Η σωτηρία δεν κερδίζεται, όταν ημείς αργολογώμεν ή όταν διερχώμεθα τας ημέρας μας χωρίς υπολογισμόν.
Προσέχετε την γλώσσαν σας και τον νουν σας, διότι η φυλακή αυτών γεμίζει την ψυχήν από φως Θεού.
Εκείνος όμως που έχει αχαλίνωτον το στόμα του, αποταμιεύει εις την ψυχήν του ποικιλίαν ακαθαρσιών.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ένα ανθρωπάκι
Στά Χριστούγεννα ἔσκυψα πολλές φορές. Εἶπα τά κάλαντα ἀπό παιδί, ἔκοψα καί στήριξα μέ προσοχή τά λαμπερά χαρτονάκια μέ τά ἅγια πρόσωπα στή μικρή μου φάτνη. Στόλισα δένδρο, ἴσως μέ κάποια τέχνη καί λαμπρότητα. Ἀναζήτησα τρόπους καί τόπους νά ζήσω τά Χριστούγεννα. Σπούδασα τή Βυζαντινή εἰκόνα τους μέ μαζεμμένα στό χρόνο τά χαρμόσυνα γεγονότα. Διάβασα καί ξαναδιάβασα τά ἱερά κείμενα. Ἔψαξα καί στούς περισπούδαστους πατερικούς λόγους καί τά σχόλια.
Ὅλα τά διατρέχει διά μέσου τῶν αἰώνων μιά θαυμαστή ὑψηλή ἰδέα, μιά πεποίθηση μεγαλειώδης, αὐτή πού ἀποδίδεται τόσο ποιητικά στό δοξαστικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τό προοίμιο τῶν Χριστουγέννων: «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται».
Διάβασα πολλές φορές καί τίς περίφημες τῶν μεγάλων πατέρων φράσεις: «Άνθρωπος ειμί, Θεού τε κτίσμα τυγχάνων και Θεός είναι κεκελευσμένος» (Μ. Βασίλειος). «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος). «Ἄνθρωπος γάρ ἐγένετο ὁ Θεός καί Θεός ὁ ἄνθρωπος» (Ἱ. Χρυσόστομος).
Χρόνια τώρα σάν τίποτε νά μήν καταλαβαίνω. Ἕνα ἀνθρωπάκι εἶμαι καί δέν φτάνω νά ὀνειρεύομαι τόσο ἀσύλληπτα γιά τή μικρότητά μου. Θεός ὁ ἄνθρωπος! Ἐγώ Θεός!
Ἐγώ ἀνθρώπινα πράγματα ζητάω στά ὄνειρά μου. Τήν ἐπί γῆς εἰρήνη, πού διακήρυξαν οἱ ἄγγελοι. Νά μήν γίνονται πόλεμοι, νά μήν πεινοῦνε τά παιδιά. Νά μήν καταδυναστεύονται, νά μήν πονοῦν οἱ ἄνθρωποι τόσο πολύ, δικοί καί ξένοι. Νά μήν ἀφανίζουμε μέ τά ἔργα μας τήν ὀμορφιά αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Πού καί πού ἀναζητάω καί ἀνθρώπους δίκαιους, ἔντιμους, σοφούς. Συνηθισμένα πράγματα ζητάω αὐτοῦ τοῦ κόσμου ταιριαστά σέ μένα, ἕνα ἀνθρωπάκι, κι ἄς ξέρω ὅτι δέν μοῦ φτάνουν…
Ἔχω ὅμως κι ἄλλα ἐρωτήματα.
Γιατί ἄραγε οἱ πρό Χριστοῦ Ἕλληνες, πού πλούτισαν τήν ἀνθρωπότητα μ’ ὅ,τι ὑψηλότερο στή φιλοσοφία καί στήν τέχνη κι ἀνέδειξαν στίς τραγωδίες τους τούς πιό βαθεῖς πόθους καί πόνους, πού φτάνει ὁ ἄνθρωπος, ἔπλασαν τόσους θεούς καί ἡμιθεούς τόσο κοντά τους, τόσο ἴδιους μέ αὐτούς, νά ἐπιβλέπουν τή ζωή τους, νά ἐπεμβαίνουν, νά ἐπικροτοῦν ἤ ν’ ἀποδοκιμάζουνε τά ἔργα τους τά ἀνθρώπινα; Ποιό ἀρχέτυπο τόσο δυνατό τῆς σχέσης τους μέ τόν «ἄγνωστο Θεό» πηγάζει ἀπό μέσα τους, φωτίζει τήν ὑπέροχη διάνοιά τους καί ἐμπνέει τόν ἀξεπέραστο πολιτισμό τους;
Τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἡ ἐμφάνιση τοῦ προτύπου, πού κατ΄εἰκόνα του πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος, τό «ἀρχέτυπο», πού ἀνασταίνει μυστικά μέσα του κάθε ἄνθρωπος, κι ἄς μήν τό ξέρει, «ἵνα δυνηθῇ ποτέ χωρῆσαι τό ἀρχέτυπον» (Γρ. Παλαμᾶς), γιά νά μπορέσει κάποτε νά τό φτάσει. Ἡ ἀνάδειξη αὐτοῦ πού ἀποκαλεῖται «νοῦς Χριστοῦ», «σπλάγχνα» Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πραγμάτωση τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν».
Ἕνα ἀνθρωπάκι εἶμαι, πού βάζει τά φτωχά του ὄνειρα, τά καθημερινά καί πρόσκαιρα, πρῶτα ἀπό τό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἕνα ἀνθρωπάκι ὅμως, πού δέν ἔπαψε ν’ἀναζητάει…
Τά Χριστούγεννα λένε τά ἱερά γράμματα εἶναι βέβαια ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ στήν ξεπεσμένη ἀνθρωπότητα. Ἦρθε ὁ Χριστός ν’ἀναζητήσει τόν ἐξαπατημένο ἀπ’ τόν διάβολο ἄνθρωπο, πού κινδύνευε νά καταποθεῖ στόν αἰώνιο θάνατο. Ἀλλά δέν εἶναι αὐτό μόνο τά Χριστούγεννα. Τά Χριστούνεννα εἶναι οὐσιαστικά ἡ πραγμάτωση τῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τό πάνσοφο, τό γεμάτο ἀγάπη σχέδιο γιά τό πλάσμα Του, πρίν ἀπό τή δημιουργία του, «πρό καταβολῆς κόσμου» καί βέβαια πρίν ἀπό τήν θλιβερή πτώση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου.
Αὐτά κατενόησαν οἱ μαθητές κοντά Του. Αὐτή τή βεβαιότητα κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἄλλαξαν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου.
Ὕστερα ἄλλη μιά φορά κατέφυγα στόν μαθητή πού σπούδασε βαθύτερα τό «ἀρχέτυπο», ἐπιπεσών στό πανάγιο στῆθος τοῦ Χριστοῦ καί ξαναδιάβασα τά λόγια του: «Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν… ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν… ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ… Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν. δ’, στίχ. 12-16).
Ἴσως σ’αὐτούς τούς λόγους ν’ ἄγγιξα λίγο τό πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἕνα μέ τό Θεό. Κανείς δέν εἶδε ποτέ τό Θεό ἀλλά Ἐκεῖνος χαρίζει τό πνεῦμα Του, μένει μέσα μας κι ἐμεῖς κατοικοῦμε σ’ Ἐκεῖνον. Κατανοοῦμε, ὁμολογοῦμε Ἰησοῦ Χριστό, κατανοοῦμε τό «ἀρχέτυπο», τόν τελικό προορισμό μας.
Τό «ἐν Χριστῷ ζῆν» εἶναι ἡ θέωση. Μόνο μέ μία προϋπόθεση μεγάλη. Νά ἀνασταίνουμε μέσα μας τήν ἀδιάκριτη πρός τό Θεό καί μεταξύ μας ἀγάπη. Τότε γινόμαστε ὅμοιοι μέ τό Θεό. Τότε κατακτοῦμε τήν ἀσύλληπτη θέωση, ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ».
Ἡ μεγαλειώδης ἰδέα τοῦ ἀνθρώπου, πού γίνεται κατά χάριν Θεός καί διατρέχει ὅλα τά ἱερά κείμενα, τελειοῦται στήν πράξη στήν ἄσκηση τῆς ἀδιάκριτης ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο, μέ ὅση ὑπέρβαση, ταπείνωση καί θυσία αὐτή προϋποθέτει.
Ἀνθρώπινα πράγματα καθημερινά χρειάζονται, ἀλλά τόσο μεγάλα καί δύσκολα: Ἡ γνήσια ἀγάπη στό Θεό καί στόν διπλανό, πού εἶναι ἀδελφός μας.
Τότε παύει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἕνα ἀνθρωπάκι. Τότε μπορεῖ νά κάνει ἀληθινά Χριστούγεννα κάθε ἄνθρωπος. Τότε γίνεται κατά χάριν Θεός ὁ ἄνθρωπος!
γ.
Πηγή: Περιοδικό «Η Δράση μας»
https://xfd.gr/
Στά Χριστούγεννα ἔσκυψα πολλές φορές. Εἶπα τά κάλαντα ἀπό παιδί, ἔκοψα καί στήριξα μέ προσοχή τά λαμπερά χαρτονάκια μέ τά ἅγια πρόσωπα στή μικρή μου φάτνη. Στόλισα δένδρο, ἴσως μέ κάποια τέχνη καί λαμπρότητα. Ἀναζήτησα τρόπους καί τόπους νά ζήσω τά Χριστούγεννα. Σπούδασα τή Βυζαντινή εἰκόνα τους μέ μαζεμμένα στό χρόνο τά χαρμόσυνα γεγονότα. Διάβασα καί ξαναδιάβασα τά ἱερά κείμενα. Ἔψαξα καί στούς περισπούδαστους πατερικούς λόγους καί τά σχόλια.
Ὅλα τά διατρέχει διά μέσου τῶν αἰώνων μιά θαυμαστή ὑψηλή ἰδέα, μιά πεποίθηση μεγαλειώδης, αὐτή πού ἀποδίδεται τόσο ποιητικά στό δοξαστικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τό προοίμιο τῶν Χριστουγέννων: «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται».
Διάβασα πολλές φορές καί τίς περίφημες τῶν μεγάλων πατέρων φράσεις: «Άνθρωπος ειμί, Θεού τε κτίσμα τυγχάνων και Θεός είναι κεκελευσμένος» (Μ. Βασίλειος). «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος). «Ἄνθρωπος γάρ ἐγένετο ὁ Θεός καί Θεός ὁ ἄνθρωπος» (Ἱ. Χρυσόστομος).
Χρόνια τώρα σάν τίποτε νά μήν καταλαβαίνω. Ἕνα ἀνθρωπάκι εἶμαι καί δέν φτάνω νά ὀνειρεύομαι τόσο ἀσύλληπτα γιά τή μικρότητά μου. Θεός ὁ ἄνθρωπος! Ἐγώ Θεός!
Ἐγώ ἀνθρώπινα πράγματα ζητάω στά ὄνειρά μου. Τήν ἐπί γῆς εἰρήνη, πού διακήρυξαν οἱ ἄγγελοι. Νά μήν γίνονται πόλεμοι, νά μήν πεινοῦνε τά παιδιά. Νά μήν καταδυναστεύονται, νά μήν πονοῦν οἱ ἄνθρωποι τόσο πολύ, δικοί καί ξένοι. Νά μήν ἀφανίζουμε μέ τά ἔργα μας τήν ὀμορφιά αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Πού καί πού ἀναζητάω καί ἀνθρώπους δίκαιους, ἔντιμους, σοφούς. Συνηθισμένα πράγματα ζητάω αὐτοῦ τοῦ κόσμου ταιριαστά σέ μένα, ἕνα ἀνθρωπάκι, κι ἄς ξέρω ὅτι δέν μοῦ φτάνουν…
Ἔχω ὅμως κι ἄλλα ἐρωτήματα.
Γιατί ἄραγε οἱ πρό Χριστοῦ Ἕλληνες, πού πλούτισαν τήν ἀνθρωπότητα μ’ ὅ,τι ὑψηλότερο στή φιλοσοφία καί στήν τέχνη κι ἀνέδειξαν στίς τραγωδίες τους τούς πιό βαθεῖς πόθους καί πόνους, πού φτάνει ὁ ἄνθρωπος, ἔπλασαν τόσους θεούς καί ἡμιθεούς τόσο κοντά τους, τόσο ἴδιους μέ αὐτούς, νά ἐπιβλέπουν τή ζωή τους, νά ἐπεμβαίνουν, νά ἐπικροτοῦν ἤ ν’ ἀποδοκιμάζουνε τά ἔργα τους τά ἀνθρώπινα; Ποιό ἀρχέτυπο τόσο δυνατό τῆς σχέσης τους μέ τόν «ἄγνωστο Θεό» πηγάζει ἀπό μέσα τους, φωτίζει τήν ὑπέροχη διάνοιά τους καί ἐμπνέει τόν ἀξεπέραστο πολιτισμό τους;
Τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἡ ἐμφάνιση τοῦ προτύπου, πού κατ΄εἰκόνα του πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος, τό «ἀρχέτυπο», πού ἀνασταίνει μυστικά μέσα του κάθε ἄνθρωπος, κι ἄς μήν τό ξέρει, «ἵνα δυνηθῇ ποτέ χωρῆσαι τό ἀρχέτυπον» (Γρ. Παλαμᾶς), γιά νά μπορέσει κάποτε νά τό φτάσει. Ἡ ἀνάδειξη αὐτοῦ πού ἀποκαλεῖται «νοῦς Χριστοῦ», «σπλάγχνα» Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πραγμάτωση τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν».
Ἕνα ἀνθρωπάκι εἶμαι, πού βάζει τά φτωχά του ὄνειρα, τά καθημερινά καί πρόσκαιρα, πρῶτα ἀπό τό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἕνα ἀνθρωπάκι ὅμως, πού δέν ἔπαψε ν’ἀναζητάει…
Τά Χριστούγεννα λένε τά ἱερά γράμματα εἶναι βέβαια ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ στήν ξεπεσμένη ἀνθρωπότητα. Ἦρθε ὁ Χριστός ν’ἀναζητήσει τόν ἐξαπατημένο ἀπ’ τόν διάβολο ἄνθρωπο, πού κινδύνευε νά καταποθεῖ στόν αἰώνιο θάνατο. Ἀλλά δέν εἶναι αὐτό μόνο τά Χριστούγεννα. Τά Χριστούνεννα εἶναι οὐσιαστικά ἡ πραγμάτωση τῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τό πάνσοφο, τό γεμάτο ἀγάπη σχέδιο γιά τό πλάσμα Του, πρίν ἀπό τή δημιουργία του, «πρό καταβολῆς κόσμου» καί βέβαια πρίν ἀπό τήν θλιβερή πτώση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου.
Αὐτά κατενόησαν οἱ μαθητές κοντά Του. Αὐτή τή βεβαιότητα κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἄλλαξαν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου.
Ὕστερα ἄλλη μιά φορά κατέφυγα στόν μαθητή πού σπούδασε βαθύτερα τό «ἀρχέτυπο», ἐπιπεσών στό πανάγιο στῆθος τοῦ Χριστοῦ καί ξαναδιάβασα τά λόγια του: «Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν… ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν… ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ… Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν. δ’, στίχ. 12-16).
Ἴσως σ’αὐτούς τούς λόγους ν’ ἄγγιξα λίγο τό πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἕνα μέ τό Θεό. Κανείς δέν εἶδε ποτέ τό Θεό ἀλλά Ἐκεῖνος χαρίζει τό πνεῦμα Του, μένει μέσα μας κι ἐμεῖς κατοικοῦμε σ’ Ἐκεῖνον. Κατανοοῦμε, ὁμολογοῦμε Ἰησοῦ Χριστό, κατανοοῦμε τό «ἀρχέτυπο», τόν τελικό προορισμό μας.
Τό «ἐν Χριστῷ ζῆν» εἶναι ἡ θέωση. Μόνο μέ μία προϋπόθεση μεγάλη. Νά ἀνασταίνουμε μέσα μας τήν ἀδιάκριτη πρός τό Θεό καί μεταξύ μας ἀγάπη. Τότε γινόμαστε ὅμοιοι μέ τό Θεό. Τότε κατακτοῦμε τήν ἀσύλληπτη θέωση, ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ».
Ἡ μεγαλειώδης ἰδέα τοῦ ἀνθρώπου, πού γίνεται κατά χάριν Θεός καί διατρέχει ὅλα τά ἱερά κείμενα, τελειοῦται στήν πράξη στήν ἄσκηση τῆς ἀδιάκριτης ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο, μέ ὅση ὑπέρβαση, ταπείνωση καί θυσία αὐτή προϋποθέτει.
Ἀνθρώπινα πράγματα καθημερινά χρειάζονται, ἀλλά τόσο μεγάλα καί δύσκολα: Ἡ γνήσια ἀγάπη στό Θεό καί στόν διπλανό, πού εἶναι ἀδελφός μας.
Τότε παύει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἕνα ἀνθρωπάκι. Τότε μπορεῖ νά κάνει ἀληθινά Χριστούγεννα κάθε ἄνθρωπος. Τότε γίνεται κατά χάριν Θεός ὁ ἄνθρωπος!
γ.
Πηγή: Περιοδικό «Η Δράση μας»
https://xfd.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
– Γέροντα, τί θέλει από εμάς ο Θεός; (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
– Γέροντα, τί θέλει από εμάς ο Θεός;
– Ο Θεός από εμάς θέλει την προαίρεσή μας, την αγαθή μας διάθεση, που θα την εκδηλώνουμε με τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας, και την συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Όλα τα άλλα τα δίνει Εκείνος. Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή. Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα. Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια του Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο του Θεού. Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω· δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού. Για να προκόψη, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί. Όταν καθαρίση την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους τους αγαπά το ίδιο.
Όταν ο άνθρωπος δώση την καρδιά του στον Θεό, τότε και τα μυαλά του ανθρώπου είναι παρμένα από την αγάπη του Θεού και η καρδιά του σκιρτάει συνέχεια· νιώθει το κεφάλι του ελαφρό και το σώμα του σαν πούπουλο. Και όταν η αγάπη του Θεού είναι περισσότερη από την χωρητικότητα της καρδιάς, το χτύπημα της καρδιάς ακούγεται και στους γύρω του, γιατί σ᾿ αυτήν την κατάσταση συμμετέχει και το σώμα.
Μια καρδιά τόσο μικρή και μπορεί να αγαπάη τόσο πολύ! Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χίλιες καρδιές να έχη κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώση στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει…
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄, Ι. Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης
https://simeiakairwn.wordpress.com/
– Γέροντα, τί θέλει από εμάς ο Θεός;
– Ο Θεός από εμάς θέλει την προαίρεσή μας, την αγαθή μας διάθεση, που θα την εκδηλώνουμε με τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας, και την συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Όλα τα άλλα τα δίνει Εκείνος. Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή. Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα. Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια του Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο του Θεού. Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω· δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού. Για να προκόψη, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί. Όταν καθαρίση την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους τους αγαπά το ίδιο.
Όταν ο άνθρωπος δώση την καρδιά του στον Θεό, τότε και τα μυαλά του ανθρώπου είναι παρμένα από την αγάπη του Θεού και η καρδιά του σκιρτάει συνέχεια· νιώθει το κεφάλι του ελαφρό και το σώμα του σαν πούπουλο. Και όταν η αγάπη του Θεού είναι περισσότερη από την χωρητικότητα της καρδιάς, το χτύπημα της καρδιάς ακούγεται και στους γύρω του, γιατί σ᾿ αυτήν την κατάσταση συμμετέχει και το σώμα.
Μια καρδιά τόσο μικρή και μπορεί να αγαπάη τόσο πολύ! Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χίλιες καρδιές να έχη κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώση στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει…
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄, Ι. Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης
https://simeiakairwn.wordpress.com/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Το αστέρι της Βηθλεέμ
Θαυμαστά και παράδοξα πράγματα! Στην Ιουδαία -όπου προϋπήρχαν οι προφήτες, οι πατριάρχες, οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης- το μήνυμα για τη γέννηση του Υιού του Θεού το έφεραν οι ειδωλολάτρες, οι μάγοι εξ ᾿Ανατολών!
Έκαναν μακρινό ταξίδι για να τον δουν και να τον προσκυνήσουν και περιπλανόμενοι ρωτούν• «Πού εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;».
Γι᾿ αυτό ακριβώς κρύφτηκε και το αστέρι, ώστε χάνοντας τον οδηγό τους οι μάγοι να αναγκαστούν να ρωτήσουν τους ιουδαίους και μ᾿ αυτόν τον τρόπο να τούς κινήσουν κι εκείνους σε αναζήτηση του νεογέννητου Μεσσία.
Το ότι γεννήθηκε πρόσωπο υψηλό και επίσημο το ήξεραν καλά κι ήταν σίγουροι, διότι τούς το μήνυσε τ᾿ αστέρι. Ο Θεός δεν τούς έστειλε προφήτη, διότι δεν θα τον παραδέχονταν• ούτε με τις Γραφές μπορούσε να τούς μιλήσει, διότι δεν τις γνώριζαν. Τους έστειλε, λοιπόν, ένα σημάδι γνώριμο και προσιτό σ᾿ αυτούς.
Το αστέρι των μάγων δεν ήταν απ᾿ αυτά πού βλέπουμε στο στερέωμα του ουρανού τις νυχτερινές ώρες. Ήταν κάποια λογική κι αόρατη δύναμη, ένας άγγελος, που πήρε το σχήμα του άστρου.
Πώς είμαστε σίγουροι γι᾿ αυτό; Μας το αποδεικνύει η πορεία του• Δεν πηγαίνει απ᾿ την ανατολή στη δύση αλλά από βορρά προς νότο, εφόσον η Παλαιστίνη βρίσκεται στα νότια της Περσίας. Διακρίνεται επίσης κατά την ημέρα, πράγμα αφύσικο για αστέρι. Χάνεται στην περιοχή των Ιεροσολύμων και ξαναεμφανίζεται όταν βγαίνουν οι μάγοι απ᾿ αυτή.
Ακόμη κι όταν τούς οδήγησε στη φάτνη, δεν φαίνεται σ᾿ αυτούς απ᾿ τον ουρανό, αλλά σταματάει εκεί ακριβώς όπου ήταν το παιδί, πάνω απ᾿ το κεφάλι Του. Αν ήταν απλώς ένα αστέρι, δεν θα μπορούσε να δείξει έναν τόσο περιορισμένο χώρο.
Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι λόγῳ του υπερβολικού ύψους δεν είναι δυνατόν ένα αστέρι να προσδιορίσει ούτε τον τόπο μιας ολόκληρης πόλης• πόσο μάλλον ένα ελάχιστο σημείο μέσα σ᾿ αυτή.
Αυτό όμως το άστρο του νεογέννητου βασιλιά έδειξε τον μικρό τόπο της φάτνης κι αφού με ασφάλεια οδήγησε τούς μάγους κοντά του, απομακρύνθηκε• κι αυτό δεν είναι γνώρισμα κοινού αστεριού.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Ομιλία • ΡG 63,507-508
Θαυμαστά και παράδοξα πράγματα! Στην Ιουδαία -όπου προϋπήρχαν οι προφήτες, οι πατριάρχες, οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης- το μήνυμα για τη γέννηση του Υιού του Θεού το έφεραν οι ειδωλολάτρες, οι μάγοι εξ ᾿Ανατολών!
Έκαναν μακρινό ταξίδι για να τον δουν και να τον προσκυνήσουν και περιπλανόμενοι ρωτούν• «Πού εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;».
Γι᾿ αυτό ακριβώς κρύφτηκε και το αστέρι, ώστε χάνοντας τον οδηγό τους οι μάγοι να αναγκαστούν να ρωτήσουν τους ιουδαίους και μ᾿ αυτόν τον τρόπο να τούς κινήσουν κι εκείνους σε αναζήτηση του νεογέννητου Μεσσία.
Το ότι γεννήθηκε πρόσωπο υψηλό και επίσημο το ήξεραν καλά κι ήταν σίγουροι, διότι τούς το μήνυσε τ᾿ αστέρι. Ο Θεός δεν τούς έστειλε προφήτη, διότι δεν θα τον παραδέχονταν• ούτε με τις Γραφές μπορούσε να τούς μιλήσει, διότι δεν τις γνώριζαν. Τους έστειλε, λοιπόν, ένα σημάδι γνώριμο και προσιτό σ᾿ αυτούς.
Το αστέρι των μάγων δεν ήταν απ᾿ αυτά πού βλέπουμε στο στερέωμα του ουρανού τις νυχτερινές ώρες. Ήταν κάποια λογική κι αόρατη δύναμη, ένας άγγελος, που πήρε το σχήμα του άστρου.
Πώς είμαστε σίγουροι γι᾿ αυτό; Μας το αποδεικνύει η πορεία του• Δεν πηγαίνει απ᾿ την ανατολή στη δύση αλλά από βορρά προς νότο, εφόσον η Παλαιστίνη βρίσκεται στα νότια της Περσίας. Διακρίνεται επίσης κατά την ημέρα, πράγμα αφύσικο για αστέρι. Χάνεται στην περιοχή των Ιεροσολύμων και ξαναεμφανίζεται όταν βγαίνουν οι μάγοι απ᾿ αυτή.
Ακόμη κι όταν τούς οδήγησε στη φάτνη, δεν φαίνεται σ᾿ αυτούς απ᾿ τον ουρανό, αλλά σταματάει εκεί ακριβώς όπου ήταν το παιδί, πάνω απ᾿ το κεφάλι Του. Αν ήταν απλώς ένα αστέρι, δεν θα μπορούσε να δείξει έναν τόσο περιορισμένο χώρο.
Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι λόγῳ του υπερβολικού ύψους δεν είναι δυνατόν ένα αστέρι να προσδιορίσει ούτε τον τόπο μιας ολόκληρης πόλης• πόσο μάλλον ένα ελάχιστο σημείο μέσα σ᾿ αυτή.
Αυτό όμως το άστρο του νεογέννητου βασιλιά έδειξε τον μικρό τόπο της φάτνης κι αφού με ασφάλεια οδήγησε τούς μάγους κοντά του, απομακρύνθηκε• κι αυτό δεν είναι γνώρισμα κοινού αστεριού.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Ομιλία • ΡG 63,507-508
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Αμάρτημα εξομολογημένο και μισημένο σβήνεται από το βιβλίο της δικαιοσύνης του Θεού. Έτσι, δεν θα καταλογιστεί στην τελική Κρίση. Αυτό έχοντας στο νου μας, ας φρονηματίζουμε πάντα τη ψυχή μας με την ελπίδα της σωτηρίας, διατηρώντας όμως αμείωτο μέσα μας το αίσθημα της αμαρτωλότητος.
Ο Χριστός, με τη σταυρική του θυσία, έσκισε το χρεόγραφο όλων των ανομιών μας. Από μας ζητάει ζωντανή πίστη, ειλικρινή Εξομολόγηση, αγώνα εναντίον της αμαρτίας και μίσος για το κακό».
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 101
https://proskynitis.blogspot.com/
Ο Χριστός, με τη σταυρική του θυσία, έσκισε το χρεόγραφο όλων των ανομιών μας. Από μας ζητάει ζωντανή πίστη, ειλικρινή Εξομολόγηση, αγώνα εναντίον της αμαρτίας και μίσος για το κακό».
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 101
https://proskynitis.blogspot.com/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Θέλω να Γεννηθεί μέσα μου ο Χριστός;
Για τον άνθρωπο που προσεύχεται, τα Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στην προσευχή είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή ο άνθρωπος προσευχόμενος και παρακαλώντας το Θεό να τον συγχωρέσει, πρώτα αυτόν και μετά ο ίδιος να συγχωρέσει τους άλλους, ο Θεός τον ελευθερώνει από την δουλεία της αμαρτίας, αλλά και των δαιμονικών εξουσιών.
Αυτά τα δύο μας κάνουν, να μην μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει πνευματική τύφλα, τυφλότητα. Ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Δημιουργό του. Σκεφτείτε πόσο τραγικό είναι αυτό. Ο Θεός μας δημιούργησε με τόσην αγάπη, γεννήθηκε σαν άνθρωπος ο Χριστός, σταυρώθηκε, δηλαδή υπέφερε πάρα πολύ, για να μας δώσει ο Πατέρας μας τη Μετάνοια και την Άφεση των αμαρτιών, αναστήθηκε, πήγε στον ουρανό, είναι εκ δεξιών του Πατρός Του, τώρα και σαν άνθρωπος, όπως ήταν εκεί πάντα σαν Θεός, και εμείς δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν ξέρουμε ότι ζει.
Έχουμε μια λεπτή ανάμνηση μέσα μας, διότι το ακούσαμε, διότι το αισθανόμαστε, γιατί συναισθηματικά το έχουμε ανάγκη, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε στην αγάπη και στην ύπαρξή Του, γιατί μας πείθει η καλοσύνη Του, τα θαύματα των Αγίων, το μυστήριο της Εκκλησίας, η χάρις Του, αλλά δεν τον βλέπουμε.
Δεν τον βλέπει ο νους μας τον Χριστό. Δεν βλέπει την γέννησή Του μέσα μας. Αυτό είναι το φοβερό πράγμα και αυτό υπάρχει, διότι, δυστυχώς, θέλουμε να βλέπουμε όλα τα άλλα εκτός από τον Χριστό ή θέλουμε να βλέπουμε τον Χριστό, αλλά δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τίποτα, για να τον δούμε, όπως τον πλούσιο νεανίσκο που έλεγε, ότι τηρεί τις Εντολές του Θεού, αλλά δεν πούλησε τα υπάρχοντά του, για να ακολουθήσει τον Χριστό.
Η Γέννηση του Χριστού, σαν κύριο γεγονός, πρώτα είναι μέσα στην καρδιά μας, εάν γίνεται. Όμως δεν παύει να είναι ιστορικό γεγονός. Δηλαδή, συνέβη εκεί στην περιοχή της Βηθλεέμ, όπως λέει το Ευαγγέλιο πριν από 2000 τόσα χρόνια, 2022 χρόνια, γι’ αυτό λέμε, μετά Χριστόν. Μετά από τον Χριστό τώρα είμαστε 2022 χρόνια, μετά τη γέννησή Του.
Η Εκκλησία κάθε χρόνο γιορτάζει αυτή τη Γέννηση του Χριστού στις 25 του Δεκέμβρη, και διότι είναι ιστορικό γεγονός, αλλά και για να μας ωθήσει μέσα από όλη μας τη ζωή, να ζούμε μυστικά αυτή την παρουσία Του, αυτή τη γέννησή Του. Είναι το πιο σπουδαίο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, αυτό.
Οι Άγιοι αυτό ζούσανε, αλλά οι Άγιοι δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάθε αγιαζόμενος άνθρωπος είναι δυναμικά Άγιος. Δεν είναι Άγιος μόνο ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παΐσιος κ.λ.π. Κάθε ένας που προσεύχεται και ζει αυτό το μυστήριο, είτε στο σπίτι του, είτε στο μοναστήρι, είτε στο Ναό, είτε στο δρόμο, λοιπόν, κάθε άνθρωπος, που ζει αυτό το μυστήριο δυναμικά, αγιάζεται. Και το μυστήριο τι είναι; Το μυστήριο βασικά είναι αυτή η Γέννηση του Χριστού μέσα μας.
Την ιστορία την έχουμε πει πολλές φορές, απλά θα την επαναλάβουμε για εκείνους που δεν την άκουσαν και θα τη θυμίσουμε σε αυτούς που την άκουσαν.
Από την αρχή της Δημιουργίας του ανθρώπου, δηλαδή από τη στιγμή που ο Θεός είπε ότι «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή θα πλάσουμε άνθρωπο που να είναι εικόνα μας και να μπορεί να μας μοιάσει, να το πω έτσι εκλαϊκευμένα, από εκείνη τη στιγμή ο Θεός είχε αποφασίσει να γίνει άνθρωπος, διότι δεν θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αν ο Θεός δεν γινόταν άνθρωπος.
Γι’ αυτό και σε πολλές εικόνες, ορθόδοξες βέβαια, δείχνει τον Υιό του Θεού, δηλαδή τον Χριστό, που τότε δεν είχε σάρκα, όταν δημιουργούσε τον κόσμο – λεγόταν Άσαρκος Λόγος -, να έχει σάρκα και να ευλογεί και να γίνεται ο κόσμος.
Αυτό ήταν ακριβώς η ευδοκία Του, αυτό ήταν αυτό που ήθελε, και όπως ξέρουμε, δημιούργησε ο Θεός τον Αδάμ, ο οποίος είναι ο μόνος άνθρωπος που έφερε ποτέ όλη την ανθρώπινη φύση, όπως ο Χριστός, και μετά γνωρίζουμε ότι έγινε η πτώση του ανθρώπου, που χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό και δεν μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό, παρά μόνον, εάν ο Θεός ο ίδιος γεννιόταν και γινόταν άνθρωπος.
Ο πόθος του Αβραάμ και των Πατέρων, μέχρι την Παναγία και τον Άγιο Ιωακείμ, για την ένωση με τον Θεό, για την αναζήτηση του Θεού, οι κραυγές του Δαβίδ με τους Ψαλμούς του, των Προφητών με τις προφητείες τους και όλων των Πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης κάποια στιγμή αποκορυφώθηκαν στο ζευγάρι του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, και σήμερα λέμε, ότι είναι της Αγίας Άννας, αλλά δεν είναι της Αγίας Άννας.
Σήμερα είναι η Σύλληψη της Θεοτόκου. Αυτή είναι η γιορτή σήμερα. Δεν ξέρω πώς επικράτησε να λένε, ότι είναι της Αγίας Άννας. Της Αγίας Άννας είναι στις 25 Ιουλίου. Είναι η Σύλληψη της Παναγίας, όχι η Σύλληψη της Αγίας Άννας λοιπόν, και γεννήθηκε αυτό το παιδί, δηλαδή η Παναγία, η οποία ακριβώς, επειδή ζούσε όπως ήθελε ο Θεός και επειδή δέχτηκε τον Ευαγγελισμό από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μέσα της σαρκώθηκε, δηλαδή πήρε σάρκα και οστά, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Αυτή είναι η γιορτή των Χριστουγέννων, η οποία, σαν χαρούμενη γιορτή, τελικά κατέληξε να είναι η γιορτή των καταστημάτων και των δώρων, το οποίο δεν είναι άσχημο, εάν όμως συνοδευόταν με την εγκαρδιότητα, δηλαδή μέσα στην καρδιά μας να ζούμε τη Γέννηση του Χριστού, με τη Μετάνοια, την Προσευχή, τη Θεία Κοινωνία, την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, να ζούμε την αληθινή Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας, την προσωπική Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας.
