αδύναμος στην πίστη. Δεν θα βρίσω κανέναν που φοράει μάσκα μέσα στον Ναό όπως ακούω μερικούς να το κάνουν, χαρακτηρίζοντάς τους άπιστους και αντίχριστους. Κάποιοι χαρακτηρίζουν την ιατρική μάσκα ως μάσκα καρνάβαλου. Τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε και καρναβαλίστικη αμφίεση τα πράσινα ενδύματα του χειρουργού. Δεν γεννήθηκα για να μισώ , αλλά για να αγαπώ και να αγκαλιάζω κάθε άνθρωπο.

Προτιμώ να ασχολούμαι με το αν έχω καθαρή προσευχή και καλούς λογισμούς, παρά να βρίζω τον αδερφό μου που φοράει μάσκα ή είναι αδύναμος στην πίστη. Προτιμώ από την Ωραία Πύλη αντί να βρίζω και να μιλάω για τον Κορονοϊό, να μιλάω για το Ευαγγέλιο και τον Υιό και Λόγο του Θεού που ήρθε να αγκαλιάσει κάθε άνθρωπο.

Ξέρω ήδη από τώρα ότι για αυτές τις σκέψεις, τις επόμενες ώρες ή μέρες θα χρειαστώ αρκετό χρόνο για να διαγράφω τα υβριστικά μηνύματα ζηλωτών, ότι είμαι άπιστος , αντίχριστος και ότι δεν πιστεύω στον Χριστό…..

Λυπάμαι αλλά δεν θα μας κολάσει η μάσκα στους Ιερούς Ναούς αλλά η μάσκα της υποκρισίας…

Αντί να ασχολούμαστε με τον Υιό και Λόγο του Θεού μιλάμε για τον Κορονοϊό και τις συνωμοσιολογίες. Ας σκεφτούν κάποιοι ότι τον χρόνο που σπατάλησαν για να διαβάζουν συνομωσίες, αν έκαναν προσευχή, σίγουρα θα είχαν προχωρήσει αρκετά βήματα στην πνευματική ζωή.

Δεν μου είναι ευχάριστο να φοριέται η μάσκα στον Ιερό Ναό, δεν συμφωνώ με αυτό δεν με αναπαύει. Αυτό είναι αλήθεια. Δεν πρόκειται όμως να κατακρίνω κανέναν αν τη φοράει.

Δεν είναι αίρεση η απολύμανση των Ιερών Ναών αλλά ότι αρνούμαστε να κάνουμε απολύμανση στην καρδιά μας.

Ας ενώσουμε τις προσευχές μας και όχι τα ξίφη….

Ας κοιτάξουμε μέρες που είναι να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε και ας αφήσουμε τις μάσκες…

Ο Θεός να μας ελεήσει…….

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

«Σώσε με..», η κραυγή του Δεκαπενταυγούστου…

Διαβάζοντας τους στίχους του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα προς την Παναγία μας, τον οποίο ψάλλουμε αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες αναρωτήθηκα, τι πόνο και καημό, τι μεράκια και τραύματα πρέπει να κουβαλούσε η ψυχή εκείνου που έγραψε αυτά τα λόγια. Έτσι έψαξα να δω ποιος είναι και τι κατέτρωγε την ψυχή του. Ήμουν βέβαιος, ότι πίσω από αυτό τον υπέροχο ύμνο υπήρχε μια πληγή.

Άλλωστε η πληγή, το τραύμα, το πένθος και η απώλεια γράφουν, ζωγραφίζουν, τραγουδούν και προσεύχονται. Δίχως πληγές δεν υπάρχουν σοφοί και άγιοι, καλλιτέχνες και εραστές Θείου. Μόνο κάποιος που κάτι έχασε ψάχνει να το βρει. Μόνο κάποιος που πόνεσε και πένθησε δημιουργεί. Άνθρωπος που δεν σταυρώθηκε δεν μπορεί να αναστηθεί. Μάτια που δεν δάκρυσαν Θεό δεν είδαν και γόνατα που δεν λύγισαν ποτέ δεν έμαθαν να εκτιμούν την ζωή. Αυτός που γεύθηκε τον θάνατο μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής, εκείνος που αρρώστησε μπορεί να μα πει για την ευλογία της υγείας.

Ένα τέτοιος λοιπόν βαριά άρρωστος και πληγωμένος άνθρωπος ήταν ο υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία. Θεόδωρος β΄ ο Λάσκαρης. Αυτοκράτορας της Νίκαιας ο οποίος έπασχε από βαριάς μορφής επιληψία. Η ασθένεια τον είχε εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Φαίνεται άλλωστε στα λόγια του παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία, «Καταιγίδα συμφορών με βασανίζει, Δέσποινα, και των θλίψεων οι τρικυμίες με καταποντίζουν• αλλά αφού προφάσεις, δος μου χείρα βοηθείας, εσύ που είσαι η θερμή αρωγή και προστασία μου..».

Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει τι σήμαινε τον 11ον αιών, να πάσχεις από επιληψία. Τι προκαταλήψεις, στιγματισμό αλλά και αδυναμία αντιμετώπισης. Μόνη παρηγοριά ο Θεός και η Παναγία Μητέρα του. Σε αυτή καταφεύγει ο Λάσκαρης με αβάστακτο πόνο, και μέσα από το υμνογραφικό του χάρισμα διαμορφώνει ένα απίστευτο σε θεολογικά νοήματα κείμενο.

Όμως εκείνο που συγκλονίζει, δεν είναι τόσο η θεολογική ακρίβεια του κειμένου, όσο η βασανισμένη ύπαρξη του συγγραφέα που στην κυριολεξία κραυγάζει μέσα από προσευχητικούς ύμνους. Σώσε με Παναγία μου φωνάζει, σώσε με!!!

Όποιος έχει νιώσει έστω και μια φορά στην ζωή του την πίκρα απόγνωσης, τον πόνο της μοναξιάς και της ερήμωσης, όποιος έχει κοιμηθεί σε κρύα πατώματα δίχως ανθρώπινες ελπίδες, αναγνωρίζει στην φωνή του Θεόδωρου Λάσκαρη την δική του λαλιά. Γιατί η φωνή των πονεμένων έχει ένα ήχο καθώς και ένα όνειρο, την λύτρωση….. «Και πού λοιπόν θα βρω άλλη προστασία; Πού να προσφύγω; Και πού να σωθώ; Ποια θερμή να έχω βοηθό στις θλίψεις του βίου και στις ζάλες - αλίμονο! - κλονιζόμενος; Μόνο σε σένα ελπίζω και παίρνω θάρρος και καυχώμαι, και προστρέχω στη σκέπη σου. Σώσε με!!!!!»

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[Αναστάσιος]

«Πολλή κακία, πολλή πονηριά ξεχύθηκε στη γη, πολλά σκάνδαλα. Εσύ βλέπε, μην απατηθείς. Μη παρεκκλίνεις στα δεξιά, ούτε στ’ αριστερά, αλλά βάδιζε την βασιλική οδό (την οδό του Χριστού)».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος