Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πως οικονομεί τα πράγματα ο Θεός…

Kάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο, γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί και δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί, άδικοι και αμαρτωλοί, είναι πλούσιοι και αναπαύονται, και πώς ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού.
O Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατέβει στον κόσμο. Περπατώντας λοιπόν ο γέροντας, βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί. Eκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό.
O Aββάς κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δέντρου και σε λίγο περνά ένας άνθρωπος πλούσιος, που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Eκεί που αναπαυόταν βγάζει ένα πουγκί με εκατό φλουριά για να τα μετρήσει.
Aφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως έπεσαν στη γη. Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του αφήνοντας εκεί τα φλουριά. Έπειτα πέρασε από κει άλλος οδοιπόρος για να πιει νερό. Bρίσκει τα φλουριά, τα παίρνει και φεύγει γρήγορα.
Kατόπιν ήλθε άλλος φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος και κάθισε κι αυτός ν’ αναπαυθεί. Eνώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται ο πλούσιος, πέφτει πάνω στο φτωχό και του λέει με θυμό: “Γρήγορα, δώσε μου τα φλουριά που βρήκες”.
O φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Tότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνει με τη βίτσα του λουριού του αλόγου του και μ’ ένα χτύπημα στο μήνιγγα τον σκότωσε. Kαι άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και επειδή δε βρήκε τίποτε, έφυγε πολύ λυπημένος.

O Aββάς βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Kύριο, έλεγε: “Kύριε, ποια είναι η βουλή Σου και πως υπομένει αυτά η αγαθότητα Σου”.
Tότε παρουσιάστηκε άγγελος και του είπε: “Mη λυπάσαι, Γέροντα, διότι όλα με τη θέληση του Θεού γίνονται, άλλα κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα για οικονομία. Mάθε λοιπόν ότι αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. O δεύτερος είχε περιβόλι αξίας εκατό φλουριών, αυτός δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε δικαστικώς μόνο για πενήντα φλουριά.
Kι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης το Θεό να κάνει εκδίκηση, οικονόμησε έτσι ο Θεός και του τα έδωσε διπλά, αντί πενήντα φλουριά, εκατό. εκείνος δε ο άνθρωπος που φονεύθηκε άδικα είχε κάνει ένα φόνο, επειδή όμως είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα, θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα, για να σωθεί η ψυχή του.
Aυτός δε, ο πλεονέκτης, που έκανε το φόνο, έμελλε να κολαστή από τη φιλαργυρία και την πλεονεξία του γι’ αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει μετάνοια.

Kαι να, τώρα αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός. Λοιπόν, πήγαινε τώρα στο κελί σου και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του θεού, διότι είναι ανεξερεύνητες και ανεξιχνίαστες”. Aυτά αφού άκουσε από τον άγγελο ο Aββάς, δόξασε το Θεό.
Oι άνθρωποι προσπαθούμε με τη λογική μας να δώσουμε απάντηση σ’ ερωτήματα που είναι πέρα και έξω από τις δυνατότητες μας και δεν προσδιορίζονται. Όπου ο Θεός βάζει μια τελεία, δε μπορούμε εμείς να βάζουμε ερωτηματικό. Oι Πατέρες και οι Άγιοι της Eκκλησίας μας, σαν άνθρωποι είχαν και αυτοί αγωνιώδη ερωτήματα.
Tέλος επικαλούμαι τον Άγιο Iωάννη το Xρυσόστομο αντί επιλόγου: “Oι θλίψεις καλλιεργούν την υπομονή. H αγάπη του Θεού ξέρει και ρυθμίζει το μέγεθος των θλίψεων. H Θεία Πρόνοια είναι ανεξήγητη και η φροντίδα του Θεού ακατανόητη. Tα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος πολλή”.

askitikon

[toula]

Είναι ολοφάνερο.
Γνωρίζουμε ότι ο Κύριος θέλει από εμάς να υπομένουμε τις ύβρεις, τους χλευασμούς και τις κακοπάθειες, ενώ ο διάβολος επιζητεί τα αντίθετα.
Εάν λοιπόν εμείς συγκατατεθούμε με εκείνο που μας υποβάλλει ο διάβολος, είναι ολοφάνερο ότι στρέψαμε τον εαυτό μας και το θέλημά μας προς τη φιληδονία και ότι έχουμε παρακούσει τον Κύριο.
Όταν όμως αισθανόμαστε βαθιά θλίψη, γιατί συγκατατεθήκαμε στις προσβολές του διαβόλου, είναι ολοφάνερο ότι στραφήκαμε προς τον Θεό, αγαπώντας και ακολουθώντας τη στενή οδό των εντολών Του.

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής

[toula]

Αυτός που οδηγεί ανθρώπους, έστω και έναν, στο δρόμο του Θεού, καλύπτει πλήθος αμαρτιών…

Ομολογίες του αειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου για την «προ Χριστού» ζωή του, και διδακτικά παραδείγματά του

*Κάποτε σε κάποια πολύ όμορφη γυναίκα, που ήταν προκλητικά ντυμένη, της είπα με διάκριση, ότι γίνεται αιτία, λόγω του ντυσίματός της, να σκανδαλίζονται οι άνδρες. Να μην σκανδαλίζονται, μου απάντησε, να κλείσουν τα μάτια τους, αν σκανδαλίζονται.
Και την ρωτάω: Αν εσύ μου δώσεις ένα ποτήρι δηλητήριο και εγώ το πιω, ποιος θα δικαστεί; Εγώ που το ήπια ή εσύ που μου το έδωσες; Δεν καταλαβαίνω τι μου λες, με είπε. Άμα δεν καταλαβαίνεις και εγώ δεν μπορώ να στο πω διαφορετικά, να σε βοηθήσω και εκεί έκλεισε η συζήτηση μαζί της…
Για πόσες και για πόσους γίναμε αίτιοι να σκανδαλιστούν οι άλλοι; Έχουμε πάει ποτέ στον εξομολόγο, να του πούμε: Πάτερ έγινα αιτία να σκανδαλιστεί ο άλλος; Γιατί είναι αλήθεια, ότι πολλές αμαρτίες των άλλων οφείλονται στο ότι εμείς με έναν λόγο ή με μία πράξη μας τους σκανδαλίσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα.
*Είχα πάει κάποτε στη Βοστώνη για κάποιες ομιλίες. Μια μέρα, μια σύζυγος, έκανε μια παράκληση για τον άνδρα της, ο οποίος έκανε μεταμόσχευση νεφρού και οι ιατροί λέγανε, ότι η πορεία της υγείας του, δεν εξελισσόταν καλά.
Η σύζυγος ήταν μια πολύ ευσεβής γυναίκα, αλλά δεν ήξερα αν και ο άνδρας της ήταν πιστός. Έτσι την πλησίασα και τη ρώτησα, αν ο άνδρας της, είχε σχέση με την Εκκλησία.
Πιστός είναι και κοινωνεί κιόλας, μου απάντησε. Εξομολογείται πριν κοινωνήσει, την ρώτησα. Ακόμα να μου απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση που της έκανα. Ο άνδρας της, ήταν με τον τρόπο του Χριστιανός.
Αυτοί είναι οι λεγόμενοι καλοί άνθρωποι. Ρωτάς τους συγγενείς ενός τέτοιου ανθρώπου, ρωτάς τον κόσμο που τον ξέρει και όλοι σου δίνουν αυτό το πιστοποιητικό, του καλού ανθρώπου.
Μάλιστα τον μακαρίζουν λέγοντας: Μακάρι να ήταν όλοι σαν και αυτόν! Αυτά τα πιστοποιητικά που δίνει ο κόσμος δεν τα λαμβάνει υπόψη Του ο Θεός. Δεν συγκινείται ο Θεός από αυτούς τους ανθρώπους, όσο καλοί και να είναι, γιατί θρησκεύουν με τον τρόπο τους. Να ξέρετε, ότι η κόλαση γέμισε από τέτοιους καλούς ανθρώπους!…
*Μια πνευματική γυναίκα, μου φανέρωσε μια μέρα την αποκάλυψή της. Είχε πάει Μεγάλη Πέμπτη στην Εκκλησία και την ώρα που το πλήθος του κόσμου ετοιμαζόταν να κοινωνήσει, συλλογίστηκε το εξής: Άραγε, ποιοι από αυτούς τους ανθρώπους προετοιμάστηκαν καταλλήλως για το Μυστήριο αυτό;
Μάλιστα για αυτούς, που δεν προετοιμάστηκαν καταλλήλως, προσευχήθηκε λέγοντας: Θεέ μου, συγχώρησέ τους!
Τότε, όπως λέει η ίδια, βλέπει τον παππά με την Ιερή Λαβίδα να κοινωνεί τους πιστούς. Και συνέβαινε κάτι παράδοξο. Σε πολλούς την ώρα που κοινωνούσαν, ένας άγγελος Κυρίου, έπαιρνε τη Θεία Μετάληψη από την Ιερή Λαβίδα και την επέστρεφε στο Ιερό Ποτήριο και οι άνθρωποι αυτοί λάμβαναν απλά άρτο και οίνο και όχι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Παρατήρησε, ότι από τους 100 που πήγαιναν να κοινωνήσουν, στους 95 συνέβαινε αυτό το πράγμα.
Προφανώς αυτοί προσέρχονταν στο Μυστήριο απροετοίμαστοι και ουσιαστικά δεν κοινωνούσαν, αν και στην πράξη φαίνονταν ότι συμμετείχαν στο Μυστήριο αυτό.
*Συναντήσαμε κάποτε μια μαυροφορεμένη γυναίκα απαρηγόρητη που έκλαιγε συνεχώς. Την πλησιάσαμε για να μάθουμε γιατί έκλαιγε έτσι, αλλά και για να την παρηγορήσουμε. Και τι μάθαμε λέτε; Ότι είχε πεθάνει η αδελφή της και ετάφη χωρίς ιερέα.
Επειδή ήταν χειμώνας και χιόνιζε, δεν μπόρεσαν οι ιερείς να φτάσουν εγκαίρως στο χωριό. Ιερέας δεν υπήρχε στο χωριό. Την κράτησαν τρεις μέρες και τελικά την θάψανε, χωρίς παπά και ψάλτη. Και αποδείχθηκε στη συνέχεια, ότι η εκλιπούσα σε όλη της τη ζωή κατηγορούσε τους παππάδες. Δίκαιος είναι ο Θεός! Γιατί ο άνθρωπος ό,τι σπείρει, αυτό θερίζει.
* Μια μέρα καθώς έπαιρνα έξω από το μαγαζί μου την αλληλογραφία μου, με πλησίασε μια χήρα, γνωστή από άλλοτε και άρχισε να με λέει ότι έχει ανάγκη και μου ζήτησε χρήματα. Τότε της έδωσα όσα είχα πάνω μου, νομίζω ήταν 3.100 δραχμές και ξαναμπήκα μέσα στο μαγαζί.
Είναι αλήθεια, ότι της έδωσα τα χρήματα μουρμουρίζοντας, για να μην έχω επιβαρυμένη την συνείδησή μου. Μέσα στο μαγαζί είδα την αλληλογραφία και ανάμεσα στα άλλα υπήρχε και ένας φάκελλος που είχε μέσα 2.000 δραχμές και έγραφε: κ. Παναγόπουλε, αυτές οι 2.000 δραχμές στη διάθεσή σας, να διατεθούν όπως νομίζετε.
Μετά από λίγη ώρα, έρχεται μια κυρία για να ψωνίσει και μου δίνει ένα φάκελλο λέγοντάς μου: Αυτό είναι για σας. Τον ανοίγω τον φάκελλο και είχε μέσα 1.000 δραχμές. Οι 2 φάκελλοι, περιείχαν συνολικά 3.000 δραχμές. Ήταν σαν να μου έλεγε ο Χριστός, παλιάνθρωπε, εγώ είχα κανονίσει για σένα, πριν ακόμα εσύ δώσεις τα λεφτά στη χήρα!
* Μιλούσα κάποτε σε ένα ακροατήριο και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Ήταν και πολύς κόσμος πίσω μου, όρθιοι. Κάποια στιγμή της ομιλίας μου, άκουσα πίσω μου μια γυναικεία φωνή που έλεγε: Αχ, να ‘χανε φτερά, αυτά τα λόγια.
Εγώ δεν γύρισα πίσω να δω, ποιος είπε αυτό το πράγμα. Όμως στο τέλος το κράτησα αυτό σαν κρατούμενο και γύρισα πίσω μου και ρώτησα: Ποιος είπε κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου, αυτά τα λόγια;
Και μια γνωστή σε μένα, πλουσιοτάτη κυρία, μου λέει: Εγώ τα είπα τα λόγια αυτά, κ. Παναγόπουλε. Μπορείς να τα επαναλάβεις, την ρώτησα. Και μου λέει: Αχ, να ‘χανε φτερά τα λόγια σου, να πηγαίνανε σε όλο τον κόσμο, για να τα ακούσουνε και άλλοι. Δεν έχουνε φτερά, της λέγω. Μου λέει, όχι δεν έχουν.
Δεν έχουν της απάντησα, διότι εσύ τα έχεις μέσα στο πορτοφόλι σου. Στην τσάντα σου τα έχεις. Όπως βλέπεις, γράφονται τα λόγια μου σε μια κασέτα και εάν εσύ ήθελες να ανοίξεις την τσάντα σου, για να πάρεις 5000 κασέτες και να τις μοίραζες στον κόσμο, τότε θα είχανε φτερά. Να όμως που τώρα κάθονται στην τσάντα σου!
* Ρίξε σε έναν κόκκορα χρυσά φλουριά και καλαμπόκια. Ο κόκκορας θα αγνοήσει τα χρυσά φλουριά και θα ενδιαφερθεί μόνο για τα καλαμπόκια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Όσα λεφτά και να έχει ο άνθρωπος, δεν θα του ικανοποιήσουν την ψυχή, δεν θα τον κάνουν ευτυχισμένο.
Γιατί η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη μόνο για το Χριστό. Ο Χριστός είναι η μοναδική του ανάγκη και μόνο Αυτός, τον κάνει ευτυχισμένο.
* Μιλούσα κάποτε με μια κυρία, που είχε κάνει 13 εκτρώσεις! Καλά, της λέω, τόσο αθεόφοβη είσαι; Και ακούστε απάντηση που με έδωσε: Εγώ σε σχέση με την τάδε, περιστερά είμαι.
Εκείνη έκανε 24 εκτρώσεις! Και το έλεγε με τέτοιο τρόπο, λες και είχε περιθώριο να κάνει, άλλες 11 εκτρώσεις. Μάθαμε να συγκρίνουμε τον εαυτόν μας, με έναν χειρότερό μας και όχι με έναν καλύτερο από εμάς. Γι’ αυτό και έχουμε αυτά τα χάλια.
* Αυτός που οδηγεί ανθρώπους, έστω και έναν, στο δρόμο του Θεού, καλύπτει πλήθος αμαρτιών. Έλεγε ο σοφός Σολομώντας: Σοφός είναι εκείνος που σώζει ψυχές ανθρώπων, εφόσον πρώτα τακτοποίησε τη δική του ψυχή.
Τους ανθρώπους αυτούς, που επιτελούν αυτό το διακόνημα ο Θεός θα τους τοποθετήσει σε ειδική-τιμητική θέση στον παράδεισο, γιατί κατά κάποιο τρόπο βοηθούν το Θεό στο έργο Του, ώστε να σωθούν, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Έχω προσωπικά περιστατικά επί του θέματος, αλλά δεν μου επιτρέπεται να σας πω γι’ αυτά.
* Δεν είμαστε κάτοικοι της γης, αλλά ένοικοι. Κάποια στιγμή είτε το θέλουμε, είτε όχι θα μας γίνει έξωση. Τίποτα δεν μας ανήκει πάνω στη γη και είμαστε απλώς διαχειριστές των αγαθών, που μας παραχώρησε ο Θεός.
* Αν όλα τα πράγματα τα μάθει ο άνθρωπος πάνω στη γη, εκτός από ένα, ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί αντιμέτωπος με το Θεό, που θα τον ζητήσει λογαριασμό για τη ζωή του, απέτυχε στον κόσμο. Αντίθετα αν γνωρίζει μόνο αυτό και τίποτα άλλο, τότε θα είναι επιτυχημένος. Δεν μετράει η ποσοτική γνώση, αλλά η ποιοτική.
* Εγώ είμαι υποχρεωμένος να σας πω, πόσο ύψος έχει ο Όλυμπος. Τώρα εσείς πόσο ψηλά θα τον ανεβείτε, είναι δικό σας θέμα.
* ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΪΔΩΘΟΥΜΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Αμήν.

Εις αγαθή ανάμνηση Εμπειρικές αλήθειες από την κηρυκτική διακονία του πιστού εργάτου Κυρίου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ (1916-1982) Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
askitikon

[toula]

Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα {από το πώς μιλάς} και, επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.
-Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιό πολύ απ’ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. Επίσης, να προσέχετε, γιατί μερικοί γονείς χαϊδεύουν πολύ τα παιδιά τους και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και όταν χαϊδεύεις πολύ το παιδί, θα γίνει εγωιστής και θα πάρει στραβό δρόμο. Πολλοί γονείς φροντίζουν περισσότερο να δώσουν υλικά πράγματα στα παιδιά τους. Αυτό είναι λάθος. Το σώμα έχει πολλές υλικές επιθυμίες, αλλά σύντομη ζωή. Η ψυχή έχει συνέχεια, άλλη πορεία. Η ψυχή δεν καταλήγει στο χώμα, άλλα στο Θεό. Όλοι σήμερα ασχολούνται με το σώμα τους, όχι με τις ανάγκες της ψυχής τους.
-Ποιες είναι οι ανάγκες της ψυχής;
-Να, πώς να στο πω; Οι ανάγκες της ψυχής είναι διαφορετικές. Και οι χαρές της ψυχής είναι αλλιώτικες από τις χαρές του σώματος. Το σώμα εύκολα το βολεύεις, τη ψυχή όχι. Αν έχεις λεφτά και μπεις σε ένα μεγάλο μαγαζί, το σώμα βολεύτηκε. Αλλά τί μπορείς να βρεις σε ένα, πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά, ναι, σουπερ μάρκετ, για τη ψυχή σου; Η ψυχή χρειάζεται άλλα πράγματα. Η ψυχή έχει ανάγκη από ειρήνη, ησυχία, επικοινωνία με το Θεό. Για να συντηρηθεί το σώμα, χρειάζονται αργύρια και επιούσιος άρτος. Η ψυχή για να συντηρηθεί χρειάζεται θεία τάλαντα, τον επουράνιο Άρτο».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

[toula]

Θα δεις πόσο χαρούμενο θα κάνεις και τον άγγελό σου!
Κάποιος πολύ διακριτικός γέροντας έλεγε πως πρέπει πάντα στη ζωή μας να είμαστε όσο γίνεται πιο απλοί και διακριτικοί.
Και έφερνε για παράδειγμα την προσευχή.
Έλεγε: "Ξέρεις, παιδί μου, τι όμορφο πράγμα είναι να περπατάς στο δρόμο και να προσεύχεσαι;
Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Να έχεις, παιδί μου, στην τσέπη σου ένα κομποσκοινάκι και η ευχή να ρέει, να κυλάει ασταμάτητα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ'αυτό.
Να περπατάς στο δρόμο, να έχεις τα χέρια σου στις τσέπες και να εύχεσαι.
Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Διακριτικά, παιδί μου. Έτσι γίνεται η σωστή προσευχή: διακριτικά, αφανώς...
Αν το προσπαθήσεις, θα'χεις μεγάλη ωφέλεια.
Θα δεις πόσο χαρούμενο θα κάνεις και τον άγγελό σου!
Θα χαμογελάει! Θα πετάει απ΄τη χαρά του όταν θα σε βλέπει να προσεύχεσαι!"

[toula]

Η προσευχή απομακρύνει τα πονηρά πνεύματα.

Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής,
όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα...
Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.
Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε καί χτύπησε την πόρτα του Μοναχού:
- Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου.
Βρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια καί θέλω να προσευχηθείς για μένα στον Κύριο να με ανακούφιση.
Απόρησε ο Αδελφός, ακούγοντας τον Γέροντα να μιλά έτσι.
Δεν είμαι άξιος, Αββά, να προσεύχομαι εγώ για, σένα, του είπε συνεσταλμένα.
Δεν φεύγω από δω, επέμενε ο Όσιος, αν δε μου δώσεις υπόσχεση πως θα κάνεις κάθε βράδυ μια προσευχή για μένα.
Έτσι τον ανάγκασε να υποσχεθεί. Το ίδιο βράδυ κιόλας προσευχήθηκε για τον Γέροντα. Ύστερα συλλογίστηκε:
- Παρακάλεσες, ταλαίπωρε, για ένα τέτοιον άγιο και για ιόν εαυτό σου δεν ζήτησες τίποτε.
Πρόσθεσε έτσι άλλη μια προσευχή για τον εαυτό του. Το ίδιο έκανε και το άλλο βράδυ καί το επόμενο. Ώσπου συνήθισε να λέει δυο προσευχές όλη την εβδομάδα.
Την Κυριακή πέρασε πάλι έξω από την καλύβα του ο Όσιος. Οι δαίμονες βρίσκονταν εκεί, αλλά δυσαρεστημένοι. Κατάλαβε αμέσως πως η προσευχή του Αδελφού είχε αρχίσει να ενεργεί αποτελεσματικά. Μπήκε μέσα καί τον παρακάλεσε να προσθέσει άλλη μια προσευχή για χάρη του. Εκείνος δέχθηκε με προθυμία. Κοντά στις δύο προσευχές πού έκανε τώρα για τον Γέροντα, πρόσθεσε δυο ακόμη για τον εαυτό του. Πέρασε άλλη μια εβδομάδα πού ο Αδελφός έλεγε τέσσερες προσευχές.
Όταν πήγε την Κυριακή να τον ιδεί ο Όσιος, βρήκε τους δαίμονες αμίλητους καί σκυθρωπούς. Ευχαρίστησε τον Θεό και παρακάλεσε τον Αδελφό να προσθέσει καί τρίτη προσευχή για χάρη του.
— Βλέπω μεγάλη ωφέλεια από τις προσευχές σου, Αδελφέ, του είπε, για να τον ενθαρρύνει.
Τώρα ο πρώην αμελής Μοναχός προσευχόταν το μεγαλύτερο μέρος της νύκτας, γιατί κοντά στις τρεις προσευχές, πού έλεγε για τον Όσιο, πρόσθεσε άλλες τρεις για τον εαυτό του.
Την Κυριακή πηγαίνοντας πάλι στην εκκλησία ο Αββάς Μακάριος, δέχτηκε την επίθεση των πονηρών πνευμάτων. Τον απειλούσαν και τον έβριζαν, γιατί έγινε αφορμή να διορθωθεί ο Μοναχός. Είχαν όμως απομακρυνθεί πολύ από την καλύβα του. Η προσευχή του τα εμπόδιζε να πλησιάσουν.
Ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό ο Όσιος για τη μεταβολή του Αδελφού. Ύστερα τον συμβούλευσε να μη παραμελεί ποτέ την προσευχή του, για να μην πέφτει εύκολα στις παγίδες πού στήνει ο διάβολος για να παρασύρει τον άνθρωπο στην απώλεια.

Από το «Γεροντικό»

[toula]

Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη.
Άγιος Νεκτάριος

Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους. Γί’ αὐτὸ ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγώνα σου.
Ἡ ἐλπίδα στὸ Θεὸ δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοὶ φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας καὶ παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νὰ φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί, γιὰ νὰ μὴ βάλουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας σὲ πειρασμό.
Ἐμπιστευτεῖτε στὸ Θεὸ τὸν Ἀγαθό, τὸν Ἰσχυρό, τὸν Ζῶντα, καὶ Αὐτὸς θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀνάπαυση. Μετὰ τὶς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματικὴ χαρά. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις γιὰ τὴ δική Του ἀγάπη. Μὴ λιποψυχεῖτε λοιπὸν καὶ μὴ δειλιάζετε.
Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴ θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἂν εἶναι αὐτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωϊσμοῦ. Προσέχετε τὸν ἐγωϊσμό, ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴ μορφὴ τοῦ δικαιώματος.
Προσέχετε καὶ τὴν ἄκαιρη λύπη, δημιουργεῖται ὕστερ’ ἀπὸ ἕναν δίκαιο ἔλεγχο. Ἡ ὑπερβολικὴ θλίψη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. Μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ θλίψη. Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Φροντίζετε νὰ περιφρουρεῖτε στὴν καρδιά σας τὴ χαρὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπετε στὸν πονηρὸ νὰ χύνει τὸ φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, ποὺ ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σὲ κόλαση.

«Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.

[toula]

Όταν αρρωσταίνουμε να μη ξεχνάμε....