Αυτά τα λίγα λόγια λέω, για να κάνουμε διάλογο, γιατί δεν θέλω τώρα να πω περισσότερα θεολογικά και τέτοια, δηλαδή θέλουμε να γίνουν ερωτήσεις και από τα παιδάκια και επικεντρώνομαι σε αυτό το ερώτημα.
Θέλω να γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μου;
Αυτό το ερώτημα κάνω εγώ σε σας και ακούω τις απαντήσεις. Ποιος θέλει να απαντήσει; Θέλεις Θέκλα;
Κατάλαβες τι εννοώ, γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας; Όταν καμιά φορά κάνεις προσευχούλα νιώθεις, ότι ο Χριστός είναι μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Μπράβο, και για πες μας τώρα, αυτό θέλεις να σου συμβαίνει πιο συχνά;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Και πως θα γίνει αυτό; Πώς το έχεις στο μυαλό σου, ότι θα γίνεται αυτό σε σένα; Να σε βοηθήσω λίγο; Στην πράξη πώς γίνεται αυτό; Πώς μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου.
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κάνω προσευχή.
Α. Χ.
Μπράβο! Όταν κάνεις προσευχή. Το ακούτε οι μεγάλοι; Ναι, εκτός από την προσευχή, πρόσεξε καλά, πότε μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κοινωνάω.
Α. Χ.
Δηλαδή, τι σημαίνει κοινωνάω;
Θέκλα, 8 χρονών
Κοινωνάω τον Χριστό.
Α. Χ.
Μάλιστα. Άρα αυτοί είναι οι δυο τρόποι, ε; Ο ένας είναι που κοινωνάς τον Χριστό και μπαίνει μέσα σου και ο άλλος, όταν προσεύχεσαι και μετανιώνεις αυτός ο Χριστός, που είναι μέσα σου γιατί κοινώνησες, ζωντανεύει.
Ο Στέφανος τώρα. Το ερώτημα είναι, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Στέφανος, 11 χρονών
Θέλω, αλλά θα έλεγα, ότι δεν προσπαθώ τόσο πολύ, όσο θα έπρεπε.
Α. Χ.
Έτσι είναι, την αλήθεια λες.
Σε αυτό το σημείο να πούμε και λίγα λόγια για τον Ιωσήφ τον Μνήστορα. Σκεφτείτε λοιπόν τον Ιωσήφ, ο όποιος λέει μνηστεύθηκε την Παναγία, έπαθε την πλάκα του, όταν την είδε να είναι έγκυος χωρίς να έχει καμιά σχέση μαζί της και λέει το Ευαγγέλιο είχε μέσα του ζάλη, δηλαδή τον βασάνιζαν λογισμοί: Μα είναι δυνατόν αυτή η κοπέλα τώρα να έμεινε έγκυος με κάποιον άλλον;
Αυτή ήταν η σκέψη του και ήρθε ο Αρχάγγελος, λέει εκεί, και του είπε, μη ζαλίζεσαι, το παιδί το οποίο είναι μέσα στην κοιλιά της είναι ο Υιός του Θεού.
Σκεφτείτε λοιπόν, ότι μετά από αυτό το γεγονός μεγάλωνε η κοιλίτσα της Παναγίας, ξέρουμε ότι πήγε από κει, κάτω στην Ορεινή, να βρει την θεία της, την Ελισάβετ, τη μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, γιατί της είπε ο Αρχάγγελος, ότι και η Ελισάβετ, παρόλο που είναι σε μεγάλη ηλικία, έμεινε έγκυος και πάει εκεί, πήγε για να διαπιστώσει και να βεβαιώσει το γεγονός, ούτως ώστε να μην, ας το πούμε ανθρώπινα, να μην χάσει τα μυαλά της.
Γιατί εμείς τώρα λέμε, είναι η Παναγία, αλλά σκεφτείτε, μια κοπέλα ήταν 15 χρονών, όταν συνέβη αυτό, και ποιόν να συμβουλευτεί τώρα. Ποιού να πει, ξέρεις ήρθε ο Αρχάγγελος και μου είπε έτσι και ο ίδιος ο Αρχάγγελος ουσιαστικά την καθοδήγησε να πάει εκεί πέρα, στην Ορεινή και μόλις πήγε εκεί αμέσως λέει η Ελισάβετ: Από πού και ως που ήρθε κοντά μου η μητέρα του Κυρίου μου, γιατί, λέει, ο μικρός Πρόδρομος στην κοιλιά της έκανε κωλοτούμπες από χαρά και μίλησαν τα δυο βρέφη, δηλαδή.
Κατάλαβε ο Πρόδρομος, ότι είχε μπροστά του τον Χριστό, που κάποιων ημερών ήταν ο Χριστός, και ο Πρόδρομος ήταν νομίζω έξι μηνών, και η Παναγία, λέει, αφού έκατσε εκεί τρεις μήνες, δηλαδή ώσπου να γεννηθεί φαντάζομαι ο Πρόδρομος, αυτό θα εννοεί, γύρισε πίσω. Μετά γεννήθηκε ο Χριστός. Βρεθήκανε στη Βηθλεέμ, γιατί ήτανε ο τόπος που γινόταν η απογραφή.
Είναι πολύ σημαντικό, μια λεπτομέρεια που και εγώ πρώτη φορά την πρόσεξα στο Ευαγγέλιο, οι τρεις μάγοι είναι που διέδωσαν την γέννηση του Χριστού. Φανταστείτε, σκεφτείτε σε τι πτώση ήταν η Εκκλησία την εποχή εκείνη που έμαθαν τη γέννηση του Χριστού από τρεις Πέρσες επιστήμονες, να το πω έτσι, αστρονόμους.
Δηλαδή το ξέχασαν ότι το γράφανε οι Γραφές. Πάθανε πλήρη αποξένωση από το γεγονός της μεγαλύτερης προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης και μάθανε αυτό το γεγονός, ο Ηρώδης, από τρεις Πέρσες. Ελάτε στην πραγματικότητα σήμερα, εδώ τώρα να έρθουν ξαφνικά τρεις Τούρκοι και να μας πουν, ξέρεις κάτι έγινε αυτό και αυτό. Να πληροφορήσει αυτούς ο Θεός.
Στην περιοχή της Βηθλεέμ ο Θεός πληροφόρησε τους ποιμένες. Οι ποιμένες ήταν κάποιοι βοσκοί που ήταν έξω από τη Βηθλεέμ και φύλαγαν τα πρόβατά τους και αυτοί πληροφορήθηκαν την Γέννηση του Χριστού και ότι είδαν τους Αγγέλους στον ουρανό να ψέλνουν, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Δηλαδή, οι Άγγελοι έψελναν την αποκατάσταση και τη συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο με την Γέννηση του Χριστού. Δηλαδή, η αληθινή ειρήνη ήρθε στον κόσμο, η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο, με την Σάρκωση του Θεού Λόγου. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αυτό.
Ύστερα πήγαν και οι μεν και οι δε, και οι μάγοι και οι ποιμένες, και προσκύνησαν τον Χριστό. Σκεφτείτε πάλι, ότι εδώ δεν υπήρχε τόπος να μείνουνε και έμειναν σε μια φάτνη, εκεί που είναι τα ζώα δηλαδή, και εκεί γεννήθηκε ο Χριστός, σε μια φάτνη.
Αυτά όλα δείχνουν ακριβώς ότι ο Θεός ήρθε στον κόσμο φτωχός. Ο Χριστός έζησε ως φτωχός και έφυγε ως φτωχός, για να μας δείξει ότι πρέπει να έχουμε μια εσωτερική πτωχεία. Εντάξει, μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλα τα αγαθά, αλλά τίποτα να μην ξεκολλά την καρδιά μας από τη σχέση μας με τον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα αυτά τα γεγονότα, τότε ακριβώς έγιναν, και όλη η περιοχή εκείνη είχε μαύρα μεσάνυχτα.
Μετά, πάει η Παναγία με τον Ιωσήφ, πάνε στη Ναζαρέτ και εκεί ζούνε 30 χρόνια. Γεννιέται ο Χριστός, μεγάλωσε, πήγαινε στο ξυλουργείο του Ιωσήφ, είχε και άλλα αδέλφια, είχε και άλλα παιδιά ο Ιωσήφ, διότι ήταν χήρος, είχε παιδιά μεγάλα λοιπόν και πήγαιναν παντού, βλέπαν και τον Χριστό ανάμεσά τους και κανένας δεν ήξερε ότι ήταν ο Χριστός. Το ότι δηλαδή αυτός που περπατούσε ανάμεσά τους ήταν ο Χριστός τό ’ξερε μόνο ο Ιωσήφ και η Παναγία και ο ίδιος βέβαια.
Σκεφτείτε τι φοβερό πράγμα όλη αυτή η μυστικότητα, διότι ο άνθρωπος είχε τόσο αποξενωθεί από τον Θεό, που για να αποκαλυφθεί ο Θεός στον άνθρωπο έπρεπε να έρθουν τα γεγονότα έτσι σιγά σιγά. Βλέπετε, πήγε μετά... περίμενε ο Χριστός το θάνατο του Προδρόμου, τον μαρτυρικό του θάνατο, για να βγει στη Γαλιλαία και να αρχίζει να κηρύττει.
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι ιστορικά, αλλά είναι και μέσα μας. Αυτό είναι το σημαντικό. Ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός γεννιέται μέσα μας, ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός θαυματουργεί μέσα μας, σταυρώνεται μέσα μας, αναλαμβάνεται μέσα μας, όλα γίνονται μέσα μας.
Και αν δεν γίνουν μέσα μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι γίνεται έξω από μας, δεν μπορούμε ούτε τα γεγονότα που γίνονται έξω μας να τα καταλάβουμε και να κατανοήσουμε. Γι’ αυτό η σχέση με τον Χριστό δεν πρέπει να είναι φολκλορική, ρομαντική, συναισθηματική.
Αυτό ο Χριστός δεν το θέλει και θύμιζα σε κάποιον το μεσημέρι, ότι, για να καταλάβετε, κάποτε ο Χριστός ρώτησε τους Μαθητές του: Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Και είπαν οι Μαθητές: κάποιοι λένε ότι είσαι ο Τίμιος Πρόδρομος, κάποιοι λένε ότι είσαι ο Ηλίας ο Προφήτης και γυρίζει και του λέει του Πέτρου, εσύ Πέτρο ποιος νομίζεις ότι είμαι; Και λέει ο Πέτρος, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο Ιησούς Χριστός. Και του λέει ο Χριστός: Πέτρο χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό που λες. Αυτό δεν το είπες εσύ, το είπε το Άγιο Πνεύμα που είναι μέσα σου και πάνω σε αυτή την πίστη που έχεις εγώ θα χτίσω την Εκκλησία. Σκεφτείτε πόσο τον επαίνεσε, με την καλή έννοια, τον Πέτρο, διότι ακριβώς ζούσε μέσα του το Άγιο Πνεύμα εκείνη την ώρα.
Μετά ο Χριστός αρχίζει να μιλάει για τη Σταύρωσή Του και ο Πέτρος τον διακόπτει και του λέει, σταμάτα Κύριε, ίλεως Κύριε, σταμάτα Κύριε, τι είναι αυτό το πράγμα που λες, να σταυρωθείς. Κάθε ένας από μας θα έλεγε, πόσο τον αγαπά ο Πέτρος, και δεν θέλει να σταυρωθεί, δεν θέλει να πονέσει ο Χριστός για τον κόσμο.
Ο Χριστός όμως τι είπε. «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά». Κάθε ένας που αγαπά συναισθηματικά τον Χριστό αυτά θα ακούσει από τον Χριστό. «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων». Δηλαδή δεν αγαπάς, όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι και αυτό το πράγμα προσέξετε, σκεφτείτε, έχουμε ξανακούσει τον Χριστό να λέει τέτοια κουβέντα μέσα στο Ευαγγέλιο;
Αγανακτά, και ανθρωπίνως, εάν είμαστε όλοι εμείς εκεί τώρα, θα κατσαδιάζαμε τον Χριστό, θα λέγαμε, μα πώς του μιλάει έτσι. Τον αγάπησε και του λέει, πήγαινε πίσω μου Σατανά; Ο συναισθηματισμός ανήκει στον σατανά, εδώ ο Χριστός το λέει μόνος του. Ενώ πριν που ήταν ο Πέτρος κενούμενος, ήταν ταπεινός και είχε μέσα το Άγιο Πνεύμα, τώρα φανταστείτε, θα ήταν υπόθεση 15 λεπτών όλη αυτή η κουβέντα, η πρώτη με τη δεύτερη. Για σκεφτείτε λοιπόν η συναισθηματική προσέγγιση των Χριστουγέννων πόσο στενοχωρεί τον Χριστό.
Δεν είναι καλό που λέμε, δυστυχώς πολλές φορές θέλουμε να μιλάμε στους ανθρώπους αγαπολο-γώντας, έτσι για να τους κάνουμε να νιώθουν ωραία. Δεν είναι έτσι. Εδώ ο Χριστός ο ίδιος είπε, το Άγιο Πνεύμα είναι μάχαιρα, μαχαίρι, λέει. Τα Χριστούγεννα ο Χριστός δεν τα θέλει να πούμε, α, γεννήθηκε ο Χριστούλης, σε μια φάτνη κ.λ.π.. Άλλο τα μωρά τώρα, άλλο τα μωρά. Αλλά και στα μωρά ακόμα, τα βλέπετε τα μωρά, αν καταλαβαίνουν η όχι, τα βλέπετε σε κάθε Σύναξη.
Η συναισθηματική λοιπόν προσέγγιση των γεγονότων δεν είναι αγαπητή στο Θεό. Ο Θεός προτιμά να μην πούμε τίποτα και να ψάξουμε να ζήσουμε έτσι, να ζήσουμε την παρουσία Του μέσα μας, ορθόδοξα δηλαδή, και να τον αισθανθούμε ζωντανό μέσα μας, παρά με το συναισθηματισμό να τον φανταζόμαστε και τελικά ακριβώς να νιώθουμε αυτή την αυτάρκεια, ότι τον αγαπούμε τον Χριστό και να καταπατούμε όλες τις Εντολές Του, να μη μετανοούμε, να μην ταπεινωνόμαστε σε καθημερινή σχέση με τον άλλον άνθρωπο, να επιμένουμε στη γνώμη μας, να μην κάνουμε προσευχή και κατά τα άλλα να λέμε αγαπούμε τον Χριστό.
Ο ίδιος ο Χριστός απαντάει, όπως απάντησε στον Πέτρο, έτσι θα απαντήσει και στον καθένα από μας εκεί στη Δευτέρα Παρουσία θα πει: «ύπαγε οπίσω μου σατανά», δεν με αγάπησες ποτέ. Εγώ είπα πώς με αγαπά κάποιος. Αυτός είναι που με αγαπά, αυτός που τηρεί τις Εντολές μου, είπε ο Χριστός, όχι όποιος με το μυαλό του φαντάζεται.
Σκεφτείτε, δηλαδή δεν είναι σωστό να λέμε, ότι ε παρά τίποτα έστω και αυτό. Όχι. Δεν είναι σωστό αυτό, γιατί το λέει ίδιος Χριστός, όχι γιατί το λέω εγώ.
Γι’ αυτό λοιπόν έκανα την ερώτηση, θέλω να γεννηθεί μέσα μου ο Χριστός; Σε αυτή την ερώτηση η απάντηση σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι συναισθηματική. Είναι το πιο σοβαρό πράγμα, είναι ο πιο σοβαρός πόθος και η πιο σοβαρή επιθυμία που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Από αυτή την επιθυμία, δηλαδή να θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός, γεννιέται η επιθυμία της Μετάνοιας, η επιθυμία της Αφέσεως των αμαρτιών, η επιθυμία της Εξομολόγησης, η αληθινή επιθυμία της Θείας Κοινωνίας. Από αυτή την επιθυμία ενεργοποιείται η Θεία Λειτουργία μέσα μου, όταν διαβάζω το Ευαγγέλιο ζωντανεύουν τα λόγια και ζωντανεύει και αυτός που μιλάει.
Όταν έρχομαι στη Λειτουργία, νιώθω ότι μπήκα σε ένα χώρο αγιασμένο Λατρείας του Θεού και αυτό είναι ακριβώς η απάντηση στο ερώτημα, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Ανδρέας Χριστοφόρου
https://www.pothosmetanoias.gr/
Για τον άνθρωπο που προσεύχεται, τα Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στην προσευχή είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή ο άνθρωπος προσευχόμενος και παρακαλώντας το Θεό να τον συγχωρέσει, πρώτα αυτόν και μετά ο ίδιος να συγχωρέσει τους άλλους, ο Θεός τον ελευθερώνει από την δουλεία της αμαρτίας, αλλά και των δαιμονικών εξουσιών.
Αυτά τα δύο μας κάνουν, να μην μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει πνευματική τύφλα, τυφλότητα. Ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Δημιουργό του. Σκεφτείτε πόσο τραγικό είναι αυτό. Ο Θεός μας δημιούργησε με τόσην αγάπη, γεννήθηκε σαν άνθρωπος ο Χριστός, σταυρώθηκε, δηλαδή υπέφερε πάρα πολύ, για να μας δώσει ο Πατέρας μας τη Μετάνοια και την Άφεση των αμαρτιών, αναστήθηκε, πήγε στον ουρανό, είναι εκ δεξιών του Πατρός Του, τώρα και σαν άνθρωπος, όπως ήταν εκεί πάντα σαν Θεός, και εμείς δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν ξέρουμε ότι ζει.
Έχουμε μια λεπτή ανάμνηση μέσα μας, διότι το ακούσαμε, διότι το αισθανόμαστε, γιατί συναισθηματικά το έχουμε ανάγκη, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε στην αγάπη και στην ύπαρξή Του, γιατί μας πείθει η καλοσύνη Του, τα θαύματα των Αγίων, το μυστήριο της Εκκλησίας, η χάρις Του, αλλά δεν τον βλέπουμε.
Δεν τον βλέπει ο νους μας τον Χριστό. Δεν βλέπει την γέννησή Του μέσα μας. Αυτό είναι το φοβερό πράγμα και αυτό υπάρχει, διότι, δυστυχώς, θέλουμε να βλέπουμε όλα τα άλλα εκτός από τον Χριστό ή θέλουμε να βλέπουμε τον Χριστό, αλλά δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τίποτα, για να τον δούμε, όπως τον πλούσιο νεανίσκο που έλεγε, ότι τηρεί τις Εντολές του Θεού, αλλά δεν πούλησε τα υπάρχοντά του, για να ακολουθήσει τον Χριστό.
Η Γέννηση του Χριστού, σαν κύριο γεγονός, πρώτα είναι μέσα στην καρδιά μας, εάν γίνεται. Όμως δεν παύει να είναι ιστορικό γεγονός. Δηλαδή, συνέβη εκεί στην περιοχή της Βηθλεέμ, όπως λέει το Ευαγγέλιο πριν από 2000 τόσα χρόνια, 2022 χρόνια, γι’ αυτό λέμε, μετά Χριστόν. Μετά από τον Χριστό τώρα είμαστε 2022 χρόνια, μετά τη γέννησή Του.
Η Εκκλησία κάθε χρόνο γιορτάζει αυτή τη Γέννηση του Χριστού στις 25 του Δεκέμβρη, και διότι είναι ιστορικό γεγονός, αλλά και για να μας ωθήσει μέσα από όλη μας τη ζωή, να ζούμε μυστικά αυτή την παρουσία Του, αυτή τη γέννησή Του. Είναι το πιο σπουδαίο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, αυτό.
Οι Άγιοι αυτό ζούσανε, αλλά οι Άγιοι δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάθε αγιαζόμενος άνθρωπος είναι δυναμικά Άγιος. Δεν είναι Άγιος μόνο ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παΐσιος κ.λ.π. Κάθε ένας που προσεύχεται και ζει αυτό το μυστήριο, είτε στο σπίτι του, είτε στο μοναστήρι, είτε στο Ναό, είτε στο δρόμο, λοιπόν, κάθε άνθρωπος, που ζει αυτό το μυστήριο δυναμικά, αγιάζεται. Και το μυστήριο τι είναι; Το μυστήριο βασικά είναι αυτή η Γέννηση του Χριστού μέσα μας.
Την ιστορία την έχουμε πει πολλές φορές, απλά θα την επαναλάβουμε για εκείνους που δεν την άκουσαν και θα τη θυμίσουμε σε αυτούς που την άκουσαν.
Από την αρχή της Δημιουργίας του ανθρώπου, δηλαδή από τη στιγμή που ο Θεός είπε ότι «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή θα πλάσουμε άνθρωπο που να είναι εικόνα μας και να μπορεί να μας μοιάσει, να το πω έτσι εκλαϊκευμένα, από εκείνη τη στιγμή ο Θεός είχε αποφασίσει να γίνει άνθρωπος, διότι δεν θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αν ο Θεός δεν γινόταν άνθρωπος.
Γι’ αυτό και σε πολλές εικόνες, ορθόδοξες βέβαια, δείχνει τον Υιό του Θεού, δηλαδή τον Χριστό, που τότε δεν είχε σάρκα, όταν δημιουργούσε τον κόσμο – λεγόταν Άσαρκος Λόγος -, να έχει σάρκα και να ευλογεί και να γίνεται ο κόσμος.
Αυτό ήταν ακριβώς η ευδοκία Του, αυτό ήταν αυτό που ήθελε, και όπως ξέρουμε, δημιούργησε ο Θεός τον Αδάμ, ο οποίος είναι ο μόνος άνθρωπος που έφερε ποτέ όλη την ανθρώπινη φύση, όπως ο Χριστός, και μετά γνωρίζουμε ότι έγινε η πτώση του ανθρώπου, που χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό και δεν μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό, παρά μόνον, εάν ο Θεός ο ίδιος γεννιόταν και γινόταν άνθρωπος.
Ο πόθος του Αβραάμ και των Πατέρων, μέχρι την Παναγία και τον Άγιο Ιωακείμ, για την ένωση με τον Θεό, για την αναζήτηση του Θεού, οι κραυγές του Δαβίδ με τους Ψαλμούς του, των Προφητών με τις προφητείες τους και όλων των Πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης κάποια στιγμή αποκορυφώθηκαν στο ζευγάρι του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, και σήμερα λέμε, ότι είναι της Αγίας Άννας, αλλά δεν είναι της Αγίας Άννας.
Σήμερα είναι η Σύλληψη της Θεοτόκου. Αυτή είναι η γιορτή σήμερα. Δεν ξέρω πώς επικράτησε να λένε, ότι είναι της Αγίας Άννας. Της Αγίας Άννας είναι στις 25 Ιουλίου. Είναι η Σύλληψη της Παναγίας, όχι η Σύλληψη της Αγίας Άννας λοιπόν, και γεννήθηκε αυτό το παιδί, δηλαδή η Παναγία, η οποία ακριβώς, επειδή ζούσε όπως ήθελε ο Θεός και επειδή δέχτηκε τον Ευαγγελισμό από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μέσα της σαρκώθηκε, δηλαδή πήρε σάρκα και οστά, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Αυτή είναι η γιορτή των Χριστουγέννων, η οποία, σαν χαρούμενη γιορτή, τελικά κατέληξε να είναι η γιορτή των καταστημάτων και των δώρων, το οποίο δεν είναι άσχημο, εάν όμως συνοδευόταν με την εγκαρδιότητα, δηλαδή μέσα στην καρδιά μας να ζούμε τη Γέννηση του Χριστού, με τη Μετάνοια, την Προσευχή, τη Θεία Κοινωνία, την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, να ζούμε την αληθινή Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας, την προσωπική Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας.