Είναι αλήθεια, ότι τέλεια υγεία δεν έχει κανένας. Όλο και κάτι έχουμε όλοι μας. Πλήρως και τελείως υγιής δεν υπάρχει κανένας. Και όσοι είναι έξω από τα νοσοκομεία νοσούν και όσοι είναι εντός, ακόμη περισσότερο. Μάλιστα οι ασθένειες ποικίλουν κατά περίπτωση. Ασθένειες σώματος και ασθένειες ψυχής. Ασθένειες ιάσιμες και ανίατες. Ασθένειες έκτακτες και αρρώστιες για μια ζωή. Αρρωστήματα κρυφά και λανθάνοντα, αλλά και φανερά. Κληρονομικά και επίκτητα. Διαπιστωμένα και σπάνια, άγνωστα. Παλαιά που ξαναγυρίζουν, αλλά και καινούρια.
Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Η ιατρική επιστήμη κάνει θαύματα. Αλλά από όλο αυτό το βάσανο της αρρώστιας, υπάρχει και ένα θετικό. “Από το πικρό ο Θεός βγάζει γλυκό”. “Ουδέν κακόν αμιγές καλού”, που έλεγαν και οι αρχαίοι. Ποιό είναι αυτό το καλό; Μέσα στην αρρώστια μας καταλαβαίνουμε την αδυναμία μας, ταπεινωνόμαστε, ζητάμε βοήθεια κι από τους άλλους, τους έχουμε ανάγκη, αλλά και από το Θεό.
Έλεγε ο π. Πορφύριος, ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο εν τη Ομονοία των Αθηνών ασκήσας, ότι “δεν πρέπει να κατηγορούμε τον καρκίνο, διότι πολλούς οδήγησε δια της μετανοίας και εξομολογήσεως στον ουρανό”.

Ο Θεός έπλασε το σώμα και όχι την αρρώστια. Η αρρώστια μπήκε με την αμαρτία όπως η φθορά και ο θάνατος. Όλη όμως η διαδικασία της αρρώστιας και οι διάφορες εξετάσεις μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό και πιο κοντά στους άλλους ανθρώπους.
Όταν αρρωστήσουμε τότε θυμόμαστε τον Θεό. Η αρρώστεια είναι μια παιδαγωγία. Η παιδαγωγία του Κυρίου όμως δεν θέλει να μας ισοπεδώσει. Η παιδαγωγία είναι μικρή και τις περισσότερες φορές προσωρινή, δηλ. στα μέτρα μας και στην αντοχή μας. Σκοπό έχει να μας επαναφέρει στην τάξη, όπως ο δάσκαλος τους αφηρημένους μαθητές (Μ. Βασίλειος). Γινόμαστε και πάλι παιδιά του Θεού. Πιο πιστοί στο Θεό και πιο συμπαθείς στους πονεμένους. Η παιδεία του Κυρίου φανερώνει ότι ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας σώσει. Συχνά από μια αρρώστεια, αλλά και μια θεραπεία, αλλάζουμε ζωή.
Βασική πηγή προβλημάτων στον άνθρωπο δημιουργεί το σώμα. Δεν φταίει όμως το σώμα. Η κακή χρήση και ο εγωϊσμός προβάλλονται με όχημα το γερό και σφριγηλό σώμα. Η αρρώστεια λοιπόν πλήττει το σώμα και ο άνθρωπος ταπεινώνεται. Καταλαβαίνει τα όριά του. Δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Διαπιστώνει ότι έχει ημερομηνία λήξεως.
Από την άλλη μεριά ο πόνος σμιλεύει την ψυχή και κάνει τον άνθρωπο πιο καταδεκτικό, πράο, πιστό, προσευχόμενο. Επαναφέρει στο προσκήνιο της ζωής του το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Αγκαλιάζει τον Σταυρό και διαβάζει το Ευαγγέλιο. Τρέχει στα προσκυνήματα και τάζει τάματα στα Μοναστήρια. Το σπουδαιότερο είναι ότι ο πονεμένος άνθρωπος τις περισσότερες φορές αρχίζει να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται και να κοινωνεί. Αρχίζει μια καινούρια περπατησιά στη ζωή του.
Επίσης οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν επικοινωνούν πιο εύκολα. Γίνονται πιο καταδεκτικοί και ομιλητικοί. Με τους γιατρούς πιο ανακοινωτικοί. Με τους νοσοκόμους πιο υπάκουοι. Με τους δικούς τους πιο συνεργάσιμοι. Με τους διπλανούς πιο συμπαθείς και επιεικείς. Μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων συμφιλιώθηκαν οικογένειες και αδέλφια. Ξεκίνησαν ισόβιες φιλίες. Μας επισκέπτονται φίλοι και συγγενείς από μακριά. Γείτονες και πνευματικοί συγγενείς δείχνουν ενδιαφέρον. Συχνά στην αρρώστεια ανακαλύπτουμε ποιοί μας αγαπούν ειλικρινά.
Η Εκκλησία μας συνεχώς προσεύχεται υπέρ υγείας και υπέρ των νοσούντων. Και μείς πρέπει να προσευχόμαστε θερμά για τους ασθενείς Να δίνουμε το όνομά τους και πρόσφορο στην θεία Λειτουργία. Να καλέσουμε κι έναν ιερέα να διαβάσει ειδικές ευχές και να κάνει Ευχέλαιο. Να οργανώσουμε την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Να τους φέρουμε κατάλληλα πνευματικά βιβλία να διαβάσουν. Να κάνουμε μια παράκληση ή μια ελεημοσύνη για χάρη τους.