Αυτά τα λίγα λόγια λέω, για να κάνουμε διάλογο, γιατί δεν θέλω τώρα να πω περισσότερα θεολογικά και τέτοια, δηλαδή θέλουμε να γίνουν ερωτήσεις και από τα παιδάκια και επικεντρώνομαι σε αυτό το ερώτημα.
Θέλω να γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μου;
Αυτό το ερώτημα κάνω εγώ σε σας και ακούω τις απαντήσεις. Ποιος θέλει να απαντήσει; Θέλεις Θέκλα;
Κατάλαβες τι εννοώ, γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας; Όταν καμιά φορά κάνεις προσευχούλα νιώθεις, ότι ο Χριστός είναι μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Μπράβο, και για πες μας τώρα, αυτό θέλεις να σου συμβαίνει πιο συχνά;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Και πως θα γίνει αυτό; Πώς το έχεις στο μυαλό σου, ότι θα γίνεται αυτό σε σένα; Να σε βοηθήσω λίγο; Στην πράξη πώς γίνεται αυτό; Πώς μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου.
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κάνω προσευχή.
Α. Χ.
Μπράβο! Όταν κάνεις προσευχή. Το ακούτε οι μεγάλοι; Ναι, εκτός από την προσευχή, πρόσεξε καλά, πότε μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κοινωνάω.
Α. Χ.
Δηλαδή, τι σημαίνει κοινωνάω;
Θέκλα, 8 χρονών
Κοινωνάω τον Χριστό.
Α. Χ.
Μάλιστα. Άρα αυτοί είναι οι δυο τρόποι, ε; Ο ένας είναι που κοινωνάς τον Χριστό και μπαίνει μέσα σου και ο άλλος, όταν προσεύχεσαι και μετανιώνεις αυτός ο Χριστός, που είναι μέσα σου γιατί κοινώνησες, ζωντανεύει.
Ο Στέφανος τώρα. Το ερώτημα είναι, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Στέφανος, 11 χρονών
Θέλω, αλλά θα έλεγα, ότι δεν προσπαθώ τόσο πολύ, όσο θα έπρεπε.
Α. Χ.
Έτσι είναι, την αλήθεια λες.
Σε αυτό το σημείο να πούμε και λίγα λόγια για τον Ιωσήφ τον Μνήστορα. Σκεφτείτε λοιπόν τον Ιωσήφ, ο όποιος λέει μνηστεύθηκε την Παναγία, έπαθε την πλάκα του, όταν την είδε να είναι έγκυος χωρίς να έχει καμιά σχέση μαζί της και λέει το Ευαγγέλιο είχε μέσα του ζάλη, δηλαδή τον βασάνιζαν λογισμοί: Μα είναι δυνατόν αυτή η κοπέλα τώρα να έμεινε έγκυος με κάποιον άλλον;
Αυτή ήταν η σκέψη του και ήρθε ο Αρχάγγελος, λέει εκεί, και του είπε, μη ζαλίζεσαι, το παιδί το οποίο είναι μέσα στην κοιλιά της είναι ο Υιός του Θεού.
Σκεφτείτε λοιπόν, ότι μετά από αυτό το γεγονός μεγάλωνε η κοιλίτσα της Παναγίας, ξέρουμε ότι πήγε από κει, κάτω στην Ορεινή, να βρει την θεία της, την Ελισάβετ, τη μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, γιατί της είπε ο Αρχάγγελος, ότι και η Ελισάβετ, παρόλο που είναι σε μεγάλη ηλικία, έμεινε έγκυος και πάει εκεί, πήγε για να διαπιστώσει και να βεβαιώσει το γεγονός, ούτως ώστε να μην, ας το πούμε ανθρώπινα, να μην χάσει τα μυαλά της.
Γιατί εμείς τώρα λέμε, είναι η Παναγία, αλλά σκεφτείτε, μια κοπέλα ήταν 15 χρονών, όταν συνέβη αυτό, και ποιόν να συμβουλευτεί τώρα. Ποιού να πει, ξέρεις ήρθε ο Αρχάγγελος και μου είπε έτσι και ο ίδιος ο Αρχάγγελος ουσιαστικά την καθοδήγησε να πάει εκεί πέρα, στην Ορεινή και μόλις πήγε εκεί αμέσως λέει η Ελισάβετ: Από πού και ως που ήρθε κοντά μου η μητέρα του Κυρίου μου, γιατί, λέει, ο μικρός Πρόδρομος στην κοιλιά της έκανε κωλοτούμπες από χαρά και μίλησαν τα δυο βρέφη, δηλαδή.
Κατάλαβε ο Πρόδρομος, ότι είχε μπροστά του τον Χριστό, που κάποιων ημερών ήταν ο Χριστός, και ο Πρόδρομος ήταν νομίζω έξι μηνών, και η Παναγία, λέει, αφού έκατσε εκεί τρεις μήνες, δηλαδή ώσπου να γεννηθεί φαντάζομαι ο Πρόδρομος, αυτό θα εννοεί, γύρισε πίσω. Μετά γεννήθηκε ο Χριστός. Βρεθήκανε στη Βηθλεέμ, γιατί ήτανε ο τόπος που γινόταν η απογραφή.
Είναι πολύ σημαντικό, μια λεπτομέρεια που και εγώ πρώτη φορά την πρόσεξα στο Ευαγγέλιο, οι τρεις μάγοι είναι που διέδωσαν την γέννηση του Χριστού. Φανταστείτε, σκεφτείτε σε τι πτώση ήταν η Εκκλησία την εποχή εκείνη που έμαθαν τη γέννηση του Χριστού από τρεις Πέρσες επιστήμονες, να το πω έτσι, αστρονόμους.
Δηλαδή το ξέχασαν ότι το γράφανε οι Γραφές. Πάθανε πλήρη αποξένωση από το γεγονός της μεγαλύτερης προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης και μάθανε αυτό το γεγονός, ο Ηρώδης, από τρεις Πέρσες. Ελάτε στην πραγματικότητα σήμερα, εδώ τώρα να έρθουν ξαφνικά τρεις Τούρκοι και να μας πουν, ξέρεις κάτι έγινε αυτό και αυτό. Να πληροφορήσει αυτούς ο Θεός.
Στην περιοχή της Βηθλεέμ ο Θεός πληροφόρησε τους ποιμένες. Οι ποιμένες ήταν κάποιοι βοσκοί που ήταν έξω από τη Βηθλεέμ και φύλαγαν τα πρόβατά τους και αυτοί πληροφορήθηκαν την Γέννηση του Χριστού και ότι είδαν τους Αγγέλους στον ουρανό να ψέλνουν, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Δηλαδή, οι Άγγελοι έψελναν την αποκατάσταση και τη συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο με την Γέννηση του Χριστού. Δηλαδή, η αληθινή ειρήνη ήρθε στον κόσμο, η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο, με την Σάρκωση του Θεού Λόγου. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αυτό.
Ύστερα πήγαν και οι μεν και οι δε, και οι μάγοι και οι ποιμένες, και προσκύνησαν τον Χριστό. Σκεφτείτε πάλι, ότι εδώ δεν υπήρχε τόπος να μείνουνε και έμειναν σε μια φάτνη, εκεί που είναι τα ζώα δηλαδή, και εκεί γεννήθηκε ο Χριστός, σε μια φάτνη.
Αυτά όλα δείχνουν ακριβώς ότι ο Θεός ήρθε στον κόσμο φτωχός. Ο Χριστός έζησε ως φτωχός και έφυγε ως φτωχός, για να μας δείξει ότι πρέπει να έχουμε μια εσωτερική πτωχεία. Εντάξει, μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλα τα αγαθά, αλλά τίποτα να μην ξεκολλά την καρδιά μας από τη σχέση μας με τον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα αυτά τα γεγονότα, τότε ακριβώς έγιναν, και όλη η περιοχή εκείνη είχε μαύρα μεσάνυχτα.
Μετά, πάει η Παναγία με τον Ιωσήφ, πάνε στη Ναζαρέτ και εκεί ζούνε 30 χρόνια. Γεννιέται ο Χριστός, μεγάλωσε, πήγαινε στο ξυλουργείο του Ιωσήφ, είχε και άλλα αδέλφια, είχε και άλλα παιδιά ο Ιωσήφ, διότι ήταν χήρος, είχε παιδιά μεγάλα λοιπόν και πήγαιναν παντού, βλέπαν και τον Χριστό ανάμεσά τους και κανένας δεν ήξερε ότι ήταν ο Χριστός. Το ότι δηλαδή αυτός που περπατούσε ανάμεσά τους ήταν ο Χριστός τό ’ξερε μόνο ο Ιωσήφ και η Παναγία και ο ίδιος βέβαια.
Σκεφτείτε τι φοβερό πράγμα όλη αυτή η μυστικότητα, διότι ο άνθρωπος είχε τόσο αποξενωθεί από τον Θεό, που για να αποκαλυφθεί ο Θεός στον άνθρωπο έπρεπε να έρθουν τα γεγονότα έτσι σιγά σιγά. Βλέπετε, πήγε μετά... περίμενε ο Χριστός το θάνατο του Προδρόμου, τον μαρτυρικό του θάνατο, για να βγει στη Γαλιλαία και να αρχίζει να κηρύττει.
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι ιστορικά, αλλά είναι και μέσα μας. Αυτό είναι το σημαντικό. Ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός γεννιέται μέσα μας, ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός θαυματουργεί μέσα μας, σταυρώνεται μέσα μας, αναλαμβάνεται μέσα μας, όλα γίνονται μέσα μας.
Και αν δεν γίνουν μέσα μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι γίνεται έξω από μας, δεν μπορούμε ούτε τα γεγονότα που γίνονται έξω μας να τα καταλάβουμε και να κατανοήσουμε. Γι’ αυτό η σχέση με τον Χριστό δεν πρέπει να είναι φολκλορική, ρομαντική, συναισθηματική.
Αυτό ο Χριστός δεν το θέλει και θύμιζα σε κάποιον το μεσημέρι, ότι, για να καταλάβετε, κάποτε ο Χριστός ρώτησε τους Μαθητές του: Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Και είπαν οι Μαθητές: κάποιοι λένε ότι είσαι ο Τίμιος Πρόδρομος, κάποιοι λένε ότι είσαι ο Ηλίας ο Προφήτης και γυρίζει και του λέει του Πέτρου, εσύ Πέτρο ποιος νομίζεις ότι είμαι; Και λέει ο Πέτρος, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο Ιησούς Χριστός. Και του λέει ο Χριστός: Πέτρο χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό που λες. Αυτό δεν το είπες εσύ, το είπε το Άγιο Πνεύμα που είναι μέσα σου και πάνω σε αυτή την πίστη που έχεις εγώ θα χτίσω την Εκκλησία. Σκεφτείτε πόσο τον επαίνεσε, με την καλή έννοια, τον Πέτρο, διότι ακριβώς ζούσε μέσα του το Άγιο Πνεύμα εκείνη την ώρα.
Μετά ο Χριστός αρχίζει να μιλάει για τη Σταύρωσή Του και ο Πέτρος τον διακόπτει και του λέει, σταμάτα Κύριε, ίλεως Κύριε, σταμάτα Κύριε, τι είναι αυτό το πράγμα που λες, να σταυρωθείς. Κάθε ένας από μας θα έλεγε, πόσο τον αγαπά ο Πέτρος, και δεν θέλει να σταυρωθεί, δεν θέλει να πονέσει ο Χριστός για τον κόσμο.
Ο Χριστός όμως τι είπε. «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά». Κάθε ένας που αγαπά συναισθηματικά τον Χριστό αυτά θα ακούσει από τον Χριστό. «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων». Δηλαδή δεν αγαπάς, όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι και αυτό το πράγμα προσέξετε, σκεφτείτε, έχουμε ξανακούσει τον Χριστό να λέει τέτοια κουβέντα μέσα στο Ευαγγέλιο;
Αγανακτά, και ανθρωπίνως, εάν είμαστε όλοι εμείς εκεί τώρα, θα κατσαδιάζαμε τον Χριστό, θα λέγαμε, μα πώς του μιλάει έτσι. Τον αγάπησε και του λέει, πήγαινε πίσω μου Σατανά; Ο συναισθηματισμός ανήκει στον σατανά, εδώ ο Χριστός το λέει μόνος του. Ενώ πριν που ήταν ο Πέτρος κενούμενος, ήταν ταπεινός και είχε μέσα το Άγιο Πνεύμα, τώρα φανταστείτε, θα ήταν υπόθεση 15 λεπτών όλη αυτή η κουβέντα, η πρώτη με τη δεύτερη. Για σκεφτείτε λοιπόν η συναισθηματική προσέγγιση των Χριστουγέννων πόσο στενοχωρεί τον Χριστό.
Δεν είναι καλό που λέμε, δυστυχώς πολλές φορές θέλουμε να μιλάμε στους ανθρώπους αγαπολο-γώντας, έτσι για να τους κάνουμε να νιώθουν ωραία. Δεν είναι έτσι. Εδώ ο Χριστός ο ίδιος είπε, το Άγιο Πνεύμα είναι μάχαιρα, μαχαίρι, λέει. Τα Χριστούγεννα ο Χριστός δεν τα θέλει να πούμε, α, γεννήθηκε ο Χριστούλης, σε μια φάτνη κ.λ.π.. Άλλο τα μωρά τώρα, άλλο τα μωρά. Αλλά και στα μωρά ακόμα, τα βλέπετε τα μωρά, αν καταλαβαίνουν η όχι, τα βλέπετε σε κάθε Σύναξη.
Η συναισθηματική λοιπόν προσέγγιση των γεγονότων δεν είναι αγαπητή στο Θεό. Ο Θεός προτιμά να μην πούμε τίποτα και να ψάξουμε να ζήσουμε έτσι, να ζήσουμε την παρουσία Του μέσα μας, ορθόδοξα δηλαδή, και να τον αισθανθούμε ζωντανό μέσα μας, παρά με το συναισθηματισμό να τον φανταζόμαστε και τελικά ακριβώς να νιώθουμε αυτή την αυτάρκεια, ότι τον αγαπούμε τον Χριστό και να καταπατούμε όλες τις Εντολές Του, να μη μετανοούμε, να μην ταπεινωνόμαστε σε καθημερινή σχέση με τον άλλον άνθρωπο, να επιμένουμε στη γνώμη μας, να μην κάνουμε προσευχή και κατά τα άλλα να λέμε αγαπούμε τον Χριστό.
Ο ίδιος ο Χριστός απαντάει, όπως απάντησε στον Πέτρο, έτσι θα απαντήσει και στον καθένα από μας εκεί στη Δευτέρα Παρουσία θα πει: «ύπαγε οπίσω μου σατανά», δεν με αγάπησες ποτέ. Εγώ είπα πώς με αγαπά κάποιος. Αυτός είναι που με αγαπά, αυτός που τηρεί τις Εντολές μου, είπε ο Χριστός, όχι όποιος με το μυαλό του φαντάζεται.
Σκεφτείτε, δηλαδή δεν είναι σωστό να λέμε, ότι ε παρά τίποτα έστω και αυτό. Όχι. Δεν είναι σωστό αυτό, γιατί το λέει ίδιος Χριστός, όχι γιατί το λέω εγώ.
Γι’ αυτό λοιπόν έκανα την ερώτηση, θέλω να γεννηθεί μέσα μου ο Χριστός; Σε αυτή την ερώτηση η απάντηση σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι συναισθηματική. Είναι το πιο σοβαρό πράγμα, είναι ο πιο σοβαρός πόθος και η πιο σοβαρή επιθυμία που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Από αυτή την επιθυμία, δηλαδή να θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός, γεννιέται η επιθυμία της Μετάνοιας, η επιθυμία της Αφέσεως των αμαρτιών, η επιθυμία της Εξομολόγησης, η αληθινή επιθυμία της Θείας Κοινωνίας. Από αυτή την επιθυμία ενεργοποιείται η Θεία Λειτουργία μέσα μου, όταν διαβάζω το Ευαγγέλιο ζωντανεύουν τα λόγια και ζωντανεύει και αυτός που μιλάει.
Όταν έρχομαι στη Λειτουργία, νιώθω ότι μπήκα σε ένα χώρο αγιασμένο Λατρείας του Θεού και αυτό είναι ακριβώς η απάντηση στο ερώτημα, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Ανδρέας Χριστοφόρου
https://www.pothosmetanoias.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»…
Έτσι αρχίζει ο ψαλμωδός το καταληκτικό δοξαστικό των Μεγάλων Ωρών των Χριστουγέννων.
Έτσι ήθελε η άπειρη αγάπη του Θεού Πατέρα για το τελειότερο δημιούργημά Του.
Σήμερα ο Υιός του Θεού ντύνεται την ανθρώπινη σάρκα και κατεβαίνει στον κόσμο μας.
Σήμερα ο Χριστός ψάχνει πάλι για τη φάτνη Του! Είμαστε έτοιμοι να του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, για να κατοικήσει μέσα μας;
Σήμερα ο Ακατάληπτος, για να μας λυτρώσει, γίνεται ένας από μας! Εμείς, άραγε, μπορούμε να πούμε ότι Του μοιάζουμε, ότι είμαστε σαν και Αυτόν;
Σήμερα ο Θεός βρεφουργείται, υπερβαίνει τη λογική και αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο κοντά Του μας θέλει! Εμείς, πόσο διατεθειμένοι είμαστε να υπερβούμε την αμαρτωλή φύση μας και να κάνουμε το δικό μας βήμα προς Αυτόν;
Χριστός ἐτέχθη!
Για να αλλάξει μια για πάντα την παγκόσμια ιστορία!
Κυρίως, όμως, για να αλλάξει όλους εμάς!
Ας Του προσφέρουμε ως δώρο αυτή την αλλαγή!
Σήμερα!
Η. Κ.
φοιτητής Νομικής
https://xfd.gr/
Έτσι αρχίζει ο ψαλμωδός το καταληκτικό δοξαστικό των Μεγάλων Ωρών των Χριστουγέννων.
Έτσι ήθελε η άπειρη αγάπη του Θεού Πατέρα για το τελειότερο δημιούργημά Του.
Σήμερα ο Υιός του Θεού ντύνεται την ανθρώπινη σάρκα και κατεβαίνει στον κόσμο μας.
Σήμερα ο Χριστός ψάχνει πάλι για τη φάτνη Του! Είμαστε έτοιμοι να του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, για να κατοικήσει μέσα μας;
Σήμερα ο Ακατάληπτος, για να μας λυτρώσει, γίνεται ένας από μας! Εμείς, άραγε, μπορούμε να πούμε ότι Του μοιάζουμε, ότι είμαστε σαν και Αυτόν;
Σήμερα ο Θεός βρεφουργείται, υπερβαίνει τη λογική και αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο κοντά Του μας θέλει! Εμείς, πόσο διατεθειμένοι είμαστε να υπερβούμε την αμαρτωλή φύση μας και να κάνουμε το δικό μας βήμα προς Αυτόν;
Χριστός ἐτέχθη!
Για να αλλάξει μια για πάντα την παγκόσμια ιστορία!
Κυρίως, όμως, για να αλλάξει όλους εμάς!
Ας Του προσφέρουμε ως δώρο αυτή την αλλαγή!
Σήμερα!
Η. Κ.
φοιτητής Νομικής
https://xfd.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Προετοιμασία για τα Χριστούγεννα
Η περίοδος μέχρι τα Χριστούγεννα είναι ιδιαίτερα ευλογημένη από τo Θεό, γιατί μας οδηγεί λειτουργικά και εορταστικά προς την κυρία ημέρα, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει το γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Όπως όλες οι γιορτές της Εκκλησίας μας έτσι και τα Χριστούγεννα δεν έχουν ένα χαρακτήρα μόνο αναμνηστικό, αλλά κύριος σκοπός είναι να μετάσχει ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτή τη χάρη, που δίνει ο Θεός διά των εορτών της Εκκλησίας μας.
Είναι παρατηρημένο μέσα από την πείρα των Αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας μας ότι αυτές οι μέρες διακρίνονται για την υπερβάλλουσα χάρη η οποία διαχέεται από τον Θεό και το Άγιο Πνεύμα στους πιστούς και είναι σταθμοί μέσα στη ζωή μας από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αυτή τη χάρη και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.
Βέβαια, καθημερινά εορτάζουμε το μυστήριο της γεννήσεως του Θεού Λόγου και μετέχουμε σε όλη τη ζωή του Κυρίου με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Η Εκκλησία μας μάς παρέδωσε κάποια πράγματα τα οποία τηρώντάς τα βοηθούμαστε να προχωρήσουμε πνευματικά. Πρώτα μας ετοιμάζει με την περίοδο της νηστείας. Η νηστεία βοηθά τον άνθρωπο να ξεκολλήσει το μυαλό του από τα γήινα πράγματα, βοηθά τον νου του στην προσευχή, σπρώχνει την καρδία στην αναζήτηση της Θείας Χάριτος, κινεί την καρδία εις προσευχή και ένωση μετά του νοός, καθαρίζει το σώμα από τις ροπές προς τα πάθη και την αμαρτία. Γενικά ως μέσο, το οποίο ο ίδιος ο Χριστός μας παρέδωσε, θεωρείται από τους Πατέρες ότι είναι από τα πρώτα και βασικά όπλα στον πνευματικό αγώνα. Βέβαια, νηστεία δεν είναι μόνο των φαγητών. Είναι η νηστεία από όλες μας τις επιθυμίες, στα έξοδα, ενδύματα, εκδηλώσεις, στο τι ακούμε και στο τι βλέπουμε. Εφόσον είναι καιρός νηστείας είναι και καιρός ελεημοσύνης. Οι πρώτοι χριστιανοί κατά τη νηστεία διέθεταν το υπόλοιπο των χρημάτων που τους περίσσευε από τα καθημερινά πράγματα για ελεημοσύνη.
Άλλο πνευματικό όπλο είναι, η εξομολόγηση. Προσερχόμαστε στο μυστήριο της Εξομολογήσεως, για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από όλα όσα ως άνθρωποι έχουμε προσλάβει μέσα στα καθημερινά μας γεγονότα και τις περιπέτειες της καθημερινής μας ζωής. Ο Θεός δεν απαιτεί να γίνουμε αναμάρτητοι, γιατί αυτό είναι έξω από τη φύση μας. Μέσα στην αδυναμία μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πάθη, αμαρτίες, αδυναμίες και τις ελλείψεις μας. Γιατί αμαρτία δεν είναι μόνο η παράβαση του νόμου του Θεού, αλλά είναι και η έλλειψη της αγάπης μας προς τον Θεό, η βίωση της στροφής της ψυχής μας προς τον Θεό. Το ότι δηλαδή καλούμεθα να αγαπήσουμε απόλυτα τον Θεό και όμως δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε είναι η ουσία της αμαρτίας μας.