από χριστιανική Εστία Λαμίας

[toula]

Συμπαράσταση στον αδύνατο που πέφτει. «Δεν σ’ αφήνω, αδελφέ μου, να φύγεις και να χάσεις τον κόπο σου...»

Πήγε κάποτε ένας αδελφός σε κάποιον Γέροντα και του λέει: «Ο αδελφός μου με βγάζει από τη σειρά μου πηγαίνοντας εδώ κι εκεί και στενοχωριέμαι».
Κι ο Γέροντας τον παρηγόρησε συμβουλεύοντάς τον: «Να τον υπομείνεις, αδελφέ, και ο Θεός βλέποντας τον κόπο της υπομονής σου, θα τον επαναφέρει. Γιατί με τρόπο σκληρό δεν είναι εύκολο να μεταστρέψεις κάποιον.
Ούτε ένας δαίμονας διώχνει άλλον δαίμονα. Αλλά μάλλον με την καλοσύνη σου θα τον επαναφέρεις. Γιατί και ο Θεός μας ελκύει τους ανθρώπους προσφέροντάς τους την παρηγοριά».
Και του διηγήθηκε το εξής: Ήταν δύο αδελφοί στη Θηβαϊδα και ο ένας πολεμήθηκε από τον πειρασμό της πορνείας και είπε στον άλλο: «Θα γυρίσω στον κόσμο». Ο άλλος όμως με κλάματα του έλεγε: «Δεν σ’ αφήνω, αδελφέ μου, να φύγεις και να χάσεις τον κόπο σου και την παρθενία σου». Αλλ’ αυτός δεν πειθόταν και έλεγε: «Δεν μπορώ να μείνω άλλο, θα φύγω. Ή έλα μαζί μου και επιστρέφω πάλι μαζί σου ή άφησε με και θα μείνω στον κόσμο».
Πήγε λοιπόν (ο άλλος) αδελφός και το ανέφερε σε κάποιον μεγάλο Γέροντα. Και ο Γέροντας του είπε: «Πήγαινε μαζί του. Και ο Θεός για τον κόπο σου δεν θα τον αφήσει να πέσει». Σηκώθηκαν λοιπόν και κατέβηκαν στον κόσμο. Μόλις όμως έφτασαν στο χωριό, ο Θεός βλέποντας τον κόπο της αγάπης του, πήρε τον πόλεμο από τον αδελφό. Και του λέει ο αδελφός: «Ας γυρίσουμε πίσω στην έρημο, αδελφέ. Να, πες ότι αμάρτησα, και τι κέρδισα;». Και γύρισαν στο κελί τους χωρίς να πάθουν ζημιά.

Από το Γεροντικό

[toula]

Η δύναμη της Μυστικής Προσευχής
Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

Διότι αυτό είναι κυρίως προσευχή, όταν ανεβαίνουν οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής.
Και αυτό είναι γνώρισμα της βασανισμένης ψυχής, το να εκδηλώνει την προσευχή της με την προθυμία του νου και όχι με τον τόνο της φωνής.
Έτσι προσευχόταν και ο Μωυσής. Γι’ αυτό και, ενώ δεν έλεγε τίποτε με τα χείλη του, ο Θεός του είπε: «τι φωνάζεις προς εμένα;». Διότι οι άνθρωποι ακούν μόνο τη φωνή αυτή που βγαίνει από το στόμα, ο Θεός όμως πριν απ’ αυτήν ακούει τους ανθρώπους που κράζουν εσωτερικά.
Συνεπώς είναι δυνατόν και χωρίς να φωνάζουμε, να εισακουόμαστε από το Θεό, και είναι επίσης δυνατό να προσευχόμαστε κατά νου με πολλή προσοχή ακόμη και όταν βαδίζουμε στην αγορά.
Αλλά και όταν βρισκόμαστε μαζί με τους φίλους μας και ό,τι κι αν κάνουμε, μπορούμε με πολύ δυνατή φωνή να καλούμε το Θεό, με την εσωτερική φωνή εννοώ, και να μη τη φανερώνουμε σε κανένα από τους παρόντες.