Πέραν της νηστείας, ελεημοσύνης και εξομολόγησης ένα άλλο πνευματικό όπλο είναι η προσευχή. Αυτό το διάστημα αν ο χριστιανός γεμίσει τον χρόνο του με προσευχή , κυρίως με τη μονολόγηση της νοεράς προσευχής και την επίκληση του ονόματος του Χριστού, θα έχει συνεχή κοινωνία με τον Θεό, η οποία ετοιμάζει την καρδία προς την κοινωνία με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού Γέροντος Αθανασίου
https://www.isagiastriados.com/
Η περίοδος μέχρι τα Χριστούγεννα είναι ιδιαίτερα ευλογημένη από τo Θεό, γιατί μας οδηγεί λειτουργικά και εορταστικά προς την κυρία ημέρα, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει το γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Όπως όλες οι γιορτές της Εκκλησίας μας έτσι και τα Χριστούγεννα δεν έχουν ένα χαρακτήρα μόνο αναμνηστικό, αλλά κύριος σκοπός είναι να μετάσχει ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτή τη χάρη, που δίνει ο Θεός διά των εορτών της Εκκλησίας μας.
Είναι παρατηρημένο μέσα από την πείρα των Αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας μας ότι αυτές οι μέρες διακρίνονται για την υπερβάλλουσα χάρη η οποία διαχέεται από τον Θεό και το Άγιο Πνεύμα στους πιστούς και είναι σταθμοί μέσα στη ζωή μας από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αυτή τη χάρη και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.
Βέβαια, καθημερινά εορτάζουμε το μυστήριο της γεννήσεως του Θεού Λόγου και μετέχουμε σε όλη τη ζωή του Κυρίου με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Η Εκκλησία μας μάς παρέδωσε κάποια πράγματα τα οποία τηρώντάς τα βοηθούμαστε να προχωρήσουμε πνευματικά. Πρώτα μας ετοιμάζει με την περίοδο της νηστείας. Η νηστεία βοηθά τον άνθρωπο να ξεκολλήσει το μυαλό του από τα γήινα πράγματα, βοηθά τον νου του στην προσευχή, σπρώχνει την καρδία στην αναζήτηση της Θείας Χάριτος, κινεί την καρδία εις προσευχή και ένωση μετά του νοός, καθαρίζει το σώμα από τις ροπές προς τα πάθη και την αμαρτία. Γενικά ως μέσο, το οποίο ο ίδιος ο Χριστός μας παρέδωσε, θεωρείται από τους Πατέρες ότι είναι από τα πρώτα και βασικά όπλα στον πνευματικό αγώνα. Βέβαια, νηστεία δεν είναι μόνο των φαγητών. Είναι η νηστεία από όλες μας τις επιθυμίες, στα έξοδα, ενδύματα, εκδηλώσεις, στο τι ακούμε και στο τι βλέπουμε. Εφόσον είναι καιρός νηστείας είναι και καιρός ελεημοσύνης. Οι πρώτοι χριστιανοί κατά τη νηστεία διέθεταν το υπόλοιπο των χρημάτων που τους περίσσευε από τα καθημερινά πράγματα για ελεημοσύνη.
Άλλο πνευματικό όπλο είναι, η εξομολόγηση. Προσερχόμαστε στο μυστήριο της Εξομολογήσεως, για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από όλα όσα ως άνθρωποι έχουμε προσλάβει μέσα στα καθημερινά μας γεγονότα και τις περιπέτειες της καθημερινής μας ζωής. Ο Θεός δεν απαιτεί να γίνουμε αναμάρτητοι, γιατί αυτό είναι έξω από τη φύση μας. Μέσα στην αδυναμία μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πάθη, αμαρτίες, αδυναμίες και τις ελλείψεις μας. Γιατί αμαρτία δεν είναι μόνο η παράβαση του νόμου του Θεού, αλλά είναι και η έλλειψη της αγάπης μας προς τον Θεό, η βίωση της στροφής της ψυχής μας προς τον Θεό. Το ότι δηλαδή καλούμεθα να αγαπήσουμε απόλυτα τον Θεό και όμως δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε είναι η ουσία της αμαρτίας μας.
Πέραν της νηστείας, ελεημοσύνης και εξομολόγησης ένα άλλο πνευματικό όπλο είναι η προσευχή. Αυτό το διάστημα αν ο χριστιανός γεμίσει τον χρόνο του με προσευχή , κυρίως με τη μονολόγηση της νοεράς προσευχής και την επίκληση του ονόματος του Χριστού, θα έχει συνεχή κοινωνία με τον Θεό, η οποία ετοιμάζει την καρδία προς την κοινωνία με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού Γέροντος Αθανασίου
https://www.isagiastriados.com/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Αγιασμένες μέρες (Φώτης Κόντογλου)
Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.
Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».
Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».
Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».
Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.
Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».
Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.
Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ήχος καθαρός εορταζόντων». […]
Aπό το βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»
https://alopsis.gr/
Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.
Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».
Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».
Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».
Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.
Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».
Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.
Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ήχος καθαρός εορταζόντων». […]
Aπό το βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»
https://alopsis.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τι είναι ο Χριστός για μάς;
Τι είναι ο Χριστός για μας; Είναι μια εικόνα, είναι ένα όνομα, είναι μια μορφή, είναι μια ιδέα, είναι κάποιος μεγάλος που έζησε τω καιρώ εκείνω; Είναι μόνο αυτό;Ο Χριστός είναι ολοζώντανος, είναι δίπλα μας, όπως είναι δίπλα μου ο Γιάννης, ο Κώστας. Έτσι πρέπει να πιστεύω, πως ο Χριστός είναι δίπλα μου και τον πιάνω από το χέρι, και έτσι να περπατάω.
Ο Χριστός έχει δύναμη. Χωρίς τη χάρη του Χριστού, χωρίς τη δύναμη του Χριστού τα πάντα είναι αδύνατα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πράγματι! Αυτό που ζει ο κάθε Χριστιανός νέος στον κόσμο είναι κάτι θαυμαστό. Δεν το πιστεύει ο κόσμος. Δεν μπορούνε οι άλλοι νέοι του κόσμου να πιστέψουν ότι ζούμε όπως ζούμε.
Και γιατί ζούμε έτσι; Γιατί υπάρχει ο Χριστός ο οποίος βοηθάει να ζούμε μια τέτοια ανώτερη ζωή.Η εκκλησία είναι ένα πεδίο τεραστίων δυνάμεων. Πως είναι ένα μαγνητικό πεδίο; Έτσι είναι κι η χάρη του Χριστού! Η Χάρη του Χριστού δεν είναι κάτι νεφελώδες, δύναμη, κάτι αεριώδες, κάτι φανταστικό. Η Χάρη του Χριστού είναι η πιο συγκεκριμένη δύναμη, η οποία μπορεί να παίρνει τον άνθρωπο από τη γη, από τον Άδη, και να τον ανεβάζει στον ουρανό. Είναι τεράστια η ένταση της Χάριτος του Θεού, αν είμαστε από υλικό που μπορεί να την αισθάνεται.
Ο Χριστός δε βασανίζει, ο Χριστός δεν απογοητεύει, ο Χριστός δεν ταλαιπωρεί. Ο Χριστός ελευθερώνει, ο Χριστός χαριτώνει, ο Χριστός ανεβάζει και σώζει, κάνει χαριτωμένο τον άνθρωπο, κι έτσι πρέπει να Τον ζούμε.
Ολοζώντανος είναι ο Χριστός μέσα στη ζωή της Εκκλησίας και αλίμονο σ’ εμάς αν ο Χριστός είναι μόνο ένα όνομα γραμμένο στη σελίδα κάποιου βιβλίου.
Δεν είμαστε λίγοι. Πολλοί είμαστε. Ο Χριστός δε μετράει νούμερα. Τις καρδιές κοιτάει. Το χρυσάφι είναι πολύ λιγότερο από το χώμα, αξίζει περισσότερο.
Δε στέκεται τίποτα χωρίς το Χριστό. Το ευαγγέλιο είναι σοφία, είναι η μόνη αλήθεια του Θεού, είναι η μόνη χαρά, είναι η μόνη ελπίδα για τον κόσμο. Όλοι εμείς που είμαστε πεσμένοι κάτω και τραυματισμένοι και τσακισμένοι, ας σηκωθούμε όρθιοι. Εδώ είναι η Σοφία.
Αρχιμανδρίτου π. Αστερίου Χατζηνικολάου
https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/
Τι είναι ο Χριστός για μας; Είναι μια εικόνα, είναι ένα όνομα, είναι μια μορφή, είναι μια ιδέα, είναι κάποιος μεγάλος που έζησε τω καιρώ εκείνω; Είναι μόνο αυτό;Ο Χριστός είναι ολοζώντανος, είναι δίπλα μας, όπως είναι δίπλα μου ο Γιάννης, ο Κώστας. Έτσι πρέπει να πιστεύω, πως ο Χριστός είναι δίπλα μου και τον πιάνω από το χέρι, και έτσι να περπατάω.
Ο Χριστός έχει δύναμη. Χωρίς τη χάρη του Χριστού, χωρίς τη δύναμη του Χριστού τα πάντα είναι αδύνατα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πράγματι! Αυτό που ζει ο κάθε Χριστιανός νέος στον κόσμο είναι κάτι θαυμαστό. Δεν το πιστεύει ο κόσμος. Δεν μπορούνε οι άλλοι νέοι του κόσμου να πιστέψουν ότι ζούμε όπως ζούμε.
Και γιατί ζούμε έτσι; Γιατί υπάρχει ο Χριστός ο οποίος βοηθάει να ζούμε μια τέτοια ανώτερη ζωή.Η εκκλησία είναι ένα πεδίο τεραστίων δυνάμεων. Πως είναι ένα μαγνητικό πεδίο; Έτσι είναι κι η χάρη του Χριστού! Η Χάρη του Χριστού δεν είναι κάτι νεφελώδες, δύναμη, κάτι αεριώδες, κάτι φανταστικό. Η Χάρη του Χριστού είναι η πιο συγκεκριμένη δύναμη, η οποία μπορεί να παίρνει τον άνθρωπο από τη γη, από τον Άδη, και να τον ανεβάζει στον ουρανό. Είναι τεράστια η ένταση της Χάριτος του Θεού, αν είμαστε από υλικό που μπορεί να την αισθάνεται.
Ο Χριστός δε βασανίζει, ο Χριστός δεν απογοητεύει, ο Χριστός δεν ταλαιπωρεί. Ο Χριστός ελευθερώνει, ο Χριστός χαριτώνει, ο Χριστός ανεβάζει και σώζει, κάνει χαριτωμένο τον άνθρωπο, κι έτσι πρέπει να Τον ζούμε.
Ολοζώντανος είναι ο Χριστός μέσα στη ζωή της Εκκλησίας και αλίμονο σ’ εμάς αν ο Χριστός είναι μόνο ένα όνομα γραμμένο στη σελίδα κάποιου βιβλίου.
Δεν είμαστε λίγοι. Πολλοί είμαστε. Ο Χριστός δε μετράει νούμερα. Τις καρδιές κοιτάει. Το χρυσάφι είναι πολύ λιγότερο από το χώμα, αξίζει περισσότερο.
Δε στέκεται τίποτα χωρίς το Χριστό. Το ευαγγέλιο είναι σοφία, είναι η μόνη αλήθεια του Θεού, είναι η μόνη χαρά, είναι η μόνη ελπίδα για τον κόσμο. Όλοι εμείς που είμαστε πεσμένοι κάτω και τραυματισμένοι και τσακισμένοι, ας σηκωθούμε όρθιοι. Εδώ είναι η Σοφία.
Αρχιμανδρίτου π. Αστερίου Χατζηνικολάου
https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/